Για πρώτη φορά βρέθηκα σήμερα σε Ναυτοδικείο. Στην γνωστή υπόθεση του κ. Θανάση Τσακάλη, ο οποίος αθωώθηκε, επειδή όντως το ήθος και η απόφαση των δικαστών, υπήρξαν αδέκαστα.
Η όλη διαδικασία δεν μπορώ να πω, είχε ενδιαφέρον. Ως παρατηρητής και μάλιστα χαλαρός, βλέπεις εντελώς διαφορετικά, την προσπάθεια που γίνεται με το παιγνίδι των λέξεων. Η σύγκρουση των εννοιών των λέξεων. Λες και οι λέξεις μπήκαν ανάμεσα στους ανθρώπους για να τους χωρίσουν εντέχνως.
Πάνω σε αυτήν την σύγκρουση, κτήστηκε ένα ολόκληρο σύστημα, που ακούει στην λέξη Δικαστικός επομένως νομικός κλάδος με τους πολλούς θεματικούς τίτλους.
Σας είπα σαν ένας χαλαρός παρατηρητής σε τέτοιου είδους καταστάσεις, πραγματικά σκέφτεσαι πως τις βλέπει ο Θεός και μας περιγελά. Πόσο μάλλον αν οι λέξεις "κομματόσκυλο" και "γύψο" δεν ξέρω τι, αφορούσαν υπόθεση Ναυτοδικείου, να σύρουν τον άνθρωπο για απόταξη. Δεν μπορούσαν να βρουν κάτι καλλίτερο ως φαίνεται και βρέθηκε κάποιος να θιχθεί. Το πήρε προσωπικά το θέμα και ενήργησε, όπως θα ενεργούσε ο κάθε δύστροπος της γειτονιάς που καλεί την αστυνομία γιατί κακαρίζει ο διπλανός κόκορας, πιο πολύ από τον δικό του. Δεν ανεχόμαστε εύκολα την πολυπληθή συμβίωσή μας. Πάει μακριά έτσι η βαλίτσα. Ας μείνουμε στο θέμα.
Πραγματικά η στάση όλων των μελών του δικαστηρίου ήταν άψογη. Πόση διαφορά αλήθεια έχει ένα στρατιωτικό δικαστήριο, από τα λαϊκά.....
Στην κυριολεξία θαύμασα την αγόρευση του εισαγγελέα. Δεν παρέλειψε να εξετάσει όσες περισσότερες πλευρές υπήρχαν σχετικά με την υπόθεση του εν τέλει αθωωθέντος και να αναλύσει την κάθε μια ξεχωριστά.
Πραγματικά θα ήταν άδικο να μην είχε αθωωθεί ο Θανάσης Τσακάλης. Αν δεν αθωωνόταν, ο άνθρωπος θα απετάσσετο από το σώμα. Δεν τον υποστηρίζω επειδή είπε "Όχι"στο τέμενος και ανάρτησε την άποψή του, στην προσωπική του σελίδα στο facebook. Καλά έκανε και το εξέφρασε. Είναι ενεργός πολίτης και έχει κρίση και άποψη. Ούτε θα πρέπει να χρειάζεται υποστήριξη η έκφραση της γνώμης. Έτσι κι αλλιώς πάντως επικροτώ από πάσης απόψεως την τοποθέτησή του. Έτσι λειτουργεί η δημοκρατία.
Η όλη κατηγορία όμως, η όλη υπόθεση και η ψυχική αγωνία αυτού του ανθρώπου, στηρίχθηκαν πάνω σε αστειότητα, μετρίου μεγέθους. Αυτό είναι το άξιο προσοχής. Γιατί δεν μπορεί αλλιώς να χαρακτηριστεί, το τόσο ένθερμο ταμπεραμέντο του θιγέντος. Αν δεν ήταν κομματόσκυλο γιατί να τον πειράξει, αν ήταν του ταίριαζε. Τι δουλειά είχε να σύρει τον άνθρωπο στα δικαστήρια, εκμεταλλευόμενος τον ανώτερο βαθμό του ; Δικαίως λοιπόν να συσχετιστεί το αστείον της υπόθεσης, με την μη αρεστή αρνητική άποψη - τοποθέτηση του κ. Τσακάλη σχετικά με το τέμενος στον Βοτανικό.
Τα στρατιωτικά δικαστήρια δεν είναι για να λύνουν αστικές διαφορές. Η χώρα χάνεται, έχουν γίνει αντεθνικά, οικονομικά και ανθρωπιστικά εγκλήματα και ολόκληρο δικαστήριο έχασε πολύτιμο χρόνο για να αναλυθούν υπό ποία έννοια λέχθηκαν ή γράφτηκαν οι λέξεις "κομματόσκυλο και γύψος". Εσείς δηλαδή πως το αντιλαμβάνεστε ;
Χα, μου θύμισε μια Αμερικάνικη ταινία με υπόθεση, μία στρατιωτική δίκη στην οποία πρωταγωνιστούσε ο Τομ Κρουζ στον ρόλο ενός ατίθασου στρατιωτικού δικηγόρου υπεράσπισης δύο θυμάτων δοκίμων και ενός παρανοϊκού Τζακ Νίκολσον συνταγματάρχη ας πούμε, αλλά που δεν θυμάμαι τον τίτλο της.
Πραγματικά όταν μιλάμε για σεβαστό δικαστήριο, το έζησα σήμερα στο Ναυτοδικείο. Δεν παρασύρομαι από την απόφαση. Εκφράζω την ακεραιότητα και την καθαρή αντικειμενικότητα των δικαστών.
Δύο λέξεις, όπως ισχύει για όλες τις λέξεις, που μπορούν να χειριστούν άνθρωποι για τις μεταξύ τους σχέσεις και ως μέσον επικοινωνίας όποιας μορφής, γίνονται και έγιναν όπλα του ενός προς τον άλλον. Το παρανοϊκό είναι που έχουμε την απαίτηση, από ένα δικαστήριο, που απαρτίζεται από ανθρώπους, να βγάλουν απόφαση για τους χειρισμούς των λέξεων κάποιων άλλων ανθρώπων. Δεν ξέρω πως το βλέπετε εσείς και δεν ξέρω αν αντιλαμβάνεστε τι ακριβώς προσπαθώ να εκφράσω (!!!)
Ναι ξέρω, η παλιοκατάσταση του συστήματος που γιγαντώσαμε γύρο μας.
Και όμως ο χειρισμός των ευέλικτων σκέψεων εκ μέρους του δικαστηρίου ήταν θαυμαστός.
Είναι εξωφρενικό να σκεφθεί κανείς, ότι υπήρχε κίνδυνος να αποταχθεί ο άνθρωπος, να καταστραφεί η ζωή του, επειδή κάποιος είχε την απαίτηση να αποδείξει αν ήταν ή όχι κομματόσκυλο, στην πλάτη ενός συναδέλφου του, την ώρα που συνδικαλίστηκαν μαζί ως αντιμνημονιακοί. Αστεία πράγματα, ως ελάχιστος χαρακτηρισμός. Στον συνδικαλισμό, στον οποίο οι βαθμοί μένουν πίσω στο στράτευμα, καθόσον πρόεδρος μπορεί να εκλεγεί ένας λοχαγός, ενώ μέλος να είναι ένας στρατηγός. Εδώ φυσικά θα πρέπει να αναφερθεί, τι δουλειά έχει "η αλεπού" συνδικαλισμός στο στράτευμα, όσο αντίστοιχα στα πανεπιστήμια και στα σχολεία (!!!!) Αυτή είναι η ολοκληρωτική σημασία της πλήρους αποδήμησις της έννοιας κράτος. Η διαπλεκόμενη κομματο-τεμαχισμένη εξαρτώμενη κοινωνία, που ακροβατεί εις βάρος της, χωρίς να εμβαθύνει στους ρόλους, τις καταστάσεις και τα αποτελέσματά τους. Στρατοδικείο εκδίκαζε συνδικαλιστική διαφορά (!!!)
Οι εμπειρίες να γίνονται μαθήματα για όλους. Μακάρι οι άνθρωποι να προσπαθούν περισσότερο να μείνουν όλο και πιο κοντά στην φύση τους, στην έννοια άνθρωπος, να νοιώθουν τον συνάνθρωπό τους σαν να ήταν αυτοί οι ίδιοι. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για την οικογένεια και κατ' επέκταση για το Έθνος και την φυλή. Όπως κάνει και το τελευταίο είδος των ζώων. Προ πάντων όταν έχεις το δίκιο με το μέρος σου, σε κάθε περίπτωση.
Έχουμε παρανοήσει μεταξύ μας εντελώς τι σημαίνει αγάπη, ειρήνη και μέτρο. Δεν μπορώ να καταλάβω ποιά ακριβώς αιτία υπερέχει για την παραποίηση αυτών των βασικών εννοιών, στην αντίληψή μας. Δεν μπορώ επίσης να διανοηθώ την τόση ανισότητα ανάμεσα "μέτρου και υπερβολής" σε όλες τις ανθρώπινες αντιλήψεις.
Αν προσπαθούσαμε να συνομιλούμε μεταξύ μας παίρνοντας τις λέξεις όπως τις ακούμε, χωρίς να τις περνάμε από την κρησάρα της υποκειμενικής λογικής μας, δίνοντας μια φυσική και όχι αντιδραστική απάντηση εμπλουτισμένη δηλαδή με δόση εγώ, αλλά του είμαι, η οποιαδήποτε συζήτηση θα είχε μία πολύ ωραία εξέλιξη και γιατί όχι ένα πολύ όμορφο αποτέλεσμα.
Είναι μια πολύ καλή αρχή, να προσπαθήσουμε να γίνουμε ειλικρινείς μεταξύ μας, να ανοιχθούμε, να δώσουμε προσοχή στο τι γίνεται γύρο μας, στους συνανθρώπους μας και στην πατρίδα μας. Να μην μας επιρρεάζει τόσο πολύ το μολυσμένο περιβάλλον που είμαστε βουτηγμένοι όλοι μας, ώστε να γυρνά ο ένας στον άλλον δίχνοντας δόντια. Να γίνουμε Διογένηδες που ψάχνουν ανθρώπους, όχι αυτούς που κυνηγούν χίμαιρες. Να αντλούμε δυνάμεις μέσα από την καλή και αγαστή συνύπαρξή μας, νοιώθοντας πως έχουμε τις ίδιες ανάγκες για επιβίωση, μέχρι και το τελευταίο μέλος της κοινωνίας μας.
Οι κρατούντες, με τον δικό τους τρόπο μας δείχνουν τον δρόμο, εμείς όμως δεν θέλουμε να το αντιληφθούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου