ΑΝΤΩΝΑΚΗ, ΕΣΥ ΣΟΥΠΕΡ ΣΤΑΡ
Δεν
γελάνε πια όλοι οι Ελληνες. Θα ήθελα να γράψω για μια μέρα που να
γελάει το χείλι των πολλών Ελλήνων, χωρίς να γελάσουν μετά μαζί τους,
που γελάσανε, αλλά πάντα διαπιστώνω ότι μόνο όσοι είναι σε κυβερνητικά
πόστα, όσοι είναι βολεμένοι στις παρυφές των κυβερνητικών συμφερόντων
και της πολιτικής εξουσίας γενικότερα, γελάνε μόνιμα....
του Στέλιου Συρμόγλου
Γελάνε μ’ αυτά που λένε. Γελάνε μ’ αυτά που ακούμε. Γελάνε μ’ αυτά που κάνουν και γελάνε μ’ αυτά που παθαίνουμε….Γελάνε με τις “καλύτερες μέρες”, γιατί απεδείχθησαν μόνο δικές τους και δεν έγιναν ποτέ δικές μας. Τέτοια εύθυμη κυβέρνηση και μάλιστα τρικομματική, δεν ξανάδε ο μαυρότοπος. Τι να σας θυμίζω τώρα…
Γελάνε οι κυβερνώντες με τα χάλια μας. Γελάνε και οι ξένοι με τα “χάλια” των κυβερνώντων. Και σκέφτομαι ότι η αδιαμαρτύρητη κοινωνική ομοιομορφία, μεταβάλλει τη χώρα σε μια…γαλέρα σκλάβων της αναπόδραστης ανάγκης και στερεώνει την εξουσία των διαφόρων κατεργάρηδων, ανεξαρτήτως πολιτικής απόχρωσης.
Ο “Αντωνάκης” του τίτλου του άρθρου δεν έχει να κάνει με τον ένοικο του Μαξίμου. Εχει να κάνει με τον δυσπραγούντα Ελληνα. Τον Ελληνα που πλέον δεν ονειρεύεται, ούτε ελπίζει. Αυτόν που τον κρατούν άυπνο οι εφιάλτες της επιβίωσης είτε είναι μισθοσυντήρητος, συνταξιούχος, μικρομεσαίος και πολύ περισσότερο άνεργος και απελπισμένος από την εναγώνια προσπάθειά του να διασφαλίσει στοιχειωδώς την αξιοπρέπειά του.
Ο “Αντωνάκης” είναι ένας από εμάς, όχι από τους “βολεμένους” παρατρεχάμενους στους διαδρόμους της εξουσίας. Είναι ο άνθρωπος που για χρόνια διαπιστώνει ότι στον τόπο μας η ανευθυνότητα καθημερινά αθροίζεται και η υπευθυνότητα αφαιρείται σχεδόν σ’ όλα τα επίπεδα της δημόσιας ζωής.
Ο “Αντωνάκης”, αυτός ο συμπαθέστατος μισθοσυντήρητος, ο μικροσυναταξιούχος, ο μεροκαματιάρης, ο υπομονετικά “στημένος” στην ουρά του ΟΑΕΔ για το επίδομα της πείνας, που η “γενναιόδωρη” Πολιτεία του εξασφάλισε, κάποτε έκανε όνειρα και ψήφιζε ΠΑΣΟΚ. Το ’81 ψήφισε την “αλλαγή” και εντυπωσιάστηκε απο τα επιχρυσωμένα λόγια του Ανδρέα Παπανδρέου. Είχε μάλιστα φοβηθεί από την ένταξη της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ και έβλεπε στον ύπνο του “ξένα και ντόπια μονοπώλια να ρουφάνε τον κόποτου…”. Σήμερα, βέβαια, εκφοβισμένος εμφανίζεται στις δημοσκοπήσεις να επικροτεί την παραμονή της χώρας στο Ευρώ…Το ’85 ξαναψήφισε ΠΑΣΟΚ, γιατί έκανε πάλι όνειρα για “καλύτερες μέρες”, που δεν υποσχόταν ο…νεοφιλελευθερισμός του Μητσοτάκη.
Μετά το 1990, για να απαλλαγεί από την “ημικρανία” των καλύτερων ημερών του ΠΑΣΟΚ και τη …σοσιαλιστική επιδρομή χωρίς σοσιαλισμό του εσμού των πασοκικών λυκανθρώπων, ψήφισε ΝΔ. Και ακολούθησαν απογοητεύσεις επί των απογοητεύσεων. Και μετά “ασπάστηκε” την εκσυγχρονιστική αντίληψη του Σημίτη, με το “φαγοπότι” των επιτηδείων σε πολιτικό και επιχειρηματικό επίπεδο καλά να κρατεί…Και επιτέλους προσέκρουσε στην…επανίδρυση του κράτους με την υπογραφή του “κουρασμένου”, όπως αυτοπροσδιορίστηκε, Κώστα Καραμανλή και απέκτησε “εξοφθαλμία”, για όσα είδε να γκρεμίζονται αντί να κτίζονται….
Κι όταν ο ανεκδιήγητος “περιηγητής της βλακείας” Γιώργος Παπανδρέου του είπε “λεφτά υπάρχουν”, αναπτερώθηκαν οι ελπίδες του Αντωνάκη και ψήφισε για μια ακόμα φορά ένα συρφερτό ανικάνων και απατεώνων, για να καταλήξει ο Αντωνάκης “δέσμιος” της Τρόικας και εσαεί δανειζόμενος και ανήμπορος πολίτης της Ευρώπης, με τον άλλο “κάλπικο” Αντωνάκη του Μαξίμου να εμφανίζεται ως “σωτήρας” του, συνεργαζόμενος μάλιστα με τους “δολοφόνους” της αξιοπρέπειας και της λογικής του…
Ο “Αντωνάκης” σήμερα δεινοπαθεί και ο άλλος…με τις ψυχικές μεταπτώσεις Αντωνάκης πολιτικά ψυχορραγεί, αλλά μολονότι του λένε ότι οσονούπω
θα βρεθεί στο πολιτικό νεκροτομείο, σχεδιάζει ανασχηματισμό και με ύφος αυτάρεσκο επιμένει στην οσφυοκαμψία του προς τους δανειστές και μάλιστα στους υπαλλήλους τους, όποτε μας επισκέπτονται στην Αθήνα για να μας θέσουν νέα εκφοβιστικλά διλήμματα, προσβλέποντας έτσι ο Αντωνάκης του Μαξίμου στην παράταση του πανικού του Αντωνάκη της συνοικιακής λογικής και του φόβου της επιβίωσης ή της απώλειας των όποιων κεκτημένων…
Τι να πει κανείς στον Αντωνάκη της συνοικίας και της βιοπάλης; Να είναι ψύχραιμος και να ελπίζει; Εξουσία, σύνελθε, θα μπορούσε να φωνάξει ο Αντωνάκης, ο κάθε Αντωνάκης, σ’ όλους εκείνους τους εξουσιαστές, που η ευαισθησία τους έχει υποστεί καθίζηση και φτάσανε σε μια στάση ζωής πούπουλου και φτερού. Το πρώτο πετάει κατά τους ανέμους. Το δεύτερο επιπλέει κατά τον κυματισμό.
Να επιστρατεύονται οι όποιοι κροκόδειλοι της εξουσίας απ’ όλα τα έλη, γρυλίζοντες και κλαυθμηρίζοντες, για να μας παραπείσουν για την ορθότητα της πολιτικής τους, χωρίς οι ίδιοι να δίνουν έστω το παράδειγμα της λιτής και έντιμης ζωής, είναι τουλάχιστον εθνική εξαχρείωση…
Γιατί τόση αναλγησία και αδιαφορία για τον Αντωνάκη, κύριοι της αποβλακωμένης εξουσίας; Στις πλάτες του και στην αφέλειά του, στην ευπιστία του και στα όνειρά του στηριχθήκατε, για να πραγματώσετε τα δικά σας πολιτικά και οικονομικά όνειρα, κάνοντας τα δικά του κονιορτό…
Τον γδύσατε και τον εξευτελίσατε, αλλά αναξιοκράτες και αδηφάγοι εξουσιαστές, σταμάτηστε εδώ. Κάποτε η Δίκη – θυμηθείτε οι λίγοι που διαβάσατε, γιατί οι πολλοί είιτε απαίδευτοι – ο Δίας λέει ο Πρωταγόρας, λυπήθηκε τους ανθρώπους και τους έστειλε την Αιδώ και τη Δίκη, για να κοσμούν, να διασώζουν την κοσμιότητα της ζωής τους. Εσείς γιατί σκοτώνετε τις αρχές του, το ήθος του, το φιλότιμό του, τους ηθικούς του φραγμούς, τις ελπίδες του και την ευαισθησία του Αντωνάκη;
Και τι γυρεύουν όλες τούτες οι ελαστικές συνειδήσεις σ’ αυτόν τον τόπο; Αιδώς Αργείοι, πριν ενσκύψει η Δίκη, που έρχεται καλπάζοντας, όπως οι τέσσερις ιππότες της Αποκάλυψης του Μπέρκμαν. Θα είναι πάρα πολύ αργά. Ηδη είναι αργά για όλους τους Ελληνες, για εσένα Αντωνάκη, της συνοικιακής λογικής, αλλά πραγματικού σούπερ στάρ!..Και για σένα Αντωνάκη του Μαξίμου και της κάλπικης λογικής. Η ζωή επιφυλάσσει πληθώρα δυσάρεστων εκπλήξεων και ανατροπών. Για όλους τους… Αντωνάκηδες αυτής της ηλιόλουστης χώρας. Μίζερους, φοβισμένους, προνομιούχους και χορτασμένους!..
Δεν
γελάνε πια όλοι οι Ελληνες. Θα ήθελα να γράψω για μια μέρα που να
γελάει το χείλι των πολλών Ελλήνων, χωρίς να γελάσουν μετά μαζί τους,
που γελάσανε, αλλά πάντα διαπιστώνω ότι μόνο όσοι είναι σε κυβερνητικά
πόστα, όσοι είναι βολεμένοι στις παρυφές των κυβερνητικών συμφερόντων
και της πολιτικής εξουσίας γενικότερα, γελάνε μόνιμα....του Στέλιου Συρμόγλου
Γελάνε μ’ αυτά που λένε. Γελάνε μ’ αυτά που ακούμε. Γελάνε μ’ αυτά που κάνουν και γελάνε μ’ αυτά που παθαίνουμε….Γελάνε με τις “καλύτερες μέρες”, γιατί απεδείχθησαν μόνο δικές τους και δεν έγιναν ποτέ δικές μας. Τέτοια εύθυμη κυβέρνηση και μάλιστα τρικομματική, δεν ξανάδε ο μαυρότοπος. Τι να σας θυμίζω τώρα…
Γελάνε οι κυβερνώντες με τα χάλια μας. Γελάνε και οι ξένοι με τα “χάλια” των κυβερνώντων. Και σκέφτομαι ότι η αδιαμαρτύρητη κοινωνική ομοιομορφία, μεταβάλλει τη χώρα σε μια…γαλέρα σκλάβων της αναπόδραστης ανάγκης και στερεώνει την εξουσία των διαφόρων κατεργάρηδων, ανεξαρτήτως πολιτικής απόχρωσης.
Ο “Αντωνάκης” του τίτλου του άρθρου δεν έχει να κάνει με τον ένοικο του Μαξίμου. Εχει να κάνει με τον δυσπραγούντα Ελληνα. Τον Ελληνα που πλέον δεν ονειρεύεται, ούτε ελπίζει. Αυτόν που τον κρατούν άυπνο οι εφιάλτες της επιβίωσης είτε είναι μισθοσυντήρητος, συνταξιούχος, μικρομεσαίος και πολύ περισσότερο άνεργος και απελπισμένος από την εναγώνια προσπάθειά του να διασφαλίσει στοιχειωδώς την αξιοπρέπειά του.
Ο “Αντωνάκης” είναι ένας από εμάς, όχι από τους “βολεμένους” παρατρεχάμενους στους διαδρόμους της εξουσίας. Είναι ο άνθρωπος που για χρόνια διαπιστώνει ότι στον τόπο μας η ανευθυνότητα καθημερινά αθροίζεται και η υπευθυνότητα αφαιρείται σχεδόν σ’ όλα τα επίπεδα της δημόσιας ζωής.
Ο “Αντωνάκης”, αυτός ο συμπαθέστατος μισθοσυντήρητος, ο μικροσυναταξιούχος, ο μεροκαματιάρης, ο υπομονετικά “στημένος” στην ουρά του ΟΑΕΔ για το επίδομα της πείνας, που η “γενναιόδωρη” Πολιτεία του εξασφάλισε, κάποτε έκανε όνειρα και ψήφιζε ΠΑΣΟΚ. Το ’81 ψήφισε την “αλλαγή” και εντυπωσιάστηκε απο τα επιχρυσωμένα λόγια του Ανδρέα Παπανδρέου. Είχε μάλιστα φοβηθεί από την ένταξη της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ και έβλεπε στον ύπνο του “ξένα και ντόπια μονοπώλια να ρουφάνε τον κόποτου…”. Σήμερα, βέβαια, εκφοβισμένος εμφανίζεται στις δημοσκοπήσεις να επικροτεί την παραμονή της χώρας στο Ευρώ…Το ’85 ξαναψήφισε ΠΑΣΟΚ, γιατί έκανε πάλι όνειρα για “καλύτερες μέρες”, που δεν υποσχόταν ο…νεοφιλελευθερισμός του Μητσοτάκη.
Μετά το 1990, για να απαλλαγεί από την “ημικρανία” των καλύτερων ημερών του ΠΑΣΟΚ και τη …σοσιαλιστική επιδρομή χωρίς σοσιαλισμό του εσμού των πασοκικών λυκανθρώπων, ψήφισε ΝΔ. Και ακολούθησαν απογοητεύσεις επί των απογοητεύσεων. Και μετά “ασπάστηκε” την εκσυγχρονιστική αντίληψη του Σημίτη, με το “φαγοπότι” των επιτηδείων σε πολιτικό και επιχειρηματικό επίπεδο καλά να κρατεί…Και επιτέλους προσέκρουσε στην…επανίδρυση του κράτους με την υπογραφή του “κουρασμένου”, όπως αυτοπροσδιορίστηκε, Κώστα Καραμανλή και απέκτησε “εξοφθαλμία”, για όσα είδε να γκρεμίζονται αντί να κτίζονται….
Κι όταν ο ανεκδιήγητος “περιηγητής της βλακείας” Γιώργος Παπανδρέου του είπε “λεφτά υπάρχουν”, αναπτερώθηκαν οι ελπίδες του Αντωνάκη και ψήφισε για μια ακόμα φορά ένα συρφερτό ανικάνων και απατεώνων, για να καταλήξει ο Αντωνάκης “δέσμιος” της Τρόικας και εσαεί δανειζόμενος και ανήμπορος πολίτης της Ευρώπης, με τον άλλο “κάλπικο” Αντωνάκη του Μαξίμου να εμφανίζεται ως “σωτήρας” του, συνεργαζόμενος μάλιστα με τους “δολοφόνους” της αξιοπρέπειας και της λογικής του…
Ο “Αντωνάκης” σήμερα δεινοπαθεί και ο άλλος…με τις ψυχικές μεταπτώσεις Αντωνάκης πολιτικά ψυχορραγεί, αλλά μολονότι του λένε ότι οσονούπω
θα βρεθεί στο πολιτικό νεκροτομείο, σχεδιάζει ανασχηματισμό και με ύφος αυτάρεσκο επιμένει στην οσφυοκαμψία του προς τους δανειστές και μάλιστα στους υπαλλήλους τους, όποτε μας επισκέπτονται στην Αθήνα για να μας θέσουν νέα εκφοβιστικλά διλήμματα, προσβλέποντας έτσι ο Αντωνάκης του Μαξίμου στην παράταση του πανικού του Αντωνάκη της συνοικιακής λογικής και του φόβου της επιβίωσης ή της απώλειας των όποιων κεκτημένων…
Τι να πει κανείς στον Αντωνάκη της συνοικίας και της βιοπάλης; Να είναι ψύχραιμος και να ελπίζει; Εξουσία, σύνελθε, θα μπορούσε να φωνάξει ο Αντωνάκης, ο κάθε Αντωνάκης, σ’ όλους εκείνους τους εξουσιαστές, που η ευαισθησία τους έχει υποστεί καθίζηση και φτάσανε σε μια στάση ζωής πούπουλου και φτερού. Το πρώτο πετάει κατά τους ανέμους. Το δεύτερο επιπλέει κατά τον κυματισμό.
Να επιστρατεύονται οι όποιοι κροκόδειλοι της εξουσίας απ’ όλα τα έλη, γρυλίζοντες και κλαυθμηρίζοντες, για να μας παραπείσουν για την ορθότητα της πολιτικής τους, χωρίς οι ίδιοι να δίνουν έστω το παράδειγμα της λιτής και έντιμης ζωής, είναι τουλάχιστον εθνική εξαχρείωση…
Γιατί τόση αναλγησία και αδιαφορία για τον Αντωνάκη, κύριοι της αποβλακωμένης εξουσίας; Στις πλάτες του και στην αφέλειά του, στην ευπιστία του και στα όνειρά του στηριχθήκατε, για να πραγματώσετε τα δικά σας πολιτικά και οικονομικά όνειρα, κάνοντας τα δικά του κονιορτό…
Τον γδύσατε και τον εξευτελίσατε, αλλά αναξιοκράτες και αδηφάγοι εξουσιαστές, σταμάτηστε εδώ. Κάποτε η Δίκη – θυμηθείτε οι λίγοι που διαβάσατε, γιατί οι πολλοί είιτε απαίδευτοι – ο Δίας λέει ο Πρωταγόρας, λυπήθηκε τους ανθρώπους και τους έστειλε την Αιδώ και τη Δίκη, για να κοσμούν, να διασώζουν την κοσμιότητα της ζωής τους. Εσείς γιατί σκοτώνετε τις αρχές του, το ήθος του, το φιλότιμό του, τους ηθικούς του φραγμούς, τις ελπίδες του και την ευαισθησία του Αντωνάκη;
Και τι γυρεύουν όλες τούτες οι ελαστικές συνειδήσεις σ’ αυτόν τον τόπο; Αιδώς Αργείοι, πριν ενσκύψει η Δίκη, που έρχεται καλπάζοντας, όπως οι τέσσερις ιππότες της Αποκάλυψης του Μπέρκμαν. Θα είναι πάρα πολύ αργά. Ηδη είναι αργά για όλους τους Ελληνες, για εσένα Αντωνάκη, της συνοικιακής λογικής, αλλά πραγματικού σούπερ στάρ!..Και για σένα Αντωνάκη του Μαξίμου και της κάλπικης λογικής. Η ζωή επιφυλάσσει πληθώρα δυσάρεστων εκπλήξεων και ανατροπών. Για όλους τους… Αντωνάκηδες αυτής της ηλιόλουστης χώρας. Μίζερους, φοβισμένους, προνομιούχους και χορτασμένους!..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου