Όποτε άκουγα τον Σημίτη να μιλά για Θεσσαλονίκη πρωτεύουσα των Βαλκανίων, έχοντας υπόψη μου το σχέδιο και τις προθέσεις των τριγύρω, μαζί με όλες τις υπόλοιπες παραποιητικές φανφάρες του φυσικά, με έπιανε η ψυχή μου. Όπου και αν είχα συζητήσει την σχεδιαζόμενη προοπτική της Θεσσαλονίκης, το θεωρούσαν εξωπραγματικό, φαντασιόπληκτο. Σήμερα το αντιμετωπίζουμε μπροστά μας και όμως λίγοι είναι αυτοί που καταλαβαίνουν. Οι υπόλοιποι ζουν στην εκτυφλωτικά παρακμιακή καθημερινότητά τους. Δεν υφίσταται σε καμία περίπτωση το ερώτημα "και τι να κάνουν ;", γιατί όποιος ρωτά αυτό, τότε είναι επικίνδυνα αφελής και νομπελίστας της αγνωσιάς ή της διαπλοκής. Όταν ένα λαός δεν καταφέρνει να ενωθεί, κάτω από τις σημερινές συνθήκες, το σχέδιο έχει επιφέρει θανάσιμα πλήγματα στην κοινωνία και αυτό δεν γιατρεύεται ούτε άμεσα, ούτε εύκολα. Κανείς δεν θέλει να κλείσει η Χαλβουργική, (δεν είναι άσχετο παράδειγμα αντίθετα) , όμως το άνοιγμά της θα έπρεπε να είχε την σύμφωνη γνώμη όλων των απεργών, όχι μερικών, όπως και το αντίθετο. Οι απεργοσπάστες ούτε δημοκράτες είναι, ούτε σώφρονες, ούτε δίκαιοι, ούτε αλληλέγγυοι ενός αγώνα και κατ' επέκταση μιας πατρίδας και ενός Έθνους. Είναι σε κάθε περίπτωση δολιοφθορείς. Ο απεργοσπάστης γίνεται υποχείριο της διαπλοκής, αν δεν είναι ήδη. Δεν έχει να κάνει με ΠΑΜΕ και δώθε, έχει να κάνει με αρχές. Η πατρίδα μας δεν περνά μέρες απλών κάποιων εσωτερικών διεκδικήσεων και αντιπαραθέσεων. Περνά ημέρες Εθνικών τεραστίων προβλημάτων, προκλήσεων και λεπτών ισορροπιών, οι οποίες όμως δεν εκλαμβάνονται τοιουτοτρόπως, παρά μόνον εγωκεντρικώς και συμφεροντολογικώς, ελαχίστου διαμετρήματος. Πόσες γραμμές ηλεκτρονικές και πραγματικού μελανιού θα πρέπει να χυθούν, να γίνει αυτό το τόσο απλό κατανοητό. Κανείς δεν είπε να χάνουν οι εργάτες τα δικαιώματά τους, αντίθετα να έχουν σοβαρές προτάσεις να αντιπαραθέσουν με την δημόσια άμεση γνωστοποίηση τους , όπως και κάθε πρόοδος του διαλόγου. Το μόνον που η κοινή γνώμη έβλεπε μέχρι σήμερα ήταν μια στείρα απεργία, χωρίς εναλλακτικές προτάσεις ανάλογες των ημερών και των περιστάσεων και σε συσχετισμό με ότι συμβαίνει στους υπόλοιπους Έλληνες, αλλά κυρίως στην Ελλάδα μας. Όχι κύριοι δεν γίνονται έτσι οι αγώνες. Οι αγώνες έχουν όραμα και κοινή προοπτική, ειδάλλως τους τρώει όλους το μαύρο σκοτάδι. Ήθελα να ρωτήσω απεργούς και απεργοσπάστες : Κάτω από ποιά ομπρέλα προστασίας βρίσκετε την δυνατότητα να ενεργείτε τοιουτοτρόπως ;; Επειδή φυσικά υπάρχει η πατρίδα και οι νόμοι της. Τι κάνατε όλοι εσείς εν σχέσει με αυτό ;; το μόνον που μπορείτε να είστε είναι : είτε απεργοί είτε απεργοσπάστες ;; Νομίζετε πως έτσι θα σωθεί η ουσία του προβλήματος ;; Όσο περισσότερο διαχωρίζεστε, τόσο περισσότερο γίνεστε συνένοχοι ενός φανερού εγκλήματος, που κανείς έτσι κι αλλιώς δεν εξαιρείται από αυτό.. ¨Εχει γίνει μια αρχή και δεν την έχουμε εκλάβει όλοι σωστά. Η ένωση των όποιων ενεργειών δεν αφορά μερίδες ανθρώπων, αλλά όλων των Ελλήνων. Δεν είναι μία καταμέτωπο επίθεση σε έναν επιχειρηματία, αλλά ενάντια σε μια κοσμοθεωρία. Το αυτό ισχύει για τον απεργοσπάστη, που σήμερα ενώ έχει την δυνατότητα να φέρει έστω αυτόν τον υποτιμητικό τίτλο, αύριο ούτε αυτόν δεν θα έχει . Το δικαίωμα του "εργαζέσθαι" δεν είναι αποκομμένο από αρχές και ηθική, ενώ σε αντίθετα δεδομένα, γίνεται απόλυτα δουλικό, μάλλον σκλαβωτικό. Μιας και οι δούλοι έχαιραν περισσότερων δικαιωμάτων στην Αρχαία Αθήνα, απ' ότι ακόμα και από το δικαίωμα του "εργάζεσθαι". Ήταν αυτοί που κρατούσαν την τάξη και την ασφάλεια στον δουλικό τους κόσμο και τα του δήμου. Άρα αυτό σημαίνει πως η επιβίωση δεν είναι ατομική υπόθεση ή στείρα συντεχνιακή , αλλά Εθνικά συλλογική. Πρώτα σώζουμε την Εθνική ασφάλεια και μετά καλλιτερεύουμε την επί μέρους. Οι εργαζόμενοι διεκδικούν συλλογικά και όχι μεμονωμένα, εκτός αν νομίζουν πως τρέχει διαφορετικό αίμα στον καθένα εργαζόμενο.... Συμβαίνουν κοσμοϊστορικά γεγονότα, αλλά εμείς δεν είμαστε ικανοί να μείνουμε ενωμένοι κάτω από οποιοδήποτε κόστος. Το δικαίωμα στο "εργάζεσθαι", δεν είναι ατομική υπόθεση, αλλά συλλογική, το ίδιο και η απεργία. Ό,τι έχουμε να κάνουμε, το κάνουμε όλοι μαζί, αλλά μαζί. Έστω και εάν είναι λάθος. Μεγαλύτερη αξία έχει η ηθική και η αρετή απ' οτιδήποτε άλλο. Δεν κυλά το χρήμα στις φλέβες (!!), όπως άκουσα εχθές τον κ. Τσαγκάρη να λέει στο Κόντρα. Η αρετή κυλά στο αίμα. Γιατί δίχως αρετή, δεν μπορείς να είσαι ούτε απεργός ούτε απεργοσπάστης, όσο δίκιο κι αν νομίζεις πως έχεις, μια οποιαδήποτε στιγμή. Ν knossopolis ΣΧΕΔΙΟ "ΜΠΟΥΛΓΚΡΆΒΙΑ"

Όποτε άκουγα τον Σημίτη να μιλά για Θεσσαλονίκη πρωτεύουσα των Βαλκανίων, έχοντας υπόψη μου το σχέδιο και τις προθέσεις των τριγύρω, μαζί με όλες τις υπόλοιπες παραποιητικές φανφάρες του φυσικά, με έπιανε η ψυχή μου. Όπου και αν είχα συζητήσει την σχεδιαζόμενη προοπτική της Θεσσαλονίκης, το θεωρούσαν εξωπραγματικό, φαντασιόπληκτο. Σήμερα το αντιμετωπίζουμε μπροστά μας και όμως λίγοι είναι αυτοί που καταλαβαίνουν.  Οι υπόλοιποι ζουν στην εκτυφλωτικά παρακμιακή καθημερινότητά τους. 

Δεν υφίσταται σε καμία περίπτωση το ερώτημα "και τι να κάνουν ;", γιατί όποιος ρωτά αυτό, τότε είναι επικίνδυνα αφελής και νομπελίστας της αγνωσιάς ή της διαπλοκής.  Όταν ένα λαός δεν καταφέρνει να ενωθεί, κάτω από τις σημερινές συνθήκες, το σχέδιο έχει επιφέρει θανάσιμα πλήγματα στην κοινωνία και αυτό δεν γιατρεύεται ούτε άμεσα, ούτε εύκολα. 

Κανείς δεν θέλει να κλείσει η Χαλβουργική, (δεν είναι άσχετο παράδειγμα αντίθετα) , όμως το άνοιγμά της θα έπρεπε να είχε την σύμφωνη γνώμη όλων των απεργών, όχι μερικών, όπως και το αντίθετο.  Οι απεργοσπάστες ούτε δημοκράτες είναι, ούτε σώφρονες, ούτε δίκαιοι, ούτε αλληλέγγυοι ενός αγώνα και κατ' επέκταση μιας πατρίδας και ενός Έθνους.  Είναι σε κάθε περίπτωση δολιοφθορείς.  Ο απεργοσπάστης γίνεται υποχείριο της διαπλοκής, αν δεν είναι ήδη.  Δεν έχει να κάνει με ΠΑΜΕ και δώθε, έχει να κάνει με αρχές.  Η πατρίδα μας δεν περνά μέρες απλών κάποιων εσωτερικών διεκδικήσεων  και αντιπαραθέσεων. Περνά ημέρες Εθνικών τεραστίων προβλημάτων, προκλήσεων και λεπτών ισορροπιών, οι οποίες όμως δεν εκλαμβάνονται τοιουτοτρόπως, παρά μόνον εγωκεντρικώς και συμφεροντολογικώς, ελαχίστου διαμετρήματος. 

Πόσες γραμμές ηλεκτρονικές και πραγματικού μελανιού θα πρέπει να χυθούν, να γίνει αυτό το τόσο απλό κατανοητό.  Κανείς δεν είπε να χάνουν οι εργάτες τα δικαιώματά τους, αντίθετα να έχουν σοβαρές προτάσεις να αντιπαραθέσουν με την δημόσια άμεση γνωστοποίηση τους , όπως και κάθε πρόοδος του διαλόγου.  Το μόνον που η κοινή γνώμη έβλεπε μέχρι σήμερα ήταν μια στείρα απεργία, χωρίς εναλλακτικές προτάσεις ανάλογες των ημερών και των περιστάσεων και σε συσχετισμό με ότι συμβαίνει στους υπόλοιπους Έλληνες, αλλά κυρίως στην Ελλάδα μας.   Όχι κύριοι δεν γίνονται έτσι οι αγώνες.   Οι αγώνες έχουν όραμα και κοινή προοπτική, ειδάλλως τους τρώει όλους το μαύρο σκοτάδι.

Ήθελα να ρωτήσω απεργούς και απεργοσπάστες : Κάτω από ποιά ομπρέλα προστασίας βρίσκετε την δυνατότητα να ενεργείτε τοιουτοτρόπως ;;  Επειδή φυσικά υπάρχει η πατρίδα και οι νόμοι της. Τι κάνατε όλοι εσείς εν σχέσει με αυτό ;; το μόνον που μπορείτε να είστε είναι : είτε απεργοί είτε απεργοσπάστες ;;  Νομίζετε πως έτσι θα σωθεί η ουσία του προβλήματος ;;   Όσο περισσότερο διαχωρίζεστε, τόσο περισσότερο γίνεστε συνένοχοι ενός φανερού εγκλήματος, που κανείς έτσι κι αλλιώς δεν εξαιρείται από αυτό..

¨Εχει γίνει μια αρχή και δεν την έχουμε εκλάβει όλοι σωστά.  Η ένωση των όποιων ενεργειών δεν αφορά μερίδες ανθρώπων, αλλά όλων των Ελλήνων.  Δεν είναι μία καταμέτωπο επίθεση σε έναν επιχειρηματία, αλλά ενάντια σε μια κοσμοθεωρία.  Το αυτό ισχύει για τον απεργοσπάστη, που σήμερα ενώ έχει την δυνατότητα να φέρει έστω αυτόν τον υποτιμητικό τίτλο, αύριο ούτε αυτόν δεν θα έχει .  Το δικαίωμα του "εργαζέσθαι" δεν είναι αποκομμένο από αρχές και ηθική, ενώ σε αντίθετα δεδομένα, γίνεται απόλυτα δουλικό, μάλλον σκλαβωτικό. Μιας και οι δούλοι έχαιραν περισσότερων δικαιωμάτων στην Αρχαία Αθήνα, απ' ότι ακόμα και από το δικαίωμα του "εργάζεσθαι".   Ήταν αυτοί που κρατούσαν την τάξη και την ασφάλεια στον δουλικό τους κόσμο και τα του δήμου.  Άρα αυτό σημαίνει πως η επιβίωση δεν είναι ατομική υπόθεση ή στείρα συντεχνιακή , αλλά Εθνικά συλλογική.  Πρώτα σώζουμε την Εθνική ασφάλεια και μετά καλλιτερεύουμε την επί μέρους.  Οι εργαζόμενοι διεκδικούν συλλογικά και όχι μεμονωμένα, εκτός αν νομίζουν πως τρέχει διαφορετικό αίμα στον καθένα εργαζόμενο....

Συμβαίνουν κοσμοϊστορικά γεγονότα, αλλά εμείς δεν είμαστε ικανοί να μείνουμε ενωμένοι κάτω από οποιοδήποτε κόστος. Το δικαίωμα στο "εργάζεσθαι", δεν είναι ατομική υπόθεση, αλλά συλλογική, το ίδιο και η απεργία.  Ό,τι έχουμε να κάνουμε, το κάνουμε όλοι μαζί, αλλά μαζί.  Έστω και εάν είναι λάθος.    Μεγαλύτερη αξία έχει η ηθική και η αρετή απ' οτιδήποτε άλλο.  Δεν κυλά το χρήμα στις φλέβες (!!), όπως άκουσα εχθές τον κ. Τσαγκάρη να λέει στο Κόντρα.  Η αρετή κυλά στο αίμα.  Γιατί δίχως αρετή, δεν μπορείς να είσαι ούτε απεργός ούτε απεργοσπάστης, όσο δίκιο κι αν νομίζεις πως έχεις, μια οποιαδήποτε στιγμή.     Ν
 
knossopolis