Δεν γράφω τούτα επειδή έχω κάποια πρόθεση να αναπτύξω θεωρία επάνω στο θέμα της οπλοκατοχής. Με την υπάρχουσα λογική θα αναπτυχθεί το θέμα.
Όπλο σημαίνει όντως πως μπορεί να σκοτώσει, αλλά όχι από μόνο του. Ο άνθρωπος σκοτώνει και σκοτώνει με όποιο τρόπο βρει, όταν το αποφασίσει. Δεν είναι το όπλο που θα τον κάνει δολοφόνο, ούτε το μαχαίρι, ούτε το αυτοκίνητο.
Ούτε επίσης είναι παιγνίδι ή μαγκιά.
Δεν ξέρω αν μπορεί κάποιος να βρει μια απόλυτα θετική του πλευρά. Ίσως να ανήκει σε όποια άλλα ανήκουν, μόνον σε μία από τις δυό πλευρές.
Φυσικά ο φόβος μπορεί να ωθήσει κάποιον να κάνει κάποια κίνηση αφαιρώντας ζωή και μετά να το μετανοιώσει. Όλα είναι μέσα στο παιγνίδι με τέτοια εργαλεία. Όταν όμως ο παράνομος οπλοφορεί και ο νόμιμος όχι, τότε η έξαρση της παρανομίας, της ανομίας και του εγκλήματος, γιγαντώνεται αφού ο αντίπαλος βρίσκεται σε κατάσταση άγνοιας , με μηδενική γνώση αντίστασης και από πάνω άοπλος. Λουκούμι έδαφος για κάθε μαφιόζο.
Αντί να λέμε και να αναπτύσσουμε θεωρίες όμως για το πόσο κακό είναι να κρατά κάποιος τέτοια εργαλεία στα χέρια, δεν νομιμοποιεί με τίποτα περισσότερο κάποιους άλλους να τα κρατούν.
Οι θεωρίες πως τα κράτη πρέπει να προστατέψουν τα σύνορά τους, από τους εχθρούς, βασίζονται σε έναν κόσμο καθαρά οπλοκρατούμενο. Οπότε δεν θα έμπαινα ποτέ στην λογική να πω, πως κάποιοι νομιμοποιούνται περισσότερο από κάποιους άλλους. Δείτε τα πυρηνικά. Κάποιοι νομιμοποιούνται και κάποιοι παράλογα όχι. Λες και αυτοί που αυτο-νομιμοποιούν τους εαυτούς τους, έχουν "υπογράψει" παρακαταθήκη της "καλής" ή "ορθής" χρήσης, λες και υπάρχει... ορθή χρήση του οποιουδήποτε όπλου .
Το κράτος συνήθως είναι ένα τέρας, που δεν μπορεί να υπερασπίσει τους πολίτες του στο σύνολό του, σε δύσκολες καταστάσεις και επιβουλεύσεις. Αυτό είναι μια πραγματικότητα.
Είτε λοιπόν θα μιλήσουμε για γενικούς και καθολικούς αφοπλισμούς, είτε θα μιλήσουμε για οπλισμούς. Μέση οδός δεν υπάρχει.
Η εκμετάλλευση της μέσης οδού είναι που,
α) έφερε το κράτος να νομιμοποιείται να κρατά όπλα εναντίον των πολιτών του,
β) ο παράνομος να οπλοφορεί εύκολα υπό τα στραβά μάτια των πολιτειών, για να δικαιολογείται ο βαθμός ύπαρξης της αστυνόμευσης,
γ) να γίνεται έμπορας όπλων ο κάθε επικίνδυνος φιλόδοξος και από πάνω διακρατικός και διεθνιστής ψευτό μαγκας της παρανομίας, βγάζοντας εκατομμύρια από το παιγνίδι των πολέμων, με τους διαπλεκόμενούς του, κρυφούς και φανερούς
δ) ο μυστικός πόλεμος αλληλο-κλοπής πολεμικής ισχύος, με την βούλα του κατεστημένου των κρατών
ε) να γίνεται ένα απίστευτο διεθνές εμπόριο όπλων μεταξύ ιδιωτών αλλά και κρατών, με την κατασπατάληση ασύλληπτων ποσών, που προέρχονται από τις φορολογίες των λαών
και τέλος στ) ο οποιοσδήποτε λογικά να ζητά άδεια οπλοφορίας για την προσωπική του προστασία, που ούτε αυτό τον διαφοροποιεί από οποιονδήποτε αισθάνεται να έχει τον ίδιο λόγο, αιτία και δικαίωμα.
Σε οπλοκρατούμενα κράτη δεν μπορείς να μιλάς για αφοπλισμούς πολιτών. Αυτός ο αφοπλισμός ήταν που καθόρισε οριστικά την μεταπολεμική Ελλάδα, πράγμα που δεν μπορεί κανείς να το αμφισβητήσει.
Μπορώ λοιπόν εύκολα και με μεγάλη μου χαρά να συμφωνήσω πως τα όπλα δεν θα έπρεπε να είναι ούτε καν παιγνίδια, όταν όμως είναι και παιγνίδια (πάσης φύσεως) με την νόμιμη βούλα του κατεστημένου, χωρίς καμία παιδεία και σωστή εκπαίδευση, τότε το θέμα τίθεται διαφορετικά.
Τα κράτη αν νομίζουν πως θα πρέπει να έχουν στρατούς, τότε να εκπαιδεύουν ανελλιπώς τους πολίτες τους για πόλεμο και για άμυνα και οι στρατοί να συντάσσονται όταν μόνον παρουσιαστεί ανάγκη ή αν κάποιο κράτος παραβεί τον κανόνα του καθολικού αφοπλισμού. Δεν επιτρέπεται όμως να υπάρχει μεγάλο μέρος του πληθυσμού που να μην γνωρίζει πολεμικούς και αμυντικούς τρόπους προστασίας του εαυτού του και κατ' επέκταση και της χώρας του. Πρώτα ο πολίτης υπερασπίζεται την χώρα του και ακολουθεί το απρόσωπο κράτος. Δεν υπάρχουν μόνον εξωτερικοί εχθροί, κυρίως υπάρχουν εσωτερικοί εχθροί που προετοιμάζουν ανοίγματα διάβρωσης της ηρεμίας, της σταθερότητας, της ακεραιότητας κράτους, πολιτεύματος και πολιτών !
Όσο για τους ψυχικά ασθενείς, αυτό θα γίνεται αντιληπτό κατά την συστηματική εκπαίδευση των πολιτών που θα ξεκινά από νεαρή ηλικία, οπότε τα ατυχήματα άγνοιας από νεαρά άτομα θα περιοριστούν δραστικά, όπου θα γίνονται αντιληπτές τέτοιες περιπτώσεις προς απαγόρευση οπλοκατοχής και οπλοχρησίας. Αν και απλώς θα είναι ένα μικρό εμπόδιο στα αρρωστημένα τους μυαλά.
Παράλληλα όμως θα γίνεται συνειδητός και υπεύθυνος ο λόγος ύπαρξης, χρήσης , γνώσης και αποτελέσματος τα περί των όπλων.
Η οπλοκατοχή δεν έχει να κάνει με κάποιους κανόνες ηθικής. Δηλαδή του τύπου, αν κρατώ όπλο είμαι λιγότερο ηθικός από κάποιον άλλον. Ούτε υπόκειται σε κανέναν θρησκευτικό κανόνα. Αν κάποιος φθάσει στο σημείο να σκοτώσει, θα σκοτώσει με ό,τι βρει μπροστά του, αρκεί να μην είναι πολύ αργά γι αυτόν. Γιατί αυτός που θα παραβιάσει το άσυλό του, σίγουρα θα είναι αποφασισμένος για το οτιδήποτε, αλλά δεν σημαίνει πως ο αμυνόμενος θα αφεθεί στην τύχη μου, στην υποτιθέμενη ή εκλιπαρώντας επικαλούμενος την καλή διάθεση του δράστη, που το σύστημα του έχει επιτρέψει κατ' αυτόν τον τρόπο να ενεργεί.
Στην πραγματικότητα, ο μόνος που νοιάζεται για ένα τέτοιο σοβαρό θέμα, είναι η ηγεσία του κράτους, εξ αιτίας του φόβου της επιβίωσης της. Και όταν η ηγεσία έχει φόβους, έχει αιτίες και παράνομους λόγους για να φοβάται. Έχει λόγους σοβαρούς όταν επιθυμεί να κρατά σε άγνοια αυτοάμυνας τον λαό της !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου