Πάνω απ’ τον κοιμώμενο φυλακισμένο κόσμο του πλανήτη μας , ξεπροβάλει το καρτούν ο κερασφόρος θεός, η αίγα - ο αιγόκερος που τα πάντα παρακολουθεί και κινεί τα νήματα του τρόπου ζωής στην γη. Ο σε λήθαργο εντεταλμένος άνθρωπος του κερασφόρου θεού που έχει επωμιστεί το βάρος της τάξης του υλικού κόσμου, ξυπνά και αρχίζει να συνειδητοποιεί το χάος στο οποίο έχει περιέλθει το περιβάλλον στο οποίο εκείνος έχει δημιουργήσει, εξ ου και το αρχικό σκοτάδι. Μέχρι που συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί να κάνει κάτι περισσότερο ή διαφορετικό από το να συνεχίζει να χορεύει αυτό που το αστέρι τού ορίζει, εκεί γίνεται αντιληπτή και η σχιζοφρένεια του. Το αστέρι στα περισσότερα δευτερόλεπτα του βίντεο βρίσκεται παρ’ όλα αυτά στα πόδια του, το πατά αν και χορεύει. Ανεβαίνοντας προς τα πάνω ο φωτισμός σε σχήμα αστέρι, φωτίζει στο τέλος μια γωνιά του μαυροπίνακα, που σημαίνει πως ο εντεταλμένος άνθρωπος γνωρίζει μόνον λίγα, απ’ όσα έχουν γραφτεί στον μαυροπίνακα του κόσμου και αυτά, όχι ολοκληρωμένα. Αρχίζει και κατηγορεί τον εαυτό του «shame on you, shame on you” που δυσκολεύεται να βρει τα υπόλοιπα γράμματα μιας απλούστατης λέξης, σχεδόν σχηματισμένης, «εξέλιξη» , με κίνδυνο να καρατομηθεί απ’ την θέση που κατέχει, γι αυτό και αντικαθίσταται κάποια στιγμή απ’ τον επόμενο. Μιας «εξέλιξης» όμως, που εξακολουθεί να παραμένει ασυμπλήρωτη στον μαυροπίνακα, ακόμα και μετά την αντικατάσταση καρτούν προσώπου, όπου και αυτό με την σειρά του στο τέλος, παρά την πρόσκαιρη ευθυμία, απομένει απομονωμένο σε μια μαύρη τρύπα σκοτεινή, φιγούρα φάντασμα ενός παραθύρου παγωμένου, μια νύχτα φρικτά σκοτεινά παγερή. Στον πίνακα μπορούμε να υποθέσουμε πως με σύμβολα αναπαρίστανται τα κακά του κόσμου, που άλλωστε ελάχιστα σπουδαία πράγματα έχει να επιδείξει στο πέρασμά του, δηλαδή Ένα..… (όχι το τελευταίο δεν έχει να κάνει με το βίντεο, ο συνειρμός το έφερε έτσι… χι χι). Το μήλο δεν θα το ονόμαζα σύμβολο της σοφίας, αλλά σύμβολο του διχασμού, και εν προκειμένω, του πνευματικού διχασμού : του όλου που μοιράζεται στα δύο, μέσω των οποίων (αντιθέσεων) βασίζεται η εξέλιξη του κόσμου, η λέξη που υποτίθεται ότι ψάχνει. Πάντα όμως το μήλο παραμένει μήλο, είτε μοιραστεί στα δυο είτε κρατήσει την αρτιότητά του. Δεν ξέρω αν το συνειδητοποιεί το καρτούν όταν το μήλο κτυπά το παπούτσι του, χωρίζετα και ανθίζει, ώστε να καταλήξει στην απέραντη παγερή μοναχικότητά του, πάντως ο ιδρώτας της αγωνίας στάζει απ’ το πρόσωπό του. Στον έξω κόσμο του παγερού παραθύρου, τον κενό κάθε αισθήματος και πραγματικής αγάπης βυθισμένο στο σκοτάδι της νύχτας, μας τονίζει την σύμπραξη Αγγλίας – ΗΠΑ (big ben και αστερόεσσα). Το μέχρι πρότινος διασωληνωμένο καρτούν ανθρωπάριο, αφού έκανε την επανάστασή του βγάζοντας φωτιές από το στόμα, περπατά απελευθερωμένο πια απ' το βύσμα, όμως παραμένει ακόμα ανοικτό και κενό το πίσω μέρος του κεφαλιού του και ο σωλήνας-βύσμα-δαίμονας κινείται φιδίσια μόνος του, ενώ νωρίτερα ταλάνιζε τον νου του ανθρωπάριου ως ξενιστής του. Markets plunge γράφει κάποια στιγμή στα ονειρεμένα μάτια του ανθρωπάριου, «βουτιά αγορών»....!!! Ο δε ξενιστής-δαίμονας κατοικεί σε ένα όρος όμοιο με αυτό του τέρατος του "άρχοντα των δακτυλιδιών" πριν καταστραφεί. Σαν να λέμε τις κακώς εννοούμενες πεποιθήσεις, εν γένει πεποιθήσεις, που τον βασανίζουν στον ύπνο του, όντας ξένο κομμάτι του εαυτού του, αφού δεν φρόντισε από πριν να κάνει την αυτοκριτική του για να αυτοκαθαρθεί. Παράλληλα όμως υπάρχει ο «ταξιδεύων» ,ο έχων την μορφή του Ιησού (αει κίνητος), στις ψυχές των ανθρώπων (φάρυγγας - οισοφάγος - στέρνο, κάπου εκεί δίπλα είναι η καρδιά), που τον έχει προσπεράσει ο κερασφόρος θεός, άγαλμα ακίνητο στην πλώρη της νηός (πλοιάριο), ξεπηδά ανάμεσα στην κοιμισμένη ανθρωπότητα για να την αφυπνίσει και αυτό δεν είναι εύκολο, φέρνει αναγκαστικά καταστροφή, αφού θα πρέπει να καταρρεύσουν όλες αυτές οι ξένες παρουσίες, νεκρά αγάλματα στημένα και άχρηστα, ενός καταρρέοντος πολιτισμού. Από Αλλάχ (Λάντεν) μέχρι Βούδα, όλοι είναι μέσα στην απέραντη ποσειδώνια θάλασσα της ψυχής και του νου. Ο πρώτος ναός που βομβαρδίζεται είναι μουσουλμανικός με την ημισέληνο (3:03 ακριβώς). Ακολουθεί η εικόνα της νεκρής - μάλλον δολοφονημένης - θείας οικογένειας, με το αίμα κόκκινο ζωντανό, σαν να σκοτώθηκε εκείνη την στιγμή, άρα διαρκώς. Ακολουθούν πόλεμοι, θάνατοι και εξεγέρσεις, ενώ ο εν ύπνω Ιησούς ακόμα ταξιδεύει προς κάποιο προορισμό, πάντα όρθιος παρ΄όλο ότι είναι έτοιμος να σωριαστεί. Ό,τι έχει απομείνει πίσω, ελάχιστα απολειφάδια, εξακολουθούν να ζουν στο σκοτάδι συνεχίζοντας αυτό που ξέρουν. Ο Δερβίσης συνεχίζει τον χορό του, εκεί που πριν ήταν ο ναός του, ο χθόνιος συνεχίζει να χορεύει στην πύρινη αγκαλιά στα έγκατα της γης..... Και ξαφνικά η ναυς βγαίνει απ' το τούνελ μαζί με τα ψάρια που έχει μαζέψει κατά την πλεύση (ψυχές), αφήνοντας πίσω την είσοδο του δράκου. Ο νόμος της αγάπης αρχίζει να ανατέλλει με το άνοιγμα των ματιών του Ιησού καρτούν, η θεού Φωτός, η Θεού Αγάπης, αφήνοντας πίσω του καταστροφές και ερείπια. Σημειωτέον δε πως σε όλο το ταξίδι, τα πόδια είναι φλεγόμενα χωρίς να καίγονται, που σημαίνει ΠΥΡ, η γνώση η οποία δεν είναι ποτέ καταστροφική, αλλά ζωογόνος. Στο τέλος μια χριστιανική εκκλησία κτισμένη λίγο πριν την είσοδο του σπηλαίου του δράκου, αρχίζει και εκείνη τελευταία πια να γκρεμίζεται από τις δονήσεις των κλυδωνιζόμενων τοιχών του τούνελ. Μα η ναυς συνεχίζει σε ήρεμα νερά το ταξίδι της, γεμάτη Πυρ αείφωτοκαι αείζωο, αφήνοντας πίσω ότι είχε περιδιαβεί και συναντήσει μέχρι τότε. Γεγονός είναι πως έχει πολλά σύμβολα και συμβολισμούς το βίντεο, αλλά καλλίτερα θα ήταν να μην χανόμαστε τόσο πολύ στα επιμέρους ώστε να βλέπουμε την όλη ιστοριούλα. Αν σε κάποιο σημείο γκρεμίζονται δύο υψηλοί σταλαγμίτες, ως σύμβολα των διδύμων, σε σχήμα περίπου ανθρώπινου σώματος, λίγη σημασία έχουν ως εφέ και ως στολίδια τα μασονικά σύμβολα. Φυσικά όσα περιγράφησαν, ήταν μέσα απ' το δικό μου φαντασιόπληκτο μάτι, εν μέσω διαφόρων άλλων αναλύσεων και υποθέσεων. Νάγια "shame on you" Μια άλλη άποψη για το : I, Pet Goat II by Heliofant

Πάνω απ’ τον κοιμώμενο φυλακισμένο κόσμο του πλανήτη μας , ξεπροβάλει το καρτούν ο κερασφόρος θεός, η αίγα - ο αιγόκερος που τα πάντα παρακολουθεί και κινεί τα νήματα του τρόπου ζωής στην γη. 

Ο σε λήθαργο εντεταλμένος άνθρωπος του κερασφόρου θεού που έχει επωμιστεί το βάρος της τάξης του υλικού κόσμου,  ξυπνά και αρχίζει να συνειδητοποιεί το χάος στο οποίο έχει περιέλθει το περιβάλλον στο οποίο εκείνος έχει δημιουργήσει, εξ ου και το αρχικό σκοτάδι. Μέχρι που συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί να κάνει κάτι περισσότερο ή διαφορετικό από το να συνεχίζει να χορεύει αυτό που το αστέρι τού ορίζει, εκεί γίνεται αντιληπτή και η σχιζοφρένεια του.   Το αστέρι στα περισσότερα δευτερόλεπτα του βίντεο βρίσκεται παρ’ όλα αυτά στα πόδια του, το πατά αν και χορεύει.  Ανεβαίνοντας προς τα πάνω ο φωτισμός σε σχήμα αστέρι, φωτίζει στο τέλος μια γωνιά του μαυροπίνακα, που σημαίνει πως ο εντεταλμένος άνθρωπος γνωρίζει μόνον λίγα, απ’ όσα έχουν γραφτεί στον μαυροπίνακα του κόσμου και αυτά, όχι ολοκληρωμένα. 

Αρχίζει και κατηγορεί τον εαυτό του «shame on you, shame on you” που δυσκολεύεται να βρει τα υπόλοιπα γράμματα μιας απλούστατης λέξης, σχεδόν σχηματισμένης,  «εξέλιξη» , με κίνδυνο να καρατομηθεί απ’ την θέση που κατέχει, γι αυτό και αντικαθίσταται κάποια στιγμή απ’ τον επόμενο.  Μιας «εξέλιξης»  όμως, που εξακολουθεί να παραμένει ασυμπλήρωτη στον μαυροπίνακα, ακόμα και μετά την αντικατάσταση καρτούν προσώπου, όπου και αυτό με την σειρά του στο τέλος, παρά την πρόσκαιρη ευθυμία, απομένει απομονωμένο σε μια μαύρη τρύπα σκοτεινή,  φιγούρα φάντασμα ενός παραθύρου παγωμένου, μια νύχτα φρικτά σκοτεινά παγερή.  Στον πίνακα μπορούμε να υποθέσουμε πως με σύμβολα αναπαρίστανται τα κακά του κόσμου, που άλλωστε ελάχιστα σπουδαία πράγματα έχει να επιδείξει στο πέρασμά του, δηλαδή Ένα..… (όχι το τελευταίο δεν έχει να κάνει με το βίντεο, ο συνειρμός το έφερε έτσι…  χι χι).

Το μήλο δεν θα το ονόμαζα σύμβολο της σοφίας, αλλά σύμβολο του διχασμού, και εν προκειμένω, του πνευματικού διχασμού : του όλου που μοιράζεται στα δύο, μέσω των οποίων (αντιθέσεων) βασίζεται η εξέλιξη του κόσμου, η λέξη που υποτίθεται ότι ψάχνει.  Πάντα όμως το μήλο παραμένει μήλο, είτε μοιραστεί στα δυο είτε κρατήσει την αρτιότητά του.   Δεν ξέρω αν το συνειδητοποιεί το καρτούν όταν το μήλο κτυπά το παπούτσι του, χωρίζετα και ανθίζει, ώστε να καταλήξει στην απέραντη παγερή μοναχικότητά του,  πάντως ο ιδρώτας της αγωνίας στάζει απ’ το πρόσωπό του.

Στον έξω κόσμο του παγερού παραθύρου, τον κενό κάθε αισθήματος και πραγματικής αγάπης βυθισμένο στο σκοτάδι της νύχτας,  μας τονίζει την σύμπραξη Αγγλίας – ΗΠΑ (big ben και αστερόεσσα).

Το μέχρι πρότινος διασωληνωμένο καρτούν ανθρωπάριο, αφού έκανε την επανάστασή του βγάζοντας φωτιές από το στόμα, περπατά απελευθερωμένο πια απ' το βύσμα, όμως παραμένει ακόμα ανοικτό και κενό το πίσω μέρος του κεφαλιού του και ο σωλήνας-βύσμα-δαίμονας κινείται φιδίσια μόνος του, ενώ νωρίτερα ταλάνιζε τον νου του ανθρωπάριου ως ξενιστής του.  Markets plunge γράφει κάποια στιγμή στα ονειρεμένα μάτια του ανθρωπάριου, «βουτιά αγορών»....!!!

Ο δε ξενιστής-δαίμονας κατοικεί σε ένα όρος όμοιο με αυτό του τέρατος του "άρχοντα των δακτυλιδιών" πριν καταστραφεί.  Σαν να λέμε τις κακώς εννοούμενες πεποιθήσεις, εν γένει πεποιθήσεις,  που τον βασανίζουν στον ύπνο του, όντας ξένο κομμάτι του εαυτού του, αφού δεν φρόντισε από πριν να κάνει την αυτοκριτική του για να αυτοκαθαρθεί. 

Παράλληλα όμως υπάρχει ο «ταξιδεύων» ,ο έχων την μορφή του  Ιησού (αει κίνητος), στις ψυχές των ανθρώπων (φάρυγγας - οισοφάγος - στέρνο, κάπου εκεί δίπλα είναι η καρδιά), που τον έχει προσπεράσει ο κερασφόρος θεός, άγαλμα ακίνητο στην πλώρη της νηός (πλοιάριο), ξεπηδά ανάμεσα στην κοιμισμένη ανθρωπότητα για να την αφυπνίσει και αυτό δεν είναι εύκολο, φέρνει αναγκαστικά καταστροφή, αφού θα πρέπει να καταρρεύσουν όλες αυτές οι ξένες παρουσίες, νεκρά αγάλματα στημένα και άχρηστα, ενός καταρρέοντος πολιτισμού.  Από Αλλάχ (Λάντεν) μέχρι Βούδα, όλοι είναι μέσα στην απέραντη ποσειδώνια θάλασσα της ψυχής και του νου.

Ο πρώτος ναός που βομβαρδίζεται είναι μουσουλμανικός με την ημισέληνο (3:03 ακριβώς). Ακολουθεί η εικόνα της νεκρής - μάλλον δολοφονημένης - θείας οικογένειας, με το αίμα κόκκινο ζωντανό, σαν να σκοτώθηκε εκείνη την στιγμή, άρα διαρκώς. Ακολουθούν πόλεμοι, θάνατοι και εξεγέρσεις, ενώ ο εν ύπνω Ιησούς ακόμα ταξιδεύει προς κάποιο προορισμό, πάντα όρθιος παρ΄όλο ότι είναι έτοιμος να σωριαστεί.  

Ό,τι έχει απομείνει πίσω, ελάχιστα απολειφάδια, εξακολουθούν να ζουν στο σκοτάδι συνεχίζοντας αυτό που ξέρουν.

Ο Δερβίσης συνεχίζει τον χορό του, εκεί που πριν ήταν ο ναός του, ο χθόνιος συνεχίζει να χορεύει στην πύρινη αγκαλιά στα έγκατα της γης.....

Και ξαφνικά η ναυς βγαίνει απ' το τούνελ μαζί με τα ψάρια που έχει μαζέψει κατά την πλεύση (ψυχές), αφήνοντας πίσω την είσοδο του δράκου.

Ο νόμος της αγάπης αρχίζει να ανατέλλει με το άνοιγμα των ματιών του Ιησού καρτούν, η θεού Φωτός, η Θεού Αγάπης,  αφήνοντας πίσω του καταστροφές και ερείπια. Σημειωτέον δε πως σε όλο το ταξίδι, τα πόδια είναι φλεγόμενα χωρίς να καίγονται, που σημαίνει ΠΥΡ, η γνώση η οποία δεν είναι ποτέ καταστροφική, αλλά ζωογόνος.

Στο τέλος μια χριστιανική εκκλησία κτισμένη λίγο πριν την είσοδο του σπηλαίου του δράκου, αρχίζει και εκείνη τελευταία πια να γκρεμίζεται από τις δονήσεις των κλυδωνιζόμενων τοιχών του τούνελ. Μα η ναυς συνεχίζει σε ήρεμα νερά το ταξίδι της, γεμάτη Πυρ αείφωτοκαι αείζωο, αφήνοντας πίσω ότι είχε περιδιαβεί και συναντήσει μέχρι τότε. 

Γεγονός είναι πως έχει πολλά σύμβολα και συμβολισμούς το βίντεο, αλλά καλλίτερα θα ήταν να μην χανόμαστε τόσο πολύ στα επιμέρους ώστε να βλέπουμε την όλη ιστοριούλα.  Αν σε κάποιο σημείο γκρεμίζονται δύο υψηλοί σταλαγμίτες,  ως σύμβολα των διδύμων, σε σχήμα περίπου ανθρώπινου σώματος, λίγη σημασία έχουν ως εφέ και ως στολίδια τα μασονικά σύμβολα.

Φυσικά όσα περιγράφησαν, ήταν μέσα απ' το δικό μου φαντασιόπληκτο μάτι, εν μέσω διαφόρων άλλων αναλύσεων και υποθέσεων. 

Νάγια