Είναι λυπηρό το να διαβάζει κάποιος γενικώς αναλύσεις και
ποικίλες απόψεις, αλλά να μην δράττεται της ευκαιρίας, εκτός του να αποκτήσει γνώση
μέσω μιας καλό μασημένης τροφής – επεξήγησης και ανεξάρτητα του αν τύχει ή μη στο
να συμφωνεί ή διαφωνεί σε κάποια σημεία ή και σε όλα τα σημεία οποιουδήποτε κειμένου,
αλλά από την πλευρά του να μην θέλει να βάλει το μυαλό του να δουλέψει. Να μην κατανέμει
σωστά στο μυαλό την κάθε πληροφορία - ανάλυση, ενώ αντίθετα να ενεργεί παρορμητικά
χωρίς πρωτύτερη σκέψη και επεξεργασία, συνεχίζοντας δηλαδή να ακούει μόνον τον
εθισμένο εαυτό του !!!
Φαντάζομαι πως όχι μόνον στην Ελλάδα και την Αμερική, αλλά
σε πολλά μέρη του κόσμου αρκετός αριθμός ανθρώπων, έχει αρχίσει πλέον να συνειδητοποιεί
την μεγάλη μπλόφα του παιγνιδιού των πολιτικό-ιδεολογικών μαγισσών και
κατευθυνόμενων σκιών. Έγινε ευκολότερα αυτό κατανοητό, από όταν στην ανθρώπινη
ζωή τίποτα δεν άλλαζε προς το καλλίτερο, με εξαίρεση τα ωραία και παχιά λόγια
άδοξων και ανεκπλήρωτων προσδοκιών.
Αν δεν έχουμε ανοικτή την αντίληψη, θα καταναλώνουμε τις σκέψεις
μας σε ψεύτικες εικόνες. Ψεύτικο δεν μπορεί να είναι μόνον αυτό που δεν μας αρέσει
και γι αυτό ευκολότερα παραδεχόμαστε την πλάνη του, ψεύτικο μπορεί να είναι και
αυτό που τυχόν μας αρέσει ή έστω κλίνουμε προς κάτι περισσότερο.
Οι άνθρωποι αν αισθάνονται αδύναμοι είναι επειδή δεν
φρόντισαν στην ζωή τους να κτίσουν τις δικές τους βάσεις. Από ένα χρονικό
σκαλοπάτι και μετά το άφησαν σε τρίτους. Αυτοί οι τρίτοι ρύθμιζαν την κοινωνική
δομή με διάφορους τρόπους. Ένας εξ αυτών είναι και ο Προτεσταντισμός με τα
αδελφάκια του. Όχι ότι ο Παπισμός δεν είχε τους δικούς του «αόρατους» εχθρούς που
έσωζε το ποίμνιό του, ο Προτεσταντισμός πρακτικότερος ον, τον έκανε ορατότατο και
χειροπιαστό φόβητρο. Έτσι σε αυτό χωρούσαν οι πάντες. Από τους πιστούς μέχρι τους
άπιστους. Όλοι είχαν τον ίδιο φανερό εχθρό, που ο καλός προτεστάντης τρέχει να
βοηθήσει.
Στο κείμενό του ο συγγραφέας αναλύει λεπτομερειακά, με ποιόν
τρόπο έπαιζαν και παίζουν ψυχολογικά καταλυτικά στην κοινωνία των μαζών, η
θεωρία των δύο άκρων. Τα στημένα εκφοβιστικά κτυπήματα, μέσα στον κοινωνικό ζωτικό
της χώρο, αυτόν δηλαδή που θα έπρεπε ο «σωτήρας» να προστατεύει. Αυτόν τον χώρο,
τον μετέτρεψε σε πεδίο μάχης.
Αναλύει με πολύ ενδιαφέρον το φαινόμενο Μαντέλα, γνώμη που
την έχω ήδη εκφράσει και ταυτίζομαι απόλυτα με τον συγγραφέα και με τις αιτιολογίες
του.
Γι αυτό είμαι από την αρχή αυτής της δυσάρεστης και
εξευτελιστικής κατάστασης, της άποψης ότι θα πρέπει να μάθουμε ποιος είναι ο
εχθρός. Ένας αδίστακτος εχθρός που δεν χάνει λεπτό να δημιουργήσει την ευκαιρία
που θα τον βολέψει για τους σκοπούς του, σε κάθε σπιθαμή αυτού του πλανήτη. Χωρίς αυτήν την γνώση, ο καθένας θα είναι
ευάλωτος εν σχέσει με τις πεποιθήσεις – κουτάκια που κουβαλά.
Οι σκιές όμως εξαλείφονται όταν πάνω τους πέσει άπλετο φως, γνώσης, αντίληψης,
ορθολογικής σκέψης. Οι σκιές, που μας κυνηγούν από την εποχή του Πλάτωνα και
είναι ακριβώς οι ίδιες, ξεθώριασαν – έχασαν πια την ουτοπιστική τους αίγλη. Όσο
και συνεχή παραγωγή σκιών να υπάρχει, το μοτίβο παραμένει απλά το ίδιο…., σκιές.
Είναι αυτό που έχει πια ξεσκεπαστεί. Το σπουδαίο είναι πως δεν μπορεί να
αντικατασταθεί με κάτι άλλο.
Ή σκιές θα υπάρχουν ή Φως. Οι σκιές δεν
ανέχονται το Φως και το Φως δεν επιτρέπει τις σκιές. Έφτασε λοιπόν ένας ολόκληρος
κύκλος στο τέλος του, αλλά οι άνθρωποι δεν θέλουν να το καταλάβουν, επειδή δεν
έμαθαν ποτέ ποιος είναι ο εχθρός τους, μετά από τον εαυτό τους. Διότι ο
εξωτερικός εχθρός τροφοδοτείται από τον εσωτερικό εχθρό μας. Εμείς
του δίνουμε οντολογική υπόσταση και δύναμη.
Όπως πολύ σωστά λέει με τον τρόπο του στην αρχή του άρθρου του
ο συγγραφέας, η όποια επόμενη μέρα δεν θα έχει σε καμία περίπτωση την παραμικρή
σχέση με τις ατέλειωτες μέρες των τελευταίων χιλιετιών. Είμαι
και εγώ αισιόδοξη, όχι γιατί ο άνθρωπος ξαφνικά αξίζει για κάτι καλλίτερο, ενώ
παραμένει μέχρι στιγμής στο ίδιο λάθος
τροφοδοτώντας συνεχώς την γνωστή κατάσταση, αλλά γιατί έφτασε στο σημείο που
λειτουργεί πλέον ο Φυσικός Νόμος. Η σκιά δεν θέλει το Φως και το Φως δεν
επιτρέπει στην σκιά να υπάρχει. Φτάσαμε
σε ένα ορόσημο που σίγουρα όσοι έφτασαν σε αυτό σημείο κατανόησης και πάλι θα το αντιλαμβάνονται με διαφορετικούς τρόπους.
Παρ’ όλα αυτά αυτό καθ’ εαυτό το γεγονός κλείνει την ελλειπτική σπειροειδή τροχιά
του και είναι η ώρα της αποκάλυψης του.
Δεν ξέρω πως ακριβώς εννοεί ο συγγραφέας το τέλος της Ιστορίας,
που με παραπέμπει σε παρεμφερείς κατακλυσμιαίους μύθους όλων των φυλών της γης
και όπως τους αντιλαμβάνεται ο καθένας αυτούς, αλλά θα το προτιμούσα σαν αλλαγή
σελίδας. Γιατί και στην περίπτωση του κατακλυσμού ή της θεωρητικής Ατλαντίδος,
κάποιοι που επέζησαν συνέχισαν την ιστορία στο σημείο που άφησε τα δεδομένα της,
ανεξάρτητα σε ποια κατάσταση.
Κάποιος καλός μου φίλος λέει, πως πρέπει οπωσδήποτε να σωθεί
έστω και ένας, ώστε να μεταλαμπαδεύσει τις γνώσεις που έχουμε καταφέρει να
κατέχουμε, για το καλό της μελλοντικής ανθρωπότητας. Ας φροντίσουμε λοιπόν να
διασωθούμε όλοι όσοι επιθυμούμε το Φως και όχι τον σκοταδισμό που σε αυτήν την
περίπτωση θα χαθούν μαζί του, αρκεί να τα ξεκαθαρίσουμε μέσα μας τι ακριβώς
σημαίνουν αυτά και με ποιόν τρόπο. Γι αυτό οφείλουμε να ξεκινήσουμε από εμάς, αν
δεν έχουμε ξεκινήσει ακόμα, αλλά χωρίς στεγανά – πρέπει και παρωπίδες. Χίλιες φορές καλλίτερα να γκρεμίσουμε με τα
πνευματικά μας χέρια τις καταστροφικές μας πεποιθήσεις και γαλουχήματα, παρά να
πέσουν αυτά και να μας πλακώσουν.
Νάγια
Αξίζει να διαβάσετε το άρθρο του Τραϊανού : Το "Φάντασμα" πάνω από τον πλανήτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου