Δεν θα παραθέσουμε στοιχεία.Τα στοιχεία υπάρχουν προ πολλού στις αναρτήσεις μας. Μια απόπειρα λογικής, όμως, ίσως έχει την σημασία της.
Ζούμε την παρακμή του Βασιλείου που η προμετωπίδα του αναγράφει:
«Μπορώ να αντισταθώ στα πάντα εκτός από τον πειρασμό» (Όσκαρ Ούαϊλντ).
Η παρούσα ανάρτηση, σκοπό έχει, κατά το μάλλον ή ήττον, να θέσει το πρόβλημα στην σωστή του βάση, αυτό το πρόβλημα που επί 4 σχεδόν έτη αναδεικνύουμε σε αυτές τις σελίδες και που, ας επιτραπεί, έχουμε καταδείξει το τέλος του, τον σκοτεινό του πάτο και τις αδιέξοδες διαδρομές του, από την πολύ αρχή. Εντούτοις, ποιος περίμενε ότι η παγκόσμια οικονομική φούσκα made in USA, θα έβρισκε ως σημείο έκλυσης ενέργειας, την χώρα μας, ως το τέλειο πειραματόζωο, αυτόν που θα φορτωθεί την βρωμιά και την δυσωδία όλου του συστήματος, το εξιλαστήριο θύμα; Λανθασμένα εικάσαμε, στις αναρτήσεις 2008-2009, ότι ο αποπληθωρισμός και η απαξίωση, θα είχαν σαν επίκεντρο τον πρωταίτιο, τις ΗΠΑ. Είχαμε λογαριάσει χωρίς τον ξενοδόχο, το παντοδύναμο αυτό σύστημα πλύσης εγκεφάλων, χειραγώγησης της κρίσης και της σκέψης, με τα γκαιμπελικά του χαρακτηριστικά - την ίδια ώρα που παρουσιάζεται σαν μεταμφιεσμένος παλιάτσος της δεοντολογίας, της αξιοκρατίας, της δικαιοσύνης, της ενημέρωσης, της εξυγίανσης, της ανάπτυξης, των δικαιωμάτων εν γένει.
Είχαμε υπερεκτιμήσει τις δυνατότητες αντίστασης των αδύναμων, αλλά πολλών, αυτών που το κίνημα Occupy Wall Street, εύστοχα τοποθέτησε στο 99%. Διότι εδώ το πρόβλημα δεν είναι μόνο, πόσα μοιράζονται οι πάρα πολλοί, αλλά το πόσα και με ποιον τρόπο, κατέχουν οι πολύ λίγοι.
Παρόλαυτά, είχαμε από την πρώτη ανάρτηση, ορθά οριοθετήσει το αίτιο όλων των δεινών, όπου η ανθρώπινη φύση, υποκλίνεται χωρίς αντιστάσεις. Τα 2 άκρα, αυτού που ονομάζεται “sentiment”, ας πούμε, «κοινό αίσθημα». Τα 2 άκρα, τα οποία συνιστούν μια συναισθηματική κατάσταση, στην οποία ο άνθρωπος είναι έτοιμος να δεχτεί τα πάντα, το σημείο της απόλυτης Ευφορίας (ή της αλαζονείας της εξουσίας και της δύναμης) και το σημείο του Πανικού (ή της επιβολής των «ενστίκτων επιβίωσης» στην βούληση). Αν θέλαμε να το εκλαϊκεύσουμε, πρόκειται για το πολιτικο-ιδεολογικό ταξίδι από το «λεφτά υπάρχουν» στο «θα γίνουμε Ουγκάντα/Ζιμπάμπουε/Βενεζουέλα του Τσάβες, κλπ». Για το ταξίδι από το «βρώμικο ‘89» στο Χρηματιστηριακό ’99. Συνειρμικά, δε, ένα ταξίδι στον κόσμο των απόλυτων συναισθηματικών αντιθέτων. Από την «Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» και την Ολυμπιάδα στο Έξω από’ δω. Από το «ΠΑΚ, ΠΑΚ, Φενταγίν, Τουπαμάρος και Βιετκογκ» στο «Μαζί τα φάγαμε». Από το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο Συνδικάτο» στο «Ευχαριστώ τους Αμερικάνους» και στο «Ευρώ ή θάνατος». Από το «Βυθίσατε τον Χόρα» στο «Δεν είναι κακή η απώλεια εθνικής ανεξαρτησίας». Και άλλα τινά ων ουκ έστιν αριθμός.
Υπήρξαμε συνένοχοι σε όλα τούτα; Ναι. Και συνένοχοι και χειροκροτητές, χαχόλοι, οπαδοί. Αλλά από πότε θα πρέπει να απολογηθεί στην απληστία και τους ανακριτές της, η ανθρώπινη ανάγκη για επιβίωση και μια καλύτερη ζωή η οποία επί δεκαετίες έχαφτε τα χαπάκια της ελπίδας που της έταζαν; Είναι ίδια η ανάγκη που σε έκανε κομματόσκυλο ή πελάτη (συνένοχο) – και ας ανακράξουμε δυνατά, ντροπή μας! -, με την Τσοχατζοπουλίτιδα της πολιτικο-οικονομικής φάρας; Και σε τελική ανάλυση, τι θεωρούν αυτοί που διεκδικούν τάχα το αλάθητο, το ατιμώρητο, για αυτούς που κάθε μέρα είναι «η φρικτή η μέρα που ενδίδεις, (η μέρα που αφέθηκες κ’ ενδίδεις), και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα, και πηγαίνεις στον μονάρχην Aρταξέρξη που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του, και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια»;
Ότι τάχα εμείς είμαστε τα αναλωτά και εκείνοι τα μη αναλωτά; Ότι εμείς είμαστε τα αντικαταστατά και εκείνοι τα μη αντικαταστατά;
Εν κατακλείδι. Είμαστε σε εποχή μεγάλης μετάβασης, στα πρόθυρα της για την ακρίβεια. Μια εποχή που δεν χωράει καν, αυτούς που εγκλημάτησαν, που υποτάχθηκαν και που κατέστρεψαν για να μπολιάσουν το θλιβερό τους σαρκίο. Σε αυτήν την εποχή, οι βολεμένοι κραυγάζουν, πανικοβάλουν, εκβιάζουν και απειλούν βγάζοντας στο παζάρι τις ίδιες τους τις χώρες, εκατομμύρια συμπολίτες τους. Είναι γνωστό πως όλοι αυτοί ούτε πίστη, ούτε πατρίδα ούτε θρησκεία είχαν ποτέ. Θεός είναι το μαρούλι.
Όσοι όμως στερήθηκαν, μη έχοντας και τίποτα να χάσουν, αντιδρούν. Από όλον τον πλανήτη έρχονται μηνύματα ότι η εποχή αυτή, ανεξαρτήτως ημερολογίων, είναι εποχή στεναγμών. Αναλόγως της γεωγραφικής προέλευσης, δισεκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουνε ζωή, δεν έχουνε τα βασικά και όσοι δήθεν τα έχουν, σαν σε ετούτη την χώρα καλή ώρα, ονειροβατούν σε μια ψευδαίσθηση ευδαιμονίας τύπου Huxley - εγκαταλείποντας κάποτε εν τέλει αυτόν τον κόσμο, ως επί το πλείστον πιο ηλίθιοι, πιο μόνοι, πιο δυστυχισμένοι, πιο αστοιχείωτοι απ’ ότι γεννηθήκαμε.
Το πρόβλημα πλέον είναι σαφές ότι δεν είναι ‘ένα κάποιο οικονομικό σύστημα που δεν δουλεύει’, αλλά πολύ περισσότερο, ένα κοινωνικό σύστημα, ένας τρόπος ζωής που δεν εξυπηρετεί τον άνθρωπο, είναι απάνθρωπος, ιδιοτελής, διεφθαρμένος, απαξιωμένος, ολιγαρχικός, ανήθικος και συχνά αποτρόπαιος και βίαιος.
Αυτήν την χρονική στιγμή, μας ερωτούν, προκαλώντας τα ζωώδη ένστικτα μας, αν θέλουμε να μείνουμε στο ευρώ ή όχι.
Η απάντηση προφανώς είναι «θέλουμε πίσω την ζωή μας».
Αν μέσα στο ευρώ εξαθλιωθήκαμε και εν τέλει εξευτελιστήκαμε κι αν εκτός, θα εξαϋλωθούμε, τότε προφανώς τίποτα από τα δύο δεν μπορεί να αποτελεί προοπτική.
Ας δούμε κάποια βασικά ερωτήματα τα οποία δεν απαντώνται, δεν τίθενται, δεν προτάσσονται. Ας προσπαθήσουμε να δούμε για μια ακόμη φορά το δάσος.
ΠΕΡΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ
Ξεκινάμε από τα βασικά και κυρίαρχα. Υπάρχει ναι ή όχι ιεράρχηση στα ανθρώπινα δικαιώματα; Είναι κάποιο δικαίωμα, «πιο δικαίωμα» από κάποιο άλλο; Ας απαντήσουμε εμείς, όχι «αρχικά». Εντούτοις, στο Σύνταγμα μας, αρ.2 παρ.1, η ανθρώπινη αξία ανακηρύσσεται ως το ΥΨΙΣΤΟ ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΤΟ δικαίωμα. «Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας».
Υπάρχει ναι ή όχι διαχωρισμός των δικαιωμάτων; Ναι. Τα δικαιώματα είναι κοινωνικά, ατομικά και πολιτικά. Ιστορικά, τα ατομικά κατακτήθηκαν πρώτα, τα πολιτικά κατόπιν και τα κοινωνικά τελευταία, ως απότοκα των αγώνων της εργατικής τάξης (στην κυριολεξία και όχι σημειολογικά). Ας σημειωθεί όμως, ότι τα δικαιώματα δεν είναι «ευχή». Είναι η ίδια η υπόσταση του ανθρώπου, είναι ο άνθρωπος. Το ερώτημα λοιπόν που λογικά έπεται είναι
Μπορεί οποιοδήποτε δικαίωμα στο όνομα της ΥΛΗΣ, να απαξιώνει τον άνθρωπο;
Στο όνομα της προστασίας της ανθρώπινης αξίας (σε μια κοινωνία, όπου όλα τα εγκλήματα Οργουελικά τελούνται πάντοτε, «στο όνομα» μιας αξίας), τα κοινωνικά δικαιώματα εκπορνεύτηκαν σε οικονομικά, αφού συνδέθηκε άρρηκτα η οικονομική ευημερία με την προστασία των κοινωνικών «κεκτημένων». Έτσι, τα κριτήρια από ανθρωποκεντρικά κατέστησαν δημοσιονομικά.
Εδώ ακριβώς έγκειται η κακουχία της εποχής μας. Η ανθρώπινη αξία κατέστη έμμεσα αποτιμητή και κατ’ αυτόν τον τρόπο εμπορεύσιμη, «αναλωτή», «αντικαταστατή». Πως; Με μια σειρά από «αθώες» συνθήκες και συμφωνίες, που από την πίσω πόρτα διέρρηξαν τους κόπους και τα κεκτημένα αγαθά, εκατοντάδων ετών.
4. Ερωτάται, παρόλαυτά για 2 από αυτές: Ποια συνθήκη, θεωρείται ισχυρότερη, αυτή της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπου υπεγράφη στο όνομα της οικονομικής ελευθερίας ή η Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του 1948 που υπεγράφη στο όνομα της ανθρώπινης αξίας; Ετούτη αναφέρει ως Προίμιο/Δικαιοπρακτικό της Θεμέλιο
«Επειδή η αναγνώριση της αξιοπρέπειας, που είναι σύμφυτη σε όλα τα μέλη της ανθρώπινης οικογένειας, καθώς και των ίσων και αναπαλλοτρίωτων δικαιωμάτων τους αποτελεί το θεμέλιο της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της ειρήνης στον κόσμο.
Επειδή η παραγνώριση και η περιφρόνηση των δικαιωμάτων του ανθρώπου οδήγησαν σε πράξεις βαρβαρότητας, που εξεγείρουν την ανθρώπινη συνείδηση, και η προοπτική ενός κόσμου όπου οι άνθρωποι θα είναι ελεύθεροι να μιλούν και να πιστεύουν, λυτρωμένοι από τον τρόμο και την αθλιότητα, έχει διακηρυχθεί ως η πιο υψηλή επιδίωξη του ανθρώπου.
Επειδή έχει ουσιαστική σημασία να προστατεύονται τα ανθρώπινα δικαιώματα από ένα καθεστώς δικαίου, ώστε ο άνθρωπος να μην αναγκάζεται να προσφεύγει, ως έσχατο καταφύγιο, στην εξέγερση κατά της τυραννίας και της καταπίεσης….»
Σε αυτά τα ιδεώδη ξύπνησε και πάτησε ο διαλυμένος κόσμος, μετά το χάος 2 παγκοσμίων πολέμων. Ας δούμε τώρα αντίστοιχα το Θεμέλιο της Συνθήκης της ΕΕ μεταξύ άλλων, όπου οι Ευρωπαίοι ηγέτες δήλωναν
«ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΙ να επιτύχουν την ενίσχυση και τη σύγκλιση των οικονομιών τους, και την ίδρυση οικονομικής και νομισματικής ένωσης, η οποία θα συμπεριλαμβάνει, σύμφωνα με τις διατάξεις της παρούσας συνθήκης, ένα ενιαίο και σταθερό νόμισμα,
ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΙ να προωθήσουν την οικονομική και κοινωνική πρόοδο των λαών τους, στα πλαίσια της ολοκλήρωσης της εσωτερικής αγοράς, μιας ενισχυμένης συνοχής, όπως επίσης και της προστασίας του περιβάλλοντος, και να εφαρμόσουν πολιτικές που θα διασφαλίζουν την πρόοδο στον τομέα τηςοικονομικής ολοκλήρωσης εκ παραλλήλου με την πρόοδο στους άλλους τομείς…»
Υπάρχει μια σαφής μεταστροφή, μια ποιοτική διαφορά, την βλέπετε; «Ξαφνικά», δίπλα σε έννοιες όπως η ανθρώπινη αξία, οι ελευθερίες, η ισότητα, η δικαιοσύνη, οι Παπαδήμοι της «Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης» (βλ. της τραπεζικής απληστίας) μεθοδικά παρενέβαλαν μπάσταρδες έννοιες-βιαστές, όπως «η οικονομική και νομισματική ένωση», «το ενιαίο και σταθερό νόμισμα». Η οικονομική και κοινωνική πρόοδος ταυτίστηκαν. Η ευημερία των λαών βρήκε έκφραση μόνο «στα πλαίσια της ολοκλήρωσης της εσωτερικής αγοράς», η ανάδειξη δηλαδή των νόμων της αγοράς, εμμέσως, ως θεμέλιο και μέσο της κοινωνικής προόδου και εν τέλει της Συνθήκης, υπήρξε το νέο manitu.
Μια κοινωνία ύλης με νόμους αγοράς ανέτειλε, άλλως μια κοινωνία συμφεροντολογική με νόμους ...άγραφους, με όρους χάους. Διότι ως γνωστόν, για τις αγορές επελέγη ο νόμος της «αυτορρύθμισης». Ότι δηλαδή μπορούν μόνες τους να διορθώνουν τις ατέλειες τους και να τιμωρούν τις ανομίες τους, να αυτοελέγχονται και να αυτοτιμωρούνται. Οι άπληστοι, είναι ύπουλοι και οι ύπουλοι, ραγιάδες του χρήματος κι αυτό το λέμε εκ του αποτελέσματος.
Αυτοί, σήμερα κυβερνούν και εξουσιάζουν.
Ο χρυσός κανόνας του υλισμού, τον οποίο ακολουθεί ΑΥΤΗ η Ευρώπη και όχι «Η ΕΥΡΩΠΗ», όπως αυτή ορίζεται από την ιστορία της και όχι σε οθόνες υπολογιστών και σε φουσκωμένο αέρα ευρω-χαρτονομισμάτων, επικυρώθηκε με το δικό μας νομοθέτημα του «Βασικού Μετόχου». Το νομοθέτημα αυτό τελολογικά, έθετε φραγμούς στην «οικονομική ασυδοσία», στην λογική ότι η συγκέντρωση οικονομικής δύναμης πίσω από τις κουρτίνες του νόμου «περί Ανωνύμων Εταιρειών», βλάπτει ευθέως το κοινωνικό συμφέρον, αλλά, τελικά, ολόκληρο το φάσμα των δικαιωμάτων, αφού η διαφθορά και η κατάχρηση εξουσίας, πλήττουν βάναυσα την ανθρώπινη υπόσταση, την ανθρώπινη αξία.
Η απάντηση της «Ευρωπαϊκής Ένωσης» και όχι της Ευρώπης, ήταν λυσσώδης και γνωστή, στον βαθμό που αυτό το νομοθέτημα τελικά αποσύρθηκε κακήν κακώς και διαπομπεύθηκε, από τους πολιτικάντηδες της εποχής. Το βασικό επιχείρημα ΑΥΤΗΣ της Ευρώπης και όχι ασφαλώς της Ευρώπης της μακραίωνης ιστορίας του Δικαίου, της Γαλλικής Επανάστασης και του Διαφωτισμού, ήταν ότι το εν λόγω νομοθέτημα περιόριζε υπέρμετρα την «οικονομική ελευθερία», η οποία ήταν εκ των θεμελίων της Συνθήκης.
Αυτόματα, η «οικονομική ελευθερία» και οι παραφυάδες της, αναγορεύτηκαν εν τοις πράγμασιν, ως η ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΑΞΙΑ, το ΥΨΙΣΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ, ο ΠΥΡΗΝΑΣ περί του οποίου περιστρέφεται κάθε άλλη έννοια.
Παραβλέφθηκε εντελώς το γεγονός ότι η διαπλοκή πολιτικής και οικονομικής εξουσίας είναι πολύ πιο οδυνηρή από τον περιορισμό της οικονομικής ελευθερίας. Και μπορούμε να δούμε σήμερα που οδηγεί αυτή η διαπλοκή.
ΑΥΤΗ η Ευρώπη, είναι μια Ευρώπη μηχανική, μονεταριστική, απάνθρωπη, ανιστόρητη, αποχαυνωμένη, εντελώς απρόσωπη, άβουλη, αχόρταγη και υποταγμένη, σαν τα αφεντικά της και τα τσιράκια τους. «Η Ευρώπη του Ευρώ», δεν είναι η ΕΥΡΩΠΗ, ας μην μπερδεύουμε τα μήλα με τα πορτοκάλια, συνεπώς.
ΠΕΡΙ ΤΗΣ ‘ΕΥΡΩΠΗΣ του ΕΥΡΩ’
5. Από ποιους διοικείται η «Ευρώπη του Ευρώ»;
Κάθε πέντε έτη, «οι Ευρωπαίοι» προσερχόμαστε σε μια απαξιωμένη διαδικασία εκλογής «αντιπροσώπων» (ο Θεός του χρήματος να τους κάνει) στο Ευρωκοινοβούλιο. Ένας θεσμός ο οποίος δεν έχει καμία ουσιαστική αποφασιστική αρμοδιότητα, αποτελείται από εντελώς ετερόκλητα στοιχεία, που επί της ουσίας αποτελούν κάποιους καλοπερασάκηδες, παχυλά αμειβόμενους, πολιτικούς απόστρατους ή διακοσμητικούς φίκους, τους «Ευρωβουλευτές», οι οποίοι απλά είναι ένα κομμάτι αυτού του υπερ-σπάταλου και κοστοβόρου Ευρωσυστήματος, το οποίο επιβαρύνει με 40 δις Ευρώ τις τσέπες των Ευρωπαίων. Η όποια δράση ή το όποιο έργο του Ευρωκοινοβουλίου επί της ουσίας αγνοείται και ζήτημα είναι αν έστω το 0,1% αυτών που ψήφισαν, γνωρίζουν έστω και κάτι για το τι απέγιναν οι εκλεκτοί τους. Αντιθέτως, το ισχυρότερο όργανο εντός της Ευρωζώνης, είναι αυτό που ελάχιστοι γνωρίζουν την λειτουργία του, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Και ερωτάται εύλογα
6. Είναι αυτό το όργανο άμεσα αιρετό; Υπάρχει έστω και η παραμικρή διαφάνεια περί το έργο της ΕΚΤ; Ποιοι είναι οι μέτοχοι της; Ποια η πολιτική της;
Η απάντηση στο περί αιρετού οργάνου είναι φυσικά ΟΧΙ. Συμπληρωματικά δε, πρέπει να ειπωθεί ότι ΟΥΔΕΙΣ, από τους «κκ.» Ρεν, Γιούνκερ, Ρομπάι, Μπαρόζο, τους σωματοφύλακες των απανταχού τραπεζιτών/πιστωτών/δανειστών, έχουν εκλεγεί από τους Ευρωπαίους πολίτες. Είναι διορισμένοι «εκπρόσωποι» δι’ αντιπροσώπων. Όπως δε και παλαιότερα σημειώσαμε, υπάρχει διάχυτη και δεδηλωμένη αδιαφάνεια και μυστικοπάθεια σ΄ αυτόν τον μπερντέ, όπως σε κάθε κλειστό κύκλο απατεωνίας απαραίτητη είναι η ομερτά. Πόσοι άραγε γνωρίζουν την παράλληλη ύπαρξη με την Ευρωπαϊκή Συνθήκη, του Καταστατικού του Ευρωπαϊκού Συστήματος Κεντρικών Τραπεζών δια του οποίου τα κράτη μέλη εκχωρούν κυρίαρχες εξουσίες και αρμοδιότητες (δηλαδή εθνική ανεξαρτησία) στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα;
Μια από αυτές είναι η ακόλουθη «...ούτε η ΕΚΤ ούτε οι εθνικές κεντρικές τράπεζες, ούτε κανένα μέλος των οργάνων λήψεως αποφάσεων των εν λόγω οργανισμών, ζητά ή δέχεται υποδείξεις από κοινοτικά όργανα ή οργανισμούς, από οποιαδήποτε κυβέρνηση κράτους μέλους ή από οποιονδήποτε άλλο οργανισμό.» (άρθρο 7).
Μια από αυτές είναι η ακόλουθη «...ούτε η ΕΚΤ ούτε οι εθνικές κεντρικές τράπεζες, ούτε κανένα μέλος των οργάνων λήψεως αποφάσεων των εν λόγω οργανισμών, ζητά ή δέχεται υποδείξεις από κοινοτικά όργανα ή οργανισμούς, από οποιαδήποτε κυβέρνηση κράτους μέλους ή από οποιονδήποτε άλλο οργανισμό.» (άρθρο 7).
Τα όργανα της ΕΚΤ (αλλά και οι Κεντρικές Τράπεζες, όπως η δική μας ΤτΕ), όχι μόνο ασκούν εκτελεστική εξουσία με ΑΜΕΣΟ αντίκτυπο στην καθημερινότητα των Ευρωπαίων πολιτών (καθώς έτσι η «οικονομία της αγοράς» υπαγορεύει), όχι μόνο "δεν δέχονται υποδείξεις", αλλά όλα τα κοινοτικά όργανα ΥΠΟΧΡΕΟΥΝΤΑΙ να ζητούν τη γνώμη της ΕΚΤ αλλιώς υπέχουν κυρώσεις (άρθρα 4 και 34.3 Καταστατικού).
Συνεπώς η ΕΚΤ, είναι ένα υπερ-όργανο, ελέγχει κάθε παράπλευρη πολιτική πράξη που μπορεί να «απειλήσει» το θεάρεστο έργο της, με εξουσίες που και τα πιο απολυταρχικά καθεστώτα θα ζήλευαν. Ακόμη χειρότερα, παρόλο που το μέγιστο όριο ανοχής για την άσκηση πολιτικής εξουσίας δια της εκλογής, ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΕΥΡΩΠΑΙΚΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑ, είναι 5ετές, τα όργανα της ΕΚΤ, παρότι ΔΕΝ εκλέγονται, κυριολεκτικά τα ξεχνάει ο χρόνος, καθώς τα μέλη του ΔΣ (οι Κεντρικοί Τραπεζίτες + 6 μέλη) έχουν 8ετή θητεία, διπλάσια από αυτήν των εκλεγμένων πολιτικών ηγετών ενώ την ίδια στιγμή, η (πολιτική) Προεδρία της ΕΕ ήταν εξάμηνη για κάθε κράτος.
Και λέμε «ήταν» διότι και αυτό καταργήθηκε ως «μη λειτουργικό» το 2009 και συμπτωματικά, αντ’ αυτής θεσπίστηκε η ΕΕ να έχει «πρόεδρο» και πρόεδρος της ΕΕ, ο πρώτος τέτοιος, διορίστηκε (φυσικά δεν εξελέγη), το Βέλγικο λακενουά ο κ. Βαν Ρομπάϊ.
Εξάλλου, ο πρόεδρος της ΕΚΤ, μπορεί να εμφανίζεται σε Επιτροπές της Ε.Ε. αλλά ΟΧΙ στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Ο πρόεδρος της ΕΚΤ ΔΕΝ ελέγχεται από την Ολομέλεια (Συνθήκη άρθρο 113.3). Ουδεμία γνωμοδοτική ή συμβουλευτικού χαρακτήρα επιτροπή υφίσταται στην Ευρώπη η οποία να "συνεισφέρει στο έργο" της ΕΚΤ.
Ένας κλειστός κύκλος ανθρώπων αποφασίζει για τις τύχες μας, κεκλεισμένων των θυρών με μπούσουλα τα συμφέροντα του κύκλου του. Τα πρακτικά των συναντήσεων αυτών των κυρίων ΔΕΝ δημοσιεύονται.
Η ΕΚΤ έχει περαιτέρω την δυνατότητα ΒΕΤΟ στην διαμόρφωση (και εφαρμογή) της συναλλαγματικής πολιτικής - ή όποιας βαφτίζεται τέτοια…
Η ΕΚΤ δεν λογοδοτεί σε κανέναν παρά μόνο με τις ετήσιες και τριμηνιαίες "εκθέσεις" της, μόνο εγγράφως και κατά βούληση.
Ποιοι ελέγχουν λογιστικά την ΕΚΤ; "Εξωτερικοί ελεγκτές"(…) "που υποδεικνύονται από το ΔΣ της ΕΚΤ"... (αρ. 27.1 και 27.2 Καταστατικού), «δικοί τους άνθρωποι».
Στην μεγαλύτερη (και βαθιά αντιδημοκρατική) διακίνηση χρήματος και εξουσίας στην Ευρώπη, δεν υπάρχει (αντιθέτως ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ή ‘δεν επιτρέπεται’) η πραγματική διαφάνεια, κανένα δημοκρατικό κριτήριο, κανένα όριο στην ασυδοσία και την απληστία αυτής της ελίτ. Αυτή είναι η «Ευρώπη του Ευρώ». Και πως αλλιώς βέβαια, αφού ο Ζακ Ντελόρ ανέθεσε σε 3 κεντρικούς τραπεζίτες να συντάξουν το σχέδιο της Ένωσης, τον Βέλγο Alexandre Lamfalussy, τον Δανό Niels Thygesen, και τον Ισπανό Miguel Boyer.
Επομένως, στο ποιοι είναι οι μέτοχοι της ΕΚΤ, (δηλ. οι Κεντρικές Τράπεζες εκ των οποίων κάποιες είναι ιδιωτικές, όπως η Ελληνική) δεν έχει τόση σημασία. Διότι, κάποιοι «τεχνοκράτες» - τσιράκια του Τραπεζικού συστήματος όπως τους έχει χαρακτηρίσει ο πρώην Αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων, Παναγιώτης Γεννηματάς, διοικώντας την ΕΚΤ, έχουν συγκεντρωμένη την απόλυτη εξουσία να διευθύνουν το σύνολο των Κεντρικών Τραπεζών των κρατών της «Ένωσης» (ΟΧΙ της ΕΥΡΩΠΗΣ) και κατά συνέπεια, τα ίδια τα Ευρωπαϊκά Κράτη στο όνομα, δήθεν, «της σταθερότητας των τιμών» και της «εσωτερικής αγοράς» για τα οποία δήθεν, συστήθηκε η ΕΚΤ.
«Η ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΚΑΙ …Η ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ»
7. Μέσα στον όλεθρο που δήθεν σκορπά η Ελλάδα, και κάποια δεκάδες δις που το έθνος χρωστάει, δανειζόμενο με ολέθρια επιτόκια για 3 ή 6 μήνες εν είδει σωτηρίας, αποσύρεται έντεχνα από το προσκήνιο, η μεγαλύτερη κλοπή των Ευρωπαίων φορολογούμενων στη ιστορία. Βιώνουμε τον ορισμό μιας “false flag” κρίσης. Εκτελεστής, ο Super Mario, o Mario Draghi, Ιταλός, Aντιπρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της Goldman Sachs και ενορχηστρωτής της απάτης κατά της Ένωσης το 2000-2003, δια της οποίας η Ελλάδα, η Ιταλία και ενδεχομένως και άλλα κράτη μαγείρεψαν τα στοιχεία τους. Ο κύριος Draghi λοιπόν, ο οποίος πρωτοστάτησε στο μαγείρεμα των Ελληνικών Δημοσιονομικών με το πρόγραμμα «ΑΡΙΑΔΝΗ», με αρωγό την Αμερικάνικη Τράπεζα και την Ελληνική Κυβέρνηση Σημίτη, προκειμένου αυτή να εισέλθει στην Ευρώπη – όταν λοιπόν ανέλαβε το 2011, ως νέος επικεφαλής της ΕΚΤ, αυτό το muppet της τραπεζικής σπείρας (προφανώς σε ανταμοιβή των υπηρεσιών του), έκανε 2 πράγματα. Πρώτον, μείωσε τα ευρω-επιτόκια, άρα έκανε φτηνότερο τον δανεισμό για τις «αγορές» πρωτίστως. Δεύτερον, άνοιξε τις κάνουλες και χορήγησε άμεσα, πέρυσι τον Δεκέμβριο «στην μούγγα» (την «μούγγα» θα την βρούμε πολλές φορές μπροστά μας),το ασύλληπτο ποσό των 489.000.000.000 ευρώ σε 523 τράπεζες, ως δάνεια με τριετή διάρκεια και το αδιανόητο ετήσιο επιτόκιο του 1%. Η ΕΚΤ ΔΕΝ αποκάλυψε ποτέ ποιες ήταν αυτές οι τράπεζες και σε τι ποσό δανείστηκαν. Η ΕΚΤ δεν έλαβε την έγκριση ουδενός για την ενέργεια της αυτή. Η ΕΚΤ δεν λογοδοτεί σε κανέναν, δεν υποχρεούται. Όλα αυτά συνεπώς, έγιναν νομιμότατα, με βάση τις καταπλεονεκτικές και αδυσώπητες διατάξεις της Συνθήκης που προαναφέρθηκαν, στην «Ευρώπη του Ευρώ». Ένα πολύ ωραίο παράδειγμα για το που ζούμε – άλλο αν δεν το ξέρουμε.l Και όλα αυτά, από μια τράπεζα (την ΕΚΤ) με κεφάλαιο μόλις 10.7 δις ευρώ! Από πού ήλθαν τα λεφτά; Από τις σουπιές και τους κέδρους, από μελάνι και χαρτί. Αυτό δηλαδή που θα έπρεπε τα κράτη να κάνουν, να εκδίδουν χρήμα για να πληρώνουν τα χρέη τους, το κάνουν οι τραπεζίτες για να καλύπτουν τις ανομίες τους. Έχει γίνει τόσο πια αυτονόητο, που ΟΥΔΕΙΣ αναρωτιέται, γιατί;
9. Και που πάνε τα χρήματα αυτά; Ένα μέρος κλείνει τις τρύπες από τα μικρολαθάκια στα οποία υπέπεσαν οι τράπεζες αυτές όλα τα προηγούμενα χρόνια της πιστωτικής μανίας, τα οποία κόστισαν κάποια εκατοντάδες δις. Ξέρετε, ανασφάλιστα δάνεια, δάνεια – μαϊμού, δάνεια «εξυπηρέτησης», εξαγορές εξαιρετικά αμφίβολες, κλπ. Κι ένα μέρος, σίγουρα κατευθύνεται στον δανεισμό των «προβληματικών» κρατών, όχι όμως απευθείας – ΟΧΙ.
Οι γύπες του τραπεζικού συστήματος, λαμβάνουν δάνεια με επιτόκιο… 1% για 3 χρόνια από την μάνα του λόχου και έπειτα δανείζουν με 6-7% για 3 ή 6 μήνες (έως και 18-20% για έναν χρόνο!) τα θύματα τους, κάτι κράτη «στην ζώνη του Ευρώ», όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιρλανδία (και αύριο ΟΛΟΚΛΗΡΗ «η Ευρώπη του Ευρώ» μέσω του ESM, περισσότερα πιο κάτω) – κάτι δεκάδες εκατομμύρια ηλίθιους – πρόβατα δηλαδή, που καλούνται να τους τα ξεπληρώσουν… σε μια τέλεια κερδοσκοπία, μια άνευ προηγουμένου τοκογλυφία (το λένε “carry trade”) σε βάρος των λαών της ΕΥΡΩΠΗΣ για τα μάτια της Τραπεζικής Χούντας των απλήστων και των ΜΜΕ, των «Οίκων Αξιολόγησης» και των «τσιρακίων» που την υποστηρίζουν, ρίχνοντας στάχτη στα μάτια όλης της υφηλίου η οποία είναι πλέον πεπεισμένη ότι η Ελλάδα και οι PIIGS, είναι το πρόβλημα της.
Για όλα αυτά ας όψεται ο Γιώργος Παπανδρέου, το πιο τέλειο πιστόλι της σύγχρονης Ευρωπαϊκής ιστορίας, ο οποίος απολαμβάνει πλέον το πρόγραμμα «προστασίας μαρτύρων» στο οποίο εντάσσεται κάθε καλό παιδί, που τρώει όλο το φαϊ του, στην γειτονιά των αγγέλων, με τον Καραμανλή, τον Αλογοσκούφη, τον Σημίτη, τον Παπαντωνίου κλπ κλπ.
10. Ερωτάται: Γιατί η ΕΚΤ δάνεισε τις τράπεζες και όχι τα κράτη; Γιατί αυτή η τεράστια διευκόλυνση να μην ωφελεί τα κράτη, τους «Ευρωπαίους» για τους οποίους τάχα κόπτονται οι Βρυξέλλες;
Αρχικά διότι ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ (έκπληξη;).
«Άρθρο 21 (…) απαγορεύονται οι υπεραναλήψεις ή οποιουδήποτε άλλου είδους πιστωτικές διευκολύνσεις από την ΕΚΤ ή από τις εθνικές κεντρικές τράπεζες υπέρ κοινοτικών οργάνων ή οργανισμών, κεντρικών διοικήσεων, περιφερειακών, τοπικών ή άλλων δημόσιων αρχών, άλλων οργανισμών δημοσίου δικαίου ή δημόσιων επιχειρήσεων των κρατών μελών απαγορεύεται επίσης να αγοράζουν απευθείας χρεώγραφα από τους οργανισμούς ή φορείς αυτούς, η ΕΚΤ ή οι εθνικές κεντρικές τράπεζες».
Θαυμάστε το απαύγασμα της ιδιωτικής δημοκρατίας μας ή κοινοβουλευτικής δικτατορίας μας, στην «Ευρώπη του Ευρώ». Κανείς εμπλεκόμενος με το Δημόσιο δεν μπορεί να επωφελείται από την χρηματοδότηση της ΕΚΤ. Η ΕΚΤ είναι «κοινοτικό» όργανο προς όφελος μόνον των ιδιωτών. Εξαίρεση; Οι δημόσιες ΤΡΑΠΕΖΕΣ. Τώρα βέβαια ίσως γίνεται αντιληπτό, γιατί ιδιωτικοποιήθηκε η Εθνική Τράπεζα και όλο το τραπεζικό σύστημα «εγκαίρως», ας πούμε. Η απόλυτη θεσμοθέτηση της ανομίας. Μια προφανής απάτη με χαμόγελο Παπαδήμου. Διότι, με τα επιτόκια δανεισμού της Ελλάδας που «η Ευρώπη του Ευρώ» μας επιφυλάσσει, είναι μαθηματικό βέβαιο ότι το Δημόσιο Χρέος θα διπλασιαστεί σε 4 χρόνια από την εφαρμογή του «πλάνου σωτηρίας», ήτοι του χρόνου, το 2013 – όπως και συμβαίνει. Και τότε θα περάσουμε στο «επόμενο στάδιο», αυτό του απόλυτου ξεπουλήματος των πάντων. Όπως και θα συμβεί.
11. Είναι, όμως, αυτή, μια «κρίση χρέους» όπως κρώζουν τα παπαγαλάκια ή μια κρίση ΔΑΝΕΙΣΜΟΥ;
Για να δούμε. Η Αμερικάνικη FED, μέσα σε ένα πέπλο μυστηρίου, δανείζει από το 2007 (τροφοδοτώντας με χρήματα αέρος – αέρος) έναν επιλεγμένο αριθμό τραπεζών για να καλύψει τις τρύπες – Λεβιάθαν, από τον ποταμό προϊόντων χωρίς αντίκρισμα που «πουλούσαν» τα προηγούμενα χρόνια «οι τραπεζικοί γίγαντες» της Οικουμένης. Ο ίδιος ο Bernanke υποστηρίζει ότι το ύψος της βοήθειας ανήλθε τελικά σε 1,2 τρις δολάρια. Φυσικά, το ψέμα κανείς από αυτούς δεν το πληρώνει, όπως και ο απόλυτος σταρ της πολιτικής μούφας, Γιώργος Παπανδρέου, μας δίδαξε. Το ειδησεογραφικό Bloomberg, μετά από πολυετή δικαστικό αγώνα, ελέγχοντας χιλιάδες σελίδες εγγράφων που περιήλθαν στην κατοχή του, ανέβασε επισήμως το ποσό αυτό σε 7,7 τρις ή όσο το μισό Αμερικάνικο ΑΕΠ. Αυτό θα μπορούσε να αντιστοιχεί σε ένα τσεκ 25 χιλιάδων δολαρίων για κάθε κοιμισμένο Αμερικανό πολίτη. ΟΜΩΣ, τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Σύμφωνα με την πιο εμπεριστατωμένη τελευταία έρευνα (Δεκέμβριος 2011) του καθηγητή του Πανεπιστημίου του Missouri, James Felkerson, δημοσιευθείσα από το Levy Institute, το συνολικό ποσό της λεγόμενης «Ποσοτικής Χαλάρωσης», ανήλθε στα (κρατηθείτε) 29 τρις δολάρια (!!), ή ένα τσεκ 92.000 δολαρίων για κάθε Αμερικάνο –φευ, μια ωδή στους τίμιους Τραπεζίτες. Αν αναλογιστεί λοιπόν κάποιος ότι Αμερικάνικες και ξένες Τράπεζες έλαβαν 29 τρις κοπανιστό αέρα για να μην καταρρεύσουν και οι Ευρωπαϊκές 490 δις ευρώ με το καλημέρα του Super «GS» Mario (ενώ προηγουμένως είχαν λάβει κι άλλα πολλά), τίθεται το εύλογο ερώτημα
12. Πως είναι δυνατόν η Ελλάδα, ένα κράτος - κουκίδα, να αποτελεί το πρόβλημα της Οικουμένης, χρωστώντας κάπου 450 δις και παράγοντας 270 και όχι ένα τραπεζικό σύστημα που χρειάζεται δεκάδες ΤΡΙΣ (πάνω από το μισό ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΑΕΠ) για να ΕΠΙΒΙΩΣΕΙ με ίδια κεφάλαια 100+ φορές λιγότερα; Ένα αναπάντητο ερώτημα.
Ποιος λοιπόν σήμερα αναδεικνύει το πρόβλημα ΔΑΝΕΙΣΜΟΥ (ΟΧΙ ΧΡΕΟΥΣ) ως (τραπεζο)κεντρικό; Ποιος αναδεικνύει το μέγεθος της ασύλληπτης τραπεζικής φούσκας; Ποιος αναφέρεται στις ΗΠΑ, το κέντρο ελέγχου αλλά και κέντρο του προβλήματος; Ουδείς σε όλα. Διαβάζοντας την έκθεση Felkerson διαπιστώνουμε τέρατα και σημεία. 17 τράπεζες ΜΟΝΟ, έλαβαν το 55% της βοήθειας, δηλαδή 16 τρις δολάρια. Ας μας εξηγήσουν τα κόμματα της Ευρωπαϊκής προοπτικής, η Διεθνής Κοινότητα, ο μέγας μεταρρυθμιστής Ομπάμα, οι ΡομποΜπαρόζοι και λοιπές τραπεζικές Ρόμπες, γιατί.
ΑΛΛΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ΑΣ ΜΑΣ ΕΞΗΓΗΣΟΥΝ ΤΟ ΕΞΗΣ: ΑΦΟΥ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΚΑΙ ΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΤΡΙΣ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΕΝΤΡΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΤΟΥΣ, ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΛΟΓΟ ΣΤΑ ΚΡΑΤΙΚΑ ΠΑΚΕΤΑ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΣΥΜΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΠΟΣΟ ΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΕΙ ΣΕΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΙΚΗ ΣΤΗΡΙΞΗ; ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΛΟΓΟ ΤΑ ΗΔΗ ΥΠΕΡΧΡΕΩΜΕΝΑ ΚΡΑΤΗ ΝΑ ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΚΑΠΟΙΑ ΔΙΣ ΝΕΕΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ "ΔΙΑΣΩΣΟΥΝ" ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙΚΟ ΤΟΥΣ ΣΥΣΤΗΜΑ, ΤΑΧΑ, ΟΤΑΝ ΗΔΗ ΚΑΙ ΟΥΤΩΣ Ή ΑΛΛΩΣ ΟΙ ΚΕΝΤΡΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΣΕ ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΟ ΒΑΘΜΟ ΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΑΥΤΕΣ; ΜΗΠΩΣ ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΤΑΙ ΤΟ ΝΕΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΣΤΗΝ ΠΙΤΑ ΤΟΥ ΤΡΑΠΕΖΙΚΟΥ ΓΚΡΙΣΙΝΟ, Η ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΔΗΛΑΔΗ ΚΑΤΟΧΗ ΚΡΑΤΙΚΟΥ (ΔΗΜΟΣΙΟΥ) ΠΛΟΥΤΟΥ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑΣ; ΜΗΠΩΣ ΤΕΛΙΚΑ ΟΙ ΚΕΝΤΡΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ ΤΟΥ ΜΟΝΕΤΑΡΙΣΜΟΥ, ΔΙΝΟΝΤΑΣ ΥΠΕΡΟΠΛΑ ΣΤΙΣ ΕΚΛΕΚΤΕΣ ΤΗΣ, ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΚΑΤΑΒΡΟΧΘΙΣΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑΟΘΕΝ ΒΑΛΛΟΜΕΝΑ ΚΑΙ ΑΠΑΞΙΩΜΕΝΑ ΚΡΑΤΗ ΤΗΣ ΥΦΗΛΙΟΥ; ΜΗΠΩΣ;
«ΟΙ ΑΓΟΡΕΣ»
13. Πολύ κουβέντα γίνεται για τις «Αγορές». Φτάσαν οι παπαγάλοι και οι οσφυοκάμπτες να λένε ανοικτά, «πρέπει να προλάβουμε το άνοιγμα των αγορών», πρέπει «να καθησυχάσουμε τις αγορές». Και μένει κάποιος να αναρωτιέται (λέμε τώρα) ποιες είναι αυτές οι αγορές. Και το χουμε γράψει επανειλημμένα. Οι αγορές είναι οι ίδιοι που δανείζουν εσένα και το κράτος σου, οι ίδιοι που σου πουλάνε χρηματοοικονομικά προϊόντα, οι ίδιοι που είναι μέτοχοι στις εταιρείες αξιολόγησης, οι μέτοχοι της FED, oι τελευταίοι υπουργοί οικονομικών των ΗΠΑ, οι εντελταμένοι τους στα Ευρωπαϊκά «όργανα». Φτιάξτε μια μεγάλη λίστα, με όρους όπως PSI, EFSF, ESM, QE, LOLR κλπ κλπ, βάλτε τους Ρομπομπαρόζους και το Δ’ Ραιχ στην ίδια σελίδα, πάρτε αυτούς που υποτίθεται είναι «διεθνούς φήμης» λογιστικές εταιρείες, τράπεζες, πιστωτικά «ιδρύματα», «ανεξάρτητα ΜΜΕ» και γράψτε με κεφαλαία γράμματα, «ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΟΙ & FRIENDS». Είναι οι ίδιοι.
Όσοι διαφωνείτε, προφανώς δεν θεωρείτε μεμπτό μια εταιρεία όπως η Blackrock, να είναι «θεσμικός» επενδυτής στο ΧΑΑ, να είναι μέτοχος στην Moody’s και την Fitch, να συνδέεται με την Goldman Sachs και να είναι και ελεγκτής των Ελληνικών Τραπεζών για λογαριασμό της ΕΕ και επίσης, να κοστολογεί τα δημόσια περιουσιακά στοιχεία της Ελλάδας, για το επερχόμενο πλιάτσικο - στοιχεία τα οποία η ΕΕ δεν τα δημοσιοποιεί γιατί είναι «εμπιστευτικά». Δεν είναι ίσως μεμπτό οι αγορές ομολόγων να είναι τραπεζικό προνόμιο μόνον, ένα κλειστό κλαμπ όπου γίνεται της κακομοίρας, στις οποίες όπως είναι γνωστόν τοις πάσιν, οι τράπεζες, καθορίζουνε μεταξύ τους σε ΤΙ (προσυνεννοημένο) επιτόκιο θα δανείσουν τα κράτη στις λεγόμενες «δημοπρασίες» (και αν θέλουν τα κράτη ας αρνηθούν), ενώ από την άλλη πλευρά «συμβουλεύουν» τα κράτη από ποιους και με τι τρόπο θα δανειστούν ενώ «συμβουλεύουν» και τους πελάτες τους – υποψήφιους αγοραστές (βλ. πχ. ασφαλιστικά ταμεία) που, πότε και τι θα αγοράσουν. Προφανώς είναι επίσης άνευ σημασίας, αυτό που γίνεται «στις αγορές» κάθε φορά που υπάρχει μια αργία στις ΗΠΑ: ο συναλλακτικός τζίρος πέφτει έως και 70% παγκόσμια Τι σύμπτωση. Ή είναι εντελώς φυσιολογικό, οι μεγάλες «επενδυτικές» τράπεζες των ΗΠΑ, να μην έχουν ούτε ΜΙΑ μέρα χαμένη στις συναλλαγές τους στις χρηματιστηριακές «αγορές», επί μήνες, την ίδια ώρα που αποκαλύπτεται ότι μια από αυτές, η Goldman Sachs, έχει λογισμικό που «μπορεί να χειραγωγήσει» τις «αγορές».
Είναι απόλυτα φυσιολογικό, κάθε μέρα, όλος ο χρηματιστηριακός πλανήτης να περιμένει στις 3.30 μμ ώρα Ελλάδας, τις οικονομικές ανακοινώσεις των ΗΠΑ και εξ αυτού του λόγου, από τις 3.30.01’’ έως 3.30.03’’, δηλ. στα πρώτα 3 δευτερόλεπτα από την ανακοίνωση (πολλές φορές δεν θα μπορούσες ούτε την πρώτη πρόταση να έχεις διαβάσει), οι «αγορές» να πραγματοποιούν ΣΥΝΤΕΤΑΓΜΕΝΑ και μαζικά (από το στάρι έως το δολάριο Νέας Ζηλανδίας, και από τις κοιλιές χοίρων (pork bellies) έως την σόγια, την Microsoft και την ΕΤΕ), τεράστιες κινήσεις στο «ταμπλό», ως αποτέλεσμα προφανούς χειραγώγησης που πουλιέται ως «αντίδραση των επενδυτών», «στα νέα» τάχα (τα οποία φυσικά, σε αυτό το παγκόσμιο υποκριτικό τσίρκο, ΚΑΝΕΙΣ δεν ξέρει από πριν). Είναι απόλυτα φυσιολογικό, οι «οίκοι» (άλλη μια λέξη για τις τράπεζες) να πουλάνε ελπίδα με «εκθέσεις» για χρηματιστηριακές εκρήξεις ή βυθίσεις και «τιμές στόχους» που ποτέ δεν λένε από πού προκύπτουν, ποια μεθοδολογία ακολουθείται – συμπτωματικά δε, οι εκθέσεις αυτές δημοσιοποιούνται από τους «οίκους» όταν θέλουν να ξεφορτώσουν την πραγμάτεια τους ή όταν θέλουν να αγοράσουν σε πολύ χαμηλές τιμές από τους πεθαμένους.
Είναι απόλυτα φυσιολογικό, ο άρχοντας των «αμοιβαίων κεφαλαίων» το 1999, Αλέξης Πιλάβιος, να «εποπτεύει» στα επόμενα χρόνια την χρηματιστηριακή αγορά ως πρόεδρος της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς και έπειτα από το ομολογουμένως θεάρεστο έργο του, να επιστρέφει τo 2009 στην μητέρα Alpha Bank, με αντικείμενο «τα Αμοιβαία Κεφάλαια, το Asset Management και τις Χρηματιστηριακές Εργασίες». Ή ο Πέτρος Χριστοδούλου, να είναι υπεύθυνος του Τμήματος Ομολόγων της Εθνικής Τράπεζας, να μετατοπίζεται στον Οργανισμό Δημοσίου Χρέους το 2009 (με αντικείμενο τα ομόλογα και τα έντοκα γραμμάτια της αμαρτωλής περιόδου 2009 - 2012) και να επιστρέφει (θριαμβευτής;) στην ΕΤΕ το 2012, της οποίας η θυγατρική Δήλος, εμπλέκεται στην απάτη Draghi/Goldman Sachs τo 2001.
Ναι, στις ΗΠΑ είναι απόλυτα φυσιολογικό, αφού εκεί η δημοκρατία ζήτημα κι αν υπήρξε ποτέ για να ξέρουν τι χάνουν τα παλικάρια. H εισαγόμενη πρακτική ονομάζεται “revolving door”/περιστρεφόμενη θύρα, μεταξύ εξουσίας και εταιρειοκρατίας. Υπηρετώ ευδοκίμως μια εταιρεία, παραδίδοντας τα πειστήρια μου. Αφού αποφοιτήσω μετ’ επαίνων, ορίζομαι επικεφαλής σε μια αρχή, μια δημόσια υπηρεσία, ένα όργανο, με δραστηριότητα σχετική με αυτήν της εταιρείας από την οποία προέρχομαι - συνήθως δε το κόμμα «μου», χρηματοδοτείται μέσω του lobbying από την «πρώην» εταιρεία μου. Καθιστώ κτήμα μου ό,τι εσωτερική πληροφόρηση έχω ανάγκη, πουλάω εκδουλεύσεις, κάνω φίλους και υψηλές γνωριμίες, «ενδεχομένως» ευνοώ τα πρώην αφεντικά μου στην διανομή της δημόσιας πίτας, και ύστερα, εξαργυρώνω τις υπηρεσίες και τις «πολύτιμες» εμπειρίες μου, επιστρέφοντας στις αγκάλες τους. Θα μπορούσαμε για μέρες να μιλάμε για την παλιατσαρία αυτή, ειδικά αν συμπεριλαμβάναμε τα μεγαλύτερα τσόλια απ’ όλους, τον «Διεθνή Τύπο» και τους «λειτουργούς» του.
14. «Τα ΠΑΚΕΤΑ ΔΙΑΣΩΣΗΣ»
Το σχήμα πλέον καθίσταται προφανές. Ένα τραπεζικό κονκλάβιο ελέγχει απόλυτα το χρηματοοικονομικό σύστημα. Δημιουργεί νέα και «ειδήσεις» με την αρωγή των δημοσιογράφων των Payrolls και των Jacuzzi, κατασκευάζει «προϊόντα» και υπηρεσίες, ενεργεί ανεξέλεγκτο, ατίθασο και αχόρταγο και τώρα ετοιμάζεται για το μεγάλο στοίχημα: την συγκέντρωση εξουσίας στα πραγματικά αφεντικά.
Κι αν η Μεγάλη Ύφεση του 1929-1932 συγκέντρωσε «με κρατική διαταγή», όλον τον χρυσό στα χέρια των ολίγων και δημιούργησε τις τράπεζες – κήτη (και βλέπουμε ξεκάθαρα που αυτό και μόνο οδήγησε), κι αφού ο Β’ Παγκόσμιος πόλεμος οδήγησε στην ανάγκη για ένα «Σχέδιο Μάρσαλ» δηλαδή την απόβαση των Αμερικάνικων (μετέπειτα πολυεθνικών) στην Ευρώπη και τις σχέσεις εξάρτησης με τις ΗΠΑ, αφού το 1971, αποσυνδέθηκε το νόμισμα από το μέταλλο και άνοιξε ο δρόμος για το χρήμα αέρος – αέρος που πλημμύρισε έκτοτε τον κόσμο, αφού η πετρελαϊκή κρίση στα τέλη του ‘70, οδήγησε σε «χαλάρωση» των ρυθμίσεων και εν τέλει στην απελευθέρωση των «αγορών» από κάθε κρατική επιρροή, αφού το τέλος της 10ετίας του ’80 έδωσε τα ηνία της Ευρώπης στον Αμερικανογερμανικό άξονα με έδρα την Φραγκφούρτη και τα ηνία του Ανατολικού μπλοκ, στον Γερμανικό «παράγοντα», δημιουργώντας την Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων, των 2 αφεντικών και του ενός νομίσματος, αφού η δεκαετία του ’90, μέσω της μετοχικής μανίας, βάφτισε κάθε είδους κομπίνα ως «χρηματοοικονομικό προϊον» και μετήλθε κάθε είδους κομπίνα για την κατασκευή ψεύτικων ισολογισμών (δημιουργική λογιστική, βλ . Terry Smith – Accounting for Growth), «στρογγυλεμένων» δημοσιονομικών στοιχείων και εκπαιδευόμενων στην «ευημερία του κεφαλαίου» πολιτικών, αφού ο νέος αιώνας έφερε την εξουσία στο προσκήνιο, την πραγματική εξουσία, ήλθε το σωτήριο 2008, μετά από ένα ασύλληπτο φούσκωμα των πάντων, μια άνευ προηγουμένου υπερτίμηση, με τράπεζες να τζογάρουν σε σανό 50 και 60 φορές τα κεφάλαια τους και τις καταθέσεις μας, προκειμένου τα ξετσίπωτα στελέχη τους να μοιράζονται τα Bonus από την πλαστική ευτυχία που δημιουργούσαν και οι μέτοχοι τους, τα μερίσματα από την ανελέητη κερδοσκοπία στην οποία επιδίδονταν οι εταιρείες τους, με κάθε μέσο που άγιαζε ο σκοπός, χωρίς κανέναν έλεγχο, καμία ουσιαστική εποπτεία, με μια απίστευτη διαπλοκή ελεγκτών και ελεγχόμενων, σε πλήρη καταστρατήγηση κάθε έννοιας δικαίου – ήλθε λοιπόν το 2008, να φέρει τους ηγεμόνες ενώπιος ενωπίω με τους ηγεμονευόμενους.
Η κατάρρευση των πολλών τρις, της πυραμίδας Ponzi που λέγεται τραπεζικό σύστημα, βαφτίστηκε κρατική κρίση χρέους. Ενώ στο παρασκήνιο οι πρωταγωνιστές της απάτης, αντί να τιμωρούνται, χρηματοδοτούνται με όρους σχεδόν ατοκίας από τις μητέρες – Κεντρικές τράπεζες ή τις ενώσεις αυτών, τις οποίες φυσικά επηρεάζουν, ορίζουν και ποδηγετούν, αφού κανείς δεν έχει καν λογοδοτήσει στην δήθεν τυφλή δικαιοσύνη, την ίδια στιγμή τα θύματα – κράτη – πολίτες – φορολογούμενοι καλούνται να απορροφήσουν αυτήν τη νέα ρευστότητα που δημιουργείται, ως τάχα «οι μεγάλοι ασθενείς» του συστήματος. Κι έτσι η μαμά δίνει στα παιδιά και τα παιδιά στα κράτη, τα οποία (όπως στην περίπτωση της Ελλάδας) συχνά δανείζουν με ακόμα μεγαλύτερο καπέλο σε άλλα κράτη, κοκ. Έτσι λοιπόν, σε αυτό το τραινάκι των μεσαζόντων, που συντονίζουν τα αρπακτικά του χρηματοπιστωτικού συστήματος, η Ελλάδα, ως ο τελευταίος τροχός και ως πειραματόζωο ούτε να ελπίζει μπορεί ούτε να επιβιώσει, σε αυτήν την κατά τ’ άλλα φυσιολογική ζωή αυτών των αρρώστων εγκεφάλων, της «Ευρώπης του Ευρώ». Η «κρατική κρίση χρέους» είναι στην ουσία το τελευταίο ταγκό της απληστίας, την οποία πλέον καλούνται να υπηρετήσουν οι φορολογούμενοι. Όπως αντιλαμβάνεστε, η ΕΚΤ ΠΡΕΠΕΙ να μένει στο παρασκήνιο.
Διότι η ΕΚΤ όχι μόνο συντηρεί αυτήν την κρίση αλλά την τροφοδοτεί και την μεγιστοποιεί. Κάθε φορά που η ΕΚΤ παρέχει μυστικά και μαζικά «ρευστότητα» made in PCs στα αγαθά και ευαγή πιστωτικά ιδρύματα, τα άλλα όργανα της ΕΕ, δημιουργούν τα τελικά προϊόντα, τα οποία ονομάζουν «πακέτα διάσωσης». Με τα λεφτά που ΕΚΤ δανείζει, οι εκλεκτές της εν μέρει δανείζουν τα κράτη, συμμετέχοντας στην «διάσωση» τους, αποκομίζοντας σε ελάχιστους μήνες, κέρδη που πουθενά αλλού πλην της τοκογλυφίας δεν συναντώνται, διότι τέτοια είναι η πρακτική δια της οποίας κάποιος αποκερδαίνει οφέλη από συμβατικούς τόκους, περί τα 20% τον χρόνο στο κεφάλαιο που δανείζει, σημειωτέον, σε ένα οικονομικό περιβάλλον ενός πολύ σκληρού νομίσματος όπως το Ευρώ.
15. Η Διεθνης Κοινότητα και οι Έλληνες Πολιτικοί
Γίνεται πολλές φορές λόγος, στην προσπάθεια εξευτελισμού των πάντων σε αυτήν την χώρα και της εξύψωσης των ξένων, οι οποίοι τάχα είναι πιο έξυπνοι, πιο «μπροστά», πιο οργανωμένοι, πιο, πιο…, για την «Διεθνή Κοινότητα». Έλληνες «σχολιαστές» οι οποίοι ως γνωστόν, τις έννοιες της ηθικής και της δεοντολογίας τις εκπαρθένισαν νωρίς, σε κάποια εφηβική τους έξαψη, ξερογλύφονται αυτάρεσκα με το να επαινούν «τους ξένους» σε σχέση πάντα με τους «μπάσταρδους Έλληνες». Την λογική της ψωροκώσταινας, όμως, εμείς την φτύνουμε παρομοίως, όπως αυτοί φτύνουν κατ’ ουσίαν, την χώρα μας και τους πολίτες της. Είναι πολύ βολικό και πουλάει καλά να λέμε ότι η Ελλάδα είναι η Banana Republic της Ευρώπης, του κόσμου, του σύμπαντος. Δυστυχώς όμως, δεν είναι. Είμαστε σε πολλά οπισθοδρομικοί, σε άλλα απαράδεκτοι αλλά, καλό είναι, όταν θέλουμε να αποπατήσουμε πάνω στη νοοτροπία μας, την ιστορία μας, τις παραδόσεις μας και τα πιστεύω μας, να ξέρουμε τι γίνεται και παραδίπλα. Είμαστε βέβαιοι, ότι όσοι γονυπετείς ξεκουμπώνουν τα παντελόνια των Ευρωπαίων, σήμερα, δεν βρήκαν τίποτα το κακό όταν λχ οι ΗΠΑ και η Βρετανία, εν χορώ, αγνοούσαν τον ΟΗΕ και εισέβαλαν στο Ιράκ για να βρουν τα «όπλα μαζικής καταστροφής», που ποτέ δεν βρέθηκαν. Τα ΜΜΕ που τους αποθέωναν, είναι προφανώς, τα ίδια ΜΜΕ, που σήμερα «ξεφτιλίζουν» την χώρα μας ως αναξιόχρεη. Τα ίδια ΜΜΕ που μας κοιτούσαν σαν λεπρούς, όταν μόνοι εμείς, υποστηρίζαμε τους Σέρβους στις «συμμαχικές επιθέσεις» του ΝΑΤΟ στο Βελιγράδι. Όσοι ζητούν απελπισμένα την ξένη βοήθεια «να μας σώσει», «να βάλει τάξη», έχουν προφανώς πειστικές εξηγήσεις για τις επιθέσεις του Σεπτεμβρίου του 2001 στις ΗΠΑ. Έχουν πειστεί ότι ο George Bush, δεν εξελέγη με νοθεία, κλέβοντας τους ψήφους μιας περιφέρειας όπου κυβερνήτης ήταν ο αδερφός του.
Θεωρούν ότι οι πρωτεργάτες του πολέμου «κατά της τρομοκρατίας», μπορούν πλέον, να υπηρετούν την Morgan Stanley ας πούμε, όπως συμβαίνει με τον Πιόνι Μπλερ, ή τις Σαουδαραβικές πετρελαϊκές εταιρείες, όπως συμβαίνει με την οικογένεια Bush. Θεωρούν μάλλον μια ατυχή συνωμοσιολογική σύμπτωση, τα 2 ισχυρά κεφάλια της «κυβέρνησης» Μπους, ο μεν Ντόναλντ Ράμσφελντ, να είναι ο μεγαλομέτοχος της εταιρείας Gilead Sciences, που αρχικά παρασκεύασε και μοσχοπούλησε το Tamiflu, το φάρμακο – απάτη κατά της επιδημίας – απάτη H5N1, o δε Ντικ Τσένευ, να είναι ο μεγαλομέτοχος της εταιρείας Halliburton, αυτής που πήρε με απευθείας ανάθεση την μεγαλύτερη πίτα από τα συμβόλαια (δισεκατομμυρίων δολαρίων) «ανοικοδόμησης» του Ιρακ. Το Guantanamο, οι μυστικές απαγωγές και «εκτοπίσεις» αθώων, η διακυβέρνηση ΗΠΑ και Ρωσίας, από πρώην αρχηγούς των μυστικών υπηρεσιών, οι παρακολουθήσεις τηλεφώνων από ΜΜΕ «διεθνούς κύρους» των μεγιστάνων της ενημέρωσης, οι σκοτεινές διαδρομές χρήματος σε φορολογικούς παραδείσους
Όσο για του "Έλληνες πολιτικούς" της "Ευρωπαϊκής προοπτικής"... τι να πεις. Βία ασύλληπτη, αστυνομικό κράτος και παρακράτος χωρίς ούτε έναν υπαίτιο, διεφθαρμένα και υποθαλπτόμενα ΜΜΕ σε μια σχέση εξάρτησης μόνιμη. Κρυφές διαδρομές κομματικού χρήματος. Εξεταστικές - μαϊμού. Τσίρκο και επιθεώρηση. Αγραμμοτοσύνη, ασχετοσύνη, παράνομοι πρόσοδοι, ατέλειωτη λίστα με ωφέλη και παραχωρήσεις. Δικαιοσύνη και ελευθερία έκφρασης, βιασμένες. Νόμοι για περιοριορισμό της και παρεμβάσεις. Ασυλία, ειδικές διατάξεις - φωτογραφικές, στημένοι (μόνο στημένοι) διαγωνισμοί, συνέργεια σε οικονομικά εγκλήματα, προστατευόμενοι από έναν στρατό μπράβων και "οργάνων της τάξης". Νοοτροπία ραγιά, απίστευτη τσαπατσουλιά, κανένα σχέδιο, κανένα πρόγραμμα. Προνόμια και δικαιώματα χωρίς προηγούμενο. ΑΝΕΥΘΥΝΟ. ΑΚΑΤΑΛΟΓΙΣΤΟ. ΄΄Ενα παρακράτος, αμοραλισμού και διαφθοράς, μέσα στο ίδιο το κράτος. Μια μιερή κάστα που συμμαχεί με ό,τι πιο δυσώδες για να επιπλέει στον βούρκο της αυταρέσκειας της, την ώρα που στα πεζοδρόμια μπροστά από λουκέτα, κείνται ρακοσυλλέκτες, άστεγοι, ναρκομανείς, απόκληροι και άμοιροι, τα θύματα της "πολιτικής" κουρελαρίας.
16. ΛΥΣΕΙΣ
Πολλά χρόνια τώρα τίθεται το ερώτημα ποια είναι η λύση; Και είναι γεγονός ότι ουδείς προτείνει την λύση, διότι πολύ απλά είτε αγνοεί είτε δεν θέλει να δει το πρόβλημα. Και τούτο είναι αναμενόμενο και λογικό, δεδομένου ότι το πρόβλημα είναι συστημικό και όχι μεθοδολογικό και είναι πρόβλημα ταξικό αμιγώς. Θεωρούμε ότι οι εκλογές του 2012, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα δεν θα δώσουν την λύση. Είναι βαθύς ο ύπνος και τέτοια η ψυχολογική πίεση που ασκείται στις αγέλες, που θα χρειαστεί να φτάσουμε στην απόλυτη απαξίωση, προτού φτάσουμε σε μια πραγματική αλλαγή. Ποια είναι η λύση;
Μα, η λύση σε μια διατάραξη της τάξης, δεν μπορεί να είναι άλλη, όμως, από την αποκατάσταση της. Και αυτή είναι ρητά, για την νομισματική κρίση δανεισμού που ζούμε, την πιστωτική κρίση, η επαναφορά του εκδοτικού προνομίου, του προνομίου έκδοσης και κυκλοφορίας του χρήματος στα κράτη ή σε όργανα άμεσα εποπτευόμενα από τα κράτη, με πλήρη διαφάνεια και λογοδοσία. Κανείς δεν λέει να καταργηθεί η πίστωση. Όμως, ο μόνος, ο απόλυτος ρυθμιστής εν προκειμένω, πρέπει να είναι οι κρατικές οντότητες και οι νόμιμα εκλεγμένοι «ηγέτες» τους σε ένα κρυστάλλινο πλαίσιο. Η εκχώρηση του σχετικού δικαιώματος σε ιδιώτες δημιούργησε υδροκεφαλισμό που κατά πάσα βεβαιότητα, απειλεί την ίδια την υπόσταση της ανθρώπινης ύπαρξης. Αυτό είναι το συμπέρασμα του κούφιου διλλήματος «Ευρώ η θάνατος». Ο καπιταλισμός απέτυχε, όπως απέτυχαν και όλες οι αντικρουόμενες ιδεολογίες, για έναν πολύ απλό λόγο. Είτε θεωρητικά είτε πρακτικά, έβγαλαν τον άνθρωπο από το επίκεντρο και θεοποίησαν ειδωλολατρικά κάτι χάρτινα (και πλεόν αύλα) ομοιώματα, τα οποία δήθεν είναι η ευτυχία, η τελείωση, ο προορισμός.
Κάποιοι θα πουν, μα η «Αριστερά», ο «Κομμουνισμός» κλπ αλλά ας μην ξεχάσουν πως στην πράξη, οι ιδεολογίες αυτές ακυρώθηκαν πλήρως, παταγωδώς και πολλές φορές ανερυθρίαστα καθώς μάλλον υποτάχθηκαν παρά αντιστάθηκαν στον «εχθρό». Οι Αριστεροί αποδείχτηκαν "αδύναμοι χαρακτήρες" ούτως ειπείν. Και τούτο διότι δεν μπορείς να αποφύγεις την λειτουργία του χρήματος ως μέσου συναλλαγής, στην ζωή του ανθρώπου. Μπορεί σε κάποιος αιώνες, όχι σήμερα, πάντως – πόσο μάλλον χτες ή προχτές.
Η λύση είναι λοιπόν να μπει ένα ΤΕΛΟΣ στα κράτη-δανειζόμενους. Τα κράτη απαγορεύεται να χρωστάνε διότι οι πολίτες σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να υποδουλώνονται τόσο μαζικά, αποφασιστικά και απόλυτα, όπως τώρα συμβαίνει, στο όνομα ενός «κατασκευασμένου Θεού» και των αποστόλων που κηρύττουν το θέλημα του. Το πώς μπορεί ετούτο να εφαρμοστεί, πρέπει να γίνει αντικείμενο μελέτης, ευρείας συζήτησης και διερεύνησης. Αρκεί μόνο να ειπωθεί, ότι με μια συνετή διαχείριση των δημοσιονομικών στην State Money Theory και στην δημιουργία μιας οιωνεί κρατικής τράπεζας, εκλείπει παντελώς η ανάγκη για φορολόγηση, η έλλειψη χρηματοδότησης βασικών πολιτικών δεν υφίσταται, ο εκδημοκρατισμός και η πρόοδος δεν αποτελούν ουτοπία και ξύλινα συνθήματα ή πλαστικοποιημένες κραυγές λαϊκισμού - το νέο τοπίο είναι πολύ καλό για να το πιστέψει κάποιος, απλά και μόνο διαβάζοντας αυτές τις γραμμές.
Είναι όμως σενάριο εφικτό, είναι το φυσιολογικό σενάριο και πρέπει να τύχει επιτέλους της ανάλογης προσοχής. Είναι σενάριο που έχει τύχει ιστορικής εφαρμογής και άγριας πολεμικής από τους καρχαρίες του μονεταρισμού. To «Βόρειοι και Νότιοι» αγαπητοί φίλοι, ήταν απλά μια μάχη στο ποιος θα έχει τον έλεγχο του χρήματος.
Όσον αφορά την υφιστάμενη κατάσταση, αντιπαρερχόμενοι όλους τους πιθανούς και απίθανους λόγους και τα συμφέροντα που την δημιούργησαν, οι πολιτικοί ηγέτες του πλανήτη έχουν μια πολύ εύκολη επιλογή. Μπορούν να θεσμοθετήσουν άμεσα έναν ειδικό φόρο 1% (ένα τοις εκατό) επί όλων των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών παγκόσμια. Μόνο η αγορά συναλλάγματος, έχει ημερήσιο τζίρο περί τα 7 τρις ευρώ. Αντιλαμβάνεστε ότι τα έσοδα θα μπορούσαν να είναι 70 δις ευρώ ημερησίως. Και φυσικά, αντιλαμβάνεστε ότι με προσδοκώμενα έσοδα μόνο από αυτήν την αγορά περί τα 17 τρις ευρώ ετήσια, με την ελάχιστη αυτή φορολόγηση, τα κράτη δεν έχουν ουδεμία άλλη ανάγκη χρηματοδότησης ή διάσωσης στον αιώνα τον άπαντα. Όμως, ο παγκόσμιος τζίρος ανέρχεται σε πολλά δεκάδες τρις, ημερησίως, σε όλα τα χρηματοοικονομικά προϊόντα. Αντιλαμβάνεστε συνεπώς ότι ο προτεινόμενος συντελεστής, θα μπορούσε να είναι ακόμη μικρότερος, 0,5%, 0,4%, 0,1% ;.
Ενόψει όλων τούτων, όσο οι πολιτικοί θα προτιμούν να δανείζονται εκατοντάδες δις, από τραπεζικούς σωτήρες που έχουν επί της ουσίας πτωχεύσει και όσο θα στηρίζονται και οι ίδιοι από την φαύλη κατασκευή του μονεταριστικού συστήματος, όσο θα μένει στο απυρόβλητο το σύστημα αυτό προκειμένου οι "ηγέτες" να καταφεύγουν σε ληστρική επιδρομή στα εισοδήματα αυτών που τάχα προστατεύουν με συντελεστές απομείωσης 40, 50, 60% ετησίως υπηρετώντας «Μνημόνια» και «Bailouts», αντί να θεσμοθετήσουν άμεσα ένα ταπεινό 1% ή 0,1% επιβάρυνσης για τους λωποδύτες και εν τέλει συνυπεύθυνους (μάλλον πρωταίτιους) του καταντήματος, τόσο εδραιώνεται η αντίληψη ότι κυβερνώμαστε σε παγκόσμιο επίπεδο από πολιτικά muppets που μόνο σκοπό έχουν να γλείφουν και να υπηρετούν τα αληθινά αφεντικά τους.
Δεν χρειάζεται ΚΑΝΕΝΑ πακέτο, καμία νέα τάξη, καμία ενοποίηση τραπεζική και δημοσιονομική όπως λένε οι μάϊνες της μονεταριστικής αλητείας. Μια απλή φορολόγηση, χρειάζεται των κατακτητών. Η χρηματοδότηση της κρίσης, μέσα από ένα τέτοιο Ταμείο Αλληλεγγύσης (με κεφαλαία) θα έλυνε τα χέρια δε των πολιτικών να αναζητήσουν και τις βαρύτατες ποινικές ευθύνες αυτών που τώρα, θεωρούνται "πολύ μεγάλοι για να καταρρεύσουν". Τόσο απλά, τόσο αποτελεσματικά, τόσο άμεσα, τόσο δημοκρατικά.
Εξάλλου χρήζει άμεσης κατάργησης το θεσμικό πλαίσιο της ΕΕ. Είναι πλέον προφανές ποιον εξυπηρετεί. Ακόμα και αν κάποιος ωροδεί επί των προαναφερόμενων μέτρων και τα θεωρεί «δύσκολα» (άσχετο γιατί), δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να ανεχτεί να υπάρχει σήμερα, στο καταστατικό της Ένωσης όρος που να επιτρέπει οι ιδιώτες να δανείζονται με 1% και τα κράτη (δηλ. το κοινωνικό σύνολο) με 15-20%. Δεν μπορεί να συνεχίζει να αποτελεί προοπτική, η «Ευρώπη του Ευρώ» με όργανα που στελεχώνονται από ανύπαρκτους, ανεξέλεγκτους, μη αιρετούς «άρχοντες» του σκότους και της δυσωδίας, με πρακτικές Σοβιέτ και Γκούλαγκ. Με πυρηνικά όπλα στα χέρια τους κατά του άμαχου πληθυσμού.
Δεν μπορεί, δεν γίνεται, το υπάρχον πιστωτικό σύστημα και οι πρακτικές του να μένουν στο απυρόβλητο.
Δεν επιτρέπεται να μην υπάρχει φως στις συναλλαγές των ελεφάντων την ίδια ώρα που ακτινοσκοπούμε τα μυρμήγκια. Η πραγματική Ευρώπη, αυτή των λαών και της ιστορίας πρέπει να φωνάξει έλεος!ως εδώ! Όλοι μας θέλουμε την Ευρώπη, την Ένωση των λαών και των ιστοριών τους, πιο σωστά την προσέγγιση. Και γιατί όχι, με ένα νόμισμα που θα είναι το νόμισμα των πολιτών και κρατών της και όχι ναπάλμ στα χέρια της ελίτ. Όχι όμως στην κουβέρτα του Ευρώ με την θηλιά της Ευρω-ζώνης στον λαιμό . Αυτό είναι μια εντελώς ανιστόρητη προσέγγιση του τι πραγματικά είναι η Ήπειρος μας και ο κάθε ένας από εμάς ξεχωριστά. Οι πραγματικοί πολιτικοί και οι νέοι ηγέτες πρέπει να βγουν μπροστά πλέον, προσπαθώντας να ενώσουν και όχι να πολώσουν. Ειδεμή, κάθε μέρα που θα έρχεται, θα φέρνει μαζί της και ένα νέο φοβικό δίλλημα, μέχρι την ημέρα που καμία άλλη λύση δεν θα υπάρχει από την ομαδική αυτοχειρία. Αυτό θέλουμε; Προς τα εκεί πάντως κατευθυνόμαστε.
www.epicurus2day.gr
http://logioshermes.blogspot.com/2012/08/blog-post_2141.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου