Ίσως για πρώτη φορά θα συμφωνούσα τόσο απόλυτα με την θέση της Ορθοδόξου εκκλησίας, σχετικά με την παρωδία του τριωδίου και του μηνύματός του. Μια παρωδία που κρατά από προ-αρχαιοελλινική εποχή, από γενέσεως του πρώτου Διονύσου. Ο Διόνυσος με τα πολλά ονόματα και του μύριους μύθους. Ο φερόμενος “Αρκάδιος Λύκειος “ (μερικοί το ανάγουν στον λύκο) ημι-υποχθόνιος θεός, αλλά δεν θα δίσταζα να τον ονομάσω χθόνιο΄ ο τραγόμορφος , ο σάτυρος , ο Σιληνός , από τους “προσελήνιους” όπως τους αναφέρει ο Αριστοτέλης, δηλαδή προ της ύπαρξης της Σελήνης δορυφόρου ή αστρόπλοιου (τεχνητός δορυφόρος) το πιθανότερο. Αλλά αυτό είναι μιά άλλη περίεργη υπόθεση. Οι Σιληνοί ή Βάκχες, εμφανίστηκαν πριν όλων των κατακλυσμών. Κατά πάσα πιθανότητα, μετά από κάποιον από τους κατακλυσμούς, αναγκάστηκαν να μετακινηθούν προς την Πελοπόννησο ερχόμενοι από Ανατολάς. Είτε μέσω Θράκης, είτε μέσω των νήσων του Αιγαίου, είτε και από τα δυό. Κάποιοι υποστηρίζουν την προέλευσή τους από την πολυνησία του ρηχού Αιγαίου της εποχής εκείνης, όπου ζούσαν τα μοναδικά ζώα κατσίκια (αίγες = Αιγαίο), που έπιναν θαλασσινό νερό. Βρέθηκαν να εγκαθίστανται στο Λύκαιον όρος, κοντά στην Μεγαλόπολη, που το όνομά του το πήρε από την λαμπρότητα και το άφθονο φως που το έλουζε ο ήλιος. Λυκ-λύκη , λέξη καθαρά Αρκαδική, που σημαίνει Φως. Πήραν λοιπόν το φως του Λύκαιον και το οικειοποιήθηκαν για να ονομάσουν τον θεό τους λύκο ή λιοντάρι, σε Λύκειο Πάνα ή Διόνυσο ή Δία , ενώ ταυτοχρόνως εορταζόταν και ο θεός Απόλλων στην ίδια περιοχή, ο Λύκειος Απόλλων. Έτσι όλα έγιναν μια πολύ ωραία σαλάτα μύθων και θρησκειών, μύξη του Ήλιου και της Σελήνης. Όσο για τα αρχαιολογικά ευρήματα του όρους χρονολογούνται το 1000 πχ. καθ' ην στιγμήν ήδη μιλούμε ως αρχή της ύπαρξης της λατρείας του Διονύσου, επί προ- κατακλυσμιαίων εποχών!!!. Τα ευρήματα αποδεικνύουν ύπαρξη ανθρωποθυσιών που ελάμβαναν χώρα στα ιερά του Λύκειου θεού Διονύσου, για τις οποίες ο Παυσανίας τις αντιμετωπίζει ως εντελώς αποτρόπαιες μη θέλοντας καν να μιλήσει σχετικά. Οι τελετές χαρακτηρίζονταν από την ύπαρξη της πανσελήνου τον μήνα Φεβρουάριο “επειδή εξέρχονται τα υγρά του σώματος (ορμόνες) και το θήλυ βρίσκεται στον οίστρο του για αναπαραγωγή” . Αυτές επραγματοποιούντο μέσα σε σπηλιές, στις οποίες αν κάποιος έμπαινε, δεν ξαναγυρνούσε !!! Δεν έλειπαν φυσικά και τα όργια, λόγω του οίστρου όπως προείπαμε !!! Δεν είναι τυχαία η λατρεία του από τους Ρωμαίους, στα πασίγνωστα Ρωμαϊκά όργια, με γνωστούς τον Μάρκο Αντώνιο και ίσως τον Ιούλιο Καίσαρα. (Ένας σίγουρα εφάμιλλος οπαδός τέτοιων ιδεολογιών ήταν και ο Τζένγκις Χαν, που δεν άφηνε θηλυκό για θηλυκό στο πέρασμά του . Θα μου πείτε τι σχέση έχει αυτός τώρα. Σύγκριση γίνεται και τίποτα δεν είναι τυχαίο. Θα τα πούμε άλλη φορά πάνω σε αυτό.) Με την αντικατάσταση των θυσιών από ζώα, των άγριων κατσικιών που έπιναν θαλασσινό νερό που είχαν φέρει μαζί τους, εξ ου και η τραγόμορφη μορφή του Πανός, μετά την θυσία ο ιερέας φόραγε το δέρμα του ζώου και ύστερα από την τελετή, το έκοβε λουρίδες και το έδινε σε 6 νέους και 6 νέες έτοιμες προς τεκνοποίηση, εν συνεχεία εκείνοι τις πετούσαν σε όποιον έβρισκαν μπροστά τους βγαίνοντας στον δρόμο αλαλάζοντας ημίγυμνοι, ως σύμβολο σεξισμού. Από αυτό το έθιμο, κρατά και το γαϊτανάκι, σύμφωνα με σχετική αναφορά. Αυτοί οι ανατολίτες μετανάστες έφτασε η χάρη τους στην Σικελία, επεκτάθηκαν στην Τυρρινή θάλασσα, δημιουργώντας την “Άλ(β)φα Λόνκα” = πρώτος λόγγος = πρώτη πόλη σε ύψωμα, εκεί που δημιουργήθηκε η επτάλοφη Ρώμη. Άλλωστε τον Ρωμύλο και την Ρέμο, δεν τον απεικονίζουν να βυζαίνουν γάλα, από λύκαινα ;;; Επίσης γίνεται αναφορά ότι από το “Alba Longa” πήρε και η Αλβανία το όνομά της. Ακόμα και οι υπερβόρειοι Σκυθο-Γότθοι λατρεύουν τον Θεό Πάνα , οι Ασιάτες με τον Βάαλ.- του αιμοδιψούς Σημιτικού Βαάλ (σημαίνει: Κύριος, Δεσπότης), στην Παλαιστίνη ονομάζεται Θαμμούζ, οι δε ¨Οσιρις των Αιγυπτίων , Σαβάζιος των Φρυγίας, ταυτίζονται με τον Διόνυσο , τέλος αργότερα σφετερίζεται τα Ελευσίνια μυστήρια με την νέα του ονομασία, Ίακχος. Λατρευόταν επίσης στους Δελφούς, όπου ο τάφος του βρίσκεται σε περίοπτη θέση κοντά στον Ομφαλό, κοσμώντας με τις αναπαραστάσεις του τα αετώματα του ναού, σαν να λέμε συνιδιοκτήτες μετά του Απόλλωνος Είναι τυχαίο που ο Διόνυσος ενώ έχει έναν πατέρα, έχει πολλές μανάδες ;;; Πρώτη η Περσεφόνη, δεύτερη η Δήμητρα (γήινος), τρίτη η Σεμέλη (ανθρώπινος). Όσον αφορά τον Άγιο Βαλεντίνο, σύμφωνα με skeftomasteellhnika , όπου αν θέλετε θα διαβάσετε περισσότερες αναλύσεις, ο Βαλεντίνος δεν υπήρξε ποτέ ως πραγματικό πρόσωπο, και η λέξη είναι τίτλος τιμής Ασσυριο-βαβυλώνιας καταγωγής, που σημαίνει “Άρχων της καρδιάς”, (ρίζα του Βάαλ), με αποτέλεσμα ύστερα από την αποτυχία επιβολής του και την ελλειπή ύπαρξη στοιχείων, ο πάπας Παύλος VI το 1969 αναλαμβάνει την οριστική διαγραφή του. Περιέργως όμως εξακολουθεί και υπάρχει μέσα στο τριώδιο, ως θεός ή άγιος της καρδιάς, το δε τριώδιο έχει αντικαταστήσει σε νέα μορφή , τις παλαιές τελετουργίες των Βάκχων στον θεό Διόνυσο !!! Στο σημείο αυτό, ξεκινά η αντίστροφή μέτρηση, αν και ήδη έχει προαναφερθεί ο Παυσανίας. Παλαιότερα ήδη έχουμε μιλήσει για τον Ορφέα, τον ποιητή και δάσκαλο των Ορφικών, της Ορφικής θεογονίας !! Οι Αργοναύτες σώθηκαν δυο φορές από τον μυημένο των Μουσών δάσκαλο. Ο Ορφέας με την λύρα του Απόλλωνα, ημέρευε θεριά και χόρευαν οι πέτρες. Υπάρχουν διάφορες παραδόσεις σχετικά με τον θάνατο του Ορφέα, σύμφωνα με το komvos , πρώτη αναφορά γίνεται από τον Κόνωνα (1ο μ.Χ αι.) , δίνοντας ερμηνεία για τις αιτίες που οι Μαινάδες διαμέλισαν το σώμα του, αποδίδοντάς το στον αποκλεισμό τους από τις τελετές στις οποίες έπαιρναν μέρος ένοπλοι άνδρες. Σχετίζει το μυητικό τελετουργικό με το πολιτικό. Δηλαδή, από αυτούς που είναι αποκομμένοι από τους κοινωνικούς και θρησκευτικούς θεσμούς της πόλης και από την άλλη , τον Ορφέα συσχετισμένο με τα στοιχεία της φύσης, ο οποίος εμφανίζεται ως εγγυητής του πολιτικού συστήματος. Το ίδιο συμβαίνει και στην μετάλλαξη του Διονύσου, που από θεός αγροτικός, έγινε εγγυητής του θεσμού της πόλης. Όσο για την μεταφορά των οστών του Ορφέα από τα Λείβηθρα στο Δίον, ήταν καθαρά πολιτική πράξη , λόγω της πολιτικής κυριαρχίας του Δίον, επιζητώντας να συνδέσει την Ορφική λατρεία, με τα λαϊκά στρώματα όσο και με την αριστοκρατία. Άλλη αιτία του διαμελισμού του Ορφέα, σώζεται στο δράμα του Αισχύλου Βασσάραι ή Βασσαρίδες : διὰ δὲ τὴν γυναῖκα εἰς Ἅιδου καταβὰς καὶ ἰδὼν τὰ ἐκεῖ οἷα ἦν τὸν μὲν Διόνυσον οὐκ ἐτίμα͵ ὑφ΄ οὗ ἦν δεδοξασμένος͵ τὸν δὲ ῞Ηλιον μέγιστον τῶν θεῶν ἐνόμισεν͵ ὃν καὶ Ἀπόλλωνα προσηγόρευσεν· ἐπεγειρόμενός τε τὴν νύκτα κατὰ τὴν ἑωθινὴν ἐπὶ τὸ ὄρος τὸ καλούμενον Πάγγαιον ἀνιὼν προσέμενε τὰς ἀνατολάς͵ ἵνα ἴδῃ τὸν ῞Ηλιον πρῶτον· ὅθεν ὁ Διόνυσος ὀργισθεὶς αὐτῷ ἔπεμψε τὰς Βασσαρίδας͵ ὥς φησιν Αἰσχύλος ὁ τῶν τραγῳδιῶν ποιητής· αἳ διέσπασαν αὐτὸν καὶ τὰ μέλη ἔρριψανχωρὶς ἕκαστον· αἱ δὲ Μοῦσαι συναγαγοῦσαι ἔθαψαν ἐπὶ τοῖς καλουμένοις Λειβήθροις. [Μετάφραση]για χάρη της γυναίκας του κατέβηκε στον Άδη και καθώς είδε τι ήταν εκεί κάτω, έπαψε να τιμά τον Διόνυσο, ο οποίος τον είχε ξεχωρίσει, θεώρησε τον Ήλιο ως τον σημαντικότερο από όλους τους θεούς, τον οποίο και αποκαλούσε με το όνομα του Απόλλωνα· και σηκωνόταν τη νύχτα νωρίς το πρωί, ανέβαινε στο βουνό που ονομάζεται Παγγαίον και περίμενε την ανατολή για να δει πρώτος τον Ήλιο· οργισμένος ο Διόνυσος από αυτό έστειλε τις Βασσαρίδες, όπως τις αποκαλεί ο τραγωδός Αισχύλος· αυτές τον διαμέλισαν και σκόρπισαν τα κομμάτια του· οι Μούσες τα συναρμολόγησαν και τον έθαψαν την περιοχή που ονομάζεται Λείβηθρα. (Ερατοσθένης, Καταστερισμοί 24 = Τα 113) [1] Συμπερασματικά, όσο και αν ο Ερατοσθένης έχει τυχόν επηρεαστεί από τις Βάκχες του Ευριπίδη, είναι εμφανής η διαφορά μεταξύ του Διόνυσου που κατατεμάχισε τον Λυκούργο της Σπάρτης, την ανάγκη του να λατρεύεται ως Θεός ειδάλλως η τύχη των απίστων είναι θάνατος, εν αντιθέσει με τον Θεό Απόλλωνα, Θεό του Φωτός. Είναι σημαντική επίσης, ως αιτία θανάτου του Ορφέα να προτιμά την λατρεία του Απόλλωνα αντί του Διονύσου, επιλέγοντας τον θάνατο. Βασική πηγή της πληροφορίας για την Ορφική θεογονία είναι ο πάπυρος του Δερβενίου που ανακαλύφθηκε το 1962 στον ταφικό τύμβο του Δερβενίου, σε γειτονικό κρατήρα, ο οποίος χρονολογείται περί τα τέλη του 4ου αι π.Χ., την εποχή της εκστρατείας του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Γνωρίζουμε επίσης την προηγηθείσα εκστρατεία του Διονύσου στα βήματα του οποίου βάδισε και ο Αλέξανδρος. Στην θεογονία γίνεται αναφορά στον Διόνυσο Ζαγρέα, που γεννήθηκε από αιμομιξία του Δία, μεταμορφωμένος σε φίδι με την Κόρη, όταν μάζευε καρπούς. Στην ίδια Θεογονία, επειδή οι Τιτάνες είχαν αποκλειστεί από την εξουσία, παραπλανούν τον Διόνυσο και τον σκοτώνουν, επιδιδόμενοι σε ωμοφαγία, αντιμετωπίζοντας φυσικά την μήνη του Δία που τους κατακεραυνώνει, όπου από τις στάχτες τους, το αίμα τους και το χώμα, δημιουργήθηκαν τα ανθρώπινα όντα !!! Στον πάπυρο μεταξύ άλλων, θίγεται και το ζήτημα του θηλυκού “μονοθεϊσμού” και συγκεκριμένα στην στήλη XXII διαβάζουμε : […] Γη, Μήτηρ, Ρέα και Ήρα είναι η ίδια . Ονομάστηκε Γη κατά σύμβαση – Γη και Γαία ανάλογα με τη διάλεκτο του καθενός – και Μήτηρ, γιατί τα πάντα γεννιούνται από αυτήν. Και ονομάστηκε Δημήτηρ, όπως Γη Μήτηρ, ένα όνομα από τα δύο, γιατί ήταν το ίδιο. Είναι ειπωμένο και στους Ύμνους: Δημήτηρ Ρέα Γη Μήτηρ Εστία Δηιώ, επειδή ρημάχτηκε (εδηιώθη) κατά την τεκνοποιία. Και θα γίνει φανερό ότι, σύμφωνα με τα έπη, γε[να υπερβ]ολικά. Και Ρέα γιατί πολλά και [κάθε λογής] ζωντανά γεννήθηκαν [εκρέοντας] απ’ αυτήν – Ρέα και [ Ρείη] ανά[λογα με τη διάλεκτο του καθενός.] Και [Ή]ρα από […] Όποιος ανατρέξει και διαβάσει λεπτομερειακά τις παραπάνω πηγές , με την συνάμα συμβολή του apologitis στην σελίδα Ο ΘΕΟΣ ΔΙΟΝΥΣΟΣ (Ή ΒΑΚΧΟΣ) , σύμφωνα με τις αναφορές περί όλων των μύθων του Διονύσου, τις μεταμορφώσεις του ανά περιοχή ή πόλεις, με την εναλλαγή των ονομάτων, όπως Διόνυσος ο Ελευθερεύς, φοβερός λάτρης – κυνηγός των γυναικών , με την επίδειξη της θεϊκής ιδιότητας του στους Τυρρηνούς πειρατές να μεταμορφώνεται σε λιοντάρι- τα κουπιά και ο ιστός να μετατρέπονται σε φίδια- και άμπελος να περικυκλώνει το σκάφος – οι πειρατές πέφτουν στην θάλασσα και γίνονται δελφίνια, σίγουρα δεν πρόκειται για κάποια αρχαϊκή θεότητα. Λαμβάνει μέρος στην Γιγαντομαχία στο πλευρό των Ολυμπίων, πηγαίνει στον Άδη και φέρνει πίσω την μητέρα του Σεμέλη, τιμωρεί τον Πενθέα στην Θήβα, επειδή εμπόδιζε τους Βάκχες να τελούν τις εορτές προς τιμήν του, κ.α,, όλα αυτά περισσότερο κλείνουν σε πλασμένους μύθους Ασιατικών παραδόσεων, δηλαδή συγγενών χωρών προς τον Διόνυσο, άρα εξάγεται το συμπέρασμα πως πρόκειται για εισαγόμενο θεό στην Ελλάδα, πάνω στην αρχετυπική μορφή του θεού. Από πλήρη σφρίγους και ρώμης θεός, της αμπέλου, μεταβάλλεται αλλάζοντας ασχολίες, μορφή και τρόπο λατρείας. Από θεό των αμπελουργών, γίνεται θεός των γυναικών. Με την αλλοφροσύνη των πράξεων, τις άγριες κραυγές στις νυχτερινές πορείες (νυχτάλια), άτακτες κινήσεις, ήχοι χάλκινων οργάνων και οι σχηματισμοί των πυρσών, με αυτόν τον τρόπο κήρυττε την περιφρόνησή του προς το λογικό, την υπακοή του ανθρώπου στους παλμούς της καρδιάς του και στο παραλήρημα του εγκεφάλου του. Παραδομένοι οι πιστοί ενώνονταν ψυχικά μαζί του πιστεύοντας πως κατ' αυτόν τρόπο γίνονταν καλλίτεροι, ότι η ψυχή αποκαθαιρόμενη έφτανε στην μακαριότητα και την τελειότητα !!! Μια μορφή που έχει ως αφετηρία πάμπολλες μυθολογικές παραδόσεις, ξεκινώντας από Βοιωτία, Θράκη, Θεσσαλία, Εύβοια, Νάξο, Καρία, Λυδία, Καππαδοκία, Αραβία, Ινδία, γενικά σε κάθε χώρα, που καθώς φαίνεται, εύκολα ήταν επιρρεπείς τα ανθρώπινα όντα στην φρενήρη κραιπάλη !! Ο Διόνυσος ως γιος του θεού Δία απεικονίζεται να κάθεται δεξιά του στα ολύμπια δώματα, αλλά και ο γιος του Σίβα Σκάντα, στη γνωστή απεικόνισή του ως Σομασκάντα κάθεται δίπλα στον Σίβα στο όρος Καϊλάσα. Στην ελληνική μυθολογία, ο Διόνυσος γεννιέται από τον μηρό του πατέρα του και παραδίδεται σε δώδεκα νύμφες ή υδάτινα πνεύματα, τις Υάδες, οι οποίες γίνονται τροφοί του θεϊκού παιδιού και αργότερα εξυψώθηκαν στο ουράνιο στερέωμα ως αστερισμός των Πλειάδων. Κατά τον ίδιο τρόπο ο Σκάντα, γεννημένος από τον ίδιο τον Σίβα, κατεβαίνει στη γη και βρίσκεται σε ένα έλος, περιτριγυρισμένος από έξι υδάτινα πνεύματα, τις νεράιδες Κριττίκα, που γίνονται τροφοί του θεού και αργότερα εξυψώνονται ως αστερισμός Κριττίκα –που δεν είναι άλλος βέβαια από τον αστερισμό των Πλειάδων. Επίσης, όπως ο Διόνυσος είναι Πυριγενής, έτσι και ο Σκάντα αποκαλείται Αγκνιμπού. Ο Σκάντα είναι Σαραντχαγιάνμα, δηλαδή «γεννημένος σε έλος με καλαμώνα». Ο Διόνυσος με τη σειρά του είναι Λιμναίος, φέρει εγγενώς την ποιότητα της «λίμνης ή έλους». Ο Διόνυσος είναι Διθύραμβος, «διγενής», γεννημένος πρώτα από τη φωτιά και κατόπιν από το νερό. Κατά τον ίδιο τρόπο, ο Σκάντα γεννιέται πρώτα από το πύρινο στοιχείο, στο τρίτο μάτι του πατέρα του και κατόπιν γεννιέται για δεύτερη φορά στο υδάτινο στοιχείο του Σαραβάνα, ενός καλαμιώνα. Στην ινδική κοσμοαντίληψη αυτή η ενέργεια ή δύναμη στα Σανσκριτικά σάκτι είναι θηλυκή εγγενής στον χαρακτήρα του Σκάντα-Μουρούκαν. Τόσο ο Διόνυσος, o oποίος αποκαλείτο περιφρονητικά «γυναικείος» όσο και ο Σκάντα Κουμάρα, το Ταμίλ όνομα του οποίου σημαίνει «ο τρυφερός», δεν είναι αμιγώς αρσενικοί θεοί, αλλά κατέχουν εξίσου ισχυρές θηλυκές όψεις. http://www.e-zine.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=183 Ο αρχαϊκός τύπος, ο του πωγωνέτου ή καταπώγωνος Διονύσου, διασώθηκε στα νομίσματα της Θάσου και της Νάξου και σε μερικά μελανόμορφα αγγεία, στα οποία παρίσταται ο Διόνυσος με σφηνοειδή πώγωνα (πιγούνι) στεφανωμένος με κισσό, φορώντας μακρύ χιτώνα. Κατά τον αιώνα του Περικλή ο Διόνυσος γίνεται θηλυπρεπής (εκθηλύνεται) υπό την επίδραση των ασιατικών θεοτήτων. Ο Ηρόδοτος τις ονομάζει “νεωστί εσηγμένα” (2.49, όπου το νεωστί μοιάζει να αναφέρεται στον καιρό του Μελάμποδος, πριν από τον Τρωικό πόλεμο) και ο Ευριπίδης παριστάνει τη διονυσιακή λατρεία σαν είδος “παγκόσμιας θρησκείας”, που τη μετέφεραν “ιεραπόστολοι” (όπως δεν είχε γίνει ποτέ με καμιά ελληνική λατρεία) από τη μια χώρα στην άλλη. Πόσο το χθές χωρίς χρονικό όριο, είναι όμοιο με το παρόν !!!!!! Η ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΥ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΒΑΚΧΕΣ ΤΟΥ ΕΥΡΙΠΙΔΗ Οι Τιμωρίες στις οποίες επέβαλε ο Διόνυσος στους Ανθρώπους, επειδή αρνήθηκαν να τον λατρεύσουν...Από την τραγωδία ΒΑΚΧΕΣ του Ευριπίδη, σε μετάφραση Παντελή Πρεβελάκη. ΔΙΟΝΥΣΟΣ: Ορίζουν οι θεοί και δίκια κρίνουν! Ο θεός ο Διόνυσος, Θηβαίοι, μιλάει που απ' της Σεμέλης και του Αία το γάμο γεννήθηκε στη χώρα σας· ωστόσο, εσείς τον αψηφούσατε! Και πρώτος εστάθη ο βασιλιάς σας στην ασέβεια, που από θυμό και φθόνο κινημένος τον ευεργέτη του με λόγους κ' έργα τον πρόσβαλε· για τούτο κ' έχει λάβει θάνατο ντροπιασμένο απ' τους δικούς του. Αμή και σας, Θηβαίοι, σας περιμένουν πολλά δεινά, που δε θα τ' αποκρύψω: στην εξορία θα σύρετε μιά μέρα και δε θα ξαναδείτε την πατρίδα. Όσο για την Αγαύη και τις κόρες του Κάδμου, θα μισέψουν απ' τη Θήβα, γιατί 'ναι μολεμένες απ' το φόνο. Και, Κάδμο εσύ, πολλά μέλλεις να πάθεις. ΔΙΟΝΥΣΟΣ (Στον Κάδμο): 1330 Μορφή θ' αλλάξεις και θα γενείς Φίδι, κ' η θυγατέρα του Άρη, η Αρμονία, πού, αν και θνητός, γυναίκα σου την πήρες, όψη θεριού θα λάβει και θα μοιάσει φιδιού κι αυτή. Σε βοδαμάξι απάνω, —καθώς το λέγει ένας χρησμός του Δία,— με τη γυναίκα σου μαζί θα τρέχεις, σε στρατόν αρχηγεύοντας βαρβάρων. 1335 Πολιτείες πολλές θα να πατήσεις με αρίφνητο φουσάτο· το μαντείο, ωστόσο, του Λοξία σα διαγουμίσουν, θα πάρουν μαύρους δρόμους να γυρίσουν. Αλλά την Αρμονία κ' εσένα ο Άρης θα σας γλιτώσει, θα σας πάει στη χώρα των μακάρων, να δείτε καλό τέλος. 1340 Εγώ τα λέγω, ο Διόνυσος, του Δία κι όχι θνητού το τέκνο· φρονιμάδα αν εδείχνατε, αντί να την αρνιέστε, θά 'χατε σύμμαχο το γιο του Δία και θάν ήσασταν τώρα ευτυχισμένοι. ΚΑΔΜΟΣ: Διόνυσε, σ' αδικήσαμε, έλεος κάμε ! ΔΙΟΝΥΣΟΣ: 1345 Τώρα είν' αργά· ποιός μ' ήξερε όταν έπρεπε; ΚΑΔΜΟΣ: Αχ, ναί· μα η τιμωρία σου παραπήγε. ΔΙΟΝΥΣΟΣ: Μ' αψηφούσατε δα, θεός κι ας ήμουν ! ΚΑΔΜΟΣ: Δεν πρέπει σα θνητοί οι θεοί ν' αγριεύουν. ΔΙΟΝΥΣΟΣ: Παλιόθε τα όρισε έτσι ο Δίας ο κύρης μου. ΑΓΑΥΗ: 1350 Αχ, γέρο, μαύρη ξενιτιά μπροστά μας! ΔΙΟΝΥΣΟΣ: Ό,τι είναι να γενεί, τί να χρονίζει; ΚΑΔΜΟΣ: Σε δυστυχία φριχτή βουλιάξαμε όλοι, η άμοιρη εσύ, κ' εγώ, κ' οι αδερφές σου· ξένος θα σύρω ο γέρος σ' άλλους τόπους, 1355 κ' είναι γραφτό να φέρω στην Ελλάδα σμιγαδερό φουσάτο από βαρβάρους. Και του Άρη τη σπορά, την Αρμονία, τη σύζυγο μου, που την άγριαν όψη του φιδιού όπως εγώ θά 'χει και κείνη, σε βωμούς θα τη φέρω και σε τάφους ελληνικούς με αρματωμένο ασκέρι· 1360 και τα δεινά μου τελειωμό δε θα 'χουν· μηδ' όταν τον Αχέροντα περάσω τον υποχθόνιο, θά 'βρω τη γαλήνη. ΑΓΑΥΗ: Πατέρα, δίχως σου κ' εγώ θα φύγω. ΚΑΔΜΟΣ: 1365 Τί ήρθες κοντά μου, δόλια θυγατέρα, σαν άπλερο πουλί σε γέρο κύκνο; ΑΓΑΥΗ: Πού να σύρω διωγμένη απ' την πατρίδα; ΚΑΔΜΟΣ: Δεν ξέρω, κόρη· λίγη η δύναμη μου. ΑΓΑΥΗ: Σπίτι, σου αφήνω τώρα γεια, και πολιτεία μου πατρική, μισεύω μες στη συφορά, 1370 διωγμένη από τα μέρη μου. ΚΑΔΜΟΣ: Κόρη μου, σύρε τώρα στου Αρισταίου... ΑΓΑΥΗ: Θρηνώ για σε, πατέρα. ΚΑΔΜΟΣ: Κ' εγώ κλαίγω για σένα και τις άλλες σου αδερφάδες. ΑΓΑΥΗ: Αληθεία, μαύρη συφορά 1375 ο αφέντης μας ο Διόνυσος έριξε μες στα σπίτια σου ! ΚΑΔΜΟΣ: Φριχτά δα του φερθήκατε, στη Θήβα να μην το προσκυνάτε τ' όνομά του. ΑΓΑΥΗ: Ώρα καλή, πατέρα. ΚΑΔΜΟΣ: Ώρα καλή σου 1380 εσένα, κόρη δύστυχη, κι ας είναι δύσκολο να γνωρίσεις καλήν ώρα. Ασπασία ΔΙΟΝΥΣΟΣ - ΟΡΦΕΑΣ & ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΣ (αποκριές)

Ίσως για πρώτη φορά θα συμφωνούσα τόσο απόλυτα με την θέση της Ορθοδόξου εκκλησίας, σχετικά με την παρωδία του τριωδίου και του μηνύματός του. Μια παρωδία που κρατά από προ-αρχαιοελλινική εποχή, από γενέσεως του πρώτου Διονύσου. Ο Διόνυσος με τα πολλά ονόματα και του μύριους μύθους. Ο φερόμενος “Αρκάδιος Λύκειος “ (μερικοί το ανάγουν στον λύκο) ημι-υποχθόνιος θεός, αλλά δεν θα δίσταζα να τον ονομάσω χθόνιο΄  ο τραγόμορφος , ο σάτυρος , ο Σιληνός , από τους “προσελήνιους” όπως τους αναφέρει ο Αριστοτέλης, δηλαδή προ της ύπαρξης της Σελήνης δορυφόρου ή αστρόπλοιου (τεχνητός δορυφόρος) το πιθανότερο. Αλλά αυτό είναι μιά άλλη περίεργη υπόθεση.

Οι Σιληνοί ή Βάκχες, εμφανίστηκαν πριν όλων των κατακλυσμών. Κατά πάσα πιθανότητα, μετά από κάποιον από τους κατακλυσμούς, αναγκάστηκαν να μετακινηθούν προς την Πελοπόννησο ερχόμενοι από Ανατολάς.  Είτε μέσω Θράκης, είτε μέσω των νήσων του Αιγαίου, είτε και από τα δυό.  Κάποιοι υποστηρίζουν την προέλευσή τους από την πολυνησία του ρηχού Αιγαίου της εποχής εκείνης, όπου ζούσαν τα μοναδικά ζώα κατσίκια (αίγες = Αιγαίο), που έπιναν θαλασσινό νερό.  Βρέθηκαν να εγκαθίστανται στο Λύκαιον όρος, κοντά στην Μεγαλόπολη, που το όνομά του το πήρε από την λαμπρότητα και το άφθονο φως που το έλουζε ο ήλιος.  Λυκ-λύκη , λέξη καθαρά Αρκαδική, που σημαίνει Φως.  Πήραν λοιπόν το φως του Λύκαιον και το οικειοποιήθηκαν για να ονομάσουν τον θεό τους λύκο ή λιοντάρι, σε Λύκειο Πάνα ή Διόνυσο ή Δία , ενώ ταυτοχρόνως εορταζόταν και ο θεός Απόλλων στην ίδια περιοχή, ο Λύκειος Απόλλων. Έτσι όλα έγιναν μια πολύ ωραία σαλάτα μύθων και θρησκειών, μύξη του Ήλιου και της Σελήνης.  Όσο για τα αρχαιολογικά ευρήματα του όρους χρονολογούνται το 1000 πχ. καθ' ην στιγμήν ήδη μιλούμε ως αρχή της ύπαρξης της λατρείας του Διονύσου, επί προ- κατακλυσμιαίων εποχών!!!. Τα ευρήματα αποδεικνύουν ύπαρξη ανθρωποθυσιών που ελάμβαναν χώρα στα ιερά του Λύκειου θεού Διονύσου,  για τις οποίες ο Παυσανίας τις αντιμετωπίζει ως εντελώς αποτρόπαιες μη θέλοντας καν να μιλήσει σχετικά.        Οι τελετές χαρακτηρίζονταν από την ύπαρξη της πανσελήνου τον μήνα Φεβρουάριο “επειδή εξέρχονται τα υγρά του σώματος (ορμόνες) και το θήλυ βρίσκεται στον οίστρο του για αναπαραγωγή” . Αυτές επραγματοποιούντο μέσα σε σπηλιές, στις οποίες αν κάποιος έμπαινε, δεν ξαναγυρνούσε !!! Δεν έλειπαν φυσικά και τα όργια, λόγω του οίστρου όπως προείπαμε !!! Δεν είναι τυχαία η λατρεία του από τους Ρωμαίους, στα πασίγνωστα Ρωμαϊκά όργια, με γνωστούς τον Μάρκο Αντώνιο και ίσως τον Ιούλιο Καίσαρα.  (Ένας σίγουρα εφάμιλλος οπαδός τέτοιων ιδεολογιών ήταν και ο Τζένγκις Χαν, που δεν άφηνε θηλυκό για θηλυκό στο πέρασμά του . Θα μου πείτε τι σχέση έχει αυτός τώρα. Σύγκριση γίνεται και τίποτα δεν είναι τυχαίο. Θα τα πούμε άλλη φορά πάνω σε αυτό.)

Με την αντικατάσταση των θυσιών από ζώα, των άγριων κατσικιών που έπιναν θαλασσινό νερό που είχαν φέρει μαζί τους, εξ ου και η τραγόμορφη μορφή του Πανός, μετά την θυσία ο ιερέας φόραγε το δέρμα του ζώου και ύστερα από την τελετή, το έκοβε λουρίδες και το έδινε σε 6 νέους και 6 νέες έτοιμες προς τεκνοποίηση, εν συνεχεία εκείνοι τις πετούσαν σε όποιον έβρισκαν μπροστά τους βγαίνοντας στον δρόμο αλαλάζοντας ημίγυμνοι, ως σύμβολο σεξισμού.  Από αυτό το έθιμο, κρατά και το γαϊτανάκι, σύμφωνα με σχετική αναφορά.

Αυτοί οι ανατολίτες μετανάστες έφτασε η χάρη τους στην Σικελία, επεκτάθηκαν στην Τυρρινή θάλασσα, δημιουργώντας την “Άλ(β)φα Λόνκα” = πρώτος λόγγος = πρώτη πόλη σε ύψωμα, εκεί που δημιουργήθηκε η επτάλοφη Ρώμη.   Άλλωστε τον Ρωμύλο και την Ρέμο, δεν τον απεικονίζουν να βυζαίνουν γάλα, από λύκαινα ;;;  Επίσης γίνεται αναφορά ότι από το “Alba Longa” πήρε και η Αλβανία το όνομά της.  Ακόμα και οι υπερβόρειοι Σκυθο-Γότθοι λατρεύουν τον Θεό Πάνα , οι Ασιάτες με τον Βάαλ.- του αιμοδιψούς Σημιτικού Βαάλ (σημαίνει: Κύριος, Δεσπότης), στην Παλαιστίνη ονομάζεται Θαμμούζ, οι δε ¨Οσιρις των Αιγυπτίων , Σαβάζιος των Φρυγίας, ταυτίζονται με τον Διόνυσο ,  τέλος αργότερα σφετερίζεται τα Ελευσίνια μυστήρια με την νέα του ονομασία, Ίακχος. Λατρευόταν επίσης στους Δελφούς, όπου ο τάφος του βρίσκεται σε περίοπτη θέση κοντά στον Ομφαλό, κοσμώντας με τις αναπαραστάσεις του τα αετώματα του ναού, σαν να λέμε συνιδιοκτήτες μετά του Απόλλωνος

Είναι τυχαίο που ο Διόνυσος ενώ έχει έναν πατέρα, έχει πολλές μανάδες ;;; Πρώτη η Περσεφόνη, δεύτερη η Δήμητρα (γήινος), τρίτη η Σεμέλη (ανθρώπινος).

Όσον αφορά τον Άγιο Βαλεντίνο, σύμφωνα με skeftomasteellhnika , όπου αν θέλετε θα διαβάσετε περισσότερες αναλύσεις, ο Βαλεντίνος δεν υπήρξε ποτέ ως πραγματικό πρόσωπο, και η λέξη είναι τίτλος τιμής Ασσυριο-βαβυλώνιας καταγωγής, που σημαίνει “Άρχων της καρδιάς”, (ρίζα του Βάαλ), με αποτέλεσμα ύστερα από την αποτυχία επιβολής του και την ελλειπή ύπαρξη στοιχείων, ο πάπας Παύλος VI το 1969 αναλαμβάνει την οριστική διαγραφή του.                          Περιέργως όμως εξακολουθεί και υπάρχει μέσα στο τριώδιο, ως θεός ή άγιος της καρδιάς, το δε τριώδιο έχει  αντικαταστήσει σε νέα μορφή , τις παλαιές τελετουργίες των Βάκχων στον θεό Διόνυσο !!!

Στο σημείο αυτό, ξεκινά η αντίστροφή μέτρηση, αν και ήδη έχει προαναφερθεί ο Παυσανίας.   Παλαιότερα ήδη έχουμε μιλήσει για τον Ορφέα, τον ποιητή και δάσκαλο των Ορφικών, της Ορφικής θεογονίας !! Οι Αργοναύτες σώθηκαν δυο φορές από τον μυημένο των Μουσών δάσκαλο.  Ο Ορφέας με την λύρα του Απόλλωνα, ημέρευε θεριά και χόρευαν οι πέτρες.

Υπάρχουν διάφορες παραδόσεις σχετικά με τον θάνατο του Ορφέα, σύμφωνα με το komvos ,  πρώτη αναφορά γίνεται από τον Κόνωνα (1ο μ.Χ αι.) , δίνοντας ερμηνεία για τις αιτίες που οι Μαινάδες διαμέλισαν το σώμα του, αποδίδοντάς το στον αποκλεισμό τους από τις τελετές στις οποίες έπαιρναν μέρος ένοπλοι άνδρες.

Σχετίζει το μυητικό τελετουργικό με το πολιτικό.  Δηλαδή, από αυτούς που είναι αποκομμένοι από τους κοινωνικούς και θρησκευτικούς θεσμούς της πόλης και από την άλλη , τον Ορφέα συσχετισμένο με τα στοιχεία της φύσης, ο οποίος εμφανίζεται ως εγγυητής του πολιτικού συστήματος. Το ίδιο συμβαίνει και στην μετάλλαξη του Διονύσου, που από θεός αγροτικός, έγινε εγγυητής του θεσμού της πόλης.   Όσο για την μεταφορά των οστών του Ορφέα από τα Λείβηθρα στο Δίον, ήταν καθαρά πολιτική πράξη , λόγω της πολιτικής κυριαρχίας του Δίον, επιζητώντας να συνδέσει την Ορφική λατρεία, με τα λαϊκά στρώματα όσο και με την αριστοκρατία.

Άλλη αιτία του διαμελισμού του Ορφέα, σώζεται στο δράμα του Αισχύλου Βασσάραι ή Βασσαρίδες : διὰ δὲ τὴν γυναῖκα εἰς Ἅιδου καταβὰς καὶ ἰδὼν τὰ ἐκεῖ οἷα ἦν τὸν μὲν Διόνυσον οὐκ ἐτίμα͵ ὑφ΄ οὗ ἦν δεδοξασμένος͵ τὸν δὲ ῞Ηλιον μέγιστον τῶν θεῶν ἐνόμισεν͵ ὃν καὶ Ἀπόλλωνα προσηγόρευσεν· ἐπεγειρόμενός τε τὴν νύκτα κατὰ τὴν ἑωθινὴν ἐπὶ τὸ ὄρος τὸ καλούμενον Πάγγαιον ἀνιὼν προσέμενε τὰς ἀνατολάς͵ ἵνα ἴδῃ τὸν ῞Ηλιον πρῶτον· ὅθεν ὁ Διόνυσος ὀργισθεὶς αὐτῷ ἔπεμψε τὰς Βασσαρίδας͵ ὥς φησιν Αἰσχύλος ὁ τῶν τραγῳδιῶν ποιητής· αἳ διέσπασαν αὐτὸν καὶ τὰ μέλη ἔρριψανχωρὶς ἕκαστον· αἱ δὲ Μοῦσαι συναγαγοῦσαι ἔθαψαν ἐπὶ τοῖς καλουμένοις Λειβήθροις.

[Μετάφραση]
για χάρη της γυναίκας του κατέβηκε στον Άδη και καθώς είδε τι ήταν εκεί κάτω, έπαψε να τιμά τον Διόνυσο, ο οποίος τον είχε ξεχωρίσει, θεώρησε τον Ήλιο ως τον σημαντικότερο από όλους τους θεούς, τον οποίο και αποκαλούσε με το όνομα του Απόλλωνα· και σηκωνόταν τη νύχτα νωρίς το πρωί, ανέβαινε στο βουνό που ονομάζεται Παγγαίον και περίμενε την ανατολή για να δει πρώτος τον Ήλιο· οργισμένος ο Διόνυσος από αυτό έστειλε τις Βασσαρίδες, όπως τις αποκαλεί ο τραγωδός Αισχύλος· αυτές τον διαμέλισαν και σκόρπισαν τα κομμάτια του· οι Μούσες τα συναρμολόγησαν και τον έθαψαν την περιοχή που ονομάζεται Λείβηθρα.
(Ερατοσθένης, Καταστερισμοί 24 = Τα 113) [1]

Συμπερασματικά, όσο και αν ο Ερατοσθένης έχει τυχόν επηρεαστεί από τις Βάκχες του Ευριπίδη, είναι εμφανής η διαφορά μεταξύ του Διόνυσου που κατατεμάχισε τον Λυκούργο της Σπάρτης, την ανάγκη του να λατρεύεται ως Θεός ειδάλλως η τύχη των απίστων είναι θάνατος, εν αντιθέσει με τον Θεό Απόλλωνα, Θεό του Φωτός. Είναι σημαντική επίσης, ως αιτία θανάτου του Ορφέα να προτιμά την λατρεία του Απόλλωνα αντί του Διονύσου, επιλέγοντας τον θάνατο.  Βασική πηγή της πληροφορίας για την Ορφική θεογονία είναι ο πάπυρος του Δερβενίου που ανακαλύφθηκε το 1962 στον ταφικό τύμβο του Δερβενίου, σε γειτονικό κρατήρα, ο οποίος χρονολογείται περί τα τέλη του 4ου αι π.Χ., την εποχή της εκστρατείας του Μεγάλου Αλεξάνδρου.  Γνωρίζουμε επίσης την προηγηθείσα εκστρατεία του Διονύσου στα βήματα του οποίου βάδισε και ο Αλέξανδρος.  Στην θεογονία γίνεται αναφορά στον Διόνυσο Ζαγρέα, που γεννήθηκε από αιμομιξία του Δία, μεταμορφωμένος σε φίδι με την Κόρη, όταν μάζευε καρπούς.                                           Στην ίδια Θεογονία, επειδή οι Τιτάνες είχαν αποκλειστεί από την εξουσία, παραπλανούν τον Διόνυσο και τον σκοτώνουν, επιδιδόμενοι σε ωμοφαγία, αντιμετωπίζοντας φυσικά την μήνη του Δία που τους κατακεραυνώνει,  όπου από τις στάχτες τους, το αίμα τους και το χώμα, δημιουργήθηκαν τα ανθρώπινα όντα !!!

Στον πάπυρο μεταξύ άλλων, θίγεται και το ζήτημα του θηλυκού “μονοθεϊσμού” και συγκεκριμένα στην στήλη XXII διαβάζουμε :

[…]

Γη, Μήτηρ, Ρέα και Ήρα είναι η ίδια . Ονομάστηκε Γη κατά σύμβαση – Γη και Γαία ανάλογα με τη διάλεκτο του καθενός – και Μήτηρ, γιατί τα πάντα γεννιούνται από αυτήν. Και ονομάστηκε Δημήτηρ, όπως Γη Μήτηρ, ένα όνομα από τα δύο, γιατί ήταν το ίδιο. Είναι ειπωμένο και στους Ύμνους: Δημήτηρ Ρέα Γη Μήτηρ Εστία Δηιώ, επειδή ρημάχτηκε (εδηιώθη) κατά την τεκνοποιία. Και θα γίνει φανερό ότι, σύμφωνα με τα έπη, γε[να υπερβ]ολικά. Και Ρέα γιατί πολλά και [κάθε λογής] ζωντανά γεννήθηκαν [εκρέοντας] απ’ αυτήν – Ρέα και [ Ρείη] ανά[λογα με τη διάλεκτο του καθενός.] Και [Ή]ρα από […]

Όποιος ανατρέξει και διαβάσει λεπτομερειακά τις παραπάνω πηγές , με την συνάμα συμβολή του apologitis στην σελίδα Ο ΘΕΟΣ ΔΙΟΝΥΣΟΣ (Ή ΒΑΚΧΟΣ) , σύμφωνα με τις αναφορές περί όλων των μύθων του Διονύσου, τις μεταμορφώσεις του ανά περιοχή ή πόλεις,  με την εναλλαγή των ονομάτων, όπως Διόνυσος ο Ελευθερεύς, φοβερός λάτρης – κυνηγός των γυναικών , με την επίδειξη της θεϊκής ιδιότητας του στους Τυρρηνούς πειρατές να μεταμορφώνεται σε λιοντάρι- τα κουπιά και ο ιστός να μετατρέπονται σε φίδια- και άμπελος να περικυκλώνει το σκάφος – οι πειρατές πέφτουν στην θάλασσα και γίνονται δελφίνια, σίγουρα δεν πρόκειται για κάποια αρχαϊκή θεότητα.  Λαμβάνει μέρος στην Γιγαντομαχία στο πλευρό των Ολυμπίων, πηγαίνει στον Άδη και φέρνει πίσω την μητέρα του Σεμέλη, τιμωρεί τον Πενθέα στην Θήβα, επειδή εμπόδιζε τους Βάκχες να τελούν τις εορτές προς τιμήν του, κ.α,, όλα αυτά περισσότερο κλείνουν σε πλασμένους μύθους Ασιατικών παραδόσεων, δηλαδή συγγενών χωρών προς τον Διόνυσο, άρα εξάγεται το συμπέρασμα πως πρόκειται για εισαγόμενο θεό στην Ελλάδα, πάνω στην αρχετυπική μορφή του θεού.

Από πλήρη σφρίγους και ρώμης θεός, της αμπέλου, μεταβάλλεται αλλάζοντας ασχολίες, μορφή και τρόπο λατρείας.  Από θεό των αμπελουργών, γίνεται θεός των γυναικών.  Με την αλλοφροσύνη των πράξεων, τις άγριες κραυγές στις νυχτερινές πορείες (νυχτάλια), άτακτες κινήσεις, ήχοι χάλκινων οργάνων και οι σχηματισμοί των πυρσών, με αυτόν τον τρόπο κήρυττε την περιφρόνησή του προς το λογικό, την υπακοή του ανθρώπου στους παλμούς της καρδιάς του και στο παραλήρημα του εγκεφάλου του.  Παραδομένοι οι πιστοί ενώνονταν ψυχικά μαζί του πιστεύοντας πως κατ' αυτόν τρόπο γίνονταν καλλίτεροι, ότι η ψυχή αποκαθαιρόμενη έφτανε στην μακαριότητα και την τελειότητα !!!

Μια μορφή που έχει ως αφετηρία πάμπολλες μυθολογικές παραδόσεις, ξεκινώντας από Βοιωτία, Θράκη, Θεσσαλία, Εύβοια, Νάξο, Καρία, Λυδία, Καππαδοκία, Αραβία, Ινδία, γενικά σε κάθε χώρα, που καθώς φαίνεται, εύκολα ήταν επιρρεπείς τα ανθρώπινα όντα στην φρενήρη κραιπάλη !!

Ο Διόνυσος ως γιος του θεού Δία απεικονίζεται να κάθεται δεξιά του στα ολύμπια δώματα, αλλά και ο γιος του Σίβα Σκάντα, στη γνωστή απεικόνισή του ως Σομασκάντα κάθεται δίπλα στον Σίβα στο όρος Καϊλάσα.

Στην ελληνική μυθολογία, ο Διόνυσος γεννιέται από τον μηρό του πατέρα του και παραδίδεται σε δώδεκα νύμφες ή υδάτινα πνεύματα, τις Υάδες, οι οποίες γίνονται τροφοί του θεϊκού παιδιού και αργότερα εξυψώθηκαν στο ουράνιο στερέωμα ως αστερισμός των Πλειάδων.

Κατά τον ίδιο τρόπο ο Σκάντα, γεννημένος από τον ίδιο τον Σίβα, κατεβαίνει στη γη και βρίσκεται σε ένα έλος, περιτριγυρισμένος από έξι υδάτινα πνεύματα, τις νεράιδες Κριττίκα, που γίνονται τροφοί του θεού και αργότερα εξυψώνονται ως αστερισμός Κριττίκα –που δεν είναι άλλος βέβαια από τον αστερισμό των Πλειάδων.  Επίσης, όπως ο Διόνυσος είναι Πυριγενής, έτσι και ο Σκάντα αποκαλείται Αγκνιμπού. Ο Σκάντα είναι Σαραντχαγιάνμα, δηλαδή «γεννημένος σε έλος με καλαμώνα». Ο Διόνυσος με τη σειρά του είναι Λιμναίος, φέρει εγγενώς την ποιότητα της «λίμνης ή έλους». Ο Διόνυσος είναι Διθύραμβος, «διγενής», γεννημένος πρώτα από τη φωτιά και κατόπιν από το νερό. Κατά τον ίδιο τρόπο, ο Σκάντα γεννιέται πρώτα από το πύρινο στοιχείο, στο τρίτο μάτι του πατέρα του και κατόπιν γεννιέται για δεύτερη φορά στο υδάτινο στοιχείο του Σαραβάνα, ενός καλαμιώνα.

Στην ινδική κοσμοαντίληψη αυτή η ενέργεια ή δύναμη στα Σανσκριτικά σάκτι είναι θηλυκή εγγενής στον χαρακτήρα του Σκάντα-Μουρούκαν. Τόσο ο Διόνυσος, o oποίος αποκαλείτο περιφρονητικά «γυναικείος» όσο και ο Σκάντα Κουμάρα, το Ταμίλ όνομα του οποίου σημαίνει «ο τρυφερός», δεν είναι αμιγώς αρσενικοί θεοί, αλλά κατέχουν εξίσου ισχυρές θηλυκές όψεις.

http://www.e-zine.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=183

Ο αρχαϊκός τύπος, ο του πωγωνέτου ή καταπώγωνος Διονύσου, διασώθηκε στα νομίσματα της Θάσου και της Νάξου και σε μερικά μελανόμορφα αγγεία, στα οποία παρίσταται ο Διόνυσος με σφηνοειδή πώγωνα (πιγούνι) στεφανωμένος με κισσό, φορώντας μακρύ χιτώνα.   Κατά τον αιώνα του Περικλή ο Διόνυσος γίνεται θηλυπρεπής (εκθηλύνεται) υπό την επίδραση των ασιατικών θεοτήτων.

Ο Ηρόδοτος τις ονομάζει “νεωστί εσηγμένα” (2.49, όπου το νεωστί μοιάζει να αναφέρεται στον καιρό του Μελάμποδος, πριν από τον Τρωικό πόλεμο) και ο Ευριπίδης παριστάνει τη διονυσιακή λατρεία σαν είδος “παγκόσμιας θρησκείας”, που τη μετέφεραν “ιεραπόστολοι” (όπως δεν είχε γίνει ποτέ με καμιά ελληνική λατρεία) από τη μια χώρα στην άλλη.

Πόσο το χθές χωρίς χρονικό όριο, είναι όμοιο με το παρόν !!!!!!

Η ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΥ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΒΑΚΧΕΣ ΤΟΥ ΕΥΡΙΠΙΔΗ

Οι Τιμωρίες στις οποίες επέβαλε ο Διόνυσος στους Ανθρώπους, επειδή αρνήθηκαν να τον λατρεύσουν...Από την τραγωδία ΒΑΚΧΕΣ του Ευριπίδη, σε μετάφραση Παντελή Πρεβελάκη.

  

 ΔΙΟΝΥΣΟΣ:  Ορίζουν οι θεοί και δίκια κρίνουν! Ο θεός ο Διόνυσος, Θηβαίοι, μιλάει που απ' της Σεμέλης και του Αία το γάμο γεννήθηκε στη χώρα σας· ωστόσο, εσείς τον αψηφούσατε! Και πρώτος εστάθη ο βασιλιάς σας στην ασέβεια, που από θυμό και φθόνο κινημένος τον ευεργέτη του με λόγους κ' έργα τον πρόσβαλε· για τούτο κ' έχει λάβει θάνατο ντροπιασμένο απ' τους δικούς του. Αμή και σας, Θηβαίοι, σας περιμένουν πολλά δεινά, που δε θα τ' αποκρύψω: στην εξορία θα σύρετε μιά μέρα και δε θα ξαναδείτε την πατρίδα. Όσο για την Αγαύη και τις κόρες του Κάδμου, θα μισέψουν απ' τη Θήβα, γιατί 'ναι μολεμένες απ' το φόνο. Και, Κάδμο εσύ, πολλά μέλλεις να πάθεις.

ΔΙΟΝΥΣΟΣ (Στον Κάδμο):

1330 Μορφή θ' αλλάξεις και θα γενείς Φίδι, κ' η θυγατέρα του Άρη, η Αρμονία, πού, αν και θνητός, γυναίκα σου την πήρες, όψη θεριού θα λάβει και θα μοιάσει φιδιού κι αυτή. Σε βοδαμάξι απάνω,  —καθώς το λέγει ένας χρησμός του Δία,— με τη γυναίκα σου μαζί θα τρέχεις, σε στρατόν αρχηγεύοντας βαρβάρων.

1335 Πολιτείες πολλές θα να πατήσεις με αρίφνητο φουσάτο· το μαντείο, ωστόσο, του Λοξία σα διαγουμίσουν, θα πάρουν μαύρους δρόμους να γυρίσουν. Αλλά την Αρμονία κ' εσένα ο Άρης θα σας γλιτώσει, θα σας πάει στη χώρα των μακάρων, να δείτε καλό τέλος.

1340 Εγώ τα λέγω, ο Διόνυσος, του Δία κι όχι θνητού το τέκνο· φρονιμάδα αν εδείχνατε, αντί να την αρνιέστε, θά 'χατε σύμμαχο το γιο του Δία και θάν ήσασταν τώρα ευτυχισμένοι.

ΚΑΔΜΟΣ: Διόνυσε, σ' αδικήσαμε, έλεος κάμε !

ΔΙΟΝΥΣΟΣ:

1345 Τώρα είν' αργά· ποιός μ' ήξερε όταν έπρεπε;

ΚΑΔΜΟΣ: Αχ, ναί· μα η τιμωρία σου παραπήγε.

ΔΙΟΝΥΣΟΣ: Μ' αψηφούσατε δα, θεός κι ας ήμουν !

ΚΑΔΜΟΣ: Δεν πρέπει σα θνητοί οι θεοί ν' αγριεύουν.

ΔΙΟΝΥΣΟΣ: Παλιόθε τα όρισε έτσι ο Δίας ο κύρης μου.

ΑΓΑΥΗ:

1350 Αχ, γέρο, μαύρη ξενιτιά μπροστά μας!

ΔΙΟΝΥΣΟΣ: Ό,τι είναι να γενεί, τί να χρονίζει;

ΚΑΔΜΟΣ: Σε δυστυχία φριχτή βουλιάξαμε όλοι, η άμοιρη εσύ, κ' εγώ, κ' οι αδερφές σου· ξένος θα σύρω ο γέρος σ' άλλους τόπους,

1355 κ' είναι γραφτό να φέρω στην Ελλάδα σμιγαδερό φουσάτο από βαρβάρους. Και του Άρη τη σπορά, την Αρμονία, τη σύζυγο μου, που την άγριαν όψη του φιδιού όπως εγώ θά 'χει και κείνη, σε βωμούς θα τη φέρω και σε τάφους ελληνικούς με αρματωμένο ασκέρι· 1360 και τα δεινά μου τελειωμό δε θα 'χουν· μηδ' όταν τον Αχέροντα περάσω τον υποχθόνιο, θά 'βρω τη γαλήνη.

ΑΓΑΥΗ: Πατέρα, δίχως σου κ' εγώ θα φύγω.

ΚΑΔΜΟΣ:

1365 Τί ήρθες κοντά μου, δόλια θυγατέρα, σαν άπλερο πουλί σε γέρο κύκνο;

ΑΓΑΥΗ: Πού να σύρω διωγμένη απ' την πατρίδα;

ΚΑΔΜΟΣ: Δεν ξέρω, κόρη· λίγη η δύναμη μου.

ΑΓΑΥΗ: Σπίτι, σου αφήνω τώρα γεια, και πολιτεία μου πατρική, μισεύω μες στη συφορά,

1370 διωγμένη από τα μέρη μου.

ΚΑΔΜΟΣ: Κόρη μου, σύρε τώρα στου Αρισταίου...

ΑΓΑΥΗ: Θρηνώ για σε, πατέρα.

ΚΑΔΜΟΣ: Κ' εγώ κλαίγω  για σένα και τις άλλες σου αδερφάδες.

ΑΓΑΥΗ: Αληθεία, μαύρη συφορά 1375 ο αφέντης μας ο Διόνυσος έριξε μες στα σπίτια σου !

ΚΑΔΜΟΣ: Φριχτά δα του φερθήκατε, στη Θήβα να μην το προσκυνάτε τ' όνομά του.

ΑΓΑΥΗ: Ώρα καλή, πατέρα.

ΚΑΔΜΟΣ: Ώρα καλή σου

1380 εσένα, κόρη δύστυχη, κι ας είναι δύσκολο να γνωρίσεις καλήν ώρα.

Ασπασία