Κάποια στιγμή έθεσα την διαφορά ανάμεσα Νου και μυαλού, όπου το τελευταίο δεν είναι παρά απλώς ένα εργαλείο όπως όλα, στον υλικό μας κόσμο. Το μυαλό υπόκειται στην γνωστή έννοια χρόνος, ενώ ο Νους δεν έχει ουδεμία σχέση με αυτόν, απλά είναι Άχρονος. Ο Νους μας δηλαδή δεν περιμένει μια συγκεκριμένη στιγμή για να λειτουργήσει ή να εκδηλωθεί…. Μας μάθανε, τόσο στα σχολεία μας (εκπαιδευτικός η Ευπραξία ήταν - είναι δεν έχει σημασία, με καλοσυνάτο μυαλό, καλή της ώρα στην κυριολεξία όπου και αν βρίσκεται ), όσο και οι αστικοποιημένες οικογένειές μας άθελά τους αφού ακολούθησαν την ίδια κλισέ εκπαίδευση, μάς έμαθαν λοιπόν τον γνώμονα της σκοπιμότητας. Με αποτέλεσμα να γίνει κανόνας και τρόπος ζωής σε όλα τα επίπεδα, σε ατομικό και εν μέρει συλλογικό επίπεδο και μάλιστα αυτό πολλές φορές να το χρησιμοποιούμε και ως δικαιολογία. «Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα ;». Νομίζετε ότι διαφέρει πολύ από το πείραμα CERN, που αυτό είναι έτσι κι αλλιώς αλαζονικό ; Έμαθε το μυαλό μας σε μια ευθύγραμμη αλληλουχία = γεγονός (αίτιο) => αποτέλεσμα. Δεν θέλω να κατηγορήσω τον Αριστοτέλη, καθ΄ όσον γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά, πως τόμοι γνώσεων καταστράφηκαν ή αποσιωπήθηκαν ή διαστρεβλώθηκαν, αποκόβοντας λοιπόν το Αριστοτελικό «αίτιο και αιτιατό» στήριξαν επάνω σε αυτό και μόνον, ένα τεραστίων διαστάσεων και δαιδαλωδών απολήξεων, «πολιτιστικό» οικοδόμημα, που το αποκαλέσαμε απόλυτα πεπεισμένα, «πρόοδο». Πρόοδος χωρίς υπόβαθρο και ουσιαστικό αντίκτυπο. Ένα ακόμα παράδειγμα είναι ο Θουκυδίδης, ο οποίος διδάσκεται σε στρατιωτικά πανεπιστήμια εξωτερικού και δη στην Αμερική (ουδέποτε στην Ελλάδα) όχι για την αποφυγή των ίδιων σφαλμάτων που ο ίδιος ανέλυε, αλλά για την επεξεργασία τους ώστε να επιφέρουν παρεμφερή αποτελέσματα, όπου γεω-στρατηγικά εξυπηρετούσαν. Με το «αν η κότα έκανε το αυγό ή το αντίστροφο» ασχέτως αν όπως είπε κάποιος φίλος, πως αυτό έχει απαντηθεί (πάλι με αλαζονικό τρόπο εκ μέρους της επιστήμης ας μου επιτραπει), μας εστιάζει σε μεμονωμένα γεγονότα που είτε εξυπηρετούν εθιστικά, είτε καιροσκοπικά, είτε αποπροσανατολιστικά. Γιατί επιστήμη σημαίνει η συνεχής αναζήτηση της αλήθειας και αυτή δεν σταματά ποτέ. Ποτέ δεν μπορεί να λεχθεί επιστήμονας, αυτός που εμποδίζει άλλον για το κοινό καλό ή επιτρέπει τάχατε «επιστημονικώς» θρασύτατα πειράματα ή αποκρύπτει καινοφανείς επιστημονικές και πανανθρώπινες ιδέες. Δεν λογίζεται επιστήμη αυτή που αλώνετε από επίδοξους ανά φορά κατασκόπους και κερδοσκόπους. Λυπάμαι αν δεν μας αρέσει η αλήθεια και αν δεν μας αρέσει τότε να την αλλάξουμε. Με το περιορισμένο αίτιο και αιτιατό χάσαμε εντελώς την επαφή μας με το συλλογικό και κατ’ επέκταση το Όλον, στον χωροχρονικό αενάως συνεχές και άτμητο. Ενώ αντίθετα ή μη προσκόλληση μας σε επί μέρους , τύπου το αυγό και η κότα, θα μας βοηθούσε να αναπτύξουμε και να αμβλύνουμε την αντιληπτική μας ικανότητα, προσλαμβάνοντας εντελώς διαφορετικού τύπου απαντήσεις. Δηλαδή αν η μόδα δεν ήταν ένας ……. Αρεστός κατά κύριο λόγο μιμητικός «κανόνας» και η γνώση της ιστορικής πορείας αντιμετωπιζόταν μέσα στο γενικότερο πλαίσιο που κινήθηκε και κινείται, μέσα στο ευρύτερο κάδρο πλούσιο από πολύτιμες συνδεδεμένες ή συγκρινόμενες πληροφορίες και όχι τις άχρηστες και ανούσιες, θα κατανοούσαμε ακόμα περισσότερο τα πράγματα, παρ’ όλη την όποια δόλια απόκρυψη και νοθεία. Δηλαδή δεν είναι τα βιβλία τόσο που μας βοηθούν να καταλάβουμε αφού είναι άλλα λιγότερο και άλλα περισσότερο έως πλήρως νοθευμένα, αλλά οι ανοικτοί ορίζοντές μας. Κατ ‘ αυτόν τον τρόπο θα πετυχαίναμε αυτόματα την μείωση του περιορισμού που εθιστήκαμε να κρίνουμε την επί μέρους ιστορία –αντί συνολικά, αλλά και την άμβλυνση των διαφορετικών απόψεών μας, μέσα στον χωρόχρονο, ενώ ταυτόχρονα θα μπορούσαμε να βλέπουμε το εξωτερικό πλαίσιο που πάνω σε αυτό κτίζεται όχι μόνον η ιστορία, αλλά και όλα τα υπόλοιπα που αποκαλούμε γενικώς «δομές». Εκπαιδευτήκαμε να αδιαφορούμε ή να μειώνουμε πρακτικότερες, απλούστερες και εν συνεχεία απώτερες έννοιες. Έχασαν οι λέξεις το νόημά τους, έγιναν παράλογες, όπως παράλογος είναι ο οποιοσδήποτε που επειδή αισθάνεται κενός, η μόνη του λύση είναι να καλύψει τα αδυσώπητα ψυχότροπα κενά του, με την καταστροφή ή την υποταγή του άλλου ή την υφαρπαγή της ενέργειάς του με οιοδήποτε σατανικό τρόπο. Το όλο μυστικό βρίσκεται σε αυτό που αποκαλούμε, χρόνος. Ο χρόνος που ξέρει όλες τις απαντήσεις που βρίσκονται μέσα στον άπλετο χώρο απόλυτα συνδεδεμένος μαζί του, ο χρόνος που εξουδετερώνει κάτι που σήμερα αντιμετωπίζεται ως απόλυτα σημαντικό, δύσκολο ή καταστροφικό. Έκανα λάθος να πιστεύω πως ο άνθρωπος ως τρισδιάστατο ον δεν μπορεί να αντιληφθεί τον τετρασδιάστατο χώρο που βρίσκεται. Είχα εν μέρει δίκιο, αλλά το υπόλοιπο ήταν λάθος. Όντως ο υλικός άνθρωπος δεν μπορεί να αντιληφθεί τον τετρασδιάστατο κόσμο στον οποίο ζει, επειδή το μυαλό του μπορεί να μην σηκώνει να το συλλάβει ή να επιλέγει να μην προσπαθεί για κάτι τέτοιο. Ο Νους όμως ο άχρονος, ο χωροάχρονος, μπορεί κάλλιστα να το αντιληφθεί και να βρεθεί μάλιστα εκεί. Κάθε στιγμή που σκεπτόμαστε αυτό μεταφράζεται άμεσα σε ένα μέλλον που θα επιστρέψει έτοιμο από μας για μας, ας είναι και αόρατο, σαν ένα παράλληλο σύμπαν μας. Αυτό πιστεύω πως συνέβη και με τον καθηγητή Λιαντίνη. Κατάφερε ενεργειακά νοηματικά να περάσει στην επόμενη διάσταση που εμείς ακόμα δεν αντιλαμβανόμαστε, αφήνοντας πίσω του τα άχρηστα πλέον εργαλεία του. Πόσοι δε λέμε πως είμαστε χρονικά περιορισμένοι για το ένα ή για το άλλο, επειδή κάποιοι δεξιοτεχνικά μας έχουν εγκλωβίσει χωροχρονικά με διάφορα τερτίπια ; Παράδειγμα οικονομική κρίση, πόλεμοι, δυστυχίες, διαστρεβλωμένη αντίληψη του περιβάλλοντος και της ζωής εν γένει, τρικλοποδιές που προξένησε ο άνθρωπος για τον άνθρωπο. Έτσι λειτουργούμε ανά τους αιώνες και εξ αιτίας αυτών που κρατούν διαχρονικά τα μυστικά τους σε λαγούμια και σε σκοτεινούς τόπους, σαν εμβόλιμες σφήνες στο χωροχρονικό αέναο συνεχές. Αντιλαμβανόμαστε το μέρος και έχουμε την αίσθηση πως αντιλαμβανόμαστε το όλον (!!) ή έχουμε την αίσθηση πως τα έχουμε καταλάβει ή εξηγήσει όλα όσα μας αφορούν. Δόθηκαν και κάποιες εύκολες λύσεις τρόπου αντίληψης με αποτέλεσμα να έχουμε απωλέσει όχι μόνον τα αυγά και τα πασχάλια, αλλά όλο το πραγματικό νόημα του φυσικού οικοδομήματος. Τι είναι η σφήνα ; δεν είναι ένα είδος αόρατης αυτοφυλάκισης ; αυτοδέσμευσης ; Δεν θα λειτουργούσαμε σαν εμπόδια σφήνες κατά του εαυτού μας, αν καταλαβαίναμε πως πρέπει να απομακρυνθούμε από ένα οποιοδήποτε σημείο παρατήρησης, πράγμα που ισχύει το ίδιο για τις πεποιθήσεις και τα οποιοδήποτε πιστεύω μας, ώστε να έχουμε την μέγιστη δυνατή χωροχρονική αντίληψη των πραγμάτων και των εννοιών. Περισσότερες πληροφορίες θα αποκαλύπτονταν με την βοήθεια της διάνοιάς μας, παρά με το λεπτομερές διάβασμα. Αντίθετα, οι δόλιοι που επιθυμούν και εργάζονται για το κακό του ανθρώπου, φροντίζουν επισταμένα οι αναλύσεις τους να είναι όσο το δυνατόν πειστικότερες εντός συγκεκριμένων ορίων, αυτών που μόνον μας επετράπη να αναγνωρίζουμε, εντός ενός απέραντου άχρονου χωρόχρονου. Όταν λέω δηλαδή πως η πληρωμή των πράξεων έρχεται σε άγνωστο χρόνο αλλά σε τούτη την ζωή, το εννοώ. Απλά γιατί δεν υπάρχει στην ουσία κάποια άλλη. Ο ορατός και ο αόρατος κόσμος μας είναι ΕΔΩ, δεν είναι πουθενά αλλού. Και αν δεν κατανοούμε εξ αιτίας των περιορισμένων αισθήσεών μας το ΟΛΟΝ, δεν σημαίνει πως αυτό βρίσκεται κάπου αλλού αποκομμένα ή μακριά από μας. Πως θα καταφέρει ένας εθισμένα συγκεκριμένα κουρδισμένος νους να «συντονιστεί» με ΤΟΝ ΑΧΡΟΝΟ ΝΟΥ ; Μπορείτε έστω για λίγο να το αναλογιστείτε ; Δεν αισθάνεστε δέος ομορφιάς Θεϊκής σκέψης ; Γιατί το δέος δεν είναι φόβος. Λάθος κατ’ εμέ το έχουμε εκλάβει. Είναι ο άσβεστος θαυμασμός, ο συνεπαρμός της πραγματικά δύσκολης σύλληψης της Ανώτερης και Μοναδικής Ύψιστης Δημιουργικής Σκέψης. Μάθαμε να προσπαθούμε να συντονίζουμε τα ρολόγια μας εντός μιας εντελώς περιορισμένης και μαζικοποιημένης αντίληψης, ενώ δεν χρειάζεται κάποιος να συντονίσει κάτι με Αυτό που δεν υπόκειται στον αέναο και άτμητο χρόνο. Δηλαδή αν βάζαμε πολλά παράλληλα παραδείγματα συντονισμών ρολογιών σε διάφορα υποθετικά και μη φαινόμενα αλλά αυξητικών χρονικών διαστημάτων, στο τέλος θα έπαυε να έχει νόημα να συνεχίσουμε, αυτό που νομίζουμε εμείς σήμερα ως συντονισμό. Θα τείναμε προς το όλον. Τα μέρη έχουν λόγο συντονισμού , εξ αιτίας της ατέλειάς τους. Δεν ξέρω αν μπορείτε να το φανταστείτε, μιας και την φαντασία μας την υπέκλεψαν ξευτιλίζοντάς την, παρέα με τον ρομαντισμό. Αναλογιστείτε όμως πόσες επιμέρους σφήνες έχουμε μέσα στο κεφάλι μας και τι πλέγμα δημιουργούν εις βάρος μας, μέχρι και έως την τάση προς την κατανόηση του Θεϊκού Είναι, χωρίς να έχει απολύτως ουδεμία σημασία το πώς ονομάζεται και εξελίσσεται ως έννοια στον ανθρώπινο βίο (αν εξελίσσεται, που δεν εξελίσσεται), είτε ξεκινώντας από τις τερατόμορφες μορφές μέχρι τις πιο κατά τον άνθρωπο, ιδεώδεις. Πολλοί αναφέρουν συχνά πυκνά ως ρήση «να ενωθούμε με τον Θεό και το έργο του», χωρίς ούτε οι ίδιοι να είναι απόλυτα συνειδητοί σε αυτό που λένε, εκτός μιας απλής θεώρησης, βασισμένης καθαρά στην ανθρωπιστική υλιστικής μορφής ανάγκη. Από πού όμως αυτό πηγάζει και κάνει τους περισσότερους των έλλογων ανθρώπων να το θεωρούν απαραίτητο και εφικτό; Μα η απάντηση είναι η πιο απλούστερη που υπάρχει. Είναι εμφυτευμένη μέσα στην φύση του ανθρώπου να έχει την ανάγκη να επιστρέψει ή να έχει την έντονη θέληση να ενωθεί η εσωτερική του σκέψη με την Ανώτερη, ως ενέργεια και την οποία αποκαλούμε ψυχή (= μνήμη) ή κατ’ άλλους «πνοή». Είναι η ανάγκη της επανασύνδεσης του μικρού σημαντικού κομματιού για το οποίο είμαστε υπεύθυνοι να το προστατεύουμε, να το αξιοποιούμε και να το παρακολουθούμε ως οδηγό και φάρο. Η εσώτερη και υποσυνείδητη ζέση αυτού του γεγονότος είναι που μας έλκει πολλές φορές να υιοθετούμε την πιο κατά την πεποίθησή μας καινοτόμο ιδέα, εκτός των συμβατικών θεωριών, αλλά που όμως τελικά να μας αποπροσανατολίζει προς εντελώς λάθος κατεύθυνση, με τα γνωστά σαθρά κοσμοθεωρητικά αποτελέσματα, εφ όσον δεν το αντιμετωπίζουμε παρά στα μικρά πλαίσια της δικής μας περιορισμένης και αποκομμένης χωροχρονικής αντίληψης. Το ζητούμενο είναι να σπάσει η όποια θεωρία έχουμε στο μυαλό μας για τον χρόνο, για τον οποίο σε πολλά κείμενά μου έχω αναφερθεί πως δεν υφίσταται. Πρέπει να γίνει κατανοητό πως, ό, τι μα ό,τι και αν συμβαίνει στον βίο μας ακόμα και αν κρίνεται αθώο ή αβλαβές, έχει να κάνει αποκλειστικά στο κατά πόσον ο ανθρώπινος νους θα παραμένει εγκλωβισμένος στα επί μέρους. Αυτό που κατάφεραν οι στοές και τα λαγούμια, είναι να δημιουργήσουν απομονωμένα πολυεπίπεδα, έστω και αν για αρκετά από αυτά έχουμε την αίσθηση του κλιμακωτού από του πιο θεωρητικά πολιτισμένου, έως και του πιο απεχθούς. Γι αυτό δεν τους είναι καθόλου δύσκολο να παίζουν και στα δυο ταμπλό επιτυχώς. Όλα λοιπόν βρίσκονται μέσα στην εικονική εξωτερικά και σφηνοειδή πολύ προγραμματισμένη και κατευθυνόμενη σκέψη μας, εσωτερικά. Έτσι δημιουργούνται οι πολλών συνιστωσών (επίκαιρη λέξη) μαζικές αντιλήψεις, με αποτέλεσμα ο «ένας» να παίζει εύκολα και τους δύο ρόλους και συνάμα να μην γίνεται ευδιάκριτος ποιος είναι ποιος και τι ρόλο τελικά παίζει. Έχοντας όμως ευρεία επίγνωση της κατάστασής μας, μπορούμε να θέσουμε εμπόδια στις σφήνες τους, τις δικές μας σφήνες, από την στιγμή που ξέρουμε τι ακριβώς συμβαίνει. Προσωπικά η αναζήτηση και έρευνα που έκανα από αυτά που προσφέρονται, από το απώτατο κουτσουρεμένο παρελθόν μέχρι αυτό που νοώ ως παρόν, το οποίο δεν μπορεί να μην εμπεριέχει αυτόματα και μέλλον, με βοήθησε να κατανοήσω γιατί αυτό που βιώνουμε κατ’ επανάληψιν και κατ’ εξακολούθησιν, έχει πάρει ακριβώς τον ίδιο στραβό δρόμο, την ίδια ροπή, εξ αρχής από όταν για κάποιο μη γνωστό ακόμα αίτιο και τρόπο, αντεστράφησαν οι όροι σχέσεως Ζωής – Σύμπαντος και Ανθρώπου . Έχω κατανοήσει σε σεβαστό ποσοστό το λάθος που κάνουμε όλοι μας, δυστυχέστατα φορτωμένοι από τους γνώριμους λόγους , αιτίες και σκοπιμότητες, έτσι ώστε να μην καταφέρνουμε να απεμπλακούμε. Δεν ξέρω αν σε κάποια άλλη χρονική καμπυλωτή ζωή της ύπαρξής μου, το πως αντιλαμβανόμουν το γίγνεσθαι, ξέρω όμως πως έχω καταφέρει να το αντιλαμβάνομαι στο εδώ και τώρα καλλίτερα, ενάντια στα παγιωμένα και κοινώς αποδεκτά, όλων των ισχυόντων πλευρών. Για να μπορέσουμε να το κατανοήσουμε περισσότερο, πρέπει να τεμαχίζουμε τον χρόνο προοδευτικά όλο και λιγότερο διότι αλλιώς τον περιορίζουμε στην γνωστή και λάθος εξήγηση – επεξήγηση, της γραμμικής έννοιας και όχι της σφαιρικής. Φτάσαμε στο σημείο να δίνουμε μοναδική σημασία και ενδιαφέρον στα όσα χρόνια ζούμε και σε αυτά που επιλέξαμε να μας ευχαριστούν, θεωρώντας τα ως τα μοναδικά που πρέπει να μας απασχολούν, έως και υποκειμενικά θεοποιώντας τα, όταν μέσα στον αέναο άτμητο χωρόχρονο, περικλείονται τα Αλφα και Ωμέγα παντοτινά άφθαρτα. Μπορούμε να καταλάβουμε τις διαφορές στον τρόπο σκέπτεσθαι ; Ενώ στην πραγματικότητα όλα τα Θεϊκά δημιουργήματα είναι επιφορτισμένα στο να μας ωθούν προς τα εμπρός, προς το τέλος = την τελείωση , εμείς πηγαίνουμε πίσω από αυτά. Δηλαδή τοποθετούμε τους εαυτούς μας ως υποζύγια και όχι οδηγούς στην ζωή μας ! Φοβόμαστε για το αύριο, απόλυτα απόλυτα κατανοητό μέχρι εδώ, ενώ αν καταφέρουμε να το κάνουμε τρόπο ζωής μας, με την έννοια ότι : παρελθόν, παρόν και μέλλον βρίσκονται όλα εδώ, όντες και εμείς παρόντες, τότε προς τι ο φόβος ; Εφ όσον ο καθένας μπορεί να είναι ο αμαξάς στην ζωή του, ενώ αντίθετα κάποιος άλλος που το γνωρίζει αρκετά καλλίτερα από μας να το εκμεταλλεύεται κακότροπα, κάνει ήτοι τα πάντα για να μην γίνει αυτό κατανοητό. Γιατί αν γίνει κατανοητό, τότε θα έλθει η πραγματική απελευθέρωση και όχι τα ημίμετρα που δυστυχώς κατάφερνε η ανθρωπότητα, όπως και αν όμορφα τα τιτλοφορούσε ιστορικά, για να ξαναβρίσκεται εκ νέου πίσω από κει που κάθε φορά ξεκινούσε. Μην πλανάστε από την διαφορετικότητα του τρόπου ζωής. Ο εσώτερος άνθρωπος δεν κέρδισε κάτι περισσότερο από αυτόν που έτρωγε με τα χέρια εν σχέσει με αυτόν που τρώει σήμερα με μεταλλικά πιρούνια. Αντίθετα έγινε χειρότερος. Εξακολουθεί να κάνει τα ίδια συνεχώς λάθη, απλώς νομίζει πως η εξέλιξή του σταματά στην ποιότητα των πιρουνιών του. Δηλαδή όσο περισσότερο ξεπερνούμε – αντιστεκόμαστε στον καλλιεργημένο φόβο μας, τόσο απελευθερωνόμαστε απολαμβάνοντας το αντίστοιχο όφελος, άγνωστο εν τούτοις πριν την εφαρμογή, διαφορετικά πως θα επέλθει η κατανόηση και η εμπειρική επίγνωση !!!!! Νάγια Η ΚΟΤΑ ΕΚΑΝΕ ΤΟ ΑΥΓΟ ή ΤΟ ΑΥΓΟ ΤΗΝ ΚΟΤΑ ; Dr Quantum - Flatland - Αφιερωμένο στην Ευπραξία που συνάντησα, κατά τις μακραίονες αναζητήσεις μου, τυχαία στον τόπο της Εικοσιφοίνισσας στην Δράμα πριν αρκετάαα χρόνια και η οποία με παρακάλεσε να μην την ξεχάσω ποτέ, πράγμα που θεωρώ υποχρέωσή μου, έστω και με αυτή την απλή αναφορά μου.

Κάποια στιγμή έθεσα την διαφορά ανάμεσα Νου και μυαλού, όπου το τελευταίο δεν είναι παρά απλώς ένα εργαλείο όπως όλα, στον υλικό μας κόσμο.  Το μυαλό υπόκειται στην γνωστή έννοια χρόνος, ενώ ο Νους δεν έχει ουδεμία σχέση με αυτόν, απλά είναι Άχρονος. Ο Νους μας δηλαδή δεν περιμένει μια συγκεκριμένη στιγμή για να λειτουργήσει ή να εκδηλωθεί….

Μας μάθανε, τόσο στα σχολεία μας (εκπαιδευτικός η Ευπραξία ήταν - είναι δεν έχει σημασία, με καλοσυνάτο μυαλό, καλή της ώρα στην κυριολεξία όπου και αν βρίσκεται ), όσο και οι αστικοποιημένες οικογένειές μας άθελά τους αφού ακολούθησαν την ίδια κλισέ εκπαίδευση, μάς έμαθαν λοιπόν τον γνώμονα της σκοπιμότητας. Με αποτέλεσμα να γίνει κανόνας και τρόπος ζωής σε όλα τα επίπεδα, σε ατομικό και εν μέρει συλλογικό επίπεδο και μάλιστα αυτό πολλές φορές να το χρησιμοποιούμε και ως δικαιολογία.

«Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα ;». Νομίζετε ότι διαφέρει πολύ από το πείραμα CERN, που αυτό είναι έτσι κι αλλιώς αλαζονικό ;   Έμαθε το μυαλό μας σε μια ευθύγραμμη αλληλουχία = γεγονός (αίτιο) => αποτέλεσμα. Δεν θέλω να κατηγορήσω τον Αριστοτέλη, καθ΄ όσον γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά, πως τόμοι γνώσεων καταστράφηκαν ή αποσιωπήθηκαν ή διαστρεβλώθηκαν, αποκόβοντας λοιπόν το Αριστοτελικό «αίτιο και αιτιατό» στήριξαν επάνω σε αυτό και μόνον, ένα τεραστίων διαστάσεων και δαιδαλωδών απολήξεων, «πολιτιστικό» οικοδόμημα, που το αποκαλέσαμε απόλυτα πεπεισμένα, «πρόοδο».  Πρόοδος χωρίς υπόβαθρο και ουσιαστικό αντίκτυπο.  Ένα ακόμα παράδειγμα είναι ο Θουκυδίδης, ο οποίος διδάσκεται σε στρατιωτικά πανεπιστήμια εξωτερικού και δη στην Αμερική (ουδέποτε στην Ελλάδα) όχι για την αποφυγή των ίδιων σφαλμάτων που ο ίδιος ανέλυε, αλλά για την επεξεργασία τους ώστε να επιφέρουν παρεμφερή αποτελέσματα, όπου γεω-στρατηγικά εξυπηρετούσαν.

Με το «αν η κότα έκανε το αυγό ή το αντίστροφο» ασχέτως αν όπως είπε κάποιος φίλος, πως αυτό έχει απαντηθεί (πάλι με αλαζονικό τρόπο εκ μέρους της επιστήμης ας μου επιτραπει), μας εστιάζει σε μεμονωμένα γεγονότα που είτε εξυπηρετούν εθιστικά, είτε καιροσκοπικά, είτε αποπροσανατολιστικά. Γιατί επιστήμη σημαίνει η συνεχής αναζήτηση της αλήθειας και αυτή δεν σταματά ποτέ. Ποτέ δεν μπορεί να λεχθεί επιστήμονας, αυτός που εμποδίζει άλλον για το κοινό καλό ή επιτρέπει τάχατε «επιστημονικώς» θρασύτατα πειράματα ή αποκρύπτει καινοφανείς επιστημονικές και πανανθρώπινες ιδέες. Δεν λογίζεται επιστήμη αυτή που αλώνετε από επίδοξους ανά φορά κατασκόπους και κερδοσκόπους.  Λυπάμαι αν δεν μας αρέσει η αλήθεια και αν δεν μας αρέσει τότε να την αλλάξουμε.

Με το περιορισμένο αίτιο και αιτιατό χάσαμε εντελώς την επαφή μας με το συλλογικό και κατ’ επέκταση το Όλον, στον χωροχρονικό αενάως συνεχές και άτμητο. Ενώ αντίθετα ή μη προσκόλληση μας σε επί μέρους , τύπου το αυγό και η κότα, θα μας βοηθούσε να αναπτύξουμε και να αμβλύνουμε την αντιληπτική μας ικανότητα, προσλαμβάνοντας εντελώς διαφορετικού τύπου απαντήσεις. Δηλαδή αν η μόδα δεν ήταν ένας ……. Αρεστός κατά κύριο λόγο μιμητικός «κανόνας» και η γνώση της ιστορικής πορείας αντιμετωπιζόταν μέσα στο γενικότερο πλαίσιο που κινήθηκε και κινείται, μέσα στο ευρύτερο κάδρο πλούσιο από πολύτιμες συνδεδεμένες ή συγκρινόμενες πληροφορίες και όχι τις άχρηστες και ανούσιες, θα κατανοούσαμε ακόμα περισσότερο τα πράγματα, παρ’ όλη την όποια δόλια απόκρυψη και νοθεία. Δηλαδή δεν είναι τα βιβλία τόσο που μας βοηθούν να καταλάβουμε αφού είναι άλλα λιγότερο και άλλα περισσότερο έως πλήρως νοθευμένα, αλλά οι ανοικτοί ορίζοντές μας.  Κατ ‘ αυτόν τον τρόπο θα πετυχαίναμε αυτόματα την μείωση του περιορισμού που εθιστήκαμε να κρίνουμε την επί μέρους ιστορία –αντί συνολικά, αλλά και την άμβλυνση των διαφορετικών απόψεών μας, μέσα στον χωρόχρονο, ενώ ταυτόχρονα θα μπορούσαμε να βλέπουμε το εξωτερικό πλαίσιο που πάνω σε αυτό κτίζεται όχι μόνον η ιστορία, αλλά και όλα τα υπόλοιπα που αποκαλούμε γενικώς «δομές».  Εκπαιδευτήκαμε να αδιαφορούμε ή να μειώνουμε πρακτικότερες, απλούστερες και εν συνεχεία απώτερες έννοιες.   Έχασαν οι λέξεις το νόημά τους, έγιναν παράλογες, όπως παράλογος είναι ο οποιοσδήποτε που επειδή αισθάνεται κενός, η μόνη του λύση είναι να καλύψει τα αδυσώπητα ψυχότροπα κενά του, με την καταστροφή ή την υποταγή του άλλου ή την υφαρπαγή της ενέργειάς του με οιοδήποτε σατανικό τρόπο.

Το όλο μυστικό βρίσκεται σε αυτό που αποκαλούμε, χρόνος. Ο χρόνος που ξέρει όλες τις απαντήσεις που βρίσκονται μέσα στον άπλετο χώρο απόλυτα συνδεδεμένος μαζί του, ο χρόνος που εξουδετερώνει κάτι που σήμερα αντιμετωπίζεται ως απόλυτα σημαντικό, δύσκολο ή καταστροφικό.   Έκανα λάθος να πιστεύω πως ο άνθρωπος ως τρισδιάστατο ον δεν μπορεί να αντιληφθεί τον τετρασδιάστατο χώρο που βρίσκεται.  Είχα εν μέρει δίκιο, αλλά το υπόλοιπο ήταν λάθος.
Όντως ο υλικός άνθρωπος δεν μπορεί να αντιληφθεί τον τετρασδιάστατο κόσμο στον οποίο ζει, επειδή το μυαλό του μπορεί να μην σηκώνει να το συλλάβει ή να επιλέγει να μην προσπαθεί για κάτι τέτοιο. Ο Νους όμως ο άχρονος, ο χωροάχρονος, μπορεί κάλλιστα να το αντιληφθεί και να βρεθεί μάλιστα εκεί. Κάθε στιγμή που σκεπτόμαστε αυτό μεταφράζεται άμεσα σε ένα μέλλον που θα επιστρέψει έτοιμο από μας για μας, ας είναι και αόρατο, σαν ένα παράλληλο σύμπαν μας.   Αυτό πιστεύω πως συνέβη και με τον καθηγητή Λιαντίνη.  Κατάφερε ενεργειακά νοηματικά να περάσει στην επόμενη διάσταση που εμείς ακόμα δεν αντιλαμβανόμαστε, αφήνοντας πίσω του τα άχρηστα πλέον εργαλεία του.

Πόσοι δε λέμε πως είμαστε χρονικά περιορισμένοι για το ένα ή για το άλλο, επειδή κάποιοι δεξιοτεχνικά μας έχουν εγκλωβίσει χωροχρονικά με διάφορα τερτίπια ; Παράδειγμα οικονομική κρίση, πόλεμοι, δυστυχίες, διαστρεβλωμένη αντίληψη του περιβάλλοντος και της ζωής εν γένει, τρικλοποδιές που προξένησε ο άνθρωπος για τον άνθρωπο.  Έτσι λειτουργούμε ανά τους αιώνες και εξ αιτίας αυτών που κρατούν διαχρονικά τα μυστικά τους σε λαγούμια και σε σκοτεινούς τόπους, σαν εμβόλιμες σφήνες στο χωροχρονικό αέναο συνεχές. Αντιλαμβανόμαστε το μέρος και έχουμε την αίσθηση πως αντιλαμβανόμαστε το όλον (!!) ή έχουμε την αίσθηση πως τα έχουμε καταλάβει ή εξηγήσει όλα όσα μας αφορούν. Δόθηκαν και κάποιες εύκολες λύσεις τρόπου αντίληψης με αποτέλεσμα να έχουμε απωλέσει όχι μόνον τα αυγά και τα πασχάλια, αλλά όλο το πραγματικό νόημα του φυσικού οικοδομήματος.

Τι είναι η σφήνα ; δεν είναι ένα είδος αόρατης αυτοφυλάκισης ;  αυτοδέσμευσης ;  Δεν θα λειτουργούσαμε σαν εμπόδια σφήνες κατά του εαυτού μας, αν καταλαβαίναμε πως πρέπει να απομακρυνθούμε από ένα οποιοδήποτε σημείο παρατήρησης, πράγμα που ισχύει το ίδιο για τις πεποιθήσεις και τα οποιοδήποτε πιστεύω μας, ώστε να έχουμε την μέγιστη δυνατή χωροχρονική αντίληψη των πραγμάτων και των εννοιών. Περισσότερες πληροφορίες θα αποκαλύπτονταν με την βοήθεια της διάνοιάς μας, παρά με το λεπτομερές διάβασμα. Αντίθετα, οι δόλιοι που επιθυμούν και εργάζονται για το κακό του ανθρώπου, φροντίζουν επισταμένα οι αναλύσεις τους να είναι όσο το δυνατόν πειστικότερες εντός συγκεκριμένων ορίων, αυτών που μόνον μας επετράπη να αναγνωρίζουμε, εντός ενός απέραντου άχρονου χωρόχρονου. Όταν λέω δηλαδή πως η πληρωμή των πράξεων έρχεται σε άγνωστο χρόνο αλλά σε τούτη την ζωή, το εννοώ. Απλά γιατί δεν υπάρχει στην ουσία κάποια άλλη. Ο ορατός και ο αόρατος κόσμος μας είναι ΕΔΩ, δεν είναι πουθενά αλλού. Και αν δεν κατανοούμε εξ αιτίας των περιορισμένων αισθήσεών μας το ΟΛΟΝ, δεν σημαίνει πως αυτό βρίσκεται κάπου αλλού αποκομμένα ή μακριά από μας.

Πως θα καταφέρει ένας εθισμένα συγκεκριμένα κουρδισμένος νους να «συντονιστεί» με ΤΟΝ ΑΧΡΟΝΟ ΝΟΥ ; Μπορείτε έστω για λίγο να το αναλογιστείτε ;  Δεν αισθάνεστε δέος ομορφιάς Θεϊκής σκέψης ;  Γιατί το δέος δεν είναι φόβος. Λάθος κατ’ εμέ το έχουμε εκλάβει. Είναι ο άσβεστος θαυμασμός, ο συνεπαρμός της πραγματικά δύσκολης σύλληψης της Ανώτερης και Μοναδικής Ύψιστης Δημιουργικής Σκέψης.  Μάθαμε να προσπαθούμε να συντονίζουμε τα ρολόγια μας εντός μιας εντελώς περιορισμένης και μαζικοποιημένης αντίληψης, ενώ δεν χρειάζεται κάποιος να συντονίσει κάτι με Αυτό που δεν υπόκειται στον αέναο και άτμητο χρόνο.  Δηλαδή αν βάζαμε πολλά παράλληλα παραδείγματα συντονισμών ρολογιών σε διάφορα υποθετικά και μη φαινόμενα αλλά αυξητικών χρονικών διαστημάτων, στο τέλος θα έπαυε να έχει νόημα να συνεχίσουμε, αυτό που νομίζουμε εμείς σήμερα ως συντονισμό. Θα τείναμε προς το όλον. Τα μέρη έχουν λόγο συντονισμού , εξ αιτίας της ατέλειάς τους. Δεν ξέρω αν μπορείτε να το φανταστείτε, μιας και την φαντασία μας την υπέκλεψαν ξευτιλίζοντάς την, παρέα με τον ρομαντισμό.

Αναλογιστείτε όμως πόσες επιμέρους σφήνες έχουμε μέσα στο κεφάλι μας και τι πλέγμα δημιουργούν εις βάρος μας, μέχρι και έως την τάση προς την κατανόηση του Θεϊκού Είναι, χωρίς να έχει απολύτως ουδεμία σημασία το πώς ονομάζεται και εξελίσσεται ως έννοια στον ανθρώπινο βίο (αν εξελίσσεται, που δεν εξελίσσεται), είτε ξεκινώντας από τις τερατόμορφες μορφές μέχρι τις πιο κατά τον άνθρωπο, ιδεώδεις. Πολλοί αναφέρουν συχνά πυκνά ως ρήση «να ενωθούμε με τον Θεό και το έργο του», χωρίς ούτε οι ίδιοι να είναι απόλυτα συνειδητοί σε αυτό που λένε, εκτός μιας απλής θεώρησης, βασισμένης καθαρά στην ανθρωπιστική υλιστικής μορφής ανάγκη.

Από πού όμως αυτό πηγάζει και κάνει τους περισσότερους των έλλογων ανθρώπων να το θεωρούν απαραίτητο και εφικτό; Μα η απάντηση είναι η πιο απλούστερη που υπάρχει. Είναι εμφυτευμένη μέσα στην φύση του ανθρώπου να έχει την ανάγκη να επιστρέψει ή να έχει την έντονη θέληση να ενωθεί η εσωτερική του σκέψη με την Ανώτερη, ως ενέργεια και την οποία αποκαλούμε ψυχή (= μνήμη) ή κατ’ άλλους «πνοή».  Είναι η ανάγκη της επανασύνδεσης του μικρού σημαντικού κομματιού για το οποίο είμαστε υπεύθυνοι να το προστατεύουμε, να το αξιοποιούμε και να το παρακολουθούμε ως οδηγό και φάρο.  Η εσώτερη και υποσυνείδητη ζέση αυτού του γεγονότος είναι που μας έλκει πολλές φορές να υιοθετούμε την πιο κατά την πεποίθησή μας καινοτόμο ιδέα, εκτός  των συμβατικών θεωριών, αλλά που όμως τελικά να μας αποπροσανατολίζει προς εντελώς λάθος κατεύθυνση, με τα γνωστά σαθρά κοσμοθεωρητικά αποτελέσματα, εφ όσον δεν το αντιμετωπίζουμε παρά στα μικρά πλαίσια της δικής μας περιορισμένης και αποκομμένης χωροχρονικής αντίληψης.
 
Το ζητούμενο είναι να σπάσει η όποια θεωρία έχουμε στο μυαλό μας για τον χρόνο, για τον οποίο σε πολλά κείμενά μου έχω αναφερθεί πως δεν υφίσταται.  Πρέπει να γίνει κατανοητό πως, ό, τι μα ό,τι και αν συμβαίνει στον βίο μας ακόμα και αν κρίνεται αθώο ή αβλαβές, έχει να κάνει αποκλειστικά στο κατά πόσον ο ανθρώπινος νους θα παραμένει εγκλωβισμένος στα επί μέρους. Αυτό που κατάφεραν οι στοές και τα λαγούμια, είναι να δημιουργήσουν απομονωμένα πολυεπίπεδα, έστω και αν για αρκετά από αυτά έχουμε την αίσθηση του κλιμακωτού από του πιο θεωρητικά πολιτισμένου, έως και του πιο απεχθούς.  Γι αυτό δεν τους είναι καθόλου δύσκολο να παίζουν και στα δυο ταμπλό επιτυχώς. Όλα λοιπόν βρίσκονται μέσα στην εικονική εξωτερικά και σφηνοειδή πολύ προγραμματισμένη και κατευθυνόμενη σκέψη μας, εσωτερικά.  Έτσι δημιουργούνται οι πολλών συνιστωσών (επίκαιρη λέξη) μαζικές αντιλήψεις, με αποτέλεσμα ο «ένας» να παίζει εύκολα και τους δύο ρόλους και συνάμα να μην γίνεται ευδιάκριτος ποιος είναι ποιος και τι ρόλο τελικά παίζει.   Έχοντας όμως ευρεία επίγνωση της κατάστασής μας, μπορούμε να θέσουμε εμπόδια στις σφήνες τους, τις δικές μας σφήνες, από την στιγμή που ξέρουμε τι ακριβώς συμβαίνει.

Προσωπικά η αναζήτηση και έρευνα που έκανα από αυτά που προσφέρονται, από το απώτατο κουτσουρεμένο παρελθόν μέχρι αυτό που νοώ ως παρόν, το οποίο δεν μπορεί να μην εμπεριέχει αυτόματα και μέλλον, με βοήθησε να κατανοήσω γιατί αυτό που βιώνουμε κατ’ επανάληψιν και κατ’ εξακολούθησιν, έχει πάρει ακριβώς τον ίδιο στραβό δρόμο, την ίδια ροπή, εξ αρχής από όταν για κάποιο μη γνωστό ακόμα αίτιο και τρόπο, αντεστράφησαν οι όροι σχέσεως Ζωής – Σύμπαντος και Ανθρώπου . Έχω κατανοήσει σε σεβαστό ποσοστό το λάθος που κάνουμε όλοι μας, δυστυχέστατα φορτωμένοι από τους γνώριμους λόγους , αιτίες και σκοπιμότητες, έτσι ώστε να μην καταφέρνουμε να απεμπλακούμε.  Δεν ξέρω αν σε κάποια άλλη χρονική καμπυλωτή ζωή της ύπαρξής μου, το πως αντιλαμβανόμουν το γίγνεσθαι, ξέρω όμως πως έχω καταφέρει να το αντιλαμβάνομαι στο εδώ και τώρα καλλίτερα, ενάντια στα παγιωμένα και κοινώς αποδεκτά, όλων των ισχυόντων πλευρών. Για να μπορέσουμε να το κατανοήσουμε περισσότερο, πρέπει να τεμαχίζουμε τον χρόνο προοδευτικά όλο και λιγότερο διότι αλλιώς τον περιορίζουμε στην γνωστή και λάθος εξήγηση – επεξήγηση, της γραμμικής έννοιας και όχι της σφαιρικής. Φτάσαμε στο σημείο να δίνουμε μοναδική σημασία και ενδιαφέρον στα όσα χρόνια ζούμε και σε αυτά που επιλέξαμε να μας ευχαριστούν, θεωρώντας τα ως τα μοναδικά που πρέπει να μας απασχολούν, έως και υποκειμενικά θεοποιώντας τα, όταν μέσα στον αέναο άτμητο χωρόχρονο, περικλείονται τα Αλφα και Ωμέγα παντοτινά άφθαρτα.   
Μπορούμε να καταλάβουμε τις διαφορές στον τρόπο σκέπτεσθαι ;

Ενώ στην πραγματικότητα όλα τα Θεϊκά δημιουργήματα είναι επιφορτισμένα στο να μας ωθούν προς τα εμπρός, προς το τέλος = την τελείωση , εμείς πηγαίνουμε πίσω από αυτά. Δηλαδή τοποθετούμε τους εαυτούς μας ως υποζύγια και όχι οδηγούς στην ζωή μας ! Φοβόμαστε για το αύριο, απόλυτα απόλυτα κατανοητό μέχρι εδώ, ενώ αν καταφέρουμε να το κάνουμε τρόπο ζωής μας, με την έννοια ότι : παρελθόν, παρόν και μέλλον βρίσκονται όλα εδώ, όντες και εμείς παρόντες, τότε προς τι ο φόβος ;

Εφ όσον ο καθένας μπορεί να είναι ο αμαξάς στην ζωή του, ενώ αντίθετα κάποιος άλλος που το γνωρίζει αρκετά καλλίτερα από μας να το εκμεταλλεύεται κακότροπα, κάνει ήτοι τα πάντα για να μην γίνει αυτό κατανοητό. Γιατί αν γίνει κατανοητό, τότε θα έλθει η πραγματική απελευθέρωση και όχι τα ημίμετρα που δυστυχώς κατάφερνε η ανθρωπότητα, όπως και αν όμορφα τα τιτλοφορούσε ιστορικά, για να ξαναβρίσκεται εκ νέου πίσω από κει που κάθε φορά ξεκινούσε. Μην πλανάστε από την διαφορετικότητα του τρόπου ζωής.  Ο εσώτερος άνθρωπος δεν κέρδισε κάτι περισσότερο από αυτόν που έτρωγε με τα χέρια εν σχέσει με αυτόν που τρώει σήμερα με μεταλλικά πιρούνια. Αντίθετα έγινε χειρότερος. Εξακολουθεί να κάνει τα ίδια συνεχώς λάθη, απλώς νομίζει πως η εξέλιξή του σταματά στην ποιότητα των πιρουνιών του.  Δηλαδή όσο περισσότερο ξεπερνούμε – αντιστεκόμαστε στον καλλιεργημένο φόβο μας, τόσο απελευθερωνόμαστε απολαμβάνοντας το αντίστοιχο όφελος, άγνωστο εν τούτοις πριν την εφαρμογή, διαφορετικά πως θα επέλθει η κατανόηση και η εμπειρική επίγνωση !!!!!

Νάγια