Οι νέοι άνθρωποι που δημιούργησαν αυτήν την παραγωγή προσπαθώντας να περιγράψουν όσο αντιπροσωπευτικότερα γινόταν την δραματική κατάσταση στην χώρα, να αναδείξουν την μεγάλη απάτη των τελευταίων χρόνων που πέρασαν αν και θα έπρεπε να έχουν πάει λίγο πιο πίσω χρονικά, την χωρίς ιστορικό προηγούμενο σε μέγεθος προδοσία, χρίζουν πραγματικά ενός πολύ μεγάλου ΕΥΓΕ !!! Ας μην κοιτάμε πρόσωπα. Ας μην κοιτάμε τριγύρω. Ξέρω είναι δύσκολο. Πολλές φορές είναι ελκυστικό, εύηχο, πολλές φορές είναι ελπιδοφόρο ή φαντάζει σωτήριο. Είναι όλα αυτά που κυκλοφορούν ανάμεσά μας και μας μοιράζουν από δω και από κει. Το πιο ενδιαφέρον πρόσωπο όμως για όλους εμάς, θα πρέπει να είναι απλά ο διπλανός μας πατριώτης - συνέλληνας και απολύτως κανένας άλλος. Γιατί με αυτόν παλεύουμε, με αυτόν θα ξανά κτίσουμε, με αυτόν θα ζήσουμε και με κανέναν άλλον. Οι άλλοι έρχονται και παρέρχονται. Ας μην έχουν οι "άλλοι" τόση σημασία για εμάς. Ας μην έχει σημασία αν τύχει ή όποτε τύχει, όταν ο διπλανός μας έχει κάνει μια παράλληλη επιλογή που την κρίνουμε από πλευράς μας όχι σωστή. Σημασία έχει πως όταν θα φτάσει η ώρα να πέσουν και οι τελευταίες μάσκες και η αλήθεια σαν από μαγικό ραβδάκι να ολοκληρώνεται μπροστά μας, η δική μας συλλογική πλευρά και ασχέτως των επιλογών μας (έστω στο μέγιστο εφικτό βαθμό), να παραμείνει ενωμένα άθικτη, απόρθητη και απαραβίαστη. Είναι το μόνο που έχουμε χρέος για τους εαυτούς μας να μας ενδιαφέρει να προστατέψουμε. Οι ώρες δεν είναι μόνον δύσκολες, είναι και άγνωστες. Δεν ξέρουμε ακριβώς πως και τι κουβαλούν μαζί τους. Όσο και να υποθέτουμε, στην πραγματικότητα δεν αντιλαμβανόμαστε το όλον, αλλά το μέρος. Αν πραγματικά αναγνωρίζαμε σαν συλλογική συνείδηση τι έφερναν οι ώρες που ακολούθησαν, δεν θα φτάναμε έως εδώ αλλά θα καταλαβαίναμε έστω και από διαίσθηση τι θα έπρεπε να είχαμε κάνει από την πρώτη στιγμή. Εμείς θα παρασέρναμε τα πράγματα και θα αναγκάζαμε όλους αυτούς που κατηγορούμε ότι δεν μας υπερασπίστηκαν, να μας υπερασπιστούν εκ των πραγμάτων. Εν τούτοις ούτε σήμερα έχουμε καταφέρει να συγκλίνουμε σε ευρεία κλίμακα. Οι αιτίες πάρα πολλές που μας ακολουθούν ακόμα, για τις οποίες τουλάχιστον από πλευράς μου διατυπώνονται κατά καιρούς, αλλά διατυπώνονται αναγκαστικά με τρόπο τέτοιο, ωθώντας τον άλλον να σκέπτεται και να προβληματίζεται, αλλά και ευνόητους λόγους. Όλοι όμως προτιμούν βρεγμένα παξιμάδια. Ο ένας κατακρίνει τον άλλον γιατί δεν ενώνεται ή υπερασπίζεται πως είναι ο καλλίτερος εν σχέση με τους άλλους. Οι δε πολλοί κατηγορούν τους πάντες ακριβώς για την ίδια αιτία, χωρίς να προβληματίζονται σε βάθος ούτε εκείνοι. Τέσσερα χρόνια τώρα καλούσα να γίνει το ισχυρό αντίπαλο κόμμα - δέος των πολιτών, από την βάση, χωρίς ηγεσίες αλλά μέσα από τις γειτονιές και τις συνοικίες. Άργησε πολύ τελικά να ξεκινήσει μια προσπάθεια που ακούει στις "Δυνάμεις της Κοινωνίας" . Μακάρι να καλλιεργηθεί ως ιδέα και να έχει επιτυχία, όπως και όποια άλλη καλών προθέσεων προσπάθεια υφίσταται. Εν τούτοις, παρ' όλο τα όσα περάσαμε ως κοινωνία, δεν καταφέραμε να ενωθούμε σε ικανοποιητικό βαθμό, δεν καταφέραμε να συνεννοούμαστε μεταξύ μας. Εξακολουθούν να υπάρχουν ιδεολογίες, ποικίλων μορφών πειθώ ή πλεκτάνη, με μη ορθολογικά κρινόμενα αποτελέσματα - αιτίες, αφού δεν έχουμε τσαγανό να είμαστε ειλικρινείς και ευθείς μεταξύ μας, καταλήγοντας στο να πέσουμε να φάμε ο ένας τον άλλον, σε όποιον δηλώνει διαφορετικές θέσεις και εκτιμήσεις ή τέλος πάντων εξ αιτίας αδυναμίας διάκρισης της όποιας υπάρχουσας περίπτωσης. Γι αυτό λοιπόν ουδέποτε απευθυνόμουν μέσω του λόγου μου, σε ηγήτορες κομμάτων, κινημάτων κλπ. τι σημασία θα είχε άλλωστε....(ο καθένας έχει και από έναν διαφορετικό "αλάθητο" επιδιωκόμενο σκοπό, πάντοτε με ..... όφελος)... Απευθυνόμουν κατ' ευθείαν στην βάση την δική μας, των πολιτών. Έχει τόση σημασία αυτό όσο έχει σημασία για τον γονιό το παιδί του. Έχει τόση σημασία, όσο δεν έχει ανάλογα η ένωση των διαφόρων προτεινόμενων προτάσεων. Αν αξιωθούμε και καταφέρουμε να συνειδητοποιήσουμε την σημαντικότητα αυτής της σχέσης - αλληλεξάρτησης -αλληλοϋποστήριξης με το πρίσμα που προσπαθώ να αναδείξω και να υπογραμμίσω τούτη την στιγμή μέσω του κειμένου μου, χωρίς να αποσπώμεθα από τον επιδιωκόμενο στόχο μας από τυχόν ποικίλες διαθέσιμες παρασιτικές παρεμβολές, ειδικότερα δε στην καίρια επιτακτική στιγμή, τότε θα καταφέρουμε ευκολότερα να διατηρούμε τον άρρηκτο μεταξύ μας δεσμό και θα αποκωδικοποιούμε με ευχέρεια τις σειρήνες που θα γυρνούν μέσα στο μυαλό μας είτε από πεποίθηση είτε από τις παρεμβολές των πάσης φύσεως παρασίτων. Δεν μπορεί κανένας να γνωρίζει απόλυτα από πριν στο κατά πόσον η επιλογή του ήταν σωστή ή λάθος. Δεν θα μπορέσει να γίνει αντιληπτή με σιγουριά, παρά μόνον εκ των υστέρων, στην ώρα που αναλογεί είτε νωρίτερα είτε αργότερα. Ωσαύτως, δεν έχει κανένας να πείσει από πριν κανέναν για το οτιδήποτε. Η αρχή είναι μία και μοναδική. Η δική μας αδιάρρηκτη ενότητα εντός του δικού μας γηπέδου. Νάγια - Μνημονιακοί Προδότες εν Καιρώ «Πολέμου» - (2014) ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ

Οι νέοι άνθρωποι που δημιούργησαν αυτήν την παραγωγή προσπαθώντας να περιγράψουν όσο αντιπροσωπευτικότερα γινόταν την δραματική κατάσταση στην χώρα, να αναδείξουν την μεγάλη απάτη των τελευταίων χρόνων που πέρασαν αν και θα έπρεπε να έχουν πάει λίγο πιο πίσω χρονικά, την χωρίς ιστορικό προηγούμενο σε μέγεθος προδοσία, χρίζουν πραγματικά ενός πολύ μεγάλου ΕΥΓΕ !!! 

Ας μην κοιτάμε πρόσωπα. Ας μην κοιτάμε τριγύρω. Ξέρω είναι δύσκολο. Πολλές φορές είναι ελκυστικό, εύηχο, πολλές φορές είναι ελπιδοφόρο ή φαντάζει σωτήριο. Είναι όλα αυτά που κυκλοφορούν ανάμεσά μας και μας μοιράζουν από δω και από κει. Το πιο ενδιαφέρον πρόσωπο όμως για όλους εμάς, θα πρέπει να είναι απλά ο διπλανός μας πατριώτης - συνέλληνας και απολύτως κανένας άλλος. Γιατί με αυτόν παλεύουμε, με αυτόν θα ξανά κτίσουμε, με αυτόν θα ζήσουμε και με κανέναν άλλον. Οι άλλοι έρχονται και παρέρχονται. Ας μην έχουν οι "άλλοι" τόση σημασία για εμάς. 

Ας μην έχει σημασία αν τύχει ή όποτε τύχει, όταν ο διπλανός μας έχει κάνει μια παράλληλη επιλογή που την κρίνουμε από πλευράς μας όχι σωστή. Σημασία έχει πως όταν θα φτάσει η ώρα να πέσουν και οι τελευταίες μάσκες και η αλήθεια σαν από μαγικό ραβδάκι να ολοκληρώνεται μπροστά μας, η δική μας συλλογική πλευρά και ασχέτως των επιλογών μας (έστω στο μέγιστο εφικτό βαθμό), να παραμείνει ενωμένα άθικτη, απόρθητη και απαραβίαστη. Είναι το μόνο που έχουμε χρέος για τους εαυτούς μας να μας ενδιαφέρει να προστατέψουμε. 

Οι ώρες δεν είναι μόνον δύσκολες, είναι και άγνωστες. Δεν ξέρουμε ακριβώς πως και τι κουβαλούν μαζί τους. Όσο και να υποθέτουμε, στην πραγματικότητα δεν αντιλαμβανόμαστε το όλον, αλλά το μέρος. Αν πραγματικά αναγνωρίζαμε σαν συλλογική συνείδηση τι έφερναν οι ώρες που ακολούθησαν, δεν θα φτάναμε έως εδώ αλλά θα καταλαβαίναμε έστω και από διαίσθηση τι θα έπρεπε να είχαμε κάνει από την πρώτη στιγμή. Εμείς θα παρασέρναμε τα πράγματα και θα αναγκάζαμε όλους αυτούς που κατηγορούμε ότι δεν μας υπερασπίστηκαν, να μας υπερασπιστούν εκ των πραγμάτων. Εν τούτοις ούτε σήμερα έχουμε καταφέρει να συγκλίνουμε σε ευρεία κλίμακα. Οι αιτίες πάρα πολλές που μας ακολουθούν ακόμα, για τις οποίες τουλάχιστον από πλευράς μου διατυπώνονται κατά καιρούς, αλλά διατυπώνονται αναγκαστικά με τρόπο τέτοιο, ωθώντας τον άλλον να σκέπτεται και να προβληματίζεται, αλλά και ευνόητους λόγους. Όλοι όμως προτιμούν βρεγμένα παξιμάδια. Ο ένας κατακρίνει τον άλλον γιατί δεν ενώνεται ή υπερασπίζεται πως είναι ο καλλίτερος εν σχέση με τους άλλους. Οι δε πολλοί κατηγορούν τους πάντες ακριβώς για την ίδια αιτία, χωρίς να προβληματίζονται σε βάθος ούτε εκείνοι. 

Τέσσερα χρόνια τώρα καλούσα να γίνει το ισχυρό αντίπαλο κόμμα - δέος των πολιτών, από την βάση, χωρίς ηγεσίες αλλά μέσα από τις γειτονιές και τις συνοικίες. Άργησε πολύ τελικά να ξεκινήσει μια προσπάθεια που ακούει στις "Δυνάμεις της Κοινωνίας" . Μακάρι να καλλιεργηθεί ως ιδέα και να έχει επιτυχία, όπως και όποια άλλη καλών προθέσεων προσπάθεια υφίσταται. 

Εν τούτοις, παρ' όλο τα όσα περάσαμε ως κοινωνία, δεν καταφέραμε να ενωθούμε σε ικανοποιητικό βαθμό, δεν καταφέραμε να συνεννοούμαστε μεταξύ μας. Εξακολουθούν να υπάρχουν ιδεολογίες, ποικίλων μορφών πειθώ ή πλεκτάνη, με μη ορθολογικά κρινόμενα αποτελέσματα - αιτίες, αφού δεν έχουμε τσαγανό να είμαστε ειλικρινείς και ευθείς μεταξύ μας, καταλήγοντας στο να πέσουμε να φάμε ο ένας τον άλλον, σε όποιον δηλώνει διαφορετικές θέσεις και εκτιμήσεις ή τέλος πάντων εξ αιτίας αδυναμίας διάκρισης της όποιας υπάρχουσας περίπτωσης. Γι αυτό λοιπόν ουδέποτε απευθυνόμουν μέσω του λόγου μου, σε ηγήτορες κομμάτων, κινημάτων κλπ. τι σημασία θα είχε άλλωστε....(ο καθένας έχει και από έναν διαφορετικό "αλάθητο" επιδιωκόμενο σκοπό, πάντοτε με ..... όφελος)... Απευθυνόμουν κατ' ευθείαν στην βάση την δική μας, των πολιτών. Έχει τόση σημασία αυτό όσο έχει σημασία για τον γονιό το παιδί του. Έχει τόση σημασία, όσο δεν έχει ανάλογα η ένωση των διαφόρων προτεινόμενων προτάσεων. 

Αν αξιωθούμε και καταφέρουμε να συνειδητοποιήσουμε την σημαντικότητα αυτής της σχέσης - αλληλεξάρτησης -αλληλοϋποστήριξης με το πρίσμα που προσπαθώ να αναδείξω και να υπογραμμίσω τούτη την στιγμή μέσω του κειμένου μου, χωρίς να αποσπώμεθα από τον επιδιωκόμενο στόχο μας από τυχόν ποικίλες διαθέσιμες παρασιτικές παρεμβολές, ειδικότερα δε στην καίρια επιτακτική στιγμή, τότε θα καταφέρουμε ευκολότερα να διατηρούμε τον άρρηκτο μεταξύ μας δεσμό και θα αποκωδικοποιούμε με ευχέρεια τις σειρήνες που θα γυρνούν μέσα στο μυαλό μας είτε από πεποίθηση είτε από τις παρεμβολές των πάσης φύσεως παρασίτων. Δεν μπορεί κανένας να γνωρίζει απόλυτα από πριν στο κατά πόσον η επιλογή του ήταν σωστή ή λάθος. Δεν θα μπορέσει να γίνει αντιληπτή με σιγουριά, παρά μόνον εκ των υστέρων, στην ώρα που αναλογεί είτε νωρίτερα είτε αργότερα. 

Ωσαύτως, δεν έχει κανένας να πείσει από πριν κανέναν για το οτιδήποτε. Η αρχή είναι μία και μοναδική. Η δική μας αδιάρρηκτη ενότητα εντός του δικού μας γηπέδου.    Νάγια