Το παράνομος χρέος και η εξωσυμβατική ευθύνη της Ε.Ε

Σοβαρό ζήτημα εγείρεται ως προς τις ευθύνες των οργάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη δημιουργία του υπέρογκου ελληνικού χρέους καθόσον η υπέρβαση του χρέους συναρτάται ευθέως και με το «νόμιμο» του χρέους. Το μη νόμιμο δε του χρέους, αφορά και στην εξωσυμβατική ευθύνη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

• Συνέπεια του υπερβολικού ελλείμματος, άρα και του παράνομου χρέους, ήταν η επιβολή μέτρων λιτότητας σε βάρος του ελληνικού λαού με σύμπραξη και πάλι των ενωσιακών οργάνων, καθόσον στην τρόικα εκπροσωπούνται τόσο η Ευρωπαϊκή Επιτροπή όσο και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα

Με τούτα τα δεδομένα, ο γράφων υποστηρίζει τα εξής:
Από τις διατάξεις του άρθρου 126 της Συνθήκης για τη Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΣΛΕΕ) συλλειτουργούν οι παρακάτω διαδικασίες και συνευθύνες :

 1) Τα κράτη - μέλη έχουν υποχρέωση και ευθύνη να αποφεύγουν τα υπερβολικά δημοσιονομικά ελλείμματα.
2) Η Επιτροπή έχει τη ρητή υποχρέωση και ευθύνη: α) να παρακολουθεί την εξέλιξη της δημοσιονομικής κατάστασης και το ύψος του δημοσίου χρέους των κρατών - μελών, β) να εντοπίζει τις μεγάλες αποκλείσεις του χρέους, γ) να προβαίνει σε σχετικές εκθέσεις και δ) να ενημερώνει το Συμβούλιο.
3) Το Συμβούλιο έχει τη ρητή υποχρέωση και ευθύνη να αποφασίζει για το υπερβολικό έλλειμμα.

Βεβαίως, στο πρωτογενές Ευρωπαϊκό Ενωσιακό Δίκαιο λειτουργεί και το άρθρο 125 ΣΛΕΕ, που αφορά τη λεγόμενη «ρήτρα μη διάσωσης». Η ρήτρα αυτή θεσπίζει το ανεύθυνο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των κρατών - μελών για υπερβολικά δημοσιονομικά ελλείμματα κράτους - μέλους. Ωστόσο όμως, η ρήτρα αυτή μπορεί να λειτουργήσει, μόνο εάν έχουν λάβει χώρα οι προαναφερόμενες πρόνοιες. Δηλαδή, η «ρήτρα μη διάσωσης» μπορεί να λειτουργήσει μόνο εφόσον έχει προηγηθεί από την Επιτροπή και το Συμβούλιο η στενή παρακολούθηση της δημοσιονομικής κατάστασης και έχουν υπάρξει οι σχετικές παρεμβάσεις ως προς τις παρεκκλίσεις της δημοσιονομικής πολιτικής του κράτους - μέλους. Αυτό όμως δεν έχει λάβει χώρα όσον αφορά στην περίπτωση του ελληνικού χρέους. Και τούτο γιατί στην περίπτωση της Ελλάδας έχουν πλήρως αγνοηθεί οι παρακάτω αυστηρές δεσμεύσεις:

Το Συμβούλιο (σύμφωνα με το άρθρο 126 ΣΛΕΕ) όταν διαπιστώσει ότι το κράτος - μέλος που παρεκτρέπεται δεν έχει συμμορφωθεί με τις συστάσεις του για τον περιορισμό του ελλείμματος, και μάλιστα εντός καθορισμένου χρονικού διαστήματος, τότε έχει την υποχρέωση να προβεί σε δημόσια ανακοίνωση προτού το παρεκτρεπόμενο κράτος - μέλος «εκτεθεί στις αγορές». Έτσι, σε περίπτωση δημοσιονομικής παρεκτροπής, το Συμβούλιο, κυρίως :

α) Υποχρεώνει το παρεκτρεπόμενο κράτος να μην «εκδώσει ομολογίες και χρεόγραφα» προτού προβεί σε δημόσια ενημέρωση των στοιχείων της δημοσιονομικής του κατάστασης. (Εάν παρά ταύτα εκδοθούν οι «σχετικοί τίτλοι» και οι αγορές ανταποκριθούν, αυτό θα λάβει χώρα με αποκλειστική ευθύνη των αγορών.)
β) Καθορίζει το εύρος και τα ακριβή στοιχεία που απαιτούνται για πρόσθετες δημόσιες πληροφορίες, πριν το παρεκτρεπόμενο κράτος προβεί στην «έκδοση ομολογιών και χρεογράφων».
γ) Στερεί το παρεκτρεπόμενο κράτος (υπό προϋποθέσεις), ακόμη και από το δικαίωμα ψήφου στο Συμβούλιο. (Έσχατο μέτρο!)
Κατ' ουσίαν, δηλαδή, το Συμβούλιο με ευθύνη του, θέτει στο παρεκτρεπόμενο κράτος - μέλος προϋποθέσεις προτού αυτό εκτεθεί σε δημόσιο δανεισμό. Τα «πρόσθετα» δε «στοιχεία» που απαιτούνται προφανώς δεν αφορούν τα όσα (μόνο) η οικεία (Εθνική) Στατιστική Υπηρεσία παρέχει. Υπ' όψιν δε ότι οι προαναφερόμενες πρόνοιες των πρωτογενών Συνθηκών δεν αφορούν μόνο τη Συνθήκη της Λισσαβώνας. Το άρθρο 126 ΣΛΕΕ είναι το αυτό με το προϊσχύσαν άρθρο 104 ΣυνθΕΚ. Αναφέρομαι δηλαδή σε πάγιες πολιτικές αλλά και διαχρονικές ευθύνες που έχει εγκαθιδρύσει το πρωτογενές Κοινοτικό και ήδη Ενωσιακό Ευρωπαϊκό Δίκαιο.

Με βάση τα προεκτεθέντα, αναντίρρητο είναι ότι για την περίπτωση του ελληνικού χρέους αφενός μεν δεν λειτούργησαν οι θεσμοί για την αποτροπή του παράνομου χρέους και αφετέρου βέβαιον είναι ότι τα αρμόδια όργανα της Κοινότητας και ήδη Ένωσης, δεν πολιτεύθηκαν στο πλαίσιο της αρχής της νομιμότητας. Συνεπώς είναι άμεση η ευθύνη των οργάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την «ύπαρξη» και «αναπαραγωγή» του υπερβολικού χρέους του ελληνικού κράτους.

Ζήτημα, όμως, τίθεται και ως προς το «νόμιμο του χρέους» με το «κριτήριο της υπέρβασης». Το πρωτογενές Ενωσιακό Ευρωπαϊκό Δίκαιο θέτει όριο νομιμότητας με βάση τις διατάξεις: α) της παρ. 2β του άρθρου 126 ΣΛΕΕ και β) του άρθρου 1 του Πρωτοκόλλου 12, όπου το 60% είναι ο λόγος μεταξύ του δημοσίου χρέους και του ΑΕΠ σε τιμές αγοράς. Αυτό είναι το νόμιμο και αποδεκτό δημόσιο χρέος.
Εφόσον η Επιτροπή και το Συμβούλιο επέτρεψαν την υπέρβαση του ελληνικού χρέους άνω του 60%, έχουν συμπράξει απολύτως στη δημιουργία παράνομου χρέους, με τα κριτήρια της Συνθήκης του Μάαστριχ, αλλά και της Συνθήκης της Λισσαβώνας.

Το κριτήριο δε του υπερβολικού ελλείμματος δεν αφορά την «ιδιοσυστασία» του χρέους, αλλά αφορά στην «υπέρβαση». Η υπέρβαση όμως ρυθμίζεται με κανόνες δικαίου, οι οποίοι όταν παραβιάζονται συνιστούν παρανομία.
Συνέπεια του υπερβολικού ελλείμματος, άρα και του παράνομου χρέους, ήταν η επιβολή μέτρων λιτότητας σε βάρος του ελληνικού λαού με σύμπραξη και πάλι των ενωσιακών οργάνων, καθόσον στην τρόικα εκπροσωπούνται τόσο η Ευρωπαϊκή Επιτροπή όσο και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Ως εκ τούτου, υφίσταται εξωσυμβατική ευθύνη της Ένωσης σύμφωνα με την παρ. 2 του άρθρου 340 ΣΛΕΕ και συνεπώς η Ευρωπαϊκή Ένωση οφείλει να αποκαταστήσει τη ζημία (2) που έχουν προξενήσει τα θεσμικά της όργανα κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, εφόσον έχουν παραβιάσει βασικές αξίες της Ένωσης που είναι «ο σεβασμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας» και η «ευημερία των λαών της», όπως επιτάσσουν τα άρθρα 2 και 3 της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΣυνθΕΕ).

Η ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα είναι γεγονός! Και αυτό συμβαίνει κατά παράβαση των άρθρων 151 και επ. ΣΛΕΕ, δυνάμει των οποίων η Ένωση υπερασπίζεται τον Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Χάρτη του Τορίνο και τον Κοινοτικό Χάρτη των Θεμελιωδών Κοινωνικών Δικαιωμάτων των Εργαζομένων του 1989, που έχουν ως στόχο τους την προώθηση της απασχόλησης, τη βελτίωση της διαβίωσης και της εργασίας και συνιστούν και αξιώσεις για την κοινωνική προστασία και την καταπολέμηση του αποκλεισμού.
Τα προαναφερόμενα μπορούν να τεθούν στο τραπέζι της επανδιαπραγμάτευσης ή άλλως να αχθούν ενώπιον του Δικαιοδοτικού Οργάνου του Λουξεμβούργου με προσφυγές Ελλήνων πολιτών!..
 
* Ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια του Στρασβούργου και του Λουξεμβούργου (E.C.H.R. και GC-EU)
 
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
Πρβλ. ΔΕΚ (ήδη ΔΕΕ) υποθ. C-237/98 P (Dorsch) Συλλ. 2000, Ι-4549, ΔΕΚ (ήδη ΔΕΕ) υποθ. 153/73 (Holz) Συλλ. 1974, 675, υπ. C-308/87 (Grifoni) Συλλ. 1990, Ι-1203. Ενωσιακό όργανο θεωρείται κάθε όργανο που ενεργεί στο όνομα της Ένωσης. Επίσης πρβλ. ΔΕΚ (ήδη ΔΕΕ) υποθ. C-370/89 (SGEEM) Συλλ. 1992, Ι-6211 που αφορούσε την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων. ΔΕΚ (ήδη ΔΕΕ) υποθ. 5/71 (Schoppenstedt) Συλλ. 1971, 975, υπ. 281/84 (Zuckerfabrik) Συλλ. 1987, 49, αλλά και ΠΕΚ (ήδη ΓΔΕ) υποθ. Τα-190/99 (Area) Συλλ. 2001, ΙΙ-3597.
http://www.avgi.gr/article/1930795/to-paranomo-xreos-kai-i-exosumbatiki-euthuni-tis-europaikis-enosis 

Κώστας Νιζάμης – Η Ρωσία επανεξοπλίζεται

Ο επανεξοπλισμός της Ρωσίας, επανήλθε στο προσκήνιο μετά την Ουκρανική κρίση, κατά την οποία αντέδρασε δυναμικά προσαρτώντας την Κριμαία και υποστηρίζοντας το αποσχιστικό κίνημα στις ανατολικές επαρχίες της χώρας. Η αντίδραση αυτή εξέπληξε πολλούς στη Δύση, οι οποίοι περίμεναν μεν ότι η Ρωσία θα αντιδρούσε στην προσπάθεια της Ουκρανίας να ενταχθεί στις ευρωατλαντικές δομές, δεν υπολόγιζαν όμως το εύρος και την ένταση που πήρε αυτή η αντίδραση. Έκτοτε, είμαστε μάρτυρες της αναβίωσης ενός ψυχροπολεμικού κλίματος στις σχέσεις Δύσης – Ρωσίας με την επιβολή οικονομικών κυρώσεων εκατέρωθεν.

Για να κατανοήσουμε τη ρωσική αντίδραση θα πρέπει να ανατρέξουμε στην ιστορία για να κατανοήσουμε τόσο το πως έχει διαμορφωθεί η ρωσική ψυχοσύνθεση. όσο και το τι διακυβεύεται για τους Ρώσους στην Ουκρανία. Η Ρωσία υπήρξε επανειλημμένα στόχος εισβολής από τις ευρωπαϊκές δυνάμεις ήδη από τα πρώτα χρόνια της ύπαρξής της. Το κινηματογραφικό αριστούργημα του Σεργκέι Αιζενστάιν «Αλέξανδρος Νιέφσκι», αναφέρεται ακριβώς στην απόκρουση της εισβολής των Τευτόνων ιπποτών στην ίδια περίπου περιοχή που εξελίσσεται η Ουκρανική κρίση. Στα νεώτερα χρόνια, τον 19^ο αιώνα η Γαλλία του Ναπολέοντα και τον 20^ο η Γερμανία του Χίτλερ, εισέβαλαν και προσπάθησαν να κατακτήσουν την Ρωσία. Χωρίς κανένα φυσικό εμπόδιο (μεγάλους ποταμούς, οροσειρές ή θαλάσσιες μάζες), μεταξύ της χώρας και των δυνητικά εχθρών της, η Ρωσία πάντοτε προσπαθούσε να μεγαλώσει το στρατηγικό της βάθος χρησιμοποιώντας για αυτό τα κράτη της ανατολικής Ευρώπης, που επεδίωκε πάντοτε να βρίσκονται στην δική της σφαίρα επιρροής. Οι εισβολείς αντιμέτωποι με τη τεράστια έκταση της χώρας και τις αντίξοες συνθήκες της, γρήγορα αιμορραγούσαν μέχρι θανάτου. Επίσης πέραν του γεγονότος ότι ο Ρωσικός στόλος της Μαύρης θάλασσας βρίσκεται στη ναυτική βάση της Σεβαστούπολης στην Κριμαία, καθώς και ότι το 90% των κατοίκων της Κριμαίας είναι Ρώσοι, θα πρέπει να αναφέρουμε και μια άλλη διάσταση της Ουκρανικής κρίσης. Η Ουκρανία αποτελεί το λίκνο του ρωσικού έθνους. Η κοιτίδα του έθνους που δημιούργησε την ρωσική αυτοκρατορία, βρίσκεται στην Ουκρανία και το πρώτο ρωσικό κράτος δημιουργήθηκε από τους Ρώς του Κιέβου. Με βάση τα παραπάνω είναι μάλλον απίθανο να δεχθούν οι Ρώσοι ότι η Ουκρανία δεν θα ανήκει στην δική τους σφαίρα επιρροής.

Η αδυναμία πρόβλεψης από τη Δύση, μιας τόσο δυναμικής αντίδρασης ίσως οφείλεται στα καταστροφικά για την Ρωσία χρόνια που ακολούθησαν τη Σοβιετική κατάρρευση. Μια διεθνώς απαξιωμένη, αδύναμη, καταβεβλημένη και εξαθλιωμένη Ρωσία είδε το ΝΑΤΟ να επεκτείνεται στην ανατολική Ευρώπη χωρίς να μπορεί να αντιδράσει. Η επέκταση αυτή έγινε πάρα τις περί του αντιθέτου υποσχέσεις που είχαν δοθεί στο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ από τον πρόεδρο Μπους το 1989, πρoκειμένου αυτός να συναινέσει στην ενοποίηση της Γερμανίας και την ένταξή της στις ευρωατλαντικές δομές. Σταδιακά ωστόσο, η Ρωσία ανέκαμψε οικονομικά και η ασφάλεια της χώρας απέκτησε εκ νέου πρωταρχική σημασία. Ο διορισμός το 2007, του Anatoly Serdyukov, στενού συνεργάτη του τότε πρωθυπουργού Πούτιν, ως υπουργού Αμυνας σηματοδότησε την έναρξη της προσπάθειας αναδιοργάνωσης και εκσυγχρονισμού των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων, η οποία απέκτησε επιπλέον δυναμική μετά τον πόλεμο στην Γεωργία , όπου παρά τη νίκη των Ρώσων, η απόδοση των ενόπλων δυνάμεων κρίθηκε ως μη ικανοποιητική. Εκεί για πρώτη φορά μετά την Σοβιετική κατάρρευση, η Ρωσία αντέδρασε δυναμικά για την προστασία των συμφερόντων της και εισέβαλλε στη Γεωργία, καταρχάς για την προστασία των ρωσικών πληθυσμών στις επαρχίες της Αμπχαζίας και της Νότιας Οσετίας, ταυτόχρονα όμως ακυρώνοντας de facto και την προσπάθεια της Γεωργίας να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ. Ωστόσο η στρατιωτική επιχείρηση αποκάλυψε και τις τρομερές ελλείψεις και αδυναμίες της ρωσικής πολεμικής μηχανής μετά από δύο δεκαετίες εγκατάλειψης και παραμέλησης. Η Ρωσία επέτυχε τους στόχους της αλλά με μεγάλη δυσκολία απέναντι σε ένα μικροσκοπικό αντίπαλο. Ιδιαίτερα σχολιάστηκαν οι απώλειες των ρωσικών τεθωρακισμένων από τα εκσυγχρονισμένα από το Ισραήλ άρματα του Γεωργιανού στρατού, καθώς και η δυσκολία των αεροπορικών επιχειρήσεων από αεροσκάφη της Σοβιετικής εποχής, χωρίς σύγχρονα συστήματα αυτοάμυνας, πρόσκτησης και προσβολής στόχων

Η ρωσική ηγεσία αποφάσισε τότε την έναρξη ενός εκσυγχρονιστικού προγράμματος που αφορούσε τόσο τη διοικητική αναδιοργάνωση όσο και την προμήθεια νέου πολεμικού υλικού ώστε οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις να μπορούν να ανταποκριθούν επιτυχώς στις προκλήσεις του 21^ου αιώνα. Έτσι μεταξύ των ετών 2008 και 2013, οι στρατιωτικές δαπάνες αυξήθηκαν κατά 31%. Το 2010 ανακοινώθηκε ένα δεκαετές πρόγραμμα επανεξοπλισμού, σύμφωνα με το οποίο η Ρωσία θα δαπανήσει περίπου 723 δις δολάρια . `Ετσι, ως ποσοστό του ΑΕΠ, οι στρατιωτικές δαπάνες από 2,50% το 2007 ανήλθαν στο 2,91% το 2012 και υπολογίζεται ότι το 2016 θα αποτελούν το 3,9%. Σε απόλυτα νούμερα από 1276 δις ρούβλια το 2010 αναμένεται να αυξηθούν σε 3377 δις ρούβλια το 2016 (95.6 δις δολάρια). Το πρόγραμμα δίνει έμφαση στον εκσυγχρονισμό των στρατηγικών πυρηνικών όπλων, της απόκτησης σύγχρονων μαχητικών αεροσκαφών και υποβρυχίων καθώς και την επαύξηση των επικοινωνιακών και πληροφοριακών δυνατοτήτων. Ο Serdyukov συγκρούστηκε με την στρατιωτική ηγεσία και επέβαλλε την μείωση του προσωπικού των Ενόπλων Δυνάμεων από 1,2 εκατομμύρια σε 1 εκατομμύριο, την μείωση των θέσεων των αξιωματικών, με την παράλληλη δημιουργία ενός επαγγελματικού σώματος υπαξιωματικών και στρατευσίμων και την διοικητική τους αναδιοργάνωση.

Τον Anatoly Serdiukov διαδέχθηκε το 2012 ο Sergei Shoigu, ο οποίος αν και ανέτρεψε ορισμένες αποφάσεις του προκατόχου του που αφορούσαν κυρίως στον αριθμό των αξιωματικών που θα παρέμειναν στην ενεργή υπηρεσία, αποκαθιστώντας έτσι την εμπιστοσύνη μεταξύ της στρατιωτικής και της πολιτικής ηγεσίας των Ρωσικών Ενόπλων Δυνάμεων, συνέχισε σε όλα τα υπόλοιπα θέματα την μεταρρυθμιστική προσπάθειά του. Συγκεκριμένα έδωσε ιδιαίτερο βάρος στην επιχειρησιακή ικανότητα και την ετοιμότητα των Ενόπλων Δυνάμεων. Χαρακτηριστικά τον τελευταίο ενάμισι χρόνο, διεξήχθησαν πάνω από 750 στρατιωτικές ασκήσεις και το σημαντικότερο είναι ότι μερικές από αυτές υπήρξαν οι μεγαλύτερες που έχουν πραγματοποιηθεί από τη δεκαετία του 1980 και μετά. Οι ασκήσεις πραγματοποιήθηκαν για να δοκιμαστεί η νέα δομή διοίκησης και για να εντοπιστούν αδυναμίες, σφάλματα και ελλείψεις ώστε να αντιμετωπιστούν και να διορθωθούν. Οι αυξημένες επιχειρησιακές δυνατότητες των Ρωσικών Ενόπλων Δυνάμεων επιδείχθηκαν κατά την επιχείρηση ενσωμάτωσης της Κριμαίας που κατά κοινή ομολογία σχεδιάσθηκε και εκτελέσθηκε εξαιρετικά επιτυχημένα. Πέρα από το καθαρά στρατιωτικό κομμάτι, μέρος της προσπάθειας αποτελεί και η αναζωογόνηση, η αναδιοργάνωση και ο εκσυγχρονισμός της ρωσικής πολεμικής βιομηχανίας, ώστε να μπορεί αφενός να ανταποκριθεί έγκαιρα στις απαιτήσεις των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων και αφετέρου να μπορέσει να δημιουργήσει ανταγωνιστικά εξαγώγιμα προϊόντα που θα συμβάλλουν στη τόνωση της ρωσικής οικονομίας.

Η σημασία που αποδίδει η ρωσική ηγεσία στον εκσυγχρονισμό αναδύεται ξεκάθαρα και από το άρθρο που δημοσίευσε ο Βλαντιμίρ Πούτιν στο περιοδικό «Foreign Policy» πρίν αναλάβει για τρίτη φορά τη ρωσική προεδρία το 2012, εκεί συγκεκριμένα αναφέρει : «Η Ρωσία δεν μπορεί να βασιστεί μόνο σε διπλωματικές και οικονομικές μεθόδους για την επίλυση συγκρούσεων. Η χώρα μας αντιμετωπίζει το έργο της επαρκούς ανάπτυξης των στρατιωτικών δυνατοτήτων της, ως μέρος της συνολικής αποτρεπτικής στρατηγικής της. Αυτό αποτελεί απαραίτητη συνθήκη ώστε τόσο η Ρωσία να αισθάνεται ασφαλής, όσο και να διασφαλίζεται ότι οι εταίροι μας θα μας λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τους». Τόσο το ΝΑΤΟ λοιπόν όσο και η Ε.Ε. θα έπρεπε να είχαν δει όλες αυτές τις ενδείξεις της σταδιακής ανάκαμψης της Ρωσίας και της εκ νέου ανάδυσής της ως περιφερειακής δύναμης που ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την ασφάλειά της και να αναμένουν μια δυναμική αντίδραση στο θέμα της Ουκρανίας.
Παραταύτα, θα πρέπει να θέσουμε το θέμα του επανεξοπλισμού και της ανάκαμψης της Ρωσίας στις σωστές του διαστάσεις. Παρότι πλέον η Ρωσία κατατάσσεται τρίτη στις εξοπλιστικές δαπάνες μετά τις ΗΠΑ και την Κίνα, έχει προηγηθεί όπως ήδη είπαμε μια μεγάλη περίοδος απραξίας και απαξίωσης του στρατιωτικού της υλικού. Επιπλέον αν συγκρίνουμε τις δαπάνες σε απόλυτες τιμές παρατηρούμε ότι η απόσταση μεταξύ των 640 δις δολαρίων που ξόδεψαν οι ΗΠΑ, των 188 δις δολαρίων που ξόδεψε η Κίνα και των 90 δις που ξόδεψε η Ρωσία το 2013 είναι τεράστια. Ως εκ τούτου για να προσεγγίσει η Κίνα τα επίπεδα εξοπλισμού και ικανότητας όχι μόνο των ΗΠΑ αλλά και της Κίνας πλέον, θα χρειαστούν αρκετά ακόμα χρόνια επίπονης και δαπανηρής προσπάθειας.

Επίσης όλη αυτή η προσπάθεια στηρίχθηκε κυρίως στις αυξημένες τιμές του πετρελαίου και του φυσικού αερίου κατά την τελευταία δεκαετία, καθώς πάνω από τα μισά έσοδα του ρωσικού κρατικού προϋπολογισμού προέρχονται από τις εξαγωγές αυτών των προϊόντων. Για να ισοσκελιστεί ο ρωσικός προϋπολογισμός χρειάζεται μια τιμή πετρελαίου της τάξης των 100 περίπου δολαρίων το βαρέλι, ενώ αυτή την στιγμή η τιμή κυμαίνεται περίπου στα 60 δολάρια το βαρέλι. Μπορεί δηλαδή σύμφωνα με κάποιες εκτιμήσεις όχι μόνο να μην αυξηθεί η στρατιωτική ικανότητα της Ρωσίας, αλλά να επαναληφθεί το φαινόμενο της δεκαετίας του 1980 ,όπου οι μειωμένες τιμές του πετρελαίου συνέβαλαν καθοριστικά στην πτώση της ΕΣΣΔ.

Παράλληλα, η στρατιωτική επιτυχία στην Κριμαία και την Ανατολική Ουκρανία, επέσυρε σειρά δυτικών κυρώσεων που επιδεινώνουν δραματικά μια ήδη κακή οικονομική κατάσταση. Η ισοτιμία του ρωσικού νομίσματος έχει κατρακυλήσει, χάνοντας συνολικά το 45% της αξίας του τις τελευταίες εβδομάδες, ενώ η ρωσική κεντρική τράπεζα σε μια προσπάθεια συγκράτησής της ανέβασε το κεντρικό επιτόκιό της σε 17%, την μεγαλύτερη άνοδο μετά την καταστροφική χρεωκοπία του 1998. Από την άλλη βέβαια, η δημοτικότητα του Βλαντιμίρ Πούτιν παραμένει σε υψηλά επίπεδα, πάντοτε ο ρωσικός λαός συντασσόταν με την ηγεσία του όταν ένοιωθε ότι απειλείται η εθνική του ανεξαρτησία και ασφάλεια, ενώ υπέμεινε με καρτερικότητα δυσκολίες και στερήσεις.

Συμπερασματικά, η κρίση στην Ουκρανία και οι οικονομικές κυρώσεις που την ακολούθησαν μπορεί να καθυστερήσουν τον επανεξοπλισμό των Ρωσικών Ενόπλων Δυνάμεων, αλλά δεν πρόκειται να τον σταματήσουν. Η σταθερή θέληση της ρωσικής ηγεσίας να διασφαλίσει τον χώρο επιρροής και ασφάλειάς της, η υποστήριξη μεγάλου μέρους του ρωσικού λαού προς την ακολουθούμενη πολιτική σε συνδυασμό με την αίσθηση ότι η Δύση εποφθαλμιά αυτόν ακριβώς το χώρο, φαίνεται ότι οδηγεί σε σε περαιτέρω επιδείνωση των σχέσεων και σε δυνητικά επικίνδυνες ψυχροπολεμικές καταστάσεις .
http://www.globalview.gr/ 

Πως η Ρωσία «δημιούργησε» (μέσω Βουλγαρίας) το «Μακεδονικό ζήτημα» και γέννησε τα «Σκόπια» / Και πως δημιουργήθηκε το κράτος της Βουλγαρίας .....

1.Η Ρωσία "γεννά" τη Μ.Βουλγαρία (Συνθ.Αγ.Στεφάνου),2.Η ηρωϊκή Ελληνίδα δασκάλα Βελίκα σφαγιάζεται από τους κομιτατζήδες βούλγαρους, 3.Π.Μελάς

Πως η Ρωσία «δημιούργησε» το «Μακεδονικό ζήτημα» και γέννησε τα «Σκόπια» (και όχι μόνον). Απαρέγκλιτη επ’ αυτού η Ρωσική διπλωματία από τον Τσάρο Μ. Πέτρο (1725) έως Σοβιέτ Γιέλτσιν – μετασοβιέτ Ρωσία...

- Νο 1 συνυπεύθυνη η Βουλγαρία και (διαδοχικά) η Γιουγκοσλαβία

- Οι εκτεταμένες Βουλγαρικές θηριωδίες (σε σημείο γενοκτονίας) σε Μακεδονία – Θράκη κατά των Ελλήνων  περί το 1900 έγιναν με την υποκίνηση και στήριξη της Ρωσίας

Απόσπασμα από το βιβλίο «Το Μακεδονικόν ζήτημα», Γεωργίου Καραμέρου, 1953

Κεφάλαιον ΙΙΙ – ΡΩΣΣΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Επιλογή – επιμέλεια αποσπάσματος – μεταφορά στο διαδίκτυο: Γ. Ανεστόπουλος

Το δεύτερον ήμισυ του 18^ου αιώνος η Ρωσική πολιτική συνετάχθη με την πανσλαυικήν πραγματείαν, ενώ προεβάλλετο ως σκοπός η κατάκτησις της Β.Α. Γερμανίας, της Αυστροουγγαρίας και όλης της Ελληνικής Χερσονήσου.

Η πολιτική διαθήκη του Τσάρου της Ρωσσίας Πέτρου του Μεγάλου (1682 – 1725) θεωρεί τον Ρωσσικόν λαόν ως κληθέντα ίνα κυριαρχήση εις το μέλλον απάσης της Ευρώπης. Θεωρεί τα Ευρωπαϊκά Έθνη ότι περιήλθον εις γεροντικήν κατάστασιν μικρόν απέχουσα της γεροντικής παρακμής και καταπτώσεως και ως εκ τούτου ευχερώς και ασφαλώς θα κατακτηθώσι υπό λαού αρτιπαγούς.

Η Ρωσσία είχε κηρύξει εαυτήν προστάτιδα του Χριστιανισμού της Βαλκανικής και είχε τας βλέψεις της επί του ελληνικού χώρου δια την εξυπηρέτησιν των ιμπεριαλιστικών της σχεδίων.

Η Ελληνική επανάστασις του 1821 είχε τον συσχετισμόν της με την Ρωσσικήν πολιτικήν ως υπόθεσις εξυπηρετούσα τα κατακτητικά της σχέδια για της διαλύσεως της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Η Ελλάς μετά την αποτίναξιν του Τουρκικού ζυγού ετήρησε ιδίαν εθνικήν πολιτικήν επιδιώκουσα την απελευθέρωσιν των δούλων αδελφών της.

 Κατά τον Ρωσοτουρκικόν πόλεμον του 1828 – 1829 ο Νικόλαος ο Α΄διαβάς τον Δούναβιν ευρέθη προ επιτροπείας Βουλγάρων ευχαριστούντων δια την έλευσίν του προς απελευθέρωσιν αυτών ως Βουλγάρων εις ους απήντησεν ότι δεν γνωρίζει Βουλγάρους. Ο όχλος ούτος των Βουλγάρων ερωτώμενος περί της εθνικότητός του, απήντα κατά το πλείστον εις συγγενή γλώσσαν προς την Ρωσσικήν  ότι ήσαν Ρωμηοί. Πρόκειται περί απογόνων βαρβάρων φυλών, οίτινες εχρησίμευον ως οροφύλακες και φρουροί κλεισωριών επί βυζαντινής αυτοκρατορίας.

Τον όχλον αυτόν περιέβαλε με στοργήν και ανέστησεν αργότερον η Ρωσσική πολιτική, ως Βουλγαρικήν φυλήν, τελούσα υπό την επήρειαν της Αγγλικής πολιτικής.

Δεν εξέλεξαν οι Ρώσσοι τους πραγματικούς σλαύους τους Σέρβους εις την εξωτερικήν πολιτικήν τους, δια δύο λόγους. Α) Η ισχυρά εθνική συνείδησις των Σέρβων θα ημπόδιζε να γίνη εύκολος λεία της Ρωσσικής πολιτικής, β) Η εκκεντρότης της Σερβίας εν σχέσει με την Κωνσταντινούπολιν.

Το 1845 ιδρύεται το πρώτον πανσλαυικόν κομιτάτον εις Μόσχαν υπό την προεδρείαν του Πρυτάνεως του Πανεπιστημίου της Μόσχας με σκοπόν, να πείση την Διεθνή γνώμην ότι οι Έλληνες είναι Βούλγαροι. Ούτω διεκήρυττον ότι η Α. Ρωμυλία, Θράκη αποτελούσι τμήματα της Βουλγαρικής επικρατείας κατοικούνται υπό Σλαύων και ότι οι κάτοικοι φαινομενικώς ήσαν Έλληνες ενώ πρόκειται περί Βουλγάρων εξελληνισθέντων.

Το 1854 κύμματα Σλαυικής προπαγάνδας εκπέμπονται από την Μόσχαν κατακλύζοντα την νυν Βουλγαρίαν, Β. Μακεδονίαν, Α. Ρωμυλίαν διακηρύττοντα εις τους πληθυσμούς ότι δεν είναι Έλληνες αλλά Βούλγαροι εξαλληνισθέντες και ενέσπειρον το μίσος εναντίον των Ελλήνων και Πατριαρχείου, ως υπαιτίων δια την απώλειαν της Βουλγαρικής ευκλείας.

Η Ρωσσική πολιτική αποκαλύπτεται από τον Τσάρον της Ρωσίας Νικόλαον τον Α΄ όστις είπεν εις τον πρεσβευτήν της Αγγλίας το 1853:

«...Δεν θέλω επιτρέψει απόπειραν αναστηλώσεως της Βυζαντινής αυτοκρατορίας ούτε επέκτασιν της Ελλάδος όπως καταστή αυτή ισχυρόν κράτος. Προτιμώ να διεξαγάγω πόλεμον και να εξακολουθώ αυτόν εν όσω οι μένει εις άνθρωπος και εν πυροβόλον....».

Παραλλήλως ερρίπτετο το απατηλόν σύνθημα προς τους Έλληνας αι προρρήσεις του αγαθαγγέλου ότι «Ξανθόν γένος θ’ αναστήση την Βυζαντινήν αυτοκρατορίαν», υπονοουμένη η Ρωσσία.

Το 1866 ότε εξεράγη η Κρητική επανάστασις ο εν Κωνσταντινουπόλει Ρώσσος Πρεσβευτής Ιγνάτιεφ, όστις ευρίσκετο εις συνεχή επαφήν με το πανσλαυικόν εν Μόσχα κομιτάτον και Βουλγαρικόν κομιτάτον εις Γαλατά ως επίσης και με τον Άγγλον Πρεσβευτήν Έλιοτ εν Κωνσταντινουπόλει, δια να επιτύχη την εύνοιαν του Σουλτάνου υπέρ των Βουλγάρων παρώτρυνε τους Βουλγάρους όπως πολεμήσουν κατά των Ελλήνων εν Κρήτη. Το σχέδιον Ιγνάτιεφ επιτυγχάνει. Το 1867 υποβάλλεται αίτησις στον Σουλτάνον υπό πολλών Βουλγαρικών κοινοτήτων καθ’ ην εζήτουν ως πιστοί υπήκοοι της αυτού Μεγαλειότητος όπλα όπως μεταβώσι και πολεμήσουν, τους κοινούς εχθρούς Τούρκων και Βουλγάρων, τους Έλληνας εις Κρήτη, ενώ ουδέποτε έλαβον όπλα προς ανάκτησιν της ιδίας των ελευθερίας. Το 1869 ότε έληξε η επανάστασις της Κρήτης ο μισέλλην Ιγνάτιεφ έκρινε ότι είναι καιρός και εζήτησε την επέμβασιν του Σουλτάνου εις το θρησκευτικόν ζήτημα υπέρ των Βουλγάρων.

Το 1870 ο Σουλτάνος θέλων να εκδικηθή δια παντός μέσου τους Έλληνας και Πατριαρχείον δέχεται να υπογράψη συνταχθέν υπό του Ιγνάτιεφ αυτοκρατορικόν φιρμάνιον δια του οποίου ιδρύετο αυτόνομος Βουλγαρική Εξαρχία και ταυτοχρόνως άδειαν ιδρύσεως Βουλγαρικών σχολείων.

Η ίδρυσις της Βουλγαρικής Εξαρχίας δια της εκδόσεως φιρμανίου (10.3.70) αποτελεί επίσημον αναγνώρισιν από τον Σουλτάνον Βουλγαρικής εθνότητος με καθορισμόν μάλιστα αυθαιρέτως ορίων της επικρατείας της.

Το άρθρον 10 του φιρμανίου, κατά το οποίον «εις άλλα μέρη εκτός των άνω ηριθμημένων εάν η ολομέλεια ή 2/3 των κατοίκων επιθυμούσι να υπαχθώσι τη Βουλγαρική Εξαρχία, θα επιτρέπεται να προχωρήσωσι εις την Εξαρχίαν, αποτελεί ελαστικωτάτην διάταξιν, καίριον πλήγμα κατά των δικαίων του Πατριαρχείου  και τροφή της προπαγάνδας των κομιτάτων, διανοίγουσα πύλας εις αγριώτατον φυλετικόν διαπληκτισμόν. Την ίδυσιν της Βουλγαρικής Εξαρχίας ηυνόει και η Αγγλική πολιτική της εποχής εκείνης ως αποδεικνύεται εκ των εγγράφων του Βρεταννού πρεσβευτού εις Κωνσταντινούπολιν, Έλιοτ, υπό ημερομηνίαν 24.12.1870, προς το υπουργείον Εξωτερικών της Αγγλίας.

Το τελευταίον μέτρον της Πύλης προς απελευθέρωσιν της Βουλγαρικής εκκλησίας ενεποίησεν αρίστην εντύπωσιν επί του πληθυσμού».

Ως επίσης και ο Παπισμός εφρόντισεν δια την διάσπασιν της ενότητος της ορθοδόξου εκκλησίας εν τη Τουρκία. Το όνειρον του Πάπα ήτο τότε να μεταφέρη την έδραν εις την Κωνσταντινούπολιν και να καταστή αρχηγός απάσης της Χριστιανοσύνης.

Το 1870 αρχίζει αγών επικρατήσεως Ελληνισμού και Σλαυισμού εις την Ελληνικήν χερσόνησον.

Ο Σλαυισμός δρα χωρίς σοβαράν αντίδρασιν.

Το 1877 ο Τσάρος της Ρωσσίας Αλέξανδρος Β΄ εξέδωσε πολεμικόν διάγγελμα κατά το οποίον « η άρνησις της Τουρκίας να βελτιώση την θέσιν των χριστιανών εις την Ελληνικήν χερσόνησον τον αναγκάζει να λάβη τα όπλα εναντίον των Τούρκων.

Οι Ρώσσοι προήλασαν μέχρι των θυρών της Κωνσταντινουπόλεως και μετά τριμήνους διαπραγματεύσεις υπογράφεται η υπογράφεται η συνθήκη του Αγίου Στεφάνου καθ’ ην εδημιουργήθη η Μεγάλη Βουλγαρία από Βράνιας εις Καστοριάν και των ορέων του Γράμμου συμβολής Μογλενίτσα, Αξιού Καβάλλα, αφίνουσα εκτός την Αλεξανδρούπολιν και φθάνουσαν μέχρι Ευξείνου και Δουνάβεως.

Η συνθήκη του Αγίου Στεφάνου υπήρξεν η πλέον φανερά αποκάλυψις των σλαυικών σχεδίων της Ρωσσίας και ότι ήτο πρόσχημα η προστασία των χριστιανών της Ελληνικής χερσοννήσου.

Δια της συνθήκης ταύτης κατεδικάζετο εις εκβουλγαρισμόν εκατοντάδες χιλιάδων Ελλήνων. Απανταχού εις τας Μακεδονικάς πόλεις συνετάχθησαν και υπεβλήθησαν ψημίσματα διαμαρτυρίας προς τας Μεγάλας Δυνάμεις.

Προεκλήθη το επόμενον έτος η συνθήκη του Βερολίνου, καθ’ ην ελήφθησαν αι εξής αποφάσεις:

1. Η Ρωσσία ηρκέσθη εις την Βεσσαραβίαν μέχρι του Βορείου στομίου του Δουνάβεως, το Βατούμ και το Καρς.

2. Η Ρουμανία έλαβεν τα στόμια του Δουνάβεως και την Δοβρουστάν.

3. Η Σερβία έλαβεν την Νύσσαν και το Βουλγαρικόν διαμέρισμα του Πιρότ.

4. Το Μαυροβούνιον έλαβεν τα διαμερίσματα  του Νιζίτς και της Πίβας και τους επί της Αδριατικής λιμένας του Αντιβάρεως και Δουλσίνου.

5. Το Μαυροβούνιον, Σερβία και Ρουμανία ανεκηρύχθησαν καθ’ ολοκληρίαν ανεξάρτητα.

6. Η Βουλγαρία περιωρίσθη εις τα εδάφη της κυρίως Βουλγαρίας μεταξύ Δουνάβεως και Αίμου, μετά της Σόφιας και των πηγών των Ίσκερ και Στρυμώνος, αναγνωρισθείσα ως ηγεμονία ανεξάρτητος οι πολιτικοί θεσμοί της οποίας θα κατηρτίζοντο υπό την επίβλεψιν Ευρωπαϊκής επιτροπής και θα παρέμενεν φόρου υποτελής εις την Πύλην.

7.Η Α. Ρωμυλία με πρωτεύουσαν την Φιλιππούπολιν, εκηρύχθη αυτόνομος επαρχεία με χριστιανόν Διοικητήν διοριζόμενον υπό του Σουλτάνου τη συγκαταθέσει των Δυνάμεων.

8. Η Βοσνία και Ερζεγοβίνη παρεχωρήθησαν εις την Αυστρίαν.

9. Η Αγγλία έλαβεν το δικαίωμα να καταλάβη την Κύπρον δια την υπεράσπισιν των κτήσεων του Σουλτάνου της Μ. Ασίας, κατόπιν μυστικής μετ’ αυτού συνθήκης, ην τότε το πρώτον ανεκοίνωσεν.

10.Αι απαιτήσεις της Ελλάδος ελήφθησαν υπ’ όψιν κατόπιν ζωηρών παραστάσεων της Γαλλίας και εξουσιοδοτήθη αύτη να διαπραγματευθή απ’ ευθείας μετά της Πύλης την διαρρύθμισιν των κοινών συνόρων των (λόγω δυστροπίας της Τουρκίας μόνον το 1881 επετεύχθη και τότε τη μεσολαβήσει των Δυνάμεων του Νομού Άρτης και της Θεσσαλίας Νοτίως του Ολύμπου, δια της από 22 Μαΐου Ελληνοτουρκικής συνθήκης.

Τέλος η Ρωσική πολιτική ήναψε την θρυαλλίδα ταραχών εις τα Βαλκάνια δια της ιδρύσεως το 1893 της Βουλγαρικής οργανώσεως Β.Μ.Ρ.Ο. εν η ησκείτο ρωσσική πρακτορειακή δράσις, και ενεπνέετο αύτη υπό του πανσλαυϊσμού.

Η επαναστατική δράσις της οργανώσεως ταύτης ως θα ίδωμεν κατωτέρω επήνεγκε σύγχυσιν εις τους διεθνείς κύκλους και πολλάκις επηρέασε τας αποφάσεις των υπέρ της Βουλγαρίας.

Η Σοβιετική επεκτατική πολιτική εις την Βαλκανικήν αντιμετώπισε το Μακεδονικόν ζήτημα δια της, ιδρύσεως της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας οργάνου συντονισμού της Δράσεως των Κομμουνιστικών κομμάτων της Βαλκανικής, ήτις και προσεχώρησεν πάραυτα εις την Γ΄ Διεθνή ως ιδρυτικόν μέλος αυτής.

Βαλκανική Κομμουνιστική Ομοσπονδία (Β.Κ.Ο.).

Την 15.7.1920 ιδρύθη εν Σόφια η Βαλκανική Κομμουνιστική Ομοσπονδία υπό των αντιπροσώπων των Κομμουνιστικών Κομμάτων των Βαλκανικών χωρών με σκοπόν:

Την κοινωνικήν Επανάστασιν εις την Βαλκανικήν.

Την απελευθέρωσιν των καταδυναστευομένων Βαλκανικών Εθνοτήτων και

Την αυτοδιάθεσίν των ήτις ωδήγει εις μιαν Βαλκανικήν Σοσιαλιστικήν Σοβιετικήν Ομοσπονδίαν.

Η Διοίκησις της Β.Κ.Ο. ήτο υπό πενταμελή επιτροπήν, της οποίας έκαστον μέλος ελαμβάνετο εκ της χώρας εκείνης ήτις θα είχε ανάλογον αριθμόν μελών εις το κόμμα. Η Βουλγαρία ηρίθμει 60,000 μέλη και είχε 3 αντιπροσώπους εν τη επιτροπή, εις Γιουγκοσλαύος και εις της Ρουμανίας, η Ελλάς και Τουρκία μη διαθέτουσαι την βάσιν εις αριθμόν μελών δεν αντεπροσωπεύοντο εις την Κεντρικήν Επιτροπήν δηλ. η Β.Κ.Ο. ήτο εις Βουλγαρικάς χείρας. Τον Μάιον 1921 έλαβε χώραν Τακτική Διάσκεψις με θέμα το Καταστατικόν της Β.Κ.Ο. όπερ και εψηφίσθη.
Ταυτοχρόνως, κατά την εν Μόσχα σύνοδον του 3^ου Συνεδρίου της Γ΄Διεθνούς ετέθη το ζήτημα αυτονομήσεως της Μακεδονίας υπό του Βουλγάρου Κολλάρωφ και εζητείτο η αποδοχή του εκ των λοιπών Βαλκανικών αντιπροσώπων. Η πρότασις της Βουλγαρικής αντιπροσωπείας απεκρούσθη υπό των λοιπών αντιπροσώπων κομμουνιστών της Βαλκανικής. Έλλην αντιπρόσωπος ήτο ο τότε Γενικός Γραμματεύς του Κ.Κ.Ε. Γεωργιάδης όστις θορυβείς παρουσιάσθη εις τον Λένιν και εξέθεσε ότι, μια τοιαύτη τακτική θα ημπόδιζε την ανάπτυξιν του Κ.Κ. εν Ελλάδι.
Ο Λένιν τον καθησύχασε πλην όμως ο Γεωργιάδης αντελήφθη ότι αντιμετώπιζε πολιτικήν γραμμήν της Γ΄Διεθνούς άκαμπτον και ότι ουδείς ηδύνατο να υψώση ανάστημα ή να παρεκλίνη ταύτης. Επιστρέψας εις την Ελλάδα απεσχίσθη του Κόμματος δηλώσας ότι ο ρόλος του Κ.Κ.Ε. είναι αντεθνικός.

Τον Δεκέμβριον 1923 έλαβε χώραν εις Μόσχαν το 6^ον Συνέδριον της Β.Κ.Ο. και ταυτοχρόνως το 4^ον Συνέδριον της Γ΄Διεθνούς με κοινόν θέμα αμφοτέρων την αυτονόμησιν της Μακεδονίας.

Οι Βούλγαροι επανήλθον απαιτητικοί και εζήττησαν όπως υιοθετηθή το σύνθημα «Αυτονομία της Μακεδονίας». Η πρότασις των Βουλγάρων ψηφίζεται παρά την διαφωνίαν των αντιπροσώπων Τουρκίας και Γιουγκοσλαυίας.

Η απόφασις επικυρούται υπό της Γ΄Διεθνούς.

Έλλην αντιπρόσωπος του Κ.Κ.Ε. ήτο ο Σαργολόγλου όστις και έλαβε 7.500 δολλάρια δια την ενίσχυσιν του Κομμουνιστικού κόμματος εν Ελλάδι, εκ της Γ΄Διεθνούς ως πρώτην δόσιν.

Η ψηφισθείσα εισήγησις του Βουλγάρου Κολλάρωφ είχε ως εξής:

Τόσον η Μακεδονία (Ελληνική, Σερβική, Βουλγαρική και Αλβανική), όσον και η Θράκη (Ελληνική, Τουρκική και Βουλγαρική) οικούνται από πληθυσμούς οίτινες ως προς την εθνικότητα δεν είναι ούτε Έλληνες, ούτε Σέρβοι, ούτε Αλβανοί, ούτε Τούρκοι, ούτε Βούλγαροι, αλλά Μακεδόνες με καθαρώς Μακεδονικήν συνείδησιν της δε Θράκης με συνείδησιν Θρακικήν. Κατά συνέπειαν οι λαοί ούτοι ως έχοντες ιδιαιτέραν εθνικήν συνείδησιν, έχουσι το δικαίωμα αυτονομίας και ανεξαρτησίας».

Το 1924 συνήλθον εις Μόσχαν το 7^ον Συνέδριον της Β.Κ.Ο. και 5^ον της Γ΄Διεθνούς. Οι Βούλγαροι αντιπρόσωποι Γ. Δημητρώφ και Β. Κολλάρωφ επανήλθον επί του ζητήματος της αυτονομίας της Μακεδονίας και απήτησαν όπως η απόφασις καταστή υποχρεωτική δια τα λοιπά κομμουνιστικά κόμματα της Βαλκανικής, οι Ρώσσοι αντιπρόσωποι επενέβησαν και έρριψαν το Σύνθημα «Ανεξάρτητον Μακεδονικόν Κράτος», υποκρύπτον την περαιτέρω ενσωμάτωσίν του εις την Βουλγαρίαν. Το νέον σύνθημα εγκρίνεται μειοψηφούντος του Γιουγκοσλαύου αντιπροσώπου και καθίσταται υποχρεωτικόν δι’ όλα τα Κομμουνιστικά κόμματα της Βαλκανικής.

Η νέα πολιτική γραμμή της Κομιντέρν έθετε ζήτημα αμέσου δημιουργίας ανεξαρτήτου Μακεδονικού Κράτους, εντός του υφισταμένου εν τη Βαλκανική Καθεστώτος. Μέλος της Γιουγκοσλαυϊκής Κομμουνιστικής αντιπροσωπείας ήτο ο Ιωσήφ Μπρος ο νυν Τίτο μέλος τότε της Κ.Ε. του Κ.Κ.Γ.

Αντιπρόσωποι Έλληνες Κομμουνισταί ήσαν οι Μάξιμος και Πουλιόπουλος και άμα τη επιστροφή των εις την Ελλάδα ήρχισε αμέσως να ρίπτεται εις τας λαϊκάς μάζας το νέον σύνθημα η δημιουργία Ανεξαρτήτου Μακεδονικού Κράτους εντός των υφισταμένων κοινωνικών καθεστώτων και ουχί μετά την επικράτησιν της Κομμουνιστικής επαναστάσεως ως το παλαιόν σύνθημα «Αυτονομία της Μακεδονίας». Η Κομιντέρν κατά την από 1924 – 1935 περίοδον διεπίστωσε ότι η τακτική της ανεξαρτήτου Μακεδονίας προεκάλει σοβαράς αντιστάσεις εντός του Κ.Κ.Ε. και Κ.Κ. Γιουγκοσλαυΐας παρεμποδιζούσας την ανάπτυξιν των δι’ ο ήχθη εις την απόφασιν ν’ αλλάξη πολιτικήν γραμμήν. Από του 1935 εχάραξε την πολιτικήν, των «Λαϊκών Αντιφασιστικών Μετώπων» και έρριψε το σύνθημα «Πλέρια ισοτιμία». Η στροφή της πολιτικής της Κομιντέρν ήτο η ουσιαστική διάλυσις της Β.Κ.Ο. Από τον Β΄Παγκόσμιον Πόλεμον ενδιαφερομένη η Σοβιετική πολιτική όπως ενισχύση το κίνημα των παρτιζάνων του Τίτο ηυνόει την διδομένην λύσιν υπό του Κ.Κ. Γιουγκοσλαυΐας.

Ως θα είδωμεν εις επόμενον κεφάλαιον ο Τίτο αντιμετώπισε το πρόβλημα των Σλαυϊκών μειονοτήτων του Νότου δια της ιδρύσεως ομοσπονδιών εν αις και η Μακεδονία (Σερβική, Ελληνική, Βουλγαρική) με προοπτικήν ενσωματώσεως και της Βουλγαρίας. Αι αντιλήψεις του φαίνεται να ήσαν επηρεασμέναι από τον προκάτοχόν του Μάρκοβιτς όστις εις το αποκηρυχθέν υπό της Μόσχας βιβλίον του «ΕΘΝΙΚΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑ» υπεστήριξε ότι το Μακεδονικόν αποτελεί εσωτερικόν ζήτημα της Μακεδονίας και όχι των Μακεδόνων.

Από την εποχήν της ρήξεως Τίτο Κομινφόρμ τα Σοβιέτ επανήλθον εις την παλαιάν τροχιάν στο σύνθημα «Πλέρια Ισοτιμία» με προοπτικήν ενσωματώσεως της Μακεδονίας (Ελληνικής, Γιουγκοσλαυϊκής) εις την Βουλγαρίαν.

Κεφάλαιον IV – Η Πολιτική των Βουλγάρων

Η Βουλγαρία από τας πρώτας ημέρας της ανακηρύξεώς της ως κράτος κατέστη πεδίον εξορμήσεως της σλαυϊκής δράσεως κατά της Μακεδονίας και Θράκης, με συμπαραστάτην και υποστηρικτήν την Ρωσσικήν πολιτικήν.

Το 1885 εγένετο το πρώτον πραξικόπημα καταλήψεως εν μια νυκτί της Ελληνικής Αν. Ρωμυλίας υπό των Βουλγαρικών στρατευμάτων με σύγχρονον κήρυξιν ενσωματώσεώς της εις την Βουλγαρίαν.

Αι διαμαρτυρίαι της Ελλάδος επνίγησαν υπό των Δυτικών Δυνάμεων δια του γενικού αποκλεισμού των Ελληνικών παραλίων και κατά το επόμενον έτος, κατά την συνδιάσκεψιν του Βουκουρεστίου, δια της επιδικάσεως της Αν. Ρωμυλίας εις την Βουλγαρίαν.

Αι Αγγλικαί απόψεις της εποχής εκείνης ήσαν ότι η Βουλγαρία με πληθυσμόν ουχί σαφώς σλαυϊκόν, φθάνουσα μέχρι του Αιγαίου, θα ήτο ολιγότερον προσιτή εις τους Ρώσσους ενώ δια της επαφής της προς την θάλασσαν θα υφίστατο θετικώς την επίδρασιν της Αγγλίας.

Το κομιτάτον εν Μακεδονίαν κατόπιν της επιτυχούς αρπαγής της Αν. Ρωμυλίας εγκαινιάζει νέαν περίοδον διωγμών και δηώσεων του Ελληνικού στοιχείου.

Άπαντες οι Ελληνόπαιδες από 6 – 12 ετών υποχρεώνονται να φοιτούν εις Βουλγαρικά σχολεία.

Δια νόμου απηγορεύθη η Ελληνική γλώσσα. Αι Ελληνικαί  κοινότητες απέστελλον επιτροπάς διαμαρτυρίας εις την Σόφιαν αίτινες κατά την επιστροφή εδολοφονούντο. Κυκλοφορούν  ευρέως προπαγανδιστικά φυλλάδια δι’ ων προσπαθούν να πείσουν την Δύσιν ότι η Μακεδονία είναι Βουλγαρική με πρωτεύουσα την Θεσσαλονίκην και ότι οι Ελληνικοί πληθυσμοί είναι Βούλγαροι εξελληνισθέντες.
Εις τα έντυπα προσπαθούν να παρουσιάσουν Βουλγάρους τους αρχαίους Μακεδόνες και ότι ο Μ. Αλέξανδρος και Αριστοτέλης ήσαν πρόγονοι των σημερινών Βουλγάρων.

Τους αντιδρώντας Έλληνας απεκάλουν «Γραικομανείς» και ούτοι ήσαν τα θύματά τους.

Η Σλαυϊκή προπαγάνδα κατόρθωσε να δημιουργήση τοιαύτη σύγχυσιν εις την Μακεδονίαν ούτως ώστε εις μίαν και την αυτήν οικογένειαν να παρατηρήται το φαινόμενον, άλλοι μεν να θεωρούσι εαυτόν Βουλγάρους έτεροι δε Έλληνες. Έχομεν και παράδειγμα, οικογένειαν Έλληνος πρώην Υπουργού διαμένουσα εν Φιλιππουπόλει και εκβουλγαρισθείσα καθύβρισε τούτον ως αρνησιπάτριδα.

Το 1895 οι Μακεδόνες αντιμετώπιζον την εξής κατάστασιν συνεπεία των Βουλγαρικών πιέσεων:

Φτώχεια, δολοφονίας, βαρυτάτην φορολογίαν.

Τα Ελληνικά σχολεία σχεδόν εγκαταλελλειμένα.

Διακοπή πάσης επικοινωνίας μετά του Ελληνικού Κράτους.

Αδιαφορία της Ευρώπης δια τα εις βάρος του Ελληνισμού συμβαίνοντα τουναντίον και ενθάρρυνσις των Βουλγαρικών ληστρικών ενεργειών.

Βουλγαρική προπαγάνδα διαθέτουσα άφθονο χρήμα εχρησιμοποίει όλα τα θεμιτά και αθέμιτα μέσα εναντίον των ανθισταμένων.

Είναι να θαυμάζη κανείς τους Μακεδόνας που διετήρησαν τον εθνισμόν των.

Οι Βούλγαροι το 1893 ίδρυσαν την Μακεδονικήν επαναστατικήν οργάνωσιν ΒΑΤΡΕΣΝΑ ΜΑΚΕΝΤΟΣΚΑ ΡΕΒΟΛΟΥΤΣΙΟΝΕΡΝΑ ΟΡΓΚΑΝΙΖΑΤΣΙΑ (Β.Μ.Ρ.Ο.) υπό τους ΓΚΟΤΣΕ ΝΤΕΛΤΕΦ, ΓΚΡΟΥΕΦ και άλλων μεταξύ των οποίων και ο σημερινός ηγέτης της Γιουγκοσλαυϊκής Μακεδονίας, Δημήτρης Βλαχώφ.

Ήτο διηρημένη εις δύο κλάδους συσχετισθέντας με την τακτικήν δράσεώς των.

Α) Εις αυτονομιστάς με σύνθημα «η Μακεδονία δια τους Μακεδόνας». Δια να λάβη τις σαφή εικόνα της δράσεως θα την παραλληλίσωμε με την επί των ημερών της κατοχής Σλαυϊκήν οργάνωσιν του ΚΚΕ, το ΕΑΜ – όπως ενεφανίσθη το ΕΑΜ ως εθνικόν μέτωπον και εκάλει προς εγγραφήν, μέλη οιασδήποτε πολιτικής αποχρώσεως δια την δημιουργίαν εθνικής αντιστάσεως εναντίον των κατακτητών, με προοπτικήν την περαιτέρω προώθησιν των μελών του εις τα δίκτυα του ΚΚΕ, ούτω και η ΒΜΡΟ των αυτονομιστών είχε εφαρμόσει τας ιδίας σλαυικάς μεθόδους, τα ίδια μέσα. Ενεφανίζετο με προσωπείον καθαρώς επαναστατικόν και εκάλει προς εγγραφήν μέλη οιασδήποτε εθνικότητος υπό την σημαίαν της αυτονομίας της Μακεδονίας.

Διεκήρυσσεν εις τους Βουλγαρικούς πληθυσμούς ότι ο Τσάρος της Ρωσσίας παραγγέλει «ήγγιγεν η ώρα της ελευθερίας και ότι πρέπει να εξεγερθώμεν». Ετοποθέτουν όπισθεν της εικόνος του Χριστού γραμμόφωνον και επανελάμβανε τα υπό του Τσάρου παραγγελόμενα, συνάμα εγγυώμενον εις τας Βουλγαρίδας ότι οι άνδρες των πίπτοντες υπέρ της ελευθερίας αναστήσονται μετά 40 ημέρας!

Εις τους Ελληνικούς πληθυσμούς επειδή τοιαύτα τεχνάσματα δεν εγένοντο πιστευτά, διέδιδον ψευδείς ειδήσεις από οργανωμένα χαλκεία ψευδών ειδήσεων εις Μοναστήριον και αλλαχού. Ότι ο Βασιλιάς των Ρωμηών κατέλαβε τα Ιωάννινα και κατευθύνεται προς Φλώρινα για να μας ελευθερώση.

Οι αυτονομισταί υπεστήριζον την κατά στάδια, ενσωμάτωσιν της Μακεδονίας εις την Βουλγαρίαν έχοντες προ οφθαλμών το παράδειγμα της Α. Ρωμυλίας και ως πρώτον αντικειμενικόν σκοπόν ετοποθέτουν την δημιουργίαν Μακεδονικής εθνολογικής οντότητος.

Β) Ο έτερος κλάδος της ΒΜΡΟ ήτο των Βεργοβιστών. Σωβινισταί Βούλγαροι υπό τον στρατηγόν Τσάντεφ και βοηθόν τον Πρωτογέρωφ. Ούτοι βάσει των επιχειρημάτων της γλωσσικής συγγενείας των Μακεδόνων και Βουλγάρων εζητούσαν την ενσωμάτωσιν της Μακεδονίας εις την Βουλγαρίαν ως ιστορικόν δικαίωμα.

Το 1895 ωργανώθησαν υπό της ΒΜΡΟ ορδαί συμμοριτών, αίτινες επέδραμον εις την Βόρρειον και Β.Α. Μακεδονίαν και ήρξαντο δράσεως εκβουλγαρισμού των Μακεδόνων.

Από του 1899 η ΕΜΕΟ περιέρχεται εις χείρας των Βερχοβιστών και άρχεται η τρομοκρατία του Ελληνισμού της Μακεδονίας και ολιγότερον του Σερβικού στοιχείου με σκοπόν τον βίαιον εκβουλγαρισμόν δια την εν καιρώ κατάκτησιν της Μακεδονίας υπό των Βουλγάρων.

Κρητική επανάστασις και ο ατυχής Ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897 επεδείνωσαν την θέσιν των Μακεδόνων.

Οι Τούρκοι ουχί μόνον ηνείχοντο τας Βουλγαρικάς θηριωδίας αλλά και ηυνόουν ταύτας. Παρεχώρησαν μάλιστα στους Βουλγάρους δύο βεράτια μητροπολιτών δια την ουδετερότητά των κατά τον πόλεμον.

Η Βουλγαρική Κυβέρνησις ενίσχυε δι’ αφθόνων μέσων και χρήματος το κομιτάτον. Τούτο επεξέτεινεν την δράσιν του εξαποστέλον πράκτορας εις όλας τας πρωτευούσας της Ευρώπης, οίτινες εξηγόραζον ωρισμένα έντυπα δια την καλλιέργειαν υπέρ των Βουλγάρων, ευμενούς ατμοσφαίρας.

Ισχυραί συμμορίαι βουλγαρικαί διοικούμεναι υπό βουλγάρων αξιωματικών επέδραμον κατά της Μακεδονίας.

Ο Άγγλος πρόξενος Θεσσαλονίκης δίδει εικόνα της επακολουθείσης καταστάσεως εις επίσημον έκθεσίν του τω 1902 αναφέροντας ότι κατά χιλιάδας εφονεύθησαν οι Έλληνες κατά τα τελευταία 6 έτη.

Το 1903 εξεδόθη κυανή βίβλος υπό της Βρεταννικής Κυβερνήσεως:

«Αθώων και αόπλων εκβιάσεις, ληστείαι, δολοφονίαι ανδρών και γυναικών, ανελεήμονα βασανιστήρια, ιερέων, ιατρών και διδασκάλων, κατακρεουργήσεις, ναών εμπρησμοί, αναρχική δυναμίτις κατά παντός φίλου της τάξεως και του νόμου. Καταστροφαί Χριστιανών Ορθοδόξων και μουσουλμάνων, γενική τρομοκρατία, πλημμύρα αίματος δι’ αρπαγών, σφαγών...»

Τουρκική επέμβασις σημειούται εναντίον των κομιτατζήδων τω 1902 και τη μεσολαβήσει των Μ. Δυνάμεων, εχορηγήθη γενική αμνηστεία εις τους Κομιτατζήδες.

Αμέσως μετά την αμνηστείαν η δράσις των Κομιτατζήδων συνεχίζεται και συγχρόνως τα κομιτάτα υποβάλλουν σχέδιον μεταρρυθμίσεων εις τας Μ. Δυνάμεις.

Το σχέδιον ήτο, η αναγνώρισις των απαιτήσεων της Βουλγαρίας επί της Μακεδονίας με ηυξημένα όρια Περιοχής εκείνης του Αγίου Στεφάνου ήτοι προσθέτοντες τας περιοχάς Καστοριάς, Καϊλαρίων, Βοδενών, Θεσσαλονίκης, ζητούντες ουσιαστικώς αυτονόμησιν εχούσης βουλγαρικήν ολόκληρον την κρατικήν μηχανήν και γλώσσαν.

Αι Μ. Δυνάμεις ανέθεσαν εις την Αυστρίαν και Ρωσσίαν την μελέτην των προτάσεων των κομιτάτων και αι Κυβερνήσεις των δύο χωρών υπέβαλον εις την Πύλην ίδιον σχέδιον έχον ως ακολούθως:

«Αι Κυβερνήσεις Ρωσσίας και Αυστρίας ορμώμεναι εξ ειλικρινούς επιθυμίας να τεθή τέρμα εις τας ταραχάς τας από τινός χρόνου κρατούσας εις τα Βαλκάνια – Θεσσαλονίκης, Κοσσυφοπεδίου και Μοναστηρίου κατέληξαν εις την πεποίθησιν ότι ο σκοπός ούτος δύναται να επιτευχθή μόνον δια μεταρρυθμίσεων ικανών να βελτιώσουν την θέσιν των εν τοις Βαλκανίοις οικούντων χριστιανικών λαών ήτοι διορισμός Γενικού επιθεωρητού Μακεδονίας έχοντος υπό τας διαταγάς  του αστυνομίαν και χωροφυλακήν με άνδρας χριστιανούς υπό ευρωπαίον αξιωματικόν κλπ».

Ο Σουλτάνος απεδέχθη το σχέδιον και διώρισε Γενικόν Επιθεωρητήν Μακεδονίας τον Χουσεΐν Χιλμή Πασσά έχοντα υπό τας διαταγάς του Βέλγους και Σουηδούς αξιωματικούς και συστήσας υποτυπώδη χωροφυλακήν.

Η κατάστασις κατόπιν τούτου εξετραχύνθη και επί τη προόψει εφαρμογής των μεταρρυθμίσεων η Βουλγαρία απέστειλε στίφη κομιτατζήδων άριστα εξωπλισμένων τω 1903 εναντίον της Μακεδονίας.

Εις Θεσσαλονίκην εσημειώθησαν  δυναμιστικαί ενέργειαι ως η ανατίναξις γαλλικού ατμοπλοίου εις τον λιμένα της Θεσσαλονίκης, του Υποκαταστήματος Οθωμανικής Τραπέζης, του Ορθοδόξου Μητροπολιτικού Ναού, του Ταχυδρομείου, του Εθνικού θεάτρου και πολλών Ελληνικών καταστημάτων.

Τα εγκλήματά των οι Βούλγαροι διεσάλπιζαν ως εθνικήν επανάστασιν και ως προοίμιον Μεγάλης εθνικής επαναστάσεως της Μακεδονίας.

Παρόμοιαι ενέργειαι εγένοντο εις Μοναστήρι, αποτυχούσαι.

Τα κομιτάτα δεν είδον την αναμενομένην εντύπωσιν, ως ανέμενον, της επαναστάσεως του Βουλγαρικού λαού εν Μακεδονία.

Προώθησαν τας ενεργείας των εις την κοιλάδα του Μοναστηρίου Περλεπέ όπου κατώρθωσαν και ενέσπειραν τον φανατισμόν εις τους χωρικούς διά ψευδών διαδόσεων. Ο Στρατός του Τσάρου και ο Ελληνικός Στρατός καταφθάνουν, διέδιδον, κατέλαβαν ήδη τα Ιωάννινα παρέσυραν ούτω τους χωρικούς να βάλουν φωτιά στα σιτηρά και εις τα οικήματα των τσιφλικάδων προκαλέσαντες την καταστρεπτικήν επέμβασιν του Τουρκικού Στρατού.

Τραγική μοίρα ανέμενεν το Κρούσοβον, το οποίον εκύκλωσε ο Βούλγαρος Ιβάνωφ με 300 – 350 κομιτατζήδες. Η εκ των 50 ανδρών Τουρκική φρουρά διέφυγε. Οι Βούλγαροι εισελθόντες ανενόχλητοι εφόνευσαν 10 γυναικόπαιδα Τούρκων και 5 προύχοντες Έλληνας. Προέβησαν εις εμπρησμούς, λεηλασίας, επεστράτευσαν και τους κατοίκους δια την κατασκευήν χαρακωμάτων και δι’ εντυπωσιακούς λόγους εσχημάτισαν Κυβέρνησιν Κομιτάτου από Κομιτατζήδες η οποία έκτοτε διατυμπανίζεται ως πρώτη εν τη ιστορία Μακεδονική Κυβέρνησις.

Μετά 10 ημέρας συνεκεντρώθησαν περί το Κρούσοβον 3000 Τούρκοι με 18 πυροβόλα. Έλαβον χώραν μικροσυμπλοκαί καθ’ ας εφονεύθη ο Ιβάνωφ. Κατόπιν διαπραγματεύσεων οι Κομιτατζήδες αφέθησαν ελεύθεροι.
Οι Τούρκοι εισελθόντες εις την πόλιν κατέστρεψαν ταύτην εκ θεμελίων.

Η πόλις ηρίθμει 8.000 βλαχόφωνους και 2.000 σλαυόφωνους Έλληνας.

Η καταστροφή του Κρούσοβου διαφημίζεται ως επανάστασις Ιλι-Ντεν (Ηλιού Ημέρα) ως εθνική εξέγερσις των Βουλγάρων εν Μακεδονία.

Η Βουλγαρία με την ψεύτικην αυτήν επανάστασιν εν συνδιασμώ με συλλαλητήρια άτινα διωργάνωσε εις τας ευρωπαϊκάς πρωτευούσας, εζήτει την εφαρμογήν του σχεδίου των μεταρρυθμίσεων.

Τον Σεπτέμβριον του 1903 συνέρχονται εις Μυρτστέγ της Αυστρίας οι Αυτοκράτορες Αυστρίας και Ρωσσίας και ενέκρινον το σχέδιον όπερ επέδωσαν εις τον Σουλτάνον και ετέθη εις εφαρμογήν.

Τα κύρια σημεία του σχεδίου ήσαν διορισμός πολιτικών πρακτόρων Ρώσσων και Αυστριακών παρά τω Τούρκω Γενικώ Επιθεωρητή.

Διοργάνωσις αστυνομίας και Χωροφυλακής από ευρωπαίον στρατηγόν.

Γενική αμνηστεία.

Η κατάστασις κατ’ ουδέν βελτιούται εις την Μακεδονίαν.

Οι Ρώσσοι αξιωματικοί της Χωροφυλακής υπεβοήθουν παντοιοτρόπως τους κομιτατζήδες προπαγανδίζοντες και αυτοί μεταξύ των σλαυοφώνων πληθυσμών ότι δεν είναι Έλληνες αλλά Βούλγαροι.

Το 1904 νέαι Βουλγαρικαί συμμορίαι επέδραμον κατά της Μακεδονίας και υπό τα όμματα της Ευρωπαϊκής αστυνομίας ελειτούργει κομιτατζοδικείον και Έλληνες πατριώτες απηγχονίζοντο.

Ο αρχηγός της Αγγλικής αποστολής Συν/χης Έλιοτ συλλαμβάνεται αιχμάλωτος υπό των Τούρκων εις συμπλοκήν μετά κομιτατζήδων.

Ο Ελληνισμός της Μακεδονίας υφίσταται φρικτάς δοκιμασίας την εποχήν εκείνην εκ των Κομιτατζήδων με συμπαράστασιν των Ευρωπαίων προστατών των.

Ο κίνδυνος ήτο μέγας. Οι Έλληνες ευρίσκοντο υπό απηνή διωγμόν. Δεν υπήρχε καιρός δι’ αναμονήν. Η φτωχή τότε και αιμόφυρτος Ελλάς μετά τον ατυχή πόλεμον του 1897 έπρεπε να εύρη δυνάμεις δια να κτυπήση τον άσπονδον και άγριον επιδρομέα.

Η ακατάβλητος ελληνική φυλή μέσα από την τέφρα της Φοίνικος ξαναγεννιέται, ξεπετά νέαν ζωήν.

Η ζωτικότης της αιωνίας φυλής εκπλήσσει τον κόσμον άλλην μίαν φοράν.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ V – ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΜΥΝΑ

Εις την περιοχήν Κορεστίων και Καστοριάς ενεφανίσθησαν δύο ανταρτικά Σώματα υπό τον Καπετάν ΚΩΤΤΑΝ και Καπετάν ΒΑΓΓΕΛΗΝ πλην όμως μετά βραχείαν δράσιν εναντίον των Κομιτατζήδων ενέπεσαν εις ενέδρας Τουρκικού Στρατού και εξοντώθησαν οι δύο Πρόδρομοι της Ελληνικής Αμύνης.

Ο εν Μοναστηρίω Έλλην γραμματεύς του εκεί Προξενείου μας Ίων Δραγούμης υπέβαλε έκθεσιν εις την Κυβέρνησιν δι’ ης επρότεινε ενεργόν δράσιν των Ελλήνων εναντίον των Κομιτατζήδων, υπό το αυτό πνεύμα υπέβαλον εις την Κυβέρνησιν εκθέσεις οι επίσκοποι Καστοριάς Καραβαγγέλης, Μοναστηρίου Φορόπουλος και ο Δράμας Χρυσόστομος ο βραδύτερον εθνομάρτυς Σμύρνης.

Εκ παραλλήλου εις Αθήνας ελάμβανον χώραν ζυμώσεις με σκοπόν να προκαλέσουν το ενδιαφέρον και επέμβασιν της Ελληνικής Κυβερνήσεως.

Εις την οικίαν του Ανθ/γού Πυρ/κού Παύλου Μελά εν Αθήναις έλαβε χώραν συγκέντρωσις υπό την Προεδρείαν του δημοσιογράφου Δημ. Καλαποθάκη καθ’ ην απεφασίσθη να προταθή εις την Κυβέρνησιν Θεοτόκη όπως αποστείλη αξιωματικούς προς μελέτην της καταστάσεως εν Μακεδονία.

Η Κυβέρνησις υιοθετήσασα την πρότασιν ταύτην απέστειλε τους Υπολ/γούς Αλεξ. Κοντούλη και Αναστ. Παπούλαν και Ανθ/γούς Παύλον Μελάν και Γ. Κολοκοτρώνην. Οι δύο τελευταίοι αξιωματικοί, μετά την επιστροφήν των επρότειναν ενεργόν δράσιν προς ην διεφώνησαν οι υπολοχαγοί Κοντούλης και Παπούλας.

Τω 1904 ιδρύεται εν Αθήναις Μυστικόν Μακεδονικόν Κομιτάτον υπό του Δημ. Καλαποθάκην και ταυτοχρόνως λαμβάνεται απόφασις της Κυβερνήσεως όπως αντιταχθή ενεργός  άμυνα κατά των ορδών των Κομιτατζήδων....

http://aegeanhawk.blogspot.gr/2014/12/blog-post_92.html 

TΑ ΑΙΝΙΓΜΑΤΙΚΑ ΒΡΑΧΟΑΝΑΓΛΥΦΑ ΤΩΝ ΦΙΛΙΠΠΩΝ (HD)

Μια καλημέρα ξεχασμένη από τους ανθρώπους, αποτυπωμένη όμως με τέχνη στους βράχους των Φιλίππων !!! Αφού κανείς δεν ενδιαφέρεται, ούτε νοιάζεται να βρει τον λόγο ύπαρξής τους, ένας ερασιτέχνης λοιπόν ερευνητής σαν και του λόγου μου θα έλεγε χωρίς δισταγμό..... Από την στιγμή που χρονολογούνται οι βραχογραφίες από τον 1ο ή 2ο αι. μ. Χ. τότε υποψιάζομαι πως οι Μακεδόνες κάτοικοι έβλεπαν μια καταστροφή να έρχεται σε αυτό που αγαπούσαν και λάτρευαν, αλλά που ήθελαν να διασώσουν με κάθε τρόπο στον χρόνο. Έτσι τους Θεούς και τις Θεαινές τις σκάλισαν σκόρπια στους βράχους για να τις βρουν επόμενες γενιές που ίσως έριχναν περισσότερο φως για τον λόγο ύπαρξής τους, για κάτι που ανετράπη και που κάποιοι φρόντιζαν να πεθάνει.... Δεν ήξεραν όμως πως "θάνατος" υπάρχει μόνον στις ανθρώπινες σκοτεινές και περατές τους σκέψεις και ουδέποτε μέσα στην Φύση ...... !!!     Ν. 

Κεντρική Ασία, ένα «αγκάθι» στις σχέσεις της Ρωσίας με την Κίνα

Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα οι οικονομικοί ελιγμοί Κίνα και Ρωσία, στην κεντρική Ασία να ενταθούν τους επόμενους μήνες. Για τη Ρωσία, η οικονομική επέκταση της Κίνας θα μπορούσε να προκαλέσει προβλήματα στο ευρασιατικό όνειρο του Βλαντιμίρ Πούτιν, για τη δημιουργία μας Ευρασιατικής Οικονομικής Ένωσης (ΕΟΕ). 

Του Chris Rickleton
ΤΙΤΛΟΣ ΑΡΘΡΟΥ: Can China’s Silk Road Vision Coexist with a Eurasian Union?
ΠΗΓΗ: http://www.eurasianet.org/
Ο Πούτιν στράφηκε προς την Κίνα τελευταία, για να αντισταθμίσει τις απώλειες, σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο, από τη χειροτέρευση των σχέσεών του με τη Δύση, λόγω Ουκρανίας. Η Μόσχα σύναψε μια μεγάλη ενεργειακή συμφωνία με το Πεκίνο, αλλά η οικονομική αντιπαλότητα στη κεντρική Ασία παραμένει και δημιουργεί προβλήματα στις διμερείς σχέσεις.
Η Κίνα δεν κρύβει τα σχέδιά της για τη δημιουργία μιας ζώνης οικονομικού ελέγχου, γνωστής ως Ζώνης του Δρόμου του Μεταξιού. Η Κίνα σκοπεύει να επενδύσει δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια στην κεντρική Ασία, επιδιώκοντας τον απόλυτο έλεγχο του εμπορίου στην περιοχή. Ο ίδιος ο Κινέζος πρόεδρος ανακοίνωσε τη δημιουργία ενός ταμείου για την ανάπτυξη των υποδομών στις χώρες της κεντρικής Ασίας, το οποίο θα τροφοδοτηθεί με 40 δισ. δολάρια.


Η κεντρική Ασία θα είναι ο πυρήνας της οικονομικής ζώνης του Δρόμου του Μεταξιού, η οποία θα ξεκινά από τα σύνορα Κίνας – Καζακστάν, θα περνά από το Κιργιστάν, το Τατζικιστάν, το Ουζμπεκιστάν και θα καταλήγει στο Ιράν. Στο σχέδιο θα συμμετάσχει και το Τουρκμενιστάν. Στόχος των Κινέζων είναι, σε πρώτη φάση, ο εκσυγχρονισμός των υπαρχόντων σοβιετικών, υποδομών, οι οποίος δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν τις νέες εμπορικές ανάγκες στην περιοχή.
Η Ρωσία από την πλευρά της, προσφέρει ως εναλλακτική λύση τη συμμετοχή των προαναφερθέντων χωρών στην ΕΟΕ και προφανώς δε συμμερίζεται την άποψη της Κίνας, ειδικά από τη στιγμή που το Πεκίνο έχει πρόθεση να συνδέσει τη ζώνη του Δρόμου του Μεταξιού, με ένα ακόμα ευρύτερο οικονομικό της σχέδιο, τη δημιουργία της ζώνης ελευθέρου εμπορίου της Ασίας και του Ειρηνικού.

Με τον τρόπο όμως αυτό, το ευρασιατικό οικονομικό σχέδιο του Πούτιν θα απορροφηθεί από την ευρύτερη κινεζική σχεδίαση. Η Ρωσία, μέχρι στιγμής, αντιδρά με αύξηση των δασμών, επιδιώκοντας τη μείωση των εμπορικών συναλλαγών των κρατών της κεντρικής Ασίας με την Κίνα, προκαλώντας αντιδράσεις.

http://www.defence-point.gr/news/?p=119304

Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΥΠΕΓΡΑΨΕ ΤΗΝ ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΔΙΚΗ!

ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΕΤΟΙΜΟΙ ΓΙΑ ΟΛΑ!!! ΕΞΗΓΩ: Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ προσπαθεί να αρπάξει τον ορυκτό πλούτο της ΚΥΠΡΟΥ. 
Σαν φόβητρο χρησιμοποιεί την ΤΟΥΡΚΙΑ με την οποία έχει άριστες σχέσεις....

Την ΤΟΥΡΚΙΑ, η ΓΕΡΜΑΝΙΑ την βοηθάει ώστε να μην δημιουργηθεί ΚΟΥΡΔΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ώστε μέσω της ΤΟΥΡΚΙΑΣ να βάλει χέρι η ΓΕΡΜΑΝΙΑ, στα πετρέλαια της ΜΟΣΟΥΛΗΣ στο ΒΟΡΕΙΟ ΙΡΑΚ.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι προσφέρθηκαν πρώτοι οι ΓΕΡΜΑΝΟΙ να συνδράμουν την ΤΟΥΡΚΙΑ στην αντιπυραυλική ασπίδα .

Μία αντιπυραυλική ασπίδα που δεν είναι ούτε για τους ΣΥΡΙΟΥΣ , ούτε για τους ΙΡΑΝΟΥΣ.

ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΡΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΡΩΣΟΥΣ. ΦΟΒΙΖΟΥΝ ΔΗΛΑΔΗ ΤΟΥΣ ΡΩΣΟΥΣ ΟΤΙ ΑΝ ΑΝΑΜΙΧΘΟΥΝ ΘΑ ΤΑ ΒΑΛΟΥΝ ΜΕ ΟΛΟ ΤΟ ΝΑΤΟ.

ΕΡΩΤΗΣΗ ΠΡΟΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ:...

Ποιος κερδίζει από όλο αυτό το γεωστρατηγικό παιχνίδι και ποιος χάνει;

1. Σε στενό γεωπολιτικό πλαίσιο κερδίζει η ΓΕΡΜΑΝΙΑ διότι κερδίζει τρείς δεξαμενές ενέργειας.

-Η 1η είναι το ΑΙΓΑΙΟ (στο οποίο έχει τάξει ένα μέρος των κοιτασμάτων στην ΤΟΥΡΚΙΑ )

-Η 2η είναι η ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ (που και σε αυτό έχει τάξει ένα μέρος των κοιτασμάτων στους ΤΟΥΡΚΟΥΣ)

-Και η 3η είναι η περιοχή του βορείου ΙΡΑΚ που θα κάνει συνεκμετάλλευση με τους ΤΟΥΡΚΟΥΣ στα κοιτάσματα που υπάρχουν εκεί (αυτό σχεδιάζουν άλλο τι θα τους βγει στο τέλος).

Επομένως η ΓΕΡΜΑΝΙΑ αποκτά ενεργειακή επάρκεια για τα επόμενα χρόνια.

2. Σε ευρύ γεωστρατηγικό πλαίσιο ΚΕΡΔΙΖΟΥΝ ΟΙ ΗΠΑ διότι:

Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ χαλάει την εφαρμογή του διεθνούς δικαίου στην μεσόγειο οπότε η ΡΩΣΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟ ΕΠΙΚΑΛΕΣΤΕΙ ΣΑΝ ΤΕΤΕΛΕΣΜΕΝΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΣΤΗΝ ΧΑΓΗ επομένως θα χάσουν την υφαλοκρυπίδα της ΑΡΚΤΙΚΗΣ. ΟΠΟΤΕ ΟΙ ΗΠΑ ΚΕΡΔΙΖΟΥΝ ΜΕΓΑΛΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΥΦΑΛΟΚΡΥΠΙΔΑΣ ΕΚΕΙ.

ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΜΠΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ (Έγινε) και η ΚΥΠΡΟΣ να πάθει αυτό που έπαθε.

ΟΛΑ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΕΓΙΝΑΝ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΕΙΛΗ ΠΟΛΕΜΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΚΑΙ ΕΠΙΣΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΕΙΛΗ ΤΗΣ ΕΞΕΡΓΕΣΗΣ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΚΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΡΩΤΗΣΗΣ.

Ποιοι χάνουν;

Η ΕΛΛΑΔΑ, Η ΚΥΠΡΟΣ και προπαντός η ΡΩΣΙΑ.

ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΟΜΩΣ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΝΑΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΞΗΣ:

Η ΡΩΣΙΑ (ΠΟΥΤΙΝ) δεν έχει ποιοτικά τον στόλο που έχουν οι χώρες του ΝΑΤΟ όμως έχουν ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΠΥΡΑΥΛΙΚΗ (ΠΥΡΗΝΙΚΗ) τεχνολογία από τους ΝΑΤΟΪΚΟΥΣ.

ΕΠΟΜΕΝΩΣ ΣΕ ΑΥΤΟ ΘΑ ΣΤΗΡΙΧΘΟΥΝ ΣΤΑ ΠΥΡΗΝΙΚΑ.

ΑΝ ΜΕΛΕΤΗΣΕΤΕ ΛΙΓΟ ΤΟ ΠΡΟΦΙΛ ΤΟΥ ΠΟΥΤΙΝ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΔΙΣΤΆΣΕΙ ΝΑ ΠΑΤΗΣΕΙ ΤΟ ΚΟΥΜΠΙ.

ΤΟ ΚΑΚΟ ΠΟΥ ΣΧΕΔΙΑΣΑΝ ΓΙΑ ΜΑΣ ΘΑ ΤΟΥΣ ΒΡΕΙ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟΥΣ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΘΑ ΤΟ ΔΕΙΤΕ.

Το πότε θα γίνει αυτό εξαρτάται από πως θα εξελιχθεί το σχέδιό τους. Τα τελευταία 2 χρόνια ήταν όλα έτοιμα αλλά η εφαρμογή των σχεδίων άλλαζε κάθε φορά και για τον λόγο αυτό έπαιρνε αναβολή η ΕΚΡΗΞΗ ΤΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ.

ΠΟΤΕ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΑΛΛΑΞΕ Ο ΣΤΟΧΟΣ ΤΟΥΣ που είναι η ΑΡΚΤΙΚΗ να καταλήξει ΣΤΙΣ ΗΠΑ και η ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ - ΑΙΓΑΙΟ - ΜΟΣΟΥΛΗ να ανήκουν στην ΓΕΡΜΑΝΙΑ (ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΑ).

ΚΟΙΝΩΣ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΓΕΝΟΣ ΠΙΑΣΤΗΚΕ ΚΟΡΟΪΔΟ.

ΘΕΛΕΙ ΠΟΛΥ ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΙ ΘΑ ΔΕΙΤΕ ΠΩΣ ΘΑ ΚΑΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑΣΑΝ ΑΥΤΑ.

EMEΙΣ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΟΧΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΣ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑΝ ΠΛΗΝ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ.

ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΣΑΣ ΕΧΕΙ ΠΕΙ ΠΟΛΛΑ.
http://www.anoixtomialos.gr/2014/12/blog-post_603.html