Η ΑΠΟΚΡΥΠΤΟΓΡΑΦΙΣΗ ΕΝΟΣ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ !

διορατικότητα

στη Φαίδρα Φις

Κρύβω τα κέρματα της προδοσίας
στην τσέπη μου
Άνεμοι οργιάζουν επάνω στον μετέωρο ασπασμό και
τον παίρνουν μαζί τους στο ταξίδι
για να μην τον θυμάμαι
Ξεχνιέμαι λοιπόν
Τα κέρματα στην τσέπη μου
Μεθαύριο θα τραυλίζω ποιήματα για τη χαμένη
Ατλαντίδα
Πρόσφυγας των ονείρων μου
μιας πατρίδας που μοιάζει να μην πάτησε ποτέ το πόδι μου
κι η δίοδος της επιστροφής
θα ‘ναι πιο μικρή απ’ τη μετάνοια μου
Ίσα-ίσα που θα χωρούν τα κέρματα
τα πλαστά αντίγραφα ζωής για μικρές απάτες σε
μεγάλα πεδία


Μεγαλοπιασμένους
μας θρέφει η γυάλα με καθρέφτες γαλατένιους
μας κοιμίζει με το τίποτα
μας ξυπνάει με τα πάντα
μας κρεμά απ’ τα ριζάφτια το χαλινάρι του θανάτου
για να ‘χουμε το νου μας όταν κλωτσάμε προς τα πίσω
μην τυχόν και σπάσουμε το γυαλί της
Για την ώρα ύποπτοι
Πριν κρεμαστούμε Ιούδες από τσίγκινα αστέρια
ίσα που θα φτάνουμε να ρίξουμε το κέρμα μας έξω απ’ τη γυάλα
όχι γιατί δε θα χωράμε οι ίδιοι
αλλά σαν πράξη ελεημοσύνης ή για να κάνουμε ευχές λογοκριμένες
παρ’ ολίγον επαναστάτες
θα σταθούμε με αυτό το άλλοθι στο αυριανό κατηγορητήριο


Άκουσα για κάποιον που βγήκε απ’ τη γυάλα
Δε μάθαμε τίποτε άλλο
Δεν ακούσαμε τίποτε παραπάνω
Όλο έλεγε πως τον έσφιγγαν τα χαλινάρια
Όλο έλεγε πως τον θάμπωνε το γυαλί
Ήθελε –λέει- να δει πώς είναι έξω
πώς είναι να μην είναι κατήγορος του εαυτού του
αυτή τη διορατικότητα είχε
ο «αφελής» 
http://alafroiskiwtos.blogspot.com/