Μπορούμε να πούμε πως ηττηθήκαμε από ένα σύστημα ; Θα μπορούσαμε να πούμε εκ πρώτης όψεως πως ναι. Ναι, επειδή δεν διαχωρίζουμε την θέση μας από αυτό. Αν την διαχωρίζαμε, θα λέγαμε το ίδιο ; Δηλαδή αν βάζαμε τον εαυτό μας, όχι έχοντας σαν πρώτη σχέση "το σύστημα και τον άνθρωπο", αλλά "την φύση με τον άνθρωπο", τότε δεν θα αισθανόμασταν πως έχουμε ηττηθεί, γιατί ποτέ ο άνθρωπος δεν θα ηττηθεί ως αναπόσπαστο μέλος της φύσης. Η φύση δεν στρέφεται εναντίον της. Ο μικρούλης εαυτός του ανθρώπου, είναι σε μικρογραφία η σύνθεση του όλου. Είναι συμπαντικό Ον, όχι επειδή έρχεται απαραίτητα από τον Σείριο. Τι είναι άλλωστε ο Σείριος, ένα ακόμα τεμάχιο του Όλου. Αλλά επειδή όπως ο Σείριος, ο άνθρωπος και άπαντα τα υπόλοιπα, έχουν την ίδια Συμπαντική ουσία, στοιχεία, με διαφορετική σύνθεση. Μπορεί να αισθάνεται η ανθρωπότητα πως ηττήθηκε ή κάποιοι να το ισχυρίζονται, επειδή τα δεδομένα που βάζει , κατά το ευκόλως λεγόμενο , στο κομπιούτερ, για να της βγουν τα αποτελέσματα, προέρχονται από αυτά τα οποία έχει εξαρτηθεί από το δικό της εξωτερικό ανθρωπόμορφο γίγνεσθαι. Αυτά γνωρίζει, αυτά χρησιμοποιεί. Δεν έχει άλλου είδους συνειδητή γνώση, δεν έχει άλλα δεδομένα ει μη μόνον τα δικά της ευρήματα. Ποιος πιστεύετε πως ελέγχει την ανθρωπότητα ; Οι άνθρωποι ή κάποιες άλλες οντότητες ; Είμαι απόλυτα σίγουρη πως θα πείτε κάποιες άλλες οντότητες, έστω και ανθρώπινες. Δεν θέλω να μπλέξω στο σκεπτικό οποιασδήποτε συνωμοσιολογίας. Αν λοιπόν μερικοί άνθρωποι με την σκοτεινή πλευρά του νου τους ελέγχουν την ανθρωπότητα, σημαίνει πως αυτοί είναι εντελώς αποκεκομμένοι και ανεξάρτητοι από αυτήν ; Κατά την γνώμη μου όχι. Από την στιγμή που υπάρχει η μία πλευρά, για να μπορεί να υφίσταται, θα πρέπει να υπάρχει και αυτή που ελέγχει. Θα μπορούσαμε επομένως να πούμε πως η μία πλευρά εξαρτάται απόλυτα από την άλλη. Οι διαμαρτυρίες αρχίζουν, αν υπάρχει ισορροπία σε αυτήν την μακάβρια σχέση. Πάλι η απάντηση είναι εύκολη. Όχι δεν υπάρχει ισορροπία, επειδή η μία πλευρά επιτρέπει στην άλλη, εικονικά πάντα, να έχει το επάνω χέρι και όχι επειδή αδυνατεί να κάνει κάτι διαφορετικό. Γνωρίζω πως μερικοί θα πουν , ωραία όλα αυτά, αλλά οι άνθρωποι ζουν στην καθημερινότητά τους την σκληρότητα της άλλης πλευράς. Μα δεν ζούμε κάτι περισσότερο από αυτό που έχουμε δημιουργήσει. Το δικό μας πλέγμα, την δική μας ουτοπία. Ανήκω σε αυτούς, πιθανόν τους ελάχιστους, που λένε : όσο οι κακοί προσπαθούν να αποδείξουν την κακία τους, τόσο εμείς γινόμαστε περισσότερο ηλίθιοι. Οι μεν πρώτοι για να συνειδητοποιήσουν την κακία τους και οι δε δεύτεροι την ηλιθιότητά τους. Αφορά την αυτοκάθαρση όλων. Η πρώτη μορφή ελέγχου, από καταβολής κόσμου, ήταν ο νους, η αντίληψη. Το ψέμα είναι μορφή ελέγχου. Οι σκέψεις έχουμε πει πως είναι οντότητες, εκδηλωμένη ενέργεια, αλλά άμα εμείς που τις τροφοδοτούμε εκλείψουμε, παύουν και αυτές. Δεν σημαίνει ότι συνεχίζουν να υφίστανται. Όπως το τζάκι χρειάζεται την τροφοδοσία του. Όλα μια αλυσίδα. Το ψέμα παράδειγμα, ασχέτως μορφής, υφίσταται από την στιγμή που ο άνθρωπος άρχισε να σκέπτεται, να φοβάται και να επαίρεται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Το ψέμα ως έννοια είναι μία οντότητα, ασχέτως περιβολής. Την δημιούργησε ο άνθρωπος. Δεν σημαίνει οπωσδήποτε ότι προϋπήρχε. Αν το ψέμα γίνει η αλήθεια του ενός, χωρίς αντίρρηση ή κάποιο εμπόδιο, σίγουρα το ψέμα θα εξαπλώνεται και θα κυκλοφορεί ως αλήθεια ανάμεσα μας. Αν είμαστε της τακτικής του ενός που πίστεψε, αναγκαστικά θα έλκουμε αυτό που πιστεύουμε. Δεν σημαίνει πως χρειάζεται κάποιος να μας καθοδηγεί προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση ή να μας τρομοκρατεί. Ούτε σημαίνει πως χρειάζεται απαραίτητα να μας παρακολουθεί για να μας μαθαίνει , με σκοπό να μας μεταχειρίζεται. Από την στιγμή που έχουμε πειστεί για μιαν αλήθεια που στην πραγματικότητα είναι ψέμα, για έναν ας υποθέσουμε πάνσοφο, δεν χρειάζεται να γνωρίζει τι είδους ψέμα επιλέξαμε. Αρκεί που έχουμε επιλέξει την ψευδή πλευρά. Η επιλογή του ψέματος για αλήθεια, είναι πάντοτε ο ευκολότερος δρόμος. Αν σήμερα παράδειγμα γεννηθεί ένα παιδί και μάθει ότι ο κόσμος που βρέθηκε είναι αυτός όπως τον βλέπει, δύσκολα θα πάει κόντρα στο ρεύμα, γιατί απλούστατα θα θεωρήσει τον εαυτό του παλαβό και τις αντιρρήσεις του φαντασίες. Οι περισσότεροι επίσης από εμάς, θα τον θεωρούσαμε τρελό, περιθωριακό, αναρχικό, μέχρι και σχιζοφρενή. Είναι παράδειγμα δυνατόν ποτέ να μιλήσεις σε κάποιον λέγοντας, ναι μεν όλοι ξέρουμε πως ο ήλιος ανατέλλει από την ανατολή, αλλά δεν σημαίνει απαραίτητα πως είναι έτσι ; Μα τρελή είσαι ; θα πείτε. Να εξηγηθώ. Αν ένας παρατηρητής βρεθεί στο αντίθετο καμπυλωτό άκρο, από αυτόν που πιστεύει και παρατηρεί την γνωστή σε μας ανατολή, ο δεύτερος παρατηρητής θα ονομάζει ανατολή αυτό που ονομάζει δύση ο πρώτος παρατηρητής. Έχουν δίκιο ή άδικο ; Κανείς δεν έχει τίποτα από αυτά στο τέλος. Και οι δύο θα μιλούν για τη δική τους αλήθεια, που στην ουσία θα είναι πλασματική. Τι θεωρώ τότε ψέμα ; Οτιδήποτε στην παρούσα φάση της ζωής μας θεωρούμε ως αλήθεια, έστω και μερική. Θα πείτε γιατί να μην ισχύει το ίδιο και για το ψέμα. Δεν θα έλεγα όχι. Έτσι είναι. Θα είχε βάση όμως αυτή η ευεργετική θεωρία, αν κάποιοι δεν προσπαθούσαν συστηματικά και πεισματικά, να μας πείσουν για το οτιδήποτε πως είναι αληθές. Ζούμε στην εποχή της απολυτότητας. Και την ζούμε ομαδικά. Δεν κάνουν το λάθος (όχι από άγνοια) μόνον οι κρατούντες του πλανήτη, το κάνουμε και εμείς. Ο ένας παρασύρει τον άλλον και όλοι μαζί. Η απολυτότητα είναι αυτή που στην πραγματικότητα μας εκρυγνύει. Δεν είναι κάτι μυστικό ή μυστήριο. Ο καθένας μας αντιλαμβάνεται τον κόσμο μας και τον Κόσμο μας με τον δικό του τρόπο. Είναι γεγονός πως οι άνθρωποι επιλέγουν τους δημιουργούς απόψεων και ιδεών. Μέσω της ανάγκης επιλογής, γεννιέται η απολυτότητα και επικάθεται στην συνείδηση. Δεν γνωρίζει καν , αν το συνειδητό έρχεται σε σύγκρουση με το ασυνείδητο, την αλήθεια δηλαδή στο επίπεδο της λήθης, της ξεχασμένης αντίληψης ή στον αντίποδα της ανώτερης σκέψης. Μιλάμε για matrix, άλλοι μιλούν για πεδίο, άλλοι για πρόγραμμα, δεν μου έρχεται κάτι άλλο. Δεν υπάρχει Συμπαντικό πρόγραμμα. Η έννοια πρόγραμμα είναι δική μας εφεύρεση. Το Συμπαντικό Είναι, δεν έχει ανάγκη από προγράμματα. Αν είχε ανάγκη από αυτά, τότε θα έπαυε να είναι Ελεύθερο, εφ όσον θα εκινείτο εντός συγκεκριμένων… προδιαγραφών. Όταν τώρα αυτή η ιδέα του matrix - πρόγραμμα καταλαμβάνει τον νου μας, τμήμα από την έννοια που λέμε «αλήθεια», αυτομάτως κρίνουμε και όλα όσα θέλουμε να εκφράσουμε ή να εξηγήσουμε, μέσα από τον περιορισμένο δικό μας κόσμο, δηλαδή την «πίστη» ενός προγράμματος. Ο καθένας μας εν τούτοις δημιουργεί το ατομικό του πρόγραμμα. Όσο και αν κάποιος έχει την πεποίθηση, πως μπορεί να περιορίσει την δημιουργία των πολλών προγραμμάτων σε πολύ λιγότερα, έως ένα, σφάλει. Επειδή απλούστατα, κανενός είδους ενέργεια δεν φυλακίζεται. Αν ναι, θα είναι εντελώς προσωρινά. Εξίσου απλά, επειδή ενέργεια είναι η ζωή και η ζωή πάντα βρίσκει τους τρόπους της, τίποτα δεν την σταματά, να υπάρχει και να εξελίσσεται. Χωρίς κανέναν προγραμματισμό. Απλώς η ζωή γνωρίζει πώς να ανασυντίθεται στις εκάστοτε καταστάσεις, εκμεταλλευόμενη τα διαθέσιμα στοιχεία σύνθεσης, της κάθε στιγμής. Ξέρει να επουλώνεται. Αν το Σύμπαν, το Πυρ, η Ενέργεια, η Ζωή, είναι τελικά αυτό που εννοούμε χρησιμοποιώντας την λέξη Θεός, τότε εμείς είμαστε οι παρατηρητές Του για εμάς , προς όφελός μας δηλαδή και ποτέ εμείς γι Αυτόν, δηλαδή να εξελιχθεί καλλίτερα το υποτιθέμενο «πρόγραμμα του». Είμαστε εμείς Αυτός και Αυτός εμείς. Η ειδοποιός διαφορά είναι πως το προνομιο του έλλογου, το μετατρέψαμε σε παράλογο. Αφήνοντας μεταξύ Αυτού και ημών, τεράστια πνευματική αισθαντική απόσταση, λειτουργούμε ως ιοί και όχι ως κύτταρα Ενός Οργανισμού. Η ενέργεια κινείται ελεύθερα. Εμείς την σκορπάμε ανεγκέφαλα. Μας διαπερνά και δεν την εκμεταλλευόμαστε. Δεν παίρνουμε από αυτήν , ούτε την νοιώθουμε. Σαν να μας χαρίζουν ένα πανέμορφο ένδυμα, να το φοράμε και ύστερα να το πετάμε ή να το αγνοούμε. Η καπιταλιστική κοινωνία το διδάσκει αυτό. Απεναντίας, όταν παλαιότερα συνομιλούσαμε στα ταξείδια μας, με άγνωστους ανθρώπους για διάφορα θέματα, τα κρατούσαμε μέσα μας σαν κόρη οφθαλμού, γιατί μα θύμιζαν ψυχικά αγγίγματα και όμορφες ανθρώπινες στιγμές που σεβόμασταν και εκτιμούσαμε. Σήμερα δεν δίνει κανείς σημασία σε κανέναν και σε τίποτα. Ο καθένας με τον τρόπο του, βλέπει τον άλλον να του πάρει παρά να του δώσει. Αν έπαιρνε για να το αξιοποιήσει ακόμα καλλίτερα, όλοι μας θα είχαμε όφελος από αυτό. Συνήθως όμως όποιος προσπαθεί να κλέψει την ενέργεια του άλλου, είναι για να την σπαταλήσει, να την συσσωρεύσει, να την στείλει αλλού, χωρίς να έχει την παραμικρή ιδέα του τι σημαίνει αυτό, καθ’ όσον ως γνωστόν οι ενέργειες συμπλέκονται μεταξύ τους, διαπερνούν η μία την άλλη. Όχι ότι αντιπαλεύονται, αλλά όπως όταν ένα δυνατότερο ρυάκι θα διασταυρωθεί και θα ξεπεράσει ένα άλλο αδυνατότερο του, για να συνεχίσει την πορεία του, μέχρι την επόμενη νέα συνάντηση - διασταύρωση, χωρίς να απορροφηθεί. Καμία εξέλιξη δεν έχει αυτονόητα. Τα αυτονόητα, τους τρόπους και όριά τους, τα καθορίζουμε εμείς. Αν υποθέσουμε, η τεχνολογία εξελιχθεί στον βαθμό που θα θεωρείται αυτονόητο, η βισμάτωση μας με αυτήν, εμείς θα το έχουμε προκαθορίσει από την στιγμή που το πιστεύουμε ως "φυσικό επακόλουθο". Δηλαδή η εμφύτευση ενός τσιπ, το να είναι ευεργετικό ή σατανικό, εξαρτάται από τις προθέσεις των διαχειριστών του. Όταν οι προθέσεις προκαθορίζονται από τους σπάταλους και καταστροφείς της ενέργειας, τότε είναι κάκιστο. Όπως ακριβώς η χρήση ενός απλού μαχαιριού. Δεν έχει η εξέλιξη της τεχνολογίας αυτονόητα, αλλά η ανθρώπινη σκέψη τα δημιουργεί ως ξενιστές. Όταν η χρήση του οτιδήποτε, στοχεύει στην καταδυνάστευση από αυτόν που το χειρίζεται, τότε η προσφορά της τεχνολογίας δεν είναι «αυτονόητη» ευκολία, αλλά ανθρώπινο έγκλημα. Είναι αλήθεια, πως η σωτηρία θα έλθει από τον ίδιο τον άνθρωπο και μόνον από αυτόν. Ο ίδιος ο άνθρωπος δημιούργησε το πρόβλημά του, αυτός γνωρίζει ή θα αναγνωρίσει πως θα το λύσει, επειδή εκείνος το επέλεξε. Οποιοδήποτε άλλο μεγαλεπήβολο σχέδιο κυκλοφορεί , είναι εκ του πονηρού. Δηλαδή κάποια προγράμματα ενέργειας (προθέσεις σκέψεων), προσπαθούν να επιβληθούν στα των ανθρώπων, αποτρέποντάς τον από τον ρόλο του. Αυτή η σχέση παίζεται καθαρά σε διανοητικό επίπεδο. Ήτοι, από αυτό το οποίο εξαρτάται η ειρηνική ή πολεμική συμβίωση. Εδώ κάνω μία μικρή στάση. Παρ’ όλο που ο άνθρωπος πέρασε μέσα από πολλούς πολέμους, εκτός του ότι θα μπορούσε να βρισκόταν σε απείρως σημαντικότερη Συμπαντική θέση , δεν σημαίνει πως δεν έχει εξελιχθεί ως ένα βαθμό. Σύμφωνα με τα πιστεύω μου και τις εμπειρικές μου αισθήσεις, οτιδήποτε , μα οτιδήποτε συμβαίνει, εμπεριέχει πάντοτε και θετικά αποτελέσματα. Απλά η ανέλιξη μας θα μπορούσε να έχει πιο ταχύρυθμο ρυθμό, όπερ σημαίνει πως υπάρχουν εμπόδια, στα οποία εμείς σπαταλούμε την ενέργειά μας για να συν τυχαίνουν. Πάλι όμως αυτό είναι μία άποψη και όχι απαραίτητα μια αλήθεια. Σε τι βαθμό άλλωστε έχουμε συμπεράνει το Είναι του Σύμπαντος ; Νάγια Ηττηθήκαμε ;;;

Μπορούμε να πούμε πως ηττηθήκαμε από ένα σύστημα ;  

Θα μπορούσαμε να πούμε εκ πρώτης όψεως πως ναι. Ναι, επειδή δεν διαχωρίζουμε την θέση μας από αυτό. Αν την διαχωρίζαμε, θα λέγαμε το ίδιο ; Δηλαδή αν βάζαμε τον εαυτό μας, όχι έχοντας σαν πρώτη σχέση "το σύστημα και τον άνθρωπο", αλλά "την φύση με τον άνθρωπο", τότε δεν θα αισθανόμασταν πως έχουμε ηττηθεί, γιατί ποτέ ο άνθρωπος δεν θα ηττηθεί ως αναπόσπαστο μέλος της φύσης. Η φύση δεν στρέφεται εναντίον της. 

Ο μικρούλης εαυτός του ανθρώπου, είναι σε μικρογραφία η σύνθεση του όλου.  Είναι συμπαντικό Ον, όχι επειδή έρχεται απαραίτητα από τον Σείριο. Τι είναι άλλωστε ο Σείριος, ένα ακόμα τεμάχιο του Όλου. Αλλά επειδή όπως ο Σείριος, ο άνθρωπος και άπαντα τα υπόλοιπα, έχουν την ίδια Συμπαντική ουσία, στοιχεία, με διαφορετική σύνθεση.

Μπορεί να αισθάνεται η ανθρωπότητα πως ηττήθηκε ή κάποιοι να το ισχυρίζονται, επειδή τα δεδομένα που βάζει , κατά το ευκόλως λεγόμενο , στο κομπιούτερ, για να της βγουν τα αποτελέσματα, προέρχονται από αυτά τα οποία έχει εξαρτηθεί από το δικό της εξωτερικό ανθρωπόμορφο γίγνεσθαι.  Αυτά γνωρίζει, αυτά χρησιμοποιεί. Δεν έχει άλλου είδους συνειδητή γνώση, δεν έχει άλλα δεδομένα ει μη μόνον τα δικά της ευρήματα.

Ποιος πιστεύετε πως ελέγχει την ανθρωπότητα ; Οι άνθρωποι ή κάποιες άλλες οντότητες ; Είμαι απόλυτα σίγουρη πως θα πείτε κάποιες άλλες οντότητες, έστω και ανθρώπινες. Δεν θέλω να μπλέξω στο σκεπτικό οποιασδήποτε συνωμοσιολογίας.  

Αν λοιπόν μερικοί άνθρωποι με την σκοτεινή πλευρά του νου τους ελέγχουν την ανθρωπότητα, σημαίνει πως αυτοί είναι εντελώς αποκεκομμένοι και ανεξάρτητοι από αυτήν ; Κατά την γνώμη μου όχι. Από την στιγμή που υπάρχει η μία πλευρά, για να μπορεί να υφίσταται, θα πρέπει να υπάρχει και αυτή που ελέγχει.  Θα μπορούσαμε επομένως να πούμε πως η μία πλευρά εξαρτάται απόλυτα από την άλλη.  Οι διαμαρτυρίες αρχίζουν, αν υπάρχει ισορροπία σε αυτήν την μακάβρια σχέση.  Πάλι η απάντηση είναι εύκολη. Όχι δεν υπάρχει ισορροπία, επειδή η μία πλευρά επιτρέπει στην άλλη, εικονικά πάντα,  να έχει το επάνω χέρι και όχι επειδή αδυνατεί να κάνει κάτι διαφορετικό.  Γνωρίζω πως μερικοί θα πουν , ωραία όλα αυτά, αλλά οι άνθρωποι ζουν στην καθημερινότητά τους την σκληρότητα της άλλης πλευράς. Μα δεν ζούμε κάτι περισσότερο από αυτό που έχουμε δημιουργήσει. Το δικό μας πλέγμα, την δική μας ουτοπία.  Ανήκω σε αυτούς, πιθανόν τους ελάχιστους, που λένε : όσο οι κακοί προσπαθούν να αποδείξουν την κακία τους, τόσο εμείς γινόμαστε περισσότερο ηλίθιοι.  Οι μεν πρώτοι για να συνειδητοποιήσουν την κακία τους και οι δε δεύτεροι την ηλιθιότητά τους.  Αφορά την αυτοκάθαρση όλων.

Η πρώτη μορφή ελέγχου, από καταβολής κόσμου, ήταν ο νους, η αντίληψη. Το ψέμα είναι μορφή ελέγχου. Οι σκέψεις έχουμε πει πως είναι οντότητες, εκδηλωμένη ενέργεια, αλλά άμα εμείς που τις τροφοδοτούμε εκλείψουμε, παύουν και αυτές.  Δεν σημαίνει ότι συνεχίζουν να υφίστανται. Όπως το τζάκι χρειάζεται την τροφοδοσία του. Όλα μια αλυσίδα. 

Το ψέμα παράδειγμα, ασχέτως μορφής, υφίσταται από την στιγμή που ο άνθρωπος άρχισε να σκέπτεται, να φοβάται και να επαίρεται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.   Το ψέμα ως έννοια είναι μία οντότητα, ασχέτως περιβολής. Την δημιούργησε ο άνθρωπος. Δεν σημαίνει οπωσδήποτε ότι προϋπήρχε.   Αν το ψέμα γίνει η αλήθεια του ενός, χωρίς αντίρρηση ή κάποιο εμπόδιο, σίγουρα το ψέμα θα εξαπλώνεται και θα κυκλοφορεί ως αλήθεια ανάμεσα μας.   Αν είμαστε της τακτικής του ενός που πίστεψε, αναγκαστικά θα έλκουμε αυτό που πιστεύουμε. Δεν σημαίνει πως χρειάζεται κάποιος να μας καθοδηγεί προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση ή να μας τρομοκρατεί.  Ούτε σημαίνει πως χρειάζεται απαραίτητα να μας παρακολουθεί για να μας μαθαίνει , με σκοπό να μας μεταχειρίζεται.

Από την στιγμή που έχουμε πειστεί για μιαν αλήθεια που στην πραγματικότητα είναι ψέμα, για έναν ας υποθέσουμε πάνσοφο, δεν χρειάζεται να γνωρίζει τι είδους ψέμα επιλέξαμε. Αρκεί που έχουμε επιλέξει την ψευδή πλευρά.  Η επιλογή του ψέματος για αλήθεια, είναι πάντοτε ο ευκολότερος δρόμος. Αν σήμερα παράδειγμα γεννηθεί ένα παιδί και μάθει ότι ο κόσμος που βρέθηκε είναι αυτός όπως τον βλέπει,  δύσκολα θα πάει κόντρα στο ρεύμα, γιατί απλούστατα θα θεωρήσει τον εαυτό του παλαβό και τις αντιρρήσεις του φαντασίες.  Οι περισσότεροι επίσης από εμάς, θα τον θεωρούσαμε τρελό, περιθωριακό, αναρχικό, μέχρι και σχιζοφρενή.   

Είναι παράδειγμα δυνατόν ποτέ να μιλήσεις σε κάποιον λέγοντας, ναι μεν όλοι ξέρουμε πως ο ήλιος ανατέλλει από την ανατολή, αλλά δεν σημαίνει απαραίτητα πως είναι έτσι ;  Μα τρελή είσαι ; θα πείτε.  Να εξηγηθώ.  Αν ένας παρατηρητής βρεθεί  στο αντίθετο καμπυλωτό άκρο, από αυτόν που πιστεύει και παρατηρεί την γνωστή σε μας ανατολή, ο δεύτερος παρατηρητής θα ονομάζει ανατολή αυτό που ονομάζει δύση ο πρώτος παρατηρητής.  Έχουν δίκιο ή άδικο ; Κανείς δεν έχει τίποτα από αυτά στο τέλος. Και οι δύο θα μιλούν για τη δική τους αλήθεια, που στην ουσία θα είναι πλασματική. Τι θεωρώ τότε ψέμα ; Οτιδήποτε στην παρούσα φάση της ζωής μας θεωρούμε ως αλήθεια, έστω και μερική. Θα πείτε γιατί να μην ισχύει το ίδιο και για το ψέμα. Δεν θα έλεγα όχι. Έτσι είναι.  Θα είχε βάση όμως αυτή η ευεργετική θεωρία, αν κάποιοι δεν προσπαθούσαν συστηματικά και πεισματικά, να μας πείσουν για το οτιδήποτε πως είναι αληθές.   

Ζούμε στην εποχή της απολυτότητας. Και την ζούμε ομαδικά. Δεν κάνουν το λάθος (όχι από άγνοια) μόνον οι κρατούντες του πλανήτη, το κάνουμε και εμείς.  Ο ένας παρασύρει τον άλλον και όλοι μαζί. Η απολυτότητα είναι αυτή που στην πραγματικότητα μας εκρυγνύει. Δεν είναι κάτι μυστικό ή μυστήριο.   Ο καθένας μας αντιλαμβάνεται τον κόσμο μας και τον Κόσμο μας με τον δικό του τρόπο. Είναι γεγονός πως οι άνθρωποι επιλέγουν τους δημιουργούς απόψεων και ιδεών. Μέσω  της ανάγκης επιλογής, γεννιέται η απολυτότητα και επικάθεται στην συνείδηση. Δεν γνωρίζει καν , αν το συνειδητό έρχεται σε σύγκρουση με το ασυνείδητο, την αλήθεια δηλαδή στο επίπεδο της λήθης, της ξεχασμένης αντίληψης ή στον αντίποδα της ανώτερης σκέψης. 

Μιλάμε για matrix, άλλοι μιλούν για πεδίο, άλλοι για πρόγραμμα, δεν μου έρχεται κάτι άλλο. Δεν υπάρχει Συμπαντικό πρόγραμμα. Η έννοια πρόγραμμα είναι δική μας εφεύρεση. Το Συμπαντικό Είναι, δεν έχει ανάγκη από προγράμματα. Αν είχε ανάγκη από αυτά, τότε θα έπαυε να είναι Ελεύθερο, εφ όσον θα εκινείτο εντός συγκεκριμένων… προδιαγραφών.  

Όταν τώρα αυτή η ιδέα του matrix - πρόγραμμα καταλαμβάνει  τον νου μας, τμήμα από την έννοια που λέμε «αλήθεια», αυτομάτως κρίνουμε και όλα όσα θέλουμε να εκφράσουμε ή να εξηγήσουμε, μέσα από τον περιορισμένο δικό μας κόσμο, δηλαδή την «πίστη» ενός προγράμματος.   

Ο καθένας μας εν τούτοις δημιουργεί το ατομικό του πρόγραμμα.  Όσο και αν κάποιος έχει την πεποίθηση, πως μπορεί να περιορίσει την δημιουργία των πολλών προγραμμάτων σε πολύ λιγότερα, έως ένα, σφάλει. Επειδή απλούστατα, κανενός είδους ενέργεια δεν φυλακίζεται. Αν ναι, θα είναι εντελώς προσωρινά. Εξίσου απλά, επειδή ενέργεια είναι η ζωή και η ζωή πάντα βρίσκει τους τρόπους της, τίποτα δεν την σταματά, να υπάρχει και να εξελίσσεται.  Χωρίς κανέναν προγραμματισμό. Απλώς η ζωή γνωρίζει πώς να ανασυντίθεται στις εκάστοτε καταστάσεις, εκμεταλλευόμενη τα διαθέσιμα στοιχεία σύνθεσης, της κάθε στιγμής.  Ξέρει να επουλώνεται.

Αν το Σύμπαν, το Πυρ, η Ενέργεια, η Ζωή, είναι τελικά αυτό που εννοούμε χρησιμοποιώντας την λέξη Θεός, τότε εμείς είμαστε οι παρατηρητές Του για εμάς , προς όφελός μας δηλαδή και ποτέ εμείς γι Αυτόν, δηλαδή να εξελιχθεί καλλίτερα το υποτιθέμενο «πρόγραμμα του».  Είμαστε εμείς Αυτός και Αυτός εμείς.  Η ειδοποιός διαφορά είναι πως το προνομιο του έλλογου, το μετατρέψαμε σε παράλογο. Αφήνοντας μεταξύ Αυτού και ημών, τεράστια πνευματική αισθαντική απόσταση, λειτουργούμε ως ιοί και όχι ως κύτταρα Ενός Οργανισμού.  

Η ενέργεια κινείται ελεύθερα. Εμείς την σκορπάμε ανεγκέφαλα. Μας διαπερνά και δεν την εκμεταλλευόμαστε. Δεν παίρνουμε από αυτήν , ούτε την νοιώθουμε. Σαν να μας χαρίζουν ένα πανέμορφο ένδυμα, να το φοράμε και ύστερα να το πετάμε ή να το αγνοούμε.  Η καπιταλιστική κοινωνία το διδάσκει αυτό. Απεναντίας, όταν παλαιότερα συνομιλούσαμε στα ταξείδια μας,  με άγνωστους ανθρώπους για διάφορα θέματα, τα κρατούσαμε μέσα μας σαν κόρη οφθαλμού, γιατί μα θύμιζαν ψυχικά αγγίγματα και όμορφες ανθρώπινες στιγμές που σεβόμασταν και εκτιμούσαμε. Σήμερα δεν δίνει κανείς σημασία σε κανέναν και σε τίποτα. Ο καθένας με τον τρόπο του, βλέπει τον άλλον να του πάρει παρά να του δώσει. Αν έπαιρνε για να το αξιοποιήσει ακόμα καλλίτερα, όλοι μας θα είχαμε όφελος από αυτό. Συνήθως όμως όποιος προσπαθεί να κλέψει την ενέργεια του άλλου, είναι για να την σπαταλήσει, να την συσσωρεύσει, να την στείλει αλλού, χωρίς να έχει την παραμικρή ιδέα του τι σημαίνει αυτό, καθ’ όσον ως γνωστόν οι ενέργειες συμπλέκονται μεταξύ τους, διαπερνούν η μία την άλλη. Όχι ότι αντιπαλεύονται, αλλά όπως όταν ένα δυνατότερο ρυάκι θα διασταυρωθεί και θα ξεπεράσει ένα άλλο αδυνατότερο του, για να συνεχίσει την πορεία του, μέχρι την επόμενη νέα συνάντηση - διασταύρωση, χωρίς να απορροφηθεί.

Καμία εξέλιξη δεν έχει αυτονόητα. Τα αυτονόητα, τους τρόπους και όριά τους,  τα καθορίζουμε εμείς. Αν υποθέσουμε, η τεχνολογία εξελιχθεί στον βαθμό που θα θεωρείται αυτονόητο, η βισμάτωση μας με αυτήν, εμείς θα το έχουμε προκαθορίσει από την στιγμή που το πιστεύουμε ως "φυσικό επακόλουθο".  Δηλαδή η εμφύτευση ενός τσιπ, το να είναι ευεργετικό ή σατανικό, εξαρτάται από τις προθέσεις των διαχειριστών του. Όταν οι προθέσεις προκαθορίζονται από τους σπάταλους και καταστροφείς της ενέργειας, τότε είναι κάκιστο.  Όπως ακριβώς η χρήση ενός απλού μαχαιριού.  Δεν έχει η εξέλιξη της τεχνολογίας αυτονόητα, αλλά η ανθρώπινη σκέψη τα δημιουργεί ως ξενιστές.  Όταν η χρήση του οτιδήποτε, στοχεύει στην καταδυνάστευση από αυτόν που το χειρίζεται, τότε η προσφορά της τεχνολογίας δεν είναι «αυτονόητη» ευκολία, αλλά ανθρώπινο έγκλημα. 

Είναι αλήθεια, πως η σωτηρία θα έλθει από τον ίδιο τον άνθρωπο και μόνον από αυτόν.  Ο ίδιος ο άνθρωπος δημιούργησε το πρόβλημά του, αυτός γνωρίζει ή θα αναγνωρίσει πως θα το λύσει, επειδή εκείνος το επέλεξε. 

Οποιοδήποτε άλλο μεγαλεπήβολο σχέδιο κυκλοφορεί , είναι εκ του πονηρού.  Δηλαδή κάποια προγράμματα ενέργειας (προθέσεις σκέψεων), προσπαθούν να επιβληθούν στα των ανθρώπων, αποτρέποντάς τον από τον ρόλο του.  

Αυτή η σχέση παίζεται καθαρά σε διανοητικό επίπεδο. Ήτοι, από αυτό το οποίο εξαρτάται η ειρηνική ή πολεμική συμβίωση.   

Εδώ κάνω μία μικρή στάση. Παρ’ όλο που ο άνθρωπος πέρασε μέσα από πολλούς πολέμους, εκτός του ότι θα μπορούσε να βρισκόταν σε απείρως σημαντικότερη Συμπαντική θέση , δεν σημαίνει πως δεν έχει εξελιχθεί ως ένα βαθμό. Σύμφωνα με τα πιστεύω μου και τις εμπειρικές μου αισθήσεις, οτιδήποτε , μα οτιδήποτε συμβαίνει, εμπεριέχει πάντοτε και θετικά αποτελέσματα. Απλά η ανέλιξη μας θα μπορούσε να έχει πιο ταχύρυθμο ρυθμό, όπερ σημαίνει πως υπάρχουν εμπόδια, στα οποία  εμείς σπαταλούμε την ενέργειά μας για να συν τυχαίνουν.  Πάλι όμως αυτό είναι μία άποψη και όχι απαραίτητα μια αλήθεια.  

Σε τι βαθμό άλλωστε έχουμε συμπεράνει το Είναι του Σύμπαντος ;

Νάγια