Ας κάνουμε μία υπόθεση. Αν υποθέσουμε πως μια χούφτα άνθρωποι δεν μπορούν να αποτρέψουν έναν πόλεμο, τότε αναγκαστικά δεν πρέπει τουλάχιστον ως μονάδες μέσα μας, να πάρουμε θέση προς την μία ή την άλλη πλευρά ;; διότι συνήθως μας τραβολογούν οι .... άλλοι εκεί που θέλουν βέβαια. Σε ατομικό επίπεδο θα την πάρουμε αναγκαστικά, σύμφωνα με τις υπάρχουσες επιλογές. Ποιός θα είναι ο ελάχιστος όρος ; το λιγότερο χειρότερο. Μάλιστα. Αν δε, βάλουμε και ένα παράδειγμα προς διευκόλυνση βάση της τελευταίας επικαιρότητας, την διένεξη δηλαδή μεταξύ Δύσης και Ρωσίας, δεν θα πάρει αναγκαστικά κάποιος μία θέση ;; "Μα είναι της KGB" θα πει ο τάδε. Οι άλλοι δηλαδή τι είναι ;;; Άγγελοι εκ του παραδείσου ;; Ένα τέτοιο δίλημμα, όπως και κάθε ανάλογου είδους δίλημμα, λύνεται με το να δωθεί η απάντηση στο ερώτημα : "Θα μπορούσε να υπάρξει συλλογική συνείδηση, όντας ο καθένας μας πρωτοπόρος πρώτα για τον εαυτό του και αγγελιοφόρος για τους συνανθρώπους του στην συνέχεια ως προς την συνολική υπάρχουσα κατάσταση ;;" Αυτό θα έπρεπε να είναι το ζητούμενο !!! Διότι καλά μου φιλαράκια, όπως κρίνονται οι πράξεις, οι σκέψεις και οι αποφάσεις μας στο μέλλον, τότε θα αυτο-κατηγορηθούμε ως άνθρωποι ή ως ανθρωπότητα στην συνέχεια, για την μία ακόμα ιστορική λάθος επιλογή μας , γιατί τότε θα μας κατηγορούν και πάλι οι του μέλλοντος, γιατί τότε θα έχουμε επαναλάβει και αποδείξει πως για ακόμα μία φορά επαναλάβαμε την ιστορία μας και γιατί τότε θα μας έχουν βάλει ακόμα μία φορά ΣΥΝΕΝΟΧΟΥΣ στα μικρά ή μεγάλα σχέδιά τους. Γιατί χωρίς εμάς, δεν μπορούν να κάνουν βήμα. Διότι δεν είναι καθόλου άνευ σημασίας το να μας ζητούν οι των διαφόρων περιπτώσεων ...... την συναίνεσή μας .... Για τον απλούστατο λόγο, έχοντας όλοι μας ανάλογους δασκάλους, μάθαμε να νίπτουμε τις χείρες μας, έτσι φτάσαμε στο σημείο κάποιοι "εκλεκτοί" να μας κατηγορούν πως είμαστε εμείς οι φταίχτες που αδυνατούμε να αυτοδιοικηθούμε. Γιατί μας έμαθαν όλα να υπολογίζονται μέσα από το χρήμα και το χρήμα δεν είναι παρά η υποδούλωση του ανοικτού και διορατικού πνεύματος, όσο και της οντολογικής μας υπόστασης. Αλλά και από πλευράς μας, οφείλουμε να έχουμε ανεπτυγμένες κεραίες σοφής διανόησις , για να χρησιμοποιήσουμε σωστά τις γνώσεις και τις σκέψεις μας. Πολλές φορές φίλοι μου, οι ίδιοι οι άνθρωποι με κάνουν να σκέπτομαι πως τούτο το ζητούμενο, είναι ουτοπικό. Μέσα μου ξέρω πως δεν είναι, μόνον που δεν ορίζει κανείς μας την χρονική στιγμή μιας τελείωσης. 2) Δυστυχώς έχουμε χωθεί τόσο πολύ σε αυτά που μεγαλώσαμε και εθιστήκαμε χρόνια τώρα ως ανθρωπότητα και ως μονάδες, που η λείανση και η επαναφορά του εαυτού μας στην φυσιολογική του κατάσταση, είναι πραγματικά δύσκολος και απόλυτα μοναχικός δρόμος. Είναι μοναχικός δρόμος, επειδή κανένας δεν κάνει προσπάθεια να συμπεριλάβει μέσα στον νου του, όλο και περισσότερες απόψεις - σκέψεις και ιδέες, για να βγάλει μια καλλίτερη δική του. Πείθεται για κάτι χωρίς να έχει ανοίξει τους ορίζοντές του και εκεί επάνω προχωράει. Πείθεται πως δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Πείθεται πως έτσι είναι τα πράγματα, επειδή δεν έμαθε πως θα τα αλλάξει πρώτα ο ίδιος ως μονάδα και ως σύνολο σιγά σιγά στην συνέχεια. Πείθεται από ένα κάρο θεωρίες και κουτάκια, πείθεται γενικώς. Πείθεται πως ίσως να κάνει καλό δίνοντας ελπίδα, ενώ αυτό είναι τελικά όλεθρος. Πείθεται πάντοτε για κάτι, εκτός από αυτό που θα του πει ο εαυτός του αν τον άφηνε ελεύθερο από σκέψεις και διαφόρων ειδών "πίστη ή πειθώ", αν σταματούσε να ακούει και να προτάσσει τις σκέψεις της όποιας λογικής του ή της λογικής κάποιου άλλου. Αν έπαυε να επαναλαμβάνεται. Νάγια Ας κάνουμε μία υπόθεση ..............!!!

Ας κάνουμε μία υπόθεση. Αν υποθέσουμε πως μια χούφτα άνθρωποι δεν μπορούν να αποτρέψουν έναν πόλεμο, τότε αναγκαστικά δεν πρέπει τουλάχιστον ως μονάδες μέσα μας, να πάρουμε θέση προς την μία ή την άλλη πλευρά ;; διότι συνήθως μας τραβολογούν οι .... άλλοι εκεί που θέλουν βέβαια. Σε ατομικό επίπεδο θα την πάρουμε αναγκαστικά, σύμφωνα με τις υπάρχουσες επιλογές.
Ποιός θα είναι ο ελάχιστος όρος ; το λιγότερο χειρότερο. Μάλιστα.
Αν δε,  βάλουμε και ένα παράδειγμα προς διευκόλυνση βάση της τελευταίας επικαιρότητας, την διένεξη δηλαδή μεταξύ Δύσης και Ρωσίας, δεν θα πάρει αναγκαστικά κάποιος μία θέση ;;  "Μα είναι της KGB" θα πει ο τάδε. Οι άλλοι δηλαδή τι είναι ;;; Άγγελοι εκ του παραδείσου ;;

Ένα τέτοιο δίλημμα, όπως και κάθε ανάλογου είδους δίλημμα, λύνεται με το να δωθεί η απάντηση στο ερώτημα : "Θα μπορούσε να υπάρξει συλλογική συνείδηση, όντας ο καθένας μας πρωτοπόρος πρώτα για τον εαυτό του και αγγελιοφόρος για τους συνανθρώπους του στην συνέχεια ως προς την συνολική υπάρχουσα κατάσταση ;;" 
Αυτό θα έπρεπε να είναι το ζητούμενο !!!

Διότι καλά μου φιλαράκια, όπως κρίνονται οι πράξεις, οι σκέψεις και οι αποφάσεις μας στο μέλλον, τότε θα αυτο-κατηγορηθούμε ως άνθρωποι ή ως ανθρωπότητα στην συνέχεια, για την μία ακόμα ιστορική λάθος επιλογή μας , γιατί τότε θα μας κατηγορούν και πάλι οι του μέλλοντος, γιατί τότε θα έχουμε επαναλάβει και αποδείξει πως για ακόμα μία φορά επαναλάβαμε την ιστορία μας και γιατί τότε θα μας έχουν βάλει ακόμα μία φορά ΣΥΝΕΝΟΧΟΥΣ στα μικρά ή μεγάλα σχέδιά τους. Γιατί χωρίς εμάς, δεν μπορούν να κάνουν βήμα. Διότι δεν είναι καθόλου άνευ σημασίας το να μας ζητούν οι των διαφόρων περιπτώσεων ...... την συναίνεσή μας .... Για τον απλούστατο λόγο, έχοντας όλοι μας ανάλογους δασκάλους, μάθαμε να νίπτουμε τις χείρες μας, έτσι φτάσαμε στο σημείο κάποιοι "εκλεκτοί" να μας κατηγορούν πως είμαστε εμείς οι φταίχτες που αδυνατούμε να αυτοδιοικηθούμε. Γιατί μας έμαθαν όλα να υπολογίζονται μέσα από το χρήμα και το χρήμα δεν είναι παρά η υποδούλωση του ανοικτού και διορατικού πνεύματος, όσο και της οντολογικής μας υπόστασης.

Αλλά και από πλευράς μας, οφείλουμε να έχουμε ανεπτυγμένες κεραίες σοφής διανόησις , για να χρησιμοποιήσουμε σωστά τις γνώσεις και τις σκέψεις μας. Πολλές φορές φίλοι μου, οι ίδιοι οι άνθρωποι με κάνουν να σκέπτομαι πως τούτο το ζητούμενο, είναι ουτοπικό. Μέσα μου ξέρω πως δεν είναι, μόνον που δεν ορίζει κανείς μας την χρονική στιγμή μιας τελείωσης. 

2) Δυστυχώς έχουμε χωθεί τόσο πολύ σε αυτά που μεγαλώσαμε και εθιστήκαμε χρόνια τώρα ως ανθρωπότητα και ως μονάδες, που η λείανση και η επαναφορά του εαυτού μας στην φυσιολογική του κατάσταση, είναι πραγματικά δύσκολος και απόλυτα μοναχικός δρόμος. Είναι μοναχικός δρόμος, επειδή κανένας δεν κάνει προσπάθεια να συμπεριλάβει μέσα στον νου του, όλο και περισσότερες απόψεις - σκέψεις και ιδέες, για να βγάλει μια καλλίτερη δική του. Πείθεται για κάτι χωρίς να έχει ανοίξει τους ορίζοντές του και εκεί επάνω προχωράει. Πείθεται πως δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Πείθεται πως έτσι είναι τα πράγματα, επειδή δεν έμαθε πως θα τα αλλάξει πρώτα ο ίδιος ως μονάδα και ως σύνολο σιγά σιγά στην συνέχεια. Πείθεται από ένα κάρο θεωρίες και κουτάκια, πείθεται γενικώς. Πείθεται πως ίσως να κάνει καλό δίνοντας ελπίδα, ενώ αυτό είναι τελικά όλεθρος. Πείθεται πάντοτε για κάτι, εκτός από αυτό που θα του πει ο εαυτός του αν τον άφηνε ελεύθερο από σκέψεις και διαφόρων ειδών "πίστη ή πειθώ", αν σταματούσε να ακούει και να προτάσσει τις σκέψεις της όποιας λογικής του ή της λογικής κάποιου άλλου.  Αν έπαυε να επαναλαμβάνεται.

Νάγια