Αγαπητοί μου φίλοι,
μου έχετε λείψει και συνεχώς σας σκέφτομαι. Όμως κάτι οι λίγες μέρες στην θάλασσα και ό,τι σας γράφω παρακάτω, με έκαναν να καθυστερήσω την επαφή μου στο blog. Ο καιρός του καλοκαιριού αργά αργά φεύγει για να έλθει λίγο αργότερα ο χειμώνας, που θα κλείσει όλα τα είδη της ζωής στις φωλιές τους για προφύλαξη. Τα γεγονότα τρέχουν και δυσυτχώς σύντομα θα τα αντιμετωπίσουμε μπροστά μας.
Πολύ πριν φύγω για την θάλασσα, ένας καλός φίλος με παρακινούσε να λάβω μέρος σε ένα παιχνίδι, το "wild guns". Είχα παίξει ξανά πριν 2-3 χρόνια και μου άρεσε. Ήξερε λοιπόν πως μου αρέσει και συνεχώς με έβαζε σε πειρασμό, όχι μόνον για την συμμετοχή, αλλά και για να ξεφύγω λιγάκι από τα ίδια και τα ίδια, που αναμασούμε μεταξύ μας εμείς οι Έλληνες, ενώ θα έπρεπε μετά από τόοοσο καιρό να γνωρίζουμε πολύ καλά την μοναδική λύση που υπάρχει, αυτή της απαξίωσης στο θρησκευτικό-πολιτικό κατεστημένο και ενίοτε την πολυπόθητη μεταξύ μας συναδελφοσύνη.
Τελικά ο πειρασμός υπερίσχυσε και μπήκα στο παιχνίδι μερικές μέρες πριν φύγουμε, το οποίο τελείωσε χθές μεσημέρι, με νικητές τους Έλληνες παίχτες. Για να γίνει κάποιος ισχυρός μέχρι και νικητής όμως, θα πρέπει να αφιερώσει ατέλειωτες ώρες, ώστε να μπορέσει να αναπτυχθεί και να είναι ετοιμοπόλεμος, είτε αμυντικός είτε επιθετικός, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του παίχτη ή τις στρατηγικές τακτικές μιας συμμαχίας. Εύλογο ερώτημα : τι μπορεί να κάνει έναν άνθρωπο να λάβει μέρος σε ένα τέτοιο παιχνίδι, όταν μάλιστα υποστηρίζει πως οι λαοί θα πρέπει να αφήσουν τα όπλα στην άκρη ;; Τίποτα περισσότερο από το ότι, στο παιχνίδι παίρνουν μέρος άτομα από διάφορα μέρη του κόσμου, οπότε υπάρχει η δυνατότητα να βλέπεις πως ο κάθε παίχτης κινείται, συμπεριφέρεται και σκέπτεται μέσα στον χώρο του παιχνιδιού, καταδεικνύοντας τα βιώματά του, τις εμπειρίες του , την προσωπικότητά του ως προϊόν μιας εκ βάθρων λανθασμένης κοινωνικής δομής, όσο και κρατικής λειτουργίας και θεσμών, με τα διάφορα υποβόσκοντα κόμπλεξ του, που ούτως ή άλλως έχουμε όλοι μας, όχι όμως του αυτού είδους και των αυτών αποτελεσμάτων.
Για να σας δώσω μια μικρή ιδέα πως παίζεται, στην περίπτωση που δεν γνωρίζετε, ο κάθε παίχτης στην κυριολεξία κτίζει πρώτα την πρωτεύουσά του που σύμφωνα με τους κανόνες του παιχνιδιού είναι απόρθητη, όχι όμως και μη λεηλατήσιμη από εχθρούς, με τα κτήριά της, τις ξεχωριστές αποθήκες της για τις πρώτες ύλες, την Πρεσβεία της για την διπλωματία, την Ακαδημία της όπου εκπαιδεύει τον στρατό, "καλλιεργεί "χωράφια για τροφή που θα καλύψει το μέγιστο των πολεμικών δυνάμεων που θέλει να αναπτύξει στην πρωτεύουσα. Παραγωγές εκτός των χωραφιών, υπάρχουν σε ξύλο, πηλό και σίδηρο. Όλα τα υλικά χρησιμοποιούνται για το κτίσιμο των κτηρίων και εργαστηρίων, των κανονιών, εκτός της τροφής που αφορά τους εργάτες, τους εμπόρους που μεταφέρουν τα εμπορεύματα από πόλη σε πόλη (συμμαχική ή μη) ή ανταλλάσσουν προϊόντα στην αγορά και τους στρατιώτες , που είναι είτε αμυντικοί είτε επιθετικοί, ανάλογα με τις ανάγκες της συμμαχίας. Διαλέγεις την φυλή που προτιμάς να παίξεις : είτε Ινδιάνος, είτε Μεξικάνος είτε Καουμπόυς. Στην συγκεκριμένη περίπτωση ήμουν Μεξικάνα. Παράλληλα, ο παίχτης και ενώ έχει αναπτύξει αρκετά την πρωτεύουσα του, έχει την δυνατότητα να επεκτείνεται και να ετοιμάζει νέες πόλεις κατά τον ίδιο τρόπο, παράγωγες της αρχικής κ.ο.κ. Όσες περισσότερες πόλεις κατέχει, τόση μεγαλύτερη υποστήριξη παρέχει στις υπόλοιπες, μέχρι και εκείνες να φτάσουν στο μάξιμουμ της απόδοσής τους.
Δύο δυνατότητες επέκτασης της ατομικής "αυτοκρατορίας" υπάρχουν. Είτε κατακτώντας πόλη άλλου παίχτη, είτε την κτίζεις μόνος απ' την αρχή, με μεγαλύτερο κόπο (χρονικό) και κόστος. Θεωρείται λογικότερο και ευκολότερο για τους παίχτες να κατακτούν μια έτοιμη πόλη, παρά να αφιερώνουν χρόνο δημιουργίας μιας αποκλειστικά νέας δική τους. Κοστίζει λιγότερο όπως προ-είπα, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις εξυπηρετεί στο να αποφεύγεις την επέκταση και ανάπτυξη πιθανού επίδοξου κοντινού αντιπάλου. Μέσω της Πρεσβείας και του διπλωμάτη που έχει οριστεί, έρχεται η συμμαχία ή ένας παίχτης σε επαφή με άλλους παίχτες και δημιουργούνται οι συμμαχίες. ¨Οσο ισχυρότερη είναι μία συμμαχία, τόσο περισσότερο άτρωτη γίνεται, από επιθέσεις άλλων συμμαχιών ή παιχτών.
Με λίγα λόγια είναι μια μικρογραφία της πραγματικής ζωής που ζει και αντιλαμβάνεται στην πραγματικότητα του, έκαστος από μας. Άλλος αρέσκεται στην δημιουργία πόλεων με ειρηνικό τρόπο, ενώ άλλος αρέσκεται στον πόλεμο, αφήνοντας πίσω του "καμμένη γη", όπως ελέχθη. Η τριβή μεταξύ των παιχτών μέσα σε μια συμμαχία, δημιουργεί καμιά φορά προβληματισμούς ή αποσχίσεις, ενώ όσον αφορά άλλες συμμαχίες, κάποιες μπορεί να θεωρηθούν φιλικές, ενώ άλλες εχθρικές. Ανταλλάσσονται μηνύματα, στρατηγικές, κοινοποιούνται οι αναφορές μαχών και απωλειών εντός της κάθε συμμαχίας, όπως και κάθε παίχτης λαμβάνει αναφορές για κάθε μάχη που λαμβάνει μέρος. Είθισται εντός της συμμαχίας ο ένας να υποστηρίζει τον άλλο.
Μέσω των τριβών των σχέσεων των παιχτών, εύκολα γίνεται αναγνωρίσιμο το πως σκέπτεται ο καθένας μας, ανάλογα με το πως αντιδρά και το τι τελικά έχει αποφασίσει να είναι περισσότερο στην ζωή του. Διότι όσο και αν είναι ένα παιχνίδι, θεωρητικά αβλαβές, δεν παύει να γίνεται αντιληπτό ποιός είναι ο καθένας, όχι μόνον ως αντίπαλος ή σύμμαχος, αλλά γίνεται αναγνωρίσιμη η κάθε προσωπικότητα του οποιουδήποτε παίχτη. Καθόλου δύσκολο επίσης να γίνεις εχθρός με κάποιον σύμμαχο, όταν έστω και αν για αρκετό καιρό ήσουν φίλος πριν* όταν όμως τα "συμφέροντα" που συνήθως καθοδηγούν ή εξυπηρετούν, όπως το ποιός θα καταλάβει τις πρώτες θέσεις, τότε η συμμαχία μπορεί να πάει περίπατο.
Έτυχε να παίζουμε σε Αμερικανικό σέρβερ, οπότε η πλειοψηφία ήταν Αμερικανοί και Λατινοαμερικάνοι, μερικοί Τούρκοι, Εβραίοι, αρκετοί Έλληνες και ελάχιστοι άλλων φυλών, όπως Γάλλοι. Οι Έλληνες αποφάσισαν να είναι οι νικητές και τα κατάφεραν στο τέλος να κατακτήσουν τις 3 πρώτες θέσεις. Οι Αμερικανοί σε ένα μεγάλο ποσοστό δεν επιθυμούσαν να είναι τόσο επιθετικοί. Μερικοί ήταν απόλυτα ειρηνικοί και δεν ανταπέδιδαν μπορώ να πω τις επιθέσεις που δέχονταν, ούτε είχαν αναπτύξει ισχυρές συμμαχίες. Έπαιζαν μη έχοντας αίσθημα ανταγωνισμού, απλά τους άρεσε να δημιουργούν και να αναπτύσσουν τις πόλεις τους.
Οι Τούρκοι όμως που είχαν μάλλον μπει λίγο καιρό αργότερα απ' τους Έλληνες, έδειξαν επιθετικό προφίλ, ενώ οι Έλληνες που δούλευαν νυχθημερόν είχαν ήδη αναπτύξει δυνάμεις, οπότε η τύχη τους ήταν ήδη προδιαγεγραμμένη.
Όταν μία συμμαχία ή ένας παίχτης επιτίθεται σε άλλον και η έκβαση του πολέμου είναι άνιση υπέρ φυσικά του ισχυρότερου, τότε ο κάτοχος των πόλεων έχει την δυνατότητα, πριν του πάρουν όλες τις πόλεις να μπει σε διακοπές για τουλάχιστον 37 ημέρες, για να τις σώσει. Το πλεονέκτημα αυτό χρησιμοποίησα όταν πήγαμε για λίγες μέρες στην θάλασσα.
Μια τέτοια περίπτωση είχε αντιμετωπίσει ένας Τούρκος , στον οποίο η Ελληνική συμμαχία, σε επιθέσεις της, του είχαν πάρει κάποιες πόλεις. Ο Τούρκος όμως φρόντισε να ξανά μπει στο παιχνίδι μία ώρα πριν λήξει ο χρόνος του πολεμικού παιχνιδιού, με σκοπό να κάνει την δική του μικρή τελευταία επίθεση με τον αποδεκατισμένο του στρατό, προσπαθώντας να πάρει μέρος του "αίματος" του πίσω, κατά κάποιο τρόπο.
Το σπουδαιότερο είναι πως στο προφίλ του εκείνη την χρονική στιγμή ανάρτησε μια φωτογραφία που μας έκανε εντύπωση. Με κόκκινο χρώμα συμπεριλαμβάνονταν, εκτός φυσικά της σημερινής Τουρκίας, η βόρεια Αφρική, τα Βαλκάνια και δυστυχώς δεν πρόλαβα να επανελέγξω μέχρι που έφτανε προς τον Βορρά. Λογικό να σκεφτεί κανείς, πως στην Τουρκία καλλιεργούν την ιδέα της Μεγάλης Οθωμανικής αυτοκρατορίας, που μάλιστα την εξάγουν, για να κάθονται οι χαζο¨Ελληνες να βλέπουν τα Τούρκικα σήριαλ σαν κάτι φυσικό και ακόμα χειρότερα με την προβολή της ιστορίας του Σουλεϊμάν ο οποίος κατέσφαξε τους Έλληνες. Σε αντίθεση με την προπαγάνδα που αναπτύσσεται στην πατρίδα μας, δηλαδή της ανίσχυρης, της ψωροκώσταινας και της υποχωρητικής, που επιτρέπει ακόμα και στον μη τόσο ισχυρό στην πραγματικότητα όμως αληθινό αντίπαλό της, να σηκώνει μπόι επιδιώκοντας την δική του επεκτατική πολιτική, να "ανέβει στο κρεββάτι", ενώ το καράβι Ελλάς πλέει πάνω σε πλούσια ενεργειακά κοιτάσματα, έχοντας την δυνατότητα της αυτοδυναμίας της και της απόλυτης αυτάρκειάς της !!!!! Οι Έλληνες αυτό όμως ποτέ δεν το κατάλαβαν, ούτε έκαναν προσπάθεια να το καταλάβουν, επιτρέποντας με τις επιλογές τους, να αφήνουν να υποβαθμίζεται συνεχώς, ακαταπαύστως και υπογείως η χώρα, απ' τους εχθρούς της, καθιστώντας τους εαυτούς τους υποχείρια κάθε μεθόδου του συστήματος.
Αυτή είναι η ουσία της πραγματικής ζωής που αποτυπώνεται μέσα σε ένα πολεμικό παιχνίδι. Δεν είναι τυχαία η άποψη του Τούρκου παίχτη, που πρόλαβε να στείλει μήνυμα σε έναν μας συμπαίκτη που δέχθηκε τα τελευταία λεπτά την επίθεσή του, πως η Ελλάδα είναι "βόθρος"....., ενώ νωρίτερα πίστευε πως ήμασταν Αμερικανοί, που πάλι επίσης μισούσε ευλόγως.
Μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί ή να εξάγει εύκολα συμπεράσματα, πως οι λαοί είναι επιθετικοί ή πως κάποιοι τους αξίζει να σβηστούν απ' τον χάρτη. Πάντως οι λαοί δεν είναι τίποτα περισσότερο, απ' ό,τι επιτρέπουν στους εαυτούς τους, να μετατρέπονται και να μεταχειρίζονται από τις ηγεσίες τους.
Απόψεις που καταγράφονται ΕΠΙ ΑΙΩΝΕΣ κάτω απ' την ιστορική ετικέτα και μεταδίδονται τα μίση και τα πάθη, από γενιά σε γενιά. Αυτή είναι μια πραγματικότητα που πρέπει να παραδεχθούμε, όχι μόνον για τους εχθρούς μας, αλλά και για μας τους ίδιους, που μας έχουν εμφυσήσει την ηττοπάθεια και την αναξιοσύνη. Πολύ δε περισσότερο, όταν ένας Έλληνας παίχτης σκέπτεται να μπει σε Τούρκικο σέρβερ για να τους πολεμήσει με σκοπό να τους νικήσει, όταν δεν έχει μάθει στην πραγματική ζωή, πως μπορεί πρώτα να νικήσει τα κακώς κείμενα της ζωής του και υστερότερα όλα τα υπόλοιπα εχθρικά επιβεβλημένα.
Οι εμπειρίες που μπορούν να αποκομισθούν είναι πολλές, αρκεί να είναι σε θέση κάποιος να τις αξιολογήσει, έστω και αν πρόκειται για ένα πολεμικό παιχνίδι. Οι Αμερικανοί άποικοι της "νέας" γης, που δεν έχουν δεχθεί επιθέσεις και βομβαρδισμούς στα κεφάλια τους (εκτός των διδύμων πύργων, ημέρα μνήμης σήμερα στην Αμερική, άσχετα αν προήλθε εκ των έσω), ελάχιστα γνωρίζουν τελικά για τους υπόλοιπους λαούς, που έχουν χύσει ποτάμια αίματος, για ποικίλους εντελώς ανόητους λόγους. Από την πλευρά τους αρκούνται εύκολα να χαρακτηρίσουν τους νικητές "@ούστηδες" και ανέντιμους, ενώ οι Έλληνες βγάζουν τα αδύναμα πάθη τους κατ΄αυτόν τρόπο, νομίζοντας πως πετυχαίνουν κάτι σπουδαίο (!!!), όμως εκτός της πραγματικότητας. Το δε σημαντικότερο είναι, πως δεν τους ενδιαφέρει αν οι άλλοι τους κακοχαρακτηρίσουν, καλυμμένοι πως το παιχνίδι είναι πολεμικό και πως στον "πόλεμο όλα επιτρέπονται", όπως με μεγάλη μου έκπληξη άκουσα, από συμπαίκτη, χωρίς να διαφωνήσει άλλος μαζί του, πλην ενός.
Όπως και αν έχει όμως, όποια γνώμη και άποψη έχει ο καθένας απ' την πλευρά που βρίσκεται, ένα είναι το συμπέρασμα. ΠΩΣ ΑΠΑΞΆΠΑΝΤΕΣ" συνήθως έχουμε λάθος γνώμη, άποψη και τοποθέτηση. Γιατί αν στον πόλεμο όλα επιτρέπονται, τότε το Ελληνικό πνεύμα έχει καταστραφεί παντελώς και έχει επικρατήσει το εντελώς βαρβαρικό. Έχει λάβει δε τέτοιες προεκτάσεις, που δυστυχώς μόνον μέσα από πολύ πόνο και χύσιμο αίματος, θα ποτιστεί ο δρόμος για να επανέλθει πίσω ο φωτεινός νους.
Πόλεμος δεν νοείται μόνον ένα κράτος έναντι ενός άλλου, αλλά εξ ίσου καταλήγουν σε πόλεμο οι μεταξύ μας διαφορές, όποιες και αν είναι αυτές. Σαν παράδειγμα θα φέρω τους εργαζόμενους. Οι ιδιωτικοί να κατηγορούν τους δημόσιους, λες και αν είχαν την δυνατότητα να εισέλθουν στο δημόσιο, δεν θα βρίσκονταν στην "αντίθετη" πλευρά. Το σύστημα που γνωρίζει πάρα πολύ καλά, το πόσο εύκολα μπορεί να διχάζει τις μάζες, έχει βρει τους τρόπους να το επιτυγχάνει. Το έζησε ο λαός μας μετά τον πόλεμο, το ζουν σήμερα οι χώρες που επλήγησαν απ' τους επεκτατικούς ληστρικούς πολέμους των φερόμενων ως ισχυρών, έχοντας εμπλακεί σε εμφύλιες θρησκευτικές διαμάχες ανοήτως (Αφρική - Λιβύη - Συρία). Αν κάποιος έχει σκοπό να πει "καλά δεν είμαστε εμείς σε αυτό το επίπεδο", σφάλει, πράγμα που αποδεικνύεται με το παραπάνω παράδειγμα των εργαζομένων, όπως και με πάμπολλα άλλα. Μπορεί να μην λέγεται θρησκευτική διαφορά, μπορεί να λέγεται πολιτική διαφορά ή οτιδήποτε άλλο κ.ο.κ.
Αυτός ο ανάξιος κόσμος που φτιάξαμε και συνεχίζουμε να λέμε πως ζούμε, μπορεί να αλλάξει μόνον και εφ όσον οι απόψεις και οι ιδεολογίες μας, αποτάξουν τα ψεύτικα ιδανικά που ακολουθούμε ως ανθρωπότητα σε όλα τα επίπεδα, τις μορφές και τα νοήματα. Μόνον τότε θα υπάρξει κάποια ελπίδα επαναφοράς, σε μια στην κυριολεξία ανθρώπινη κοινωνία. Οφείλουμε να παραδεχθούμε πως έχουμε αποτύχει στο σύνολό μας ως είδος, ευθυνόμενοι λίγο πολύ όλοι μας γι αυτό. Το κακό δεν θα κέρδιζε έδαφος τόσο εύκολα, αν δεν το επιτρέπαμε εμείς, με την ανοησία μας, την αγνωσιά μας και την πνευματική μας ανεπάρκεια.
Κάποιοι υποστηρίζουν πως η λευκή φυλή μια μέρα θα γενοκτονηθεί απ' την κίτρινη. Μπορεί να έχουν δίκιο. 'Έχουν όμως αναλογιστεί "τι έχει πράξει η λευκή φυλή εις βάρος άλλων φυλών" ;; Όπως Ινδιάνων, μαύρων κλπ ;; Ψιλά γράμματα όμως αυτά, αλλά πάντα το τίμημα που ακολουθεί είναι ακριβό.
Νάγια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου