.....Αυτή
τη στιγμή είμαστε υπό το καθεστώς ενός ιδιότυπου τηλεοπτικού φασισμού,
εφόσον κάποιοι (δημοσιογράφοι, και αφεντικά) αποφασίζουν, με βάση τα
συμφέροντά τους, ποιοι θα προβληθούν και ποιοι όχι.
Ο φασισμός αυτός είναι υπέρ επικίνδυνος αν αναλογιστεί κάποιος ότι οι πολίτες ενημερώνονται σχεδόν αποκλειστικά από την τηλεόραση.
Οι «εκλεκτοί δημοσιογράφοι», έχοντας επίγνωση της ισχύος τους και με το θράσος χιλίων πιθήκων, αναλαμβάνουν εργολαβικά ν’ αγωνιστούν για το δίκιο του λαού και να διεκδικήσουν τη δόξα που τους αντιστοιχεί.
Όλοι αυτοί, οι διάσημοι φυσιογνωμικά και παντελώς άσημοι σ’ ό,τι αφορά το έργο τους, λειτουργούν στις εκπομπές τους μ’ έναν συγκεκριμένο τρόπο.
Κατ’ αρχήν επιλέγουν ένα επίκαιρο θέμα, για να προσελκύσουν το ενδιαφέρον του τηλεθεατή.
Έχοντας ως στόχο να παραστήσουν τους «ήρωες» που δρουν υπέρ των συμφερόντων του φτωχού λαού, προτιμούν θέματα που προκύπτουν από αντιλαϊκά μέτρα της εκάστοτε κυβέρνησης.
Τοποθετούνται αρνητικά απέναντι στο σύστημα και, κατηγορώντας την κρατική μηχανή, επιτυγχάνουν εύκολα την ταύτιση με τον τηλεθεατή.
Από εκεί και πέρα αναλαμβάνουν υποτίθεται να μεταφέρουν στην τέλεια μορφή τα ερωτήματα που έχει ο κόσμος και σ’ αυτό το σημείο εξαντλούν την ευφυΐα τους και τη γνώση τους.
Είναι παντελώς ακίνδυνοι για το σύστημα, γιατί το σημαντικό δεν είναι οι έξυπνες ερωτήσεις, αλλά ο έλεγχος των απαντήσεων.
Αυτός ο έλεγχος απαιτεί γνώση και ευφυΐα και αυτοί στερούνται και των δύο.
Το σημαντικό δηλαδή δεν είναι να έχει κάποιος άποψη.
Το σημαντικό είναι να έχει κάποιος γνώσεις για να στηρίξει την άποψή του και να πολεμήσει την άποψη του αντιπάλου.
Σημαντικό δεν είναι να έχει κάποιος την άποψη ότι πρέπει να υπάρχει δικαιοσύνη στον κόσμο. Αυτήν την άποψη την έχουν εκατομμύρια άνθρωποι.
Σημαντικό είναι να έχει κάποιος τις γνώσεις να πολεμήσει αυτούς που με τις εξουσίες τους απειλούν τα δικαιώματα του πολίτη.
Για να καταλάβει ο αναγνώστης πόσο ασήμαντοι και ακίνδυνοι είναι για το σύστημα αυτοί οι δημοσιογράφοι, αρκεί να σκεφτεί το εξής:
Ένας εργάτης, χωρίς καθόλου γνώση, μπορεί να ρωτήσει έναν πολιτικό, …γιατί ενώ ο ίδιος δουλεύει ασταμάτητα και δεν απολαμβάνει τίποτε, οι αξιωματούχοι του κράτους με μέσον επίσης την εργασία απολαμβάνουν τα πάντα;
Υπάρχει πιο απλή ερώτηση;
Απαιτεί ξεχωριστά προσόντα για να τεθεί;
Το δύσκολο είναι να ελέγξεις την απάντηση.
Να καταλάβεις τα ψέματα που θα αραδιάσει ο πολιτικός.
Οι παραπάνω δημοσιογράφοι θέτουν ερωτήσεις, χωρίς να μπορούν να ελέγξουν τις απαντήσεις.
Δίνουν το δικαίωμα στον κάθε πολιτικό να κάνει εκ του ασφαλούς επίδειξη γνώσης.
Για την ταμπακέρα λόγος ουδείς, γιατί στο θέμα της αμοιβής είναι όμοιοι μεταξύ τους.
Οι εκπομπές αυτού του είδους, με λίγα λόγια, είναι άχρηστες και δεν προσφέρουν τίποτε.
Όλοι ευλογούν τα γένια τους και παριστάνουν τους φιλάνθρωπους εκ του ασφαλούς και με παχυλές αμοιβές. ....... ...
--------------------------
Παναγιώτη Τραΐανού.
Ο φασισμός αυτός είναι υπέρ επικίνδυνος αν αναλογιστεί κάποιος ότι οι πολίτες ενημερώνονται σχεδόν αποκλειστικά από την τηλεόραση.
Οι «εκλεκτοί δημοσιογράφοι», έχοντας επίγνωση της ισχύος τους και με το θράσος χιλίων πιθήκων, αναλαμβάνουν εργολαβικά ν’ αγωνιστούν για το δίκιο του λαού και να διεκδικήσουν τη δόξα που τους αντιστοιχεί.
Όλοι αυτοί, οι διάσημοι φυσιογνωμικά και παντελώς άσημοι σ’ ό,τι αφορά το έργο τους, λειτουργούν στις εκπομπές τους μ’ έναν συγκεκριμένο τρόπο.
Κατ’ αρχήν επιλέγουν ένα επίκαιρο θέμα, για να προσελκύσουν το ενδιαφέρον του τηλεθεατή.
Έχοντας ως στόχο να παραστήσουν τους «ήρωες» που δρουν υπέρ των συμφερόντων του φτωχού λαού, προτιμούν θέματα που προκύπτουν από αντιλαϊκά μέτρα της εκάστοτε κυβέρνησης.
Τοποθετούνται αρνητικά απέναντι στο σύστημα και, κατηγορώντας την κρατική μηχανή, επιτυγχάνουν εύκολα την ταύτιση με τον τηλεθεατή.
Από εκεί και πέρα αναλαμβάνουν υποτίθεται να μεταφέρουν στην τέλεια μορφή τα ερωτήματα που έχει ο κόσμος και σ’ αυτό το σημείο εξαντλούν την ευφυΐα τους και τη γνώση τους.
Είναι παντελώς ακίνδυνοι για το σύστημα, γιατί το σημαντικό δεν είναι οι έξυπνες ερωτήσεις, αλλά ο έλεγχος των απαντήσεων.
Αυτός ο έλεγχος απαιτεί γνώση και ευφυΐα και αυτοί στερούνται και των δύο.
Το σημαντικό δηλαδή δεν είναι να έχει κάποιος άποψη.
Το σημαντικό είναι να έχει κάποιος γνώσεις για να στηρίξει την άποψή του και να πολεμήσει την άποψη του αντιπάλου.
Σημαντικό δεν είναι να έχει κάποιος την άποψη ότι πρέπει να υπάρχει δικαιοσύνη στον κόσμο. Αυτήν την άποψη την έχουν εκατομμύρια άνθρωποι.
Σημαντικό είναι να έχει κάποιος τις γνώσεις να πολεμήσει αυτούς που με τις εξουσίες τους απειλούν τα δικαιώματα του πολίτη.
Για να καταλάβει ο αναγνώστης πόσο ασήμαντοι και ακίνδυνοι είναι για το σύστημα αυτοί οι δημοσιογράφοι, αρκεί να σκεφτεί το εξής:
Ένας εργάτης, χωρίς καθόλου γνώση, μπορεί να ρωτήσει έναν πολιτικό, …γιατί ενώ ο ίδιος δουλεύει ασταμάτητα και δεν απολαμβάνει τίποτε, οι αξιωματούχοι του κράτους με μέσον επίσης την εργασία απολαμβάνουν τα πάντα;
Υπάρχει πιο απλή ερώτηση;
Απαιτεί ξεχωριστά προσόντα για να τεθεί;
Το δύσκολο είναι να ελέγξεις την απάντηση.
Να καταλάβεις τα ψέματα που θα αραδιάσει ο πολιτικός.
Οι παραπάνω δημοσιογράφοι θέτουν ερωτήσεις, χωρίς να μπορούν να ελέγξουν τις απαντήσεις.
Δίνουν το δικαίωμα στον κάθε πολιτικό να κάνει εκ του ασφαλούς επίδειξη γνώσης.
Για την ταμπακέρα λόγος ουδείς, γιατί στο θέμα της αμοιβής είναι όμοιοι μεταξύ τους.
Οι εκπομπές αυτού του είδους, με λίγα λόγια, είναι άχρηστες και δεν προσφέρουν τίποτε.
Όλοι ευλογούν τα γένια τους και παριστάνουν τους φιλάνθρωπους εκ του ασφαλούς και με παχυλές αμοιβές. ....... ...
--------------------------
Παναγιώτη Τραΐανού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου