Το φαινόμενο "απόσχισης" εξαπλώνεται άσχετα αν τα αίτια και οι περιπτώσεις ξεκινούν από διαφορετική βάση. Η κρίση κτύπησε την Ευρώπη και τους λαούς της και το φαινόμενο του σώσον εαυτόν σωθείτο προτάσσεται. Προσπαθώντας να δω τα πράγματα μακρύτερα, δεν τα βλέπω και τόσο αισιόδοξα. Η θεωρία των πλουσιότερων περιοχών σε σύγκριση με τις φτωχότερες δεν είναι ότι το καλλίτερο. Κάποιες περιοχές θα "ανθούν" και κάποιες θα μαραζώσουν. Αυτή η πολυδιάσπαση σημαίνει σπάσιμο της έννοιας ενός συνοχικού κράτος. Η απόσχιση της Βενετίας θα είναι ένα πολύ σοβαρό πλήγμα για την Ιταλία, από οικονομικής απόψεως. Εδώ θα μπορούσε σαν πλεονέκτημα βέβαια κάποιος να πει, πως μικρότερες κοινωνίες - κράτη θα καταφέρουν ευκολότερα να αυτο-διαχειριστούν την περιοχή τους, κόβοντας τον ομφάλιο λώρο με την κεντρική εξουσία. Πόσο είναι όμως έτσι τα πράγματα ; πόσο ευάλωτες θα είναι όλες αυτές οι περιοχές και πόσο στην πραγματικότητα ανεξάρτητες, όταν το Παγκόσμιο οικονομικό σύστημα θα είναι το αυτό για αναπτυγμένες και μη ;; Πόσο αυτό στην τελική θα έχει θετικό πρόσημο για όλες τις τοπικές κοινωνίες ;; Αυτή η αλλαγή δεν θα φέρει τριβές και διαφορετικές επιλογές, με άγνωστα αποτελέσματα;; Έτσι κι αλλιώς δεν μπορούμε να συγκρίνουμε όλες τις περιπτώσεις το ίδιο, παράδειγμα οι Ιρλανδοί με τους Βρετανούς και οι Ουκρανοί με τους Λευκορώσους. Οι λαοί της Ευρώπης έχουν χύσει ποτάμια αίμα για τα συνεχώς μεταβαλλόμενα και μέχρι σήμερα σύνορα, που φυσικά πάλι κάποιοι φεουδάρχες, μετέπειτα ολιγάρχες προκάλεσαν, όπως προκαλεί και το χρηματοπιστωτικό οικονομικό σύστημα στις μέρες μας τις αποσχίσεις. Έτσι κατά την γνώμη μου και το σκεπτικό μου, κρατώ πολλές επιφυλάξεις έχοντας μεγάλο προβληματισμό για την όλη τροπή των πραγμάτων, χωρίς φυσικά να παραβλέπω και την δική μας περίπτωση. Γιατί τώρα όλα αυτά και τι σημασία έχουν εν όψει μιας σύρραξης ;;