11/03/2012 | Του Γιάννου Χαραλαμπίδη Οι γκιαούρηδες της ομοσπονδίας και η νέα στρατηγική Η εναλλακτική επιλογή λύσης, η ένταξη στο ΝΑΤΟ και οι ζώνες (επαρχίες) ως δομικό στοιχείο μιας βιώσιμης λύσης Ακόμη χίλια χρόνια να συνεδριάζει το Εθνικό Συμβούλιο, δεν θα καταφέρει να δημιουργήσει συνθήκες βιώσιμης λύσης. Διότι ο στόχος της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, ενώ ρητορικώς εμφανίζεται ως επανένωση, στην πράξη πρόκειται για λύση διχοτομική, η οποία δεν στηρίζεται σε αρχές, αλλά στα τετελεσμένα της εισβολής, δηλαδή στον γεωγραφικό, διοικητικό και πληθυσμιακό διαχωρισμό της Κύπρου. Ουτοπία και ομοσπονδία Συνεπώς, εάν θεωρηθεί ότι αυτή είναι η λύση, δηλαδή της ομοσπονδίας, θα είναι διχοτομικού χαρακτήρα. Οπότε το Εθνικό Συμβούλιο δεν θα πρέπει να παραμείνει κολλημένο στην υπό συζήτηση ομοσπονδία, αλλά λογικό δεν θα ήταν να αποφασίσει ποια είναι η καλύτερη μορφή διχοτόμησης; Διότι, η επιμονή στη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, καθίσταται λύση ουτοπική στα μάτια της κοινής γνώμης, εφόσον επί σειράν ετών δεν καταλήγει σε θετικό αποτέλεσμα. Υπό αυτές τις συνθήκες αυξάνεται μεταξύ της κοινής γνώμης η τάση για διχοτόμηση, διότι θεωρούν τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία ως επιλογή χειρότερη από την υφιστάμενη κατάσταση. Ο πολίτης όλο και περισσότερο κατανοεί ότι: Για να υπογραφεί η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία και να γίνει εφικτή, θα πρέπει να υπογράψουμε συνθηκολόγηση. Θα είναι, όμως, ουτοπία η επανένωση. Η εναλλακτική επιλογή λύσης Εφόσον το Εθνικό Συμβούλιο δεν κατανοεί τα αυτονόητα, είτε το Κυπριακό δεν θα επιλυθεί στη βάση της επανένωσης είτε η κατάσταση θα διαιωνιστεί. Θα έχουμε, δηλαδή, είτε μια de facto είτε μια de jure διχοτόμηση. Συνεπώς, αυτό το οποίο χρειάζεται δεν είναι μόνο αλλαγή στρατηγικής, αλλά και στόχου. Συναφώς, επισημάνουμε ότι η εναλλακτική επιλογή μπορεί να στηριχθεί επί των ακόλουθων πυλώνων: 1. Της δημοκρατικότητας και της ΕΕ: Η λύση θα πρέπει να στηρίζεται επί των δημοκρατικών αρχών και όχι να ονοματίζεται και ακολούθως να επιδιώκεται ο ακρωτηριασμός των ατομικών ανθρωπίνων και άλλων δικαιωμάτων. Ως εκ τούτου, η διαδικασία θα είναι από κάτω προς τα πάνω και όχι από πάνω προς τα κάτω. Έτσι, οι πυλώνες της λύσης θα είναι οι δημοκρατικές αρχές και αξίες, καθώς και οι τέσσερις θεμελιώδεις ελευθερίες επί των οποίων στηρίζεται η ΕΕ, όπως της διακίνησης κεφαλαίων, αγαθών, προσώπων και υπηρεσιών. Επί τούτων προστίθενται οι θεμελιώδεις αρχές της ελεύθερης εγκατάστασης και περιουσίας καθώς και η αρχή ‘ένας άνθρωπος μια ψήφος’. Συνεπώς, αντί της ομοσπονδιακής καθαυτό δομής, στην Κύπρο θα μπορούσε να εφαρμοστεί ένα κράτος ενιαίο, συνέχεια της Ζυρίχης, χωρισμένο σε έξι επαρχίες – ζώνες εκ των οποίων οι δύο θα μπορούσαν να ήταν δυνατό να αυτοδιοικούνται από Τουρκοκυπρίους, χωρίς να έχουν δικαιώματα πολιτειακού επιπέδου και με το κοινοτικό κεκτημένο να είναι πλήρως εφαρμοσμένο σε ολόκληρη την Κύπρο, χωρίς φυλετικές και εθνολογικές διακρίσεις, με μια κεντρική εξουσία, μια κυβέρνηση, μια ιθαγένεια, καθώς και με πλήρη σεβασμό στην αρχή ‘ένας άνθρωπος μια ψήφος’. 2. Του γεωστρατηγικού χαρακτήρα του προβλήματος: Κλειδί για τη βιωσιμότητα της λύσης είναι η αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων, η οποία είτε θα προκύψει μέσω πολέμου είτε διά της διπλωματικής οδού. Εφόσον ο ελληνικός στρατός δεν μπορεί να εκδιώξει τον τουρκικό από την Κύπρο και εφόσον ο πόλεμος αποκλείεται ως επιλογή, τότε θα πρέπει να εξευρεθεί ένας άλλος στρατός, ο οποίος να είναι ισχυρότερος του τουρκικού. Και αυτός ο στρατός είναι του ΝΑΤΟ. Υπό αυτές τις συνθήκες θα πρέπει η Κύπρος να υποβάλει αίτηση ένταξης στο ΝΑΤΟ και να εγκαταλειφθεί η θέση περί αποστρατικοποίησης, που σημαίνει τη δημιουργία, μετά τη λύση, δύο χωριστών στρατιωτικών αγημάτων, ενός ελληνοκυπριακού και ενός τουρκοκυπριακού, που θα έχουν χωριστές αλλά και μια κοινή διοίκηση, που θα εκπροσωπεί το κράτος διεθνώς. Βεβαίως, υπάρχει και ο ισχυρισμός ότι, εάν η Κύπρος υποβάλει αίτηση ένταξης στο ΝΑΤΟ, η Τουρκία θα ασκήσει βέτο. Ας βάλει χίλια βέτο! Σε μια τέτοια περίπτωση, η Λευκωσία θα μπορεί να δικαιολογήσει το πλήρες πάγωμα των ενταξιακών διαδικασιών της Τουρκίας και να αποδείξει ότι η άλλη πλευρά δεν επιθυμεί λύση στη βάση του αμοιβαίου σεβασμού, αλλά τη νομιμοποίηση του γεωστρατηγικού ελέγχου της Κύπρου όπως αυτή προέκυψε από την εισβολή, ως αποτέλεσμα της τουρκικής αναθεωρητικής πολιτικής. Η πρόταση λειτουργικής λύσης θα μπορούσε να στηριχθεί στη λογική του win-win situation και θα μπορούσε να στηριχθεί στην εξής λογική: Α. Ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ και ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ ή παραχώρηση καθεστώτος ειδικής σχέσης. Β. Δημοκρατική και ευρωπαϊκή λύση στο Κυπριακό, δημοκρατική και ευρωπαϊκή Τουρκία. Η Κύπρος είναι ΝΑΤΟ… ΑΛΛΩΣΤΕ, επειδή περί ΝΑΤΟ ο λόγος, αληθές είναι ότι η Κύπρος είναι εκ των πραγμάτων ΝΑΤΟ, αλλά επί σειράν ετών η ηγεσία του νησιού δεν ήθελε και δεν θέλει να δει την αλήθεια: Η ΕΛΔΥΚ είναι ΝΑΤΟ, η ΤΟΥΡΔΥΚ και ο παράνομος τουρκικός στρατός κατοχής είναι ΝΑΤΟ και οι Βρετανικές Βάσεις είναι επίσης ΝΑΤΟ. Όλοι, άμεσα ή έμμεσα, ενεργούν μέσω Κύπρου και κυρίως Βρετανοί και Τούρκοι, απολαμβάνοντας οφέλη, που δεν απολαμβάνει όμως η κυπριακή Κυβέρνηση, η οποία είναι εκτός ΝΑΤΟ. Και στην ουσία, τμήμα των δικών της κυριαρχικών δικαιωμάτων σε ζητήματα άμυνας και εξωτερικής πολιτικής ασκούνται από την Τουρκία και τη Βρετανία. Εάν η Κύπρος ενταχθεί στο ΝΑΤΟ θα ενισχύσει την ασφάλεια και την κυριαρχία της και θα σπάσει η μονοπωλιακή σχέση της Τουρκίας και της Βρετανίας με το ΝΑΤΟ μέσω Κύπρου. Υπάρχει, όμως, ακόμη ένας λόγος για την ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ. Καλύπτεται το ζήτημα της ασφάλειας και των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων. Εξουδετερώνεται ο ισχυρισμός της Άγκυρας ότι βρίσκεται στην Κύπρο για την προστασία των Τουρκοκυπρίων, αλλά και για τη δική της ασφάλεια, υπό την έννοια ότι από την Κύπρο θα μπορεί να απειληθεί η Τουρκία στο μαλακό της υπογάστριο. Εφόσον η Κύπρος θα είναι ΝΑΤΟ, ποιον ισχυρισμό θα μπορεί να προβάλει η Τουρκία; Ότι το ΝΑΤΟ απειλεί τους Τουρκοκύπριους ή την ασφάλειά της μέσω Κύπρου; Στρατηγικές συμμαχίες και φυσικό αέριο ΕΝΑΣ τρίτος πυλώνας είναι αυτός των στρατηγικών συμμαχιών και του φυσικού αερίου ως στρατηγικού εργαλείου και κινήτρου για τη λύση. Και επί τούτου θα πρέπει να επισημανθεί ότι απαραίτητη προϋπόθεση είναι το ξεκαθάρισμα του στόχου της λύσης. Διότι, τελικώς, καμιά λογική δεν υπάρχει ώστε να χρησιμοποιήσουμε το φυσικό αέριο και τα πετρέλαια για μια διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, που θα υλοποιεί τουρκικούς και βρετανικούς διχοτομικούς στόχους. Καμιά επίσης λογική δεν μπορεί να οδηγεί στην απόφαση ότι θα πρέπει να περάσει αγωγός από την Κύπρο στην Τουρκία για τη μεταφορά του φυσικού αερίου. Γιατί; Διότι εάν συμβεί κάτι τέτοιο, το νησί -και πολιτειακά και γεωοικονομικά- θα τεθεί υπό την εξάρτηση της Τουρκίας. Εάν τα πράγματα δεν ήταν έτσι και ήταν αλλιώς, τότε γιατί το Ισραήλ να μην περάσει αγωγό προς την Τουρκία για να εκμεταλλευτεί το φυσικό του αέριο; Το Ισραήλ δεν το πράττει, διότι ουδόλως επιθυμεί να βρεθεί υπό τουρκική εξάρτηση εφόσον μπορεί να την αποφύγει μέσω της Κύπρου, με την οποία επιδιώκει συμμαχία, η οποία όμως θα πρέπει να έχει στρατηγικό χαρακτήρα. Και να καλύπτει τομείς από την άμυνα ώς την οικονομία και τη ναυτιλία. Η Κύπρος μπορεί να γίνει περιφερειακό, εμπορικό και ναυτιλιακό περιφερειακό κέντρο της ΕΕ. Και είναι σημαντικό να προεκταθεί η συμμαχία Κύπρου – Ισραήλ και προς την Ελλάδα, υπό την έννοια ότι θα καθοριστεί η ελληνική ΑΟΖ και θα υπογραφεί συμφωνία με τη Λευκωσία. Μια συμφωνία Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ ανατρέπει τον επί μακρόν τουρκικό σχεδιασμό για τη μετατροπή της περιοχής, από τη Μαρμαρίδα ώς την Αλεξανδρέττα, ως τουρκική λίμνη ενταγμένη στους ενεργειακούς σχεδιασμούς της Τουρκίας, που περιλαμβάνουν την εμπέδωσή της ως περιφερειακής ηγεμονικής δύναμης, γεγονός που κανείς δεν θα ήθελε. Και δη το Ισραήλ. Υπό αυτές τις συνθήκες και με την εμπλοκή νέων πολυεθνικών εταιρειών για την εκμετάλλευση του φυσικού αερίου της περιοχή μας, θα έχουμε ένα νέο γεωπολιτικό σκηνικό που δημιουργεί νέα -θετικά για την Κύπρο- ισοζύγια δυνάμεων. Και προϋποθέσεις για δημοκρατική λύση. Υπό αυτές τις συνθήκες η Τουρκία δεν θα εμφανίζεται, κυρίως προς την Ευρώπη, ως ο μόνος ενεργειακός διάδρομος και ως εκ τούτου η στάση των εταίρων μας, όταν θα διατυπώνουν θέσεις στη σχέση μας με την Τουρκία, θα παρουσιάζει ένα νέο ποιοτικό στοιχείο: Μέχρι τώρα ψηφίζουν με γνώμονα το δίκαιο, ενώ ταυτοχρόνως κρύβονται πίσω από το Κυπριακό για να δημιουργήσουν προβλήματα στην πλήρη τουρκική ένταξη. Με τα νέα δεδομένα, η όποια υποστήριξη των εταίρων θα έχει το ποιοτικό στοιχείο, που απολαμβάνει σήμερα η υποστήριξη που δίδουν μεγάλη ομάδα των εταίρων μας στην Τουρκία. Ότι, δηλαδή, μέσω της Κύπρου θα εξυπηρετούνται τα δικά τους ενεργειακά συμφέροντα, ενδεχομένως, κατά τρόπον καλύτερο, ακόμη και από αυτόν με τον οποίο εξυπηρετούνται ή θα μπορούσαν να εξυπηρετηθούν μέσω της Τουρκίας. Οι «Ευρωπαίοι βάρβαροι» και οι Κινέζοι ηγεμόνες ΤΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ στη λύση του Κυπριακού είναι η οικοδόμηση νέας υφιστάμενης στρατηγικής και στόχου, καθώς και η κατάσταση και η ψυχολογία της ηττοπάθειας και της υποτελούς πολιτικής πρακτικής προς τον ηγεμόνα, με την παροχή συνεχών δώρων όπως η εκ περιτροπής Προεδρία, η σταθμισμένη ψήφος, η παραμονή εποίκων και η μετατροπή των Τούρκων που θα διαμένουν στην Κύπρο σε Ευρωπαίους πολίτες! Και η ιστορία αυτή θυμίζει το απόσπασμα από το τελευταίο βιβλίο του Χένρι Κίσινγκερ, ο οποίος περιγράφει το “Κινεζικό Κowtow”, δηλαδή τον τρόπο με τον οποίο οι «Ευρωπαίοι βάρβαροι» έπρεπε να δείξουν την υποταγή και την υποτέλειά τους προς τους Κινέζους αφέντες. Και όπως εξηγεί ο Κίσινγκερ, το “Κowtow” περιλαμβάνει τρεις φορές άγγιγμα του κεφαλιού στο έδαφος ενώπιον του ηγεμόνα! Και δεκατρείς, βεβαίως, υποκλίσεις να γίνονταν στους Κινέζους ή να γίνουν στους Τούρκους, κανείς Ευρωπαίος και κανείς δικός μας δεν μπορεί να κερδίσει τον σεβασμό είτε των Κινέζων είτε των Τούρκων. Διότι θα μας θεωρούν υποτελείς και με βάση την οθωμανική πρακτική γκιαούρηδες, όπως μου είχε πει λίαν προσφάτως ένας Τούρκος αριστερός διανοούμενος. Ναι, μου είπε, έτσι σας βλέπουν οι Κεμαλιστές, αλλά και οι Ισλαμιστές του Ερντογάν, γκιαούρηδες· δηλαδή, πρόσθεσε, πολίτες δεύτερης κατηγορίας! Δρ. των Διεθνών Σχέσεων ΓΙΑΝΝΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ http://www.drougos.gr/ ΤΟ ΚΙΝΕΖΙΚΟ "KOWTOW"

11/03/2012 | Του Γιάννου Χαραλαμπίδη

Οι γκιαούρηδες της ομοσπονδίας και η νέα στρατηγική

Η εναλλακτική επιλογή λύσης, η ένταξη στο ΝΑΤΟ και οι ζώνες (επαρχίες) ως δομικό στοιχείο μιας βιώσιμης λύσης

Ακόμη χίλια χρόνια να συνεδριάζει το Εθνικό Συμβούλιο, δεν θα καταφέρει να δημιουργήσει συνθήκες βιώσιμης λύσης. Διότι ο στόχος της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, ενώ ρητορικώς εμφανίζεται ως επανένωση, στην πράξη πρόκειται για λύση διχοτομική, η οποία δεν στηρίζεται σε αρχές, αλλά στα τετελεσμένα της εισβολής, δηλαδή στον γεωγραφικό, διοικητικό και πληθυσμιακό διαχωρισμό της Κύπρου.

Ουτοπία και ομοσπονδία

Συνεπώς, εάν θεωρηθεί ότι αυτή είναι η λύση, δηλαδή της ομοσπονδίας, θα είναι διχοτομικού χαρακτήρα. Οπότε το Εθνικό Συμβούλιο δεν θα πρέπει να παραμείνει κολλημένο στην υπό συζήτηση ομοσπονδία, αλλά λογικό δεν θα ήταν να αποφασίσει ποια είναι η καλύτερη μορφή διχοτόμησης; Διότι, η επιμονή στη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, καθίσταται λύση ουτοπική στα μάτια της κοινής γνώμης, εφόσον επί σειράν ετών δεν καταλήγει σε θετικό αποτέλεσμα.

Υπό αυτές τις συνθήκες αυξάνεται μεταξύ της κοινής γνώμης η τάση για διχοτόμηση, διότι θεωρούν τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία ως επιλογή χειρότερη από την υφιστάμενη κατάσταση. Ο πολίτης όλο και περισσότερο κατανοεί ότι: Για να υπογραφεί η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία και να γίνει εφικτή, θα πρέπει να υπογράψουμε συνθηκολόγηση. Θα είναι, όμως, ουτοπία η επανένωση.

Η εναλλακτική επιλογή λύσης

Εφόσον το Εθνικό Συμβούλιο δεν κατανοεί τα αυτονόητα, είτε το Κυπριακό δεν θα επιλυθεί στη βάση της επανένωσης είτε η κατάσταση θα διαιωνιστεί. Θα έχουμε, δηλαδή, είτε μια de facto είτε μια de jure διχοτόμηση. Συνεπώς, αυτό το οποίο χρειάζεται δεν είναι μόνο αλλαγή στρατηγικής, αλλά και στόχου. Συναφώς, επισημάνουμε ότι η εναλλακτική επιλογή μπορεί να στηριχθεί επί των ακόλουθων πυλώνων:

1. Της δημοκρατικότητας και της ΕΕ: Η λύση θα πρέπει να στηρίζεται επί των δημοκρατικών αρχών και όχι να ονοματίζεται και ακολούθως να επιδιώκεται ο ακρωτηριασμός των ατομικών ανθρωπίνων και άλλων δικαιωμάτων. Ως εκ τούτου, η διαδικασία θα είναι από κάτω προς τα πάνω και όχι από πάνω προς τα κάτω. Έτσι, οι πυλώνες της λύσης θα είναι οι δημοκρατικές αρχές και αξίες, καθώς και οι τέσσερις θεμελιώδεις ελευθερίες επί των οποίων στηρίζεται η ΕΕ, όπως της διακίνησης κεφαλαίων, αγαθών, προσώπων και υπηρεσιών.

Επί τούτων προστίθενται οι θεμελιώδεις αρχές της ελεύθερης εγκατάστασης και περιουσίας καθώς και η αρχή ‘ένας άνθρωπος μια ψήφος’. Συνεπώς, αντί της ομοσπονδιακής καθαυτό δομής, στην Κύπρο θα μπορούσε να εφαρμοστεί ένα κράτος ενιαίο, συνέχεια της Ζυρίχης, χωρισμένο σε έξι επαρχίες – ζώνες εκ των οποίων οι δύο θα μπορούσαν να ήταν δυνατό να αυτοδιοικούνται από Τουρκοκυπρίους, χωρίς να έχουν δικαιώματα πολιτειακού επιπέδου και με το κοινοτικό κεκτημένο να είναι πλήρως εφαρμοσμένο σε ολόκληρη την Κύπρο, χωρίς φυλετικές και εθνολογικές διακρίσεις, με μια κεντρική εξουσία, μια κυβέρνηση, μια ιθαγένεια, καθώς και με πλήρη σεβασμό στην αρχή ‘ένας άνθρωπος μια ψήφος’.

2. Του γεωστρατηγικού χαρακτήρα του προβλήματος: Κλειδί για τη βιωσιμότητα της λύσης είναι η αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων, η οποία είτε θα προκύψει μέσω πολέμου είτε διά της διπλωματικής οδού. Εφόσον ο ελληνικός στρατός δεν μπορεί να εκδιώξει τον τουρκικό από την Κύπρο και εφόσον ο πόλεμος αποκλείεται ως επιλογή, τότε θα πρέπει να εξευρεθεί ένας άλλος στρατός, ο οποίος να είναι ισχυρότερος του τουρκικού. Και αυτός ο στρατός είναι του ΝΑΤΟ.

Υπό αυτές τις συνθήκες θα πρέπει η Κύπρος να υποβάλει αίτηση ένταξης στο ΝΑΤΟ και να εγκαταλειφθεί η θέση περί αποστρατικοποίησης, που σημαίνει τη δημιουργία, μετά τη λύση, δύο χωριστών στρατιωτικών αγημάτων, ενός ελληνοκυπριακού και ενός τουρκοκυπριακού, που θα έχουν χωριστές αλλά και μια κοινή διοίκηση, που θα εκπροσωπεί το κράτος διεθνώς.

Βεβαίως, υπάρχει και ο ισχυρισμός ότι, εάν η Κύπρος υποβάλει αίτηση ένταξης στο ΝΑΤΟ, η Τουρκία θα ασκήσει βέτο. Ας βάλει χίλια βέτο! Σε μια τέτοια περίπτωση, η Λευκωσία θα μπορεί να δικαιολογήσει το πλήρες πάγωμα των ενταξιακών διαδικασιών της Τουρκίας και να αποδείξει ότι η άλλη πλευρά δεν επιθυμεί λύση στη βάση του αμοιβαίου σεβασμού, αλλά τη νομιμοποίηση του γεωστρατηγικού ελέγχου της Κύπρου όπως αυτή προέκυψε από την εισβολή, ως αποτέλεσμα της τουρκικής αναθεωρητικής πολιτικής. Η πρόταση λειτουργικής λύσης θα μπορούσε να στηριχθεί στη λογική του win-win situation και θα μπορούσε να στηριχθεί στην εξής λογική: Α. Ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ και ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ ή παραχώρηση καθεστώτος ειδικής σχέσης. Β. Δημοκρατική και ευρωπαϊκή λύση στο Κυπριακό, δημοκρατική και ευρωπαϊκή Τουρκία.

Η Κύπρος είναι ΝΑΤΟ…

ΑΛΛΩΣΤΕ, επειδή περί ΝΑΤΟ ο λόγος, αληθές είναι ότι η Κύπρος είναι εκ των πραγμάτων ΝΑΤΟ, αλλά επί σειράν ετών η ηγεσία του νησιού δεν ήθελε και δεν θέλει να δει την αλήθεια: Η ΕΛΔΥΚ είναι ΝΑΤΟ, η ΤΟΥΡΔΥΚ και ο παράνομος τουρκικός στρατός κατοχής είναι ΝΑΤΟ και οι Βρετανικές Βάσεις είναι επίσης ΝΑΤΟ. Όλοι, άμεσα ή έμμεσα, ενεργούν μέσω Κύπρου και κυρίως Βρετανοί και Τούρκοι, απολαμβάνοντας οφέλη, που δεν απολαμβάνει όμως η κυπριακή Κυβέρνηση, η οποία είναι εκτός ΝΑΤΟ. Και στην ουσία, τμήμα των δικών της κυριαρχικών δικαιωμάτων σε ζητήματα άμυνας και εξωτερικής πολιτικής ασκούνται από την Τουρκία και τη Βρετανία.

Εάν η Κύπρος ενταχθεί στο ΝΑΤΟ θα ενισχύσει την ασφάλεια και την κυριαρχία της και θα σπάσει η μονοπωλιακή σχέση της Τουρκίας και της Βρετανίας με το ΝΑΤΟ μέσω Κύπρου. Υπάρχει, όμως, ακόμη ένας λόγος για την ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ. Καλύπτεται το ζήτημα της ασφάλειας και των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων. Εξουδετερώνεται ο ισχυρισμός της Άγκυρας ότι βρίσκεται στην Κύπρο για την προστασία των Τουρκοκυπρίων, αλλά και για τη δική της ασφάλεια, υπό την έννοια ότι από την Κύπρο θα μπορεί να απειληθεί η Τουρκία στο μαλακό της υπογάστριο. Εφόσον η Κύπρος θα είναι ΝΑΤΟ, ποιον ισχυρισμό θα μπορεί να προβάλει η Τουρκία; Ότι το ΝΑΤΟ απειλεί τους Τουρκοκύπριους ή την ασφάλειά της μέσω Κύπρου;

Στρατηγικές συμμαχίες και φυσικό αέριο

ΕΝΑΣ τρίτος πυλώνας είναι αυτός των στρατηγικών συμμαχιών και του φυσικού αερίου ως στρατηγικού εργαλείου και κινήτρου για τη λύση. Και επί τούτου θα πρέπει να επισημανθεί ότι απαραίτητη προϋπόθεση είναι το ξεκαθάρισμα του στόχου της λύσης. Διότι, τελικώς, καμιά λογική δεν υπάρχει ώστε να χρησιμοποιήσουμε το φυσικό αέριο και τα πετρέλαια για μια διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, που θα υλοποιεί τουρκικούς και βρετανικούς διχοτομικούς στόχους.

Καμιά επίσης λογική δεν μπορεί να οδηγεί στην απόφαση ότι θα πρέπει να περάσει αγωγός από την Κύπρο στην Τουρκία για τη μεταφορά του φυσικού αερίου. Γιατί; Διότι εάν συμβεί κάτι τέτοιο, το νησί -και πολιτειακά και γεωοικονομικά- θα τεθεί υπό την εξάρτηση της Τουρκίας. Εάν τα πράγματα δεν ήταν έτσι και ήταν αλλιώς, τότε γιατί το Ισραήλ να μην περάσει αγωγό προς την Τουρκία για να εκμεταλλευτεί το φυσικό του αέριο;

Το Ισραήλ δεν το πράττει, διότι ουδόλως επιθυμεί να βρεθεί υπό τουρκική εξάρτηση εφόσον μπορεί να την αποφύγει μέσω της Κύπρου, με την οποία επιδιώκει συμμαχία, η οποία όμως θα πρέπει να έχει στρατηγικό χαρακτήρα. Και να καλύπτει τομείς από την άμυνα ώς την οικονομία και τη ναυτιλία. Η Κύπρος μπορεί να γίνει περιφερειακό, εμπορικό και ναυτιλιακό περιφερειακό κέντρο της ΕΕ.

Και είναι σημαντικό να προεκταθεί η συμμαχία Κύπρου – Ισραήλ και προς την Ελλάδα, υπό την έννοια ότι θα καθοριστεί η ελληνική ΑΟΖ και θα υπογραφεί συμφωνία με τη Λευκωσία. Μια συμφωνία Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ ανατρέπει τον επί μακρόν τουρκικό σχεδιασμό για τη μετατροπή της περιοχής, από τη Μαρμαρίδα ώς την Αλεξανδρέττα, ως τουρκική λίμνη ενταγμένη στους ενεργειακούς σχεδιασμούς της Τουρκίας, που περιλαμβάνουν την εμπέδωσή της ως περιφερειακής ηγεμονικής δύναμης, γεγονός που κανείς δεν θα ήθελε. Και δη το Ισραήλ.

Υπό αυτές τις συνθήκες και με την εμπλοκή νέων πολυεθνικών εταιρειών για την εκμετάλλευση του φυσικού αερίου της περιοχή μας, θα έχουμε ένα νέο γεωπολιτικό σκηνικό που δημιουργεί νέα -θετικά για την Κύπρο- ισοζύγια δυνάμεων. Και προϋποθέσεις για δημοκρατική λύση. Υπό αυτές τις συνθήκες η Τουρκία δεν θα εμφανίζεται, κυρίως προς την Ευρώπη, ως ο μόνος ενεργειακός διάδρομος και ως εκ τούτου η στάση των εταίρων μας, όταν θα διατυπώνουν θέσεις στη σχέση μας με την Τουρκία, θα παρουσιάζει ένα νέο ποιοτικό στοιχείο:

Μέχρι τώρα ψηφίζουν με γνώμονα το δίκαιο, ενώ ταυτοχρόνως κρύβονται πίσω από το Κυπριακό για να δημιουργήσουν προβλήματα στην πλήρη τουρκική ένταξη. Με τα νέα δεδομένα, η όποια υποστήριξη των εταίρων θα έχει το ποιοτικό στοιχείο, που απολαμβάνει σήμερα η υποστήριξη που δίδουν μεγάλη ομάδα των εταίρων μας στην Τουρκία. Ότι, δηλαδή, μέσω της Κύπρου θα εξυπηρετούνται τα δικά τους ενεργειακά συμφέροντα, ενδεχομένως, κατά τρόπον καλύτερο, ακόμη και από αυτόν με τον οποίο εξυπηρετούνται ή θα μπορούσαν να εξυπηρετηθούν μέσω της Τουρκίας.

Οι «Ευρωπαίοι βάρβαροι» και οι Κινέζοι ηγεμόνες

ΤΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ στη λύση του Κυπριακού είναι η οικοδόμηση νέας υφιστάμενης στρατηγικής και στόχου, καθώς και η κατάσταση και η ψυχολογία της ηττοπάθειας και της υποτελούς πολιτικής πρακτικής προς τον ηγεμόνα, με την παροχή συνεχών δώρων όπως η εκ περιτροπής Προεδρία, η σταθμισμένη ψήφος, η παραμονή εποίκων και η μετατροπή των Τούρκων που θα διαμένουν στην Κύπρο σε Ευρωπαίους πολίτες!

Και η ιστορία αυτή θυμίζει το απόσπασμα από το τελευταίο βιβλίο του Χένρι Κίσινγκερ, ο οποίος περιγράφει το “Κινεζικό Κowtow”, δηλαδή τον τρόπο με τον οποίο οι «Ευρωπαίοι βάρβαροι» έπρεπε να δείξουν την υποταγή και την υποτέλειά τους προς τους Κινέζους αφέντες. Και όπως εξηγεί ο Κίσινγκερ, το “Κowtow” περιλαμβάνει τρεις φορές άγγιγμα του κεφαλιού στο έδαφος ενώπιον του ηγεμόνα! Και δεκατρείς, βεβαίως, υποκλίσεις να γίνονταν στους Κινέζους ή να γίνουν στους Τούρκους, κανείς Ευρωπαίος και κανείς δικός μας δεν μπορεί να κερδίσει τον σεβασμό είτε των Κινέζων είτε των Τούρκων.

Διότι θα μας θεωρούν υποτελείς και με βάση την οθωμανική πρακτική γκιαούρηδες, όπως μου είχε πει λίαν προσφάτως ένας Τούρκος αριστερός διανοούμενος. Ναι, μου είπε, έτσι σας βλέπουν οι Κεμαλιστές, αλλά και οι Ισλαμιστές του Ερντογάν, γκιαούρηδες· δηλαδή, πρόσθεσε, πολίτες δεύτερης κατηγορίας!

Δρ. των Διεθνών Σχέσεων
ΓΙΑΝΝΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ

http://www.drougos.gr/