(απο-συμβολισμός)
Λόγω της φθίνουσας πορείας της παιδείας, οι περισσότεροι από μας έχουν πολύ λίγες και συγκεχυμένες ιδέες περί της ουσίας των πραγμάτων (λόγω της διπλής άγνοιας).
Η σύγχρονη πραγματικότητα (και ας μη το γνωρίζουμε) βρίσκεται ανάμεσα στο ένα σκαλοπάτι (που πατάμε γερά) και σε εκείνο που στοχεύει το βήμα μας.
Οι υπογραμμίσεις και οι έντονοι χαρακτήρες, είναι απαραίτητα τόσο για την καλύτερη κατανόηση όσο και για την πολλαπλότητα της αναγνωστικής μεθόδου.
Από την πρώτη στιγμή της εμφάνισης της Αθηνάς/σοφίας στον υλικό κόσμο τονίζεται η τρομερή της οργή, καθώς εξέρχεται από την κεφαλή του πατέρα της, του Διός/νου.
Μητέρα της Αθηνάς/σοφίας είναι η Μήτις/φρόνηση, η πρώτη και πλέον απαραίτητη ιδιότητα, βάση για την εφαρμογή της δικαιοσύνης από τον νου/Δία. Συνεπώς ο λόγος, που ο Ζεύς καταπίνει την πρώτη του σύζυγο είναι η αλληγορική έκφραση της αφομοίωσης της φρόνησης, η οποία απαιτεί μακρά περίοδο κυοφορίας. Κατά το διάστημα αυτό προστίθενται οι απαραίτητες άλλες ιδιότητες/σύζυγοι/τέκνα μέχρι την ολοκλήρωση της κυοφορίας και γέννηση της Αθηνάς/σοφίας, όχι πλέον από την μητέρα της, φρόνηση, αλλά από τον πατέρα της νου.
Με την πρώτη εμφάνιση της Αθηνάς/σοφίας στο φυσικό πεδίο, το σύμπαν φθάνει σε παροξυσμό αναταραχής, εξ αιτίας της τρομερής της οργής, κατά τον Όμηρο.
Ποιος είναι ο λόγος της οργής της Αθηνάς/σοφίας;
Ο νους του έλλογου όντος, το οποίον συνέλαβε μέσω της φρόνησης και εκυοφόρησε τα τριάντα έξι βήματα της δικαιοσύνης, φθάνει την στιγμή της γέννησης στην συνειδητοποίηση της μεγάλης γνώσης. “Εξαίφνης”, με το κτύπημα της σφύρας του Ηφαίστου/φάους ηλίου/φυσικού φωτός στην κεφαλή του Διός/νου, ο νους του θνητού, καθ’ ομοίωσίν του Διός, “βλέπει” και νοεί, ως η Αθηνά, τα τεκταινόμενα των ομοίων του θνητών.
Αντιλαμβανόμενος την ασυδοσία και την εγωπάθεια φλογίζεται τότε ο νους του ελλόγου όντος και εξοργίζεται. Διότι αντιλαμβάνεται την επερχόμενη καταστροφή του φυσικού σύμπαντος, που το φιλοξενεί και οφείλει να λάβει μέτρα αμυντικά (κράνος και ασπίδα), καθώς και όπλο επιθετικό (ακόντιο) για να επιβιώσει.
Η πρώτη αξίωσιη του έμφρονος και ελλόγου όντος είναι το δικαίωμά του στην υγεία, την ψυχοσωματική και την ψυχονοητική. Αυτή σήμερα απειλείται και ως μονάς/άτομο και ως σύνολο/ανθρωπότητα.
Η οργή της Αθηνάς είναι η οργή της διάνοιάς μας, όταν “εξαίφνης” αντιλαμβανόμαστε την άμεσο επερχόμενη καταστροφή. Είναι η υπόδειξη της, ότι μόνον με την χρήση της πανοπλίας της θα σώσουμε, τόσο την υγεία μας, όσο και την υγεία του πλανήτη μας από τον όλεθρο των σεισμών και των καταποντισμών, εξ αιτίας της αφροσύνης, των ελλείψεων και των υπερβολών των κρατούντων…..
Συμβολισμός της πανοπλίας της Αθηνάς
Η πανοπλία της Αθηνάς έχει τις εξής προληπτικές ιδιότητες κατά των ασθενειών:
Το κράνος προστατεύει την διάνοια από την εξωτερική φαντασίωση και τους υποβολιμιαίους, ασύστατους φόβους, αλλά και ταυτοχρόνως απαιτεί την επαγρύπνησή μας, διότι η θεά σπανίως εμφανίζεται άνευ κράνους. Συμβουλεύει να μη το εγκαταλείπουμε ποτέ, ώστε να μη βυθιστούμε στον ύπνο της αδιαφορίας, της προσωπικής ευμάρειας και του εφησυχασμού. Με κράνος στην κεφαλή, ο ύπνος είναι αδύνατος.
Η ασπίς θωρακίζει το συναισθηματικό μας είναι, ώστε να μη αποδεχόμαστε εκφοβισμούς πάσης φύσεως και πλανώμενα τα σπλάχνα μας (π λ ά ν α τα σ π λ ά χ – ν α) να απορρυθμίζονται από το συμ – π α θ η – τικό και το παρα – συμ – π α θ η – τικό μας σύστημα, το συμ + π ά σ χ ο ν με την ψυχήν μας. Οι φοβίες/π ά θ η ταράζουν τους βιολογικούς μας κύκλους, προξενώντας φυσικές ασθένειες στο σώμα μας και έχουν την αιτία τους στον ασταθή συναισθηματικό μας κόσμο, στα ποσειδώνια τέρατα του συναισθηματικού μας βίου.
Το ακόντιο, “…. σείσασ’ οξύν άκοντα”. Η διάνοια μας σείει το οξύ ακόντιο, εναντίον εκείνων, που επιβουλεύονται την υγεία μας, τόσο την σωματική, όσον και την ψυχονοητική. Δηλώνουμε, με το ακόντιο της Αθηνάς, ότι δεν θα επιτρέψουμε την παραπλάνηση μας και είμαστε έτοιμοι για πόλεμο μέχρις εσχάτων.
“Το ακόντιο, ο ά κ ω ν ήταν είδος ακοντίου, μικρότερο και ελαφρότερο του δόρατος και χρησίμευε σε αθλητικά παιχνίδια ή στο κυνήγι”.
“Το ά κ ο ς ήταν ιαματικό ή θεραπευτικό μέσον, γιατρικό”.
(Μέγα Λεξ. όλης της Ελλ. Γλ., Δ, Δημητράκου).
Η ίδια ρίζα α κ – , του ά κ – ο ν τ ο ς και του ά κ – ε ο ς, μπορεί αφ’ ενός να τραυματίσει και να προξενήσει τον πόνο και τον θάνατο, αλλά και ταυτοχρόνως να θεραπεύσει. Η Ελληνική Γλώσσα, δια της ομοιοπαθητικής, δηλώνει τα εξής με το α κ ό ν τ ι ο της Αθηνάς:
Με αυτό το επιθετικό όπλο, το α κ ό ν τ ι ο, εμφανίζεται για πρώτη φορά στην διάνοια μας, η δυνατότητα να φονεύσουμε το τέρας των παθών μας, αλλά και με το ά κ ο ς/γιατρικό να αυτοθεραπευθούμε με τη σοφία της, που είναι η σοφία του όφεως. Ο όφις είναι το κατ’ εξοχήν σύμβολο στο άγαλμα της Παρθένου Αθηνάς, που φιλοτέχνησε ο Φειδίας εντός του Παρθενώνα στον Ιερόν Βράχο της Ακρόπολης.
Σ Ο Φ Ι Α = Ο Φ Ι Σ + Α (θηνάς)
Τα δε σύμβολα του Απόλλωνα, το τόξο και η λύρα, είναι το μεν τόξο το όπλο με το οποίο θα σκοπεύσουμε με ακρίβεια τα πάθη/τέρατα της ψυχής, (τη δράκαινα Πυθώ), και να τα φονεύσουμε, η δε επτάχορδη λύρα είναι το θείο όργανο με το οποίο θα επουλώσουμε τις πληγές μας, εναρμονίζοντας τους επτά χιτώνες μας με τις επτά χορδές της.
Τα αρχαία μας σύμβολα, καθώς και οι αντίστοιχες παραινέσεις μπορούν να υποδείξουν στον ικέτη του Απόλλωνα και της Αθηνάς, των δύο Παιωνίων θεών, τον τρόπο της αυτοθεραπείας από τα τέρατα, τα πάθη της ψυχής μας.
Πηγή
http://teteleste.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου