Μπορεί να μην ήταν συνείδηση η ιστορική πραγματικότητα μας μέχρι τώρα, αν και ο πόλεμος της Γιουγκοσλαβίας θα έπρεπε να έχει αφυπνίσει και εγρηγορήσει πολλούς από τις γενιές μας , ζώντας βυθισμένοι στην προσωπική μας ζωή, σήμερα όμως "το ανήκουμε στην δύση" ακούγεται παράλογο όσο ποτέ.
Βέβαια τι σημαίνει "ανήκουμε εις την δύση ;" Τι είναι αυτό που το κάνει να είναι κάτι παραπάνω από δεδομένο ; Το ίδιο αν κάποιος έλεγε ανήκουμε στην ανατολή. Δεν αλλάζει. Γιατί θα πρέπει να ανήκει κάπου κάποιος ; Δηλαδή όταν γεννιέται ένας άνθρωπος, οφείλει να ανήκει οπωσδήποτε κάπου ; Δεν ανήκει πρώτα στον εαυτό του και αφού τον κατακτήσει, ύστερα οσφραίνεται τα γύρο του, για να βρει με ποιόν μπορεί να έχει στο περίπου "τα ίδια χνώτα" ; Αν και όποτε τον βρει, σημαίνει πως είναι "κτήση" σε αυτόν ή τούμπαλιν ; ΦΥΣΙΚΑ ΟΧΙ. Πως θα ήταν τότε ανεξάρτητο και αυτόβουλο άτομο ;
Επομένως, η βάση σκέψης είναι εντελώς λάθος. Ναι, υπάρχουμε σε έναν κόσμο που δεν είμαστε μόνοι μας, αλλά δεν σημαίνει πως πρέπει κάποιος να είναι ιδιοκτησία κανενός, γιατί τι άλλο σημαίνει "ανήκω" κάπου ! Είναι διαφορετικό να κοιτώ τα συμφέροντά μου με τον καλλίτερο τρόπο και διαφορετικό επειδή "ανήκω" κάπου, να μειώνονται ή να εξαφανίζονται αυτά, στο όνομα του ..... ανήκω !
Το αν ο κόσμος μας είναι έτσι φτιαγμένος, αυτό δεν σημαίνει πως είναι και το ορθό ή πως δεν μπορεί να αλλάξει. Αν αυτό γίνει κτήμα του καθενός, μόνον τότε θα μπορούσαμε να ανταλλάξουμε ιδέες του ... "πως ;", επειδή κανείς δεν θα περίμενε να του δώσουν λύση, αλλά θα προσπαθούσε να τρέξει να μοιραστεί την δικιά του λύση !
Η δύση δεν είναι αυτή για τα περισσότερα πάθη αυτής της χώρας ; Είναι και, κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει. Τα γεγονότα και η ιστορία μιλούν μόνα τους και δεν έχουν καμία σχέση με χρωματισμούς της όποιας κατεύθυνσης ή της όποιας ημιμαθούς πεποίθησης και αποπροσανατολισμού. Το ότι από Ανατολή καταστράφηκε η Δύση εδώ και αιώνες, αυτό είναι άλλο μεγάλο κεφάλαιο .
Το ότι η χώρα βρισκόταν και βρίσκεται στην κυριολεξία "εν λευκώ" σε χέρια να πράττουν κατά το δοκούν των καλοθελητών εντολές με πλουσιοπάροχο αζημίωτο, δεν άφησε περιθώρια στην χώρα να απαιτήσει όλα όσα της είχαν προξενηθεί ή για όσες φορές είχε εξαπατηθεί, εν πάσει περιπτώσει να έχει την θέση που αξίζει σε κάθε αυτεξούσιο και ανεξάρτητο κράτος, σε ολόκληρο τον κόσμο.
Όλα δεν ήταν και είναι εξάρτηση όπως λένε, της πολιτικής ; Δοκιμάστηκε ποτέ πραγματικά από κανέναν μια γνήσια πολιτική ; Για όλους υπάρχουν μελανά σημεία της πολιτικής σταδιοδρομίας τους. Δεν μπόρεσαν ούτε να διεκδικήσουν όσα χρωστούν στην Ελλάδα από τους πολέμους, υπήρχε περίπτωση να χάραζαν πολιτική με όραμα και ομοψυχία ; (!) Θέλησε πραγματικά ποτέ σύσσωμος ο λαός να δοκιμάσει και να στηρίξει μια κυβέρνηση, που θα προερχόταν μέσα από τον λαό μας και όχι εξ αιτίας κάποιας επωνυμίας - οικογενειοκρατίας, τζακιών, δελφίνων και διαφημιζόμενων προσώπων; Δυστυχώς όχι.
Η ισχύ της εικόνας και οι σκιές στην σπηλιά του Πλάτωνα.
Όταν ακόμα κυριαρχεί η άποψη "άμα δεν υπάρχουν πολιτικοί, εμείς τι φταίμε ;", τότε το άτομο ακολουθεί την θεωρία "νίπτω τας χείρας μου" και ας μπορούσε να ανατρέψει την πορεία του όποιου αποτελέσματος. Δεν αναρωτήθηκε όμως, αν είχε ποτέ θέσει στον εαυτό του το πόσες φορές θα του επέτρεπε, να κάνει το ίδιο λάθος (!) Μα αφού όλα ήταν καλά και περνούσαμε καλά γιατί να αναρωτηθούμε ε ; Σήμερα τι συμβαίνει ; η κοινωνία ζει την τρομοκρατία του κράτους.
Οι περισσότεροι ακούσαμε τουλάχιστον αποσπάσματα από τις δηλώσεις του Τσίπρα από την επίσκεψη του στην Αμερική, καλεσμένος από ινστιτούτο δεξαμενής σκέψεων.
Όταν μετά το πρώτο μνημόνιο τον είχα ρωτήσει γιατί δεν παραιτούνται, με ίδιο ερώτημα και προς τον Στρατούλη, η απάντηση ήταν πως αυτό δεν πρόκειται να βοηθήσει, ούτε η κυβέρνηση να παραιτηθεί. Από μόνον του αυτό μας λέει, πως πρωτεύων ζητούμενο ήταν η κατοχή των στασιδιών της βουλής.
Τους ήταν δύσκολο να αγκαλιάσουν τον κόσμο και να σταθούν δίπλα του στους αγώνες του, έστω και αν δεν παραιτείτο η κυβέρνηση (!) ΝΑΙ τους ήταν δύσκολο, όπως και στο ΚΚΕ, πιθανόν για όμοιους ή για παρόμοιους λόγους.
Τι θα έκανε η κυβέρνηση δηλαδή ; Θα είχε την κοινωνία στο μεγαλύτερο μέρος αντίθετη, με την στήριξη μερίδας του πολιτικού κόσμου, και αυτή ανεξέλεγκτα θα υπέγραφε τα πάντα ;
Φυσικά ΟΧΙ.
Διότι σε περίπτωση μιας αγνής αντιπολίτευσης, δεν προκρίνονται τα όποια καταστατικά βουλής ή δεν ξέρω ποιοί άλλοι περιορισμοί, αλλά πρωτεύει ο ίδιος ο σκοπός και όχι το στασίδι.
Μην μας κάνει λοιπόν εντύπωση η θέση του Τσίπρα. Όταν δεν έγιναν την ώρα που έπρεπε αυτά που έπρεπε, τι θα άλλαζε στην συνέχεια ;
Ας ξεφύγουμε από όλα αυτά, αφήνοντας πίσω μας τις νουθεσίες του όποιου υπερασπιστή της όποιας πλευράς και καλόν θα ήταν να ρωτήσουμε τους εαυτούς μας, αν και τι θα μπορούσαμε να κάνουμε εμείς ως κοινωνία, για αυτήν , για εμάς.
Πιστεύουμε ότι θα μπορούσαμε να θέσουμε όρους και κόκκινες γραμμές ;
Εύκολα θα μπορούσε να απαντηθεί το ερώτημα, μόνον στην περίπτωση που η κοινωνία μας ήταν ώριμη, για να μπορεί να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις των καιρών.
Δυσκολεύει όμως όταν από αυτήν της λείπουν πολύ βασικά συστατικά.
- Φυσικά αν η κοινωνία ήταν ώριμη, θα βρισκόταν στο στάδιο αυτό ; ΟΧΙ δεν θα βρισκόταν.
- Αν η κοινωνία ήταν ενεργή, όχι προς το ατομικό συμφέρον μόνον, αλλά πάντοτε σε συνδυασμό με το συλλογικό και την πατρίδα, θα φθάναμε στο εδώ ; ΟΧΙ δεν θα φθάναμε.
- Που ήταν όλοι αυτοί που σήμερα σήκωσαν την αντιμνημονιακή σημαία ή λόγο την τελευταία στιγμή ; κάνουν την αυτοκριτική τους ; Σε αυτό το ερώτημα μπορεί ο οποιοσδήποτε να έχει την ίδια απορία και για το άτομό μου. Το ότι είχα εμπλακεί με την πολιτική από τα νεανικά μου χρόνια και οριστικά απείχα από αυτήν συνειδητά από το 1994, γνωρίζοντας την σαπίλα από πρώτο χέρι , νομίζω δίνει μια απάντηση.
- Αν αποκτούσε η κοινωνία έστω βίαιο ποσοστό ωριμότητας από την αρχή, την εποχή του Καστελόριζου, δεν θα έπρεπε να είχε δείξει συνοχή ως όφειλε ;
η πρώτη σκέψη της όμως δεν ήταν "να τρέξω να προλάβω να μην μου.....", η δεύτερη σκέψη δεν ήταν "μεγάλη ταλαιπωρία για κείνο, μεγάλη ταλαιπωρία για το άλλο ; " Νοιάστηκε να δει το πρόβλημα του διπλανού του και να του συμπαρασταθεί έστω και αν ήταν ακόμα άθικτος από την συμφορά ;
Αυτές ήταν οι σκέψεις του μικρόκοσμού μας. Πιθανόν να εξακολουθούν να υπάρχουν ακόμα σε μεγάλη μερίδα του πληθυσμού.
Η πιο βασική αιτία ; Χα χα, το βλέπει ταξικά. "Εγώ, όχι εσύ". Αυτό μας έφαγε. Ο ταξικός αγώνας (!!!) Η παραμύθα, οι διαχωριστικές γραμμές που έμπαιναν και μπαίνουν ανάμεσά μας, σαν βουνά που δεν μπορούν να υπερβούν διδιάστατα άτομα, που αγνοούν την διάσταση του ύψους !!
Πρέπει να καταλάβουμε πως εφ όσον εκείνοι δεν μας έφεραν εδώ τυχαία, με διάφορους τρόπους και κυρίως με αντιγνώση, θέματα που έχουμε εξηγήσει πολλές φορές, μην περιμένουμε να υπάρχουν άτομα με ανεξάρτητη άποψη. Πιθανόν να μην υπήρχαν ως δημοσιογράφοι ή δεν ξέρω τι άλλο.
Μην περιμένουμε δηλαδή να ακούσουμε αυτά που θα ικανοποιούσαν το "περί κοινού δικαίου αίσθημα", όταν παίζει από πίσω διαφήμιση της Cosmote. Ό,τι έχει σχέσει με τον κρατικό μηχανισμό και τα παράγωγά του, είναι όλα δικά του. ΤΕΛΟΣ.
Εγώ, εσύ, ο άλλος, ναι, μπορούμε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Από αυτό το σημείο και μετά όμως τα πράγματα αλλάζουν. Γινόμαστε όχλος, γινόμαστε μάζα, επειδή δεν μάθαμε, επειδή δεν μας έμαθαν να ζούμε ως κοινωνικά όντα. Η κοινωνικότητα περιοριζόταν σε ένα κλειστό κύκλο συγγενών, που και εκεί ακόμα συνήθως υπήρχαν και υπάρχουν διασπάσεις και έχθρες ή σε ένα κλειστό φιλικό ομόχρωμο κοινωνικό κύκλο.
Αν δεν υπάρχει άλλη πολιτική, εκτός της δύσης ή της ανατολής, δεν ξέρω με τις σημερινές συνθήκες τι άλλο θα μπορούσε να υπάρξει, από την στιγμή που για απλούστατα θέματα, που δεν αφορούν τόσο βασικές δομές της κοινωνικής μας ζωής, κι όμως δεν είμαστε ικανοί ακόμα, να βρούμε τις χρυσές τομές μεταξύ μας. Μας εμπαίζουν και εμείς ονειροβατούμε, "κριτικολογώντας" και μεμψιμοιρώντας.
Δημιουργήθηκαν τόσες οργανώσεις, δράσεις, προσπάθειες, κινήματα, νέα κόμματα, πρωτοβουλίες όπως νέο σύνταγμα από την βάση του λαού, μέτωπο ΕΠΑΜ, μόνον το κόμμα του ξεσκονόπανου απουσιάζει, .... για πέστε μου τι έχουν καταφέρει όλα αυτά ; για να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας. Αναδύθηκε δοκιμαστικά έστω, ένα οποιοδήποτε εντελώς νεό ισχυρό και καινοτόμο ρεύμα ; Μόνον μερικές εκατοντάδες άνθρωποι ή και μερικές χιλιάδες τα ακολουθούν (!)
Δεν αρκεί λοιπόν να τα λέμε μεταξύ μας, δεν αρκεί να συμφωνούμε, δεν αρκεί να βρίζουμε αυτό που δεν μας αρέσει να ακούμε. Είναι άσκοπο και με απώλειες πολύτιμης ενέργειας.
Η συμφωνία κλειδώνει μόνον στην συλλογική εφαρμογή και όχι στην ιδέα.
Από την στιγμή που δεν είμαστε ενωμένοι, από την στιγμή που είναι ικανοί να μας διασπούν, η ώρα της εφαρμογής της συμφωνίας δεν έχει έλθει ακόμα και είναι λυπηρό.
Ίσως να μην έχετε συνειδητοποιήσει, πως την κάθε αντιμαχόμενη πλευρά την εξυπηρετεί ως επιχείρημα η κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Το προκτεράτο, η μπανανία, η παράδοση, περνούν συνειδησιακά στις ψυχές μας, πως άλλος δρόμος δεν υπάρχει.
Αγαπητοί μου συνάνθρωποι, δρόμοι πάντα υπάρχουν.
Η ζωή δεν έχει ποτέ αδιέξοδα ..... στην ζωή της. Τα αδιέξοδα είναι δικές μας σκέψεις, σκέψεις που έχουν σπείρει πονηρά μυαλά. Μέχρι και ο Γόρδιος δεσμός, είχε την δική του λύση, αλλά είχε λύση.
Όσοι εφαρμοσμένα είναι της άποψης "φτιάχ΄το μόνο σου στο σπίτι" , άνθρωποι της ενεργούς δημιουργίας, του έργου, θα καταλάβουν ακόμα περισσότερο την άποψη μου "να φτιάξουμε μόνοι μας την κοινωνία μας" . Να την κτίσουμε από την αρχή, με συνοχή και αλληλοσυμπαράσταση, αλλά με νέα υλικά, βγαλμένα από τη δική μας αυτόβουλη και πάναγνη πνευματική διεργασία. Χέρι χέρι, πριν είναι πολύ αργά για εμάς.
Νάγια
Υσ : όταν φθάνει κάποιος να ζητά να του επιστραφούν χρήματα για όσες μέρες οι εργαζόμενοι απεργούν στα μέσα μαζικής μεταφοράς και δη στο metro, η ωριμότητα δεν φαίνεται καν στον ορίζοντα. Διότι το ίδιο άτομο, στην περίπτωση που ήταν εργαζόμενος και συνάδελφος των απεργών, με σιγουριά θα ήταν απεργοσπάστης, για να μην χάσει είτε την δουλειά του που θα ήταν ακόμα πιο σημαντική από τα όποια ευρώ χάνει από κάποια κάρτα απεριορίστων διαδρομών ή και τα ημερομίσθια των απεργιακών ημερών. Δεν είμαστε φραγκοφονιάδες σαν κι αυτούς και μάλιστα στρεφόμενοι για το μικροσυμφέρον μας ενάντια μιας δικής μας ομάδας και όχι ομάδας κάποιων πιθήκων, που ούτε εκεί θα επιτρεπόταν.
Εύκολα ακούς "λογικό είναι να επιστραφούν", δύσκολα σκέφτεται κανείς τις ορθές παραμέτρους.
Αυτά τα άτομα νομίζουν πως πήγαν είτε σε κάποια συναυλία που ανεβλήθη λόγω καιρού ή άλλου λόγου, είτε σε παράσταση που η πριμαντόνα αρρώστησε και η αναπληρώτρια είχε γρίπη. Τόσο μικρή είναι η αντίληψη, τόσο περιορισμένος είναι ο σωστός συσχετισμός όλων των δεδομένων
Υσ : μη μας οργίζει όταν ακούμε ένθερμο αμερικανόφιλο δημοσιογράφο να μας τα λέει , όπως ο Τράγκας, να μας φοβίζει με την κατάντια μας και με τα παροπλισμένα αεροπλάνα μας, την Θράκη κλπ. Αν είναι προαποφασισμένα, ας προσέχαμε και αν μπορούμε να τα ανατρέψουμε, πέστε μου τι κάναμε γι αυτό (!) Ας ήμασταν όλα αυτά και πολλά περισσότερα από όσα προαναφέρθηκαν. Να είχαμε το μυαλό μας μέσα στο κεφάλι μας. Σίγουρα πάντως δεν θα μπορούσε ο εν λόγω δημοσιογράφος να υιοθετήσει από μόνος του την άποψη του Ζαλόγγου. Ελάχιστοι είναι αυτοί που θα το επέλεγαν εξάλλου. Δεν νομίζετε ; Δεν είναι άξιο ψηφοφορίας ;
Υσ : Για ποιά απεργία δεν διαμαρτυρήθηκες ;
Γιατί δεν τις στήριξε έστω και ηθικά αν όχι απαραίτητα ενεργά, ολόκληρη η κοντόφθαλμη κοινωνία, του "όχι εσύ, εγώ" ή "όπως εσύ και εγώ" ;
Μόνον όλοι μαζί μπορούμε να καταφέρουμε πράγματα και όχι κάθε ομάδα ή συντεχνία δεν με ενδιαφέρει πως σας αρέσει να λέγεται, μόνη της. 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου