Πείτε με φαντασμένο, πείτε με συνωμοσιολόγο, πείτε με ο,τι θέλετε: Ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα μόλις διάβασα την ανακοίνωση προσχώρησης Βορίδη και Άδωνι στη ΝΔ. Ότι ο Βορίδης προαλείφεται για επόμενος αρχηγός της ΝΔ. Θα με ρωτήσετε, φίλοι: Κι επειδή το σκέφτηκες εσύ, τι σημαίνει αυτό; Δεν σημαίνει τίποτε, αλλά θέλω απλώς να σας εκφράσω αυτό που σκέφτομαι, μια που το σκέφτηκα. Και να προσπαθήσω και ο ίδιος να βρω, πού θα μπορούσε να στηριχθεί αυτή η σκέψη μου. Η πολιτική διαδρομή του Βορίδη και η “ακροδεξιά” Ο Βορίδης υπήρξε το “καθωσπρέπει” πρόσωπο της ελληνικής ακροδεξιάς. Μετά τα “νεανικά αμαρτήματα” της συμμετοχής στην Ε.Π.Ε.Ν. του πρώην δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου (κατά τη διάρκεια της οποίας ελήφθη και η γνωστή φωτογραφία με το αυτοσχέδιο τσεκούρι), ο Βορίδης ίδρυσε το 1994 το “Ελληνικό Μέτωπο” και συνδέθηκε πολιτικά με το γαλλικό “Εθνικό Μέτωπο” του Λεπέν. Ένα κόμμα με θέσεις φιλοπατριωτικές, “καθαρές”, καθόλα νόμιμες, χωρίς καμία κίνηση ή υπαινιγμό για βίαιες ή αντικοινοβουλευτικές ενέργειες, το μοναδικό “αμάρτημα” του Ελληνικού Μετώπου ήταν η κάθετη αντίθεσή του στην πολιτική ορθότητα της τότε εποχής, που ήθελε κατευναστική πολιτική με την Τουρκία, επέβαλε το άνοιγμα των συνόρων της χώρας στους λαθρομετανάστες κλπ. Οι περισσότερες από τις τότε θέσεις του Ελληνικού Μετώπου (ακόμη και, ελέω κρίσης, η αντίθεσή του στο ευρώ) έχουν ήδη γίνει σήμερα πολιτικώς πολύ “ορθότερες” σε σχέση με τη δεκαετία του 1990. Ήταν δηλαδή ένα κόμμα που, αν εξαιρούσε κανείς τις ακροδεξιές καταβολές του ίδιου του Βορίδη και των περισσοτέρων μελών του, δύσκολα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ακραίο με μόνες τις θέσεις που διατύπωνε. Το Ελληνικό Μέτωπο, παρά το ότι διέθετε πληθώρα αξιόλογων στελεχών (πολύ υψηλότερου επιπέδου σε σχέση με τους Ελλαδέμπορούς του Καρατζαφέρη) δεν μπόρεσε ποτέ να έχει αξιόλογη εκλογική επίδοση. Ωστόσο, η απήχηση του Μετώπου και προσωπικά του Βορίδη έμελλε να αλλάξε μια κομβική απόφαση: Το 2005 ενσωματώθηκε με προσωπική απόφαση του Βορίδη (με την οποία διαφώνησε σχεδόν το σύνολο των υπολοίπων στελεχών) στο ΛΑ.Ο.Σ. και προσέφερε στον (εκτός Βουλής, τότε) Καρατζαφέρη αυτό που του έλειπε: “ακροδεξιά νομιμοποίηση” στο αντίστοιχο εκλογικό ακροατήριο και στελεχιακό δυναμικό ικανό να διεκπεραιώση τη λειτουργία κομματικών οργάνων στο ΛΑ.Ο.Σ. Με το Βορίδη και το Μέτωπο στις τάξεις του, ο Καρατζαφέρης γινόταν “πατριώτης και με τη βούλα”, πλέον. Το 2007 η είσοδος του ΛΑ.Ο.Σ. στη Βουλή ήταν πια εύκολη – βοήθησε και ο Καραμανλής με το βιβλίο ιστορίας της Ρεπούση, είναι αλήθεια. Είναι βέβαια γεγονός ότι ο Καρατζαφέρης φοβόταν εξαρχής τη δυναμική του νεαρού Βορίδη. Φρόντιζε με κάθε τρόπο να τον μειώνει σε επίπεδο προβολής και σε επίπεδο ανάληψης αξιωμάτων. Ωστόσο, η απήχηση των θέσεων και του προσώπου του Βορίδη μέσα και έξω από το ΛΑ.Ο.Σ. αυξανόταν αλματωδώς. Με την εκλογή Σαμαρά στην ηγεσία της ΝΔ άρχισε, σχεδόν ταυτόχρονα, η διασπορά φημών ότι επίκειται η ένταξή του στη ΝΔ. Παρά το ότι ο ίδιος τα διέψευδε, οι φήμες κατά καιρούς επέμεναν, μέχρι που τελικά αποδείχθηκε ότι οι φήμες είχαν δίκιο. Διότι, μη μου πείτε ότι τώρα ξαφνικά αποφάσισε ο Βορίδης ότι του ταιριάζει περισσότερο η νέα (μνημονιακή) ΝΔ, παρά ο ΛΑ.Ο.Σ… Το colpo grosso της παγκόσμιας διακυβέρνησης Τι δουλειά έχει όμως ένας “ακροδεξιός” στην συστημική ΝΔ; Εδώ θα πρέπει καταρχάς να διευκρινιστούν μερικά πράγματα για το ρόλο της ακροδεξιάς διεθνώς και ειδικότερα στην Ελλάδα. Όσα πρεσβεύει σήμερα η λεγόμενη “ακροδεξιά” είναι πατριωτικές θέσεις και πολιτική πρακτική, η οποία ήταν η καθιερωμένη θεωρία και πρακτική των κρατών-εθνών στους τελευταίους αιώνες και ιστορικά πιθανότατα ανέκαθεν. Μόνον μετά τον Β΄ ΠΠ άρχισαν οι θέσεις αυτές να θεωρούνται, σταδιακά, ακραίες και να “χρεώνονται” σε ακροδεξιούς πολιτικούς σχηματισμούς. Είμαι της γνώμης ότι αυτό συνέβη κάθε άλλο παρά τυχαία. Είναι φανερό ότι η στοχοποίηση των πατριωτικών πολιτικών θέσεων εξυπηρετεί ευθέως την αποδόμηση του κράτους-έθνους και την επιβολή της “παγκόσμιας διακυβέρνησης”. Η στοχοποίηση αυτή επιτεύχθηκε ακριβώς μέσω της δημιουργίας ”ακροδεξιών” κομμάτων, που έχουν ρητορική όμοια με τη ρητορική που στήριξε το κράτος-έθνος ανά τους αιώνες και έμαθε να πιστεύει με την ενστικτώδη προσκόλληση στην πολιτική του συλλογικότητα σχεδόν κάθε πολίτης. Η ευρεία υιοθέτηση θέσεων αποδομητικών του κράτους-έθνους περνούσε, αναγκαστικά, μέσω της τοποθέτησης των υποστηρικτικών του κράτους-έθνους θέσεων σε κόμματα χαρακτηρισμένα ως “ακραία”, προκειμένου να εξαναγκάζονται οι συστημικοί πολιτικοί, εκόντες-άκοντες, να υιοθετούν τις αντίθετες θέσεις και να απολογούνται κάθε φορά που “τολμουν” να αρθρώνουν τον έως χθες κατεστημένο πολιτικό λόγο του κράτους-έθνους. Δεν αποκλείεται πολλά από τα ακροδεξιά κόμματα της Ευρώπης να προέκυψαν από ειλικρινή υιοθέτηση τέτοιων θέσεων από τους ιδρυτές τους και συνειδητή απόφαση να αντιδράσουν στην πολιτική ορθότητα που ήθελε αποδόμηση του κράτους-έθνους. Σε ό,τι αφορά, πάντως, την Ελλάδα, η ιστορία της ελληνικής Ακροδεξιάς δείχνει ότι, στις περισσότερες τουλάχιστον περιπτώσεις, ο σχηματισμός τέτοιων κομμάτων ήταν εξαρχής στημένο παιχνίδι, που αποσκοπούσε ακριβώς στη στοχοποίηση των πατριωτικών θέσεων και (στην περίπτωση τουλάχιστον της Χρυσής Αυγής) και στη στοχοποίηση των προσώπων που θα έκαναν το λάθος, ελαυνόμενα από πατριωτισμό, να πλησιάσουν τις τάξεις της. Η καθαρά πρακτορίστικη αυτή τακτική αποκαλύφθηκε πλήρως σε διάφορες πατριωτικές δράσεις, όπως στην περίπτωση του βιβλίου ιστορίας της Ρεπούση, όταν πρόσωπα και ιστοσελίδες που πρωταγωνιστούσαν στην αντίδραση κατά του βιβλίου συνδέονταν εν αγνοία τους (μέχρι και με αφίσες που κολλήθηκαν παντού στην Αθήνα!) με ακροδεξιές οργανώσεις και φορείς, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή σχέση με τους ακροδεξιούς αυτούς. Ρόλος δηλαδή των ακροδεξιών ήταν και είναι, αποδεδειγμένα, η στοχοποίηση και η “μόλυνση” κάθε πατριωτικής δράσης και θέσης. Και βέβαια, ο ρόλος αυτός αποδεικνύεται με την ευκολία με την οποία διάφοροι τιμητές τύπου “Ιών” αναλαμβάνουν δράση τσουβαλιάζοντας προβοκάτορες ακροδεξιούς και μη ακροδεξιούς πατριώτες στην ίδια πολιτική κατηγορία, αποκλειστικά και μόνον επί τη βάση ταύτισης πατριωτικών θέσεων, που προβοκατόρικα οικειοποιούνταν για “δικές τους” οι ακροδεξιοί. Ακροδεξιά + Μνημόνιο = το άλλοθι του τέλειου εγκλήματος Έχοντας λοιπόν τον (προβοκατόρικο) πατριωτισμό ως ακροδεξιό άλλοθι στις αποσκευές του, ο ευπαρουσίαστος και απείρως ευφυέστερος από τους περισσότερους προβεβλημένους ΝΔτες Βορίδης εντάσσεται πανηγυρικά στο κεντροδεξιό κόμμα εξουσίας, σε χρονική στιγμή κατά την οποία η ΝΔ έριξε όλες τις αντιμνημονιακές της μάσκες και ευθυγραμμίστηκε πλήρως με τις απαιτήσεις του εγχώριου και διεθνούς “συστήματος”. Η χρονική αυτή στιγμή μόνον σύμπτωση δεν είναι: Η υπερψήφιση του Μνημονίου αποτελεί εξετάσεις έναντι του “συστήματος” για όλους τους πολιτικούς (χωρίς η μη υπερψήφιση να αποτελεί αναγκαστικά αποτυχία στις εξετάσεις). Ο “πατριώτης” Βορίδης λέει ένα μεγαλοπρεπές “ναι” στο Μνημόνιο της υποτέλειας και, ταυτιζόμενος πια με τον παλιό “Μακεδονομάχο” Σαμαρά, αναλαμβάνει να δώσει όλα τα αναγκαία άλλοθι πατριωτισμού στη δεξιά-κεντροδεξιά, που εκπροσωπεί η ΝΔ, προκειμένου να συνεχίσει να εγκλωβίζει σε αυτήν τους ποτισμένους με το γάλα της εθνικοφροσύνης από τα γεννοφάσκια τους ψηφοφόρους της. Το κόλπο της χρήσης του πατριωτισμού για τον εγκλωβισμό οπαδών λειτούργησε αποτελεσματικά από πολύ παλιά. Από το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΚΚΕ που απέκτησε οπαδούς από το πουθενά, προσποιούμενο ότι κάνει αντίσταση κατά του Γερμανού κατακτητή, από την εθνικοφροσύνη της δεξιάς και τις χούντες κάθε είδους, μέχρι τον Ανδρέα Παπανδρέου και το μπααθικό ΠΑΣΟΚ, ο πατριωτισμός αποτελεί το αναγκαίο συστατικό κάθε πολιτικής απάτης. “Δεν ζει χωρίς πατρίδες η ανθρώπινη ψυχή”, μας είπε ο Παλαμάς. Όσο και να συκοφαντείται ο πατριωτισμός μετά από την αποκάλυψη κάθε πολιτικής απάτης, η ιδέα της πατρίδας εξακολουθεί να αντέχει και να παρέχει πρόσφορο έδαφος στον κάθε επόμενο πολιτικό απατεώνα. Ο Βορίδης, έχοντας επιτύχει με άριστα στις εξετάσεις του ακροδεξιού δεκανικίου του καθεστωτισμού και της πολιτικής συστημικότητας, αποτελεί αυτή τη στιγμή τον ιδανικό πολιτικό για να προωθήσει στο δεξιό-κεντροδεξικό ακροατήριο τα Μνημόνια της Υποτέλειας ως δήθεν “αναγκαίο κακό”. Το διασφαλίζει το επίπεδο της επιχειρηματολογίας του και του λόγου του, σαφώς ανώτερο από αυτό των περισσότερων κοινοβουλευτικών, αλλά και η μαχητική παρουσία του έναντι των “κακών αριστερών”, που ξυπνάει τα παραταξιακά αντανακλαστικά δεξιών και κεντροδεξιών και του χαρίζει παραταξιακή αποδοχή και νομιμοποίηση. Τι κι αν έχει “μολυσμένο” ακροδεξιό παρελθόν και κρατούσε τσεκούρι ως φοιτητής; Τόσο το καλύτερα για το “σύστημα”. Όσο θα τους κάνει τα χατήρια, τα ΜΜΕ θα σιωπούν. Με το που θα σκεφθεί μόνον να μην τους κάνει τα χατήρια, οι ιστορίες αυτές θα ξεθάβονται ως εκ θαύματος και του πλήττουν το πολιτικό προφίλ. Ευφυής, εμφανίσιμος, καθωσπρέπει, υπάκουος, με τη γοητευτική αύρα του νεοφερμένου και, κυρίως, εύκολα εκβιάσιμος. Τα έχει όλα. Ποιος θα ήταν καλύτερος για επόμενος αρχηγός της ΝΔ; Ο Στυλιανίδης; Ή ο καμένος λόγω νεοφιλελευθερισμού Χατζηδάκης; Καμία σύγκριση. Βορίδης και πάλι Βορίδης. Η νέα “μεγάλη” μεταγραφή της κεντροδεξιάς παράταξης, μετά το Μητσοτάκη, απειλεί να σημαδέψει τον 21ο αιώνα, όπως ο Μητσοτάκης σημάδεψε το τέλος του 20ου… Επώνυμος http://kostasxan.blogspot.com/ Η ΜΕΤΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΑΚΡΟΔΕΞΙΟΥ ΒΟΡΙΔΗ !!

Πείτε με φαντασμένο, πείτε με συνωμοσιολόγο, πείτε με ο,τι θέλετε: Ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα μόλις διάβασα την ανακοίνωση προσχώρησης Βορίδη και Άδωνι στη ΝΔ. Ότι ο Βορίδης προαλείφεται για επόμενος αρχηγός της ΝΔ. Θα με ρωτήσετε, φίλοι: Κι επειδή το σκέφτηκες εσύ, τι σημαίνει αυτό; Δεν σημαίνει τίποτε, αλλά θέλω απλώς να σας εκφράσω αυτό που σκέφτομαι, μια που το σκέφτηκα. Και να προσπαθήσω και ο ίδιος να βρω, πού θα μπορούσε να στηριχθεί αυτή η σκέψη μου.

Η πολιτική διαδρομή του Βορίδη και η “ακροδεξιά”

Ο Βορίδης υπήρξε το “καθωσπρέπει” πρόσωπο της ελληνικής ακροδεξιάς. Μετά τα “νεανικά αμαρτήματα” της συμμετοχής στην Ε.Π.Ε.Ν. του πρώην δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου (κατά τη διάρκεια της οποίας ελήφθη και η γνωστή φωτογραφία με το αυτοσχέδιο τσεκούρι), ο Βορίδης ίδρυσε το 1994 το “Ελληνικό Μέτωπο” και συνδέθηκε πολιτικά με το γαλλικό “Εθνικό Μέτωπο” του Λεπέν. 

Ένα κόμμα με θέσεις φιλοπατριωτικές, “καθαρές”, καθόλα νόμιμες, χωρίς καμία κίνηση ή υπαινιγμό για βίαιες ή αντικοινοβουλευτικές ενέργειες, το μοναδικό “αμάρτημα” του Ελληνικού Μετώπου ήταν η κάθετη αντίθεσή του στην πολιτική ορθότητα της τότε εποχής, που ήθελε κατευναστική πολιτική με την Τουρκία, επέβαλε το άνοιγμα των συνόρων της χώρας στους λαθρομετανάστες κλπ. Οι περισσότερες από τις τότε θέσεις του Ελληνικού Μετώπου (ακόμη και, ελέω κρίσης, η αντίθεσή του στο ευρώ) έχουν ήδη γίνει σήμερα πολιτικώς πολύ “ορθότερες” σε σχέση με τη δεκαετία του 1990. Ήταν δηλαδή ένα κόμμα που, αν εξαιρούσε κανείς τις ακροδεξιές καταβολές του ίδιου του Βορίδη και των περισσοτέρων μελών του, δύσκολα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ακραίο με μόνες τις θέσεις που διατύπωνε.

Το Ελληνικό Μέτωπο, παρά το ότι διέθετε πληθώρα αξιόλογων στελεχών (πολύ υψηλότερου επιπέδου σε σχέση με τους Ελλαδέμπορούς του Καρατζαφέρη) δεν μπόρεσε ποτέ να έχει αξιόλογη εκλογική επίδοση. Ωστόσο, η απήχηση του Μετώπου και προσωπικά του Βορίδη έμελλε να αλλάξε μια κομβική απόφαση: Το 2005 ενσωματώθηκε με προσωπική απόφαση του Βορίδη (με την οποία διαφώνησε σχεδόν το σύνολο των υπολοίπων στελεχών) στο ΛΑ.Ο.Σ. και προσέφερε στον (εκτός Βουλής, τότε) Καρατζαφέρη αυτό που του έλειπε: “ακροδεξιά νομιμοποίηση” στο αντίστοιχο εκλογικό ακροατήριο και στελεχιακό δυναμικό ικανό να διεκπεραιώση τη λειτουργία κομματικών οργάνων στο ΛΑ.Ο.Σ. Με το Βορίδη και το Μέτωπο στις τάξεις του, ο Καρατζαφέρης γινόταν “πατριώτης και με τη βούλα”, πλέον. Το 2007 η είσοδος του ΛΑ.Ο.Σ. στη Βουλή ήταν πια εύκολη – βοήθησε και ο Καραμανλής με το βιβλίο ιστορίας της Ρεπούση, είναι αλήθεια.

Είναι βέβαια γεγονός ότι ο Καρατζαφέρης φοβόταν εξαρχής τη δυναμική του νεαρού Βορίδη. Φρόντιζε με κάθε τρόπο να τον μειώνει σε επίπεδο προβολής και σε επίπεδο ανάληψης αξιωμάτων. Ωστόσο, η απήχηση των θέσεων και του προσώπου του Βορίδη μέσα και έξω από το ΛΑ.Ο.Σ. αυξανόταν αλματωδώς.

Με την εκλογή Σαμαρά στην ηγεσία της ΝΔ άρχισε, σχεδόν ταυτόχρονα, η διασπορά φημών ότι επίκειται η ένταξή του στη ΝΔ. Παρά το ότι ο ίδιος τα διέψευδε, οι φήμες κατά καιρούς επέμεναν, μέχρι που τελικά αποδείχθηκε ότι οι φήμες είχαν δίκιο. Διότι, μη μου πείτε ότι τώρα ξαφνικά αποφάσισε ο Βορίδης ότι του ταιριάζει περισσότερο η νέα (μνημονιακή) ΝΔ, παρά ο ΛΑ.Ο.Σ…

Το colpo grosso της παγκόσμιας διακυβέρνησης

Τι δουλειά έχει όμως ένας “ακροδεξιός” στην συστημική ΝΔ;

Εδώ θα πρέπει καταρχάς να διευκρινιστούν μερικά πράγματα για το ρόλο της ακροδεξιάς διεθνώς και ειδικότερα στην Ελλάδα.

Όσα πρεσβεύει σήμερα η λεγόμενη “ακροδεξιά” είναι πατριωτικές θέσεις και πολιτική πρακτική, η οποία ήταν η καθιερωμένη θεωρία και πρακτική των κρατών-εθνών στους τελευταίους αιώνες και ιστορικά πιθανότατα ανέκαθεν. Μόνον μετά τον Β΄ ΠΠ άρχισαν οι θέσεις αυτές να θεωρούνται, σταδιακά, ακραίες και να “χρεώνονται” σε ακροδεξιούς πολιτικούς σχηματισμούς.

Είμαι της γνώμης ότι αυτό συνέβη κάθε άλλο παρά τυχαία. Είναι φανερό ότι η στοχοποίηση των πατριωτικών πολιτικών θέσεων εξυπηρετεί ευθέως την αποδόμηση του κράτους-έθνους και την επιβολή της “παγκόσμιας διακυβέρνησης”. Η στοχοποίηση αυτή επιτεύχθηκε ακριβώς μέσω της δημιουργίας ”ακροδεξιών” κομμάτων, που έχουν ρητορική όμοια με τη ρητορική που στήριξε το κράτος-έθνος ανά τους αιώνες και έμαθε να πιστεύει με την ενστικτώδη προσκόλληση στην πολιτική του συλλογικότητα σχεδόν κάθε πολίτης. Η ευρεία υιοθέτηση θέσεων αποδομητικών του κράτους-έθνους περνούσε, αναγκαστικά, μέσω της τοποθέτησης των υποστηρικτικών του κράτους-έθνους θέσεων σε κόμματα χαρακτηρισμένα ως “ακραία”, προκειμένου να εξαναγκάζονται οι συστημικοί πολιτικοί, εκόντες-άκοντες, να υιοθετούν τις αντίθετες θέσεις και να απολογούνται κάθε φορά που “τολμουν” να αρθρώνουν τον έως χθες κατεστημένο πολιτικό λόγο του κράτους-έθνους.

Δεν αποκλείεται πολλά από τα ακροδεξιά κόμματα της Ευρώπης να προέκυψαν από ειλικρινή υιοθέτηση τέτοιων θέσεων από τους ιδρυτές τους και συνειδητή απόφαση να αντιδράσουν στην πολιτική ορθότητα που ήθελε αποδόμηση του κράτους-έθνους. Σε ό,τι αφορά, πάντως, την Ελλάδα, η ιστορία της ελληνικής Ακροδεξιάς δείχνει ότι, στις περισσότερες τουλάχιστον περιπτώσεις, ο σχηματισμός τέτοιων κομμάτων ήταν εξαρχής στημένο παιχνίδι, που αποσκοπούσε ακριβώς στη στοχοποίηση των πατριωτικών θέσεων και (στην περίπτωση τουλάχιστον της Χρυσής Αυγής) και στη στοχοποίηση των προσώπων που θα έκαναν το λάθος, ελαυνόμενα από πατριωτισμό, να πλησιάσουν τις τάξεις της.

Η καθαρά πρακτορίστικη αυτή τακτική αποκαλύφθηκε πλήρως σε διάφορες πατριωτικές δράσεις, όπως στην περίπτωση του βιβλίου ιστορίας της Ρεπούση, όταν πρόσωπα και ιστοσελίδες που πρωταγωνιστούσαν στην αντίδραση κατά του βιβλίου συνδέονταν εν αγνοία τους (μέχρι και με αφίσες που κολλήθηκαν παντού στην Αθήνα!) με ακροδεξιές οργανώσεις και φορείς, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή σχέση με τους ακροδεξιούς αυτούς. Ρόλος δηλαδή των ακροδεξιών ήταν και είναι, αποδεδειγμένα, η στοχοποίηση και η “μόλυνση” κάθε πατριωτικής δράσης και θέσης. Και βέβαια, ο ρόλος αυτός αποδεικνύεται με την ευκολία με την οποία διάφοροι τιμητές τύπου “Ιών” αναλαμβάνουν δράση τσουβαλιάζοντας προβοκάτορες ακροδεξιούς και μη ακροδεξιούς πατριώτες στην ίδια πολιτική κατηγορία, αποκλειστικά και μόνον επί τη βάση ταύτισης πατριωτικών θέσεων, που προβοκατόρικα οικειοποιούνταν για “δικές τους” οι ακροδεξιοί.

Ακροδεξιά + Μνημόνιο = το άλλοθι του τέλειου εγκλήματος

Έχοντας λοιπόν τον (προβοκατόρικο) πατριωτισμό ως ακροδεξιό άλλοθι στις αποσκευές του, ο ευπαρουσίαστος και απείρως ευφυέστερος από τους περισσότερους προβεβλημένους ΝΔτες Βορίδης εντάσσεται πανηγυρικά στο κεντροδεξιό κόμμα εξουσίας, σε χρονική στιγμή κατά την οποία η ΝΔ έριξε όλες τις αντιμνημονιακές της μάσκες και ευθυγραμμίστηκε πλήρως με τις απαιτήσεις του εγχώριου και διεθνούς “συστήματος”. Η χρονική αυτή στιγμή μόνον σύμπτωση δεν είναι: Η υπερψήφιση του Μνημονίου αποτελεί εξετάσεις έναντι του “συστήματος” για όλους τους πολιτικούς (χωρίς η μη υπερψήφιση να αποτελεί αναγκαστικά αποτυχία στις εξετάσεις). Ο “πατριώτης” Βορίδης λέει ένα μεγαλοπρεπές “ναι” στο Μνημόνιο της υποτέλειας και, ταυτιζόμενος πια με τον παλιό “Μακεδονομάχο” Σαμαρά, αναλαμβάνει να δώσει όλα τα αναγκαία άλλοθι πατριωτισμού στη δεξιά-κεντροδεξιά, που εκπροσωπεί η ΝΔ, προκειμένου να συνεχίσει να εγκλωβίζει σε αυτήν τους ποτισμένους με το γάλα της εθνικοφροσύνης από τα γεννοφάσκια τους ψηφοφόρους της.

Το κόλπο της χρήσης του πατριωτισμού για τον εγκλωβισμό οπαδών λειτούργησε αποτελεσματικά από πολύ παλιά. Από το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΚΚΕ που απέκτησε οπαδούς από το πουθενά, προσποιούμενο ότι κάνει αντίσταση κατά του Γερμανού κατακτητή, από την εθνικοφροσύνη της δεξιάς και τις χούντες κάθε είδους, μέχρι τον Ανδρέα Παπανδρέου και το μπααθικό ΠΑΣΟΚ, ο πατριωτισμός αποτελεί το αναγκαίο συστατικό κάθε πολιτικής απάτης. “Δεν ζει χωρίς πατρίδες η ανθρώπινη ψυχή”, μας είπε ο Παλαμάς. Όσο και να συκοφαντείται ο πατριωτισμός μετά από την αποκάλυψη κάθε πολιτικής απάτης, η ιδέα της πατρίδας εξακολουθεί να αντέχει και να παρέχει πρόσφορο έδαφος στον κάθε επόμενο πολιτικό απατεώνα.

Ο Βορίδης, έχοντας επιτύχει με άριστα στις εξετάσεις του ακροδεξιού δεκανικίου του καθεστωτισμού και της πολιτικής συστημικότητας, αποτελεί αυτή τη στιγμή τον ιδανικό πολιτικό για να προωθήσει στο δεξιό-κεντροδεξικό ακροατήριο τα Μνημόνια της Υποτέλειας ως δήθεν “αναγκαίο κακό”. Το διασφαλίζει το επίπεδο της επιχειρηματολογίας του και του λόγου του, σαφώς ανώτερο από αυτό των περισσότερων κοινοβουλευτικών, αλλά και η μαχητική παρουσία του έναντι των “κακών αριστερών”, που ξυπνάει τα παραταξιακά αντανακλαστικά δεξιών και κεντροδεξιών και του χαρίζει παραταξιακή αποδοχή και νομιμοποίηση. Τι κι αν έχει “μολυσμένο” ακροδεξιό παρελθόν και κρατούσε τσεκούρι ως φοιτητής; Τόσο το καλύτερα για το “σύστημα”. Όσο θα τους κάνει τα χατήρια, τα ΜΜΕ θα σιωπούν. Με το που θα σκεφθεί μόνον να μην τους κάνει τα χατήρια, οι ιστορίες αυτές θα ξεθάβονται ως εκ θαύματος και του πλήττουν το πολιτικό προφίλ.

Ευφυής, εμφανίσιμος, καθωσπρέπει, υπάκουος, με τη γοητευτική αύρα του νεοφερμένου και, κυρίως, εύκολα εκβιάσιμος. Τα έχει όλα. Ποιος θα ήταν καλύτερος για επόμενος αρχηγός της ΝΔ; Ο Στυλιανίδης; Ή ο καμένος λόγω νεοφιλελευθερισμού Χατζηδάκης; Καμία σύγκριση. Βορίδης και πάλι Βορίδης. Η νέα “μεγάλη” μεταγραφή της κεντροδεξιάς παράταξης, μετά το Μητσοτάκη, απειλεί να σημαδέψει τον 21ο αιώνα, όπως ο Μητσοτάκης σημάδεψε το τέλος του 20ου…

Επώνυμος

http://kostasxan.blogspot.com/