Αιώνες πέρασαν μέχρι να "ξυπνήσει" η ανθρωπότητα από τον μεσαιωνικό της "εφιάλτη".
Αιώνες πέρασαν μέχρι οι φοβισμένοι άνθρωποι να πάψουν να κάνουν ότι δεν "ακούν" τις "κραυγές" των αγωνιστών.
Αιώνες πέρασαν μέχρι να σηκωθεί ο άνθρωπος από το "κρεβάτι" του και να μην αλλάζει απλά "πλευρό", όταν άκουγε έξω από το σπίτι του τις κραυγές πόνου των αγωνιστών, οι οποίοι βασανίζονταν όμοια με ζώα.
Όλα αυτά ήταν μια θλιβερή καθημερινότητα, μέχρι που φτάσαμε στην περίφημη Γαλλική Επανάσταση. Εκεί έφτασε ο "κόμπος" στο "χτένι" κι αυτό ήταν που βοήθησε την ανθρωπότητα.
Ο λαός έβαλε το "μαχαίρι" στον λαιμό της εξουσίας και ζήτησε δικαιώματα και βέβαια ιδιοκτησία, που δίνει ισχύ και νόημα στα δικαιώματα αυτά.
Χρησιμοποίησε επιτέλους τη δύναμή του και έκανε αυτό το οποίο είχε καθήκον και υποχρέωση να κάνει. Καθήκον απέναντι στον εαυτό του και υποχρέωση απέναντι στους απογόνους του.
Με αγώνα και αίμα εξασφάλισε τα πολυπόθητα δικαιώματα.
Με αγώνα και αίμα εξασφάλισε τη στοιχειώδη περιουσία του.
Με "τρομοκρατία" ανάγκασε την εξουσία να αυτοπεριοριστεί.
Αποτέλεσμα αυτού του "τρομοκρατικού" αγώνα ήταν η "Χάρτα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων", της οποίας το κύριο μέρος μεταφέρθηκε και μοιράστηκε ανάμεσα στους λαούς κι αποτέλεσε τον βασικό νομικό πυρήνα του κάθε εθνικού Συντάγματος.
Τόνοι αίματος απαιτήθηκαν για κάθε λέξη που περιλαμβάνει το Σύνταγμα.
Άπειρες πιέσεις και απειλές απαιτήθηκαν ακόμα και για τον τρόπο με τον οποίο θα συντάσσονταν τα συνταγματικά άρθρα.
Τίποτε απολύτως δεν έγινε "δωρεάν".
Τα πάντα είχαν το κόστος τους, που το "πλήρωσαν" αυτοί οι οποίοι έπρεπε να το "πληρώσουν". Ούτε φαντάζεται ο αναγνώστης τι ακριβώς έχει κοστίσει η διατύπωση του πρώτου άρθρου του Συντάγματος, όπου με απόλυτη σαφήνεια λέγεται το εξής:
"Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα."
Έπρεπε να "γκρεμιστεί" ο κόσμος, για να επιτρέψουν οι ισχυροί ν' αναγραφεί και να προσδιοριστεί με απόλυτη σαφήνεια στον κύριο κρατικό νόμο η έννοια "λαϊκή κυριαρχία".
Γιατί;
Γιατί απλούστατα αυτή η έννοια είναι πολύ περίπλοκη. Είναι τρομερά περίπλοκη, για να "χαζογελάνε" οι πολιτικοί κάθε φορά που αναφέρονται σ' αυτήν. Γιατί είναι τρομερά περίπλοκη; Γιατί απλούστατα από αυτήν την έννοια ξεκινάει στην πραγματικότητα το σύνολο των νόμων που διέπουν τη λειτουργία του κάθε κράτους. Αυτή η έννοια, εκτός του ότι υποτάσσει απόλυτα την εξουσία στον πολίτη, ταυτόχρονα καθορίζει και το καθεστώς ιδιοκτησίας του κάθε κράτους. Αυτό το άρθρο δηλαδή παραδίδει την ιδιοκτησία τού κάθε κράτους στους πολίτες του.
Αυτό το άρθρο δίνει πραγματικά ιδιοκτησιακά δικαιώματα πάνω στον κάθε εθνικό χώρο στον λαό τον οποίο τον κατοικεί.
Αυτό το άρθρο δεσμεύει το ιδιωτικό κεφάλαιο του κάθε κράτους στην υπηρεσία του λαού. Μεταφέρει στον λαό μέρος του ιδιοκτησιακού δικαιώματος ακόμα και πάνω στην ιδιωτική περιουσία της κεφαλαιοκρατικής τάξης.
Από το άρθρο αυτό ξεκινούν όλα τα δικαιώματα των πολιτών. Αυτό ήταν το κέρδος της νίκης των λαών, όταν αυτοί επαναστάτησαν. Οι λαοί "χάρισαν" τη ζωή στους ταξικούς τους αντιπάλους όταν τους νίκησαν και το αντίτιμο αυτής της νίκης ήταν αυτό το ιδιοκτησιακό δικαίωμα.
Μέχρι τη Γαλλική Επανάσταση δεν υπήρχαν κράτη με τη μορφή που τα γνωρίζουμε σήμερα. Υπήρχαν χώροι, που αποτελούσαν ιδιοκτησία των λίγων ισχυρών μεγαλοϊδιοκτητών τους.
Χώροι, που στην πραγματικότητα αποτελούσαν συνεταιρισμούς μεγαλοφεουδαρχών. Χώροι, μέσα στους οποίους ασκούνταν εξουσία η οποία έμοιαζε με κρατική, αλλά δεν είχε τη σημασία που έχει η ίδια έννοια σήμερα.
Εκείνα τα κράτη ήταν χώροι ιδιωτικοί.
Ήταν χώροι, οι ιδιοκτήτες των οποίων για λόγους προσωπικών συμφερόντων συνέθεταν ευρύτερα σύνολα, που έμοιαζαν με κράτη. Για να προστατεύσουν τις περιουσίες τους από εξωτερικούς ή εσωτερικούς εχθρούς, συνέθεταν κρατικές οντότητες, που είχαν ως στόχο να προστατεύουν οργανωμένα τα συλλογικά τους συμφέροντα.
Τα κράτη εκείνα δεν ανήκαν στους λαούς τους.
Ανήκαν στους ιδιοκτήτες τους και με βάση αυτά τα χαρακτηριστικά τους οι φεουδάρχες χειρίζονταν τις υποθέσεις που τα αφορούσαν.
Μπορούσε δηλαδή ένας ισχυρός βασιλέας να παραδώσει μέρος ή ολόκληρο το κράτος του ως προίκα στην κόρη του.
Μπορούσε να λάβει ως προίκα μέρος ενός άλλου κράτους. Το ακόμα χειρότερο ήταν όμως ότι σε καθημερινή βάση όλοι αυτοί οι φεουδάρχες διαχειρίζονταν το κεφάλαιο τους και την παραγωγή τους με βάση τα δικά τους συμφέροντα, αγνοώντας τις ανάγκες του λαού.
Μπορούσαν δηλαδή να παράγουν ό,τι θέλουν και να το πουλάνε όπου θέλουν, αδιαφορώντας για τις συνέπειες των επιλογών τους.
Μπορούσαν να λιμοκτονούν ολόκληροι πληθυσμοί, επειδή για παράδειγμα κάποιος φεουδάρχης για λόγους συμφέροντος επέλεγε να καλλιεργήσει μόνον καφεόδενδρα. Μπορούσαν να λιμοκτονούν, γιατί κάποιος φεουδάρχης επέλεγε να πουλήσει την παραγωγή του σε αγορές πιο πλούσιες από την τοπική.
Οι φεουδάρχες εκείνης της εποχής έκαναν ό,τι ήθελαν, χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν.
Γιατί;
Γιατί απλούστατα, εκτός από τα φέουδά τους, τους ανήκαν και τα ίδια τα κράτη. Μόνοι τους αποφάσιζαν για τα φέουδά τους και μόνοι τους αποφάσιζαν για τους νόμους που αφορούσαν τα κράτη. Η εξουσία υποτασσόταν σ' αυτούς και ο λαός στην εξουσία.
Στα κράτη εκείνα οι λαοί δεν έπαιζαν κανέναν απολύτως ρόλο και άρα δεν είχαν κανένα απολύτως δικαίωμα. Ζούσαν μέσα σ' αυτά με τη λογική που ζει μέσα σ' ένα σπίτι ένα κατοικίδιο.
Όπως ένα κατοικίδιο γεννιέται και πεθαίνει μέσα σ' έναν χώρο όπου δεν έχει κανένα ιδιοκτησιακό δικαίωμα και ταυτόχρονα είναι υποχρεωμένο να υπακούει στις εντολές των ιδιοκτητών, έτσι συνέβαινε και με τους ανθρώπους της εποχής εκείνης.
Όλα αυτά άλλαξαν μετά τη Γαλλική Επανάσταση.
Οι λαοί έπιασαν από τον "λαιμό" τα κτήνη και τους ζήτησαν δικαιώματα. Εκτός όμως από δικαιώματα ζήτησαν και μεγάλο μερίδιο της περιουσίας του χώρου όπου κατοικούσαν και η περιουσία αυτή ονομάστηκε "δημόσια".
Ταυτόχρονα ζήτησαν μερίδιο και από την περιουσία η οποία θα παρέμενε ιδιωτική. Ένα μερίδιο, που μεταφράζεται σε δικαίωμα ελέγχου της παραγωγής και της προσαρμογής της στις τοπικές ανάγκες και όχι αποκλειστικά στα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών.
Αυτή τους η νίκη, που οδήγησε στη λαϊκή κυριαρχία, άλλαξε το σύνολο των όσων αφορούν και την ιδιωτική περιουσία.
Άλλαξε το σύνολο του νομοθετικού πλαισίου, που αφορά την ατομική ιδιοκτησία.
Ο ιδιώτης κεφαλαιοκράτης υποτάχθηκε στον λαό και η υποταγή αυτή αφορά και την περιουσία του. Η ιδιωτική περιουσία, από εκείνη τη νίκη του λαού κι έπειτα, θα υποτασσόταν στο γενικό συμφέρον.
Τα δικαιώματα που απορρέουν από αυτήν δεν μπορούν ν' ασκούνται εις βάρος του γενικού συμφέροντος.
Τα πάντα δηλαδή σε ένα δημοκρατικό κράτος καθορίζονται από τις διαθέσεις αυτού που στο Σύνταγμα ονομάζεται "κυρίαρχος" και είναι ο λαός.
Γι' αυτόν τον λόγο το άρθρο που αφορά την έννοια της "ιδιοκτησίας" περιορίζει τα δικαιώματά της.
Με βάση το Σύνταγμα αυτό τα πάντα επιτρέπονται στον λαό, όταν αυτό αφορά τα δημόσια συμφέροντα. Μπορεί να εθνικοποιήσει ή να απαλλοτριώσει την οποιαδήποτε ιδιοκτησία, αν αυτό ευνοεί τα συμφέροντά του.
Άρθρο 17.1. H ιδιοκτησία τελεί υπό την προστασία του Κράτους, τα δικαιώματα όμως που απορρέουν από αυτή ΔΕΝ μπορούν να ασκούνται σε βάρος του γενικού συμφέροντος. **2. Κανένας δεν στερείται την ιδιοκτησία του, παρά μόνον για δημόσια ωφέλεια….
Αντιλαμβανόμαστε δηλαδή ότι η γενική έννοια "κυρίαρχος" στο Σύνταγμα ταυτίζεται με την πολύ πιο στενή έννοια "ιδιοκτήτης". Η έννοια "κυρίαρχος" χρησιμοποιείται εκ του πονηρού στη γενικότητά της, για να μην ενθαρρύνεται ο λαός να ασκεί τα δικαιώματά του με τον πιο απόλυτο τρόπο.
Τι σημαίνει αυτό;
Οι διαχειριστές, που συνέταξαν τον νόμο, επέλεξαν αυτήν την έννοια, για να μην έχουν άμεσα προβλήματα με τον ιδιοκτήτη λαό, που είναι αφεντικό τους.
Έχοντας την τάση να κλέβουν, φοβούνται έναν εξαγριωμένο ιδιοκτήτη, γιατί αυτός έχει δικαίωμα να κρεμάσει ανάποδα έναν διαχειριστή ο οποίος τον κλέβει. ...... ...
-------------------------
Χαιρετίσματα στην εξουσία…
Στην Ελλάδα και σε πολλές άλλες χώρες του κόσμου,
αυτό το οποίο ονομάζουμε σήμερα "τρομοκρατία"
είναι μια συνταγματικά νόμιμη λαϊκή δραστηριότητα.
Την "πάτησαν" αυτοί οι οποίοι χαίρονται σήμερα με την εξάρθρωσή της και νομίζουν ότι θα την εκμεταλλευτούν πολιτικά.
Αιώνες πέρασαν μέχρι οι φοβισμένοι άνθρωποι να πάψουν να κάνουν ότι δεν "ακούν" τις "κραυγές" των αγωνιστών.
Αιώνες πέρασαν μέχρι να σηκωθεί ο άνθρωπος από το "κρεβάτι" του και να μην αλλάζει απλά "πλευρό", όταν άκουγε έξω από το σπίτι του τις κραυγές πόνου των αγωνιστών, οι οποίοι βασανίζονταν όμοια με ζώα.
Όλα αυτά ήταν μια θλιβερή καθημερινότητα, μέχρι που φτάσαμε στην περίφημη Γαλλική Επανάσταση. Εκεί έφτασε ο "κόμπος" στο "χτένι" κι αυτό ήταν που βοήθησε την ανθρωπότητα.
Ο λαός έβαλε το "μαχαίρι" στον λαιμό της εξουσίας και ζήτησε δικαιώματα και βέβαια ιδιοκτησία, που δίνει ισχύ και νόημα στα δικαιώματα αυτά.
Χρησιμοποίησε επιτέλους τη δύναμή του και έκανε αυτό το οποίο είχε καθήκον και υποχρέωση να κάνει. Καθήκον απέναντι στον εαυτό του και υποχρέωση απέναντι στους απογόνους του.
Με αγώνα και αίμα εξασφάλισε τα πολυπόθητα δικαιώματα.
Με αγώνα και αίμα εξασφάλισε τη στοιχειώδη περιουσία του.
Με "τρομοκρατία" ανάγκασε την εξουσία να αυτοπεριοριστεί.
Αποτέλεσμα αυτού του "τρομοκρατικού" αγώνα ήταν η "Χάρτα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων", της οποίας το κύριο μέρος μεταφέρθηκε και μοιράστηκε ανάμεσα στους λαούς κι αποτέλεσε τον βασικό νομικό πυρήνα του κάθε εθνικού Συντάγματος.
Τόνοι αίματος απαιτήθηκαν για κάθε λέξη που περιλαμβάνει το Σύνταγμα.
Άπειρες πιέσεις και απειλές απαιτήθηκαν ακόμα και για τον τρόπο με τον οποίο θα συντάσσονταν τα συνταγματικά άρθρα.
Τίποτε απολύτως δεν έγινε "δωρεάν".
Τα πάντα είχαν το κόστος τους, που το "πλήρωσαν" αυτοί οι οποίοι έπρεπε να το "πληρώσουν". Ούτε φαντάζεται ο αναγνώστης τι ακριβώς έχει κοστίσει η διατύπωση του πρώτου άρθρου του Συντάγματος, όπου με απόλυτη σαφήνεια λέγεται το εξής:
"Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα."
Έπρεπε να "γκρεμιστεί" ο κόσμος, για να επιτρέψουν οι ισχυροί ν' αναγραφεί και να προσδιοριστεί με απόλυτη σαφήνεια στον κύριο κρατικό νόμο η έννοια "λαϊκή κυριαρχία".
Γιατί;
Γιατί απλούστατα αυτή η έννοια είναι πολύ περίπλοκη. Είναι τρομερά περίπλοκη, για να "χαζογελάνε" οι πολιτικοί κάθε φορά που αναφέρονται σ' αυτήν. Γιατί είναι τρομερά περίπλοκη; Γιατί απλούστατα από αυτήν την έννοια ξεκινάει στην πραγματικότητα το σύνολο των νόμων που διέπουν τη λειτουργία του κάθε κράτους. Αυτή η έννοια, εκτός του ότι υποτάσσει απόλυτα την εξουσία στον πολίτη, ταυτόχρονα καθορίζει και το καθεστώς ιδιοκτησίας του κάθε κράτους. Αυτό το άρθρο δηλαδή παραδίδει την ιδιοκτησία τού κάθε κράτους στους πολίτες του.
Αυτό το άρθρο δίνει πραγματικά ιδιοκτησιακά δικαιώματα πάνω στον κάθε εθνικό χώρο στον λαό τον οποίο τον κατοικεί.
Αυτό το άρθρο δεσμεύει το ιδιωτικό κεφάλαιο του κάθε κράτους στην υπηρεσία του λαού. Μεταφέρει στον λαό μέρος του ιδιοκτησιακού δικαιώματος ακόμα και πάνω στην ιδιωτική περιουσία της κεφαλαιοκρατικής τάξης.
Από το άρθρο αυτό ξεκινούν όλα τα δικαιώματα των πολιτών. Αυτό ήταν το κέρδος της νίκης των λαών, όταν αυτοί επαναστάτησαν. Οι λαοί "χάρισαν" τη ζωή στους ταξικούς τους αντιπάλους όταν τους νίκησαν και το αντίτιμο αυτής της νίκης ήταν αυτό το ιδιοκτησιακό δικαίωμα.
Μέχρι τη Γαλλική Επανάσταση δεν υπήρχαν κράτη με τη μορφή που τα γνωρίζουμε σήμερα. Υπήρχαν χώροι, που αποτελούσαν ιδιοκτησία των λίγων ισχυρών μεγαλοϊδιοκτητών τους.
Χώροι, που στην πραγματικότητα αποτελούσαν συνεταιρισμούς μεγαλοφεουδαρχών. Χώροι, μέσα στους οποίους ασκούνταν εξουσία η οποία έμοιαζε με κρατική, αλλά δεν είχε τη σημασία που έχει η ίδια έννοια σήμερα.
Εκείνα τα κράτη ήταν χώροι ιδιωτικοί.
Ήταν χώροι, οι ιδιοκτήτες των οποίων για λόγους προσωπικών συμφερόντων συνέθεταν ευρύτερα σύνολα, που έμοιαζαν με κράτη. Για να προστατεύσουν τις περιουσίες τους από εξωτερικούς ή εσωτερικούς εχθρούς, συνέθεταν κρατικές οντότητες, που είχαν ως στόχο να προστατεύουν οργανωμένα τα συλλογικά τους συμφέροντα.
Τα κράτη εκείνα δεν ανήκαν στους λαούς τους.
Ανήκαν στους ιδιοκτήτες τους και με βάση αυτά τα χαρακτηριστικά τους οι φεουδάρχες χειρίζονταν τις υποθέσεις που τα αφορούσαν.
Μπορούσε δηλαδή ένας ισχυρός βασιλέας να παραδώσει μέρος ή ολόκληρο το κράτος του ως προίκα στην κόρη του.
Μπορούσε να λάβει ως προίκα μέρος ενός άλλου κράτους. Το ακόμα χειρότερο ήταν όμως ότι σε καθημερινή βάση όλοι αυτοί οι φεουδάρχες διαχειρίζονταν το κεφάλαιο τους και την παραγωγή τους με βάση τα δικά τους συμφέροντα, αγνοώντας τις ανάγκες του λαού.
Μπορούσαν δηλαδή να παράγουν ό,τι θέλουν και να το πουλάνε όπου θέλουν, αδιαφορώντας για τις συνέπειες των επιλογών τους.
Μπορούσαν να λιμοκτονούν ολόκληροι πληθυσμοί, επειδή για παράδειγμα κάποιος φεουδάρχης για λόγους συμφέροντος επέλεγε να καλλιεργήσει μόνον καφεόδενδρα. Μπορούσαν να λιμοκτονούν, γιατί κάποιος φεουδάρχης επέλεγε να πουλήσει την παραγωγή του σε αγορές πιο πλούσιες από την τοπική.
Οι φεουδάρχες εκείνης της εποχής έκαναν ό,τι ήθελαν, χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν.
Γιατί;
Γιατί απλούστατα, εκτός από τα φέουδά τους, τους ανήκαν και τα ίδια τα κράτη. Μόνοι τους αποφάσιζαν για τα φέουδά τους και μόνοι τους αποφάσιζαν για τους νόμους που αφορούσαν τα κράτη. Η εξουσία υποτασσόταν σ' αυτούς και ο λαός στην εξουσία.
Στα κράτη εκείνα οι λαοί δεν έπαιζαν κανέναν απολύτως ρόλο και άρα δεν είχαν κανένα απολύτως δικαίωμα. Ζούσαν μέσα σ' αυτά με τη λογική που ζει μέσα σ' ένα σπίτι ένα κατοικίδιο.
Όπως ένα κατοικίδιο γεννιέται και πεθαίνει μέσα σ' έναν χώρο όπου δεν έχει κανένα ιδιοκτησιακό δικαίωμα και ταυτόχρονα είναι υποχρεωμένο να υπακούει στις εντολές των ιδιοκτητών, έτσι συνέβαινε και με τους ανθρώπους της εποχής εκείνης.
Όλα αυτά άλλαξαν μετά τη Γαλλική Επανάσταση.
Οι λαοί έπιασαν από τον "λαιμό" τα κτήνη και τους ζήτησαν δικαιώματα. Εκτός όμως από δικαιώματα ζήτησαν και μεγάλο μερίδιο της περιουσίας του χώρου όπου κατοικούσαν και η περιουσία αυτή ονομάστηκε "δημόσια".
Ταυτόχρονα ζήτησαν μερίδιο και από την περιουσία η οποία θα παρέμενε ιδιωτική. Ένα μερίδιο, που μεταφράζεται σε δικαίωμα ελέγχου της παραγωγής και της προσαρμογής της στις τοπικές ανάγκες και όχι αποκλειστικά στα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών.
Αυτή τους η νίκη, που οδήγησε στη λαϊκή κυριαρχία, άλλαξε το σύνολο των όσων αφορούν και την ιδιωτική περιουσία.
Άλλαξε το σύνολο του νομοθετικού πλαισίου, που αφορά την ατομική ιδιοκτησία.
Ο ιδιώτης κεφαλαιοκράτης υποτάχθηκε στον λαό και η υποταγή αυτή αφορά και την περιουσία του. Η ιδιωτική περιουσία, από εκείνη τη νίκη του λαού κι έπειτα, θα υποτασσόταν στο γενικό συμφέρον.
Τα δικαιώματα που απορρέουν από αυτήν δεν μπορούν ν' ασκούνται εις βάρος του γενικού συμφέροντος.
Τα πάντα δηλαδή σε ένα δημοκρατικό κράτος καθορίζονται από τις διαθέσεις αυτού που στο Σύνταγμα ονομάζεται "κυρίαρχος" και είναι ο λαός.
Γι' αυτόν τον λόγο το άρθρο που αφορά την έννοια της "ιδιοκτησίας" περιορίζει τα δικαιώματά της.
Με βάση το Σύνταγμα αυτό τα πάντα επιτρέπονται στον λαό, όταν αυτό αφορά τα δημόσια συμφέροντα. Μπορεί να εθνικοποιήσει ή να απαλλοτριώσει την οποιαδήποτε ιδιοκτησία, αν αυτό ευνοεί τα συμφέροντά του.
Άρθρο 17.1. H ιδιοκτησία τελεί υπό την προστασία του Κράτους, τα δικαιώματα όμως που απορρέουν από αυτή ΔΕΝ μπορούν να ασκούνται σε βάρος του γενικού συμφέροντος. **2. Κανένας δεν στερείται την ιδιοκτησία του, παρά μόνον για δημόσια ωφέλεια….
Αντιλαμβανόμαστε δηλαδή ότι η γενική έννοια "κυρίαρχος" στο Σύνταγμα ταυτίζεται με την πολύ πιο στενή έννοια "ιδιοκτήτης". Η έννοια "κυρίαρχος" χρησιμοποιείται εκ του πονηρού στη γενικότητά της, για να μην ενθαρρύνεται ο λαός να ασκεί τα δικαιώματά του με τον πιο απόλυτο τρόπο.
Τι σημαίνει αυτό;
Οι διαχειριστές, που συνέταξαν τον νόμο, επέλεξαν αυτήν την έννοια, για να μην έχουν άμεσα προβλήματα με τον ιδιοκτήτη λαό, που είναι αφεντικό τους.
Έχοντας την τάση να κλέβουν, φοβούνται έναν εξαγριωμένο ιδιοκτήτη, γιατί αυτός έχει δικαίωμα να κρεμάσει ανάποδα έναν διαχειριστή ο οποίος τον κλέβει. ...... ...
-------------------------
Χαιρετίσματα στην εξουσία…
Στην Ελλάδα και σε πολλές άλλες χώρες του κόσμου,
αυτό το οποίο ονομάζουμε σήμερα "τρομοκρατία"
είναι μια συνταγματικά νόμιμη λαϊκή δραστηριότητα.
Την "πάτησαν" αυτοί οι οποίοι χαίρονται σήμερα με την εξάρθρωσή της και νομίζουν ότι θα την εκμεταλλευτούν πολιτικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου