Διαβάζω σε τρία λεξικά (δύο της νεώτερης και ένα της αρχαίας) ελληνικής γλώσσας την έννοια της λέξεως «πολιτική» και σας την μεταφέρω. «Πολιτική» είναι: α, (Με την πλατιά της έννοια) Η τέχνη ή η επιστήμη της διακυβέρνησης. β. (Με την στενή της έννοια) Η τέχνη ή η επιστήμη της οργάνωσης και διακυβέρνησης ενός κράτους και γ. Η επιστήμη που ασχολείται με την μελέτη των θεσμών και των πολιτικών διαδικασιών. Και τα τρία λεξικά συμφωνούν ότι η πολιτική είναι ή τέχνη, ή επιστήμη οργάνωσης και διακυβέρνησης και άρα για να ασχοληθεί κανείς μαζί της πρέπει να διαθέτει τις απαραίτητες ικανότητες, προκειμένου περί τέχνης, ή τις απαραίτητες γνώσεις αλλά και εμπειρία προκειμένου περί επιστήμης. Είτε όμως θεωρήσουμε την πολιτική τέχνη, είτε την θεωρήσουμε επιστήμη δεν μπορεί κανείς να ασχολείται μαζί της μη διαθέτοντας τα απαραίτητα εφόδια (και ένα πτυχίο νομικής ή πολιτικών και οικονομικών επιστημών δεν αρκεί) γιατί τότε η ενασχόλησή του και ερασιτεχνική είναι και επικίνδυνη για την χώρα με αποτέλεσμα το ανίκανο και ανεπαρκές πολιτικό σύστημα, αμυνόμενο, να νομοθετεί ότι «δεν πρέπει να ποινικοποιούμε την πολιτική ζωή του τόπου» την στιγμή που μεγάλο ποσοστό σύγχρονων Ελλήνων πολιτικών θα έπρεπε να έχει αυτοκτονήσει και ένα άλλο ποσοστό, πολύ μεγαλύτερο αυτήν την φορά, να βρίσκεται στις φυλακές. Και μια, σύμφωνα με την παραπάνω (γ) έννοια η πολιτική είναι η επιστήμη που ασχολείται με την μελέτη των θεσμών και των πολιτικών διαδικασιών βασική και πρωταρχική προϋπόθεση για την επιλογή τόσο από τα κόμματα (ποιους θα επιλέξουν) αλλά και των πολιτών (ποιους θα ψηφίσουν) έχω την γνώμη ότι θα έπρεπε να είναι η απόδοση των υποψηφίων στα μικρότερα κύτταρα – θεσμούς της κοινωνίας μας. Την οικογένεια δηλαδή και την επαγγελματική τους ενασχόληση. Δεν είναι δυνατόν ένας αποτυχημένος επαγγελματίας, είτε το θέλετε -είτε όχι, να πετύχει σαν πολιτικός γιατί οπωσδήποτε θα του λείπουν οι ικανότητες αλλά και σ’ αυτό «μικροπροβληματάκι» το πολιτικό κατεστημένο βρήκε την λύση επιλέγοντας ανεπάγγελτους , κατά βάση νομικούς και πολιτικούς – οικονομικούς επιστήμονες, πτυχιούχους κυρίως ξένων πανεπιστημίων για την είσοδο στα οποία δεν κατέβαλαν καμία προσπάθεια (ας είναι καλά το πορτοφόλι του μπαμπά) και τα εφόδια που πήραν δεν ήταν αρκετά για μια αξιόλογη ατομική επαγγελματική δραστηριότητα. Δεν είναι επίσης δυνατόν ένας αποτυχημένος οικογενειάρχης να πετύχει σαν πολιτικός. Από την στιγμή που δεν μπορεί να διαχειρισθεί την τετραμελή, πενταμελή (δεκαμελή θέλετε;) οικογένειά του πώς είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος να διαχειρισθεί σοβαρότερες, με την έννοια της ποσότητας αλλά και της ποιότητας, καταστάσεις; Πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που ο γιος του έφθασε να γίνει ληστής τραπεζών να πετύχει σαν πολιτικός άνδρας; Φαντασθείτε παραδείγματος χάριν, τον βουλευτή Βούτση του ΣΥΡΙΖΑ στην θέση του υπουργού Δικαιοσύνης ή Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων (έμεινα ακόμη στα παλιά). Να τον φαντασθείτε μάλιστα αφού γνωρίζετε ότι όχι μόνον δεν καταδίκασε την ενέργεια του γιου του αλλά, αντίθετα, και αυτός και η (πρώην) σύζυγός του (οικογένεια μάλαμα δηλαδή) τον υπερασπίσθηκαν ρίχνοντας τα βάρη στην ελληνική κοινωνία. Φαντασθείτε και τον άλλο μεγάλο πολιτικό άνδρα, του ΣΥΡΙΖΑ και αυτός,τον Δραγασάκη σαν υπουργό Δημοσίας Τάξεως (σταθερά εγώ) να εξαρθρώνει την εγκληματικότητα της χώρας την στιγμή που η κόρη του κατηγορήθηκε για εμπορία όπλων και ναρκωτικών. Έβαλε σε τάξη την Βουλή εφαρμόζοντας «προλεταριακώ δικαίω» κατά βούληση τον κανονισμό της Βουλής και δεν θα έχει κανένα πρόβλημα με την εφαρμογή του νόμου, «επαναστατικώ δικαίω», κατά βούληση πάντα. Εξουσία θα είμαστε, ποιος θα μας ελέγξει; Ασχολούμαι με αυτές τις δύο περιπτώσεις, όχι ότι δεν υπάρχουν ανάλογες σε άλλους πολιτικούς χώρους, αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με θράσος. Τόσο των ιδίων όσο και του πολιτικού φορέα που τους φιλοξενεί. Είμαι σίγουρος ότι σε οποιοδήποτε άλλο κόμμα και αν ανήκαν οι δύο προαναφερθέντες θα είχαν αποβληθεί αν όχι δια της διαγραφής τους τουλάχιστον όμως με την απομόνωσή τους και την μη συμπερίληψη σε λίστες υποψηφίων, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ τον μεν έναν τον έχει κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο, τον δε άλλο αντιπρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων προς παραδειγματισμό των ελληνοπαίδων. Και μην μου πει κανείς ότι και στις καλύτερες οικογένειες συμβαίνουν ατυχήματα αυτού του είδους γιατί θα πω ότι ο χαρακτηρισμός «καλύτερες οικογένειες» είναι πολύ σχετικός αλλά και ότι οι «καλύτερες οικογένειες» δεν είναι είναι πάντα αυτό που δείχνουν. Κλείνοντας θέλω να εξωτερικεύσω μια σκέψη που τριβελίζει αρκετό καιρό το μυαλό μου. Λέτε τα «προϊόντα» από την δράση των δύο άξιων αυτών τέκνων των λαμπρών οικογενειών Βούτση και Δραγασάκη να αποτελούν την κύρια πηγή εσόδων των οικογενειών τους; Ή ακόμη-ακόμη και την κρυφή (μαύρη) χρηματοδότηση του απο-κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Ερώτηση κάνω…. «Ήπειρος, η πατρίδα μας» http://1greek.wordpress.com/ Αποτυχημένος οικογενειάρχης, αποτυχημένος επαγγελματίας και όμως πετυχημένος πολιτικός! Ή μήπως πολιτικό περίττωμα; Έχεις άποψη σύντροφε Ν. Βούτση; Τι λες σύντροφε Γ. Δραγασάκη;

Διαβάζω σε τρία λεξικά (δύο της νεώτερης και ένα της αρχαίας) ελληνικής γλώσσας την έννοια της λέξεως «πολιτική» και σας την μεταφέρω. «Πολιτική» είναι:

  α, (Με την πλατιά της έννοια) Η τέχνη ή η επιστήμη της διακυβέρνησης. β. (Με την στενή της έννοια) Η τέχνη ή η επιστήμη της οργάνωσης και διακυβέρνησης ενός κράτους και γ. Η επιστήμη που ασχολείται με την μελέτη των θεσμών και των πολιτικών διαδικασιών. Και τα τρία λεξικά συμφωνούν  ότι η πολιτική είναι ή τέχνη, ή επιστήμη οργάνωσης και διακυβέρνησης και άρα για να ασχοληθεί κανείς μαζί της πρέπει να διαθέτει τις απαραίτητες ικανότητες, προκειμένου περί τέχνης, ή τις απαραίτητες γνώσεις αλλά και εμπειρία προκειμένου περί επιστήμης.

Είτε όμως θεωρήσουμε την πολιτική τέχνη, είτε την θεωρήσουμε επιστήμη δεν μπορεί κανείς να ασχολείται μαζί της  μη διαθέτοντας τα απαραίτητα εφόδια (και ένα πτυχίο νομικής ή πολιτικών και οικονομικών επιστημών δεν αρκεί) γιατί τότε η ενασχόλησή του και ερασιτεχνική είναι και επικίνδυνη για την χώρα με αποτέλεσμα το ανίκανο και ανεπαρκές πολιτικό σύστημα, αμυνόμενο, να νομοθετεί ότι «δεν πρέπει να ποινικοποιούμε την πολιτική ζωή του τόπου» την στιγμή που μεγάλο ποσοστό σύγχρονων Ελλήνων πολιτικών θα έπρεπε να έχει αυτοκτονήσει και ένα άλλο ποσοστό, πολύ μεγαλύτερο αυτήν την φορά,  να βρίσκεται στις φυλακές.

Και μια, σύμφωνα με την παραπάνω (γ) έννοια η πολιτική είναι η επιστήμη που ασχολείται με την μελέτη των θεσμών και των πολιτικών διαδικασιών βασική και πρωταρχική προϋπόθεση  για την επιλογή τόσο από τα κόμματα (ποιους θα επιλέξουν) αλλά και των πολιτών (ποιους θα ψηφίσουν) έχω την γνώμη ότι θα έπρεπε να είναι η απόδοση των υποψηφίων στα μικρότερα κύτταρα – θεσμούς της κοινωνίας μας. Την οικογένεια δηλαδή και την επαγγελματική τους ενασχόληση.

Δεν είναι δυνατόν ένας αποτυχημένος επαγγελματίας, είτε το θέλετε -είτε όχι,  να πετύχει σαν πολιτικός γιατί οπωσδήποτε θα του λείπουν οι ικανότητες αλλά και σ’ αυτό «μικροπροβληματάκι» το πολιτικό κατεστημένο βρήκε την λύση επιλέγοντας ανεπάγγελτους , κατά βάση νομικούς και πολιτικούς – οικονομικούς επιστήμονες, πτυχιούχους κυρίως ξένων πανεπιστημίων για την είσοδο στα οποία δεν κατέβαλαν καμία προσπάθεια (ας είναι καλά το πορτοφόλι του μπαμπά) και τα εφόδια που πήραν δεν ήταν αρκετά για μια αξιόλογη ατομική επαγγελματική δραστηριότητα.

Δεν είναι επίσης δυνατόν ένας αποτυχημένος οικογενειάρχης να πετύχει σαν πολιτικός. Από την στιγμή που δεν μπορεί να διαχειρισθεί την τετραμελή, πενταμελή (δεκαμελή θέλετε;) οικογένειά του πώς είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος να διαχειρισθεί σοβαρότερες, με την έννοια της ποσότητας  αλλά και της ποιότητας, καταστάσεις;

Πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που ο γιος του έφθασε να γίνει ληστής τραπεζών να πετύχει σαν πολιτικός άνδρας; Φαντασθείτε παραδείγματος χάριν, τον βουλευτή Βούτση του ΣΥΡΙΖΑ στην θέση του υπουργού Δικαιοσύνης ή Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων (έμεινα ακόμη στα παλιά).

Να  τον φαντασθείτε μάλιστα αφού γνωρίζετε ότι όχι μόνον δεν καταδίκασε την ενέργεια του γιου του  αλλά, αντίθετα, και αυτός και η (πρώην) σύζυγός του (οικογένεια μάλαμα δηλαδή) τον υπερασπίσθηκαν ρίχνοντας τα βάρη στην ελληνική κοινωνία.

Φαντασθείτε και τον άλλο μεγάλο πολιτικό άνδρα, του ΣΥΡΙΖΑ και αυτός,τον Δραγασάκη σαν υπουργό Δημοσίας Τάξεως (σταθερά εγώ) να εξαρθρώνει την εγκληματικότητα της χώρας την στιγμή που η κόρη του κατηγορήθηκε για εμπορία όπλων και ναρκωτικών. Έβαλε σε τάξη την Βουλή εφαρμόζοντας «προλεταριακώ δικαίω»  κατά βούληση τον κανονισμό της Βουλής και δεν θα έχει κανένα πρόβλημα με την εφαρμογή του νόμου, «επαναστατικώ δικαίω», κατά βούληση πάντα. Εξουσία θα είμαστε, ποιος θα μας ελέγξει;

Ασχολούμαι με αυτές τις δύο περιπτώσεις, όχι ότι δεν υπάρχουν ανάλογες σε άλλους πολιτικούς χώρους, αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με θράσος. Τόσο των ιδίων όσο και του πολιτικού φορέα που τους φιλοξενεί. Είμαι σίγουρος ότι σε οποιοδήποτε άλλο κόμμα και αν ανήκαν οι δύο προαναφερθέντες  θα είχαν αποβληθεί αν όχι δια της διαγραφής τους τουλάχιστον όμως με την απομόνωσή τους και την μη συμπερίληψη σε λίστες υποψηφίων, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ τον μεν έναν τον έχει κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο, τον δε άλλο αντιπρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων προς παραδειγματισμό των ελληνοπαίδων. Και μην μου πει κανείς ότι και στις καλύτερες οικογένειες συμβαίνουν ατυχήματα αυτού του είδους γιατί θα πω ότι ο χαρακτηρισμός  «καλύτερες οικογένειες» είναι πολύ σχετικός αλλά και ότι οι «καλύτερες οικογένειες» δεν είναι είναι πάντα αυτό που δείχνουν.

Κλείνοντας θέλω να εξωτερικεύσω  μια σκέψη που τριβελίζει αρκετό καιρό το μυαλό μου. Λέτε τα «προϊόντα» από την δράση των δύο άξιων αυτών τέκνων των λαμπρών οικογενειών Βούτση και Δραγασάκη να αποτελούν την κύρια πηγή εσόδων  των οικογενειών τους; Ή  ακόμη-ακόμη και την κρυφή (μαύρη) χρηματοδότηση του απο-κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Ερώτηση κάνω….

«Ήπειρος, η πατρίδα μας»
http://1greek.wordpress.com/