Δρ Γιάννης Παπαμιχαήλ «Όλα αυτά του τύπου “η Ελλάδα δεν πεθαίνει ποτέ” είναι πραγματικοί μύθοι... Μια χαρά πεθαίνει και μια χαρά διαλύεται!» Ένας ακαδημαϊκός- επαναστάτης που δεν «μασάει τα λόγια του», μιλά στο HN για την πολιτική των...αγορών, για τη νέα πολιτική θρησκεία που καθορίζει τις εξελίξεις, για τη διαδικασία της εγχάραξης, στην οποία έχουν υποβληθεί ερήμην τους οι πολίτες, και σκιαγραφεί την κατάσταση στην Ελλάδα του 2100... http://www.nexushellas.gr/ Συνέντευξη στη Μαρία Λυσάνδρου Hellenic NEXUS: Σε ομιλία του στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ο ηγέτης των Ευρωπαίων Πρασίνων, Daniel Con Betit, είπε ότι με τα αυστηρά μέτρα λιτότητας που επιβάλλουν οι ισχυροί της Ε.Ε. στην Ελλάδα, επιδιώκουν ουσιαστικά να κερδοσκοπήσουν εις βάρος της - αναφερόμενος κυρίως στις αγορές εξοπλισμών από Γαλλία και Γερμανία. Πώς είναι δυνατόν ένας ξένος να εκθέτει τόσο ξεκάθαρα την κατάσταση (και δεν είναι ο μόνος...) και στην Ελλάδα αυτές οι απόψεις να βαφτίζονται «σενάρια συνωμοσίας»; Γιάννης Παπαμιχαήλ: Θα έλεγα ότι, πρώτα απ' όλα, υπάρχουν πολλές οπτικές στην Ευρώπη, δεν υπάρχει μία ενιαία ευρωπαϊκή άποψη. Αλλά, η ενοχοποίηση, εσωτερικώς, της ελληνικής κοινωνίας, όπως και η ενοχοποίηση όλων των κοινωνιών του ευρωπαϊκού Νότου, αντιστοιχεί και στις δυσκολίες δημιουργίας μιας δήθεν ενωμένης Ευρώπης που πολιτικά, βεβαίως, δεν υπήρξε ποτέ! Το πρώτο ερώτημα για να φτάσουμε εκεί που θέλετε είναι «Τι ήταν αυτή η Ενωμένη Ευρώπη και πώς οργανώθηκε;». Οργανώθηκε λόγω της ατμομηχανής που λεγόταν Γερμανία, και αυτό είναι πασίγνωστο. Η Γερμανία (όπως η Κίνα και η Ιαπωνία) τι κάνει: Εξάγει. Είναι οι τρεις βασικές εξαγωγικές μηχανές. Το ερώτημα, πλέον, είναι αν η Γερμανία, προσπαθώντας με τους άξονες που χρησιμοποιεί, τους οποίους πολλοί αναλυτές ονομάζουν Δ’ Ράιχ, μπορεί να ενοποιήσει την Ευρώπη. Η ίδια έχει ένα ρόλο, ο οποίος είναι αμφίσημος μεταξύ των λεγόμενων αγορών που την υπερβαίνουν και που εξαρτώνται από τα διάφορα fund, κεφάλαια ή τράπεζες, και της προσπάθειας της, ως Δ' Ράιχ, να φρενάρει αυτή τη διαδικασία. Πίσω από τις κινήσεις της ελληνικής κυβέρνησης -αν και αυτή δεν είναι κυβέρνηση, αλλά διαχειριστές και υπάλληλοι περισσότερο του ΔΝΤ, παρά της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας- η ιδέα είναι να εξαρτηθούμε άμεσα από το ΔΝΤ και, συνεπώς, να ξαναγυρίσουμε στο πλαίσιο της νατοϊκής — ατλαντικής συμμαχίας. Σε αυτή τη διαδικασία, βέβαια, θα υπάρξουν πολλά σκαμπανεβάσματα, πιθανότατα αναδιαρθρώσεις χρέους... Άλλωστε, οι Αμερικάνοι το κάνουν αυτό: «κουρεύουν» τα χρέη συχνά, για να επιβιώσουν. Εδώ το «κούρεμα» είναι δύσκολο, γιατί σκοντάφτει στη Γερμανία... Η.Ν.: Κι όμως, πρόσφατα δημοσιεύθηκε ένα άρθρο στους Financial Times, το οποίο υπογράφουν ηγετικά στελέχη των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών, οι οποίοι ασκούν κριτική στη Μέρκελ και προτείνουν να γίνει «κούρεμα» μέρους των χρεών της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της «επίφοβης» Πορτογαλίας... Γ. Π.: Είναι προφανές ότι πρόκειται για αδιέξοδο, το έχουν πει ακόμη και τραπεζίτες. Δεν υπάρχει περίπτωση να πληρωθεί όλο αυτό το χρέος... Το «κούρεμα» δεν είναι λύση γιατί, με τα επιτόκια του 6%, σε ελάχιστο χρονικό διάστημα θα είμαστε μία από τα ίδια. Άρα. απ' ότι φαίνεται, οικονομικώς είμαστε σε ένα απόλυτο αδιέξοδο. Η μόνη απάντηση θα ήταν αυτή η γνωστή του Τρίτου Κόσμου, στην κρίση του '82: απεχθές δάνειο. Αυτό, όμως, σημαίνει κάποια πράγματα, όπως μη αναγνώριση του χρέους. Αυτό, με τη σειρά του, σημαίνει εισαγωγές μηδενικές -ή, τουλάχιστον, με τεράστιες δυσκολίες- και κοινωνία πειθαρχίας. Σε ποια κοινωνία, όμως; Γιατί η Αργεντινή, που βρέθηκε σε αντίστοιχη κατάσταση, έχει το 50% της παγκόσμιας παραγωγής βοδινού κρέατος, δεν ήταν διαλυμένη παραγωγικά. Εδώ, επί 20-30 χρόνια, διαλυόταν σταδιακά το σύνολο του παραγωγικού ιστού. Ακόμα και τα στοιχειώδη αγροτικά προϊόντα τα εισάγουμε! Ενδεχομένως να είναι μια υποχρεωτική λύση το απεχθές χρέος και, άρα, η μη αναγνώριση του. Δεν ξέρω τι σημαίνει από την άποψη της κοινωνίας, δεν ξέρω σε τι καταστάσεις επιπέδου Ψωροκώσταινας θα βρεθούμε και κατά πόσον η ελληνική κοινωνία, με την υπάρχουσα δομή της, θα μπορούσε να διαχειριστεί ένα τέτοιο βαρύ πρόταγμα, όπως η μη αναγνώριση του χρέ­ους ή η έξοδος από το ευρώ... Η. Ν.: Σε αυτό το τεύχος υπάρχει μια ανάλυση που παρουσιάζει την Ελλάδα ως μια χώρα που παραδοσιακά χρησιμοποιούσε τη λύση της κήρυξης πτώχευσης, προκειμένου να διαχειριστεί τα εκάστοτε χρέη της. Τις τελευταίες δεκαετίες, όμως, η «πτώχευση» δαιμονοποιήθηκε μεθοδικά, με αποτέλεσμα να απορρίπτεται ως λύση. θέλω το σχόλιο σας... Γ. Π.: Σήμερα οι αγορές, τα χρηματοπιστωτικά κεφάλαια δρουν τοκογλυφικά... Με πολύ απλούς όρους, δεν συμφέρει τον ατομικό ή συλλογικό, μεσαίο ή μικρό καπιταλιστή, να επενδύσει τα χρήματά του σε μια παραγωγική διαδικασία που παράγει κάποια προϊόντα. Τον συμφέρει περισσότερο ο λεγόμενος «τουρμπο-καπιταλισμός». Άρα έχουμε μια τεράστια φούσκα τοκογλυφικού χρήματος. Οι αγορές έχουν μια πολιτική βούληση, η οποία είναι να μην υπάρχει πολιτική βούληση! Αυτό είναι κεντρικό. Πρέπει απαραιτήτως να δούμε ότι υπάρχει η βούληση της μη πολιτικής βούλησης από την άποψη των εθνικών κρατών, ενδε­χομένως και των άλλων ιστορικών συλλογικοτήτων ταξικής φύ­σης, αν και αυτές έχουν λίγο-πολύ «σκουπιστεί» από τον νεοφι­λελευθερισμό... Τώρα, πλέον, μιλάμε για έναν πολυπολικό κόσμο, με συνασπισμούς κρατικών δυνάμεων, με αναδυόμενες περιφερειακές δυνάμεις κ.λ.π. κ.λ.π... Συνεπώς, δεν μιλάμε για έναν κόσμο που είναι κυβερνήσιμος από το όραμα μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης - όλο αυτό ήταν ένα μεγάλο μύθευμα, μια μεγάλη «αφήγηση» (είναι δικιά τους η λέξη...). Τώρα ήρθε μια νέα μεγάλη αφήγηση, του «ειρηνευμένου μέλλοντος». Με λίγα λόγια, τελειώνουν πλέον οι συγκρούσεις μεταξύ των ομάδων γιατί, πολύ απλά, όπως το έλεγε η Θάτσερ, «δεν υπάρχει κοινωνία, δεν υπάρχουν ομάδες!». Αυτό είναι το κεντρικό μεθοδολογικό σκεπτικό, το οποίο εφαρμόζεται στους λεγόμενους «αδύναμους κρίκους» από άποψης ιδεολογικο-πολιτισμικής. Να λοιπόν που, στο μετα-εθνικό σύμπαν, αυτή η «κατασκευή του έθνους» που έλεγαν οι μεταμοντέρνοι, σκάει σε μια κοινωνία σαν την ελληνική, την ιρλανδική κ.λ.π. - τους αδύναμους κρίκους. Και αυτό που το επιτρέπει να συμβαίνει είναι η παντελής έλλειψη κοινωνικών αντιστάσεων, ειδικά στην Ελλάδα... Αντίσταση των πολιτών Η.Ν.: Εφόσον, λοιπόν, αναγνωρίζουμε την όλη στρατηγική, υπάρχει κάποιος αποτελεσματικός τρόπος αντίστασης των πολιτών; Εσείς π. χ. είστε μέλος του Μετώπου για τη Σωτηρία του Λαού και της Χώρας, πρόσφατα ο Μίκης Θεοδωράκης ανακοίνωσε την ίδρυση της «Σπίθας» - και υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα αντίδρασης. Πιστεύετε ότι αυτές οι ομάδες μπορούν να συμβάλουν ουσιαστικά προς αυτή την κατεύθυνση; Γ. Π.: Πρώτα απ' όλα, εγώ δεν θεωρώ πολύ εφικτό το ιδεολόγημα τού να ιδρύσουμε εδώ και τώρα νέα «ΕΑΜ» - αυτή είναι μια πολύ ωραία ιδέα που, όμως, είναι πολύ ευκολότερο να τη λες, παρά να την κάνεις. Έχουμε το εξής «παράξενο»: τόσο καιρό, οι μετα-νεωτερικοί διανοητές και δήθεν στοχαστές, οι οποίοι έχουν ρημάξει τα πανεπιστήμια -και, συνεπώς, τα μυαλά των νέων ανθρώπων και δη της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, έχουν λυσσάξει με την απο-εθνοποίηοη (αυτοί το λένε «αντι-εθνικισμό», παίζοντας με μια έξυπνη λεξούλα και παρουσιάζοντας, έτσι, το σύνολο των εθνικών συνειδήσεων σαν «εθνικισμό»). Τόσο καιρό, λοιπόν, είχαν φαγωθεί με την αποδόμηοη των εθνικών συνειδήσεων. Επειδή, όμως, ήταν προοδευτικοί, δεν μπορούσαν να καταργήσουν και τις κοινωνικές τάξεις... Έλα που τώρα έσκασε το καθαρά ταξικό - μια ταξική σύγκρουση μεταξύ του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και του συνόλου των λαϊκών στρωμάτων που θίγονται! Άρα, μιλάμε για μια καθαρά ταξική αντιπαράθεση. Πού είναι τώρα οι αντιστάσεις της εργατικής τάξης; Μήπως, αποδομώντας το εθνικό στοιχείο, αποδομήθηκε και το σύνολο της ταξικής αντί­στασης από κάτω; Δεν είναι, πάντως, κάτι καινοφανές... Ο Μαρξ, στο Μανιφέστο, το είχε δηλώσει ρητώς: «το μοντέλο της ταξικής συνείδησης δεν μπορούν να το πάρουν, παρά από το μοντέλο της εθνικής συνείδησης, επεκτείνοντας το με ταξικούς όρους.» Κάτι σημαίνει αυτό! Ο πολιτισμός, η εδαφικότητα, άρα και η διεκδίκηση της πολιτικής κυριαρχίας επί κάποιου αγαθού, το οποίο ο λαός βλέπει ως εν δυνάμει δικό του, δημιουργεί ακριβώς τη συνθήκη που θα επέτρεπε στο κοινωνικό αίτημα της αύξησης μισθού να περάσει στο πολιτικό πεδίο και να καταστεί προϊόν διεκδίκησης... Αυτό τώρα αποδομήθηκε. Η. Ν.: Για να επιτευχθεί αυτό που λέτε, όμως. προϋποθέτει πολύ χρόνο. Δεν μπορεί να είναι σημερινό... Γ. Π.: Επί της ουσίας, η βάση της ενοχοποίησης του ελληνικού λαού (μια καραμέλα που πιπίλιζαν όλοι οι Πάγκαλοι, λέγοντας μας ότι «τα φάγαμε μαζί»...) έχει ρίζες πολλά χρόνια πριν -αυτή η αποδόμηση του πολιτικού δυναμισμού της κοινωνικής σκέψης καλλιεργήθηκε για τρεις δεκαετίες περίπου. Και μιλάμε γενικά, όχι μόνο για την Ελλάδα... Αυτό χτύπησε κυρίως τις ασθματικά συγκροτημένες ευρωπαϊ­κές κοινωνίες - είναι πολύ φανερό στη Γαλλία: υπάρχουν ονό­ματα της Γαλλικής Ιστορίας, όπως ο Ροβεσπιέρος, τα οποία έ­χουν σχεδόν εξαφανιστεί ως «πολιτικώς μη ορθά»! Ακόμα και η Μασσαλιώτιδα έχει καταγγελθεί ως «πολεμοχαρές άσμα»! Η. Ν.: Αυτά δεν απέχουν και πολύ από τα περιστατικά που έχουν σημειωθεί και στην Ελλάδα, με τα βιβλία της Ιστορίας... Γ. Π.: Μα δεν καταλάβατε... Υπήρχαν εκπαιδευτικοί που έλε­γαν ότι ο Κολοκοτρώνης έπρεπε να φύγει από την Ελληνική Ιστορία, γιατί ήταν αληθινός σφαγέας και ότι η στάση του ήταν εθνικιστική - αν όχι φασίζουσα. Οπότε, δεν μπορούμε να ανα­δεικνύουμε τέτοιους ανθρώπους ως ήρωες! Η. Ν.: Πρόσφατα, μια μάλλον απρόσμενη (από πλευράς σχετικού περιεχομένου) αθηναϊκή εφημερίδα δημοσίευσε ένα άρθρο που έκανε λόγο για αδικαιολόγητες επιθέσεις στην κα Ρεπούση, η οποία «απλώς προσπαθούσε να κάνει τη δουλειά της»... Γ. Π.: Ναι, ξέρω... Βάσει του σκεπτικού του lifestyle, οι επιστήμονες δέχονται επιθέσεις «από τα λαϊκά και αμόρφωτα στρώματα»... Μα μέσω lifestyle «περνούν» πολλές τέτοιες ιδέες! Αρχικά, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι το ελληνικό πανεπιστήμιο έχει πολλούς εκλεκτούς επιστήμονες - και όχι μόνο στους τεχνο-επιστημονικούς τομείς. Το θέμα δεν είναι να στοχοποιήσουμε ένα συγκεκριμένο τμήμα, αλλά να εστιάσουμε το πρόβλημα στο «mainstream», που έχει ένα δικό του ρεύμα όσον αφορά την ιδεολογική αναπαραγωγή των στερεοτύπων, τα οποία επιβάλλονται εντέχνως στην ελληνική κοινωνία... Μια νέα πολιτική θρησκεία Η. Ν.: Έχετε δεχθεί επίθεση εν ώρα μαθήματος, στο Πάντειο, από ομάδα αναρχικών, με αφορμή το γεγονός ότι υπογράψατε ένα κείμενο της ΠΕΑΕΛ (Πανελλήνια Επιτροπή Αγώνα για τον Έλεγχο της Λαθρομετανάστευσης). Πώς εξηγείται από πλευράς Ψυχολογίας το γεγονός ότι, στην Ελλάδα, όποιος εκφράσει ανοιχτά τον προβληματισμό του σχετικά με τους λαθρομετανά­στες ή σχετικά με τον χειρισμό των εθνικών θεμάτων χαρακτη­ρίζεται αμέσως «εθνικιστής» και περιθωριοποιείται; Γ. Π.: Αυτό, αλλά και τα παραπάνω που λέγαμε, σχετίζονται με την «εγχάραξη» - πρόκειται για μια διαδικασία, κατά την οποία ο διδασκόμενος δεν έχει συνείδηση ότι μαθαίνει, αλλά το διδάσκον περιβάλλον έχει απόλυτη συνείδηση ότι διδάσκει. Οποιαδήποτε εκ των άνω κοινωνική επιρροή χρησιμοποιεί κατά κόρον τη μηχανική της εγχάραξης. Συγκεκριμένες αντιλήψεις και ολόκληρες κοσμοθεωρίες εγχαράκτηκαν υπό το πρόσημο του έλλογου και του ορθού λόγου. Συνιστούν, δηλαδή, μια νέα πολιτική θρησκεία, με καθαρά φρονηματιστικό σκοπό και στόχο, όπως ακριβώς φρονηματιστικός ήταν και ο ρόλος της παραδοσιακής εθνοκεντρικής διδασκαλίας της Ιστορίας. Μόνο που, εκεί, η φρονηματιστική διδασκαλία αφορούσε τη συγκρότηση μιας εθνικής κοινωνίας, με τους όρους και τις αντιφάσεις της, ενώ τώρα αφορά το όραμα ενός ιδεολογήματος που ονομάζεται «παγκόσμια κοινωνία πολιτών»... Αυτός, λοιπόν, είναι ένας τρόπος αντιμετώπισης του συνόλου των κοινωνικών και πολιτικών φαινομένων, ο οποίος ανάγει την ομοιότητα όχι στον πολιτισμό, αλλά στη Φύση. Δημιουργεί ένα ψευδεπίγραφο πλαίσιο ανθρώπινων δικαιωμάτων προ-πολιτικής φύσης: ότι, δηλαδή, είμαστε όλοι ομιλούντα δίποδα! Ένας τέτοιος λόγος συγκρότησε το σύνολο αυτού του σκεπτικού, με το οποίο γαλουχήθηκαν κυριολεκτικά οι νέες γενιές, τα τελευταία 25-30 χρόνια. Η. Ν.: Ειδικότερα στην Παιδεία πώς λειτούργησε αυτό το σχέδιο: «Εκσυγχρονίζοντας» π. χ. τα βιβλία; Γ. Π.: Έχουν διατεθεί εκατομμύρια εκατομμυρίων για επιμόρφωση εκπαιδευτικών, ιδίως της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης! Αυτό έγινε με προγράμματα ευρωπαϊκά, για να «επιμορφωθούν» οι εκπαιδευτικοί - ενδεχομένως και οι γονείς... Στόχευσαν κυρίως τους δασκάλους και τους νηπιαγωγούς. Στόχευσαν το παλαιό εθνοκεντρικό πρότυπο μεταβίβασης αξιών, το οποίο ήταν τόσο σκληρά δομημένο, ώστε θεωρήθηκε «ταφόπλακα της γνώσης». Αυτούς τους εκπαιδευτικούς, οι οποίοι προφανώς ήθελαν να αναβαθμιστούν και να αποκτήσουν κύρος σε μια σύγχρονη κοι­νωνία, τους πλάκωσαν με αναρίθμητα σεμινάρια και ιδεολο­γήματα, τα οποία εκείνοι αποστήθισαν και, στη συνέχεια, τα μεταβίβασαν. Έτσι, δόμησαν κυριολεκτικά τη σκέψη τους και την ύλη που αυτοί διδάσκουν στα σχολεία... Τους μετέτρεψαν, δηλαδή, σε ιερείς κατώτερης βαθμίδας. Όλοι αυτοί, από τα ανώτατα κλιμάκια των ΜΜΕ και των πανεπιστημίων, μέχρι τα κατώτατα των δασκάλων, αποτελούν ένα ενιαίο ιερατείο μιας συγκεκριμένης πολιτικής θρησκείας, που έχει συγκεκριμένες πολιτισμικές και ιστορικές καταβολές εντός ενός από τα ρεύ­ματα του λεγόμενου Διαφωτισμού! Η. Ν.: Αυτό, προφανώς, το συνδέετε και με την επίθεση που έχε­τε δεχθεί... Γ. Π.: Εάν δεν γίνει αντιληπτό ότι πρόκειται για μια πολιτική θρησκεία, με φρονηματιστικό ρόλο, η οποία παράγει πρακτικά ψευδο-κοσμοπολιτισμό (για την ακρίβεια βλαχο-κοσμοπολιτι-σμό, του αρχοντοχωριάτη ημιμαθούς), τότε δεν μπορούμε να καταλάβουμε πώς μπορούν να παράγονται και να αναπαράγο­νται εντός του πανεπιστημίου τέτοιες συμμορίες. Βεβαίως, η συμμορία που μου επιτέθηκε, οι λεγόμενοι «αντιεξουσιαστές» -οι οποίοι, προφανώς, δεν έχουν καμία σχέση με κανένα αναρχικό χώρο, ενδεχομένως καθοδηγούνται και από δυνάμεις περίεργες, εκ των άνω... Η ηγεσία τέτοιων ομάδων θα μπορούσε να καθοδηγείται από πολλούς παράγοντες - θα μπορούσε, ας πούμε, να είναι και εντός του πανεπιστημίου, το οποίο έχει ήδη καταληφθεί από μια ψευδο-προοδευτική χούντα... Θα μπορούσε, όμως, να είναι και εκτός, από εκείνους τους παράγοντες που στέλνουν κουκουλοφόρους στις διαδηλώσεις... Η άλλη ομάδα που εξυπηρετεί αυτή την κατάσταση είναι οι «χρήσιμοι ηλίθιοι», που έλεγε ο Λένιν, οι οποίοι τους ακολουθούν. Είναι παιδάκια, γαλουχημένα με τέτοιες μπουρδολογίες από την παιδική τους ηλικία, τα οποία αναπαράγουν -ενδεχομένως με καλή διάθεση- διάφορα ψευδο-αντιεθνικιστικά ιδεολογήματα, που τους κάνουν να αισθάνονται αντι-ρατσιστές. Αλλά. στην πραγματικότητα, είναι ρατσιστές: είναι οικειόφοβοι! Μισούν, δηλαδή, τη δική τους ομάδα, τη δική τους καταγωγή. Αυτό είναι χαρακτηριστικό κάθε επαρχιώτη. Ακούγεται ελιτίστικο αυτό που λέω, λυπάμαι γι' αυτό... Στη θέση του παλαιού εθνικο-σοσιαλισμού, αναπτύσσεται πλέον μια νέα μορφή σοσιαλ-κοσμοπολιτικού φασισμού. Αυτά. λοιπόν, είναι τα «τάγματα εφόδου» του σοσιαλ-κοσμοπολιτισμού. Λαθρομετανάστευση και ελληνική κοινωνία Η. Ν.: Έχετε ισχυρή άποψη και για το θέμα των λαθρομεταναστών που, για τις ομάδες που λέγαμε παραπάνω, είναι ένα θέμα-«κοκκινο πανί»... Γ. Π.: Το θέμα εδώ είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι παραβλέπουν -και εσκεμμένα παραβλέπουν- το πώς δημιουργήθηκε η νέα αστική συνείδηση, και στον εαυτό τους ακόμα. Γιατί όλοι αυτοί εγκατέλειψαν την παραγωγική εργασία, «για να σπουδάσουν» και να γίνουν κάτι «πιο διακεκριμένο», βάσει της νέας αστικής συνείδησης, στις πλάτες των μεταναστών που υποτίθεται ότι υποστηρίζουν! Αυτό, φυσικά, όσον αφορά τον μετανάστη που εργάζεται... Το θέμα της λαθρομετανάστευσης είναι άλλο... Η. Ν.: Στο εν λόγω δισέλιδο κείμενο της ΠΕΑΕΛ αναφέρεται, μεταξύ άλλων, ότι η λαθρομετανάστευση χρησιμοποιείται ως γεωπολιτικό όπλο... Γ. Π.: Αυτό, πλέον, το λένε όλοι! Και αυτό, όμως, χρησιμοποιεί­ται στην πλάτη των μεταναστών... Η. Ν.: Όλοι το ξέρουμε, λοιπόν, στη θεωρία. Γιατί δεν γίνεται κάτι δραστικό για να αντιμετωπιστεί η όλη κατάσταση; Γ. Π.: Δυστυχώς, υπάρχουν δύο λύσεις στο θέμα αυτό: στην πρώτη περίπτωση, η μία εθνοτική κοινωνία διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη - γιατί, αντίθετα με τους σοοιαλ-κοσμοπολίτες και τους μετα-μοντέρνους, το Ισλάμ έχει τη δυνατότητα να συσπειρώνει, να δείχνει με το δάκτυλο τον εχθρό, να κινείται μεθοδευμένα, αλλά να μην είναι και χειρίσιμο από τις αγορές. Νομίζετε ότι συμφέρει τον ιμπεριαλισμό (ας χρησιμοποιήσω μια γενικότερη έκφραση) η ισλαμοποίηση της Ελλάδας; Αυτό θα σήμαινε ότι όλο αυτό το σοσιαλ-κοσμοπολιτικό οικοδόμημα θα φτάσει στα Τάρταρα! Το ότι αυτοί οι αφελείς και ανόητοι δεν το καταλαβαίνουν, είναι δικό τους πρόβλημα... Το Ισλάμ δεν μεταμοντερνίζεται - από αυτή την άποψη, εγώ είμαι ισλαμόφιλος! Οποιαδήποτε κοινωνική ομάδα δεν μπορεί να κρατήσει τα κεκτημένα της, πεθαίνει! Αυτό λέει η Ιστορία! Και όλα αυτά του τύπου «η Ελλάδα δεν πεθαίνει ποτέ» είναι πραγματικοί μύθοι... Μια χαρά πεθαίνει και μια χαρά διαλύεται! Αυτό που λέω δεν θα αρέσει στους σκληρούς εθνικιστικούς κύκλους. Είναι πολύ εύκολο να διαλυθεί η Ελλάδα - και δεν εννοώ μόνο δημογραφικά. Αυτό είναι το προφανές... Εννοώ να πεθάνει πολιτισμικώς. Διότι, ουσιαστικά, ο «πολυπολιτισμός» της θα ενισχύσει ένα «μονοπολιτισμό», ο οποίος ξέρει να κόβει κεφάλια! Ας το σκεφτούν αυτό, λοιπόν, όλοι οι «αντι-εθνικιστές» - οι περισσότεροι από τους οποίους είναι μικροαστοί εξαθηναϊσμένοι που, με κάποιες αρπαχτές του μπαμπά και της μαμάς, έμειναν στα βόρεια προάστια και νομίζουν ότι είναι ασφαλείς. Αλλά, αφού αλωθούν οι λαϊκές συνοικίες, τα προβλήματα με τους μετανάστες θα προχωρήσουν και στις υπόλοιπες - και τότε να δούμε τι θα λένε... Στην Ελλάδα του 2100 Η. Ν.: Ας πάρουμε, λοιπόν, το κακό σενάριο ότι η χώρα «πεθαίνει». Τι σημαίνει αυτό στην πράξη για την Ελλάδα του 2100; Γ. Π.: θα είσαι είτε εν μέρει εξισλαμισμένος, είτε θα ζεις με κάποιες διαδικασίες παράξενης εξ-αμερικανοποίησης σε ψευδο-πολυπολιτισμικές κοινωνίες όπου, ουσιαστικά, οι κοινωνικές συγκρούσεις θα εκφέρονται μέσω πολιτισμικών ιδεολογημάτων... Θα ζεις, δηλαδή, σε μια κοινωνία διαλυμένη, ανίκανη να αντισταθεί. Αυτή τη στιγμή, φυσικά, λειτουργούμε με σενάρια - με το σενάριο του εξανδραποδισμού της Ελλάδας, με το σενάριο της υποθήκευσης του μέλλοντος της (ήδη αυτό έχει τεθεί σε εφαρμογή, με την υπογραφή του μνημονίου). Δεν μπορεί κανείς να πει με σιγουριά ότι αυτό είναι το μέλλον... Και τώρα, ξαφνικά, έχουμε ανακαλύψει ότι αυτός ο λαός -τον οποίο έχουν κατακρεουργήσει τόσα χρόνια οι αντι-λαϊκιστές- δεν έχει αντιστάσεις. Πρώτα απ' όλα, υπάρχει ένα ηλικιακό χάσμα: οι κάτω των 40 και οι άνω των 40. Και αυτό φάνηκε στα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008 - ένα κίνημα καθαρά μηδενιστικό, το οποίο τότε, με τη δολοφονία του παιδιού από τον αστυνομικό, βρήκε το έρεισμα να βγει στους δρόμους και να διαδηλώσει. Που πήγαν όλοι αυτοί; Σήμερα δεν υπάρχει κανένας... Η. Ν.: Οι πνευματικοί άνθρωποι δεν πρωτοστατούν στην αντίσταση σε τέτοιες περιπτώσεις; Γ. Π.: Όοον αφορά τα πανεπιστήμια και τους πανεπιστημιακούς, αυτοί υποτίθεται ότι θεωρούνται «πιο ευαίσθητοι» πολιτικά και πολιτιστικά. Είναι, όμως, πολλοί από αυτούς που έχουν πάρει κάποια εκατομμυριάκια από προγράμματα, για να μην πολυφωνάζουν. Αυτοί είναι και οι πιο απόντες. Η. Ν.: Μου είπατε ότι για τη σημερινή κατάσταση υπάρχουν δυο λύσεις. Η μία είναι να διαλυθεί η κοινωνία. Η άλλη; Γ. Π.: Η άλλη είναι η αντίσταση. Τι θα πει, όμως, «αντίσταση»: πρώτον είναι να ζητήσεις από το κράτος τον έλεγχο της λαθρο­μετανάστευσης. Πώς θα γίνει αυτό; Θα τους ζητήσουμε να γυρί­σουν πίσω; Δεν πρόκειται να το κάνουν, γιατί και αυτοί προέρ­χονται από κατεστραμμένες οικονομίες. Ενδεχομένως, θα ήθε­λαν να πάνε στην Ευρώπη. Αλλά η Ευρώπη δεν είναι αποθήκη σωμάτων. Ακόμα και μέσα από τον μετα-μοντέρνο εκσυγχρονι­σμό τους, εκεί έχουν πολύ αυστηρότερους κανόνες διαχείρισης του ανθρώπινου δυναμικού. Πού είναι, λοιπόν, η αποθήκη; Εδώ! Είμαστε και το σύνορο... και μια χαρά αποθήκη! Εν τέλει, η αντίσταση βλέπω δυστυχώς να τείνει προς τα ακροδεξιά, προς το πραγματικά ρατσιστικό άκρο. Θα πέσει σφαγή, θα γίνει μακελειό! Αυτή είναι πάντα η ιστορία των κοινωνικών και πολιτισμικών συγκρούσεων... Αυτό δεν είναι, προφανώς, κάτι που πρέπει να το επιθυμείς! Αφού, όμως, τόσο καιρό άφησαν αυτό το φαινόμενο να εξελίσσεται και οποιαδήποτε αντίσταση χαρακτηρίστηκε αμέσως «εθνικισμός» και «ρατσισμός», οι άνθρωποι των λαϊκών συνοικιών που αντιμετωπίζουν πρόβλημα έχουν φτάσει στο σημείο να λένε «Ναι, είμαι ρατσιστής!», επαναλαμβάνοντας το στερεότυπο που τους επέβαλε η ψευδο-προοδευτική χούντα! Εγώ που αντιπαθώ σφόδρα τους ρατσιστές και τους εθνικιστές, δεν νομίζω ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι εθνικιστές! Βρίσκω ότι είναι σαστισμένοι, μπερδεμένοι άνθρωποι, οι οποίοι δεν ξέρουν πλέον πώς να αυτο-χαρακιηριστούν... Ανοίγεται , λοιπόν, όπως το βλέπω εγώ. ο δρόμος για την κλασική, παραδοσιακή ακροδεξιά. ΗΝ http://www.nexushellas.gr/ Μηνιαίο Περιοδικό «Όλα αυτά του τύπου “η Ελλάδα δεν πεθαίνει ποτέ” είναι πραγματικοί μύθοι... Μια χαρά πεθαίνει και μια χαρά διαλύεται!»

Δρ Γιάννης Παπαμιχαήλ

«Όλα αυτά του τύπου “η Ελλάδα δεν πεθαίνει ποτέ”

είναι πραγματικοί μύθοι...

Μια χαρά πεθαίνει και μια χαρά διαλύεται!»

Ένας ακαδημαϊκός- επαναστάτης που δεν «μασάει τα λόγια του», μιλά στο HN για την πολιτική των...αγορών, για τη νέα πολιτική θρησκεία που καθορίζει τις εξελίξεις, για τη διαδικασία της εγχάραξης, στην οποία έχουν υποβληθεί ερήμην τους οι πολίτες, και σκιαγραφεί την κατάσταση στην Ελλάδα του 2100...

http://www.nexushellas.gr/

Συνέντευξη στη Μαρία Λυσάνδρου

Hellenic NEXUS: Σε ομιλία του στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ο ηγέτης των Ευρωπαίων Πρασίνων, Daniel Con Betit, είπε ότι με τα αυστηρά μέτρα λιτότητας που επιβάλλουν οι ισχυροί της Ε.Ε. στην Ελλάδα, επιδιώκουν ουσιαστικά να κερδοσκοπήσουν εις βάρος της - αναφερόμενος κυρίως στις αγορές εξοπλισμών από Γαλλία και Γερμανία. Πώς είναι δυνατόν ένας ξένος να εκθέτει τόσο ξεκάθαρα την κατάσταση (και δεν είναι ο μόνος...) και στην Ελλάδα αυτές οι απόψεις να βαφτίζονται «σενάρια συνωμοσίας»;

Γιάννης Παπαμιχαήλ: Θα έλεγα ότι, πρώτα απ' όλα, υπάρχουν πολλές οπτικές στην Ευρώπη, δεν υπάρχει μία ενιαία ευρωπαϊκή άποψη. Αλλά, η ενοχοποίηση, εσωτερικώς, της ελληνικής κοινωνίας, όπως και η ενοχοποίηση όλων των κοινωνιών του ευρωπαϊκού Νότου, αντιστοιχεί και στις δυσκολίες δημιουργίας μιας δήθεν ενωμένης Ευρώπης που πολιτικά, βεβαίως, δεν υπήρξε ποτέ!

Το πρώτο ερώτημα για να φτάσουμε εκεί που θέλετε είναι «Τι ήταν αυτή η Ενωμένη Ευρώπη και πώς οργανώθηκε;». Οργανώθηκε λόγω της ατμομηχανής που λεγόταν Γερμανία, και αυτό είναι πασίγνωστο. Η Γερμανία (όπως η Κίνα και η Ιαπωνία) τι κάνει: Εξάγει. Είναι οι τρεις βασικές εξαγωγικές μηχανές. Το ερώτημα, πλέον, είναι αν η Γερμανία, προσπαθώντας με τους άξονες που χρησιμοποιεί, τους οποίους πολλοί αναλυτές ονομάζουν Δ’ Ράιχ, μπορεί να ενοποιήσει την Ευρώπη. Η ίδια έχει ένα ρόλο, ο οποίος είναι αμφίσημος μεταξύ των λεγόμενων αγορών που την υπερβαίνουν και που εξαρτώνται από τα διάφορα fund, κεφάλαια ή τράπεζες, και της προσπάθειας της, ως Δ' Ράιχ, να φρενάρει αυτή τη διαδικασία.

Πίσω από τις κινήσεις της ελληνικής κυβέρνησης -αν και αυτή δεν είναι κυβέρνηση, αλλά διαχειριστές και υπάλληλοι περισσότερο του ΔΝΤ, παρά της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας- η ιδέα είναι να εξαρτηθούμε άμεσα από το ΔΝΤ και, συνεπώς, να ξαναγυρίσουμε στο πλαίσιο της νατοϊκής — ατλαντικής συμμαχίας. Σε αυτή τη διαδικασία, βέβαια, θα υπάρξουν πολλά σκαμπανεβάσματα, πιθανότατα αναδιαρθρώσεις χρέους... Άλλωστε, οι Αμερικάνοι το κάνουν αυτό: «κουρεύουν» τα χρέη συχνά, για να επιβιώσουν. Εδώ το «κούρεμα» είναι δύσκολο, γιατί σκοντάφτει στη Γερμανία...

Η.Ν.: Κι όμως, πρόσφατα δημοσιεύθηκε ένα άρθρο στους Financial Times, το οποίο υπογράφουν ηγετικά στελέχη των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών, οι οποίοι ασκούν κριτική στη Μέρκελ και προτείνουν να γίνει «κούρεμα» μέρους των χρεών της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της «επίφοβης» Πορτογαλίας...

Γ. Π.: Είναι προφανές ότι πρόκειται για αδιέξοδο, το έχουν πει ακόμη και τραπεζίτες. Δεν υπάρχει περίπτωση να πληρωθεί όλο αυτό το χρέος... Το «κούρεμα» δεν είναι λύση γιατί, με τα επιτόκια του 6%, σε ελάχιστο χρονικό διάστημα θα είμαστε μία από τα ίδια. Άρα. απ' ότι φαίνεται, οικονομικώς είμαστε σε ένα απόλυτο αδιέξοδο.

Η μόνη απάντηση θα ήταν αυτή η γνωστή του Τρίτου Κόσμου, στην κρίση του '82: απεχθές δάνειο. Αυτό, όμως, σημαίνει κάποια πράγματα, όπως μη αναγνώριση του χρέους. Αυτό, με τη σειρά του, σημαίνει εισαγωγές μηδενικές -ή, τουλάχιστον, με τεράστιες δυσκολίες- και κοινωνία πειθαρχίας. Σε ποια κοινωνία, όμως; Γιατί η Αργεντινή, που βρέθηκε σε αντίστοιχη κατάσταση, έχει το 50% της παγκόσμιας παραγωγής βοδινού κρέατος, δεν ήταν διαλυμένη παραγωγικά. Εδώ, επί 20-30 χρόνια, διαλυόταν σταδιακά το σύνολο του παραγωγικού ιστού. Ακόμα και τα στοιχειώδη αγροτικά προϊόντα τα εισάγουμε!

Ενδεχομένως να είναι μια υποχρεωτική λύση το απεχθές χρέος και, άρα, η μη αναγνώριση του. Δεν ξέρω τι σημαίνει από την άποψη της κοινωνίας, δεν ξέρω σε τι καταστάσεις επιπέδου Ψωροκώσταινας θα βρεθούμε και κατά πόσον η ελληνική κοινωνία, με την υπάρχουσα δομή της, θα μπορούσε να διαχειριστεί ένα τέτοιο βαρύ πρόταγμα, όπως η μη αναγνώριση του χρέ­ους ή η έξοδος από το ευρώ...

Η. Ν.: Σε αυτό το τεύχος υπάρχει μια ανάλυση που παρουσιάζει την Ελλάδα ως μια χώρα που παραδοσιακά χρησιμοποιούσε τη λύση της κήρυξης πτώχευσης, προκειμένου να διαχειριστεί τα εκάστοτε χρέη της. Τις τελευταίες δεκαετίες, όμως, η «πτώχευση» δαιμονοποιήθηκε μεθοδικά, με αποτέλεσμα να απορρίπτεται ως λύση. θέλω το σχόλιο σας...

Γ. Π.: Σήμερα οι αγορές, τα χρηματοπιστωτικά κεφάλαια δρουν τοκογλυφικά... Με πολύ απλούς όρους, δεν συμφέρει τον ατομικό ή συλλογικό, μεσαίο ή μικρό καπιταλιστή, να επενδύσει τα χρήματά του σε μια παραγωγική διαδικασία που παράγει κάποια προϊόντα. Τον συμφέρει περισσότερο ο λεγόμενος «τουρμπο-καπιταλισμός». Άρα έχουμε μια τεράστια φούσκα τοκογλυφικού χρήματος. Οι αγορές έχουν μια πολιτική βούληση, η οποία είναι να μην υπάρχει πολιτική βούληση! Αυτό είναι κεντρικό.

Πρέπει απαραιτήτως να δούμε ότι υπάρχει η βούληση της μη πολιτικής βούλησης από την άποψη των εθνικών κρατών, ενδε­χομένως και των άλλων ιστορικών συλλογικοτήτων ταξικής φύ­σης, αν και αυτές έχουν λίγο-πολύ «σκουπιστεί» από τον νεοφι­λελευθερισμό... Τώρα, πλέον, μιλάμε για έναν πολυπολικό κόσμο, με συνασπισμούς κρατικών δυνάμεων, με αναδυόμενες περιφερειακές δυνάμεις κ.λ.π. κ.λ.π... Συνεπώς, δεν μιλάμε για έναν κόσμο που είναι κυβερνήσιμος από το όραμα μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης - όλο αυτό ήταν ένα μεγάλο μύθευμα, μια μεγάλη «αφήγηση» (είναι δικιά τους η λέξη...).

Τώρα ήρθε μια νέα μεγάλη αφήγηση, του «ειρηνευμένου μέλλοντος». Με λίγα λόγια, τελειώνουν πλέον οι συγκρούσεις μεταξύ των ομάδων γιατί, πολύ απλά, όπως το έλεγε η Θάτσερ, «δεν υπάρχει κοινωνία, δεν υπάρχουν ομάδες!». Αυτό είναι το κεντρικό μεθοδολογικό σκεπτικό, το οποίο εφαρμόζεται στους λεγόμενους «αδύναμους κρίκους» από άποψης ιδεολογικο-πολιτισμικής. Να λοιπόν που, στο μετα-εθνικό σύμπαν, αυτή η «κατασκευή του έθνους» που έλεγαν οι μεταμοντέρνοι, σκάει σε μια κοινωνία σαν την ελληνική, την ιρλανδική κ.λ.π. - τους αδύναμους κρίκους. Και αυτό που το επιτρέπει να συμβαίνει είναι η παντελής έλλειψη κοινωνικών αντιστάσεων, ειδικά στην Ελλάδα...

Αντίσταση των πολιτών

Η.Ν.: Εφόσον, λοιπόν, αναγνωρίζουμε την όλη στρατηγική, υπάρχει κάποιος αποτελεσματικός τρόπος αντίστασης των πολιτών; Εσείς π. χ. είστε μέλος του Μετώπου για τη Σωτηρία του Λαού και της Χώρας, πρόσφατα ο Μίκης Θεοδωράκης ανακοίνωσε την ίδρυση της «Σπίθας» - και υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα αντίδρασης. Πιστεύετε ότι αυτές οι ομάδες μπορούν να συμβάλουν ουσιαστικά προς αυτή την κατεύθυνση;

Γ. Π.: Πρώτα απ' όλα, εγώ δεν θεωρώ πολύ εφικτό το ιδεολόγημα τού να ιδρύσουμε εδώ και τώρα νέα «ΕΑΜ» - αυτή είναι μια πολύ ωραία ιδέα που, όμως, είναι πολύ ευκολότερο να τη λες, παρά να την κάνεις.

Έχουμε το εξής «παράξενο»: τόσο καιρό, οι μετα-νεωτερικοί διανοητές και δήθεν στοχαστές, οι οποίοι έχουν ρημάξει τα πανεπιστήμια -και, συνεπώς, τα μυαλά των νέων ανθρώπων και δη της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, έχουν λυσσάξει με την απο-εθνοποίηοη (αυτοί το λένε «αντι-εθνικισμό», παίζοντας με μια έξυπνη λεξούλα και παρουσιάζοντας, έτσι, το σύνολο των εθνικών συνειδήσεων σαν «εθνικισμό»). Τόσο καιρό, λοιπόν, είχαν φαγωθεί με την αποδόμηοη των εθνικών συνειδήσεων.

Επειδή, όμως, ήταν προοδευτικοί, δεν μπορούσαν να καταργήσουν και τις κοινωνικές τάξεις...

Έλα που τώρα έσκασε το καθαρά ταξικό - μια ταξική σύγκρουση μεταξύ του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και του συνόλου των λαϊκών στρωμάτων που θίγονται! Άρα, μιλάμε για μια καθαρά ταξική αντιπαράθεση. Πού είναι τώρα οι αντιστάσεις της εργατικής τάξης; Μήπως, αποδομώντας το εθνικό στοιχείο, αποδομήθηκε και το σύνολο της ταξικής αντί­στασης από κάτω; Δεν είναι, πάντως, κάτι καινοφανές...

Ο Μαρξ, στο Μανιφέστο, το είχε δηλώσει ρητώς: «το μοντέλο της ταξικής συνείδησης δεν μπορούν να το πάρουν, παρά από το μοντέλο της εθνικής συνείδησης, επεκτείνοντας το με ταξικούς όρους.» Κάτι σημαίνει αυτό! Ο πολιτισμός, η εδαφικότητα, άρα και η διεκδίκηση της πολιτικής κυριαρχίας επί κάποιου αγαθού, το οποίο ο λαός βλέπει ως εν δυνάμει δικό του, δημιουργεί ακριβώς τη συνθήκη που θα επέτρεπε στο κοινωνικό αίτημα της αύξησης μισθού να περάσει στο πολιτικό πεδίο και να καταστεί προϊόν διεκδίκησης... Αυτό τώρα αποδομήθηκε.

Η. Ν.: Για να επιτευχθεί αυτό που λέτε, όμως. προϋποθέτει πολύ χρόνο. Δεν μπορεί να είναι σημερινό...

Γ. Π.: Επί της ουσίας, η βάση της ενοχοποίησης του ελληνικού λαού (μια καραμέλα που πιπίλιζαν όλοι οι Πάγκαλοι, λέγοντας μας ότι «τα φάγαμε μαζί»...) έχει ρίζες πολλά χρόνια πριν -αυτή η αποδόμηση του πολιτικού δυναμισμού της κοινωνικής σκέψης καλλιεργήθηκε για τρεις δεκαετίες περίπου. Και μιλάμε γενικά, όχι μόνο για την Ελλάδα...

Αυτό χτύπησε κυρίως τις ασθματικά συγκροτημένες ευρωπαϊ­κές κοινωνίες - είναι πολύ φανερό στη Γαλλία: υπάρχουν ονό­ματα της Γαλλικής Ιστορίας, όπως ο Ροβεσπιέρος, τα οποία έ­χουν σχεδόν εξαφανιστεί ως «πολιτικώς μη ορθά»! Ακόμα και η Μασσαλιώτιδα έχει καταγγελθεί ως «πολεμοχαρές άσμα»!

Η. Ν.: Αυτά δεν απέχουν και πολύ από τα περιστατικά που έχουν σημειωθεί και στην Ελλάδα, με τα βιβλία της Ιστορίας...

Γ. Π.: Μα δεν καταλάβατε... Υπήρχαν εκπαιδευτικοί που έλε­γαν ότι ο Κολοκοτρώνης έπρεπε να φύγει από την Ελληνική Ιστορία, γιατί ήταν αληθινός σφαγέας και ότι η στάση του ήταν εθνικιστική - αν όχι φασίζουσα. Οπότε, δεν μπορούμε να ανα­δεικνύουμε τέτοιους ανθρώπους ως ήρωες!

Η. Ν.: Πρόσφατα, μια μάλλον απρόσμενη (από πλευράς σχετικού περιεχομένου) αθηναϊκή εφημερίδα δημοσίευσε ένα άρθρο που έκανε λόγο για αδικαιολόγητες επιθέσεις στην κα Ρεπούση, η οποία «απλώς προσπαθούσε να κάνει τη δουλειά της»...

Γ. Π.: Ναι, ξέρω... Βάσει του σκεπτικού του lifestyle, οι επιστήμονες δέχονται επιθέσεις «από τα λαϊκά και αμόρφωτα στρώματα»... Μα μέσω lifestyle «περνούν» πολλές τέτοιες ιδέες! Αρχικά, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι το ελληνικό πανεπιστήμιο έχει πολλούς εκλεκτούς επιστήμονες - και όχι μόνο στους τεχνο-επιστημονικούς τομείς. Το θέμα δεν είναι να στοχοποιήσουμε ένα συγκεκριμένο τμήμα, αλλά να εστιάσουμε το πρόβλημα στο «mainstream», που έχει ένα δικό του ρεύμα όσον αφορά την ιδεολογική αναπαραγωγή των στερεοτύπων, τα οποία επιβάλλονται εντέχνως στην ελληνική κοινωνία...

Μια νέα πολιτική θρησκεία

Η. Ν.: Έχετε δεχθεί επίθεση εν ώρα μαθήματος, στο Πάντειο, από ομάδα αναρχικών, με αφορμή το γεγονός ότι υπογράψατε ένα κείμενο της ΠΕΑΕΛ (Πανελλήνια Επιτροπή Αγώνα για τον Έλεγχο της Λαθρομετανάστευσης). Πώς εξηγείται από πλευράς Ψυχολογίας το γεγονός ότι, στην Ελλάδα, όποιος εκφράσει ανοιχτά τον προβληματισμό του σχετικά με τους λαθρομετανά­στες ή σχετικά με τον χειρισμό των εθνικών θεμάτων χαρακτη­ρίζεται αμέσως «εθνικιστής» και περιθωριοποιείται;

Γ. Π.: Αυτό, αλλά και τα παραπάνω που λέγαμε, σχετίζονται με την «εγχάραξη» - πρόκειται για μια διαδικασία, κατά την οποία ο διδασκόμενος δεν έχει συνείδηση ότι μαθαίνει, αλλά το διδάσκον περιβάλλον έχει απόλυτη συνείδηση ότι διδάσκει. Οποιαδήποτε εκ των άνω κοινωνική επιρροή χρησιμοποιεί κατά κόρον τη μηχανική της εγχάραξης.

Συγκεκριμένες αντιλήψεις και ολόκληρες κοσμοθεωρίες εγχαράκτηκαν υπό το πρόσημο του έλλογου και του ορθού λόγου. Συνιστούν, δηλαδή, μια νέα πολιτική θρησκεία, με καθαρά φρονηματιστικό σκοπό και στόχο, όπως ακριβώς φρονηματιστικός ήταν και ο ρόλος της παραδοσιακής εθνοκεντρικής διδασκαλίας της Ιστορίας. Μόνο που, εκεί, η φρονηματιστική διδασκαλία αφορούσε τη συγκρότηση μιας εθνικής κοινωνίας, με τους όρους και τις αντιφάσεις της, ενώ τώρα αφορά το όραμα ενός ιδεολογήματος που ονομάζεται «παγκόσμια κοινωνία πολιτών»...

Αυτός, λοιπόν, είναι ένας τρόπος αντιμετώπισης του συνόλου των κοινωνικών και πολιτικών φαινομένων, ο οποίος ανάγει την ομοιότητα όχι στον πολιτισμό, αλλά στη Φύση. Δημιουργεί ένα ψευδεπίγραφο πλαίσιο ανθρώπινων δικαιωμάτων προ-πολιτικής φύσης: ότι, δηλαδή, είμαστε όλοι ομιλούντα δίποδα! Ένας τέτοιος λόγος συγκρότησε το σύνολο αυτού του σκεπτικού, με το οποίο γαλουχήθηκαν κυριολεκτικά οι νέες γενιές, τα τελευταία 25-30 χρόνια.

Η. Ν.: Ειδικότερα στην Παιδεία πώς λειτούργησε αυτό το σχέδιο: «Εκσυγχρονίζοντας» π. χ. τα βιβλία;

Γ. Π.: Έχουν διατεθεί εκατομμύρια εκατομμυρίων για επιμόρφωση εκπαιδευτικών, ιδίως της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης! Αυτό έγινε με προγράμματα ευρωπαϊκά, για να «επιμορφωθούν» οι εκπαιδευτικοί - ενδεχομένως και οι γονείς... Στόχευσαν κυρίως τους δασκάλους και τους νηπιαγωγούς. Στόχευσαν το παλαιό εθνοκεντρικό πρότυπο μεταβίβασης αξιών, το οποίο ήταν τόσο σκληρά δομημένο, ώστε θεωρήθηκε «ταφόπλακα της γνώσης». Αυτούς τους εκπαιδευτικούς, οι οποίοι προφανώς ήθελαν να αναβαθμιστούν και να αποκτήσουν κύρος σε μια σύγχρονη κοι­νωνία, τους πλάκωσαν με αναρίθμητα σεμινάρια και ιδεολο­γήματα, τα οποία εκείνοι αποστήθισαν και, στη συνέχεια, τα μεταβίβασαν. Έτσι, δόμησαν κυριολεκτικά τη σκέψη τους και την ύλη που αυτοί διδάσκουν στα σχολεία... Τους μετέτρεψαν, δηλαδή, σε ιερείς κατώτερης βαθμίδας. Όλοι αυτοί, από τα ανώτατα κλιμάκια των ΜΜΕ και των πανεπιστημίων, μέχρι τα κατώτατα των δασκάλων, αποτελούν ένα ενιαίο ιερατείο μιας συγκεκριμένης πολιτικής θρησκείας, που έχει συγκεκριμένες πολιτισμικές και ιστορικές καταβολές εντός ενός από τα ρεύ­ματα του λεγόμενου Διαφωτισμού!

Η. Ν.: Αυτό, προφανώς, το συνδέετε και με την επίθεση που έχε­τε δεχθεί...

Γ. Π.: Εάν δεν γίνει αντιληπτό ότι πρόκειται για μια πολιτική θρησκεία, με φρονηματιστικό ρόλο, η οποία παράγει πρακτικά ψευδο-κοσμοπολιτισμό (για την ακρίβεια βλαχο-κοσμοπολιτι-σμό, του αρχοντοχωριάτη ημιμαθούς), τότε δεν μπορούμε να καταλάβουμε πώς μπορούν να παράγονται και να αναπαράγο­νται εντός του πανεπιστημίου τέτοιες συμμορίες. Βεβαίως, η συμμορία που μου επιτέθηκε, οι λεγόμενοι «αντιεξουσιαστές» -οι οποίοι, προφανώς, δεν έχουν καμία σχέση με κανένα αναρχικό χώρο, ενδεχομένως καθοδηγούνται και από δυνάμεις περίεργες, εκ των άνω...

Η ηγεσία τέτοιων ομάδων θα μπορούσε να καθοδηγείται από πολλούς παράγοντες - θα μπορούσε, ας πούμε, να είναι και εντός του πανεπιστημίου, το οποίο έχει ήδη καταληφθεί από μια ψευδο-προοδευτική χούντα... Θα μπορούσε, όμως, να είναι και εκτός, από εκείνους τους παράγοντες που στέλνουν κουκουλοφόρους στις διαδηλώσεις...

Η άλλη ομάδα που εξυπηρετεί αυτή την κατάσταση είναι οι «χρήσιμοι ηλίθιοι», που έλεγε ο Λένιν, οι οποίοι τους ακολουθούν. Είναι παιδάκια, γαλουχημένα με τέτοιες μπουρδολογίες από την παιδική τους ηλικία, τα οποία αναπαράγουν -ενδεχομένως με καλή διάθεση- διάφορα ψευδο-αντιεθνικιστικά ιδεολογήματα, που τους κάνουν να αισθάνονται αντι-ρατσιστές. Αλλά. στην πραγματικότητα, είναι ρατσιστές: είναι οικειόφοβοι! Μισούν, δηλαδή, τη δική τους ομάδα, τη δική τους καταγωγή. Αυτό είναι χαρακτηριστικό κάθε επαρχιώτη. Ακούγεται ελιτίστικο αυτό που λέω, λυπάμαι γι' αυτό... Στη θέση του παλαιού εθνικο-σοσιαλισμού, αναπτύσσεται πλέον μια νέα μορφή σοσιαλ-κοσμοπολιτικού φασισμού. Αυτά. λοιπόν, είναι τα «τάγματα εφόδου» του σοσιαλ-κοσμοπολιτισμού.

Λαθρομετανάστευση και ελληνική κοινωνία

Η. Ν.: Έχετε ισχυρή άποψη και για το θέμα των λαθρομεταναστών που, για τις ομάδες που λέγαμε παραπάνω, είναι ένα θέμα-«κοκκινο πανί»...

Γ. Π.: Το θέμα εδώ είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι παραβλέπουν -και εσκεμμένα παραβλέπουν- το πώς δημιουργήθηκε η νέα αστική συνείδηση, και στον εαυτό τους ακόμα. Γιατί όλοι αυτοί εγκατέλειψαν την παραγωγική εργασία, «για να σπουδάσουν» και να γίνουν κάτι «πιο διακεκριμένο», βάσει της νέας αστικής συνείδησης, στις πλάτες των μεταναστών που υποτίθεται ότι υποστηρίζουν! Αυτό, φυσικά, όσον αφορά τον μετανάστη που εργάζεται... Το θέμα της λαθρομετανάστευσης είναι άλλο...

Η. Ν.: Στο εν λόγω δισέλιδο κείμενο της ΠΕΑΕΛ αναφέρεται, μεταξύ άλλων, ότι η λαθρομετανάστευση χρησιμοποιείται ως γεωπολιτικό όπλο...

Γ. Π.: Αυτό, πλέον, το λένε όλοι! Και αυτό, όμως, χρησιμοποιεί­ται στην πλάτη των μεταναστών...

Η. Ν.: Όλοι το ξέρουμε, λοιπόν, στη θεωρία. Γιατί δεν γίνεται κάτι δραστικό για να αντιμετωπιστεί η όλη κατάσταση;

Γ. Π.: Δυστυχώς, υπάρχουν δύο λύσεις στο θέμα αυτό: στην πρώτη περίπτωση, η μία εθνοτική κοινωνία διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη - γιατί, αντίθετα με τους σοοιαλ-κοσμοπολίτες και τους μετα-μοντέρνους, το Ισλάμ έχει τη δυνατότητα να συσπειρώνει, να δείχνει με το δάκτυλο τον εχθρό, να κινείται μεθοδευμένα, αλλά να μην είναι και χειρίσιμο από τις αγορές. Νομίζετε ότι συμφέρει τον ιμπεριαλισμό (ας χρησιμοποιήσω μια γενικότερη έκφραση) η ισλαμοποίηση της Ελλάδας; Αυτό θα σήμαινε ότι όλο αυτό το σοσιαλ-κοσμοπολιτικό οικοδόμημα θα φτάσει στα Τάρταρα! Το ότι αυτοί οι αφελείς και ανόητοι δεν το καταλαβαίνουν, είναι δικό τους πρόβλημα... Το Ισλάμ δεν μεταμοντερνίζεται - από αυτή την άποψη, εγώ είμαι ισλαμόφιλος! Οποιαδήποτε κοινωνική ομάδα δεν μπορεί να κρατήσει τα κεκτημένα της, πεθαίνει! Αυτό λέει η Ιστορία! Και όλα αυτά του τύπου «η Ελλάδα δεν πεθαίνει ποτέ» είναι πραγματικοί μύθοι... Μια χαρά πεθαίνει και μια χαρά διαλύεται!

Αυτό που λέω δεν θα αρέσει στους σκληρούς εθνικιστικούς κύκλους. Είναι πολύ εύκολο να διαλυθεί η Ελλάδα - και δεν εννοώ μόνο δημογραφικά. Αυτό είναι το προφανές... Εννοώ να πεθάνει πολιτισμικώς. Διότι, ουσιαστικά, ο «πολυπολιτισμός» της θα ενισχύσει ένα «μονοπολιτισμό», ο οποίος ξέρει να κόβει κεφάλια! Ας το σκεφτούν αυτό, λοιπόν, όλοι οι «αντι-εθνικιστές» - οι περισσότεροι από τους οποίους είναι μικροαστοί εξαθηναϊσμένοι που, με κάποιες αρπαχτές του μπαμπά και της μαμάς, έμειναν στα βόρεια προάστια και νομίζουν ότι είναι ασφαλείς. Αλλά, αφού αλωθούν οι λαϊκές συνοικίες, τα προβλήματα με τους μετανάστες θα προχωρήσουν και στις υπόλοιπες - και τότε να δούμε τι θα λένε...

Στην Ελλάδα του 2100

Η. Ν.: Ας πάρουμε, λοιπόν, το κακό σενάριο ότι η χώρα «πεθαίνει». Τι σημαίνει αυτό στην πράξη για την Ελλάδα του 2100;

Γ. Π.: θα είσαι είτε εν μέρει εξισλαμισμένος, είτε θα ζεις με κάποιες διαδικασίες παράξενης εξ-αμερικανοποίησης σε ψευδο-πολυπολιτισμικές κοινωνίες όπου, ουσιαστικά, οι κοινωνικές συγκρούσεις θα εκφέρονται μέσω πολιτισμικών ιδεολογημάτων... Θα ζεις, δηλαδή, σε μια κοινωνία διαλυμένη, ανίκανη να αντισταθεί. Αυτή τη στιγμή, φυσικά, λειτουργούμε με σενάρια - με το σενάριο του εξανδραποδισμού της Ελλάδας, με το σενάριο της υποθήκευσης του μέλλοντος της (ήδη αυτό έχει τεθεί σε εφαρμογή, με την υπογραφή του μνημονίου). Δεν μπορεί κανείς να πει με σιγουριά ότι αυτό είναι το μέλλον...

Και τώρα, ξαφνικά, έχουμε ανακαλύψει ότι αυτός ο λαός -τον οποίο έχουν κατακρεουργήσει τόσα χρόνια οι αντι-λαϊκιστές- δεν έχει αντιστάσεις. Πρώτα απ' όλα, υπάρχει ένα ηλικιακό χάσμα: οι κάτω των 40 και οι άνω των 40. Και αυτό φάνηκε στα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008 - ένα κίνημα καθαρά μηδενιστικό, το οποίο τότε, με τη δολοφονία του παιδιού από τον αστυνομικό, βρήκε το έρεισμα να βγει στους δρόμους και να διαδηλώσει. Που πήγαν όλοι αυτοί; Σήμερα δεν υπάρχει κανένας...

Η. Ν.: Οι πνευματικοί άνθρωποι δεν πρωτοστατούν στην αντίσταση σε τέτοιες περιπτώσεις;

Γ. Π.: Όοον αφορά τα πανεπιστήμια και τους πανεπιστημιακούς, αυτοί υποτίθεται ότι θεωρούνται «πιο ευαίσθητοι» πολιτικά και πολιτιστικά. Είναι, όμως, πολλοί από αυτούς που έχουν πάρει κάποια εκατομμυριάκια από προγράμματα, για να μην πολυφωνάζουν. Αυτοί είναι και οι πιο απόντες.

Η. Ν.: Μου είπατε ότι για τη σημερινή κατάσταση υπάρχουν δυο λύσεις. Η μία είναι να διαλυθεί η κοινωνία. Η άλλη;

Γ. Π.: Η άλλη είναι η αντίσταση. Τι θα πει, όμως, «αντίσταση»: πρώτον είναι να ζητήσεις από το κράτος τον έλεγχο της λαθρο­μετανάστευσης. Πώς θα γίνει αυτό; Θα τους ζητήσουμε να γυρί­σουν πίσω; Δεν πρόκειται να το κάνουν, γιατί και αυτοί προέρ­χονται από κατεστραμμένες οικονομίες. Ενδεχομένως, θα ήθε­λαν να πάνε στην Ευρώπη. Αλλά η Ευρώπη δεν είναι αποθήκη σωμάτων. Ακόμα και μέσα από τον μετα-μοντέρνο εκσυγχρονι­σμό τους, εκεί έχουν πολύ αυστηρότερους κανόνες διαχείρισης του ανθρώπινου δυναμικού. Πού είναι, λοιπόν, η αποθήκη; Εδώ! Είμαστε και το σύνορο... και μια χαρά αποθήκη!

Εν τέλει, η αντίσταση βλέπω δυστυχώς να τείνει προς τα ακροδεξιά, προς το πραγματικά ρατσιστικό άκρο. Θα πέσει σφαγή, θα γίνει μακελειό! Αυτή είναι πάντα η ιστορία των κοινωνικών και πολιτισμικών συγκρούσεων...

Αυτό δεν είναι, προφανώς, κάτι που πρέπει να το επιθυμείς! Αφού, όμως, τόσο καιρό άφησαν αυτό το φαινόμενο να εξελίσσεται και οποιαδήποτε αντίσταση χαρακτηρίστηκε αμέσως «εθνικισμός» και «ρατσισμός», οι άνθρωποι των λαϊκών συνοικιών που αντιμετωπίζουν πρόβλημα έχουν φτάσει στο σημείο να λένε «Ναι, είμαι ρατσιστής!», επαναλαμβάνοντας το στερεότυπο που τους επέβαλε η ψευδο-προοδευτική χούντα! Εγώ που αντιπαθώ σφόδρα τους ρατσιστές και τους εθνικιστές, δεν νομίζω ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι εθνικιστές! Βρίσκω ότι είναι σαστισμένοι, μπερδεμένοι άνθρωποι, οι οποίοι δεν ξέρουν πλέον πώς να αυτο-χαρακιηριστούν...

Ανοίγεται , λοιπόν, όπως το βλέπω εγώ. ο δρόμος για την κλασική, παραδοσιακή ακροδεξιά.

ΗΝ

http://www.nexushellas.gr/

Μηνιαίο Περιοδικό