Η εποχή των ανατροπών έχει ανάγκη πολύ από φαιά ουσία σκέψεων, όσον αφορά την κατάσταση που βρισκόμαστε σαν Ελλάδα, αλλά και ως Παγκόσμια κοινότητα.
Η συγκολλητική ουσία - ο νωτιαίος μυελός της διαφορετικότητας, βάλλεται σαν η λύση στο πρόβλημα της δυαδικότητας που είχε εφαρμοστεί για αιώνες, μέχρι τούτη την στιγμή. Η εμφύτευση αυτής της έννοιας στα μυαλά των ανθρώπων, υπήρξε καθοριστική για τα "προφητευμένα" μελλούμενα.
Οι συνειδήσεις των ανθρώπων όμως θα έφερναν από μόνες τους, διαφορετικά αποτελέσματα στα προβλεπόμενα μελλούμενα. Χωρίς τους πονηρούς αναδευτήρες του ανθρώπινου βίου, οι άνθρωποι θα είχαν πολύ λιγότερους λόγους και αιτίες στο να μην σέβονται την μεταξύ τους ειρηνική συνύπαρξη.
Γι αυτό τον λόγο, το ιδεολόγημα της δυαδικότητας έπρεπε να αναπτυχθεί ως ζιζάνιο στην νομοτέλεια της Συμπαντικής διαφορετικότητας. Αυτό δεν θα μπορούσε παρά να αιτιο-φέρνει συνεχείς αναταράξεις, προστριβές, πολέμους και καταστροφές. Υπερχειλίζει η παγκόσμια ιστορία από τέτοια γεγονότα, γεγονότα που με γεωμετρική πρόοδο στην πάροδο του χρόνου, αυξάνονται αναλόγως ανάλογα.
Ίσως μερικοί να πιστεύουν πως ο άνθρωπος προτιμά να μιμείται και γι αυτό ακολουθεί ή το ένα ή το άλλο. Η γνώμη μου είναι διαφορετική. Εκ φύσεως δεν αρέσκεται να μιμείται, γιατί ως ελεύθερο πνευματικό ον, δεν έχει απολύτως κανένα λόγο να το κάνει. Το να αποκομίζει γνώσεις και παραδείγματα από το εξωτερικό του περιβάλλον, δεν σημαίνει πως μιμείται. Όταν όμως "μορφώνεται" πολιτιστικά και σε παγκόσμιο πλαίσιο, πάνω σε "καλή" ή "κακή" κοινωνία, τότε η νομοτελειακή διαφορετικότητα εμφανίζεται ως απειλή. Βλέπετε η ηθική της διαφορετικότητας μετριέται με ένα επίσης γενικευμένο και παγιωμένο πλαίσιο μέτρου σύγκρισης. Όταν δε, κατά το μεγαλύτερο ποσοστό το μέτρο σύγκρισης και συσχετισμών, βασίζεται στον θεό μαμμωνά και την θεοποιημένη ισχύ και ασφάλειά του, τότε γενικά οι κατευθύνσεις και τα αποτελέσματα είναι πανεύκολα κρινόμενα ως εντελώς παραπλανητικά και με καθ έξιν άνευ ουσίας φαινόμενα.
Ο ένας παραμυθιασμένος εμπιστεύεται περισσότερο τον δικό του θεό, από ενός άλλου, για να κλείσει τον κύκλο, ο δήθεν αμφισβητίας, πως θεός δεν υπάρχει, δίνοντας βολευτικά εύκολη λύση στην "δημοκρατική" διαμάχη !
Με αυτήν την λογική η αναγκαία διαφορετικότητα παραμερίζεται με εχθροπάθεια. Διότι στην εποχή της πτώσης της δυαδικότητας, συμπαρασύρεται η διαφορετικότητα ως κάτι φανταστικό και ανύπαρκτο. Όποιον λευκό, μαύρο, κίτρινο, ερυθρόδερμο ρωτήσεις, θα λάβεις με ευκολία την απάντηση, πως όλοι είμαστε άνθρωποι. Μα φυσικά περί αυτού δεν υπάρχει αμφιβολία. Δεν έχουμε όλοι όμως τις ίδιες γεωμετρικές μουρίτσες, επομένως δεν έχουμε και πολλά άλλα σημαντικότερα στοιχεία όμοια ή κοινά. Στην γενική εικόνα ναι μεν είμαστε σε γενικές γραμμές μορφολογικά ίδιοι (μέχρι και οι "εξωγήινοι είναι ανθρωπόμορφοι χα χα), στις αναλύσεις και στα επιμέρους προσωπικά σημεία μας όμως είμαστε διαφορετικοί.
Αγοράζουμε παράδειγμα ένα τραπεζάκι. Δεν πληρώνουμε τα ίδια όμως για κάθε τραπεζάκι. Άλλη τιμή έχει από καρυδιά, άλλη τιμή το πλαστικό, άλλες τιμές για κάθε μέγεθος, μέχρι και για διαφορετικές χρήσεις ! Θα μου πείτε, καλά τι σχέση έχουμε εμείς με τα τραπεζάκια ; Απολύτως την ίδια. Για σκεφθείτε το. Για σκεφθείτε πόσα είδη τραπεζιών είμαστε, αξιολογώντας τους εαυτούς μας......... Και μην κατηγορείτε μόνον εμένα, για το πως έχουμε κατατάξει τους εαυτούς μας. Ούτε να κατηγορείτε μόνον εμένα για το πώς μας πωλούν και μας αγοράζουν (!)
Οι μετανάστες της νέας γης, μετά τις γενοκτονίες τους, έφεραν στην ανατολή την σμίξη των λαών, με ορμητήριο την γηραιά ήπειρο. Με την βοήθεια των ηγετών της νέας γης, δημιουργήθηκε η ευρωπαϊκή ένωση, βρίσκοντας πολιτικούς υποστηρικτές ή γαλουχόντας υποστηρικτές στα σεμινάρια των think tank τους.
Η επιμιξία ποτέ δεν έλειπε, όμως έπαιρνε πλέον "νόμιμη" υπόσταση και έκταση μέσω του μεταναστευτικού, ως κάτι νέο και ηθικά προοδευτικά αναγκαίο νομοτελειακό. Αυτή ήταν η ιδέα του εμπνευστή (ή των) της επιμιξίας των λαών !
Δηλαδή μια κινούμενη ανθρωπόμορφη αμμώδη μάζα, χωρίς σημείο αναφοράς και αναγωγές, εύκολα έρμαιη να δεχθεί την εξουσία μιας άχρωμης, αυταρχικής , τεχνολογικό-τεχνοκρατικής ηγετικής συγκεντρωτικής κάστας, ως η μοναδική "σωτήρια" ηγεσία.
Σύμφωνα με τα όσα έχω προαναφέρει, καταρρίπτεται η άποψη, όπως διάβαζα, περί φόβου κατάρρευσης της παγκόσμιας οικονομίας εξ αιτίας της κλονισμένης Ιαπωνικής οικονομίας. Όχι ότι δηλαδή δεν μπορεί να είναι η αφορμή, μπορεί όμως να είναι αυτό το επιθυμητό. Διότι ποιός είναι αυτός που πολεμά την Ιαπωνία ; Ποιός είναι αυτός που δεν θέλει πλέον ισχυρή την Ιαπωνία ; Ο μύθος της οικονομικής καταστροφής του κόσμου εξ αιτίας της τεμπέλας Ελλάδας έλιωσε σαν παγάκι προ πολλού. Κάποιος άλλος θα πρέπει να είναι αυτός που θα ανακυκλώνει για όσο χρονικό διάστημα χρειάζεται, την υφεσιακή αστάθεια, για τους αρχομανείς και ασύδοτους.
Κατόπιν τούτων μια άλλη παράμετρος προς εξέταση, δεν είναι πως οι εμπνευστές δεν λαμβάνουν υπ' οψιν τους τις όποιες παραμέτρους, αλλά στο κατά πόσον κάθε τι υπόκειται στην μοίρα να συμβεί ή αν προξενείται από την επιλογή της ανθρώπινης βούλησης. Όμως αυτό το σημείο είναι καθοριστικό ως κοσμοαντίληψη πραγμάτων. Αν υπολογίσουμε το ανωτέρω ζητούμενο φυσικά στο υλικό επίπεδο που ζούμε, σαφώς υπόκειται στην ανθρώπινη θέληση. Αν όμως ο υπολογισμός του ζητουμένου λάβει χώρα σε ένα νέο ορίζοντα κατά πολύ ανώτερο του παρόντος, τότε η Αλήθεια πρέπει κατά την γνώμη μου να βρίσκεται κάπου ενδιάμεσα. Δηλαδή η υφιστάμενη βαθμολογημένη (εκ της βαθμίδος) ελεύθερη βούληση των όντων περικλείεται στα διαστασιακά επίπεδα τους, χωρίς όμως να μπορούν να ξεφύγουν από αυτά, φέροντες παράλληλα απαρέγκλιτα την ευθύνη των επιλογών τους.
Η κάθε επί μέρους (εκ της μοίρας - μοιραίου, ως μετρήσιμη μονάδα) επιλογή επιφέρει την ευθύνη του επιρρεασμού επί της ακτίνας του βεληνεκούς της. Αυτό με γεωμετρική πρόοδο προσαυξάνεται ενδιάμεσα σε όλες τις ενεργειακές οντότητες.
Στο μερίδιό μας επομένως, στην Χ μοίρα μας, έχουμε την δυνατότητα να την χαράξουμε με χρώματα και σχέδια δικά μας. Σαν παιδιά στην παιδική χαρά της ζωής, γεμάτη γέλιο- χρώματα και ήχους. Δεν μπορώ να φανταστώ ένα τοπίο με έναν ήχο, ένα χρώμα, ένα σκίτσο... Ιδού που η αλήθεια είναι κάπου στην μέση. Την έννοια του θανάτου όπως οι περισσότεροι την έχουν εγκεφαλικά καταγράψει, είναι νομοτελειακά ........ αξεπέραστη. Στον δρόμο μέχρι αυτό το σημείο παρ' όλα αυτά, εμείς είμαστε που κεντάμε και αφήνουμε τα αχνάρια μας για τους τυχαία ή και μη τυχαία επόμενους.
Θα ήμασταν πραγματικά ευτυχείς, δεν θα μπορούσε κανένας να μπει ανάμεσά μας, όσο έξυπνος ή πονηρός και αν ήταν, αν εμείς αγαπούσαμε και αποδεχόμασταν με σεβασμό και βαθειά εκτίμηση αυτό ακριβώς που είμαστε, την φύση μας, αντί να προσπαθούμε να είμαστε κάτι άλλο, ορθότερα καταλήγοντας να είμαστε απολύτως τίποτα, μάλλον να κλίνουμε προς το να είμαστε μισάνθρωποι, αρχής γενομένης από τους εαυτούς μας. Πως μπορείς να πεις πως είσαι κάτι, αν δεν γνωρίζεις τι είσαι και σε τι συμπράττεις ! Με άλλα λόγια, αυτό που πέτυχαν ή θέλουν να επιτύχουν οι εμπνευστές , είναι ήτοι η ανθρωπο-κρεατό-μαζα.
Το μοιραίο αποτέλεσμα είναι απόλυτα ελεγχόμενο από αυτόν που ελέγχει την γεωμετρική μετρήσιμη μοίρα του (μέρος του - ακτίνα του - τόξο εφ όσον μιλάμε για μοίρες) με την όποια γνώση, τεκμήριο του είδους και τρόπου των αποφάσεων. Σίγουρα πάντως όχι ως μοιραία αναπόφευκτη κατάσταση, όπως κακώς μας έχουν "επεξηγήσει" ........ θεοσοφικώς φαντασμένοι και ανεύθυνοι ανίκανοι !!
Πολλές μοίρες (μέρη) μαζί, αντικατοπτρίζουν μια μεγαλύτερη σε μέγεθος μοίρα κ. ο. κ
Πρόσεχε
τις σκέψεις σου, γίνονται λόγια. Πρόσεχε τα λόγια σου, γίνονται
πράξεις. Πρόσεχε τις πράξεις σου, γίνονται συνήθειες. Πρόσεχε τις
συνήθειές σου, γίνονται χαρακτήρας. Πρόσεχε το χαρακτήρα σου, γιατί
γίνεται η μοίρα σου – Φρανκ Αουτλω.
Νάγια
ΥΣ : όσο για ένα σύνθημα δρόμου "είμαστε όλοι μετανάστες" χωρά πολύ συζήτηση για το κατά πόσον αυτό ευσταθεί ή όχι. Αν πάμε σε βάθος, είναι δυνατόν παιδιά της ζωής να είμαστε μετανάστες ; Σε τι και από τι μετανάστες ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου