Η Μήνυση του ιατρού της Χαλκίδας κ. Δημήτρη Αντωνίου για εσχάτη προδοσία μελών του κοινοβουλίου  ανακοινώθηκε και επίσημα στην Ολομέλεια της Βουλής στις 24 Νοεμβρίου 2011, σύμφωνα με το άρθρο 86 του Συντάγματος, από τον προεδρεύοντα κ.Βαΐτση Αποστολάτο:

" Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, έχω την τιμή να ανακοινώσω το Σώμα ότι ο Υπουργός Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων διαβίβασε στη Βουλή σύμφωνα με το άρθρο 86 του Συντάγματος και του ν.3126/2003 ποινική ευθύνη των Υπουργών, όπως ισχύει, δικογραφία κατά μελών της Κυβέρνησης".

Σχετικά: το κείμενο βρίσκεται στην σελίδα 42 των Πρακτικών της Ολομέλειας
και στο χρονικό σημείο 34.50” έως 35.20” των βιντεοσκοπημένων πρακτικών.

Επειδή η συνέχεια  στην εξέλιξη της διαδικασίας της εν λόγω μήνυσης θα δοκιμάσει τις αντοχές και την αξιοπιστία του νομικού πολιτισμού, την φερεγγυότητα του πολιτικού συστήματος και τους δημοκρατικούς θεσμούς, ζητήσαμε από τον ίδιο τον μηνυτή να μας δώσει την δική του εκδοχή με περισσότερες λεπτομέρειες.
Η μήνυση αυτή έφτασε στο "δια ταύτα" αφού ολοκλήρωσε μια πολύ δύσκολη διαδρομή αμφισβήτησης από πολλούς νομικούς της χώρας με τα ΜΜΕ να κωφεύουν και να σιωπούν.
Η Συντακτική μας ομάδα πίστεψε από την αρχή στο δίκαιο των αιτιάσεων του μηνυτή και έχουμε αναρτήσει όλο το υλικό σε αρχειοθέτηση με την ένδειξή: "Μήνυση του Δημήτρη Αντωνίου"

Ακολουθεί ενυπόγραφο κείμενο τεκμηρίωσης του μηνυτή:

 

ΑΡΧΙΣΕ Η ΠΟΙΝΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΣΤΗΝ ΒΟΥΛΗ ΤΗΣ ΜΗΝΥΣΗΣ ΓΙΑ ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ- ΜΠΟΡΟΥΝ ΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΝΑ ΠΡΟΔΙΔΟΥΝ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΧΩΡΙΣ ΠΟΙΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ?

Την 24^η Νοεμβρίου 2011 ανακοινώθηκε από το Προεδρείο της Βουλής η κατάθεση της μήνυσής μου στην Βουλή, δια του υπουργού Δικαιοσύνης, για Εσχάτη Προδοσία κατά όλου του Ελληνικού Κοινοβουλίου, της Κυβέρνησης και του Προέδρου της Δημοκρατίας, δια των όρων της Δανειακής Σύμβασης και του Μνημονίου με την Τρόικα.

Θυμίζω ότι η εισαγγελέας Πρωτοδικών Χριστίνα Καπαμά είχε αρχικά προτείνει την αρχειοθέτηση της Μήνυσης, πρόταση όμως που απέρριψε η εισαγγελέας Εφετών Άννα Καλουτά και στην συνέχεια και ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Αθαν. Κατσηρώδης, οι οποίοι –μετά από ουσιαστική εξέταση της μήνυσης- δεν την αρχειοθέτησαν- όπως αντίθετα έκαναν με άλλες 20 παρόμοιες κατατιθέμενες μηνύσεις με την ίδια κατηγορία!, αλλά και άλλες στο παρελθόν διαφόρου περιεχομένου –και διέταξαν την διαβίβαση της μήνυσής μου  στην Βουλή, σύμφωνα με το άρθρο 86 Συντ.,  διότι «προκύπτει εμπλοκή πολιτικών προσώπων στον καταγγελλόμενο έγκλημα  (της εσχάτης προδοσίας)», σύμφωνα με τον νόμο περί ευθύνης υπουργών. Θυμίζω ότι ο υπουργός Δικαιοσύνης Μιλτ. Παπαιωάννου πριν 4 μήνες, είχε ψευδώς ισχυριστεί –με γραπτή του  απάντηση στην Βουλή!- ότι η μήνυση αυτή ΘΑ ΑΡΧΕΙΟΘΕΤΗΘΕΊ !! – δίδοντας έτσι «εντολή» στην εισαγγελέα εφετών να την αρχειοθετήσει.

Είμαι σίγουρος ότι κανένας άλλους υπουργός δικαιοσύνης στον κόσμο –ούτε στην Ζούγκλα- δεν θα έμενε στην θέση του μετά τις παραπάνω εξελίξεις. To ίδιο ψεύδος δημοσίευσε και η Zougla.gr την 24-11-2011 (την ημέρα της ανακοίνωσης της μήνυσης στην Βουλή!), με πρωτοβουλία του δ/ντής της δημοσιογράφου Ν ικ. Γεωργιάδη !, ο οποίος μου είπε στο τηλέφωνο, ότι την μήνυση την έβαλε στο αρχείο ο Πετσάλνικος!!! Θα λογοδοτήσουν όλοι σύντομα, σύμφωνα με την Συντακτική Πράξη 1/15-11-1944 της Κυβέρνησης Πλαστήρα, κατά και των δοσίλογων δημοσιογράφων, η οποία ακόμα ισχύει (ή θα επανεργοποιηθεί).

Τώρα επί της ουσίας:  Οι εισαγγελείς πρωτοδικών, εφετών και Αρείου Πάγου, επεξεργαζόμενοι μια μήνυση κατά Πολιτικών Προσώπων, έχουν δικαίωμα, αφού την μελετήσουν, να την αρχειοθετήσουν εάν την κρίνουν απαράδεκτη, ή παρά τω νόμω, ή να ζητήσουν πρόσθετη εισαγγελική έρευνα και στοιχεία (όπως έγινε και στο παρελθόν). Εάν όλα τα παραπάνω δεν συντρέχουν και η μήνυση κριθεί κατ` αρχήν  παραδεκτή και βάσιμη, οι εισαγγελείς την διαβιβάζουν στην Βουλή, σύμφωνα με τα άρθρα 59-62 (για τους καταγγελλόμενους βουλευτές) και το άρθρο 86 Συτ. και τον ν. 3126/2003, περί ευθύνης υπουργών (για τους καταγγελλόμενους), όπως ακριβώς έγινε και με την μήνυσή μου.
Από της διαβίβασης της μήνυσης στην Βουλή, αναλαμβάνει πλέον η τελευταία πλήρη Εισαγγελικά Καθήκοντα και τον καθορισμό του τελικού κατηγορητηρίου και των κατηγορουμένων. 

Κατ` αρχήν λοιπόν προκύπτει το ερώτημα, γιατί στην παραπάνω διαβίβαση της μήνυσης στην Βουλή από τους τακτικούς εισαγγελείς,  αναφέρονται ως παραπεμπόμενοι μόνο οι υπουργοί κι όχι και οι βουλευτές.

Το προφανές είναι, όπως και επιβεβαιώθηκε στον υπογράφοντα από τον αρμόδιο εισαγγελέα του ΑΠ. Αθαν. Κατσηρώδη σε προσωπική μας συνάντηση τον Σεπτέμβριο του 2011, ότι αυτό έγινε –κατ` αρχήν- διότι σύμφωνα με το άρθρο 61 Συντ. «ο βουλευτής δεν καταδιώκεται, ούτε οπωσδήποτε εξετάζεται, ένεκα γνώμης ή ψήφου δοθείσης παρ` αυτού, κατά την άσκηση των βουλευτικών καθηκόντων».

Όταν όμως εξέθεσα στον εισαγγελέα τις βάσιμες αντιρρήσεις μου και την αντίθετη της παραπάνω αντίληψης νομολογία (όπως αναφέρεται παρακάτω στο σχετικό έγγραφο που κατέθεσα στην δικογραφία), μου είπε ότι οι αντιρρήσεις μου είναι βάσιμες και λογικές, αλλά τελικά η Βουλή θα αποφασίσει επ` αυτών, η οποία  (Βουλή) είναι στο εξής η μόνη αρμόδια.

Συνεπώς το σοβαρό ερώτημα είναι το εξής:

Μπορούν οι βουλευτές να Προδίδουν την Χώρα, ατιμωρητί ?

ΙΣΧΥΕΙ ΤΟ ΑΚΑΤΑΔΙΩΚΤΟ ΤΩΝ ΒΟΥΛΕΥΤΩΝ ΓΙΑ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΓΝΩΜΗ ΚΑΙ ΨΗΦΩ ΤΩΝ?

Κανόνας: Είναι αντισυνταγματικό και παράνομο –μέχρι και του βαθμού εσχάτης προδοσίας εάν καταλύονται θεμελειώδη άρθρα του υφισταμένου Δημοκρατικού Κοινοβουλευτικού Συντάγματος- η τυπική (προσχηματικά νομότυπη) χρήση όρων του υφισταμένου Δημοκρατικού Κοινοβουλευτικού Συντάγματος- για την κατάλυσή του!!

Α) Η άποψη για την ισχύ του ακαταδίωκτου των βουλευτών για οποιαδήποτε γνώμη ή ψήφο των, ακόμα κι αν αυτή καταλύει το υφιστάμενο Δημοκρατικό Κοινοβουλευτικό Σύνταγμα, ακόμα και σε βαθμό παράβασης του άρθρου ΠΚ 134 (περί Εσχάτης Προδοσίας), παραβιάζει βίαια, την κοινή λογική, ηθική και φυσικό δίκαιο, συνιστούσε ταυτόχρονα την αποθέωση του παράλογου, του αντιφατικού και του παράνομου. Και τούτο διότι η υιοθέτηση της άποψης αυτής, συνιστά παράβαση του άρθρου ΠΚ 135 (περί προπαρασκευαστικών πράξεων Εσχάτης Προδοσίας), διότι παρακινεί τους επίδοξους Προδότες, να γίνουν πρώτα βουλευτές και από την θέση των αυτή, στην συνέχεια και εκ του ασφαλούς, να διαπράξουν εσχάτη Προδοσία κατά της Πατρίδος των (Ελλάδος)!

Επιβαρυντικό στοιχείο συνιστά η έκφραση και υποστήριξη της άποψης αυτής ως ορθής από Καθηγητές Συνταγματικού Δικαίου, ή Δικαστές, ως εκ της θέσεώς των και της ιδιότητας του λειτουργήματός των.

Β) Άρθρο 61 & 1. Συντ.: Ο βουλευτής δεν καταδιώκεται, ουδ` οπωσδήποτε εξετάζεται, ένεκα γνώμης ή ψήφου δοθείσης παρ` αυτού κατά την άσκησιν των βουλευτικών  καθηκόντων.

Ανάλυση του άρθρου: 1) α) Αναγκαία (και ικανή) Συνθήκη (προυπόθεση) ύπαρξης –στα πλαίσια της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, ως του νομίμου Πολιτεύματος της Ελλάδος- του βουλευτικού αξιώματος και συνεπώς και των «βουλευτικών καθηκόντων» είναι η λειτουργία και ύπαρξη του Δημοκρατικού Κοινοβουλευτικού Συντάγματος και ιδιαίτερα των θεμελειωδών (απαραβίαστων, ακατάλυτων) άρθρων αυτού, όπως αυτά καθορίζονται στο άρθρο ΠΚ 134^Α. Συνεπώς, πρώτιστο, πρωταρχικό και a priori Υπερ-Καθήκον των βουλευτών –για την άσκηση των λοιπών καθηκόντων των- είναι η υπακοή, υπεράσπιση και διαφύλαξη των θεμελειωδών αρχών του Δημοκρατικού Κοινοβουλευτικού Συντάγματος (π.χ. το άρθρο 1 Συντ.). Αυτό σημαίνει, ότι ενώ ισχύει το ακαταδίωκτο για οποιαδήποτε γνώμη ή ψήφου των βουλευτών στην εκτέλεση των καθηκόντων των, αυτό δεν ισχύει όταν καταλύεται δια της γνώμης ή ψήφο των,  η «προυπόθεση» ύπαρξης των βουλευτικών των καθηκόντων, ήτοι τα θεμελειώδη άρθρα του Δημοκρατικού Κοινοβουλευτικού Συντάγματος, η κατάλυση των οποίων συνιστά Εσχάτη Προδοσία (ΠΚ 134, 134^Α) (όπως στην συγκεκριμένη περίπτωση της μήνυσής μου),

β) Η έκφραση του άρθρου 61 παρ.1 «…κατά την άσκησιν των καθηκόντων των» δεν περιλαμβάνει ως εν δυνάμει «καθήκον» των βουλευτών και την δυνατότητα να καταλύσουν-δια της γνώμης ή ψήφου των- θεμελειώδεις αρχές του Δημοκρατικού Κοινοβουλευτικού Συντάγματος! Οι βουλευτές εκφράζουν γνώμη και ψηφίζουν εντός των πλαισίων του Δημοκρατικού Κοινοβουλευτικού Συντάγματος (έστω και εσφαλμένα) κι όχι εκτός του Δημοκρατικού Κοινοβουλευτικού Συντάγματος. Όταν η εσφαλμένη γνώμη ή ψήφος, έστω μόνο αντικειμενικά (εφόσον έλλειψη υποκειμενικής υπόστασης (δόλου) εκ μέρους των βουλευτών ΔΕΝ ισχύει και δεν νοείται), αφορά και καταλύει ήσσονος σημασίας σημασία άρθρα του Δημοκρατικού Κοινοβουλευτικού Συντάγματος, οι νόμοι αυτοί κρίνονται αντισυνταγματικοί, όταν όμως η κατάλυση αφορά θεμελειώδεις αρχές του Δημοκρατικού Κοινοβουλευτικού Συντάγματος (άρθρο 1 Συντ. και ΠΚ 134, 134Α), τότε στοιχειοθετείται το έγκλημα της Εσχάτης Προδοσίας, τουλάχιστον ως προς την  αντικειμενική του υπόσταση (δεδομένου ότι έλλειψη υποκειμενικής υπόστασης (δόλου) εκ μέρους των βουλευτών ΔΕΝ ισχύει και δεν νοείται).

γ) η έκφραση γνώμης και ψήφου, με τα οποία καταλύονται θεμελειώδεις αρχές του Δημοκρατικού Κοινοβουλευτικού Συντάγματος από τους βουλευτές, δεν συνιστά «άσκηση των νομίμων καθηκόντων των», αλλά «κατάργηση του νομίμου δικαιώματός των άσκησης των καθηκόντων των» και κατάργηση του Δημοκρατικού Κοινοβουλευτικού Πολιτεύματος.

2) Άρθρο 59 παρ.1 Συντ.: «Οι βουλευταί, προ της αναλήψεως των καθηκόντων αυτών ομνύουν εν τω Βουλευτηρίω και εις δημοσίαν συνεδρίασιν τον ακόλουθον όρκον: «Ομνύω εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος, να φυλάττω πίστιν εις την Πατρία και το δημοκρατικό Πολίτευμα, υπακοήν εις το Σύνταγμα και τους νόμους και να εκπληρώ ευσυνειδήτως τα καθήκοντά μου».

Με το άρθρο αυτό επιρρώνεται η παραπάνω πρώτη παράγραφος της αναφοράς μου αυτής, με την έννοια ότι επιβάλλεται Συνταγματικά ως Πρώτιστο Καθήκον των Βουλευτών –πριν από κάθε άλλο- η  τήρηση του όρκου των (ο οποίος δίδεται «προ της αναλήψεως των καθηκόντων αυτών») για την «…υπακοήν στο (Δημοκρατικό Κοινοβουλευτικό) Σύνταγμα» και την «πίστη των στο Δημοκρατικό (Κοινοβουλευτικό) Πολίτευμα». Το Πρώτιστο αυτό Καθήκον των, τηρείται ως προυπόθεση και πριν την ανάληψη των λοιπών καθηκόντων των. Συνεπώς, βουλευτής που με την ψήφο του παραβιάζει τον όρκο του και καταλύει το Δημοκρατικό Κοινοβουλευτικό Σύνταγμα, στερείται αυτοδίκαια και αυτόματα της βουλευτικής του ιδιότητας και απογυμνούται όλων των λοιπών «βουλευτικών» του καθηκόντων (βλ. παρ.1γ της παρούσας αναφοράς).

Κατά συνέπεια τα δύο εγκλήματα στα οποία ο βουλευτής μπορεί να διαπράξει «κατά την άσκησιν των καθηκόντων του» είναι αυτό της Εσχάτης Προδοσίας (παράβαση του όρκου του, Συντ. 59 παρ.1) και της Συκοφαντικής Δυσφήμησης (Συντ. 61 παρ.2)

(βλ. επισυναπτόμενο άρθρο του Δ. Σπινέλη). 

Στην περίπτωση αυτή, η Βουλή και στα πλαίσια κατατιθεμένης μήνυσης, για να χορηγήσει άδεια δίωξης, δεν θα μπεί στην ουσία της κατηγορίας, αλλά θα κρίνει μόνο εάν τα εγκλήματα αυτά διεπράχθησαν κατά την άσκηση των καθηκόντων των βουλευτών ή όχι,  γεγονός που προκύπτει όμως αναγκαστικά για τα δύο παραπάνω εγκλήματα. Κατά συνέπεια, η Βουλή, στην συγκεκριμένη περίπτωση, είναι υποχρεωμένη να δώσει άδεια άσκησης δίωξης για τα δύο αυτό εγκλήματα.

Επειδή όμως, το έγκλημα της Εσχάτης Προδοσίας είναι Αυτόφωρο Κακούργημα και Διαρκές Έγκλημα-άρα και «διαρκές αυτόφωρο»- για την δίωξη ΔΕΝ απαιτείται άδεια από την Βουλή, κατά το άρθρο 62 εδ.4 Συντ.)

Γ): Κανόνας: Είναι αντισυνταγματικό και παράνομο –μέχρι και του βαθμού εσχάτης προδοσίας εάν καταλύονται θεμελειώδη άρθρα του υφισταμένου Συντάγματος- η τυπική (προσχηματικά νομότυπη) χρήση όρων του υφισταμένου Συντάγματος  για την κατάλυσή του!!

α) Ένας νόμος που καταλύει το υφιστάμενο Δημοκρατικό Κοινοβουλευτικό Σύνταγμα, ακόμα κι αν ψηφιστεί την  με απόλυτη πλειοψηφία 300 βουλευτών, είναι όχι μόνο αντισυνταγματικός, αλλά συνιστά και πράξη Εσχάτης Προδοσίας των ψηφισάντων αυτόν βουλευτών.

β) Ομοίως, ένα δημοψήφισμα- το οποίο επίσης έχει την ισχύ νόμου και με το οποίο καταλύεται το υφιστάμενο Δημοκρατικό Κοινοβουλευτικό Σύνταγμα (ακόμα κι αν το δημοψήφισμα αυτό επικυρώνει την Άμεση Δημοκρατία στην θέση της ισχύουσας Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας)- ακόμα κι αν ψηφιστεί από το 100% του Ελληνικού Λαού, είναι όχι μόνο αντισυνταγματικό, αλλά  συνιστά και πράξη Εσχάτης Προδοσίας των ψηφισάντων αυτό πολιτών.

Και όλα τα παραπάνω, διότι και στις δύο περιπτώσεις, ο νόμος και το δημοψήφισμα, καταλύουν το υφιστάμενο Δημοκρατικό Κοινοβουλευτικό Σύνταγμα, κάνοντας χρήση των άρθρων του! Η κατάλυση αυτή του Δημοκρατικού Κοινοβουλευτικού Συντάγματος-με τους παραπάνω δύο τρόπους-ισοδυναμεί με την κατάλυσή του δια της βίας, ήτοι δια μεθόδων εκτός του υφισταμένου Δημοκρατικού Κοινοβουλευτικό Συντάγματος.

Κανόνας: Η κατάλυση του Κοινοβουλευτικού Πολιτεύματος δεν νομιμοποιείται ούτε με ένα δημοψήφισμα υπερψηφισμένο από το 100% του Λαού. Και τούτο διότι η Δημοκρατία (και το Δίκαιο) δεν ανήκουν σε μια προσωρινή, πεπερασμένη Κυβέρνηση, Βουλή, ή ζώσa γενεά, αλλά στην Αιώνια, Αλήθεια, Αιώνιο Δίκαιο, Αιώνια Ελευθερία και την Αιώνια Ψυχή του Έθνους και της Πατρίδος, που περιλαμβάνει όλες τις παρελθούσες, αλλά και τις άπειρες μελλοντικές γενεές.

Δ) Το σκάκι παίζεται με κανόνες και πιόνια. Το παιγνίδι χωρίς τα δύο αυτά παιγνίδια είναι αδύνατον να γίνει. Παίξε με τους κανόνες μόνο. Ή παίξε με τα πιόνια μόνο χωρίς κανόνες. Αδύνατον.

Αντίστοιχα. Η ψήφος ή γνώμη των βουλευτών στην άσκηση των καθηκόντων των, χωρίς τους Συνταγματικούς Κανόνες, ή αντίθετα Σύνταγμα χωρίς αντίστοιχους εκτελεστικούς νόμους, δεν οικοδομούν Πολιτεία (κράτος).
Συνεπώς, βουλευτής που καταλύει το Σύνταγμα με την ψήφο του και αυτό θεωρείται νόμιμο! (ή ακαταδίωκτο), ισοδυναμεί με ψηφοφορία χωρίς Σύνταγμα, ή παιγνίδι σκάκι με πιόνια χωρίς του κανόνες του Σκακιού!

Ε) Η ρήση του άρθρου 61 παρ.1 Συντ. «….ένεκα γνώμης ή ψήφου δοθείσης παρ` αυτού…», είναι μόνο η «φόρμα», χωρίς περιεχόμενο. Είναι μόνο ένα βιβλίο (φόρμα) χωρίς κείμενο και συνεπώς χωρίς νόημα. Η ρήση αυτή αποκτά νόημα μόνο με ένα περιεχόμενο, όπως π.χ. «…γνώμη ή ψήφος ή για το μεταναστευτικό θέμα» κλπ.

ΣΤ) Ο εκμεταλλευόμενος της θέση του στον κρατικό μηχανισμό του κράτους βουλευτής ο οποίος σφετερίζεται το Σύνταγμα δια της ψήφου του, άρχει δια της άσκησης παράνομης «βίας» εναντίον του Συντάγματος και της βούλησης του κυρίαρχου Λαού. Ως πότε λοιπόν θα ανεχόμαστε η (παράνομη) βία να υπηρετεί και να προστατεύει την Τυρρανία και του Προδότες?
Σε τέτοιες καταστάσεις οφείλει ο Λαός (άρθρο 120 Συντ.) να ασκήσει εναντίον των προδοτών «Βία με Ηθική (νόμιμη βία), η οποία ως τέτοια προστατεύει και υπηρετεί την Δημοκρατία και του Άνθρωπο (humanism).

Δεν νοείται ο Προδότης να ζητά να δικαστεί σύμφωνα με το Σύνταγμα που ο ίδιος κατέλυσε. Θα πρέπει α δικαστεί Φυσικώ Δικαίω, ή Επαναστατικώ Δικαίω, δηλ. σύμφωνα με το αίσθημα δικαίου του Λαού (η αιώνια αυτή πηγή δικαίου) δεδομένου ότι οι καταστάσεις Προδοσίας, πολλές φορές εκφεύγουν της διάνοιας του Συνταγματικού Νομοθέτη, λόγω της αδιανοήτου αγριότητάς των. Για τον λόγο αυτό μεγάλες σχετικές δίκες, διεξήχθησαν και κρίθηκαν «επαναστικώ δικαίω», όπως π.χ. η Δίκη του Λουδοβίκου ΙΣΤ!, των εγκληματιών πολέμου στην δίκη της Νυρεμβέργης, των δοσιλόγων της κατοχής στην Ελλάδα κλπ.

Το Δίκαιο Δεν ανήκει στον κάθε προσωρινό Συνταγματικό Νομοθέτη (ή Κυβέρνηση) αλλά στην Αιώνια Λογική και Αλήθεια που φωλιάζει, εκπηγάζει και εκφράζεται στην και από την Ψυχή του Λαού.

 (Το κείμενο αυτό έχει κατατεθεί στην σχετική δικογραφία της μήνυσής μου και περιλαμβάνεται στο υπό έκδοση βιβλίο μου με τίτλο:  "Τα δάκρυα της Έλλης», Η Ελλάδα στα χρόνια της Τρόικας».

20 Δεκεμβρίου 2011                        Δημ. Αντωνίου

Τι πρόκειται να γίνει με την Μήνυσή μου στο εξής?

Για να ασκηθεί ποινική δίωξη εναντίον υπουργών και βουλευτών, απαιτείται άδεια από την Βουλή (άρθρα 61-62 και 86 Συντ., ν.3126/2003).
Εάν η άδεια δεν δοθεί (η υπόθεση ΔΕΝ μπαίνει στο αρχείο, όπως λανθασμένα πιστεύεται), αλλά το δικαίωμα της παροχής άδειας για την ποινική  δίωξη μεταβιβάζεται στην επόμενη (ες) Βουλή (ες), αρκεί βέβαια να μην έχει, εν τω μεταξύ, παραγραφεί το έγκλημα. 
Αυτός είναι ο λόγος που όλες (σχεδόν) οι υποθέσεις κατά πολιτικών έχουν αρχειοθετηθεί…λόγω παραγραφής. Και τούτο διότι –ιδιαίτερα για τους υπουργούς- ο χρόνος παραγραφής είναι μόνο 5 χρόνια από την διάπραξη του εγκλήματος.
Καμία υπόθεση δεν αρχειοθετείται και τελεσίδικα επειδή διαδικαστικά δεν εδόθη άδεια για δίωξη από την Βουλή. 
Οι υποθέσεις αρχειοθετούνται τελεσίδικα, μόνο λόγω παραγραφής, ή έκδοσης αμετάκλητης απόφασης του δικαστηρίου (κι όχι, επαναλαμβάνω, επειδή η Βουλή δεν χορηγεί άδεια δίωξης).

Όμως όλα τα παραπάνω δεν ισχύουν για το έγκλημα της Εσχάτης Προδοσίας, το οποίο είναι ΑΠΑΡΑΓΡΑΠΤΟ (άρθρο 120 Συντ.). 
Συνεπώς το δικαίωμα δίωξης και δίκης των νυν προδοτών μεταφέρεται στις επόμενες Βουλές (οι οποίες θα αποτελούνται από «εμάς») εσαεί!
Η τύχη των προδοτών είναι στο χέρια τα δικά μας πλέον, του ΛΑΟΥ!
Εμείς είμαστε οι δικαστές των. Και τέλος.

Η Εσχάτη Προδοσία, είναι Πολιτικό Έγκλημα (σύμφωνα και με την πάγια ελληνική και διεθνή νομολογία), συνεπώς αρμόδια για την εκδίκασή της είναι τα Τακτικά Ορκωτά Κακουργιοδικεία (άρθρο 97 Συντ.). Κι εκεί θα διαβιβαστεί τελικά, λόγω αρμοδιότητας, η μήνυσή μου αυτή από την επόμενη, πραγματικά Ελληνική Βουλή, εντελώς καθαρή κι απαλλαγμένη από τους σημερινούς προδότες.

Εφημερίδα "το ΠΟΝΤΙΚΙ": «Πιεζεται να φύγει, αλλά φοβάται διώξεις ο Παπανδρέου»

Εφημερίδα "Παρόν": «Εγγυήσεις προστασίας» ζητάει ο Παπανδρέου για να φύγει

20 Δεκεμβρίου 2011                       Δημ. Αντωνίου

ΣΣ:

Επίσης μπορείτε να δείτε: "Κανονισμός της βουλής και το Σύνταγμα της Ελλάδας"

Η Μήνυση του ιατρού της Χαλκίδας κ. Δημήτρη Αντωνίου για εσχάτη προδοσία μελών του κοινοβουλίου  ανακοινώθηκε και επίσημα στην Ολομέλεια της Βουλής στις 24 Νοεμβρίου 2011, σύμφωνα με το άρθρο 86 του Συντάγματος, από τον προεδρεύοντα κ.Βαΐτση Αποστολάτο:

" Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, έχω την τιμή να ανακοινώσω το Σώμα ότι ο Υπουργός Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων διαβίβασε στη Βουλή σύμφωνα με το άρθρο 86 του Συντάγματος και του ν.3126/2003 ποινική ευθύνη των Υπουργών, όπως ισχύει, δικογραφία κατά μελών της Κυβέρνησης".

Σχετικά: το κείμενο βρίσκεται στην σελίδα 42 των Πρακτικών της Ολομέλειας
και στο χρονικό σημείο 34.50” έως 35.20” των βιντεοσκοπημένων πρακτικών.

Επειδή η συνέχεια  στην εξέλιξη της διαδικασίας της εν λόγω μήνυσης θα δοκιμάσει τις αντοχές και την αξιοπιστία του νομικού πολιτισμού, την φερεγγυότητα του πολιτικού συστήματος και τους δημοκρατικούς θεσμούς, ζητήσαμε από τον ίδιο τον μηνυτή να μας δώσει την δική του εκδοχή με περισσότερες λεπτομέρειες.
Η μήνυση αυτή έφτασε στο "δια ταύτα" αφού ολοκλήρωσε μια πολύ δύσκολη διαδρομή αμφισβήτησης από πολλούς νομικούς της χώρας με τα ΜΜΕ να κωφεύουν και να σιωπούν.
Η Συντακτική μας ομάδα πίστεψε από την αρχή στο δίκαιο των αιτιάσεων του μηνυτή και έχουμε αναρτήσει όλο το υλικό σε αρχειοθέτηση με την ένδειξή: "Μήνυση του Δημήτρη Αντωνίου"

Ακολουθεί ενυπόγραφο κείμενο τεκμηρίωσης του μηνυτή:

 

ΑΡΧΙΣΕ Η ΠΟΙΝΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΣΤΗΝ ΒΟΥΛΗ ΤΗΣ ΜΗΝΥΣΗΣ ΓΙΑ ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ- ΜΠΟΡΟΥΝ ΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΝΑ ΠΡΟΔΙΔΟΥΝ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΧΩΡΙΣ ΠΟΙΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ?

Την 24^η Νοεμβρίου 2011 ανακοινώθηκε από το Προεδρείο της Βουλής η κατάθεση της μήνυσής μου στην Βουλή, δια του υπουργού Δικαιοσύνης, για Εσχάτη Προδοσία κατά όλου του Ελληνικού Κοινοβουλίου, της Κυβέρνησης και του Προέδρου της Δημοκρατίας, δια των όρων της Δανειακής Σύμβασης και του Μνημονίου με την Τρόικα.

Θυμίζω ότι η εισαγγελέας Πρωτοδικών Χριστίνα Καπαμά είχε αρχικά προτείνει την αρχειοθέτηση της Μήνυσης, πρόταση όμως που απέρριψε η εισαγγελέας Εφετών Άννα Καλουτά και στην συνέχεια και ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Αθαν. Κατσηρώδης, οι οποίοι –μετά από ουσιαστική εξέταση της μήνυσης- δεν την αρχειοθέτησαν- όπως αντίθετα έκαναν με άλλες 20 παρόμοιες κατατιθέμενες μηνύσεις με την ίδια κατηγορία!, αλλά και άλλες στο παρελθόν διαφόρου περιεχομένου –και διέταξαν την διαβίβαση της μήνυσής μου  στην Βουλή, σύμφωνα με το άρθρο 86 Συντ.,  διότι «προκύπτει εμπλοκή πολιτικών προσώπων στον καταγγελλόμενο έγκλημα  (της εσχάτης προδοσίας)», σύμφωνα με τον νόμο περί ευθύνης υπουργών. Θυμίζω ότι ο υπουργός Δικαιοσύνης Μιλτ. Παπαιωάννου πριν 4 μήνες, είχε ψευδώς ισχυριστεί –με γραπτή του  απάντηση στην Βουλή!- ότι η μήνυση αυτή ΘΑ ΑΡΧΕΙΟΘΕΤΗΘΕΊ !! – δίδοντας έτσι «εντολή» στην εισαγγελέα εφετών να την αρχειοθετήσει.

Είμαι σίγουρος ότι κανένας άλλους υπουργός δικαιοσύνης στον κόσμο –ούτε στην Ζούγκλα- δεν θα έμενε στην θέση του μετά τις παραπάνω εξελίξεις. To ίδιο ψεύδος δημοσίευσε και η Zougla.gr την 24-11-2011 (την ημέρα της ανακοίνωσης της μήνυσης στην Βουλή!), με πρωτοβουλία του δ/ντής της δημοσιογράφου Ν ικ. Γεωργιάδη !, ο οποίος μου είπε στο τηλέφωνο, ότι την μήνυση την έβαλε στο αρχείο ο Πετσάλνικος!!! Θα λογοδοτήσουν όλοι σύντομα, σύμφωνα με την Συντακτική Πράξη 1/15-11-1944 της Κυβέρνησης Πλαστήρα, κατά και των δοσίλογων δημοσιογράφων, η οποία ακόμα ισχύει (ή θα επανεργοποιηθεί).

Τώρα επί της ουσίας:  Οι εισαγγελείς πρωτοδικών, εφετών και Αρείου Πάγου, επεξεργαζόμενοι μια μήνυση κατά Πολιτικών Προσώπων, έχουν δικαίωμα, αφού την μελετήσουν, να την αρχειοθετήσουν εάν την κρίνουν απαράδεκτη, ή παρά τω νόμω, ή να ζητήσουν πρόσθετη εισαγγελική έρευνα και στοιχεία (όπως έγινε και στο παρελθόν). Εάν όλα τα παραπάνω δεν συντρέχουν και η μήνυση κριθεί κατ` αρχήν  παραδεκτή και βάσιμη, οι εισαγγελείς την διαβιβάζουν στην Βουλή, σύμφωνα με τα άρθρα 59-62 (για τους καταγγελλόμενους βουλευτές) και το άρθρο 86 Συτ. και τον ν. 3126/2003, περί ευθύνης υπουργών (για τους καταγγελλόμενους), όπως ακριβώς έγινε και με την μήνυσή μου.
Από της διαβίβασης της μήνυσης στην Βουλή, αναλαμβάνει πλέον η τελευταία πλήρη Εισαγγελικά Καθήκοντα και τον καθορισμό του τελικού κατηγορητηρίου και των κατηγορουμένων. 

Κατ` αρχήν λοιπόν προκύπτει το ερώτημα, γιατί στην παραπάνω διαβίβαση της μήνυσης στην Βουλή από τους τακτικούς εισαγγελείς,  αναφέρονται ως παραπεμπόμενοι μόνο οι υπουργοί κι όχι και οι βουλευτές.

Το προφανές είναι, όπως και επιβεβαιώθηκε στον υπογράφοντα από τον αρμόδιο εισαγγελέα του ΑΠ. Αθαν. Κατσηρώδη σε προσωπική μας συνάντηση τον Σεπτέμβριο του 2011, ότι αυτό έγινε –κατ` αρχήν- διότι σύμφωνα με το άρθρο 61 Συντ. «ο βουλευτής δεν καταδιώκεται, ούτε οπωσδήποτε εξετάζεται, ένεκα γνώμης ή ψήφου δοθείσης παρ` αυτού, κατά την άσκηση των βουλευτικών καθηκόντων».

Όταν όμως εξέθεσα στον εισαγγελέα τις βάσιμες αντιρρήσεις μου και την αντίθετη της παραπάνω αντίληψης νομολογία (όπως αναφέρεται παρακάτω στο σχετικό έγγραφο που κατέθεσα στην δικογραφία), μου είπε ότι οι αντιρρήσεις μου είναι βάσιμες και λογικές, αλλά τελικά η Βουλή θα αποφασίσει επ` αυτών, η οποία  (Βουλή) είναι στο εξής η μόνη αρμόδια.

Συνεπώς το σοβαρό ερώτημα είναι το εξής:

Μπορούν οι βουλευτές να Προδίδουν την Χώρα, ατιμωρητί ?

ΙΣΧΥΕΙ ΤΟ ΑΚΑΤΑΔΙΩΚΤΟ ΤΩΝ ΒΟΥΛΕΥΤΩΝ ΓΙΑ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΓΝΩΜΗ ΚΑΙ ΨΗΦΩ ΤΩΝ?

Κανόνας: Είναι αντισυνταγματικό και παράνομο –μέχρι και του βαθμού εσχάτης προδοσίας εάν καταλύονται θεμελειώδη άρθρα του υφισταμένου Δημοκρατικού Κοινοβουλευτικού Συντάγματος- η τυπική (προσχηματικά νομότυπη) χρήση όρων του υφισταμένου Δημοκρατικού Κοινοβουλευτικού Συντάγματος- για την κατάλυσή του!!

Α) Η άποψη για την ισχύ του ακαταδίωκτου των βουλευτών για οποιαδήποτε γνώμη ή ψήφο των, ακόμα κι αν αυτή καταλύει το υφιστάμενο Δημοκρατικό Κοινοβουλευτικό Σύνταγμα, ακόμα και σε βαθμό παράβασης του άρθρου ΠΚ 134 (περί Εσχάτης Προδοσίας), παραβιάζει βίαια, την κοινή λογική, ηθική και φυσικό δίκαιο, συνιστούσε ταυτόχρονα την αποθέωση του παράλογου, του αντιφατικού και του παράνομου. Και τούτο διότι η υιοθέτηση της άποψης αυτής, συνιστά παράβαση του άρθρου ΠΚ 135 (περί προπαρασκευαστικών πράξεων Εσχάτης Προδοσίας), διότι παρακινεί τους επίδοξους Προδότες, να γίνουν πρώτα βουλευτές και από την θέση των αυτή, στην συνέχεια και εκ του ασφαλούς, να διαπράξουν εσχάτη Προδοσία κατά της Πατρίδος των (Ελλάδος)!

Επιβαρυντικό στοιχείο συνιστά η έκφραση και υποστήριξη της άποψης αυτής ως ορθής από Καθηγητές Συνταγματικού Δικαίου, ή Δικαστές, ως εκ της θέσεώς των και της ιδιότητας του λειτουργήματός των.

Β) Άρθρο 61 & 1. Συντ.: Ο βουλευτής δεν καταδιώκεται, ουδ` οπωσδήποτε εξετάζεται, ένεκα γνώμης ή ψήφου δοθείσης παρ` αυτού κατά την άσκησιν των βουλευτικών  καθηκόντων.

Ανάλυση του άρθρου: 1) α) Αναγκαία (και ικανή) Συνθήκη (προυπόθεση) ύπαρξης –στα πλαίσια της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, ως του νομίμου Πολιτεύματος της Ελλάδος- του βουλευτικού αξιώματος και συνεπώς και των «βουλευτικών καθηκόντων» είναι η λειτουργία και ύπαρξη του Δημοκρατικού Κοινοβουλευτικού Συντάγματος και ιδιαίτερα των θεμελειωδών (απαραβίαστων, ακατάλυτων) άρθρων αυτού, όπως αυτά καθορίζονται στο άρθρο ΠΚ 134^Α. Συνεπώς, πρώτιστο, πρωταρχικό και a priori Υπερ-Καθήκον των βουλευτών –για την άσκηση των λοιπών καθηκόντων των- είναι η υπακοή, υπεράσπιση και διαφύλαξη των θεμελειωδών αρχών του Δημοκρατικού Κοινοβουλευτικού Συντάγματος (π.χ. το άρθρο 1 Συντ.). Αυτό σημαίνει, ότι ενώ ισχύει το ακαταδίωκτο για οποιαδήποτε γνώμη ή ψήφου των βουλευτών στην εκτέλεση των καθηκόντων των, αυτό δεν ισχύει όταν καταλύεται δια της γνώμης ή ψήφο των,  η «προυπόθεση» ύπαρξης των βουλευτικών των καθηκόντων, ήτοι τα θεμελειώδη άρθρα του Δημοκρατικού Κοινοβουλευτικού Συντάγματος, η κατάλυση των οποίων συνιστά Εσχάτη Προδοσία (ΠΚ 134, 134^Α) (όπως στην συγκεκριμένη περίπτωση της μήνυσής μου),

β) Η έκφραση του άρθρου 61 παρ.1 «…κατά την άσκησιν των καθηκόντων των» δεν περιλαμβάνει ως εν δυνάμει «καθήκον» των βουλευτών και την δυνατότητα να καταλύσουν-δια της γνώμης ή ψήφου των- θεμελειώδεις αρχές του Δημοκρατικού Κοινοβουλευτικού Συντάγματος! Οι βουλευτές εκφράζουν γνώμη και ψηφίζουν εντός των πλαισίων του Δημοκρατικού Κοινοβουλευτικού Συντάγματος (έστω και εσφαλμένα) κι όχι εκτός του Δημοκρατικού Κοινοβουλευτικού Συντάγματος. Όταν η εσφαλμένη γνώμη ή ψήφος, έστω μόνο αντικειμενικά (εφόσον έλλειψη υποκειμενικής υπόστασης (δόλου) εκ μέρους των βουλευτών ΔΕΝ ισχύει και δεν νοείται), αφορά και καταλύει ήσσονος σημασίας σημασία άρθρα του Δημοκρατικού Κοινοβουλευτικού Συντάγματος, οι νόμοι αυτοί κρίνονται αντισυνταγματικοί, όταν όμως η κατάλυση αφορά θεμελειώδεις αρχές του Δημοκρατικού Κοινοβουλευτικού Συντάγματος (άρθρο 1 Συντ. και ΠΚ 134, 134Α), τότε στοιχειοθετείται το έγκλημα της Εσχάτης Προδοσίας, τουλάχιστον ως προς την  αντικειμενική του υπόσταση (δεδομένου ότι έλλειψη υποκειμενικής υπόστασης (δόλου) εκ μέρους των βουλευτών ΔΕΝ ισχύει και δεν νοείται).

γ) η έκφραση γνώμης και ψήφου, με τα οποία καταλύονται θεμελειώδεις αρχές του Δημοκρατικού Κοινοβουλευτικού Συντάγματος από τους βουλευτές, δεν συνιστά «άσκηση των νομίμων καθηκόντων των», αλλά «κατάργηση του νομίμου δικαιώματός των άσκησης των καθηκόντων των» και κατάργηση του Δημοκρατικού Κοινοβουλευτικού Πολιτεύματος.

2) Άρθρο 59 παρ.1 Συντ.: «Οι βουλευταί, προ της αναλήψεως των καθηκόντων αυτών ομνύουν εν τω Βουλευτηρίω και εις δημοσίαν συνεδρίασιν τον ακόλουθον όρκον: «Ομνύω εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος, να φυλάττω πίστιν εις την Πατρία και το δημοκρατικό Πολίτευμα, υπακοήν εις το Σύνταγμα και τους νόμους και να εκπληρώ ευσυνειδήτως τα καθήκοντά μου».

Με το άρθρο αυτό επιρρώνεται η παραπάνω πρώτη παράγραφος της αναφοράς μου αυτής, με την έννοια ότι επιβάλλεται Συνταγματικά ως Πρώτιστο Καθήκον των Βουλευτών –πριν από κάθε άλλο- η  τήρηση του όρκου των (ο οποίος δίδεται «προ της αναλήψεως των καθηκόντων αυτών») για την «…υπακοήν στο (Δημοκρατικό Κοινοβουλευτικό) Σύνταγμα» και την «πίστη των στο Δημοκρατικό (Κοινοβουλευτικό) Πολίτευμα». Το Πρώτιστο αυτό Καθήκον των, τηρείται ως προυπόθεση και πριν την ανάληψη των λοιπών καθηκόντων των. Συνεπώς, βουλευτής που με την ψήφο του παραβιάζει τον όρκο του και καταλύει το Δημοκρατικό Κοινοβουλευτικό Σύνταγμα, στερείται αυτοδίκαια και αυτόματα της βουλευτικής του ιδιότητας και απογυμνούται όλων των λοιπών «βουλευτικών» του καθηκόντων (βλ. παρ.1γ της παρούσας αναφοράς).

Κατά συνέπεια τα δύο εγκλήματα στα οποία ο βουλευτής μπορεί να διαπράξει «κατά την άσκησιν των καθηκόντων του» είναι αυτό της Εσχάτης Προδοσίας (παράβαση του όρκου του, Συντ. 59 παρ.1) και της Συκοφαντικής Δυσφήμησης (Συντ. 61 παρ.2)

(βλ. επισυναπτόμενο άρθρο του Δ. Σπινέλη). 

Στην περίπτωση αυτή, η Βουλή και στα πλαίσια κατατιθεμένης μήνυσης, για να χορηγήσει άδεια δίωξης, δεν θα μπεί στην ουσία της κατηγορίας, αλλά θα κρίνει μόνο εάν τα εγκλήματα αυτά διεπράχθησαν κατά την άσκηση των καθηκόντων των βουλευτών ή όχι,  γεγονός που προκύπτει όμως αναγκαστικά για τα δύο παραπάνω εγκλήματα. Κατά συνέπεια, η Βουλή, στην συγκεκριμένη περίπτωση, είναι υποχρεωμένη να δώσει άδεια άσκησης δίωξης για τα δύο αυτό εγκλήματα.

Επειδή όμως, το έγκλημα της Εσχάτης Προδοσίας είναι Αυτόφωρο Κακούργημα και Διαρκές Έγκλημα-άρα και «διαρκές αυτόφωρο»- για την δίωξη ΔΕΝ απαιτείται άδεια από την Βουλή, κατά το άρθρο 62 εδ.4 Συντ.)

Γ): Κανόνας: Είναι αντισυνταγματικό και παράνομο –μέχρι και του βαθμού εσχάτης προδοσίας εάν καταλύονται θεμελειώδη άρθρα του υφισταμένου Συντάγματος- η τυπική (προσχηματικά νομότυπη) χρήση όρων του υφισταμένου Συντάγματος  για την κατάλυσή του!!

α) Ένας νόμος που καταλύει το υφιστάμενο Δημοκρατικό Κοινοβουλευτικό Σύνταγμα, ακόμα κι αν ψηφιστεί την  με απόλυτη πλειοψηφία 300 βουλευτών, είναι όχι μόνο αντισυνταγματικός, αλλά συνιστά και πράξη Εσχάτης Προδοσίας των ψηφισάντων αυτόν βουλευτών.

β) Ομοίως, ένα δημοψήφισμα- το οποίο επίσης έχει την ισχύ νόμου και με το οποίο καταλύεται το υφιστάμενο Δημοκρατικό Κοινοβουλευτικό Σύνταγμα (ακόμα κι αν το δημοψήφισμα αυτό επικυρώνει την Άμεση Δημοκρατία στην θέση της ισχύουσας Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας)- ακόμα κι αν ψηφιστεί από το 100% του Ελληνικού Λαού, είναι όχι μόνο αντισυνταγματικό, αλλά  συνιστά και πράξη Εσχάτης Προδοσίας των ψηφισάντων αυτό πολιτών.

Και όλα τα παραπάνω, διότι και στις δύο περιπτώσεις, ο νόμος και το δημοψήφισμα, καταλύουν το υφιστάμενο Δημοκρατικό Κοινοβουλευτικό Σύνταγμα, κάνοντας χρήση των άρθρων του! Η κατάλυση αυτή του Δημοκρατικού Κοινοβουλευτικού Συντάγματος-με τους παραπάνω δύο τρόπους-ισοδυναμεί με την κατάλυσή του δια της βίας, ήτοι δια μεθόδων εκτός του υφισταμένου Δημοκρατικού Κοινοβουλευτικό Συντάγματος.

Κανόνας: Η κατάλυση του Κοινοβουλευτικού Πολιτεύματος δεν νομιμοποιείται ούτε με ένα δημοψήφισμα υπερψηφισμένο από το 100% του Λαού. Και τούτο διότι η Δημοκρατία (και το Δίκαιο) δεν ανήκουν σε μια προσωρινή, πεπερασμένη Κυβέρνηση, Βουλή, ή ζώσa γενεά, αλλά στην Αιώνια, Αλήθεια, Αιώνιο Δίκαιο, Αιώνια Ελευθερία και την Αιώνια Ψυχή του Έθνους και της Πατρίδος, που περιλαμβάνει όλες τις παρελθούσες, αλλά και τις άπειρες μελλοντικές γενεές.

Δ) Το σκάκι παίζεται με κανόνες και πιόνια. Το παιγνίδι χωρίς τα δύο αυτά παιγνίδια είναι αδύνατον να γίνει. Παίξε με τους κανόνες μόνο. Ή παίξε με τα πιόνια μόνο χωρίς κανόνες. Αδύνατον.

Αντίστοιχα. Η ψήφος ή γνώμη των βουλευτών στην άσκηση των καθηκόντων των, χωρίς τους Συνταγματικούς Κανόνες, ή αντίθετα Σύνταγμα χωρίς αντίστοιχους εκτελεστικούς νόμους, δεν οικοδομούν Πολιτεία (κράτος).
Συνεπώς, βουλευτής που καταλύει το Σύνταγμα με την ψήφο του και αυτό θεωρείται νόμιμο! (ή ακαταδίωκτο), ισοδυναμεί με ψηφοφορία χωρίς Σύνταγμα, ή παιγνίδι σκάκι με πιόνια χωρίς του κανόνες του Σκακιού!

Ε) Η ρήση του άρθρου 61 παρ.1 Συντ. «….ένεκα γνώμης ή ψήφου δοθείσης παρ` αυτού…», είναι μόνο η «φόρμα», χωρίς περιεχόμενο. Είναι μόνο ένα βιβλίο (φόρμα) χωρίς κείμενο και συνεπώς χωρίς νόημα. Η ρήση αυτή αποκτά νόημα μόνο με ένα περιεχόμενο, όπως π.χ. «…γνώμη ή ψήφος ή για το μεταναστευτικό θέμα» κλπ.

ΣΤ) Ο εκμεταλλευόμενος της θέση του στον κρατικό μηχανισμό του κράτους βουλευτής ο οποίος σφετερίζεται το Σύνταγμα δια της ψήφου του, άρχει δια της άσκησης παράνομης «βίας» εναντίον του Συντάγματος και της βούλησης του κυρίαρχου Λαού. Ως πότε λοιπόν θα ανεχόμαστε η (παράνομη) βία να υπηρετεί και να προστατεύει την Τυρρανία και του Προδότες?
Σε τέτοιες καταστάσεις οφείλει ο Λαός (άρθρο 120 Συντ.) να ασκήσει εναντίον των προδοτών «Βία με Ηθική (νόμιμη βία), η οποία ως τέτοια προστατεύει και υπηρετεί την Δημοκρατία και του Άνθρωπο (humanism).

Δεν νοείται ο Προδότης να ζητά να δικαστεί σύμφωνα με το Σύνταγμα που ο ίδιος κατέλυσε. Θα πρέπει α δικαστεί Φυσικώ Δικαίω, ή Επαναστατικώ Δικαίω, δηλ. σύμφωνα με το αίσθημα δικαίου του Λαού (η αιώνια αυτή πηγή δικαίου) δεδομένου ότι οι καταστάσεις Προδοσίας, πολλές φορές εκφεύγουν της διάνοιας του Συνταγματικού Νομοθέτη, λόγω της αδιανοήτου αγριότητάς των. Για τον λόγο αυτό μεγάλες σχετικές δίκες, διεξήχθησαν και κρίθηκαν «επαναστικώ δικαίω», όπως π.χ. η Δίκη του Λουδοβίκου ΙΣΤ!, των εγκληματιών πολέμου στην δίκη της Νυρεμβέργης, των δοσιλόγων της κατοχής στην Ελλάδα κλπ.

Το Δίκαιο Δεν ανήκει στον κάθε προσωρινό Συνταγματικό Νομοθέτη (ή Κυβέρνηση) αλλά στην Αιώνια Λογική και Αλήθεια που φωλιάζει, εκπηγάζει και εκφράζεται στην και από την Ψυχή του Λαού.

 (Το κείμενο αυτό έχει κατατεθεί στην σχετική δικογραφία της μήνυσής μου και περιλαμβάνεται στο υπό έκδοση βιβλίο μου με τίτλο:  "Τα δάκρυα της Έλλης», Η Ελλάδα στα χρόνια της Τρόικας».

20 Δεκεμβρίου 2011                        Δημ. Αντωνίου

Τι πρόκειται να γίνει με την Μήνυσή μου στο εξής?

Για να ασκηθεί ποινική δίωξη εναντίον υπουργών και βουλευτών, απαιτείται άδεια από την Βουλή (άρθρα 61-62 και 86 Συντ., ν.3126/2003).
Εάν η άδεια δεν δοθεί (η υπόθεση ΔΕΝ μπαίνει στο αρχείο, όπως λανθασμένα πιστεύεται), αλλά το δικαίωμα της παροχής άδειας για την ποινική  δίωξη μεταβιβάζεται στην επόμενη (ες) Βουλή (ες), αρκεί βέβαια να μην έχει, εν τω μεταξύ, παραγραφεί το έγκλημα. 
Αυτός είναι ο λόγος που όλες (σχεδόν) οι υποθέσεις κατά πολιτικών έχουν αρχειοθετηθεί…λόγω παραγραφής. Και τούτο διότι –ιδιαίτερα για τους υπουργούς- ο χρόνος παραγραφής είναι μόνο 5 χρόνια από την διάπραξη του εγκλήματος.
Καμία υπόθεση δεν αρχειοθετείται και τελεσίδικα επειδή διαδικαστικά δεν εδόθη άδεια για δίωξη από την Βουλή. 
Οι υποθέσεις αρχειοθετούνται τελεσίδικα, μόνο λόγω παραγραφής, ή έκδοσης αμετάκλητης απόφασης του δικαστηρίου (κι όχι, επαναλαμβάνω, επειδή η Βουλή δεν χορηγεί άδεια δίωξης).

Όμως όλα τα παραπάνω δεν ισχύουν για το έγκλημα της Εσχάτης Προδοσίας, το οποίο είναι ΑΠΑΡΑΓΡΑΠΤΟ (άρθρο 120 Συντ.). 
Συνεπώς το δικαίωμα δίωξης και δίκης των νυν προδοτών μεταφέρεται στις επόμενες Βουλές (οι οποίες θα αποτελούνται από «εμάς») εσαεί!
Η τύχη των προδοτών είναι στο χέρια τα δικά μας πλέον, του ΛΑΟΥ!
Εμείς είμαστε οι δικαστές των. Και τέλος.

Η Εσχάτη Προδοσία, είναι Πολιτικό Έγκλημα (σύμφωνα και με την πάγια ελληνική και διεθνή νομολογία), συνεπώς αρμόδια για την εκδίκασή της είναι τα Τακτικά Ορκωτά Κακουργιοδικεία (άρθρο 97 Συντ.). Κι εκεί θα διαβιβαστεί τελικά, λόγω αρμοδιότητας, η μήνυσή μου αυτή από την επόμενη, πραγματικά Ελληνική Βουλή, εντελώς καθαρή κι απαλλαγμένη από τους σημερινούς προδότες.

Εφημερίδα "το ΠΟΝΤΙΚΙ": «Πιεζεται να φύγει, αλλά φοβάται διώξεις ο Παπανδρέου»

Εφημερίδα "Παρόν": «Εγγυήσεις προστασίας» ζητάει ο Παπανδρέου για να φύγει

20 Δεκεμβρίου 2011                       Δημ. Αντωνίου

ΣΣ:

Επίσης μπορείτε να δείτε: "Κανονισμός της βουλής και το Σύνταγμα της Ελλάδας"

Κανονισμός της βουλής και το Σύνταγμα της Ελλάδας

ΕΔΩ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ "Ο ΘΕΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΟΙΝΙΚΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ ΥΠΟΥΡΓΩΝ"  Ο Ευνοϊκός νόμος περι ευθύνης υπουργών έγινε το 1994 με πρόβλεψη πλέον για πρώτη φορά την αποσβεστική προθεσμία που η βουλή μπορούσε να προβεί σε δίωξη κατά Υπουργών !!! 


Παρακολουθήστε το στιγμιότυπο της ανακοίνωσης ενώπιον της Ολομέλειας της Βουλής στην συνεδρίαση 24/11/2011 για την διαβίβαση από το Υπουργείο Δικαιοσύνης της δικογραφίας της μήνυσης κατά των Βουλευτών που εψήφισαν υπέρ του Μνημονίου και της αίτησης δίωξης τριών από τότε παραιτηθέντων Βουλευτών με την κατηγορία της Εσχάτης Προδοσίας !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Η δικογραφία αναφέρεται ότι αφορά τους Υπουργούς καθώς υπάγεται στον Νόμο περί Ευθύνης Υπουργών αφού οι απλοί Βουλευτές "συμπαρασύρονται" από τους Υπουργούς που ασκούσαν τα Υπουργικά τους καθήκοντα κατά τον χρόνο τέλεσης του αδικήματος για το οποίο κατηγορούνται. Για τον λόγο αυτό και αναφέρεται τυπικά ότι η δικογραφία αφορά Υπουργούς και όχι το σύνολο των Βουλευτών που εψήφισαν υπέρ του Μνημονίου το 2010 αλλά και των τριών, από τότε, παραιτηθέντων.

Η μήνυση κατά των βουλευτών που εψήφισαν το Μνημόνιο το 2010 υπεβλήθη από τον κ. Δημήτρη Αντωνίου. Τον Οκτώβριο 2011 κατετέθη και αίτηση δίωξης τριών παραιτηθέντων βουλευτών από κοινού από τους κ.κ. Δημήτρη Αντωνίου και Παντελή Γιαμαρέλλο. Και οι δύο υποθέσεις έχουν γίνει δεκτές από τον Αρειο Πάγο ο οποίος και τις διαβίβασε μαζί προς τον Υπουργό Δικαιοσύνης και τελικά στην Βουλή από όπου και το στιγμιότυπο της ανακοίνωσης της στην Ολομέλεια.

http://stoxasmos-politikh.blogspot.com/
http://filologos10.wordpress.com/