Ποιος κρατάει την πλάστιγγα της παγκόσμιας ισορροπίας ; Ποιος κουμαντάρει τους Βασιλόφρονας και τους Φιλελευθέρους βουλευτας αδιακρίτως ; Ποιος ξεσήκωσε τους γυμνούς πατριώτες της Ισπανίας ; (Και διαδίδει τις φήμες που κάνουν τις εφημερίδες της γηραιάς Ευρώπης να τραυλίζουν); Ποιος μοιράζει τις ηδονές και τα βάσανα , στον Παλιό όσο και στον Νέο Κόσμο; Ποιος σχεδιάζει και χλευάζει την πολιτική; Μήπως το φάντασμα του ευγενικού θάρρους του Βοναπάρτη; Ο Ιουδαίος Ρότσιλντ και ο χριστιανός κολαούζος του, ο Μπέρινγκ. Αυτοί, και ο αναμφισβήτητα φιλελεύθερος πειρατής Λαφίτ, Είναι οι αληθινοί άρχοντες της Ευρώπης. Κάθε δάνειο, δεν είναι απλώς κερδοσκοπικό χτύπημα, Είναι μοχλός για την καθήλωση ενός έθνους ή την ανατροπή ενός θρόνου. Και οι Δημοκρατίες, συμμετέχουν λιγουλάκι. Οι μέτοχοι του δανείου για τα ορυκτά της Κολομβίας είναι γνωστοί εις το χρηματιστήριο Στην «συναλλαγή», και το ασημένιο χώμα του Περού , που χρήζει προεξοφλήσεως παρά του Οβριού…. (Who hold the balance of the world? Who reign O'er congress, whether royalist or liberal? Who rouse the shirtless patriots of Spain? (That make old Europe's journals squeak and gibber all.) Who keep the world, both old and new, in pain Or pleasure? Who make politics run glibber all? The shade of Buonaparte's noble daring? -- Jew Rothschild, and his fellow-Christian, Baring. Those, and the truly liberal Lafitte, Are the true lords of Europe. Every loan Is not a merely speculative hit, But seats a nation or upsets a throne. Republics also get involved a bit; Columbia's stock hath holders not unknown On 'Change; and even thy silver soil, Peru, Must get itself discounted by a Jew). Όποιος βρει μια τόσο ξεκάθαρη πολιτική και οικονομική ανάλυση στα ποτάμια που έγραψε ο Μάρξ και ειδικά εις το «επιστημονικό Κεφάλαιο», κερδίζει μια κούτα ΑΛΑΦΟΥΖΟΛ. Το δωδέκατο Άσμα του «Δον Ζουάν» ολοκληρώθηκε στη Γένοβα Στις 7 Δεκεμβρίου 1822, και καθαρογράφτηκε στην Γένοβα, από την Μαίρη Σέλλευ μέχρι τον Φεβρουάριο του 1823. Τυπώθηκε στην Αγγλία, μαζί με τα άσματα 13 και 14, ενώ ο Βύρων βρισκόταν στην Κεφαλονιά και περίμενε να περάσει απέναντι, στην επανάσταση των Ελλήνων, από τον εκδότη John Hunt, επειδή ο προηγούμενος εκδότης του Μπάυρον, ο John Murray, αρνήθηκε να το τυπώσει. Κυκλοφόρησε στις 17 Δεκεμβρίου 1823. Τα «άσματα» 15 και 16 κυκλοφόρησαν στις 26 Μαρτίου 1824, λίγο πριν τον θάνατο του, ενώ το 17ο έμεινε ημιτελές. Ο Δον Ζουάν μεταφράστηκε στα ελληνικά σε πεζό λόγο από τον Γ. Πολίτη, και τυπώθηκε στον Τρίτο τόμο των Ποιημάτων του Λόρδου Βύρωνος που κυκλοφόρησε το 1871. Έκτοτε δεν υπήρξε ούτε επανέκδοση ούτε άλλη μετάφραση μέχρι τη δική μου της 12ης Ωδής, που δημοσιεύεται στο 21ο ΕΤΟΣ ΤΩΝ ΦΙΛΙΚΩΝ. Για τους φιλολόγους, ο «Don Juan» είναι ένα "σατιρικό ποίημα". Έχει ως βάση το θρύλο του Δον Ζουάν, τον οποίο όμως ο Βύρων αντέστρεψε απεικονίζοντάς τον όχι ως «γυναικά» αλλά ως κάποιον που μπορεί εύκολα να παρασυρθεί από τις γυναίκες. Πρόκειται για το αριστούργημα του Λόρδου Βύρωνα κατά τους σύγχρονους κριτικούς, μια «επική σάτιρα» κατά τον ίδιον, η οποία ήταν εξαιρετικά δημοφιλής στο κοινό παρόλο που όταν πρωτοδημοσιεύτηκαν ανώνυμα το 1819 οι δύο πρώτες ωδές της επικρίθηκε για «ανήθικο περιεχόμενό». Σπύρος Χατζάρας http://deltio11.blogspot.gr/2013/01/blog-post_9040.html Λόρδου Βύρωνος Δον Ζουάν Άσμα 12ο , Στροφές V -VI

Ποιος κρατάει την πλάστιγγα της παγκόσμιας ισορροπίας ;
Ποιος κουμαντάρει τους Βασιλόφρονας και τους Φιλελευθέρους βουλευτας αδιακρίτως ;
Ποιος ξεσήκωσε τους γυμνούς πατριώτες της Ισπανίας ; (Και διαδίδει τις φήμες που κάνουν τις εφημερίδες της γηραιάς Ευρώπης να τραυλίζουν);
Ποιος μοιράζει τις ηδονές και τα βάσανα , στον Παλιό όσο και στον Νέο Κόσμο;
Ποιος σχεδιάζει και χλευάζει την πολιτική;
Μήπως το φάντασμα του ευγενικού θάρρους του Βοναπάρτη;
Ο Ιουδαίος Ρότσιλντ και ο χριστιανός κολαούζος του, ο Μπέρινγκ.
Αυτοί, και ο αναμφισβήτητα φιλελεύθερος πειρατής Λαφίτ,
Είναι οι αληθινοί άρχοντες της Ευρώπης.
Κάθε δάνειο, δεν είναι απλώς κερδοσκοπικό χτύπημα,
Είναι μοχλός για την καθήλωση ενός έθνους ή την ανατροπή ενός θρόνου.
Και οι Δημοκρατίες, συμμετέχουν λιγουλάκι.
 Οι μέτοχοι του δανείου για τα ορυκτά της Κολομβίας είναι γνωστοί εις το χρηματιστήριο
 Στην «συναλλαγή», και το ασημένιο χώμα του Περού , που χρήζει προεξοφλήσεως παρά του Οβριού….

(Who hold the balance of the world? Who reign O'er congress, whether royalist or liberal? Who rouse the shirtless patriots of Spain? (That make old Europe's journals squeak and gibber all.) Who keep the world, both old and new, in pain Or pleasure? Who make politics run glibber all? The shade of Buonaparte's noble daring? -- Jew Rothschild, and his fellow-Christian, Baring. Those, and the truly liberal Lafitte, Are the true lords of Europe. Every loan Is not a merely speculative hit, But seats a nation or upsets a throne. Republics also get involved a bit; Columbia's stock hath holders not unknown On 'Change; and even thy silver soil, Peru, Must get itself discounted by a Jew).

Όποιος βρει μια τόσο ξεκάθαρη πολιτική και οικονομική ανάλυση στα ποτάμια που έγραψε ο Μάρξ και ειδικά εις το «επιστημονικό Κεφάλαιο», κερδίζει μια κούτα ΑΛΑΦΟΥΖΟΛ.
Το δωδέκατο Άσμα του «Δον Ζουάν» ολοκληρώθηκε στη Γένοβα Στις 7 Δεκεμβρίου 1822, και καθαρογράφτηκε στην Γένοβα, από την Μαίρη Σέλλευ μέχρι τον Φεβρουάριο του 1823.
Τυπώθηκε στην Αγγλία, μαζί με τα άσματα 13 και 14, ενώ ο Βύρων βρισκόταν στην Κεφαλονιά και περίμενε να περάσει απέναντι, στην επανάσταση των Ελλήνων, από τον εκδότη John Hunt, επειδή ο προηγούμενος εκδότης του Μπάυρον, ο John Murray, αρνήθηκε να το τυπώσει. Κυκλοφόρησε στις 17 Δεκεμβρίου 1823.
Τα «άσματα» 15 και 16 κυκλοφόρησαν στις 26 Μαρτίου 1824, λίγο πριν τον θάνατο του, ενώ το 17ο έμεινε ημιτελές.
Ο Δον Ζουάν μεταφράστηκε στα ελληνικά σε πεζό λόγο από τον Γ. Πολίτη, και τυπώθηκε στον Τρίτο τόμο των Ποιημάτων του Λόρδου Βύρωνος που κυκλοφόρησε το 1871. Έκτοτε δεν υπήρξε ούτε επανέκδοση ούτε άλλη μετάφραση μέχρι τη δική μου της 12ης Ωδής, που δημοσιεύεται στο 21ο ΕΤΟΣ ΤΩΝ ΦΙΛΙΚΩΝ.

Για τους φιλολόγους, ο «Don Juan» είναι ένα "σατιρικό ποίημα". Έχει ως βάση το θρύλο του Δον Ζουάν, τον οποίο όμως ο Βύρων αντέστρεψε απεικονίζοντάς τον όχι ως «γυναικά» αλλά ως κάποιον που μπορεί εύκολα να παρασυρθεί από τις γυναίκες. Πρόκειται για το αριστούργημα του Λόρδου Βύρωνα κατά τους σύγχρονους κριτικούς, μια «επική σάτιρα» κατά τον ίδιον, η οποία ήταν εξαιρετικά δημοφιλής στο κοινό παρόλο που όταν πρωτοδημοσιεύτηκαν ανώνυμα το 1819 οι δύο πρώτες ωδές της επικρίθηκε για «ανήθικο περιεχόμενό».

Σπύρος Χατζάρας
http://deltio11.blogspot.gr/2013/01/blog-post_9040.html