Βασισμένο σε βιβλίο του ιρλανδού κοινωνικού ανθρωπολόγου Μπενεντίκτ Άντερσον http://www.scribd.com/ Οι κοινωνίες των εθνών – κρατών είναι σχετικά νεώτερης εμφάνισης, δόμησης και τρόπου ζωής. Κάποτε ήταν οι πόλεις κράτη, που όσες περισσότερες συνασπίζοντο, τόσο μεγάλωνε η επικράτεια εξουσίας. Έθνος είναι μία ανθρώπινη κοινότητα, που την ενώνουν κοινή πολιτική δράση σε οριοθετημένη βάση, αλλά κυρίαρχη. Η πρώτη μορφή άρχισε να δημιουργείτε όταν ισχυρές θρησκευτικές οργανώσεις συμπεριλάμβαναν στην κοινότητα ομόθρησκους ή προσηλυτισμένους ανθρώπους, άσχετα αν είχαν διαφορετική πολιτισμική κληρονομιά. Κατ΄ αυτόν τον τρόπο η κοινότητα όλο και διευρύνετε, χωρίς να σημαίνει πως γνωρίζονταν όλα τα μέλη μεταξύ τους, το πιθανότερο να μην συναντιούνται ποτέ ή να μην ακούει ποτέ ο ένας για τον άλλον, έχοντας όμως την ψευδαίσθηση του συνανήκειν. Βασικό ρόλο στην ένωση μικρών εθνικών κοινοτήτων σε όλο και μεγαλύτερες μεταλλασσόμενες, συνετέλεσε κυρίως η Θρησκευτική προπαγάνδα. Άρχισε δηλαδή το ομόθρησκον όχι απαραίτητα να καθορίζει τα έθνη, αλλά όμως ήταν ισχυρός παράγων στο να τα συνενώνει σε όλο και μεγαλύτερες κοινότητες – κράτη. Η Ρωμαϊκή εκκλησία με την επιβολή του Χριστιανισμού, άρχισε να διαμορφώνει και να εξαπλώνει την κοινότητα, ήδη αρκετά πριν τον Μεσαίωνα, μεταβάλλοντας την σε θρησκευτική και ταυτόχρονα πολιτική κοινότητα, ωσάν να προϋπήρχε των εθνών. Δηλαδή η νέα θρησκευτική τάξη συγχώνευε εθνικές κοινότητες, επιβάλλοντας την θρησκεία ως κοινό χαρακτηριστικό, ως μία εθνική ταυτότητα. Ο Πάπας ως θρησκευτικό- πολιτική ηγεσία είχε την έδρα του αρχικά στην Γαλλία και περιελάμβανε περιοχές όπως μεγάλο μέρος της Ιταλίας, την Αγγλία και μέρος της Γερμανίας. Αργότερα, φυσικά αυτή η εικόνα εξαπλώθηκε εντυπωσιακά προς όλες τις κατευθύνσεις, περιλαμβάνοντας τεράστιες εκτάσεις εδαφών. Από την Ιβηρική χερσόνησο, κεντρική και βόρεια Ευρώπη, δυτική Μεσόγειο, Σκανδιναβία και μέρος της Ανατολικής Μεσογείου. Οι ενσωματώσεις όμως γίνονταν με βίαιο τρόπο. Στην προ Μεσαίωνα εποχή, οι ενσωματωμένες κοινότητες άρχισαν να αποκτούν κοινά πολιτιστικά χαρακτηριστικά, που τις προσδιορίζουν και τις τροποποιούν από άλλες που δεν συμπεριφέρονται ανάλογα ή δεν έχουν αυτό το κοινό χαρακτηριστικό, την κοινή ιδέα. Αυτόματα καλλιεργούσε την έννοια των νοητών ορίων και φανταστικών διαχωρισμών ή στην αντίθετη πλευρά, των φανταστικών συγκλίσεων υπό την σκέπη μιας συγκεκριμένης επιλεγμένης ταυτότητας. Συντίθεται λοιπόν μια πραγματικότητα που όλα τα άγνωστα μέλη μεταξύ τους, ακολουθούν , εκφράζονται και καλύπτουν τις ανάγκες τους. Η νέα μορφή της ενοποιημένης κοινωνίας αναλαμβάνουν να την υπερασπίζουν και να την επιβάλουν οι οικονομικές και θρησκευτικές δυνάμεις δια των εκπροσώπων τους, σε πλήρη συνεργασία ή διαπλοκή, που είναι η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία και οι φεουδάρχες. Διαχωρίζεται στα δύο, αφού το λεγόμενο Βυζάντιο με την Δυτική εκκλησία δεν θα μπορούσαν να συνυπάρχουν λόγω διαφορετικών χαρακτήρων και απαιτήσεων. Η Οικουμενική θρησκευτική κοινότητα πορεύεται διασπασμένη στα δύο. Ο κοσμικός άρχοντας στην Δύση είναι ο Πάπας, ενώ στην Ανατολή είναι ο αυτοκράτορας. Κατά άλλα όμως οι οικονομικές δυνάμεις και στις δύο περιπτώσεις αναπτύσσονται και εξελίσσονται κατά τον ίδιο τρόπο, φεουδαρχικά. Η περίπτωση του εμφανιζόμενου κοσμικού Πάπα, βασικά επιτυγχάνεται λόγω της πτώσεως της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, που για το κενό εύκολα βρέθηκε έτοιμος ο αντικαταστάτης, δηλαδή η εκκλησιαστική γραφειοκρατία, συνεχίζοντας το προηγούμενο συνεργασιακό αυτοκρατορικό της έργο. Με δωρεά κάποιων εκτάσεων στην εξουσία του Πάπα ( η δωρεά του Πεπίνου), του δίνει την βάση των επεκτατικών του σχεδίων, αναγκαστικά δυτικά. Είχε ήδη όμως προηγηθεί νωρίτερα η παραχώρηση των δυτικών εδαφών από τον Κωνσταντίνο τον Α' πριν αναχωρήσει για την Κωνσταντινούπολη. Και στις δύο περιπτώσεις κρατική και θρησκευτική οντότητα ταυτίζονται. Η διασπασμένη παγκόσμια δικτατορία είχε στηθεί και οριοθετηθεί. Στην Ανατολή υπήρχαν και άλλες αυτοκρατορικές ομάδες, όπως η Κινεζική, η Οθωμανική και των Αράβων. Στην Λατινική Αμερική, η αυτοκρατορία εκπροσωπούταν απ΄τον Καρλομάγνο (Φραγκικό βασίλειο) , ο οποίος στήριξε την εξουσία του στο Ρωμαϊκό δουλοκτητικό, στην παράδοση των φράγκων ή Γερμανικού δηλαδή “πρωτόγονου” τύπου, όπως ο Ιούλιος είχε χαρακτηριστικά ονομάσει. Η αυτοκρατορία του κύρους και του δέους του Θεού είχε υλοποιηθεί. Η εξουσία νομιμοποιείτο στο πρόσωπο του “εκπροσώπου “ του Θεού στην γη !!!!! Ο νέος Φράγκος αυτοκράτορας στην θέση του Ρωμαίου είναι ο Καρλομάγνος. Έτσι το φανταζόταν και σίγουρα έτσι ήταν. Στέφεται από τον Πάπα, αφαιρώντας το δικαίωμα της στέψης στην Ανατολική εκκλησία. Φαινομενικά διασπασμένες οι δύο εκκλησίες, συνυπάρχουν υπό την σύνθεση δύο διαφορετικών πολιτισμών, με τελική μορφή του φεουδαλικού μεσαίωνα !! Η διοικητική και πολεμική αριστοκρατία ήταν απόλυτα εξαρτημένη από την εξουσία του Καρλομάγνου και από ελάχιστα έως καθόλου με τις περιοχές που διοικούσαν. Ο Χριστιανισμός γίνεται η ιδεολογία του κράτους και η ατμομηχανή της επεκτατικής πολιτικής. Οι εσωτερικές αντιφάσεις στην φεουδαρχία (φεουδαλικός Μεσαίωνας) και ο πολεμικός χαρακτήρας του ηγεμόνα, διασπούν την ενότητα της αυτοκρατορίας. Οι επόμενοι μονάρχες - υπαρχούσης της αποσύνθεσης της ενότητας, με συνεχείς επιδρομές βαρβαρικών φυλών, οι δρόμοι του εμπορίου να κόβονται, όπως και οι επικοινωνίες μεταξύ επαρχιών - αναγκάζονται να δίνουν όλο και περισσότερα προνόμια και κομμάτια γης στις περιφερειακές εξουσίες, οι οποίες τις εκμεταλλεύονται, δεχόμενοι την δουλοπαρικοποίηση των αγροτών ζητώντας όλο και περισσότερα προνόμια. Η ηγεμονία έχει χάσει την απόλυτη κυριαρχία της, άσχετα αν παράλληλα οι συνεχώς αυξανόμενοι περιφερειακοί ηγεμόνες ανήκουν και ακολουθούν μια αλληλοεπικαλυπτόμενη - μπερδεμένη εξουσία. Το φεουδαλικό σύστημα παραγωγής αποτελεί την υλική βάση για την θρησκευτικοποίηση του καθεστώτος και την συγκρότηση της Φανταστικής Κοινότητας. Η εκμετάλλευση της εργασίας των αγροτών, το πλεόνασμα του έργου ή της παραγωγής πρέπει να επιστρέφει με εξαναγκασμό στον ασκούντα εξουσία. Σήμερα αυτό το ονομάζουν οικονομική κρίση. Χριστιανικά το λένε, μοίραζε τα αγαθά σου και πως η ευημερία είναι εμπόδιο για τον ουράνιο φανταστικό παράδεισο !! Μου είχε κάποτε κάνει εντύπωση, όταν από πλούσιο άτομο είχα ακούσει το αδιανόητο : οι πλούσιοι δεν ξοδεύουν τα λεφτά τους, δεν είναι δηλαδή καταναλωτές, μόνον οι φτωχότερες τάξεις ενεργούν κατ΄αυτόν τον τρόπο. Αυτό φυσικά είναι μία εντελώς αρρωστημένη αντίληψη που έχει υπογραφή και επώνυμο, κρυμμένη κυρίως σε παραχριστιανικά δόγματα, όπως Ιησουϊτες , Προτεστάντες , Ευαγγελιστές , κλπ. παίζοντας τον ρόλο του θεματοφύλακα της ορθότητας των απόψεων, ιδεολογιών, σαν να έχουν επισκεφτεί οι ίδιοι τον παράδεισο και να έχουν λάβει απ' ευθείας εντολές , όπως ο Μωϋσής !!!!!!! Μέσα από αυτές τις θρησκοπολιτικές δοξασίες, πηγάζουν και άλλα χαρακτηριστικά. Όπως η χρήση χαμηλού τεχνολογικού – παραγωγικού εργαλείου σε ατομικό επίπεδο, για τις άμεσες ανάγκες του νοικοκυριού ή της κοινότητας ( τυχαίο που ακούμε πως ο άνθρωπος ξοδεύει πολλά ;; σαν να είναι αμάρτημα “του παρ΄αυτού πραχθέν !! Τυχαίο πως τέτοιες αντιλήψεις εύκολα θα έπλαθαν έξυπνα, Μαρξιστικού τύπου πολιτικά συστήματα ;;) . Οι δούλοι απαραίτητα και αναγκαστικά καλλιεργούν τα κτήματα του άρχοντα, ή παρέχοντας υπηρεσίες στον επικυρίαρχο , ο οποίος με την σειρά του αποδίδει εκτελώντας δικαστική εξουσία στον εξαρτημένο πληθυσμό. Η Χριστιανική θρησκεία επικύρωσε την εγκατάλειψη του υποκειμενικού κόσμου της κοινότητας των ΓΕΝΩΝ !! Επέβαλε την υλική πραγματικότητα και δομή εξουσίας σε μια φανταστική υπερουράνια δομή !! Όπλο των φεουδαρχών στους εξαρτημένους πληθυσμούς. Τυχαίο που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο Κινέζικες κατασταλτικές παροιμίες, παράδειγμα : κατέχεις χρήμα, αλλά δεν μπορείς να αγοράσεις αγάπη και άλλα ωραία τινα ;; ή παρόμοια τέτοια βιντεάκια αποπροσανατολισμού, ενεργώντας ύπουλα ως διδάγματα μιας τάχατε υποτιθέμενης “ορθής επουράνιας αποδεκτά ζωής;;” Όχι βέβαια !!! Ακριβώς επειδή όλα ανάγονται στον συναισθηματικό κόσμο του ανθρώπου, χρησιμοποιώντας τον ως μέσον εκμετάλλευσης για την επιτυχή επιβολή της εξουσίας των επικυρίαρχων. Τι πιο εύκολο από την χρήση ενός Θρησκευτικού μανδύα πρωτοστατούντος του φανταστικού θεού τους, ως προστάτη των ανθρωπίνων αξιών !!! Τιμωρό και ευεργετούντα !!! Πως αλλιώς θα καθυποτάξει τους αμόρφωτους χωρικούς ώστε να πράττουν και να ενεργούν σύμφωνα με τον Θεϊκό νόμο, ώστε η αριστοκρατία να επωφελείται, αλλά ταυτόχρονα και η ίδια να υπάγεται κάτω από τον ίδιο μανδύα αλλά με προνόμια ;; Η σύγχρονη αριστοκρατία-φεουδαρχία-τραπεζοκρατία, έχει ύφος μειλίχιο ακριβώς για αυτόν τον λόγο !!! Η θρησκευτική εξουσία πάντα έκρυβε τον στόχο της, πίσω από αγαθοεργίες, πίσω από το ψευδεπίγραφο ύφος της κοινωνικής πρόνοιας, πχ. νοσοκομεία, συσσίτια κλπ. !!!! Δημιουργούμε δηλαδή πρώτα τους αναξιοπαθούντες και μετά ερχόμαστε ως σωτήρες να λύσουμε περιστασιακά το πρόβλημα και πάνω εκεί να ιδρύσουμε διάφορες ΜΚΟ ή οργανώσεις τύπου Αxion aid και άλλα τέτοια όμορφα !! Το ειρωνικό της υπόθεσης είναι να σου ζητά να τους πληρώνεις και από πάνω για να σε δουλεύουν, για το θεάρεστο ή φιλολαϊκό ή περιβαλλοντολογικό έργο τους !!!! Ήμαρτον, που θα έλεγε και ο αθλητικός σχολιαστής Γεωργίου !!! Πάσης φύσεως έννοια κοινωνικής δομής περιστρέφεται γύρο από την φανταστική θεοκρατική αντίληψη των πραγμάτων και των επιστημών. Φρόντιζε μέχρι και την διασκέδασή, “δια διαφόρων πανηγύρεων” !!! Η εξαγορά του επουράνιου παραδείσου για τους διαμορφωμένους μετά της επιτηδευμένης εκπαιδεύσεως αδυνάτους και τους αγραμμάτους, μεταξύ φόβου και δέους, τιμωρίας και συντελείας, ήταν και είναι ευτυχία του να είσαι φτωχός και αδικημένος, αφού θα είσαι ο πρώτος που θα πληρωθείς όλα τα χρωστούμενα, αλλά μετά “θάνατον” !!! Όλοι μεσ' το σύστημα είναι υπό εκπαίδευση, για την ασφάλεια και την καλή λειτουργιά εν γένει της κοινωνίας. Όλοι είναι εκ προοιμίου πολιτικώς και κοινωνικώς ανώριμοι, μην και διαταραχθεί το οικοδόμημα. Οι φεουδάρχες από πλευράς τους, θεωρούσαν πως μπορούσαν να εξουσιάζουν σε όποιο σημείο της γης, χωρίς την αναγκαιότητα να συνομιλούν οι κάτοικοι την ίδια γλώσσα !! Εφ΄όσον είχαν κατακτήσει περιοχές, επεκτείνοντας την εξουσία τους εις βάρος γενών-λαών, τα δημόσια εδάφη επεκτείνονταν νοητά και πραγματικά μέχρι τα ιδιωτικά τους, αποδίδοντας την εξουσία τους επικαλούμενοι την θρησκευτική τους και γενεαλογική τους νομιμότητα !!! Στις μέρες μας παίζει ο μανδύας του σωτήρα στα άτακτα κακομαθημένα παιδιά. Με κάθε τρόπο έπρεπε να υπάρχει κοινή συνείδηση για να εντάξουν μέσα σ΄αυτήν τις περιοχές τους. Είχαν όμως το δικαίωμα να ανταγωνίζονται μεταξύ τους για την προσάρτηση εδαφών. Η καταστροφική διδαχή “μπορείς να είσαι καλλίτερος από τον διπλανό σου” αυτομάτως δημιουργούσε τον ταξικό διαχωρισμό. Όποιος μπορούσε να καταπιεί τον διπλανό του ή να μονοπωλήσει όπως στις μέρες μας την ορθότητα των “ιδεών και αξιών”, ήταν απολύτως θεμιτό !! Έπρεπε να αντιμετωπίσουν μαζί τον κοινό εχθρό, δηλαδή τον διαφορετικό σε οικονομική υπεροχή και διαφορετικό στην ιδεολογία, ασχέτως αν υπήρχε ακόμα και διαμάχη μεταξύ τους !! Η θρησκευτική ηγεσία βγαίνει αλώβητη μέσα από όλην αυτήν την πολεμική διαμάχη. Αντιθέτως εξυπηρετείτε. Η οικονομία κατακερματίζεται, κατακερματίζονται τα εξουσιαστικά δικαιώματα και η γαιοκτησία. Η εκκλησία καρπώνεται μέρος της παραγωγής, οι κατώτεροι κληρικοί τρέφονται από τους φεουδάρχες και τις δωρεές των πιστών, αλλά τα ανώτατα κλιμάκια διατηρούν φέουδα ανά τον κόσμο. Κανείς δεν υπερέβαινε την υπεροχή της. Ξεπερνούσε σύνορα και φεουδάρχες, το σύστημα αυτοτροφοδοτούνταν και σαν ένα καλοκουρδισμένο ρολόι λειτουργούσε σωστά. ¨Όμως αυτή η οργάνωση δεν είναι ανεξάρτητη από την κοσμική, αφού επίσκοποι και κληρικοί εκλέγονται από τους φεουδάρχες. Επομένως η πολιτική τους εξουσία δεν πηγάζει μόνον από την εκκλησιαστική γαιοκτησία αφού δεν είναι κληρονομικοί άρχοντες, αλλά μετέχουν στην ιεραρχική δομή της εκκλησίας, με ανώτατο άρχοντα τον Πάπα, τον εκφραστή και προστάτη των συμφερόντων της, τον οποίο εκλέγουν οι ίδιοι !! Ο Πάπας με τα κορδονάκια της μαριονέτας, τους διατηρεί την εξισορρόπηση των αντιφάσεων και κινεί τις διαδικασίες του οικοδομήματος !! Με την επιμονή στην υπεροχή, την ανασύσταση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, θα φέρει σε ρήξη την εκκλησία με τους Γερμανούς αυτοκράτορες. Ο Αυτοκράτορας εκλέγει την ντόπια κληρική τάξη, για την οποία ο Πάπας έθετε βέτο στην επιρροή του, αλλά την χάνει !! Ο γνωστός “πόλεμος της περιβολής” . Δημιουργήθηκαν διάφορες διασπαστικές δυνάμεις, που εξυπηρετούσαν όμως στην ισορροπία όλων των δυνάμεων !!! Βλέπε κόμματα , συνασπισμούς και κομματίδια !!! Όταν η εκκλησία και κυρίως ο πάπας αποδυναμωθεί, τότε θα χαθεί και ο ενοποιητικός δεσμός του δυτικοευρωπαϊσμού. Αυτή η παγκόσμια δικτατορική θρησκευτική παγκοσμιοποίηση, έπρεπε να συντονίσει έναν κοινό εσωτερικό και εξωτερικό εχθρό. Τον διάβολο, που παίρνει μορφή ανάλογα με την χρησιμότητα που θα εκμεταλλευτεί η εξουσία. Άλλοτε οι μάγισσες, άλλοτε οι αιρετικοί, άλλοτε οι βυζαντινοί, άλλοτε οι Μωαμεθανοί, άλλοτε το αντίπαλο δέος, άλλοτε η Τουρκία στην δική μας περίπτωση. Με αυτόν τον τρόπο διαμόρφωνε μια λαϊκή πολεμική συνείδηση, γεμάτη θρησκευτικό φανατισμό και μισαλλοδοξία . Ο φανατισμός βοηθούσε στους επεκτατικούς “ιερούς και δίκαιους” πολέμους των σταυροφοριών !! Οι θρησκευτικές μειονότητες βρίσκονταν πάντα υπό διωγμό, να μην απειλούν την συνοχή της θρησκευτικής αχανούς κοινότητας. Ο κατασκευσμένος εχθρός και οι φοβίες, εξυπηρετούσαν να μην διοχετεύουν την οργή της αδικίας, της κριτικής και της δυσαρέσκειας προς το δομημένο σύστημα, αλλά ενάντια στον “κοινό εχθρό”. Οι πολεμιστές έβγαζαν κέρδη από τους επεκτατικούς πολέμους, αλλά και η αριστοκρατία εξάπλωνε την φεουδαρχική ανταγωνιστικότητα εις βάρος γαιών και εθνών. Ο δημογραφικός πληθυσμιακός πλεονασμός μετατρέπεται σε μισθοφορικό στρατό, δημιουργώντας αστάθεια στο σύστημα της παραγωγής. Η νέα δομή μεταφέρθηκε μέσω των σταυροφοριών εναντίον των “απίστων” στην Ανατολή και τον Μωάμεθ. Ο πόλεμος ενάντια στους Καθαρούς, οι οποίοι είχαν το κέντρο τους στην Νότια Γαλλία !! Με τον εξουσιαστικό μηχανισμό και την διακρατική γραφειοκρατία, η εκκλησία διαμόρφωσε ένα μίνιμουμ κοινό πολιτισμό και εθιμικό πλαίσιο με την ονομασία “καθολική δύση”. Όταν οι καθολικοί Άγγλοι , Γάλλοι, Γερμανοί συναντούντο χρησιμοποιούσαν την Λατινική γλώσσα, την οποία όμως δεν μιλούσαν οι αμόρφωτοι πληθυσμοί. Οι δίγλωσσοι όμως ηγεμόνες, αναλάμβαναν να εξηγούν στους πιστούς την χρησιμότητα της συλλογικής τους “φανταστικής” κοινότητας, το λεγόμενο “θρησκευτικό γένος”. Ο φεουδαρχισμός όμως παρ' όλα αυτά γέννησε μη φεουδαλικές οικονομικές δομές, ως αντιθετική δύναμη στον φεουδαρχισμό. Η εμφάνιση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και εμπορικής αστικής τάξης στην μετά Μεσαιωνική περίοδο, αναγκάζει τους ευγενείς να αντιδράσουν προστατευτικά στις νέες συνθήκες. Στην Αναγέννηση διασπάται η υλική και η φανταστική ενότητα του καθολικισμού. Στο κενό που δημιουργείτε αναπτύσσονται οι πρωτοεθνικές ενότητες. Οι πρωτοεθνικές κοινότητες εισάγουν τις απαρχές της εθνικής συνείδησης, προξενώντας παγκόσμιες ανατροπές. Τα εθνικά κράτη αποτελούν την νέα μορφή του καπιταλιστικού συστήματος, με τον εθνικισμό ως ιδεολογικό του μόρφωμα. Στον Δυτικό Μεσαίωνα υποχωρεί η θρησκευτική έννοια της κοινότητας εις βάρος του Καθολικισμού, δίνοντας την θέση τους στους Εθνικούς. Ενώ ο Ασιατικός φεουδαλισμός δέχεται τον νέο επηρεασμό ως εξωτερική επίδραση. Η διαφορά αντιμετώπισης μεταξύ δυτικού και ανατολικού έγκειται στα ασταθή και ευπαθή υποστυλώματα του πρώτου. Στα πανεπιστήμια οι φοιτητές και οι καθηγητές χωρίζονταν σε “Έθνη” ανάλογα με την χώρα καταγωγής τους. Με την άνοδο των γραμμάτων, άρχισαν να γίνονται εμφανείς οι διαφορές νοοτροπίας, συμπεριφοράς και γλώσσας. Παρ' όλες τις διαφορές, αυτές δεν δημιουργούσαν αντιθετικές ταυτότητες ως προς την θρησκευτική συνείδηση, η οποία συγκρατούσε τις διαφορετικές κοινωνίες, πέραν της υλικής πραγματικότητας, υπό την προστασία ενός υπερεθνικού θεού. Η ποικιλία συνέθετε ένα ενιαίο ένδυμα, χωρίς να είναι σκισμένο. Υπό τον φόβο να μην υποστεί ρήγμα αυτή η ποικιλότητα, η γλωσσολογική ποικιλομορφία της Βαβέλ ξορκίζεται ως “ένα προπατορικό αμάρτημα” . Η ανάπτυξη του εμπορίου και η ανάδειξη των πόλεων ως βάση των εμπορευματικών μονάδων, διαμορφώνει τις νέες τάξεις των ευγενών. Η αριστοκρατική δύναμη προβάλλεται όντας συνυφασμένη με την προβολή του πλούτου, την οποία η ίδια παράγει, έτσι αντανακλάται στον υλικό πολιτισμό. Η ανεύρεση πόρων ήταν το νέο πρόβλημα προβολής της αριστοκρατικής τάξης. Χωρίς να πλήττεται η επί αιώνες φεουδαρχία, η νέα αριστοκρατία εμφανίζεται ως συμπληρωματική αυτής. Οι συμβάσεις μεταξύ των αστών και των εργατών έδωσε τον νέο χαρακτήρα οικονομικής αλληλεξάρτησις και εξαναγκασμού για τους δεύτερους. Το θείο παραμερίζεται ως η αντιθετική τιμωρία και στην νέα δομή του οικονομικού υλισμού αναπτύσσονται οι “απρόσωπες χρηματικές σχέσεις” !! Έπρεπε λοιπόν να διαμορφωθεί ένα πολιτικό κέντρο που θα ικανοποιεί και θα εξυπηρετεί τις νέες ανάγκες. Οι αντιθετικές τάσεις αρχίζουν να αυξάνονται, μεταξύ της διψασμένης άρχουσας τάξης για πλουτισμό με τις επαναστατημένες εργατικές αγροτικές τάξεις. Η διαρροή των αγροτών προς τις πόλεις ανάγκασε τους φεουδάρχες να λάβουν νέα μέτρα προστασίας του αγροτικού κόσμου, με μείωση των αγγαρειών και την βελτίωση τη θέσης των αγροτών. Η αναγκαιότητα της συλλογικής δράσης των φεουδαρχών, εδραίωσε την δημιουργία των μοναρχικών και απολυταρχικών κρατών. Η μετάβαση από τον φεουδαλισμό στον καπιταλισμό έγινε μεταξύ 13ου και 15 ου αιώνα. Στα πρωτοεμφανιζόμενα πρωτοεθνικά κράτη δεν υπήρχε κοινή εθνική συνείδηση. Το απολυταρχικό κράτος δεν αποτελούσε κυριαρχία της αστικής τάξης, με αποτέλεσμα να αρχίσουν παράλληλα να αναπτύσσονται συμμαχίες μεταξύ των αριστοκρατών αστικών τάξεων, δηλαδή η αρχή της μετάβασης από τον φεουδαρχισμό στην νέα εμπορευματική παραγωγική τάξη, την καπιταλιστική. Τώρα η ανώτατη συνταγματική αρχή ήταν η Δυναστεία η οποία ταυτιζόταν με το κράτος αλλά συνέχιζε να δρα “ελέω θεού” !! Οι κοσμικοί ηγέτες αναλαμβάνουν να επιτεθούν στην καθολική θρησκευτική εξουσία, προσπαθώντας να επιβάλουν την νέα πραγματικότητα. Ο πάπας μετατρέπεται σε ηγεμονίσκο, εξαρτώμενο υποχείριο από τους βασιλείς, πρώτα από τους Γερμανούς ηγεμόνες. Η πολυποίκιλη συμμετοχή των ηγεμόνων, προξενεί διαφορετική ποιότητα στην σύγκρουση, διαφοροποίηση που αναλαμβάνεται από Γάλλους και Άγγλους βασιλείς. Οι Γερμανοί μονάρχες επιδιώκουν την ενωμένη διακυβέρνηση υπό το νέο προσωπείο του φθίνοντος φεουδαρχισμού, σε αυτό του καπιταλιστικού συστήματος των αστικών τάξεων. Αντίθετα στην Ιταλία δημιουργούνται δύο πολιτικές διαστάσεις, αυτών που υποστηρίζουν και χρηματοδοτούν τον αυτοκράτορα και αυτές που υποστηρίζουν και χρηματοδοτούν τον πάπα. Στην συνέχεια άρχισαν να ενοποιούνται οι υποστηρικτές της νέας δομής, της νέας τάξης. Έτσι άρχισαν να περιορίζονται οι παπικές εξουσίες, οι αυτονομίες των πόλεων, σε μια πιο γενικευμένη επικράτεια. Υποστηρίζονται σθεναρότερα τα προνόμια των αριστοκρατών από τους μονάρχες, ώστε να υποστηρίξουν την ενοποιητική πολιτική τους. Παρ' όλες τις προσπάθειες, οι Γερμανοί μονάρχες αποτυγχάνουν την γενικευμένη τους ενοποίηση, καθ' ην στιγμήν οι αστικές τάξεις στις διάφορες περιοχές είχαν ήδη αναπτύξει την δύναμή τους και την επιρροή τους. Έτσι καταφέρνουν οι Άγγλοι και Γάλλοι μονάρχες να διατηρήσουν την ηγεμονική τους αυτονομία στο να μην υπαχθούν στην Γερμανική ηγεμονία. Η μετακίνηση των αγροτών στις πόλεις, μειώνει την αγροτική παραγωγή αλλά και την προσφορά ζήτησης εργασίας των πόλεων, συνεπικουρούμενα με την ύπαρξη πολέμων, φέρνει φτώχεια και πείνα στους πληθυσμούς. Το κυρίαρχο επαναστατικό αναδυόμενο μήνυμα ήταν η απαλοιφή των κοινωνικών διακρίσεων. Η επανάσταση καταστέλλεται. Οι πόλεμοι, η δημιουργία εχθρών, η γενικευμένη κρίση απαιτεί μια διευρυμένη συλλογική δράση εκ μέρους των φεουδαρχών, φέρνοντας στο προσκήνιο την έννοια μοναρχία, η οποία με τα εργαλεία αυτά κατευθύνει την οικονομία και τους θεσμούς προς το συμφέρον της. Οι μονάρχες (Άγγλοι – Γάλλοι και Γερμανοί) συγκρούονται μεταξύ τους για την επικράτηση του ενός. Η σύγκρουση κράτησε 100 χρόνια ( 100ετής πόλεμος), μέχρι το 1453. Οι πόλεμοι καθόριζαν τα όρια των μοναρχικών χωρών- κρατών προτάσσοντας ένα νέο οικονομικοπολιτικό δεσμό. Το κοινοβούλιο για την Αγγλία, την συνέλευση των τάξεων στην Γαλλία. Φρόντισαν δηλαδή οι μονάρχες να συμπεριλάβουν τις ανώτερες αστικές τάξεις (κληρικών και αριστοκρατών) στο νέο μόρφωμα, τον κοινοβουλευτισμό. Τα κοινοβούλια επιτρέπουν στους μονάρχες να επιβάλουν φόρους , για δε τις άρχουσες τάξεις να προστατεύουν τα συμφέροντά τους. Τα κοινοβούλια έδιναν την αίσθηση της προάσπισης των εθνικών-κρατικών θεμάτων, αφού οι εκπρόσωποι (προ)έρχονταν από όλην την επικράτεια στη κεντρική εξουσία αποφάσεων, σε κάθε πρωτεύουσα, με την ψευδαίσθηση του φανταστικού δεσίματος της επικράτειας μέσω των εκπροσώπων του κοινοβουλίου !!!! Ο πάπας δεν είχε καμία ενεργό συμμετοχή σε αυτές τις διαμάχες, δεν του το επέτρεπαν δηλαδή, αντίθετα όμως έκανε δεκτές τις επιβαλλόμενες φορολογίες, χωρίς ίχνος αντιδράσεων στις συνόδους τους. Ο πάπας αναγκάστηκε να δεχθεί πως ο βασιλιάς μπορούσε να επιβάλει φόρους στον κλήρο χωρίς την συγκατάθεσή του. Το κράτος πλέον αποφάσιζε μόνο του και ο εθνικός εγωισμός προαγόταν . Η πολιτική δύναμη των εθνών διέλυσε την πολιτική αρχή της Χριστιανοσύνης. Η εξουσία μετατίθεται από τον ουρανό στην γήινη εξουσία, χωρίς να σημαίνει πως εξαλείφονται θέσεις υπέρ της εκκλησιαστικής εξουσίας. Στις μέρες μας πλείτονται πλέον και αυτές. Στην νέα διαμόρφωση παίζουν ρόλο και οι πρωτο-εθνικές γλώσσες, πριν αποκτήσουν ταυτότητα εθνικής υπόστασης. Δηλαδή είναι γλώσσες χρήσεις και όχι εξουσιαστικές ή ομογενοποιημένου χαρακτήρα. Γράφονται δηλαδή νόμοι και διατάγματα στις γλώσσες χρήσεις, χωρίς οι ηγεμόνες να προτίθενται να τις επιβάλουν μέσω εκπαίδευσης ως εθνικό ορόσημο. Αργότερα επικρατώντας η γλώσσα των Αγγλοσαξόνων σε δικαστήρια, κοινοβούλια, δείχνει την κυριαρχία του έθνους που έχει επιβληθεί σε άλλα έθνη κατακτημένα. Το εμπόριο δεν μπορούσε όμως να μιλά την λατινική γλώσσα, άρα αναπτύχθηκαν οι τοπικές γλώσσες, αναγκάζοντας τις Δυναστείες να επιλέξουν και να αναδείξουν τις τοπικές γλώσσες, ως μέσον κοινής συνεννόησης. Οι νεο-αστικές τάξεις άρχισαν να αναπτύσσονται, χωρίς να αποτελούν εμπόδιο στις Δυναστείες, αφού οι έμποροι καλύπτουν τοπικές ανάγκες και όχι μακρινές αποστάσεις. Ο βασιλιάς προστατεύει την άρχουσα τάξη που διαθέτει τα προϊόντα της σ' αυτόν και κατόπιν στους υπόλοιπους φεουδάρχες. Η πρώτη τη τάξει άρχουσα τάξη αναπτύσσεται μαζί με τον βασιλιά που μαζί εδρεύουν στην πρωτεύουσα και μέσω αυτής επεκτείνουν στην επικράτεια την κυριαρχία τους. (Τυχαίο ;; δεν νομίζω !!) Έτσι η γλώσσα μεταφέρει την ενότητα σε ολόκληρη την επικράτεια του πρωτο-έθνους-κράτους. Την γλώσσα την μαθαίνεις λόγω της χρήσης της, ενώνοντας σε μικρότερο επίπεδο την κοινωνία, από την παπική. Ο καθολικός χριστιανισμός είναι η συνέχεια του Ανατολικού, ο οποίος αναπροσαρμόστηκε στην Φραγκική Δύση. Την νέα περίοδο παρουσιάζονται πολλά αιρετικά κινήματα ενάντια στις αντιλήψεις της εκκλησίας, όπως των Καθαρών, των ουσιτών κλπ. που θα καθορίσουν τον επόμενο αιώνα. Στην πραγματικότητα ακολουθούν με τα ίδια χαρακτηριστικά, την πολιτικο- θρησκευτική σύγκρουση, οριοθετημένη σε φανταστικά όρια, με μια ανώτατη πολιτική αρχή ταυτόσημη του καθολικισμού. Δηλαδή συγκρούστηκε η τοπική φεουδαρχία με την Γερμανική φεουδαρχία, προκαλώντας σε εξέγερση την κατώτερη τάξη !! Αντίστοιχα συμβαίνει και στην Αγγλία. Η παπική εκκλησία κατεδίωξε τους ιεραποστόλους των αιρετικών. Η φεουδαρχία βοήθησε την εκκλησία, αφού τα αιρετικά κινήματα έπαιρναν κοινωνικά και ενδοφεουδαρχικά στοιχεία σύγκρουσης. Δύο στοιχεία βοήθησαν στην σύγκρουση : ο καπιταλισμός και η τεχνολογία. Η τεχνολογία γίνεται όργανο του καπιταλισμού όσον αφορά την μείωση του κόστους παραγωγής με την παράλληλη αύξηση της, αλλά και ως μηχανισμός επιβολής του δικού του τρόπου σκέψεως και ιδεολογίας. Η τυπογραφία ήταν το πρώτο εργαλείο του καπιταλισμού και τέθηκε άμεσα στην υπηρεσία της άρχουσας τάξης. Οι εκδόσεις συμμετείχαν στην γενική έξαρση της οικονομικής δραστηριότητας “περισσότερο από ποτέ” , μια βιομηχανία που λειτουργούσε υπό τον έλεγχο των εύπορων καπιταλιστών. Το πρώτο best seller ήταν η βίβλος και εξακολουθεί να παραμένει. Οι γλώσσες στις πρωτο-εθνικές κοινωνίες κράτη, αναπτύσσουν σε όλο και ευρύτερη επικράτεια την χρήση των τοπικών επιλεγμένων γλωσσών της πρωτεύουσας, παραγκωνίζοντας τις επιμέρους διαλέκτους. Οι Ουμανιστές προσπαθούν να αναβιώσουν προ-χριστιανικές λογοτεχνίες και παραδόσεις, μέσω του έντυπου τύπου και να τις διαδώσουν. Η εκκλησιαστική λατινική γλώσσα ολοένα και υποχωρεί. Οι νέες αιρετικές τάσεις προκαλούν ιδεολογικό σοκ στην φανταστική χριστιανική κοινότητα και την λατινική ανάπτυξη του καπιταλισμού, γεννώντας την Μεταρρύθμιση. Η Μεταρρύθμιση ταυτίστηκε με τον αστισμό και τις εθνικές γλώσσες, προσπαθώντας να εκφράσει τις κοινωνίες καλλίτερα. Είναι η εποχή που ο Μαρτίνος Λούθηρος τοιχοκολλεί τις περίφημες 95 “θέσεις”, στον καθεδρικό ναό της Βιτεμβέργης, μεταφρασμένες στην Γερμανική γλώσσα , διαδίδοντας τες σε όλη την χώρα. Βοήθησε σαφώς ο εκφυλισμός, η διαφθορά και η έκλυση των ηθών (οι διάφοροι Βοργίες), η υψηλή φορολογία στο όνομα της ανασύνταξης της Νέο-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, που βοήθησαν στην ανάπτυξη του Λουθηρανισμού. Οι νέες τοποθετήσεις αγκαλιάζονται αμέσως από την αστική και αριστοκρατική τάξη. Σε αυτές βασίστηκαν οι αγροτικές εξεγέρσεις, γνωστές ως ο “πόλεμος των χωρικών” , στηριζόμενες στις νέες αιρετικές θέσεις, απεγκλωβισμένες από το μέχρι τότε σύνδρομο της “μη αμφισβήτησης” . Η τυπογραφεία είχε κάνει το θαύμα της. Εκεί που πριν όλα ήταν άγνωστα, άρχισαν να γίνονται όλο και περισσότερο γνωστά, καθιστώντας τον καθολικισμό άχρηστο παρέα με την πιο απεχθή συμπεριφορά του, να δέχεται να κρατά τους εθνικούς, υποταγμένους σε κοσμικές εξουσίες !! Ο Προτεσταντισμός (στους κόλπους του οποίου συγκαταλέγονται πολλές αιρέσεις, όπως Ευαγγελιστές, Λουθηρανοί και άλλες παραπλήσιες) υπήρξε ο εκφραστής του καπιταλιστικού συστήματος, ως τρόπος παραγωγής. ΔΗΛΑΔΗ επιβάλλει την λογική της λιτότητας στους αστούς και την λογική της υπακοής στους εργάτες !!! Η μορφή του πλουτισμού και της συσσώρευσης δεν θα μπορούσε να βρει καλλίτερους εκφραστές. Η αριστοκρατία σε συμμαχία με τους αστούς της εποχής, διαπιστώνουν πως πρέπει να υποστηρίξουν το νέο θεολογικό ρεύμα, για να στηριχθεί η επιβολή της πολιτικής τους εξουσίας στην νέα εποχή !!!!!!!!!!! (Σας θυμίζει κάτι ;;) Ενώ αρχικά ο Λούθηρος υποστήριζε τους αγρότες, όταν όμως εκείνοι αμφισβήτησαν όχι μόνον την εξουσία της Ρώμης αλλά και την τοπική άρχουσα ηγεσία, στράφηκε εναντίον τους, αφού η Λουθηρανική εκκλησία είχε ταυτιστεί με τις ηγεμονίες !!!!!!!!!!!!!! Η φανταστική κοινωνία διασπάται σε έθνη κράτη, όπου άλλα ακολουθούν τον παπισμό και άλλα όχι. Με την αντιμεταρρύθμιση η Καθολική εξουσία προσπάθησε να περισώσει ότι μπορούσε. Στην πραγματικότητα ο Προτεσταντισμός και τα παρακλάδια του ήταν αυτά που γέννησαν τον καπιταλισμό. Δηλαδή με την αποδυνάμωση του θρόνου, με νικητή την αριστοκρατική και αστική τάξη, κατά της φεουδαρχίας, έκανε τις τάξεις αυτές όλο και ισχυρότερες. Με άλλα λόγια μεταφέρθηκε η εξουσία σε άλλα χέρια υπό νέο θρησκευτικό δόγμα. Τώρα στον θρόνο ανεβαίνει εκπρόσωπος όχι κάποιου φεουδάρχη, αλλά από την συμμαχία αριστοκρατικής και αστικής τάξης. Έτσι ο φεουδαρχισμός μεταλλασσόταν σε καπιταλισμό, από τον οποίο ξεπήδησε ο επόμενος Βιομηχανικός καπιταλισμός. Με άλλα λόγια το σύγχρονο αστικό κοινοβουλευτικό κράτος και το σύγχρονο πρότυπο εθνικού κράτους !!! Η νέα Θρησκευτική προτεσταντική ιδεολογία εξέφρασε την θέληση της μοναρχίας να δημιουργήσει μία νέα ιδεολογία που θα ομογενοποιεί την Αγγλική κοινωνία !!! Η εθνικοποίηση της θρησκείας με βάση τις εθνικές ανάγκες δεν βοήθησε στην ενότητα της ηπειρωτικής Ευρώπης και της Αγγλίας. Η Αγγλία προτιμά την νέα θεολογία και η Γαλλία την ταύτιση της με τον Ρωμαιο- καθολικισμό. Η νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου στην οποία σφαγιάστηκαν χιλιάδες Καλβινιστές, γίνεται στην προσπάθεια η μοναρχία , να ισχυροποιήσει την θέση της στην κοινωνία συστήνοντας το πρωτοεθνικό κράτος με την ενιαία πίστη-ταυτότητα στον καθολικισμό υπό μία ενιαία αρχή, την Δυναστεία. Το ίδιο έπραξε η Ισπανία, να ενώσει τις Ισπανίες υπό κοινή ιδεολογία, τον Παπισμό. Αυτός ήταν και ο λόγος που ως βάρβαροι κατακτητές, δεν διέφεραν σε τίποτα από τους Σταυροφόρους. Ιδεολογία βάση της οποίας λεηλάτησαν και κατέλαβαν την Αμερική. Ο Καθολικισμός κέρδισε του Σκόττους σε εναντίωση με τους Άγγλους, στην Γερμανία υπήρξαν και οι δύο ιδεολογίες, στην Ιταλία επόμενο ήταν να επικρατήσει ως ενωτικό και εθνικό στοιχείο ο Καθολικισμός. Η Μεταρρύθμιση, ο καπιταλισμός-προτεσταντισμός στις κοινωνίες έθνη-κράτη έχει ανδρωθεί. Η θρησκεία δεν χάνεται, αλλά εξακολουθεί να είναι χρήσιμη για την νέα ηγετική τάξη, την νέα τάξη των πραγμάτων. Η μετάβαση έγινε σχετικά ήρεμα, χωρίς βίαιες συγκρούσεις στο σύνολό του. Η Καθολική εκκλησία προσαρμόστηκε στην νέα εποχή και είναι πάντοτε πρόθυμη σε κάθε συγκυρία να τρέξει να υποστηρίξει τα αστικά συμφέροντα. Στις μέρες μας έχουν αρχίσει αρκετά κομμάτια των κοινωνιών να βλέπουν με αρνητικό μάτι την ύπαρξη εθνικών κρατών, εξ αιτίας των παραπάνω εξελίξεων και διαμορφώσεων τους. Κάποιες από αυτές τις ιδεολογίες-διεργασίες, τις υποθάλπει – υποδαυλίζει ο παγκοσμιοποιημένος αστικός προσανατολισμός και κάποιες άλλες που προτάσσουν : “προοδευτικού” τύπου κινήματα, ριζοσπαστικές ιδεολογίες και με θρησκευτικού μανδύα ρεύματα !!! Βρισκόμαστε στην ζύμωση μιας μεταβατικής περιόδου, που χωρίς την γνώση των προηγούμενων γεγονότων, δεν θα βοηθήσει τις κοινωνίες των ανθρώπων να συντάξουν και να συγκροτήσουν τις πνευματικές τους δυνάμεις, ανατρέποντας ένα πολυ- αιωνόβιο φεουδαρχικο-καπιταλιστικό-ηγεμονικό-απολυταρχικό σύστημα !!! Ασπασία Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΩΝ

Βασισμένο σε βιβλίο του ιρλανδού κοινωνικού ανθρωπολόγου Μπενεντίκτ Άντερσον

http://www.scribd.com/ 

Οι κοινωνίες των εθνών – κρατών είναι σχετικά νεώτερης εμφάνισης, δόμησης και τρόπου ζωής.  Κάποτε ήταν οι πόλεις κράτη, που όσες περισσότερες συνασπίζοντο, τόσο μεγάλωνε η επικράτεια εξουσίας.  Έθνος είναι μία ανθρώπινη κοινότητα, που την ενώνουν κοινή πολιτική δράση σε οριοθετημένη βάση, αλλά κυρίαρχη.

Η πρώτη μορφή άρχισε να δημιουργείτε όταν ισχυρές θρησκευτικές οργανώσεις συμπεριλάμβαναν στην κοινότητα ομόθρησκους ή προσηλυτισμένους ανθρώπους, άσχετα αν είχαν διαφορετική πολιτισμική κληρονομιά.  Κατ΄ αυτόν τον τρόπο η κοινότητα όλο και διευρύνετε, χωρίς να σημαίνει πως γνωρίζονταν όλα τα μέλη μεταξύ τους, το πιθανότερο να μην συναντιούνται ποτέ ή να μην ακούει ποτέ ο ένας για τον άλλον, έχοντας όμως την ψευδαίσθηση του συνανήκειν. 

 

Βασικό ρόλο στην ένωση μικρών εθνικών κοινοτήτων σε όλο και μεγαλύτερες μεταλλασσόμενες, συνετέλεσε κυρίως η Θρησκευτική προπαγάνδα.  Άρχισε δηλαδή το ομόθρησκον όχι απαραίτητα να καθορίζει τα έθνη, αλλά όμως ήταν ισχυρός παράγων στο να τα συνενώνει σε όλο και μεγαλύτερες κοινότητες – κράτη. 

 

Η Ρωμαϊκή εκκλησία με την επιβολή του Χριστιανισμού, άρχισε να διαμορφώνει και να εξαπλώνει την κοινότητα, ήδη αρκετά πριν τον Μεσαίωνα, μεταβάλλοντας την σε θρησκευτική και ταυτόχρονα πολιτική κοινότητα, ωσάν να προϋπήρχε των εθνών. Δηλαδή η νέα θρησκευτική τάξη συγχώνευε εθνικές κοινότητες, επιβάλλοντας την θρησκεία ως κοινό χαρακτηριστικό, ως μία εθνική ταυτότητα. Ο Πάπας ως θρησκευτικό- πολιτική ηγεσία είχε την έδρα του αρχικά στην Γαλλία και περιελάμβανε περιοχές όπως μεγάλο μέρος της Ιταλίας, την Αγγλία και μέρος της Γερμανίας.   Αργότερα, φυσικά αυτή η εικόνα εξαπλώθηκε εντυπωσιακά προς όλες τις κατευθύνσεις, περιλαμβάνοντας τεράστιες εκτάσεις εδαφών.  Από την Ιβηρική χερσόνησο, κεντρική και βόρεια Ευρώπη, δυτική Μεσόγειο, Σκανδιναβία και μέρος της Ανατολικής Μεσογείου. Οι ενσωματώσεις όμως γίνονταν με βίαιο τρόπο.

Στην προ Μεσαίωνα εποχή, οι ενσωματωμένες κοινότητες άρχισαν να αποκτούν κοινά πολιτιστικά χαρακτηριστικά, που τις προσδιορίζουν και τις τροποποιούν από άλλες που δεν συμπεριφέρονται ανάλογα ή δεν έχουν αυτό το κοινό χαρακτηριστικό, την κοινή ιδέα.  Αυτόματα καλλιεργούσε την έννοια των νοητών ορίων και φανταστικών διαχωρισμών ή στην αντίθετη πλευρά, των φανταστικών συγκλίσεων υπό την σκέπη μιας συγκεκριμένης επιλεγμένης ταυτότητας. Συντίθεται λοιπόν μια πραγματικότητα που όλα τα άγνωστα μέλη μεταξύ τους, ακολουθούν , εκφράζονται και καλύπτουν τις ανάγκες τους. 

 

Η νέα μορφή της ενοποιημένης κοινωνίας αναλαμβάνουν να την υπερασπίζουν και να την επιβάλουν οι οικονομικές και θρησκευτικές δυνάμεις δια των εκπροσώπων τους, σε πλήρη συνεργασία ή διαπλοκή, που είναι η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία και οι φεουδάρχες.

Διαχωρίζεται στα δύο, αφού το λεγόμενο Βυζάντιο με την Δυτική εκκλησία δεν θα μπορούσαν να συνυπάρχουν λόγω διαφορετικών χαρακτήρων και απαιτήσεων. Η Οικουμενική θρησκευτική κοινότητα πορεύεται διασπασμένη στα δύο. Ο κοσμικός άρχοντας στην Δύση είναι ο Πάπας, ενώ στην Ανατολή είναι ο αυτοκράτορας.             Κατά άλλα όμως οι οικονομικές δυνάμεις και στις δύο περιπτώσεις αναπτύσσονται και εξελίσσονται κατά τον ίδιο τρόπο, φεουδαρχικά.  Η περίπτωση του εμφανιζόμενου κοσμικού Πάπα, βασικά επιτυγχάνεται λόγω της πτώσεως της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, που για το κενό εύκολα βρέθηκε έτοιμος ο αντικαταστάτης, δηλαδή η εκκλησιαστική γραφειοκρατία, συνεχίζοντας το προηγούμενο συνεργασιακό αυτοκρατορικό της έργο.

Με δωρεά κάποιων εκτάσεων στην εξουσία του Πάπα ( η δωρεά του Πεπίνου), του δίνει την βάση των επεκτατικών του σχεδίων, αναγκαστικά δυτικά.  Είχε ήδη όμως προηγηθεί νωρίτερα η παραχώρηση των δυτικών εδαφών από τον Κωνσταντίνο τον Α' πριν αναχωρήσει για την Κωνσταντινούπολη.

Και στις δύο περιπτώσεις κρατική και θρησκευτική οντότητα ταυτίζονται. Η διασπασμένη παγκόσμια δικτατορία είχε στηθεί και οριοθετηθεί.  Στην Ανατολή υπήρχαν και άλλες αυτοκρατορικές ομάδες, όπως η Κινεζική, η Οθωμανική και των Αράβων.

Στην Λατινική Αμερική, η αυτοκρατορία εκπροσωπούταν απ΄τον Καρλομάγνο (Φραγκικό βασίλειο) , ο οποίος στήριξε την εξουσία του στο Ρωμαϊκό δουλοκτητικό, στην παράδοση των φράγκων ή Γερμανικού δηλαδή “πρωτόγονου” τύπου, όπως ο Ιούλιος είχε χαρακτηριστικά ονομάσει.  Η αυτοκρατορία του κύρους και του δέους του Θεού είχε υλοποιηθεί.  Η εξουσία νομιμοποιείτο στο πρόσωπο του “εκπροσώπου “ του Θεού στην γη !!!!!

Ο νέος Φράγκος αυτοκράτορας στην θέση του Ρωμαίου είναι ο Καρλομάγνος. Έτσι το φανταζόταν και σίγουρα έτσι ήταν.  Στέφεται από τον Πάπα, αφαιρώντας το δικαίωμα της στέψης στην Ανατολική εκκλησία.  Φαινομενικά διασπασμένες οι δύο εκκλησίες, συνυπάρχουν υπό την σύνθεση δύο διαφορετικών πολιτισμών, με τελική μορφή του φεουδαλικού μεσαίωνα !!

Η διοικητική και πολεμική αριστοκρατία ήταν απόλυτα εξαρτημένη από την εξουσία του Καρλομάγνου και από ελάχιστα έως καθόλου με τις περιοχές που διοικούσαν. Ο Χριστιανισμός γίνεται η ιδεολογία του κράτους και η ατμομηχανή της επεκτατικής πολιτικής.

Οι εσωτερικές αντιφάσεις στην φεουδαρχία (φεουδαλικός Μεσαίωνας) και ο πολεμικός χαρακτήρας του ηγεμόνα, διασπούν την ενότητα της αυτοκρατορίας. 

 

Οι επόμενοι μονάρχες - υπαρχούσης της αποσύνθεσης της ενότητας, με συνεχείς επιδρομές βαρβαρικών φυλών, οι δρόμοι του εμπορίου να κόβονται, όπως και οι επικοινωνίες μεταξύ επαρχιών - αναγκάζονται να δίνουν όλο και περισσότερα προνόμια και κομμάτια γης στις περιφερειακές εξουσίες, οι οποίες τις εκμεταλλεύονται, δεχόμενοι την δουλοπαρικοποίηση των αγροτών ζητώντας όλο και περισσότερα προνόμια.

Η ηγεμονία έχει χάσει την απόλυτη κυριαρχία της, άσχετα αν παράλληλα οι συνεχώς αυξανόμενοι περιφερειακοί ηγεμόνες ανήκουν και ακολουθούν μια αλληλοεπικαλυπτόμενη - μπερδεμένη εξουσία.  Το φεουδαλικό σύστημα παραγωγής αποτελεί την υλική βάση για την θρησκευτικοποίηση του καθεστώτος και την συγκρότηση της Φανταστικής Κοινότητας.  Η εκμετάλλευση της εργασίας των αγροτών, το πλεόνασμα του έργου ή της παραγωγής πρέπει να επιστρέφει με εξαναγκασμό στον ασκούντα εξουσία.  Σήμερα αυτό το ονομάζουν οικονομική κρίση.  Χριστιανικά το λένε, μοίραζε τα αγαθά σου και πως η ευημερία είναι εμπόδιο για τον ουράνιο φανταστικό παράδεισο !!

Μου είχε κάποτε κάνει εντύπωση, όταν από πλούσιο άτομο είχα ακούσει το αδιανόητο : οι πλούσιοι δεν ξοδεύουν τα λεφτά τους, δεν είναι δηλαδή καταναλωτές,  μόνον οι φτωχότερες τάξεις ενεργούν κατ΄αυτόν τον τρόπο.  Αυτό φυσικά είναι μία εντελώς αρρωστημένη αντίληψη που έχει υπογραφή και επώνυμο, κρυμμένη κυρίως σε παραχριστιανικά δόγματα, όπως Ιησουϊτες , Προτεστάντες , Ευαγγελιστές , κλπ. παίζοντας τον ρόλο του θεματοφύλακα της ορθότητας των απόψεων, ιδεολογιών, σαν να έχουν επισκεφτεί οι ίδιοι τον παράδεισο και να έχουν λάβει απ' ευθείας εντολές , όπως ο Μωϋσής !!!!!!!

Μέσα από αυτές τις θρησκοπολιτικές δοξασίες, πηγάζουν και άλλα χαρακτηριστικά. Όπως η χρήση χαμηλού τεχνολογικού – παραγωγικού εργαλείου σε ατομικό επίπεδο, για τις άμεσες ανάγκες του νοικοκυριού ή της κοινότητας ( τυχαίο που ακούμε πως ο άνθρωπος ξοδεύει πολλά ;; σαν να είναι αμάρτημα “του παρ΄αυτού πραχθέν !! Τυχαίο πως τέτοιες αντιλήψεις εύκολα θα έπλαθαν έξυπνα, Μαρξιστικού τύπου πολιτικά συστήματα ;;) . Οι δούλοι απαραίτητα και αναγκαστικά καλλιεργούν τα κτήματα του άρχοντα, ή παρέχοντας υπηρεσίες στον επικυρίαρχο , ο οποίος με την σειρά του αποδίδει εκτελώντας δικαστική εξουσία στον εξαρτημένο πληθυσμό. 

 

Η Χριστιανική θρησκεία επικύρωσε την εγκατάλειψη του υποκειμενικού κόσμου της κοινότητας των ΓΕΝΩΝ !!  Επέβαλε την υλική πραγματικότητα και δομή εξουσίας σε μια φανταστική υπερουράνια δομή !!  Όπλο των φεουδαρχών στους εξαρτημένους πληθυσμούς.   Τυχαίο που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο Κινέζικες κατασταλτικές παροιμίες, παράδειγμα : κατέχεις χρήμα, αλλά δεν μπορείς να αγοράσεις αγάπη και άλλα ωραία τινα ;; ή παρόμοια τέτοια βιντεάκια αποπροσανατολισμού, ενεργώντας ύπουλα ως διδάγματα μιας τάχατε υποτιθέμενης “ορθής επουράνιας αποδεκτά ζωής;;”  Όχι βέβαια !!! Ακριβώς επειδή όλα ανάγονται στον συναισθηματικό κόσμο του ανθρώπου, χρησιμοποιώντας τον ως μέσον εκμετάλλευσης για την επιτυχή επιβολή της εξουσίας των επικυρίαρχων.  Τι πιο εύκολο από την χρήση ενός Θρησκευτικού μανδύα πρωτοστατούντος του φανταστικού θεού τους, ως προστάτη των ανθρωπίνων αξιών !!! Τιμωρό και ευεργετούντα !!! Πως αλλιώς θα καθυποτάξει τους αμόρφωτους χωρικούς ώστε να πράττουν και να ενεργούν σύμφωνα με τον Θεϊκό νόμο, ώστε η αριστοκρατία να επωφελείται, αλλά ταυτόχρονα και η ίδια να υπάγεται κάτω από τον ίδιο μανδύα αλλά με προνόμια ;;  Η σύγχρονη αριστοκρατία-φεουδαρχία-τραπεζοκρατία, έχει ύφος μειλίχιο ακριβώς για αυτόν τον λόγο !!!  Η θρησκευτική εξουσία πάντα έκρυβε τον στόχο της, πίσω από αγαθοεργίες, πίσω από το ψευδεπίγραφο ύφος της κοινωνικής πρόνοιας, πχ. νοσοκομεία, συσσίτια κλπ. !!!! Δημιουργούμε δηλαδή πρώτα τους αναξιοπαθούντες και μετά ερχόμαστε ως σωτήρες να λύσουμε περιστασιακά το πρόβλημα και πάνω εκεί να ιδρύσουμε διάφορες ΜΚΟ ή οργανώσεις τύπου Αxion aid και άλλα τέτοια όμορφα !!       Το ειρωνικό της υπόθεσης είναι να σου ζητά να τους πληρώνεις και από πάνω για να σε δουλεύουν, για το θεάρεστο ή φιλολαϊκό ή περιβαλλοντολογικό έργο τους !!!! Ήμαρτον, που θα έλεγε και ο αθλητικός σχολιαστής Γεωργίου !!!      

Πάσης φύσεως έννοια κοινωνικής δομής περιστρέφεται γύρο από την φανταστική θεοκρατική αντίληψη των πραγμάτων και των επιστημών. Φρόντιζε μέχρι και την διασκέδασή, “δια διαφόρων πανηγύρεων” !!!

Η εξαγορά του επουράνιου παραδείσου για τους διαμορφωμένους μετά της επιτηδευμένης εκπαιδεύσεως αδυνάτους και τους αγραμμάτους, μεταξύ φόβου και δέους, τιμωρίας και συντελείας, ήταν και είναι ευτυχία του να είσαι φτωχός και αδικημένος, αφού θα είσαι ο πρώτος που θα πληρωθείς όλα τα χρωστούμενα, αλλά μετά “θάνατον” !!! Όλοι μεσ' το σύστημα είναι υπό εκπαίδευση, για την ασφάλεια και την καλή λειτουργιά εν γένει της κοινωνίας. Όλοι είναι εκ προοιμίου πολιτικώς και κοινωνικώς ανώριμοι, μην και διαταραχθεί το οικοδόμημα.  Οι φεουδάρχες από πλευράς τους, θεωρούσαν πως μπορούσαν να εξουσιάζουν σε όποιο σημείο της γης, χωρίς την αναγκαιότητα να συνομιλούν οι κάτοικοι την ίδια γλώσσα !!  Εφ΄όσον είχαν κατακτήσει περιοχές, επεκτείνοντας την εξουσία τους εις βάρος γενών-λαών, τα δημόσια εδάφη επεκτείνονταν νοητά και πραγματικά μέχρι τα ιδιωτικά τους, αποδίδοντας την εξουσία τους επικαλούμενοι την θρησκευτική τους και γενεαλογική τους νομιμότητα !!!  Στις μέρες μας παίζει ο μανδύας του σωτήρα στα άτακτα κακομαθημένα παιδιά.  Με κάθε τρόπο έπρεπε να υπάρχει κοινή συνείδηση για να εντάξουν μέσα σ΄αυτήν τις περιοχές τους.  Είχαν όμως το δικαίωμα να ανταγωνίζονται μεταξύ τους για την προσάρτηση εδαφών. 

Η καταστροφική διδαχή “μπορείς να είσαι καλλίτερος από τον διπλανό σου” αυτομάτως δημιουργούσε τον ταξικό διαχωρισμό. Όποιος μπορούσε να καταπιεί τον διπλανό του ή να μονοπωλήσει όπως στις μέρες μας την ορθότητα των “ιδεών και αξιών”, ήταν απολύτως θεμιτό !! Έπρεπε να αντιμετωπίσουν μαζί τον κοινό εχθρό, δηλαδή τον διαφορετικό σε οικονομική υπεροχή και διαφορετικό στην ιδεολογία, ασχέτως αν υπήρχε ακόμα και διαμάχη μεταξύ τους !!

Η θρησκευτική ηγεσία βγαίνει αλώβητη μέσα από όλην αυτήν την πολεμική διαμάχη. Αντιθέτως εξυπηρετείτε.  Η οικονομία κατακερματίζεται, κατακερματίζονται τα εξουσιαστικά δικαιώματα και η γαιοκτησία.  Η εκκλησία καρπώνεται μέρος της παραγωγής, οι κατώτεροι κληρικοί τρέφονται από τους φεουδάρχες και τις δωρεές των πιστών, αλλά τα ανώτατα κλιμάκια διατηρούν φέουδα ανά τον κόσμο.  Κανείς δεν υπερέβαινε την υπεροχή της.  Ξεπερνούσε σύνορα και φεουδάρχες, το σύστημα αυτοτροφοδοτούνταν και σαν ένα καλοκουρδισμένο ρολόι λειτουργούσε σωστά.

¨Όμως αυτή η οργάνωση δεν είναι ανεξάρτητη από την κοσμική, αφού επίσκοποι και κληρικοί εκλέγονται από τους φεουδάρχες.  Επομένως η πολιτική τους εξουσία δεν πηγάζει μόνον από την εκκλησιαστική γαιοκτησία αφού δεν είναι κληρονομικοί άρχοντες, αλλά μετέχουν στην ιεραρχική δομή της εκκλησίας, με ανώτατο άρχοντα τον Πάπα, τον εκφραστή και προστάτη των συμφερόντων της, τον οποίο εκλέγουν οι ίδιοι !! Ο Πάπας με τα κορδονάκια της μαριονέτας, τους διατηρεί την εξισορρόπηση των αντιφάσεων και κινεί τις διαδικασίες του οικοδομήματος !!

Με την επιμονή στην υπεροχή, την ανασύσταση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, θα φέρει σε ρήξη την εκκλησία με τους Γερμανούς αυτοκράτορες.  Ο Αυτοκράτορας εκλέγει την ντόπια κληρική τάξη, για την οποία ο Πάπας έθετε βέτο στην επιρροή του, αλλά την χάνει !! Ο γνωστός “πόλεμος της περιβολής” .  Δημιουργήθηκαν διάφορες διασπαστικές δυνάμεις, που εξυπηρετούσαν όμως στην ισορροπία όλων των δυνάμεων !!! Βλέπε κόμματα , συνασπισμούς και κομματίδια !!!  Όταν η εκκλησία και κυρίως ο πάπας αποδυναμωθεί, τότε θα χαθεί και ο ενοποιητικός δεσμός του δυτικοευρωπαϊσμού. 

 

Αυτή η παγκόσμια δικτατορική θρησκευτική παγκοσμιοποίηση, έπρεπε να συντονίσει έναν κοινό εσωτερικό και εξωτερικό εχθρό. Τον διάβολο, που παίρνει μορφή ανάλογα με την χρησιμότητα που θα εκμεταλλευτεί η εξουσία.   Άλλοτε οι μάγισσες, άλλοτε οι αιρετικοί, άλλοτε οι βυζαντινοί, άλλοτε οι Μωαμεθανοί, άλλοτε το αντίπαλο δέος, άλλοτε η Τουρκία στην δική μας περίπτωση.   Με αυτόν τον τρόπο διαμόρφωνε μια λαϊκή πολεμική συνείδηση, γεμάτη θρησκευτικό φανατισμό και μισαλλοδοξία . Ο φανατισμός βοηθούσε στους επεκτατικούς “ιερούς και δίκαιους” πολέμους των σταυροφοριών !!

Οι θρησκευτικές μειονότητες βρίσκονταν πάντα υπό διωγμό, να μην απειλούν την συνοχή της θρησκευτικής αχανούς κοινότητας. Ο κατασκευσμένος εχθρός και οι φοβίες, εξυπηρετούσαν να μην διοχετεύουν την οργή της αδικίας, της κριτικής και της δυσαρέσκειας προς το δομημένο σύστημα, αλλά ενάντια στον “κοινό εχθρό”.                     Οι πολεμιστές έβγαζαν κέρδη από τους επεκτατικούς πολέμους, αλλά και η αριστοκρατία εξάπλωνε την φεουδαρχική ανταγωνιστικότητα εις βάρος γαιών και εθνών.                        Ο δημογραφικός πληθυσμιακός πλεονασμός μετατρέπεται σε μισθοφορικό στρατό, δημιουργώντας αστάθεια στο σύστημα της παραγωγής.  Η νέα δομή μεταφέρθηκε μέσω των σταυροφοριών εναντίον των “απίστων” στην Ανατολή και τον Μωάμεθ.  Ο πόλεμος ενάντια στους Καθαρούς, οι οποίοι είχαν το κέντρο τους στην Νότια Γαλλία !!

Με τον εξουσιαστικό μηχανισμό και την διακρατική γραφειοκρατία, η εκκλησία διαμόρφωσε ένα μίνιμουμ κοινό πολιτισμό και εθιμικό πλαίσιο με την ονομασία “καθολική δύση”.  Όταν οι καθολικοί Άγγλοι , Γάλλοι, Γερμανοί συναντούντο χρησιμοποιούσαν την Λατινική γλώσσα, την οποία όμως δεν μιλούσαν οι αμόρφωτοι πληθυσμοί. Οι δίγλωσσοι όμως ηγεμόνες, αναλάμβαναν να εξηγούν στους πιστούς την χρησιμότητα της συλλογικής τους “φανταστικής” κοινότητας, το λεγόμενο “θρησκευτικό γένος”.

Ο φεουδαρχισμός όμως παρ' όλα αυτά γέννησε μη φεουδαλικές οικονομικές δομές, ως αντιθετική δύναμη στον φεουδαρχισμό.  Η εμφάνιση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και εμπορικής αστικής τάξης στην μετά Μεσαιωνική περίοδο, αναγκάζει τους ευγενείς να αντιδράσουν προστατευτικά στις νέες συνθήκες. 

 

Στην Αναγέννηση διασπάται η υλική και η φανταστική ενότητα του καθολικισμού.  Στο κενό που δημιουργείτε αναπτύσσονται οι πρωτοεθνικές ενότητες.  Οι πρωτοεθνικές κοινότητες εισάγουν τις απαρχές της εθνικής συνείδησης, προξενώντας παγκόσμιες ανατροπές.  Τα εθνικά κράτη αποτελούν την νέα μορφή του καπιταλιστικού συστήματος, με τον εθνικισμό ως ιδεολογικό του μόρφωμα.  Στον Δυτικό Μεσαίωνα υποχωρεί η θρησκευτική έννοια της κοινότητας εις βάρος του Καθολικισμού, δίνοντας την θέση τους στους Εθνικούς.  Ενώ ο Ασιατικός φεουδαλισμός δέχεται τον νέο επηρεασμό ως εξωτερική επίδραση.  Η διαφορά αντιμετώπισης μεταξύ δυτικού και ανατολικού έγκειται στα ασταθή και ευπαθή υποστυλώματα του πρώτου.  Στα πανεπιστήμια οι φοιτητές και οι καθηγητές χωρίζονταν σε “Έθνη” ανάλογα με την χώρα καταγωγής τους.   Με την άνοδο των γραμμάτων, άρχισαν να γίνονται εμφανείς οι διαφορές νοοτροπίας, συμπεριφοράς και γλώσσας.  Παρ' όλες τις διαφορές, αυτές δεν δημιουργούσαν αντιθετικές ταυτότητες ως προς την θρησκευτική συνείδηση, η οποία συγκρατούσε τις διαφορετικές κοινωνίες, πέραν της υλικής πραγματικότητας, υπό την προστασία ενός υπερεθνικού θεού.  Η ποικιλία συνέθετε ένα ενιαίο ένδυμα, χωρίς να είναι σκισμένο.  Υπό τον φόβο να μην υποστεί ρήγμα αυτή η ποικιλότητα, η γλωσσολογική ποικιλομορφία της Βαβέλ ξορκίζεται ως “ένα προπατορικό αμάρτημα” .

Η ανάπτυξη του εμπορίου και η ανάδειξη των πόλεων ως βάση των εμπορευματικών μονάδων, διαμορφώνει τις νέες τάξεις των ευγενών.  Η αριστοκρατική δύναμη προβάλλεται όντας συνυφασμένη με την προβολή του πλούτου, την οποία η ίδια παράγει, έτσι αντανακλάται στον υλικό πολιτισμό.  Η ανεύρεση πόρων ήταν το νέο πρόβλημα προβολής της αριστοκρατικής τάξης.  Χωρίς να πλήττεται η επί αιώνες φεουδαρχία, η νέα αριστοκρατία εμφανίζεται ως συμπληρωματική αυτής.  Οι συμβάσεις μεταξύ των αστών και των εργατών έδωσε τον νέο χαρακτήρα οικονομικής αλληλεξάρτησις και εξαναγκασμού για τους δεύτερους.  Το θείο παραμερίζεται ως η αντιθετική τιμωρία και στην νέα δομή του οικονομικού υλισμού αναπτύσσονται οι “απρόσωπες χρηματικές σχέσεις” !!  Έπρεπε λοιπόν να διαμορφωθεί ένα πολιτικό κέντρο που θα ικανοποιεί και θα εξυπηρετεί τις νέες ανάγκες.

Οι αντιθετικές τάσεις αρχίζουν να αυξάνονται, μεταξύ της διψασμένης άρχουσας τάξης για πλουτισμό με τις επαναστατημένες εργατικές αγροτικές τάξεις.   Η διαρροή των αγροτών προς τις πόλεις ανάγκασε τους φεουδάρχες να λάβουν νέα μέτρα προστασίας του αγροτικού κόσμου, με μείωση των αγγαρειών και την βελτίωση τη θέσης των αγροτών.  Η αναγκαιότητα της συλλογικής δράσης των φεουδαρχών, εδραίωσε την δημιουργία των μοναρχικών και απολυταρχικών κρατών.  Η μετάβαση από τον φεουδαλισμό στον καπιταλισμό έγινε μεταξύ 13ου και 15 ου αιώνα.

Στα πρωτοεμφανιζόμενα πρωτοεθνικά κράτη δεν υπήρχε κοινή εθνική συνείδηση. Το απολυταρχικό κράτος δεν αποτελούσε κυριαρχία της αστικής τάξης, με αποτέλεσμα να αρχίσουν παράλληλα να αναπτύσσονται συμμαχίες μεταξύ των αριστοκρατών αστικών τάξεων, δηλαδή η αρχή της μετάβασης από τον φεουδαρχισμό στην νέα εμπορευματική παραγωγική τάξη, την καπιταλιστική.  Τώρα η ανώτατη συνταγματική αρχή ήταν η Δυναστεία η οποία ταυτιζόταν με το κράτος αλλά συνέχιζε να δρα “ελέω θεού” !!

Οι κοσμικοί ηγέτες αναλαμβάνουν να επιτεθούν στην καθολική θρησκευτική εξουσία, προσπαθώντας να επιβάλουν την νέα πραγματικότητα. Ο πάπας μετατρέπεται σε ηγεμονίσκο, εξαρτώμενο υποχείριο από τους βασιλείς, πρώτα από τους Γερμανούς ηγεμόνες. Η πολυποίκιλη συμμετοχή των ηγεμόνων, προξενεί διαφορετική ποιότητα στην σύγκρουση, διαφοροποίηση που αναλαμβάνεται από Γάλλους και Άγγλους βασιλείς. Οι Γερμανοί μονάρχες επιδιώκουν την ενωμένη διακυβέρνηση υπό το νέο προσωπείο του φθίνοντος φεουδαρχισμού, σε αυτό του καπιταλιστικού συστήματος των αστικών τάξεων.  Αντίθετα στην Ιταλία δημιουργούνται δύο πολιτικές διαστάσεις, αυτών που υποστηρίζουν και χρηματοδοτούν τον αυτοκράτορα και αυτές που υποστηρίζουν και χρηματοδοτούν τον πάπα.  Στην συνέχεια άρχισαν να ενοποιούνται οι υποστηρικτές της νέας δομής, της νέας τάξης.  Έτσι άρχισαν να περιορίζονται οι παπικές εξουσίες, οι αυτονομίες των πόλεων, σε μια πιο γενικευμένη επικράτεια. Υποστηρίζονται σθεναρότερα τα προνόμια των αριστοκρατών από τους μονάρχες, ώστε να υποστηρίξουν την ενοποιητική πολιτική τους.  Παρ' όλες τις προσπάθειες, οι Γερμανοί μονάρχες αποτυγχάνουν την γενικευμένη τους ενοποίηση, καθ' ην στιγμήν οι αστικές τάξεις στις διάφορες περιοχές είχαν ήδη αναπτύξει την δύναμή τους και την επιρροή τους.   Έτσι καταφέρνουν οι Άγγλοι και Γάλλοι μονάρχες να διατηρήσουν την ηγεμονική τους αυτονομία στο να μην υπαχθούν στην Γερμανική ηγεμονία. 

 

Η μετακίνηση των αγροτών στις πόλεις, μειώνει την αγροτική παραγωγή αλλά και την προσφορά ζήτησης εργασίας των πόλεων, συνεπικουρούμενα με την ύπαρξη πολέμων, φέρνει φτώχεια και πείνα στους πληθυσμούς.  Το κυρίαρχο επαναστατικό αναδυόμενο μήνυμα ήταν η απαλοιφή των κοινωνικών διακρίσεων.  Η επανάσταση καταστέλλεται.   Οι πόλεμοι, η δημιουργία εχθρών, η γενικευμένη κρίση απαιτεί μια διευρυμένη συλλογική δράση εκ μέρους των φεουδαρχών, φέρνοντας στο προσκήνιο την έννοια μοναρχία, η οποία με τα εργαλεία αυτά κατευθύνει την οικονομία και τους θεσμούς προς το συμφέρον της.   Οι μονάρχες (Άγγλοι – Γάλλοι και Γερμανοί) συγκρούονται μεταξύ τους για την επικράτηση του ενός.  Η σύγκρουση κράτησε 100 χρόνια ( 100ετής πόλεμος), μέχρι το 1453.  Οι πόλεμοι καθόριζαν τα όρια των μοναρχικών χωρών- κρατών προτάσσοντας ένα νέο οικονομικοπολιτικό δεσμό.  Το κοινοβούλιο για την Αγγλία, την συνέλευση των τάξεων στην Γαλλία.  Φρόντισαν δηλαδή οι μονάρχες να συμπεριλάβουν τις ανώτερες αστικές τάξεις (κληρικών και αριστοκρατών) στο νέο μόρφωμα, τον κοινοβουλευτισμό. Τα κοινοβούλια επιτρέπουν στους μονάρχες να επιβάλουν φόρους , για δε τις άρχουσες τάξεις να προστατεύουν τα συμφέροντά τους.  Τα κοινοβούλια έδιναν την αίσθηση της προάσπισης των εθνικών-κρατικών θεμάτων, αφού οι εκπρόσωποι (προ)έρχονταν από όλην την επικράτεια στη κεντρική εξουσία αποφάσεων, σε κάθε πρωτεύουσα, με την ψευδαίσθηση του φανταστικού δεσίματος της επικράτειας μέσω των εκπροσώπων του κοινοβουλίου !!!!

Ο πάπας δεν είχε καμία ενεργό συμμετοχή σε αυτές τις διαμάχες, δεν του το επέτρεπαν δηλαδή, αντίθετα όμως έκανε δεκτές τις επιβαλλόμενες φορολογίες, χωρίς ίχνος αντιδράσεων στις συνόδους τους. Ο πάπας αναγκάστηκε να δεχθεί πως ο βασιλιάς μπορούσε να επιβάλει φόρους στον κλήρο χωρίς την συγκατάθεσή του. Το κράτος πλέον αποφάσιζε μόνο του και ο εθνικός εγωισμός προαγόταν . Η πολιτική δύναμη των εθνών διέλυσε την πολιτική αρχή της Χριστιανοσύνης.  Η εξουσία μετατίθεται από τον ουρανό στην γήινη εξουσία, χωρίς να σημαίνει πως εξαλείφονται θέσεις υπέρ της εκκλησιαστικής εξουσίας.  Στις μέρες μας πλείτονται πλέον και αυτές. 

 

Στην νέα διαμόρφωση παίζουν ρόλο και οι πρωτο-εθνικές γλώσσες, πριν αποκτήσουν ταυτότητα εθνικής υπόστασης.  Δηλαδή είναι γλώσσες χρήσεις και όχι εξουσιαστικές ή ομογενοποιημένου χαρακτήρα.  Γράφονται δηλαδή νόμοι και διατάγματα στις γλώσσες χρήσεις, χωρίς οι ηγεμόνες να προτίθενται να τις επιβάλουν μέσω εκπαίδευσης ως εθνικό ορόσημο.  Αργότερα επικρατώντας η γλώσσα των Αγγλοσαξόνων σε δικαστήρια, κοινοβούλια, δείχνει την κυριαρχία του έθνους που έχει επιβληθεί σε άλλα έθνη κατακτημένα.  Το εμπόριο δεν μπορούσε όμως να μιλά την λατινική γλώσσα, άρα αναπτύχθηκαν οι τοπικές γλώσσες, αναγκάζοντας τις Δυναστείες να επιλέξουν και να αναδείξουν τις τοπικές γλώσσες, ως μέσον κοινής συνεννόησης.  Οι νεο-αστικές τάξεις άρχισαν να αναπτύσσονται, χωρίς να αποτελούν εμπόδιο στις Δυναστείες, αφού οι έμποροι καλύπτουν τοπικές ανάγκες και όχι μακρινές αποστάσεις. Ο βασιλιάς προστατεύει την άρχουσα τάξη που διαθέτει τα προϊόντα της σ' αυτόν και κατόπιν στους υπόλοιπους φεουδάρχες.  Η πρώτη τη τάξει άρχουσα τάξη αναπτύσσεται μαζί με τον βασιλιά που μαζί εδρεύουν στην πρωτεύουσα και μέσω αυτής επεκτείνουν στην επικράτεια την κυριαρχία τους. (Τυχαίο ;; δεν νομίζω !!)  Έτσι η γλώσσα μεταφέρει την ενότητα σε ολόκληρη την επικράτεια του πρωτο-έθνους-κράτους.  Την γλώσσα την μαθαίνεις λόγω της χρήσης της, ενώνοντας σε μικρότερο επίπεδο την κοινωνία, από την παπική.

Ο καθολικός χριστιανισμός είναι η συνέχεια του Ανατολικού, ο οποίος αναπροσαρμόστηκε στην Φραγκική Δύση.  Την νέα περίοδο παρουσιάζονται πολλά αιρετικά κινήματα ενάντια στις αντιλήψεις της εκκλησίας, όπως των Καθαρών, των ουσιτών κλπ. που θα καθορίσουν τον επόμενο αιώνα.  Στην πραγματικότητα ακολουθούν με τα ίδια χαρακτηριστικά, την πολιτικο- θρησκευτική σύγκρουση, οριοθετημένη σε φανταστικά όρια, με μια ανώτατη πολιτική αρχή ταυτόσημη του καθολικισμού.  Δηλαδή συγκρούστηκε η τοπική φεουδαρχία με την Γερμανική φεουδαρχία, προκαλώντας σε εξέγερση την κατώτερη τάξη !! Αντίστοιχα συμβαίνει και στην Αγγλία.  Η παπική εκκλησία κατεδίωξε τους ιεραποστόλους των αιρετικών. Η φεουδαρχία βοήθησε την εκκλησία, αφού τα αιρετικά κινήματα έπαιρναν κοινωνικά και ενδοφεουδαρχικά στοιχεία σύγκρουσης. 

 

Δύο στοιχεία βοήθησαν στην σύγκρουση : ο καπιταλισμός και η τεχνολογία.

Η τεχνολογία γίνεται όργανο του καπιταλισμού όσον αφορά την μείωση του κόστους παραγωγής με την παράλληλη αύξηση της, αλλά και ως μηχανισμός επιβολής του δικού του τρόπου σκέψεως και ιδεολογίας.  Η τυπογραφία ήταν το πρώτο εργαλείο του καπιταλισμού και τέθηκε άμεσα στην υπηρεσία της άρχουσας τάξης.  Οι εκδόσεις συμμετείχαν στην γενική έξαρση της οικονομικής δραστηριότητας “περισσότερο από ποτέ” , μια βιομηχανία που λειτουργούσε υπό τον έλεγχο των εύπορων καπιταλιστών.

Το πρώτο best seller ήταν η βίβλος και εξακολουθεί να παραμένει. Οι γλώσσες στις πρωτο-εθνικές κοινωνίες κράτη, αναπτύσσουν σε όλο και ευρύτερη επικράτεια την χρήση των τοπικών επιλεγμένων γλωσσών της πρωτεύουσας, παραγκωνίζοντας τις επιμέρους διαλέκτους. Οι Ουμανιστές προσπαθούν να αναβιώσουν προ-χριστιανικές λογοτεχνίες και παραδόσεις, μέσω του έντυπου τύπου και να τις διαδώσουν. Η εκκλησιαστική λατινική γλώσσα ολοένα και υποχωρεί. 

 

Οι νέες αιρετικές τάσεις προκαλούν ιδεολογικό σοκ στην φανταστική χριστιανική κοινότητα και την λατινική ανάπτυξη του καπιταλισμού, γεννώντας την Μεταρρύθμιση. Η Μεταρρύθμιση ταυτίστηκε με τον αστισμό και τις εθνικές γλώσσες, προσπαθώντας να εκφράσει τις κοινωνίες καλλίτερα.   Είναι η εποχή που ο Μαρτίνος Λούθηρος τοιχοκολλεί τις περίφημες 95 “θέσεις”, στον καθεδρικό ναό της Βιτεμβέργης, μεταφρασμένες στην Γερμανική γλώσσα , διαδίδοντας τες σε όλη την χώρα.  Βοήθησε σαφώς ο εκφυλισμός, η διαφθορά και η έκλυση των ηθών (οι διάφοροι Βοργίες), η υψηλή φορολογία στο όνομα της ανασύνταξης της Νέο-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, που βοήθησαν στην ανάπτυξη του Λουθηρανισμού.  Οι νέες τοποθετήσεις αγκαλιάζονται αμέσως από την αστική και αριστοκρατική τάξη.  Σε αυτές βασίστηκαν οι αγροτικές εξεγέρσεις, γνωστές ως ο “πόλεμος των χωρικών” , στηριζόμενες στις νέες αιρετικές θέσεις, απεγκλωβισμένες από το μέχρι τότε σύνδρομο της “μη αμφισβήτησης” .  Η τυπογραφεία είχε κάνει το θαύμα της. Εκεί που πριν όλα ήταν άγνωστα, άρχισαν να γίνονται όλο και περισσότερο γνωστά, καθιστώντας τον καθολικισμό άχρηστο παρέα με την πιο απεχθή συμπεριφορά του, να δέχεται να κρατά τους εθνικούς, υποταγμένους σε κοσμικές εξουσίες !!

Ο Προτεσταντισμός (στους κόλπους του οποίου συγκαταλέγονται πολλές αιρέσεις, όπως Ευαγγελιστές, Λουθηρανοί και άλλες παραπλήσιες) υπήρξε ο εκφραστής του καπιταλιστικού συστήματος, ως τρόπος παραγωγής. ΔΗΛΑΔΗ επιβάλλει την λογική της λιτότητας στους αστούς και την λογική της υπακοής στους εργάτες !!! Η μορφή του πλουτισμού και της συσσώρευσης δεν θα μπορούσε να βρει καλλίτερους εκφραστές. Η αριστοκρατία σε συμμαχία με τους αστούς της εποχής, διαπιστώνουν πως πρέπει να υποστηρίξουν το νέο θεολογικό ρεύμα, για να στηριχθεί η επιβολή της πολιτικής τους εξουσίας στην νέα εποχή !!!!!!!!!!! (Σας θυμίζει κάτι ;;) Ενώ αρχικά ο Λούθηρος υποστήριζε τους αγρότες, όταν όμως εκείνοι αμφισβήτησαν όχι μόνον την εξουσία της Ρώμης αλλά και την τοπική άρχουσα ηγεσία, στράφηκε εναντίον τους, αφού η Λουθηρανική εκκλησία είχε ταυτιστεί με τις ηγεμονίες !!!!!!!!!!!!!! Η φανταστική κοινωνία διασπάται σε έθνη κράτη, όπου άλλα ακολουθούν τον παπισμό και άλλα όχι.  Με την αντιμεταρρύθμιση η Καθολική εξουσία προσπάθησε να περισώσει ότι μπορούσε. 

 

Στην πραγματικότητα ο Προτεσταντισμός και τα παρακλάδια του ήταν αυτά που γέννησαν τον καπιταλισμό.  Δηλαδή με την αποδυνάμωση του θρόνου, με νικητή την αριστοκρατική και αστική τάξη, κατά της φεουδαρχίας, έκανε τις τάξεις αυτές όλο και ισχυρότερες.  Με άλλα λόγια μεταφέρθηκε η εξουσία σε άλλα χέρια υπό νέο θρησκευτικό δόγμα. Τώρα στον θρόνο ανεβαίνει εκπρόσωπος όχι κάποιου φεουδάρχη, αλλά από την συμμαχία αριστοκρατικής και αστικής τάξης.  Έτσι ο φεουδαρχισμός μεταλλασσόταν σε καπιταλισμό, από τον οποίο ξεπήδησε ο επόμενος Βιομηχανικός καπιταλισμός.  Με άλλα λόγια το σύγχρονο αστικό κοινοβουλευτικό κράτος και το σύγχρονο πρότυπο εθνικού κράτους !!! 

 

Η νέα Θρησκευτική προτεσταντική ιδεολογία εξέφρασε την θέληση της μοναρχίας να δημιουργήσει μία νέα ιδεολογία που θα ομογενοποιεί την Αγγλική κοινωνία !!! Η εθνικοποίηση της θρησκείας με βάση τις εθνικές ανάγκες δεν βοήθησε στην ενότητα της ηπειρωτικής Ευρώπης και της Αγγλίας.

Η Αγγλία προτιμά την νέα θεολογία και η Γαλλία την ταύτιση της με τον Ρωμαιο- καθολικισμό. Η νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου στην οποία σφαγιάστηκαν χιλιάδες Καλβινιστές, γίνεται στην προσπάθεια η μοναρχία , να ισχυροποιήσει την θέση της στην κοινωνία συστήνοντας το πρωτοεθνικό κράτος με την ενιαία πίστη-ταυτότητα στον καθολικισμό υπό μία ενιαία αρχή, την Δυναστεία.  Το ίδιο έπραξε η Ισπανία, να ενώσει τις Ισπανίες υπό κοινή ιδεολογία, τον Παπισμό.  Αυτός ήταν και ο λόγος που ως βάρβαροι κατακτητές, δεν διέφεραν σε τίποτα από τους Σταυροφόρους.  Ιδεολογία βάση της οποίας λεηλάτησαν και κατέλαβαν την Αμερική.  Ο Καθολικισμός κέρδισε του Σκόττους σε εναντίωση με τους Άγγλους, στην Γερμανία υπήρξαν και οι δύο ιδεολογίες, στην Ιταλία επόμενο ήταν να επικρατήσει ως ενωτικό και εθνικό στοιχείο ο Καθολικισμός.

Η Μεταρρύθμιση, ο καπιταλισμός-προτεσταντισμός στις κοινωνίες έθνη-κράτη έχει ανδρωθεί.  Η θρησκεία δεν χάνεται, αλλά εξακολουθεί να είναι χρήσιμη για την νέα ηγετική τάξη, την νέα τάξη των πραγμάτων.  Η μετάβαση έγινε σχετικά ήρεμα, χωρίς βίαιες συγκρούσεις στο σύνολό του.  Η Καθολική εκκλησία προσαρμόστηκε στην νέα εποχή και είναι πάντοτε πρόθυμη σε κάθε συγκυρία να τρέξει να υποστηρίξει τα αστικά συμφέροντα. 

 

Στις μέρες μας έχουν αρχίσει αρκετά κομμάτια των κοινωνιών να βλέπουν με αρνητικό μάτι την ύπαρξη εθνικών κρατών, εξ αιτίας των παραπάνω εξελίξεων και διαμορφώσεων τους.  Κάποιες από αυτές τις ιδεολογίες-διεργασίες, τις υποθάλπει – υποδαυλίζει ο παγκοσμιοποιημένος αστικός προσανατολισμός και κάποιες άλλες που προτάσσουν : “προοδευτικού” τύπου κινήματα, ριζοσπαστικές ιδεολογίες και με θρησκευτικού μανδύα ρεύματα !!! Βρισκόμαστε στην ζύμωση μιας μεταβατικής περιόδου, που χωρίς την γνώση των προηγούμενων γεγονότων, δεν θα βοηθήσει τις κοινωνίες των ανθρώπων να συντάξουν και να συγκροτήσουν τις πνευματικές τους δυνάμεις, ανατρέποντας ένα πολυ- αιωνόβιο φεουδαρχικο-καπιταλιστικό-ηγεμονικό-απολυταρχικό σύστημα !!!

Ασπασία