Του Γιώργου Σταματόπουλου Στο πλαίσιο και στην αρχή της πολυφωνίας βασιζόμενη προφανώς, η «Εφ.Συν.» δημοσίευσε άρθρο του πρώην πρωθυπουργού Κ. Σημίτη με τίτλο-ερώτημα «Υπάρχει έξοδος;». Μπα. Θυμάμαι ως φοιτητής όταν εδίδασκε (!) ο καθηγητής Κ. Σημίτης στο αμφιθέατρο βρίσκονταν τρεις (ψωνισμένοι) κι ο κούκος, σε αντίθεση λ.χ. με τον Σάκη Καράγιωργα που κρεμόμασταν σαν σταφύλια από τις κουπαστές του αμφιθεάτρου. Αυτός ο άνθρωπος, ο καθηγητής, διοίκησε την Ελλάδα επί οκτώ έτη (!) (αριθμός ιλιγγιώδης), οδηγώντας την στον οικονομικό μαρασμό και την ανέχεια (και στη σχιζοφρένεια!). Η εφημερίδα τού έδωσε χώρο, εντάξει, για να πει όμως τι; Ο πολιτικός, που αποδείχτηκε ένας λογιστής των Βρυξελλών, ένας άτολμος να αντιμετωπίσει απαξιωτικά την παράδοση και το λαϊκό αίσθημα, ένας γερμανολάγνος σνομπιστής τολμάει και αρθρογραφεί χωρίς να νιώθει το παραμικρό αίσθημα ευθύνης, χωρίς ερύθημα τι στις παρειές του. Λέμε ότι η εφημερίδα τούς χωρεί όλους. Μα τόσα χρόνια που ο κ. Σημίτης ομιλούσε, πού ήταν ο χώρος για να ομιλήσουν και όσοι αντιδρούσαν στην πολιτική του; Απλά ουδείς τούς παραχωρούσε βήμα. Τόσοι άνθρωποι υπέφεραν τόσα χρόνια και δεν είχαν ένα βήμα για να προβάλουν τις ενστάσεις τους, για να στηλιτεύσουν τη χαοτική σημιτική πολιτική. Νιώθει δέος κανείς από την τόση ανευθυνότητα των πολιτικών μας, ειδικώς όταν αυτοί έχουν διοικήσει τη χώρα και έχουν αποδειχτεί ολίγιστοι ακόμη και ως προς μια λυσιτελή διαχείριση λαϊκής πνοής. Δεν ενδιαφέρει η πολιτική παρουσία του πρώην πρωθυπουργού. Ζυγιάστηκε, κρίθηκε ο άμοιρος (εύμοιρος, μάλλον) λειψός και πήγε σπίτι του, καταβαραθρωνόμενος στη λήθη και στη λαϊκή δυσαρέσκεια. Με γεια του με χαρά του, τόσο ήταν το ύψος του, το ύφος του, το δύνασθαί του, η προσωπικότητά του· δεν αλλάζουν αυτά όσα χρόνια (ιστορικά) κι αν παρέλθουν. Οφείλει να συνειδητοποιήσει όμως ότι δεν έχει πλέον πολιτικό λόγο και ότι και μόνη η παρουσία του ενοχλεί [και αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσουν και όσοι νομίζουν ότι υπηρετούν τον πλουραλισμό (sic) δίνοντάς του βήμα στον ευαίσθητο τομέα της επικοινωνίας]. Φίλος μεν Πλάτων (η πολυφωνία), φιλτέρα δε η αλήθεια (η αντικειμενικότητα της οδύνης και το δήθεν). Ιδού η κατακλείς του περισπούδαστου άρθρου τού πρώην (ουδείς πλέον αισχύνεται εν Ελλάδι) πρωθυπουργού: «Η μόνη δυνατή για την Ελλάδα στρατηγική είναι η υποβολή καλά επεξεργασμένων και πειστικών προτάσεων για την υπέρβαση του προβλήματος, η εκπόνηση πολιτικών (σ.σ.: ποιες αφηρημένες έννοιες;) για την ανάπτυξη με συγχρηματοδότηση της Ενωσης, η εφαρμογή διαρθρωτικών μέτρων για την αύξηση της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας και η συνεχής επίμονη διαπραγμάτευση». Θηριώδης πρόταση! Τώρα· ποιος μιλάει, πού νομίζει ότι τα λέει, μάλλον είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο, διότι αν τα λαμβάναμε σοβαρά υπ΄ όψιν, θα ήμασταν όλοι για τους βράχους τους τοπικούς· να ανέβουμε στην κορυφή τους και να πηδήξουμε στον γκρεμό. Λίγη εαυτοσκόπηση δεν βλάπτει, μια μικρή, έστω, ένδειξη ενοχικής ταπεινοφροσύνης. Εντάξει, τη δημοκρατία θα επικαλεστούν όσοι διαφωνούν. Τώρα, τι δημοκρατία εννοούν, ο Θεός κι η ψυχή τους. Διότι δημοκρατία σημαίνει αναρχία, εξουσιάζουμε δηλαδή εαυτούς, χωρίς άρχοντες (με αρχές εντούτοις· μην μπερδευόμαστε). Πολλά έχουμε να υποστούμε ακόμη, δυστυχώς. gstamatopoulos@efsyn.gr http://www.efsyn.gr/?p=144481 Σημίτης

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Στο πλαίσιο και στην αρχή της πολυφωνίας βασιζόμενη προφανώς, η «Εφ.Συν.» δημοσίευσε άρθρο του πρώην πρωθυπουργού Κ. Σημίτη με τίτλο-ερώτημα «Υπάρχει έξοδος;». Μπα. Θυμάμαι ως φοιτητής όταν εδίδασκε (!) ο καθηγητής Κ. Σημίτης στο αμφιθέατρο βρίσκονταν τρεις (ψωνισμένοι) κι ο κούκος, σε αντίθεση λ.χ. με τον Σάκη Καράγιωργα που κρεμόμασταν σαν σταφύλια από τις κουπαστές του αμφιθεάτρου. Αυτός ο άνθρωπος, ο καθηγητής, διοίκησε την Ελλάδα επί οκτώ έτη (!) (αριθμός ιλιγγιώδης), οδηγώντας την στον οικονομικό μαρασμό και την ανέχεια (και στη σχιζοφρένεια!). Η εφημερίδα τού έδωσε χώρο, εντάξει, για να πει όμως τι;

Ο πολιτικός, που αποδείχτηκε ένας λογιστής των Βρυξελλών, ένας άτολμος να αντιμετωπίσει απαξιωτικά την παράδοση και το λαϊκό αίσθημα, ένας γερμανολάγνος σνομπιστής τολμάει και αρθρογραφεί χωρίς να νιώθει το παραμικρό αίσθημα ευθύνης, χωρίς ερύθημα τι στις παρειές του. Λέμε ότι η εφημερίδα τούς χωρεί όλους. Μα τόσα χρόνια που ο κ. Σημίτης ομιλούσε, πού ήταν ο χώρος για να ομιλήσουν και όσοι αντιδρούσαν στην πολιτική του; Απλά ουδείς τούς παραχωρούσε βήμα. Τόσοι άνθρωποι υπέφεραν τόσα χρόνια και δεν είχαν ένα βήμα για να προβάλουν τις ενστάσεις τους, για να στηλιτεύσουν τη χαοτική σημιτική πολιτική. Νιώθει δέος κανείς από την τόση ανευθυνότητα των πολιτικών μας, ειδικώς όταν αυτοί έχουν διοικήσει τη χώρα και έχουν αποδειχτεί ολίγιστοι ακόμη και ως προς μια λυσιτελή διαχείριση λαϊκής πνοής.

Δεν ενδιαφέρει η πολιτική παρουσία του πρώην πρωθυπουργού. Ζυγιάστηκε, κρίθηκε ο άμοιρος (εύμοιρος, μάλλον) λειψός και πήγε σπίτι του, καταβαραθρωνόμενος στη λήθη και στη λαϊκή δυσαρέσκεια. Με γεια του με χαρά του, τόσο ήταν το ύψος του, το ύφος του, το δύνασθαί του, η προσωπικότητά του· δεν αλλάζουν αυτά όσα χρόνια (ιστορικά) κι αν παρέλθουν.

Οφείλει να συνειδητοποιήσει όμως ότι δεν έχει πλέον πολιτικό λόγο και ότι και μόνη η παρουσία του ενοχλεί [και αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσουν και όσοι νομίζουν ότι υπηρετούν τον πλουραλισμό (sic) δίνοντάς του βήμα στον ευαίσθητο τομέα της επικοινωνίας]. Φίλος μεν Πλάτων (η πολυφωνία), φιλτέρα δε η αλήθεια (η αντικειμενικότητα της οδύνης και το δήθεν). Ιδού η κατακλείς του περισπούδαστου άρθρου τού πρώην (ουδείς πλέον αισχύνεται εν Ελλάδι) πρωθυπουργού: «Η μόνη δυνατή για την Ελλάδα στρατηγική είναι η υποβολή καλά επεξεργασμένων και πειστικών προτάσεων για την υπέρβαση του προβλήματος, η εκπόνηση πολιτικών (σ.σ.: ποιες αφηρημένες έννοιες;) για την ανάπτυξη με συγχρηματοδότηση της Ενωσης, η εφαρμογή διαρθρωτικών μέτρων για την αύξηση της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας και η συνεχής επίμονη διαπραγμάτευση». Θηριώδης πρόταση! Τώρα· ποιος μιλάει, πού νομίζει ότι τα λέει, μάλλον είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο, διότι αν τα λαμβάναμε σοβαρά υπ΄ όψιν, θα ήμασταν όλοι για τους βράχους τους τοπικούς· να ανέβουμε στην κορυφή τους και να πηδήξουμε στον γκρεμό.

Λίγη εαυτοσκόπηση δεν βλάπτει, μια μικρή, έστω, ένδειξη ενοχικής ταπεινοφροσύνης.

Εντάξει, τη δημοκρατία θα επικαλεστούν όσοι διαφωνούν. Τώρα, τι δημοκρατία εννοούν, ο Θεός κι η ψυχή τους. Διότι δημοκρατία σημαίνει αναρχία, εξουσιάζουμε δηλαδή εαυτούς, χωρίς άρχοντες (με αρχές εντούτοις· μην μπερδευόμαστε).

Πολλά έχουμε να υποστούμε ακόμη, δυστυχώς.

gstamatopoulos@efsyn.gr
http://www.efsyn.gr/?p=144481