Αναδημοσιεύω εδώ μια ιστορία που διηγήθηκε ο Μπερτ Χέλλινγκερ με τη λήξης ενός σεμιναρίου Οικογενειακής Αναπαράστασης λέγοντας πως πρόκειται για μια ιστορία φιλοσοφίας, όπου οι αντίπαλοι παλεύουν για την αλήθεια και την κατανόηση, όπως άλλοι παλεύουν για τη λύση και τη θεραπεία. Όμως και εδώ δεν μπορεί να υφίσταται αυτός που φαίνεται να κερδίζει χωρίς αυτόν που υποκύπτει. Και συνεχίζει: «Γιατί πως θα μπορούσε κανείς να προσπεράσει την πηγή, ενώ ακόμη πίνει από αυτήν; Εμείς καθώς ακκούμε την ιστορία, δε χρειάζεται να βγάλουμε συμπεράσματα, κι έτσι, απελευθερωμένοι με θαυμαστό τρόπο από τον περιορισμό των αντιθέτων, θα νιώσουμε πράγματα, όσο συνεχίζουμε απλώς να ακούμε. Όταν και πάλι έχουμε επεξεργαστεί ή πράξει και χρειαστεί να αποφασίσουμε, μόνο τότε μας διακατέχουν και πάλι τα αντίθετα.»
Η διπλή γνώση
Ένας μαθητευόμενος ρώτησε ένα σοφό πως υποτάσσεται η μονάδα στο σύνολο και πως η γνώση για τα πολλά από τη γνώση για την πληρότητα ξεχωρίζει.
Ο σοφός είπε:
«Το διασκορπισμένο γίνεται ολόκληρο, όταν βρίσκει το κέντρο του και ενεργεί συγκεντρωμένα. Γιατί μόνο τότε, με το κέντρο, το πολύ γίνεται υπαρκτό και πραγματικό, και ως απλή μας εμφανίζεται η πληρότητα του, σχεδόν σαν λίγη,
Σαν ήρεμη δύναμη προς το κοντινό, που παραμένει χαμηλά
Και κοντά σε αυτό που στηρίζει.
Για να βιώσω την πληρότητα ή να τη μεταδώσω, δε χρειάζεται κάθε τι μοναδικό\να το ξέρω,
Να το λέω,
Να το έχω,
Να το κάνω.
Όποιος στην πόλη θέλει να φτάσει
Διασχίζει μία και μοναδική πύλη.
Όποιος χτυπά μια καμπάνα μια φορά
Κάνει με αυτό τον ήχο πολλές ακόμη να ηχήσουν, κι όποιος κόβει ένα ώριμο μήλο δεν χρειάζεται να εξιχνιάσει την προέλευση του. Το κρατά στο χέρι και το τρώει.»
Ο μαθητευόμενος διαφώνησε, λέγοντας πως όποιος θέλει την αλήθεια θα έπρεπε να ξέρει όλες τις λεπτομέρειες.
Ο σοφός όμως είχε μια αντίρρηση:
«Μόνο για την παλιά αλήθεια χρειάζεται κανείς να ξέρει πολλά. Η αλήθεια που οδηγεί πιο περά, να είναι καινούργια και τολμηρή. Γιατί κρύβει μυστικό το τέλος της, όπως ένας σπόρος το δέντρο. Όποιος ακόμα διστάζει να δράσει, γιατί θέλει να γνωρίζει παραπάνω, απ’ όσα του επιτρέπει το επόμενο βήμα, παραμελεί αυτό που ενεργεί. Παίρνει το νόμισμα για την πραμάτεια και από τα δέντρα κάνει ξύλο.»
Ο μαθητευόμενος νόμισε ότι αυτό μπορούσε να είναι μόνο ένα μέρος της απάντησης και τον παρακάλεσε για λίγο ακόμα. Ο σοφός όμως έγνεψε αρνητικά, γιατί η πληρότητα είναι στην αρχή, όπως ένα βαρέλι γεμάτο με μηλίτη: γλυκό και θολωμένο. Και χρειάζεται ζύμση και αρκετό καιρό για να αποκτήσει διαφάνεια. Όποιος τότε πιεί, αντί μόνο να δοκιμάσει, εύκολα έρχεται σε ζάλη.
Πηγή «Μονοπάτια της αγάπης» - Ο Bert Helliger μας διδάσκει την Οικογενειακή Αναπαράσταση – εκδ. Αλφάβητο Ζωής – Συστημική Σκέψη και Πράξη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου