Προσπαθώντας να κυκλοφορήσω ανάμεσα σε ζεστές προθέσεις ανθρώπων, κάνω και εγώ τις δικές μου επισημάνσεις, τις δικές μου διαπιστώσεις. Άνθρωποι, που δεν μπορείς να πεις εκ των προτέρων πως δεν έχουν αγαθές σκέψεις και όμως σφάλλουν. Σφάλλουν ως προς το πως αντιλαμβάνονται τις καταστάσεις. Έχοντας ως φάρο στην εξαγωγή των απόψεών μου αρχικά τις καλλίτερες των προθέσεων εκ μέρους όλων των συμμετεχόντων ανά περίπτωση, το όχι και τόσο θετικό συμπέρασμα ενάγεται ως προς τον τρόπο αντίληψης που διακατέχει ολόκληρη την κοινωνία μας. Για να κάνω τα πράγματα πιο εύκολα θα φέρω ένα παράδειγμα. Όταν συναθροίζονται οι άνθρωποι να βρουν τις κοινές συνισταμένες τους, προσπαθούν να τις βρουν μέσα από τα όποια πιστεύω τους. Όμως αυτό είναι πέρα για πέρα λάθος, γιατί αυτό ακριβώς είναι που τους διχάζει. Δεν βλέπουμε ένα αντικείμενο το ίδιο, από την στιγμή που έχουμε διαφορετικό σημείο αναφοράς όρασής του. Το αντικείμενο είναι πάντα μεν το ίδιο, όχι όμως οι οπτικές γωνίες, συνεπώς τα συμπεράσματα. Η περίπτωση η οποία εξετάζεται, αφορά τα διάφορα «πιστεύω», που θα έπρεπε να είναι «νομίζω» αντ’ αυτού. Ο ένας μπορεί να πιστεύει ή να νομίζει ως σωστό την έξοδο από το ευρώ, ενώ ένας άλλος πως αυτό είναι ολέθριο. Δεν είναι κακό να έχει ο οποιοσδήποτε την εξονυχιστική αποκρυσταλλωμένη άποψή του και να γνωρίζει τα όρια της άποψης του. Όταν όμως οι άνθρωποι βάζουν ως προϋπόθεση πως θα πρέπει να συμφωνήσουν σε αυτά που ούτε και αυτοί που τα σχεδιάζουν, δεν γνωρίζουν ακριβώς στο που και πως θα καταλήξουν από αστάθμητους παράγοντες και όχι όπως τα έχουν προ υπολογίσει από χρόνια, είναι πέρα για πέρα παράλογο ! Το ευρώ ή η δραχμή δεν είναι ιδανικά, είναι τρόποι και εργαλεία. Έχουμε παρεξηγήσει εντελώς τι σημαίνει ιδανικό και τι τρόπος. Έχουν απόλυτα δίκιο όσοι ισχυρίζονται πως το πρόβλημα δεν είναι στην ουσία το ευρώ, προσπερνώντας αν δομήθηκε για να δημιουργεί χρέη – αυτός είναι δεύτερος παράγοντας. Το πρόβλημά μας είναι πρώτον πως νοείται η έννοια άνθρωπος και δεύτερον πως νοείται η έννοια ζωή. Δεν είναι πρώτη φορά που τα εκφράζω. Μια αλήθεια – μια αξία – μια αρχή δεν αλλάζουν στον ανθρώπινο χρόνο. Εδώ όμως έχουν αντιστραφεί οι όροι. Προηγείται η καταστροφή, έπεται η άποψη από την οποία προξενείται η καταστροφή και τελευταία ακολουθεί η ζωή ! Την ευτυχία και την ευδαιμονία – η οποία ευδαιμονία ουδόλως έχει σχέση με ποσότητες αλλά με ποιότητες, δεν την φέρνουν τα νομίσματα, αλλά οι μεταξύ των ανθρώπων σχέσεις. Όπως στον έρωτα. Μπορεί τριγύρω να γίνεται της κακομοίρας, αλλά το ερωτευμένο ζευγάρι να μην αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει ή και αν αντιλαμβάνεται να μην το ενδιαφέρει τι θα επακολουθήσει, αφού η ευδαιμονία που αγκαλιάζει το νόημα της ύπαρξης της σχέσης του, βρίσκεται υπεράνω και έξω όλων. Ακριβώς όπως αν προσπαθούσαμε να δούμε ένα αντικείμενο ιπτάμενοι πέριξ και άνω αυτού ! Όπως αν ξεχνούσαμε αυτά που μας χωρίζουν, βρίσκοντας αυτά που μας ανατάσσουν ως άνθρωπο, Έθνος και πατρίδα Οι άνθρωποι ως συνήθως καταλαμβάνουν κάποιο ζωτικό χώρο. Αυτόν τον χώρο τον προστατεύουν, όπως προστατεύουν τα ζώα τις φωλιές τους. Κανένα ζώο δεν θα παραπονεθεί αν ο κτίστης δεν μετέφερε την τάδε ποικιλία κλαδιού για την ανοικοδόμηση της φωλιάς, από την στιγμή που το αποτέλεσμα της κάλυψης της ανάγκης πραγματοποιείται επακριβώς. Οι άνθρωποι συνήθως φαντασιώνονται για τα γύρο τους, ότι τα θέλουν έτσι ή αλλιώς. Κοίταζα νωρίτερα τον κήπο μας. Είχα την ψευδαίσθηση πως αν όλες οι γλάστρες ήταν παράδειγμα καφέ ή πράσινες, θα ήταν όλα οπτικά πιο όμορφα. Με την οικονομική δυσπραγία έχουν επιστρατευτεί από κεσέδες γιαουρτιού, μέχρι κουβάδες πλαστικών χρωμάτων. Κοιτάζοντας σήμερα τα φυτά ανθισμένα και θαυμάζοντας την ομορφιά τους, κοσμημένα με την πετούμενη ζωή που φιλοξενούσαν, ένοιωσα παρ’ όλη την "πολυφωνία" και την ασχετοσύνη των δοχείων που έπαιζαν τον ρόλο της γλάστρας, σε τίποτα να μην μειώνει την ομορφιά και την πανδαισία των χρωμάτων, των λουλουδιών και των νοημάτων τους. Μου άρεσε και με χαροποιούσε αυτό που έβλεπα, μην θεωρώντας καν κακοτεχνία τα άσχετα δοχεία, αφού ήταν η έσχατη αναγκαστική πινελιά, καθ΄όσον η πρώτη ήταν η ευ μορφιά της έκφρασης και ομιλίας έκαστου φυτικού είδους. Κολλά το μυαλό των ανθρώπων τελικά σε φανταστικές απόψεις περί ωραίου και όμορφου. Το ίδιο συμβαίνει και με τον ζωτικό χώρο, που εν προκειμένω αντιπροσωπεύει την μεγάλη μας φωλιά, την πατρίδα μας. Ίσως αρκετοί να υποτιμούν την ιδέα της φιλοσοφίας και να εμμένουν καθαρά στην τετράγωνη λογική. Όταν η τετράγωνη λογική τύχει να συμπίπτει με την τρέχουσα πραγματικότητα και ανάγκη, τα πράγματα είναι σχετικά ασφαλή. Όταν όμως ως τετράγωνη λογική θεωρείται κάτι που δεν μπορεί να υφίσταται εξ αντικειμένου, λογικής, φύσεως, δικαίου, ισορροπίας και αρμονίας, τότε τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα και διασπαστικά. Ως ελάχιστο παρανομαστή και συνέπεια, δεν μπορώ να δεχθώ, σε καλοπροαίρετες περιπτώσεις φυσικά σύναξης ανθρώπων, ότι δεν μπορώ να συμφωνήσω απαραίτητα με κάποιον περί ευρώ ή δραχμής, όταν χάνεται το όλον. Η διαφωνία αφορά ένα επιμέρους στοιχείο αξιόλογο κατά τα άλλα προβλήματος, αξιολογότερο όμως όλων είναι το «όλον». Το «όλον» στην περίπτωση που εξετάζουμε λέγεται Ελλάδα, άσχετα με την αντίληψη μας περί αυτής. Πχ. η Μεγάλη ή η αρχαία Ελλάδα ή κατά άλλον η ψωροκώσταινα. Δεν παύει και για τους δύο ή για όσους το νοιώθουν, να είναι η Ελλάδα- η πατρίδα μας, η μεγάλη μας φωλιά, ο ζωτικός και πατρογονικός μας χώρος. Προτιμάμε να γίνουμε δηλαδή οι γραφικοί τύποι μιας ξεκληρισμένης ξεχασμένης φυλής, όπως οι Ίνκας που για τον περισσότερο κόσμο υπάρχουν μόνον στις σελίδες της ιστορίας, κι όμως ζουν περιθωριοποιημένες φολκλόρ φιγούρες, ανάμεσα σε άλλες ξενόφερτες φυλές στην γη τους, όπως το ίδιο συμβαίνει με τους Ινδιάνους ή τις φυλές του Αμαζονίου ; Υπάρχει κάτι πιο σημαντικό βρε άνθρωπε να μην μπορεί να ξεπεράσεις τούτες τις απλές αλήθειες ; Οι περισσότεροι χάνουν τον προσανατολισμό τους ή στρέφουν την προσοχή τους, σε κάτι που θα σκεφτεί ο ένας και ο άλλος. Τι θα προτείνει ή θα προφητέψει ο δείνα ή θα κινδυνολογήσει ο τάδε ή τι προτίθενται και αν προτίθενται πως προτίθενται να πράξουν οι ολίγιστοι, ενώ την αλήθεια την κρατά μέσα στα ίδια του τα χέρια ο καθένας από μας. Δεν κάνει αυτό που θα έπρεπε να κάνει, το οποίον δεν διαφέρει από αυτό που οργανώνουν και προστατεύουν οι ελάχιστοι εγκέφαλοι για τα συμφέροντά τους. Στην Στην συνέχεια, όλοι ψάχνουν για έναν εγκέφαλο που θα ηγηθεί. Μπορεί να περιμένουν τον Μέγα Αλέξανδρο, δεν ξέρω. Μα πως θα είναι αυτός ο ηγέτης ; Θα είναι ένας άλλος σωτήρας που θα εκφράσει μια λάιτ συστημική κατάσταση ; Θα τον περιμένει να γίνει γνωστός από τα μέσα ενημέρωσης, για να αποκτήσει ρεύμα κοπαδιού, να τραβήξει και τους υπόλοιπους ; Να κατέβει από τον ουρανό ; Να στηρίξει την όποια προβολή ενός ατόμου με μέσον το χρήμα και επομένως την διαπλοκή, αυτό δηλαδή που κατακρίνουμε σήμερα ; Και όλα αυτά επειδή δεν μπορούμε να γνωριστούμε μεταξύ μας, χωρίς να νοιώθει κανείς ήδη εντός του, πιο είναι το υπέρτατο ιδανικό και πιο το σαφές όριο της καθολικά μη διαπραγμάτευσής του ; Με άλλα λόγια προσωπικά οράματα, ιδανικά, στόχοι και όχι βάσει κάποιων τρίτων και των νουθεσιών τους, δεν υπάρχουν, ως ελάχιστο αλλά βασικό θεμέλιο. Από τους γνωστούς δημόσιους, κλασικά ο ένας όπως πάντα θα βρωμάει και ο άλλος θα ξινίζει. Δεν λέω, οι περισσότερες των περιπτώσεων μπορεί να άπτονται μιας τέτοιας κριτικής. Ειδικά όταν υπάρχουν αποχρώσεις ενδείξεις μέχρι και αποδείξεις - πράξεις - τοποθετήσεις, στεγάζοντας τα περί της ορθότητας του συμπεράσματος. Στις μεταξύ μας όμως καθημερινές και απλές σχέσεις των ανθρώπων, από τον εργάτη μέχρι τον επιστήμονα (αρκεί να μην είναι τεχνοκράτης χα χα χα), η εμπιστοσύνη κυλά ευκολότερα, πάντοτε έχοντας τα μάτια 1114 ! Θέλω να πω, είμαστε τόσο ανάξιοι να αναδειχθεί ένας άνθρωπος ή μια μικρή μερίδα ανθρώπων που θα εκπροσωπήσουν τα συμφέροντα ενός λαού που θα τους εμπιστευθεί πάνω στις ευκρινώς γνωστοποιημένες ιδέες, προτάσεις και προθέσεις και, θα έπρεπε να είναι ο καπετάν ένας Χ, Ψ, Ω ; Έχει περάσει τόσο χρονικό διάστημα και δεν είμαστε σε θέση να προσδιορίσουμε πρώτα μέσα μας, βασικές αρχές και όρια. Κάνουμε άσκοπες κινήσεις, κάνουμε άσκοπες σκέψεις, προτάσσουμε άσχετα εμπόδια, χάνουμε πολύτιμους χρόνους και τελικά περιστρεφόμαστε πέριξ του εαυτού μας . Για πείτε μου με το χέρι στην καρδιά και πιο πολύ αυτοί που κατέχουν πτυχία και ο νους τους ...... κατεβάζει, όπως έλεγαν οι παλαιοί, προς τα που να στρέψω την προσοχή της Ντροπής και της Αισχύνης ; Νάγια Προσωπική επισήμανση, απευθυνόμενη προς κάθε Έλληνα που θέλει να σέβεται τον εαυτόν του.

Προσπαθώντας να κυκλοφορήσω ανάμεσα σε ζεστές προθέσεις ανθρώπων, κάνω και εγώ τις δικές μου επισημάνσεις, τις δικές μου διαπιστώσεις.

Άνθρωποι, που δεν μπορείς να πεις εκ των προτέρων πως δεν έχουν αγαθές σκέψεις και όμως σφάλλουν. Σφάλλουν ως προς το πως αντιλαμβάνονται τις καταστάσεις. 

Έχοντας ως φάρο στην εξαγωγή των απόψεών μου αρχικά τις καλλίτερες των προθέσεων εκ μέρους όλων των συμμετεχόντων ανά περίπτωση, το όχι και τόσο θετικό συμπέρασμα ενάγεται ως προς τον τρόπο αντίληψης που διακατέχει ολόκληρη την κοινωνία μας. 

Για να κάνω τα πράγματα πιο εύκολα θα φέρω ένα παράδειγμα. 

Όταν συναθροίζονται οι άνθρωποι να βρουν τις κοινές συνισταμένες τους, προσπαθούν να τις βρουν μέσα από τα όποια πιστεύω τους. Όμως αυτό είναι πέρα για πέρα λάθος, γιατί αυτό ακριβώς είναι που τους διχάζει.  

Δεν βλέπουμε ένα αντικείμενο το ίδιο, από την στιγμή που έχουμε διαφορετικό σημείο αναφοράς όρασής του.  Το αντικείμενο είναι πάντα μεν το ίδιο, όχι όμως οι οπτικές γωνίες, συνεπώς τα συμπεράσματα. 

Η περίπτωση η οποία εξετάζεται, αφορά τα διάφορα «πιστεύω», που θα έπρεπε να είναι «νομίζω» αντ’  αυτού.    Ο ένας μπορεί να πιστεύει ή να νομίζει ως σωστό την έξοδο από το ευρώ, ενώ ένας άλλος πως αυτό είναι ολέθριο. Δεν είναι κακό να έχει ο οποιοσδήποτε την εξονυχιστική αποκρυσταλλωμένη άποψή του και να γνωρίζει τα όρια της άποψης του. Όταν όμως οι άνθρωποι βάζουν ως προϋπόθεση πως θα πρέπει να συμφωνήσουν σε αυτά που ούτε και αυτοί που τα σχεδιάζουν, δεν γνωρίζουν ακριβώς στο που και πως θα καταλήξουν από αστάθμητους παράγοντες και όχι όπως τα έχουν προ υπολογίσει από χρόνια, είναι πέρα για πέρα παράλογο !  Το ευρώ ή η δραχμή δεν είναι ιδανικά, είναι τρόποι και εργαλεία.  Έχουμε παρεξηγήσει εντελώς τι σημαίνει ιδανικό και τι τρόπος.

Έχουν απόλυτα δίκιο όσοι ισχυρίζονται πως το πρόβλημα δεν είναι στην ουσία το ευρώ, προσπερνώντας αν δομήθηκε για να δημιουργεί χρέη – αυτός είναι δεύτερος παράγοντας. Το πρόβλημά μας είναι πρώτον πως νοείται η έννοια άνθρωπος και δεύτερον πως νοείται η έννοια ζωή.  Δεν είναι πρώτη φορά που τα εκφράζω.  Μια αλήθεια – μια αξία – μια αρχή  δεν αλλάζουν στον ανθρώπινο χρόνο.  Εδώ όμως έχουν αντιστραφεί οι όροι.   

Προηγείται η καταστροφή, έπεται η άποψη από την οποία προξενείται η καταστροφή και τελευταία ακολουθεί η ζωή !  Την ευτυχία και την ευδαιμονία – η οποία ευδαιμονία ουδόλως έχει σχέση με ποσότητες αλλά με ποιότητες, δεν την φέρνουν τα νομίσματα, αλλά οι μεταξύ των ανθρώπων σχέσεις.  Όπως στον έρωτα. Μπορεί τριγύρω να γίνεται της κακομοίρας, αλλά το ερωτευμένο ζευγάρι να μην αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει ή και αν αντιλαμβάνεται να μην το ενδιαφέρει τι θα επακολουθήσει, αφού η ευδαιμονία που αγκαλιάζει το νόημα της ύπαρξης της σχέσης του, βρίσκεται υπεράνω και έξω όλων. Ακριβώς όπως αν προσπαθούσαμε να δούμε ένα αντικείμενο ιπτάμενοι πέριξ και άνω αυτού ! Όπως αν ξεχνούσαμε αυτά που μας χωρίζουν, βρίσκοντας αυτά που μας ανατάσσουν ως άνθρωπο, Έθνος και πατρίδα

Οι άνθρωποι ως συνήθως καταλαμβάνουν κάποιο ζωτικό χώρο. Αυτόν τον χώρο τον προστατεύουν, όπως προστατεύουν τα ζώα τις φωλιές τους.  Κανένα ζώο δεν θα παραπονεθεί αν ο κτίστης δεν μετέφερε την τάδε ποικιλία κλαδιού για την ανοικοδόμηση της φωλιάς, από την στιγμή που το αποτέλεσμα της κάλυψης της ανάγκης πραγματοποιείται επακριβώς.  Οι άνθρωποι συνήθως φαντασιώνονται για τα γύρο τους, ότι τα θέλουν έτσι ή αλλιώς.   

Κοίταζα νωρίτερα τον κήπο μας.  Είχα την ψευδαίσθηση πως αν όλες οι γλάστρες ήταν παράδειγμα καφέ ή πράσινες, θα ήταν όλα οπτικά πιο όμορφα.  Με την οικονομική δυσπραγία έχουν επιστρατευτεί από κεσέδες γιαουρτιού, μέχρι κουβάδες πλαστικών χρωμάτων. Κοιτάζοντας σήμερα τα φυτά ανθισμένα και θαυμάζοντας την ομορφιά τους, κοσμημένα με την πετούμενη ζωή που φιλοξενούσαν, ένοιωσα παρ’ όλη την "πολυφωνία" και την ασχετοσύνη των δοχείων που έπαιζαν τον ρόλο της γλάστρας, σε τίποτα να μην μειώνει την ομορφιά και την πανδαισία των χρωμάτων, των λουλουδιών και των νοημάτων τους.  Μου άρεσε και με χαροποιούσε αυτό που έβλεπα, μην θεωρώντας καν κακοτεχνία τα άσχετα δοχεία, αφού ήταν η έσχατη αναγκαστική πινελιά, καθ΄όσον η πρώτη ήταν η ευ μορφιά της έκφρασης και ομιλίας έκαστου φυτικού είδους.  

Κολλά το μυαλό των ανθρώπων τελικά σε φανταστικές απόψεις περί ωραίου και όμορφου. Το ίδιο συμβαίνει και με τον ζωτικό χώρο, που εν προκειμένω αντιπροσωπεύει  την μεγάλη μας φωλιά, την πατρίδα μας.   

Ίσως αρκετοί να υποτιμούν την ιδέα της φιλοσοφίας και να εμμένουν καθαρά στην τετράγωνη λογική.  Όταν η τετράγωνη λογική τύχει να συμπίπτει με την τρέχουσα πραγματικότητα και ανάγκη, τα πράγματα είναι σχετικά ασφαλή. Όταν όμως ως τετράγωνη λογική θεωρείται κάτι που δεν μπορεί να υφίσταται εξ αντικειμένου, λογικής, φύσεως, δικαίου, ισορροπίας και αρμονίας, τότε τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα και διασπαστικά.   

Ως ελάχιστο παρανομαστή και συνέπεια, δεν μπορώ να δεχθώ, σε καλοπροαίρετες περιπτώσεις φυσικά σύναξης ανθρώπων, ότι δεν μπορώ να συμφωνήσω απαραίτητα με κάποιον περί ευρώ ή δραχμής, όταν χάνεται το όλον. Η διαφωνία αφορά ένα επιμέρους στοιχείο αξιόλογο κατά τα άλλα προβλήματος, αξιολογότερο όμως όλων είναι το «όλον».  Το «όλον» στην περίπτωση που εξετάζουμε λέγεται Ελλάδα, άσχετα με την αντίληψη μας περί αυτής.  Πχ. η Μεγάλη ή η αρχαία Ελλάδα ή κατά άλλον η ψωροκώσταινα. Δεν παύει και για τους δύο ή για όσους το νοιώθουν, να είναι η Ελλάδα-  η πατρίδα μας, η μεγάλη μας φωλιά, ο ζωτικός και πατρογονικός μας χώρος.   

Προτιμάμε να γίνουμε δηλαδή οι γραφικοί τύποι μιας ξεκληρισμένης ξεχασμένης φυλής, όπως οι Ίνκας που για τον περισσότερο κόσμο υπάρχουν μόνον στις σελίδες της ιστορίας, κι όμως ζουν περιθωριοποιημένες φολκλόρ φιγούρες, ανάμεσα σε άλλες ξενόφερτες φυλές στην γη τους, όπως το ίδιο συμβαίνει με τους Ινδιάνους ή τις φυλές του Αμαζονίου ;                                                                                                                                                   

Υπάρχει κάτι πιο σημαντικό βρε άνθρωπε να μην μπορεί να ξεπεράσεις τούτες τις απλές αλήθειες ;  

Οι περισσότεροι χάνουν τον προσανατολισμό τους ή στρέφουν την προσοχή τους, σε κάτι που θα σκεφτεί ο ένας και ο άλλος. Τι θα προτείνει ή θα προφητέψει ο δείνα ή θα κινδυνολογήσει ο τάδε ή τι προτίθενται και αν προτίθενται πως προτίθενται να πράξουν οι ολίγιστοι, ενώ την αλήθεια την κρατά μέσα στα ίδια του τα χέρια ο καθένας από μας.  Δεν κάνει αυτό που θα έπρεπε να κάνει, το οποίον δεν διαφέρει από αυτό που οργανώνουν και προστατεύουν οι ελάχιστοι εγκέφαλοι για τα συμφέροντά τους.                                                                                                                                                                                   Στην Στην συνέχεια, όλοι ψάχνουν για έναν εγκέφαλο που θα ηγηθεί.   Μπορεί να περιμένουν τον Μέγα Αλέξανδρο, δεν ξέρω.   Μα πως θα είναι αυτός ο ηγέτης ;  Θα είναι ένας άλλος σωτήρας που θα εκφράσει μια λάιτ συστημική κατάσταση ;  Θα τον περιμένει να γίνει γνωστός από τα μέσα ενημέρωσης, για να αποκτήσει ρεύμα κοπαδιού, να τραβήξει και τους υπόλοιπους ;  Να κατέβει από τον ουρανό ; Να στηρίξει την όποια προβολή ενός ατόμου με μέσον το χρήμα και επομένως την διαπλοκή, αυτό δηλαδή που κατακρίνουμε σήμερα ;   

Και όλα αυτά επειδή δεν μπορούμε να γνωριστούμε μεταξύ μας, χωρίς να νοιώθει κανείς ήδη εντός του, πιο είναι το υπέρτατο ιδανικό και πιο το σαφές όριο της καθολικά μη διαπραγμάτευσής του ; 

Με άλλα λόγια προσωπικά οράματα, ιδανικά, στόχοι και όχι βάσει κάποιων τρίτων και των νουθεσιών τους, δεν υπάρχουν, ως ελάχιστο αλλά βασικό θεμέλιο.  Από τους γνωστούς δημόσιους, κλασικά ο ένας όπως πάντα θα βρωμάει και ο άλλος  θα ξινίζει.   Δεν λέω, οι περισσότερες των περιπτώσεων μπορεί να άπτονται μιας τέτοιας κριτικής.  Ειδικά όταν υπάρχουν αποχρώσεις ενδείξεις μέχρι και αποδείξεις - πράξεις - τοποθετήσεις, στεγάζοντας τα περί της ορθότητας του συμπεράσματος. 

Στις μεταξύ μας όμως καθημερινές και απλές σχέσεις των ανθρώπων, από τον εργάτη μέχρι τον επιστήμονα (αρκεί να μην είναι τεχνοκράτης χα χα χα),  η εμπιστοσύνη κυλά ευκολότερα, πάντοτε έχοντας τα μάτια 1114 !  Θέλω να πω, είμαστε τόσο ανάξιοι να αναδειχθεί ένας άνθρωπος ή μια μικρή μερίδα ανθρώπων που θα εκπροσωπήσουν τα συμφέροντα ενός λαού που θα τους εμπιστευθεί πάνω στις ευκρινώς γνωστοποιημένες ιδέες, προτάσεις και προθέσεις και, θα έπρεπε να είναι ο καπετάν ένας Χ, Ψ, Ω ;  

Έχει περάσει τόσο χρονικό διάστημα και δεν είμαστε σε θέση να προσδιορίσουμε πρώτα μέσα μας, βασικές αρχές και όρια.  Κάνουμε άσκοπες κινήσεις, κάνουμε άσκοπες σκέψεις, προτάσσουμε άσχετα εμπόδια, χάνουμε πολύτιμους χρόνους και τελικά περιστρεφόμαστε πέριξ του εαυτού μας .                   

Για πείτε μου με το χέρι στην καρδιά και πιο πολύ αυτοί που κατέχουν πτυχία και ο νους τους ...... κατεβάζει, όπως έλεγαν οι παλαιοί, προς τα που να στρέψω την προσοχή της Ντροπής και της Αισχύνης ;

Νάγια