σε συνταγματικό επίπεδο.
Η Κύπρος έχει προεδρική "δημοκρατία". Η Ελλάδα έχει προεδρευομένη "δημοκρατία". Στην Ελλάδα παραδόθηκαν τα πάντα άνευ όρων. Στην Κύπρο παραδόθηκαν σχεδόν τα πάντα άνευ όρων.
Η προεδρική δημοκρατία ήταν αρκετή για να ακουστεί ένα και μόνο όχι, αλλά δεν ήταν άρνηση στην διάλυση της Κύπρου, απλώς σε ένα συγκεκριμένο μέτρο: την ληστεία των καταθέσεων κάτω των 100.000€.
Δηλαδή πολύ απλά ούτε το κυπριακό πολίτευμα λειτούργησε ως όφειλε. Τουλάχιστον όμως είπε ένα όχι και αυτό το καθιστά καλύτερο από το δικό μας.
Η ψήφιση νομοσχεδίων που διαλύουν την Κύπρο και η παραχώρηση αρμοδιοτήτων προς τον κεντρικό τραπεζίτη από την κυπριακή βουλή επιβεβαιώνει χωρίς καμία αμφιβολία, αγαπητέ συνέλληνα, πως η αντιπροσώπευση δεν είναι δημοκρατία αλλά "δημοκρατία".
Προφανώς αν δεν καταφέρουμε οι πολίτες να γίνουμε Πολίτες και να βγάλουμε τα εισαγωγικά από την "δημοκρατία" ώστε να γίνει Δημοκρατία δεν έχουμε καμία πιθανότητα να ζήσουμε τις ζωές μας όπως θέλουμε.
Δεν λέω καλά, ευτυχισμένα, σωστά ή οτιδήποτε άλλο. Απλώς όπως θέλουμε. Μπορεί αυτό τελικά να αποδειχθεί χειρότερο από αυτό που ζούμε. Τουλάχιστον όμως θα το έχουμε αποφασίσει οι ίδιοι και δεν θα μας έχει επιβληθεί είτε άμεσα είτε έμμεσα μέσω της πουλημένης κλίκας που κυβερνά την Χώρα μας από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους.
Καθώς δεν είμαι της λογικής πως είμαστε ηλίθιοι ως άνθρωποι και ως κοινωνία θεωρώ μάλιστα πως θα τα πάμε πολύ καλύτερα απ' ό,τι μας έχουν επιβάλει να ζούμε.
Η έστω και προσχηματική άρνηση του κυπριακού κοινοβουλίου της κλοπής των μικροκαταθέσεων, έστω και με δεδομένη την αποδοχή της κλοπής των μεγαλύτερων καταθέσεων, μας μαθαίνει δύο σημαντικά ζητήματα, ή τουλάχιστον τα αποδεικνύει σε όσους από εμάς τα είχαν ήδη καταλάβει αγαπητέ συνέλληνα.
Το πρώτο είναι ότι ο διαχωρισμός των εξουσιών πρέπει να είναι απόλυτος. Ακόμα και στην Κύπρο που είναι υποτυπώδης (οι περισσότεροι βουλευτές είναι κομματικοί, αλλά εκλέγονται με {σχεδόν} απλή αναλογική) είδαμε την δυνατότητα να ειπωθεί και ένα όχι (ασχέτως αν είχε νόημα ή αν ήταν έτοιμοι για την συνέχεια κλπ). Σε εμάς που εκτελεστική και νομοθετική εξουσία είναι ταυτισμένες ούτε υποψία.
Το δεύτερο είναι πως όπου υπάρχει σύνδεση αντιπροσώπευσης με κόμματα η κατάσταση είναι χαμένη ανεξάρτητα του λοιπού συστήματος και των υπολοίπων θεσμών. Ακόμα κι αν τα δικαστήρια της Κύπρου αναιρούσαν όλο το μνημόνιο η ζημιά έχει γίνει ήδη και αυτό δεν μπορεί να αλλάξει. Μάλιστα οι αντιπρόσωποι του λαού φρόντισαν να μεταβιβάσουν τις αρμοδιότητές τους ώστε να μην χρειαστεί να πάρουν άλλες δύσκολες αποφάσεις αλλά να εξετάσουν εκ των υστέρων τα συμφωνηθέντα...
Οδηγούμαστε λοιπόν στο συμπέρασμα πως πρέπει να διαχωριστεί πλήρως η εκτελεστική εξουσία από την νομοθετική, με συνταγματικά κατοχυρωμένη εκλογή αποκλειστικά μη κομματικών ανεξάρτητων βουλευτών που ποτέ δεν είχαν υπάρξει μέλη κόμματος, του κρατικού μηχανισμού και των συνδικαλιστικών φορέων. Όχι προσωρινά αλλά μόνιμα.
Κάποιοι θα σκεφτούν πως το παραπάνω αποτελεί καταπάτηση των πολιτικών δικαιωμάτων αυτών που θεωρώ πως πρέπει να εξαιρεθούν από την δυνατότητα εκλογής στις θέσεις των βουλευτών. Αυτό το επιχείρημα είναι εσφαλμένο. Εδώ συζητάμε για καθαρή σύγκρουση συμφερόντων. Από την μία έχουμε τα συμφέροντα των πολιτών και από την άλλη ομάδες και σχηματισμούς οι οποίοι εξ' ορισμοί έχουν συγκεκριμένη στόχευση: την προώθηση ομαδικών ιδεολογιών και συμφερόντων ανεξάρτητα από το συμφέρον των πολιτών. Υπό αυτό το πρίσμα δεν υπάρχει καταπάτηση δικαιωμάτων αλλά ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟ μεταξύ αυτών και της θέσης του βουλευτή.
Επίσης καθίσταται σαφές πως για να μην μπορούν να μεταφέρουν της αρμοδιότητές τους σε κάποιους άλλους (όποιοι κι αν είναι αυτοί, κρατικοί ή μη φορείς) επίσης πρέπει αυτό να απαγορευτεί συνταγματικά. Κάθε εντεταλμένος δεν πρέπει να επιτρέπεται να μεταβιβάσει οποιαδήποτε αρμοδιότητα. Αν δεν μπορεί να ανταπεξέλθει μπορεί κάλλιστα να παραιτηθεί...
Και πώς θα ξέρουμε πως απλώς δεν θα παραβιαστούν τα παραπάνω; Πολύ απλά. Με τον ορισμό συγκεκριμένων ποινών για παραβίαση του συντάγματος με τουλάχιστον 5ετή κάθειρξη και με την θέσπιση συνταγματικού δικαστηρίου, εντός του οποίου θα αποφασίζουν ΕΝΟΡΚΟΙ πολίτες. Με συνταγματικά κατοχυρωμένη υποχρέωσή του να συνέρχεται άμεσα με κάθε καταγγελία και συγκεκριμένη διορία για την έκδοση αποφάσεων.
Και που ξέρουμε πως οι τυχαίοι ένορκοι πολίτες θα αποδώσουν (συνταγματική) δικαιοσύνη ορθά και στο πνεύμα του συντάγματος;
Η απάντηση είναι απλούστερη από την προηγούμενη. Αν οι πολίτες δεν είναι σε θέση να γνωρίζουν και να εφαρμόζουν ορθά τον καταστατικό χάρτη της χώρας τους, τον οποίοι οι ίδιοι θέσπισαν, τότε είναι έτσι κι αλλιώς καταδικασμένοι να υποδουλωθούν, όπως εμείς...
Σήμερα στην Ελλάδα οι περισσότεροι δεν έχουν διαβάσει καν το σύνταγμα. Δεν γνωρίζουν τις τραγικές ελλείψεις του που επιτρέπουν (ή μήπως φροντίζουν) να συμβαίνουν αυτά που ζούμε. Έτσι καταλήγουμε να θεωρούμε συλλογικά πως το σύνταγμα είναι καλό αλλά δεν εφαρμόζεται ...
Αυτό κι αν είναι αγαπητέ συνέλληνα ακόμα ένα θαύμα αυτής της έρημης χώρας ...
Όπως πάντα σε ευχαριστώ για το χρόνο που αφιέρωσες να με διαβάσεις.
Η Κύπρος έχει προεδρική "δημοκρατία". Η Ελλάδα έχει προεδρευομένη "δημοκρατία". Στην Ελλάδα παραδόθηκαν τα πάντα άνευ όρων. Στην Κύπρο παραδόθηκαν σχεδόν τα πάντα άνευ όρων.
Η προεδρική δημοκρατία ήταν αρκετή για να ακουστεί ένα και μόνο όχι, αλλά δεν ήταν άρνηση στην διάλυση της Κύπρου, απλώς σε ένα συγκεκριμένο μέτρο: την ληστεία των καταθέσεων κάτω των 100.000€.
Δηλαδή πολύ απλά ούτε το κυπριακό πολίτευμα λειτούργησε ως όφειλε. Τουλάχιστον όμως είπε ένα όχι και αυτό το καθιστά καλύτερο από το δικό μας.
Η ψήφιση νομοσχεδίων που διαλύουν την Κύπρο και η παραχώρηση αρμοδιοτήτων προς τον κεντρικό τραπεζίτη από την κυπριακή βουλή επιβεβαιώνει χωρίς καμία αμφιβολία, αγαπητέ συνέλληνα, πως η αντιπροσώπευση δεν είναι δημοκρατία αλλά "δημοκρατία".
Προφανώς αν δεν καταφέρουμε οι πολίτες να γίνουμε Πολίτες και να βγάλουμε τα εισαγωγικά από την "δημοκρατία" ώστε να γίνει Δημοκρατία δεν έχουμε καμία πιθανότητα να ζήσουμε τις ζωές μας όπως θέλουμε.
Δεν λέω καλά, ευτυχισμένα, σωστά ή οτιδήποτε άλλο. Απλώς όπως θέλουμε. Μπορεί αυτό τελικά να αποδειχθεί χειρότερο από αυτό που ζούμε. Τουλάχιστον όμως θα το έχουμε αποφασίσει οι ίδιοι και δεν θα μας έχει επιβληθεί είτε άμεσα είτε έμμεσα μέσω της πουλημένης κλίκας που κυβερνά την Χώρα μας από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους.
Καθώς δεν είμαι της λογικής πως είμαστε ηλίθιοι ως άνθρωποι και ως κοινωνία θεωρώ μάλιστα πως θα τα πάμε πολύ καλύτερα απ' ό,τι μας έχουν επιβάλει να ζούμε.
Η έστω και προσχηματική άρνηση του κυπριακού κοινοβουλίου της κλοπής των μικροκαταθέσεων, έστω και με δεδομένη την αποδοχή της κλοπής των μεγαλύτερων καταθέσεων, μας μαθαίνει δύο σημαντικά ζητήματα, ή τουλάχιστον τα αποδεικνύει σε όσους από εμάς τα είχαν ήδη καταλάβει αγαπητέ συνέλληνα.
Το πρώτο είναι ότι ο διαχωρισμός των εξουσιών πρέπει να είναι απόλυτος. Ακόμα και στην Κύπρο που είναι υποτυπώδης (οι περισσότεροι βουλευτές είναι κομματικοί, αλλά εκλέγονται με {σχεδόν} απλή αναλογική) είδαμε την δυνατότητα να ειπωθεί και ένα όχι (ασχέτως αν είχε νόημα ή αν ήταν έτοιμοι για την συνέχεια κλπ). Σε εμάς που εκτελεστική και νομοθετική εξουσία είναι ταυτισμένες ούτε υποψία.
Το δεύτερο είναι πως όπου υπάρχει σύνδεση αντιπροσώπευσης με κόμματα η κατάσταση είναι χαμένη ανεξάρτητα του λοιπού συστήματος και των υπολοίπων θεσμών. Ακόμα κι αν τα δικαστήρια της Κύπρου αναιρούσαν όλο το μνημόνιο η ζημιά έχει γίνει ήδη και αυτό δεν μπορεί να αλλάξει. Μάλιστα οι αντιπρόσωποι του λαού φρόντισαν να μεταβιβάσουν τις αρμοδιότητές τους ώστε να μην χρειαστεί να πάρουν άλλες δύσκολες αποφάσεις αλλά να εξετάσουν εκ των υστέρων τα συμφωνηθέντα...
Οδηγούμαστε λοιπόν στο συμπέρασμα πως πρέπει να διαχωριστεί πλήρως η εκτελεστική εξουσία από την νομοθετική, με συνταγματικά κατοχυρωμένη εκλογή αποκλειστικά μη κομματικών ανεξάρτητων βουλευτών που ποτέ δεν είχαν υπάρξει μέλη κόμματος, του κρατικού μηχανισμού και των συνδικαλιστικών φορέων. Όχι προσωρινά αλλά μόνιμα.
Κάποιοι θα σκεφτούν πως το παραπάνω αποτελεί καταπάτηση των πολιτικών δικαιωμάτων αυτών που θεωρώ πως πρέπει να εξαιρεθούν από την δυνατότητα εκλογής στις θέσεις των βουλευτών. Αυτό το επιχείρημα είναι εσφαλμένο. Εδώ συζητάμε για καθαρή σύγκρουση συμφερόντων. Από την μία έχουμε τα συμφέροντα των πολιτών και από την άλλη ομάδες και σχηματισμούς οι οποίοι εξ' ορισμοί έχουν συγκεκριμένη στόχευση: την προώθηση ομαδικών ιδεολογιών και συμφερόντων ανεξάρτητα από το συμφέρον των πολιτών. Υπό αυτό το πρίσμα δεν υπάρχει καταπάτηση δικαιωμάτων αλλά ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟ μεταξύ αυτών και της θέσης του βουλευτή.
Επίσης καθίσταται σαφές πως για να μην μπορούν να μεταφέρουν της αρμοδιότητές τους σε κάποιους άλλους (όποιοι κι αν είναι αυτοί, κρατικοί ή μη φορείς) επίσης πρέπει αυτό να απαγορευτεί συνταγματικά. Κάθε εντεταλμένος δεν πρέπει να επιτρέπεται να μεταβιβάσει οποιαδήποτε αρμοδιότητα. Αν δεν μπορεί να ανταπεξέλθει μπορεί κάλλιστα να παραιτηθεί...
Και πώς θα ξέρουμε πως απλώς δεν θα παραβιαστούν τα παραπάνω; Πολύ απλά. Με τον ορισμό συγκεκριμένων ποινών για παραβίαση του συντάγματος με τουλάχιστον 5ετή κάθειρξη και με την θέσπιση συνταγματικού δικαστηρίου, εντός του οποίου θα αποφασίζουν ΕΝΟΡΚΟΙ πολίτες. Με συνταγματικά κατοχυρωμένη υποχρέωσή του να συνέρχεται άμεσα με κάθε καταγγελία και συγκεκριμένη διορία για την έκδοση αποφάσεων.
Και που ξέρουμε πως οι τυχαίοι ένορκοι πολίτες θα αποδώσουν (συνταγματική) δικαιοσύνη ορθά και στο πνεύμα του συντάγματος;
Η απάντηση είναι απλούστερη από την προηγούμενη. Αν οι πολίτες δεν είναι σε θέση να γνωρίζουν και να εφαρμόζουν ορθά τον καταστατικό χάρτη της χώρας τους, τον οποίοι οι ίδιοι θέσπισαν, τότε είναι έτσι κι αλλιώς καταδικασμένοι να υποδουλωθούν, όπως εμείς...
Σήμερα στην Ελλάδα οι περισσότεροι δεν έχουν διαβάσει καν το σύνταγμα. Δεν γνωρίζουν τις τραγικές ελλείψεις του που επιτρέπουν (ή μήπως φροντίζουν) να συμβαίνουν αυτά που ζούμε. Έτσι καταλήγουμε να θεωρούμε συλλογικά πως το σύνταγμα είναι καλό αλλά δεν εφαρμόζεται ...
Αυτό κι αν είναι αγαπητέ συνέλληνα ακόμα ένα θαύμα αυτής της έρημης χώρας ...
Όπως πάντα σε ευχαριστώ για το χρόνο που αφιέρωσες να με διαβάσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου