Ο Τζόρτζ Σόρος είναι ένα από τους βασικούς παράγοντες «κλειδιά» της τεχνητά προκατασκευασμένης τρέχουσας χρηματοπιστωτικής και οικονομικής κατάρρευσης των ευρωπαϊκών κρατών υπό το βάρος του χρέους, ώστε να αλωθούν και οικονομικά τα εθνικά κράτη, μια αλήθεια την οποία όσο και αν την υποκρύπτουν επιμελώς τα κανάλια, αποτελεί πλέον ένα πανευρωπαϊκό πρόβλημα.
Σίγουρα, κανείς δεν μπορεί να αποκαλέσει κάποιος αυτό το άρθρο ως μια σοβαρή ανάλυση της τρέχουσας οικονομικής κατάστασης ή μια σοβαρή πρόταση για το πώς να βγούμε από αυτήν την κρίση με την εξόφληση του χρέους από το σύνολο των 400 εκατομμυρίων ανθρώπων που συνθέτουν την Ευρώπη. Είναι ένα σχέδιο για πάντα περισσότερο, και για ατελείωτο χρέος. Μόνο οι Έλληνες βουλευτές που ψήφισαν την χειραγώγηση της πατρίδας μας από το ΔΝΤ φαίνεται ότι δεν το καταλαβαίνουν.
Ο Σόρος λέει ότι οι φορολογούμενοι της ΕΕ θα πρέπει να παραδώσουν ακόμη περισσότερα χρήματα στις τράπεζες. Αναγνωρίζει ότι η μεταφορά χρημάτων στην ΕΕ δεν αρέσει στο κοινό και προτείνει στις κυβερνήσεις μόλις παραδώσουν τα περισσότερα τα χρήματα απευθείας στις εθνικές τράπεζές τους.
Πού είναι τα χρήματα που αναμένεται να προέλθουν από την «αναδιάρθρωση του κεφαλαίου» είτε από τράπεζες είτε από την ευρωπαϊκή τράπεζα ή από μια χώρα προς την χώρα μας; Κάνεις δεν τάχει δει ακόμα. Μόνο χρήματα ακούμε, αλλά χρήματα δεν βλέπουμε.
Αντιθέτως εκείνο που βλέπουμε ότι για κάθε μια υποθετική δόση του δανείου, περικόπτονται ακόμη περισσότερα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα του λαού μας.
Η Ιρλανδία και η Ελλάδα ήδη ρυθμίστηκαν, ώστε να μπουν στον φαύλο κύκλο του θανατηφόρου χρέους με περικοπές αποδοχών, περικοπές των δημοσίων δαπανών και την αύξηση των φόρων που οδηγούν σε οικονομική συρρίκνωση, με αποτέλεσμα οι μικρότερες οικονομίες να πρέπει να εξοφλήσουν τα μεγαλύτερα χρέη... χάρη στις πολιτικές προτιμήσεις του Σόρος.
Η λύση σε αυτή την καταστροφή είναι σαφώς ένας μηδενισμός επί της υπερημερίας τόκων των χρεών των κλασματικών τραπεζικών αποθεματικών πριν από την στιγμή που οι χώρες αποκλειστούν από τις πιστωτικές αγορές, πράγμα που λογικά και αναγκαστικά θα τις ωθούσε πλέον προς προεπιλογή του μηδενισμού του κάθε χρέους τους.
Η Ιρλανδία, στο κάτω της γραφής, είχε ένα ευκόλως διαχειρίσιμο δημόσιο χρέος προτού πάρει επάνω της το ιδιωτικό χρέος των τραπεζών. Αλλά ο Σόρος δεν αναφέρει αυτό ως απόλυτα βιώσιμη λύση. Αντιθέτως, προτείνει, ότι θα πρέπει να εισαχθούν ευρωομόλογα.
Ωστόσο, η δημιουργία μιας μεγάλης αγοράς ευρωομολόγων δεν θα κάνει τίποτα για να αποτρέψει την κερδοσκοπία εις βάρος των κρατών-μελών της, λόγω της αθλιότητας στα βασικά οικονομικά μεγέθη των χώρων, που παγιδεύτηκαν από τις τράπεζες σε ένα φαύλο κύκλο του χρέους του θανάτου και θα αύξανε το κόστος δανεισμού στις άλλες χώρες.
Η Γερμανία ήδη άρχισε να πληρώνει υψηλότερα επιτόκια στα ομόλογα της. Το αποτέλεσμα των ευρωομολόγων θα είναι ένα ενιαίο υψηλό και συνεχώς αυξανόμενο επιτόκιο που θα ωθήσει όλα τα κράτη να καταρρεύσουν.
Δεν έγινε καμία προσπάθεια να αναλύσει κάποιος, ποιες θα μπορούσαν να είναι οι συνέπειες για εκατομμύρια ανθρώπους, εάν τα κράτη καταρρεύσουν υπό το βάρος των τεχνητών χρεών που ο Σόρος και άλλοι τραπεζίτες έχουν φορτώσει στις κυβερνήσεις, και σχεδιάζουν … να τις φορτώσουν ακόμη περισσότερο ... ή τι θα συμβεί σε εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπων, αν τα κράτη που έχουν λάβει ποσά πάνω από τις δυνατότητες τους από τις τράπεζες και το ΔΝΤ / ΕΕ, αδυνατούν να πληρώσουν τις υπέρογκα επιτόκια.
Και δεν έχει για αυτόν ουδεμία σημασία πόσους φορολογικούς προϋπολογισμούς λιτότητας θα εφαρμόσουν ή πόσα στοιχεία του κρατικού ενεργητικού τους θα πουλήσουν.
Το άρθρο Σόρος αποκαλύπτει επίσης ... μια συγκλονιστική και ριζοσπαστική άποψη του πολιτικού συστήματος στην Ευρωπαϊκή Ένωση ως ένα εργαλείο για να αποκτήσει τον έλεγχο ολόκληρου του πλούτου των χωρών της ΕΕ, αν και κρύβει αυτή την αντιδραστική άποψη με μεγάλη φινέτσα σε σύνθετη φρασεολογία και μπερδεμένες οικονομικές φράσεις.
Αλλά η υπόθεση είναι σαφής – Η δύναμη στο μπλοκ της ΕΕ είναι συγκεντρωμένη σε λίγα χέρια, που είναι έτοιμα να θυσιάσουν την ευημερία των 400 εκατομμυρίων ανθρώπων για τα κέρδη των τραπεζών.
Οι αρχιτέκτονες του ευρώ, ήξεραν ότι ήταν ελλιπές, όταν το σχεδίαζαν. Το νόμισμα είχε μια κοινή κεντρική τράπεζα, αλλά όχι κοινό ταμείο – αναπόφευκτο, δεδομένου ότι η συνθήκη του Μάαστριχτ είχε ως στόχο να επιφέρει νομισματική ένωση χωρίς πολιτική ένωση. Οι αρχές ήταν βέβαιες, ωστόσο, ότι εάν και όταν το ευρώ έφτανε σε μια κρίση, θα ήταν σε θέση να την ξεπεράσει.
Στο άρθρο δεν υπάρχει καμία αναφορά τους λαούς ή την καλή διαβίωση τους. Ο δε Σόρος μιλά για “αρχιτέκτονες” και “αρχές”, οι οποίοι θεωρούνται ως εργαλεία για την εφαρμογή μια μακροπρόθεσμης στρατηγικής.
Της στρατηγικής «βήμα προς βήμα σκλαβιάς του χρέους».
Επίσης, δεν υπάρχει αναφορά μιας δημοκρατικής διαδικασίας, για την ανάγκη να ανοίξει μια συζήτηση ή ακόμα και να πείσουν τους λαούς της Ευρώπης σχετικά με την ανάγκη να δώσουν ακόμη περισσότερα χρήματα στις τράπεζες για την εξόφληση αυτού του χρέους κλασματικών τραπεζικών αποθεματικών.
Δεν υπάρχει επίσης ούτε μία προσπάθεια, ώστε να εξηγηθεί το πώς έχει καταβαραθρωθεί η πορεία των ευρωπαϊκών οικονομιών από το τεχνητό τραπεζικό χρέος. Δεν υπάρχει καμία αναφορά στην Ισλανδία και την ταχεία αποκατάσταση του χρέους και του γιατί μετά αθέτησαν το defaulting.
Οι αξιωματούχοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης αντιμετωπίζονται από τον Σόρος σε αυτό το άρθρο, όπως οι απλοί διαχειριστές της παγκόσμιας ελίτ για να ληστέψουν 400 εκατομμύρια ανθρώπους. Παράλληλα, οι ΗΠΑ παρασύρονται σε ένα τόσο φαύλο κύκλο του χρέους που θα μπορούσαν να δουν το ΔΝΤ σύντομα να παρελαύνει και από εκεί. Ο Σόρος και οι τραπεζίτες είναι σαφές ότι ελπίζουν να δουν ένα παγκόσμιο νόμισμα που θα ελέγχουν, στο πλαίσιο του ΔΝΤ, και θα αντικαταστήσει το δολάριο και το ευρώ.
Οι δυτικές οικονομίες βρίσκονται σε τροχιά κατάρρευσης και ο συνηθισμένος τρόπος με τον οποίο η παγκοσμιοποίηση θα διαχειριστεί μια τέτοια κατάρρευση είναι με την έναρξη ενός πολέμου. Αυτό το κομμάτι δείχνει ότι ο Σόρος έχει επαφή με την πραγματικότητα.
Αλλά ακόμη και ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφανγκ Σόιμπλε δεν μπορεί να προωθήσει την ιδέα των ευρωομολόγων στη Γερμανία, καθώς οι άνθρωποι διαπιστώνουν ότι το γεγονός αυτό σημαίνει μόνο περισσότερο χρέος. Ούτε η Καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ μπορεί να διακινδυνεύσει την αποξένωση της από τους Γερμανούς, συναινώντας να παραδώσει τον πλούτο τους στις τράπεζες.
Αλλά ο Σόρος είναι σαφώς στην ευχάριστη θέση να αγνοεί τα 400 εκατομμύρια ανθρώπους στην Ευρώπη που βρίσκονται πέρα από το κλιματιζόμενο γραφείο του. Φαίνεται να υποθέτει ότι η πραγματικότητα είναι μια ψυχρή λογική έννοια, αποστραγγισμένη από κάθε ζωτικότητα, που αποτελείται από στατιστικά στοιχειά και αριθμούς που μπορεί να χειριστεί κατά βούληση.
Μέσα σε αυτόν τον κόσμο, υπάρχουν μόνο μια μικρή χούφτα ανθρώπων, οι τραπεζίτες, οι οποίοι έχουν όλα τα δικαιώματα και την εξουσία … και τους ανθρώπους που δεν έχουν κανένα δικαίωμα ή εξουσία. Δεν γίνεται καμία μνεία στον λαό, την αξιοπρέπεια, τα δικαιώματα, τη δημοκρατία ή τη δικαιοσύνη σε αυτό το άρθρο.Είτε το αντιλαμβάνεται είτε όχι, ο Σόρος εμφανίζεται ως σύγχρονος Καίσαρας, και αποφαίνεται εξ’ ονόματος των τραπεζών, ότι δεν υπάρχει κανένα θέμα για συζήτηση και για διάλογο, αλλά και που θα σταμπάρει με την βούλα της εξουσίας του τους υπαλλήλους της ΕΕ και των κυβερνήσεων.
Η ΕΕ θεωρείται ως μια τεχνολογικά στελεχωμένη γραφειοκρατία με τσιράκια των οποίων η αποστολή είναι να πλουτίσουν τις τράπεζες με κάθε κόστος. Ο λαός; Ποιος νοιάζεται; Φαίνεται όμως ότι όλοι πλέον θα πρέπει να συνηθίσουν σε μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα.
Οι λαοί της Ευρώπης έχουν ξυπνήσει και έχουν συνειδητοποιήσει ότι τους έχουν καταληστέψει. Ακόμη και στη Γερμανία η εφημερίδα Die Welt είπε σήμερα ότι το χρέος που φορτώνονται οι κυβερνήσεις τους είναι ιδιωτικό χρέος τραπεζών που έχει δημιουργηθεί με ένα «σχεδόν εγκληματικό τρόπο».
Εν κατακλείδι, το άρθρο του κυρίου Σόρος στους Financial Times ίσως ήταν μια σημείωση προς τον εαυτό του, και τίποτε άλλο πέρα από ευσεβείς του πόθους.
http://www.aegeantimes.gr/article.asp?id=60082&type=22&kata=0
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου