Κλείνουν τέσσερα χρόνια από τις αρχές του 2010 όταν, τέτοιες μέρες, άρχισαν οι ζυμώσεις και οι συναντήσεις για να συγκροτηθεί ένας παλλαικός πόλος αντίστασης απέναντι στην λαίλαπα του ΔΝΤ και των Μνημονίων που ήταν ήδη ορατή. Πρωταρχική αγωνία μας ήταν να αφυπνισθεί η κοινωνία και να αποενοχοποιηθεί ο λαός που βομβαρδίστηκε από την κατευθυνόμενη προπαγάνδα. Γύρω από αυτό τον στόχο οργανώθηκαν πανελλαδικά οι πρώτες πρωτοβουλίες και κινήσεις πολιτών, όπως η ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ και άλλες. Από τις 5 Μαΐου του 2010 μέχρι τις 12 Φεβρουαρίου του 2012, ο λαός σήκωσε σταδιακά το ανάστημά του και μέσα από αλλεπάλληλες κινητοποιήσεις, απεργίες, συλλαλητήρια και συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής προσπάθησε να αντιμετωπίσει αυτόν τον τερατώδη εφιάλτη που εισέβαλε στην ζωή του και την χώρα του. Μετά την εμπειρία των πλατειών και με τον αέρα του Συντάγματος ξεκινήσαμε την σημαντική προσπάθεια του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου (ΕΠΑΜ) και άλλων κινημάτων. Προτάγματά μας, η πραγματική δημοκρατία, η ολική ανατροπή του σάπιου πολιτικού κατεστημένου, η αλληλεγγύη, το νέο συνταγματικό και κοινωνικό ήθος. Παρ’ όλες, όμως, τις συγκινητικές προσπάθειες που έγιναν, τον αρχικό ενθουσιασμό, τις δυναμικές επεμβάσεις στους αγώνες, το πράγμα εκφυλίστηκε χωρίς να επιτύχουμε σοβαρά αποτελέσματα. Πέρα από την δαιμονική επίθεση του συστήματος, την λειτουργία των καθεστωτικών αναχωμάτων και τον εκλογικό εγκλωβισμό, υπαίτιες γι’ αυτό είναι και οι γνωστές κακοδαιμονίες της πολιτικής μας ιστορίας στην οποία, δυστυχώς, το ψεύδος, η συκοφαντία και η λογική του κομματικού μαντριού περισσεύουν. Απολειφάδια κομματικών σωλήνων, πολιτικάντικες και γραφειοκρατικές συμπεριφορές και η μεταφυσική ιδεολογία του μοναδικού φορέα της «σωστής γραμμής» που καταστρέφει κάθε ενωτική προσπάθεια έδρασαν αρνητικά, απώθησαν τις μεγάλες μάζες που γύρισαν την πλάτη τους και έδιωξαν τους περισσότερους που είχαν στρατευθεί αλλά δεν άντεχαν να απογοητευθούν ξανά ή να αντιπαλέψουν τα εκφυλιστικά φαινόμενα. Σήμερα φαίνεται σαν ο λαός να έχει «καθίσει» αποδεχόμενος μοιρολατρικά την μοίρα του, όμως, στην ουσία, πρόκειται για το τέλος του πρώτου κύκλου των αγώνων της μνημονιακής περιόδου. Είναι μια κρίσιμη στιγμή για τις μελλοντικές εξελίξεις καθώς η ελληνική κοινωνία συγκλονίζεται και μεταλλάσσεται δομικά. Πρέπει να μπούμε στο νέο κύκλο Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα κατανοώντας ότι το σύστημα-τέρας που αντιμετωπίζουμε δεν πρόκειται να ανατραπεί με φθαρμένες πολιτικές λύσεις που καθηλώνουν τον αντιμνημονιακό χώρο, αλλά με ρηξικέλευθες, επαναστατικές, και συνάμα ρεαλιστικές, ρήξεις διαπνεόμενες από υψηλό ήθος, αξιοπρέπεια και αυτοθυσία. Είμαστε πιο έτοιμοι τώρα γιατί κάναμε σαν πολίτες ότι ήταν αναγκαίο και κερδίσαμε σημαντικές εμπειρείες.Με αυτές τις σκέψεις και διαπιστώσεις, είχα αποφασίσει τον περσινό Μάϊο, στο 2ο Συνέδριο του ΕΠΑΜ, να παραιτηθώ από κάθε κομματικό όργανο και για τον ίδιο λόγο σήμερα, εξαντλώντας κάθε περιθώριο, αποχωρώ οριστικά από το οργανωμένο ΕΠΑΜ. Αισθάνομαι πάντα απέραντη εκτίμηση και συντροφικότητα με κάθε Επαμίτη και Επαμίτισσα, με όσους παραμένουν όπως και με τους πολλούς συναγωνιστές που έφυγαν και αναζητούν τις νέες λύσεις. Είμαι σίγουρος πως θα βρεθούμε όλοι μαζί στους αγώνες του αύριο γιατί το αρχικό πνεύμα του Μετώπου και του Συντάγματος παραμένει ζωντανό και μας ενώνει. Καλή Δύναμη και καλή Λευτεριά. Λεωνίδας Χ. Αποσκίτης (Ιδρυτικό μέλος ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑΣ/ΕΠΑΜ) (λήψη με email) ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΕΠΑΜ

Κλείνουν τέσσερα χρόνια από τις αρχές του 2010 όταν, τέτοιες μέρες, άρχισαν οι ζυμώσεις και οι συναντήσεις για να συγκροτηθεί ένας παλλαικός πόλος αντίστασης απέναντι στην λαίλαπα του ΔΝΤ και των Μνημονίων που ήταν ήδη ορατή. Πρωταρχική αγωνία μας ήταν να αφυπνισθεί η κοινωνία και να αποενοχοποιηθεί ο λαός που βομβαρδίστηκε από την κατευθυνόμενη προπαγάνδα.

Γύρω από αυτό τον στόχο οργανώθηκαν πανελλαδικά οι πρώτες πρωτοβουλίες και κινήσεις πολιτών, όπως η ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ και άλλες.

Από τις 5 Μαΐου του 2010 μέχρι τις 12 Φεβρουαρίου του 2012, ο λαός σήκωσε σταδιακά το ανάστημά του και μέσα από αλλεπάλληλες κινητοποιήσεις, απεργίες, συλλαλητήρια και συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής προσπάθησε να αντιμετωπίσει αυτόν τον τερατώδη εφιάλτη που εισέβαλε στην ζωή του και την χώρα του. Μετά την εμπειρία των πλατειών και με τον αέρα του Συντάγματος ξεκινήσαμε την σημαντική προσπάθεια του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου (ΕΠΑΜ) και άλλων κινημάτων. Προτάγματά μας, η πραγματική δημοκρατία, η ολική ανατροπή του σάπιου πολιτικού κατεστημένου, η αλληλεγγύη, το νέο συνταγματικό και κοινωνικό ήθος.

Παρ’ όλες, όμως, τις συγκινητικές προσπάθειες που έγιναν, τον αρχικό ενθουσιασμό, τις δυναμικές επεμβάσεις στους αγώνες, το πράγμα εκφυλίστηκε χωρίς να επιτύχουμε σοβαρά αποτελέσματα. Πέρα από την δαιμονική επίθεση του συστήματος, την λειτουργία των καθεστωτικών αναχωμάτων και τον εκλογικό εγκλωβισμό, υπαίτιες γι’ αυτό είναι και οι γνωστές κακοδαιμονίες της πολιτικής μας ιστορίας στην οποία, δυστυχώς, το ψεύδος, η συκοφαντία και η λογική του κομματικού μαντριού περισσεύουν.

Απολειφάδια κομματικών σωλήνων, πολιτικάντικες και γραφειοκρατικές συμπεριφορές και η μεταφυσική ιδεολογία του μοναδικού φορέα της «σωστής γραμμής» που καταστρέφει κάθε ενωτική προσπάθεια έδρασαν αρνητικά, απώθησαν τις μεγάλες μάζες που γύρισαν την πλάτη τους και έδιωξαν τους περισσότερους που είχαν στρατευθεί αλλά δεν άντεχαν να απογοητευθούν ξανά ή να αντιπαλέψουν τα εκφυλιστικά φαινόμενα.

Σήμερα φαίνεται σαν ο λαός να έχει «καθίσει» αποδεχόμενος μοιρολατρικά την μοίρα του, όμως, στην ουσία, πρόκειται για το τέλος του πρώτου κύκλου των αγώνων της μνημονιακής περιόδου.

Είναι μια κρίσιμη στιγμή για τις μελλοντικές εξελίξεις καθώς η ελληνική κοινωνία συγκλονίζεται και μεταλλάσσεται δομικά. Πρέπει να μπούμε στο νέο κύκλο Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα κατανοώντας ότι το σύστημα-τέρας που αντιμετωπίζουμε δεν πρόκειται να ανατραπεί με φθαρμένες πολιτικές λύσεις που καθηλώνουν τον αντιμνημονιακό χώρο, αλλά με ρηξικέλευθες, επαναστατικές, και συνάμα ρεαλιστικές, ρήξεις διαπνεόμενες από υψηλό ήθος, αξιοπρέπεια και αυτοθυσία.

Είμαστε πιο έτοιμοι τώρα γιατί κάναμε σαν πολίτες ότι ήταν αναγκαίο και κερδίσαμε σημαντικές εμπειρείες.Με αυτές τις σκέψεις και διαπιστώσεις, είχα αποφασίσει τον περσινό Μάϊο, στο 2^ο Συνέδριο του ΕΠΑΜ, να παραιτηθώ από κάθε κομματικό όργανο και για τον ίδιο λόγο σήμερα, εξαντλώντας κάθε περιθώριο, αποχωρώ οριστικά από το οργανωμένο ΕΠΑΜ.

Αισθάνομαι πάντα απέραντη εκτίμηση και συντροφικότητα με κάθε Επαμίτη και Επαμίτισσα, με όσους παραμένουν όπως και με τους πολλούς συναγωνιστές που έφυγαν και αναζητούν τις νέες λύσεις. Είμαι σίγουρος πως θα βρεθούμε όλοι μαζί στους αγώνες του αύριο γιατί το αρχικό πνεύμα του Μετώπου και του Συντάγματος παραμένει ζωντανό και μας ενώνει.

Καλή Δύναμη και καλή Λευτεριά.

Λεωνίδας Χ. Αποσκίτης

(Ιδρυτικό μέλος ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑΣ/ΕΠΑΜ)

(λήψη με email)