Από την ποιητική συλλογή του Θεόδωρου Βλασ. Δάλμαρη που έλαβα με email Η χώρα του ήλιου και της θάλασσας Ένα διαμάντι πολύχρωμο, σταλμένο από τον Ουρανό, και χιλιάδες πετράδια στον αφρό της Θάλασσας. Το γαλάζιο το πέλαγος και το φως του Απόλλωνα, τα αστέρια τα μύρια στον ουράνιο θόλο. Η μαγεία της άνοιξης, το καυτό καλοκαίρι, το ξανθό το φθινόπωρο, του χειμώνα η σχόλη. Ο αγέρας ο ούριος, με ευωδιές φορτωμένος, καυτερός το μεσήμερο, δροσερός στο κατόπιν, κι’ όταν μύδρος ο Αίολος τους ασκούς του ανοίξει, μανιασμένοι oι άνεμοι στα πελάγη σκορπίζουν, τα πλεούμενα αρπάζουνε και στα βράχια τσακίζουν. και ενώ όλοι νομίζουνε, την συντέλεια να έρχεται, Και ενώ ο Δίας αλλόφρονας , αστραπόβροντα βρέχει, οι Θεές τον γλυκαίνουνε με τις λάγνες ματιές. Οι Αγέρες καλμάρουνε, οι βροντές ησυχάζουν, και ο Ήλιος τα σύννεφα, προσπερνά και σκορπίζει, τα βουνά και τα πέλαγα, με χρυσάφια φωτίζει. Μύρα χίλια, και χρώματα, των πουλιών μελωδίες, κάμποι όροι και θάλασσες, ορφικές αρμονίες, και χιλιάδες διάσπαρτα, των προγόνων μνημεία στους αιώνες διδάσκουνε, μια Ουράνια σοφία. -------------------------------------------------------------------------------------------- Η χώρα των μύθων και των Θεών Όποιος ξέρει τον κώδικα και την πόρτα ανοίξει, έναν κόσμο, περίλαμπρο, μαγικό θα γνωρίσει. Είναι αυτός ο παράδεισος, των Θεών η πατρίδα, Των σοφών ο γεννήτορας, του ανθρώπου η κοιτίδα. Στα νερά τα κρυστάλλινα, οι πανέμορφες νύμφες, πυρπολούν κάθε άγιο και καλούν τους θνητούς, τη ζωή τους ν’ αλλάξουνε, με μια μόνο στιγμή. Μια στιγμή, ένα αγκάλιασμα, μια σπονδή στους Θεούς. Κι απ’ αυτό το αγκάλιασμα, τον καρπό των ερώτων, γεννηθήκαν οι ήρωες, οι μεγάλοι σοφοί, με το θείο το χάρισμα, να σηκώνουν τον ήλιο, στη τροχιά την Ουράνια, που φωτίζει τη γη. Γεννηθήκαν παμμέγιστοι, της αλήθειας δασκάλοι, να οδηγήσουν τον Άνθρωπο, στην κρυμμένη πηγή, στην πηγή την κρυστάλλινη, στη σοφή διδαχή. Για να σπάσουν τους κώδικες, την πυξίδα να βρουν, τα δεσμά τους να λύσουνε και ψηλά να πετούν. Αυτό το γένος τ’ ανάδελφο, πούναι φύτρο του κόσμου, Προμηθέας αιώνιος, μαρτυρά Σταυρωμένος. Γύπες, όρνια και κόρακες, την αυγή τον ξεσκίζουν και στης νύχτας τ’ απόμερο, τη ζωή κατακτά. --------------------------------------------------------------------------------------------- Η μυστηριακή δύναμη της Ελλάδας Οι μυριάδες που βίαια στην πατρίδα μας ήρθαν, που γευθήκαν τις γεύσεις της, των βοτάνων τα μύρα, που το είναι τους άγγιξαν, του Ορφέα οι νότες, που το κάλεσμα δέχθηκαν, των χορών τα λικνίσματα, των χορών της ελπίδας, της ζωής και του πάθους, με τα χέρια ιπτάμενα, σαν φτερά να πετούν, που τα άχραντα μέθυσαν και λουστήκαν με φως, τα μνημεία προσκύνησαν, των μεγάλων ηρώων,>κοιμήθηκαν και ξύπνησαν, σαν του ήλιου παιδιά. Μύριοι βάρβαροι πέρασαν, από τη χώρα του Ήλιου, απ’ τη χώρα της θάλασσας, απ’ τη χώρα του πάθους, μαύρο σάβανο φόρεσαν και στεφάνι αγκάθινο, για αιώνες τη φίμωσαν στο σκοτάδι τη ρήξαν. Μα εκείνη ξαπόστασε και το φώς της δεν έσβησε, τους εχθρούς της κατέκτησε, που της δώσαν τους θρόνους. ------------------------------------------------------------------------------------------------ ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ Νικητής ή Νεκρός Είσαι Μάνας το πρόσταγμα: Νικητής ή Νεκρός. Να προσθέσεις καλείσαι, τη δική σου ορμή. Τη σκυτάλη να πάρεις, να την δώσεις στο Γιό. Τα παιδιά να φωτίζεις, με σοφία και πίστη. Την καρδιά τους ν’ ανοίξουν, να χωρέσει τον Ήλιο. Να χωρέσει τα Έθνη, τους Ανθρώπους της Γης. Οι οχτροί του Ανθρώπου, του Ερέβους οι Άρχοντες, σαν Αγγέλοι φωτός, με χρυσό φορτωμένοι, με φωτιάς μηχανές, με κανόνια και δόλο, δολοφόνοι με φράκα, πληρωμένοι ‘φωστήρες’, με κηρύγματα ‘δίκιου’, του δικού τους Θεού, την ψυχή σου πλανέψαν και το νου σου σκοτίσαν. Απ’ τη μνήμη σου πήραν, των Σοφών τα διδάγματα, των ηρώων τη δόξα, της Πατρίδας το κλέος. Και σε ρήξαν στο Χάος, στο σκοτάδι της λήθης. Να μην νοιώθεις ακούσματα, των προγόνων το κήρυγμα, και τη Γή σου την Άγια, να μην νοιώθεις δική σου. Να ξεχάσεις τη Ράτσα σου, να ξεχάσεις ΤΟ ΧΡΕΟΣ. Να δεχθείς πως κατάντησες, ένας κόκκος στην άμμο. Δούλος, μόνος και έρημος, δίχως ρίζες στο χώμα. ---------------------------------------------------------------------------------------- Μη λυγίζεις. Προχώρα Δίχως χθες. Δίχως σήμερα. Δίχως μέλλον και μοίρα. Φύλλο κίτρινο πούπεσε, μαραμένο απ΄το δένδρο, που το δέρνει ο άνεμος, δω και κει πεταμένο, που κουρνιάζει τρεμάμενο, στις γωνιές τρομαγμένο. Σε οθόνη υπερκόσμια, μύριων Ήλιων φωτός, των Προγόνων η δόξα, στ’ Ουρανού τα Βασίλεια, οι Αιώνες προβάλλονται, της φυλής μας τα θαύματα, οι Σοφοί και οι Ήρωες και τα Θεία μνημεία. Πλαταιές, Θερμοπύλες, του Σωκράτη ο θάνατος, το Αρκάδι, το Κούγκι, οι μεγάλες στιγμές. Και το πρόσταγμα γράφεται με το χέρι Θεού, στης φωτιάς το βιβλίο, στον καθρέπτη του Σύμπαντος. Μη λυγίζεις! Προχώρα. Είσαι σπόρος δικός μου, κληρονόμος Προγόνων, που φωτίσαν τη Γή. Κουβαλάς στην ψυχή σου, του Ανθρώπου τη Μοίρα, τους Σοφούς και τους Ήρωες και τη Θεία τη γνώση. Θα εκπέσεις στη λήθη, στο βαθύ το σκοτάδι, και στα βάθη της κόλασης, για Αιώνες πολλούς. Έχεις Χρέος! Προχώρα, να λυτρώσεις το Γένος. Στα παιδιά σου να δείξεις, της ελπίδας το δρόμο. Έχεις Χρέος! Προχώρα. Το Θεό μην αφήσεις, μοναχό του στη Μάχη. Δώσ’το χέρι. Μπορείς. Τότε θ’ άρθουν μαζί σου, οι Ουρανοί κ’ όλη η Γή. Τα πουλιά, τα λουλούδια, τα αστέρια κι’ ΕΓΩ. Πανστρατιά των Αγγέλων, Ζωντανοί και Νεκροί. Θα φορέσεις και πάλι, το Στεφάνι Φωτός. Θα λυτρώσεις τους σκλάβους και θα δώσεις φτερά, στου Ανθρώπου τη Ράτσα, στο μονάκριβο Γιό μου. Και θ’ ανοίξεις τον δρόμο, για ν’ ανέβεις τη σκάλα, στο σπιράλ το ατέρμονο, της Ανθρώπινης Μοίρας. ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΥΓΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΛΛΑΔΑ: Ο ΑΙΩΝΙΟΣ ΔΕΣΜΩΤΗΣ

Από την ποιητική συλλογή του Θεόδωρου Βλασ. Δάλμαρη που έλαβα με email

Η χώρα του ήλιου και της θάλασσας

Ένα διαμάντι πολύχρωμο, σταλμένο από τον Ουρανό,

και χιλιάδες πετράδια στον αφρό της Θάλασσας. 

Το γαλάζιο το πέλαγος και το φως του Απόλλωνα,

τα αστέρια τα μύρια στον ουράνιο θόλο. 

Η μαγεία της άνοιξης, το καυτό καλοκαίρι,

το ξανθό το φθινόπωρο, του χειμώνα η σχόλη. 

Ο αγέρας ο ούριος, με ευωδιές φορτωμένος,

καυτερός το μεσήμερο, δροσερός στο κατόπιν,

κι’ όταν μύδρος ο Αίολος τους ασκούς του ανοίξει,

μανιασμένοι oι άνεμοι στα πελάγη σκορπίζουν,

τα πλεούμενα αρπάζουνε και στα βράχια τσακίζουν.

και ενώ όλοι νομίζουνε, την συντέλεια να έρχεται,

Και ενώ ο Δίας αλλόφρονας , αστραπόβροντα βρέχει,

οι Θεές τον γλυκαίνουνε με τις λάγνες ματιές.

Οι Αγέρες καλμάρουνε, οι βροντές ησυχάζουν,

και ο Ήλιος τα σύννεφα, προσπερνά και σκορπίζει,

 τα βουνά και τα πέλαγα, με χρυσάφια φωτίζει. 

Μύρα χίλια, και χρώματα, των πουλιών μελωδίες,

κάμποι όροι και θάλασσες, ορφικές αρμονίες,

και χιλιάδες διάσπαρτα, των προγόνων μνημεία

στους αιώνες διδάσκουνε, μια Ουράνια σοφία.

--------------------------------------------------------------------------------------------

Η χώρα των μύθων και των Θεών

Όποιος ξέρει τον κώδικα και την πόρτα ανοίξει,

έναν κόσμο, περίλαμπρο, μαγικό θα γνωρίσει. 

Είναι αυτός ο παράδεισος, των Θεών η πατρίδα,

Των σοφών ο γεννήτορας, του ανθρώπου η κοιτίδα. 

Στα νερά τα κρυστάλλινα, οι πανέμορφες νύμφες,

πυρπολούν κάθε άγιο και καλούν τους θνητούς,

τη ζωή τους ν’ αλλάξουνε, με μια μόνο στιγμή. 

Μια στιγμή, ένα αγκάλιασμα, μια σπονδή στους Θεούς.

Κι απ’ αυτό το αγκάλιασμα, τον καρπό των ερώτων,

γεννηθήκαν οι ήρωες, οι μεγάλοι σοφοί,

με το θείο το χάρισμα, να σηκώνουν τον ήλιο,

στη τροχιά την Ουράνια, που φωτίζει τη γη. 

Γεννηθήκαν παμμέγιστοι, της αλήθειας δασκάλοι,

να οδηγήσουν τον Άνθρωπο, στην κρυμμένη πηγή,

στην πηγή την κρυστάλλινη, στη σοφή διδαχή.

Για να σπάσουν τους κώδικες, την πυξίδα να βρουν,

τα δεσμά τους να λύσουνε και ψηλά να πετούν. 

Αυτό το γένος τ’ ανάδελφο, πούναι φύτρο του κόσμου,

Προμηθέας αιώνιος, μαρτυρά Σταυρωμένος. 

Γύπες, όρνια και κόρακες, την αυγή τον ξεσκίζουν

και στης νύχτας τ’ απόμερο, τη ζωή κατακτά.

---------------------------------------------------------------------------------------------
Η μυστηριακή δύναμη της Ελλάδας

Οι μυριάδες που βίαια στην πατρίδα μας ήρθαν,

που γευθήκαν τις γεύσεις της, των βοτάνων τα μύρα,

που το είναι τους άγγιξαν, του Ορφέα οι νότες,

που το κάλεσμα δέχθηκαν, των χορών τα λικνίσματα,

των χορών της ελπίδας, της ζωής και του πάθους,

με τα χέρια ιπτάμενα, σαν φτερά να πετούν,

που τα άχραντα μέθυσαν και λουστήκαν με φως,

τα μνημεία προσκύνησαν, των μεγάλων ηρώων,>κοιμήθηκαν και ξύπνησαν, σαν του ήλιου παιδιά.

Μύριοι βάρβαροι πέρασαν, από τη χώρα του Ήλιου,

απ’ τη χώρα της θάλασσας, απ’ τη χώρα του πάθους,

μαύρο σάβανο φόρεσαν και στεφάνι αγκάθινο,

για αιώνες τη φίμωσαν στο σκοτάδι τη ρήξαν.

Μα εκείνη ξαπόστασε και το φώς της δεν έσβησε,

τους εχθρούς της κατέκτησε, που της δώσαν τους θρόνους. 

------------------------------------------------------------------------------------------------
ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ  

Νικητής ή Νεκρός

Είσαι Μάνας το πρόσταγμα: Νικητής ή Νεκρός.

Να προσθέσεις καλείσαι, τη δική σου ορμή.

Τη σκυτάλη να πάρεις, να την δώσεις στο Γιό.

Τα παιδιά να φωτίζεις, με σοφία και πίστη.

     Την καρδιά τους ν’ ανοίξουν, να χωρέσει τον Ήλιο.

Να χωρέσει τα Έθνη, τους Ανθρώπους της Γης.

Οι οχτροί του Ανθρώπου, του Ερέβους οι Άρχοντες,

σαν Αγγέλοι φωτός, με χρυσό φορτωμένοι,

     με φωτιάς μηχανές, με κανόνια και δόλο,

δολοφόνοι με φράκα, πληρωμένοι ‘φωστήρες’,

με κηρύγματα ‘δίκιου’, του δικού τους Θεού,

την ψυχή σου πλανέψαν και το νου σου σκοτίσαν.

Απ’ τη μνήμη σου πήραν, των Σοφών τα διδάγματα,

των ηρώων τη δόξα, της Πατρίδας το κλέος.

Και σε ρήξαν στο Χάος, στο σκοτάδι της λήθης.

Να μην νοιώθεις ακούσματα, των προγόνων το κήρυγμα,

και τη Γή σου την Άγια, να μην νοιώθεις δική σου.

Να ξεχάσεις τη Ράτσα σου, να ξεχάσεις ΤΟ ΧΡΕΟΣ.

Να δεχθείς πως κατάντησες, ένας κόκκος στην άμμο.

Δούλος, μόνος και έρημος, δίχως ρίζες στο χώμα.

----------------------------------------------------------------------------------------         

Μη λυγίζεις. Προχώρα

     Δίχως χθες. Δίχως σήμερα. Δίχως μέλλον και μοίρα.

Φύλλο κίτρινο πούπεσε, μαραμένο απ΄το δένδρο,

που το δέρνει ο άνεμος, δω και κει πεταμένο,

που κουρνιάζει τρεμάμενο, στις γωνιές τρομαγμένο.

Σε οθόνη υπερκόσμια, μύριων Ήλιων φωτός,

     των Προγόνων η δόξα, στ’ Ουρανού τα Βασίλεια,

οι Αιώνες προβάλλονται, της φυλής μας τα θαύματα,

οι Σοφοί και οι Ήρωες και τα Θεία μνημεία.

Πλαταιές, Θερμοπύλες, του Σωκράτη ο θάνατος,

το Αρκάδι, το Κούγκι, οι μεγάλες στιγμές.

Και το πρόσταγμα γράφεται με το χέρι Θεού,

στης  φωτιάς το βιβλίο, στον καθρέπτη  του Σύμπαντος.

Μη λυγίζεις! Προχώρα. Είσαι σπόρος δικός μου,

     κληρονόμος Προγόνων, που φωτίσαν τη Γή.

Κουβαλάς στην ψυχή σου, του Ανθρώπου τη Μοίρα,

τους Σοφούς και τους Ήρωες και τη Θεία τη γνώση.

Θα εκπέσεις στη λήθη, στο βαθύ το σκοτάδι, και στα βάθη της κόλασης, για Αιώνες πολλούς.

     Έχεις Χρέος! Προχώρα, να λυτρώσεις το Γένος.

Στα παιδιά σου να δείξεις, της ελπίδας το δρόμο.

Έχεις Χρέος! Προχώρα. Το Θεό μην αφήσεις,

μοναχό του στη Μάχη.  Δώσ’το χέρι. Μπορείς.

Τότε θ’ άρθουν μαζί σου, οι Ουρανοί κ’ όλη η Γή.

Τα πουλιά, τα λουλούδια, τα αστέρια κι’ ΕΓΩ.

Πανστρατιά των Αγγέλων, Ζωντανοί και Νεκροί.   

Θα φορέσεις και πάλι, το Στεφάνι Φωτός.

Θα λυτρώσεις τους σκλάβους και θα δώσεις φτερά,

στου Ανθρώπου τη Ράτσα, στο μονάκριβο Γιό μου.

Και θ’ ανοίξεις τον δρόμο, για ν’ ανέβεις τη σκάλα,

στο σπιράλ το ατέρμονο, της Ανθρώπινης Μοίρας.