Θεόδωρος Παντούλας Από πολλές μεριές ακούγεται θρήνος και κοπετός υποκρισίας για τους νέους Έλληνες κι Ελληνίδες που έφτιαξαν τα μπαγκάζια τους κι έφυγαν στην αλλοδαπή. Μόνο κιοτήδες δεν τους είπαμε, που στα δύσκολα λακίσαν. Δεν τους το είπαμε αλλά το υπονοούμε βεβαίως βεβαίως, ψηλώνοντας, εν τω μεταξύ, κατά τι τους μπόσικους εαυτούς μας, που μένουν ενθάδε τοις κείνων κρίμασι πειθόμενοι, παλεύοντας -υποτίθεται- και χαροπαλεύοντας με τα στουρνάρια της κυβέρνησης και τα κούτσουρα της αντιπολίτευσης. Δηλαδή περίπου «πατριώτες» εμείς, οι οπισθοφύλακες, όχι μιας περηφανούς ήττας αλλά της δανειοδίαιτης ειλωτείας, κι «εθνοπροδότες» όσοι έφυγαν αποκαρδιωμένοι από τα όμορφα τα μέρη μας! «Σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός και δασκαλοκρατιέται» φίλτατοι αναγνώσται. Να με συμπαθάτε όμως αλλά εγώ που μένω, δεν οικτίρω αυτούς που φεύγουν «με εξαπλωμένην χείρα ψωμοζητούντες» αλλά εμάς -«χαρά στους χασομέρηδες! χαρά στους αρλεκίνους»- που συνεχίζουμε μισοχορτάτοι να ψευτοζούμε καταρρεύσεις υπό προστασία. Την ανημπόρια μας φιλοτιμία ποιούμενοι, λαθρεπιβάτες «μιας φυλής που ζει φευγάτη απ’ ό,τι Ελληνικό στον κόσμο αυτό», ξεμένουμε και μας καταπίνει σε δόσεις το θεριό. Αν μπορούσα, θα είχα φύγει κι εγώ με τους φευγάτους να μην φαρμακωθώ, που «πλημμύρισε σκουλήκια η μητέρα». Διότι δεν είναι πατρίδα μου αυτή η συνδικαλισμένη αθλιότητα. Δεν θέλω τα παιδιά μου ν’ ανδρωθούν ως επαίτες. Δεν θέλω να συνεχίσω να επιλέγω μεταξύ του κακού και του χειρότερου. Να πάτε στο καλό λοιπόν ξενιτεμένα μου πουλιά. Και καλή προκοπή να έχετε. Να φυλάξετε στις αποσκευές σας την ευχή της μάνας σας και τον ύμνο με τα «με τα πρώτα-πρώτα Δόξα Σοι». Να μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη και Σολωμό Σολωμού και δεν θα κρυώνετε. Και, ποιος ξέρει, εσείς ίσως καταφέρετε εκεί στην ξένη, στη μείζονα Ελλάδα, να εκραγεί το φως μιας πατρίδας που δεν θα βλαστημά το γάλα που βύζαξε. Και, ποιος ξέρει, από το φως αυτό ίσως να φωτιστούν τα δικά μας σκότη. Να πάτε στο καλό και να μην μας αλησμονάτε απόδημοι αδελφοί μου. Δυο φορές ξένοι και πολλές φορές δικοί μου. Πηγή : Αντίφωνο Αποδημίας εγκώμιο

Θεόδωρος Παντούλας

Από πολλές μεριές ακούγεται θρήνος και κοπετός υποκρισίας για τους νέους  Έλληνες κι Ελληνίδες που έφτιαξαν τα μπαγκάζια τους κι έφυγαν στην αλλοδαπή. Μόνο κιοτήδες δεν τους είπαμε, που στα δύσκολα λακίσαν. Δεν τους το είπαμε αλλά το υπονοούμε βεβαίως βεβαίως, ψηλώνοντας, εν τω μεταξύ,  κατά τι τους μπόσικους εαυτούς μας, που μένουν ενθάδε τοις κείνων κρίμασι πειθόμενοι, παλεύοντας -υποτίθεται- και χαροπαλεύοντας με τα στουρνάρια της κυβέρνησης και τα κούτσουρα της αντιπολίτευσης. Δηλαδή περίπου «πατριώτες» εμείς, οι  οπισθοφύλακες, όχι μιας  περηφανούς ήττας αλλά της δανειοδίαιτης  ειλωτείας, κι «εθνοπροδότες» όσοι έφυγαν αποκαρδιωμένοι από τα όμορφα τα μέρη μας! «Σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός και δασκαλοκρατιέται» φίλτατοι αναγνώσται.

Να με συμπαθάτε όμως αλλά εγώ που μένω, δεν οικτίρω αυτούς που φεύγουν «με εξαπλωμένην χείρα ψωμοζητούντες»  αλλά εμάς -«χαρά στους χασομέρηδες! χαρά στους αρλεκίνους»- που συνεχίζουμε μισοχορτάτοι να ψευτοζούμε καταρρεύσεις υπό προστασία. Την ανημπόρια μας φιλοτιμία ποιούμενοι, λαθρεπιβάτες  «μιας φυλής που ζει φευγάτη απ’  ό,τι Ελληνικό στον κόσμο αυτό», ξεμένουμε και μας καταπίνει σε δόσεις το θεριό.

Αν μπορούσα, θα είχα φύγει κι εγώ με τους φευγάτους να μην φαρμακωθώ, που «πλημμύρισε σκουλήκια η μητέρα». Διότι δεν είναι πατρίδα μου αυτή η συνδικαλισμένη αθλιότητα. Δεν θέλω τα παιδιά μου ν’ ανδρωθούν ως επαίτες. Δεν θέλω να συνεχίσω να επιλέγω μεταξύ του κακού και του χειρότερου.

Να πάτε στο καλό λοιπόν ξενιτεμένα μου πουλιά. Και καλή προκοπή να έχετε. Να φυλάξετε στις αποσκευές σας την ευχή της μάνας σας και τον ύμνο με τα «με τα πρώτα-πρώτα Δόξα Σοι». Να μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη και Σολωμό Σολωμού και δεν θα κρυώνετε.

Και, ποιος ξέρει, εσείς ίσως καταφέρετε  εκεί στην ξένη, στη μείζονα Ελλάδα, να εκραγεί το φως μιας πατρίδας που δεν θα βλαστημά το γάλα που βύζαξε.

Και, ποιος ξέρει, από το φως αυτό ίσως να φωτιστούν τα δικά μας σκότη. Να πάτε στο καλό και να μην μας αλησμονάτε απόδημοι αδελφοί μου. Δυο φορές ξένοι και πολλές φορές δικοί μου.

Πηγή : Αντίφωνο