Επιτέλους. Ο ΣΟΪΜΠΛΕ ΟΜΟΛΟΓΕΙ ΠΩΣ Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟΝ Β΄ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ ΔΕΝ ΗΤΑΝ - ΕΙΝΑΙ ΚΥΡΙΑΡΧΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΑΛΛΑ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΥΠΟΥΡΓΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ . Αυτό είναι το θέμα της προηγούμενης ανάρτησης. Λίγη σκέψη για να καταλάβουμε ποιοί κήρυξαν τους παγκοσμίους πολέμους, συμπεριλαμβανομένου και του Γ' σημερινού που έχει ακόμα μεγαλύτερη εξάπλωση, ευτυχώς με αντιστάσεις. Ναι αυτές όντως υπάρχουν, στην γνησιότητα διαφέρουν. Εμείς όμως εδώ ζούμε στον κόσμο μας και στις φαντασιόπληκτες αγκυλώσεις μας παντός χρώματος και πάσας θεωρίας, μαγνητισμένοι από την καθημερινή εικόνα και σκηνοθετημένη πραγματικότητα, εις βάρος της καθημερινής πνευματικής και διανοητικής υπόστασής μας, βαθαίνοντας την άγνοιά μας.
Πόλεμοι έχουν προηγηθεί πολλοί πριν του τραπεζικού συστήματος. Μπορεί να κατανεμηθούν σε διάφορες κατηγορίες. Επιβίωσης, αργότερα γεωστρατηγικούς - επεκτατικούς, ιδεολογικούς - θρησκευτικούς, οικονομικούς που ούτε αυτός είναι καινούργιο φαινόμενο, απλά ήταν πολύ βαθύς ο ύπνος μας.
Είτε αρέσει αυτό που θα γραφεί είτε όχι στην ανθρωπότητα, οφείλει να συνειδητοποιήσει τα ακόλουθα, ως ιδέα και όχι ως οτιδήποτε επίπλαστο άλλο. Ότι στην ανθρώπινη ιστορία, πάντοτε ο πόλεμος ήταν ένας και μοναδικός. Η κυριαρχία του ενός επί του άλλου. Γνώριμο ξεκινώντας από την καθημερινότητά μας, τις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Από αυτό το σημείο και μετά μπορούμε να κατανοήσουμε τα πάντα, αναλογικά. Για να μπορέσει κάποιος να καταλάβει την ιστορία, πρέπει να την φιλοσοφήσει και όχι να την μάθει νεράκι ή μηχανικά. Διότι σε αυτήν την περίπτωση θα πέφτει σε λάθη ανάλογα προς την πλευρά που κλίνει. Ας σκεφθεί το ιστορικό φαινόμενο διάκρισης μεταξύ γυναικείου και ανδρικού φύλου, πότε χρονικά αυτό ξεκίνησε για να έχουμε το φαινόμενο εν έτη 2013 και ακόμα να υφίσταται, είτε σε απόλυτο βαθμό είτε σε μερικό μέσω νομοθεσιών. Δηλαδή το αυτονόητο χρειάζεται νόμο, που ο νόμος εξ ορισμού είναι έτσι κι αλλιώς περιοριστικός. Καταλαβαίνουμε όμως πως όλα αυτά είχαν ένα διαχρονικό "χαμαιλεοντικού" τύπου προοδευτικό σχεδιασμό .
Όσοι με γνωρίζουν, θα γνωρίζουν πως πάντοτε ισχυριζόμουν πως ο πόλεμος είναι πνευματικός και τίποτα διαφορετικό. Πνευματικός πόλεμος λοιπόν προς πάσα κατεύθυνση και σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη της γης που μαίνεται εδώ και 3000 χρόνια, απλώς εναλλάσσονται τα μέσα και οι χειρισμοί.
Όταν λοιπόν αναφερόμαστε σε πνευματικό πόλεμο, δεν έχουμε πολλές επιλογές να σκεφθούμε. Τα πράγματα για τους ανθρώπους είναι απλά. Ή θα μιλάμε για ελευθερία πνεύματος ή για αγκύλωση πνεύματος. Την ελευθερία του πνεύματος την προέβαλαν και την διέδωσαν τα Ελληνικά γράμματα και η Ελληνική Φιλοσοφία. Πάντοτε ιστορικά η ιδέα Ελληνισμός υπήρξε ο κυματοθραύστης του άδικου, του στρεβλού, του ανήθικου και του φονταμεταλισμού. Στην άλλη πλευρά υπήρχαν και υπάρχουν όλοι αυτοί που αντιτίθενται στην Ελληνική έννοια της ελευθερίας του πνεύματος με δημοκρατικό μανδύα. Ήταν οι πολέμιοι του φωτός και υπέρμαχοι του σκοταδισμού και της απολυταρχίας.
Οι τελευταίοι ενδεδυμένοι κατάλληλα ανά εποχή και ηθική τάση και περίσταση, με διάφορους εικονικούς κοινωνικούς δομικούς τίτλους, κατάφερναν με μαεστρία, μεθοδικότητα, υπομονή και πλάνη, να προσπαθούν ακόμα μια φορά και τώρα να κάνουν την επιθυμία τους πραγματικότητα. Η αιώνια πάλη. Αν όποια ζηλόφθονη πλευρά διαμαρτύρεται, προσωπικά δεν έχω πρόβλημα να της την παρέχω ως δικιά της, υπό τον αυστηρό όρο, ότι η Ελληνική ιδέα της Ανεξαρτησίας, της Ελευθερίας του ατόμου και της κοινωνικής Δημοκρατίας θα εφαρμοστούν σύμφωνα με το Ελληνικό γράμμα του Νόμου.
Οφείλω να ξαναεπαναλάβω και θα επαναλαμβάνομαι όσες φορές ακούω συγκεκριμένα πράγματα, τα οποία έχουμε ήδη αναλύσει. Αυτοί που παίρνουν τα μικρόφωνα και απευθύνονται στο κοινό κατηγορώντας το πως αυτό φταίει για την κατάστασή μας ή ηλίθιος είναι ή προδότης ή μπόγιας ψήφων. Δεν μπορεί ένας αποτυχημένος επιχειρηματίας παράδειγμα, να αφρονεί ασκώντας ψυχολογική βία όμοια της καθεστωτικής. Ονόματα δεν λέμε. Όποιος ενημερώνεται σωστά καταλαβαίνει και προ πάντως να μην τα περιμένει έτοιμα βρεγμένα παξιμάδια στο πιάτο. Τέτοια άτομα επιστρέφουν να πουν "πως εσύ με παρέσυρες" είτε συμβεί είτε δεν συμβεί κάτι.
Αν μπορούσαμε λοιπόν να φιλοσοφήσουμε την ιστορία στο κομμάτι που μας ενδιαφέρει τούτην την περίοδο αλλά με όλες τις προεκτάσεις της και με μερικά σχετικά ψήγματα παγκόσμιας φιλοσοφικής ιστορίας, βασικός δείκτης της γνησιότητας του οτιδήποτε βλέπουμε μπροστά μας, είναι το εξής. Θα χρησιμοποιήσω παράδειγμα ενός καλού φίλου, του Τάσου του Μαστρογιάννη. Όταν συνδιαλέγεται κάποιος με αυτό που κατηγορεί, τότε παύει αυτός ο κάποιος να είναι γνήσιος. Είναι ιμιτασιόν αλλά και εκεί επίσης παίζει η ποιότητα του. Συνεπώς γίνεται μέτριο με υπερβολικά άνισα κέρδη, ανάλογα της όποιας μέτριας επιλογής. Όχι μόνον αυτό, αλλά νομιμοποιεί αυτό που υποτίθεται ότι χρησιμοποιεί για διαφημιστικούς λόγους.
Απλώς είναι μια άλλη πλευρά και ζητούμενο ενός ηθικού και μάλιστα ποιάς βαρύτητας....., θεωρήματος. Ηθικού και τίμιου θεωρήματος που ουδέποτε θέσαμε στους εαυτούς μας, με αποτέλεσμα να νομίζουμε πως κάνουμε επιλογή και στο τέλος πάντοτε να επιλέγουν άλλοι για μας με έξυπνους και φιδίσιους ελιγμούς, τους οποίους μας τους φορτώνουν και από πάνω. Εν κατά κλείδι, μας συμβαίνει ό, τι μας συμβαίνει επειδή επιλέγαμε και επιλέγουμε με εκπτώσεις και με ειδικά βάρη ηθικής και δικαίου ..... Νάγια
Πόλεμοι έχουν προηγηθεί πολλοί πριν του τραπεζικού συστήματος. Μπορεί να κατανεμηθούν σε διάφορες κατηγορίες. Επιβίωσης, αργότερα γεωστρατηγικούς - επεκτατικούς, ιδεολογικούς - θρησκευτικούς, οικονομικούς που ούτε αυτός είναι καινούργιο φαινόμενο, απλά ήταν πολύ βαθύς ο ύπνος μας.
Είτε αρέσει αυτό που θα γραφεί είτε όχι στην ανθρωπότητα, οφείλει να συνειδητοποιήσει τα ακόλουθα, ως ιδέα και όχι ως οτιδήποτε επίπλαστο άλλο. Ότι στην ανθρώπινη ιστορία, πάντοτε ο πόλεμος ήταν ένας και μοναδικός. Η κυριαρχία του ενός επί του άλλου. Γνώριμο ξεκινώντας από την καθημερινότητά μας, τις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Από αυτό το σημείο και μετά μπορούμε να κατανοήσουμε τα πάντα, αναλογικά. Για να μπορέσει κάποιος να καταλάβει την ιστορία, πρέπει να την φιλοσοφήσει και όχι να την μάθει νεράκι ή μηχανικά. Διότι σε αυτήν την περίπτωση θα πέφτει σε λάθη ανάλογα προς την πλευρά που κλίνει. Ας σκεφθεί το ιστορικό φαινόμενο διάκρισης μεταξύ γυναικείου και ανδρικού φύλου, πότε χρονικά αυτό ξεκίνησε για να έχουμε το φαινόμενο εν έτη 2013 και ακόμα να υφίσταται, είτε σε απόλυτο βαθμό είτε σε μερικό μέσω νομοθεσιών. Δηλαδή το αυτονόητο χρειάζεται νόμο, που ο νόμος εξ ορισμού είναι έτσι κι αλλιώς περιοριστικός. Καταλαβαίνουμε όμως πως όλα αυτά είχαν ένα διαχρονικό "χαμαιλεοντικού" τύπου προοδευτικό σχεδιασμό .
Όσοι με γνωρίζουν, θα γνωρίζουν πως πάντοτε ισχυριζόμουν πως ο πόλεμος είναι πνευματικός και τίποτα διαφορετικό. Πνευματικός πόλεμος λοιπόν προς πάσα κατεύθυνση και σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη της γης που μαίνεται εδώ και 3000 χρόνια, απλώς εναλλάσσονται τα μέσα και οι χειρισμοί.
Όταν λοιπόν αναφερόμαστε σε πνευματικό πόλεμο, δεν έχουμε πολλές επιλογές να σκεφθούμε. Τα πράγματα για τους ανθρώπους είναι απλά. Ή θα μιλάμε για ελευθερία πνεύματος ή για αγκύλωση πνεύματος. Την ελευθερία του πνεύματος την προέβαλαν και την διέδωσαν τα Ελληνικά γράμματα και η Ελληνική Φιλοσοφία. Πάντοτε ιστορικά η ιδέα Ελληνισμός υπήρξε ο κυματοθραύστης του άδικου, του στρεβλού, του ανήθικου και του φονταμεταλισμού. Στην άλλη πλευρά υπήρχαν και υπάρχουν όλοι αυτοί που αντιτίθενται στην Ελληνική έννοια της ελευθερίας του πνεύματος με δημοκρατικό μανδύα. Ήταν οι πολέμιοι του φωτός και υπέρμαχοι του σκοταδισμού και της απολυταρχίας.
Οι τελευταίοι ενδεδυμένοι κατάλληλα ανά εποχή και ηθική τάση και περίσταση, με διάφορους εικονικούς κοινωνικούς δομικούς τίτλους, κατάφερναν με μαεστρία, μεθοδικότητα, υπομονή και πλάνη, να προσπαθούν ακόμα μια φορά και τώρα να κάνουν την επιθυμία τους πραγματικότητα. Η αιώνια πάλη. Αν όποια ζηλόφθονη πλευρά διαμαρτύρεται, προσωπικά δεν έχω πρόβλημα να της την παρέχω ως δικιά της, υπό τον αυστηρό όρο, ότι η Ελληνική ιδέα της Ανεξαρτησίας, της Ελευθερίας του ατόμου και της κοινωνικής Δημοκρατίας θα εφαρμοστούν σύμφωνα με το Ελληνικό γράμμα του Νόμου.
Οφείλω να ξαναεπαναλάβω και θα επαναλαμβάνομαι όσες φορές ακούω συγκεκριμένα πράγματα, τα οποία έχουμε ήδη αναλύσει. Αυτοί που παίρνουν τα μικρόφωνα και απευθύνονται στο κοινό κατηγορώντας το πως αυτό φταίει για την κατάστασή μας ή ηλίθιος είναι ή προδότης ή μπόγιας ψήφων. Δεν μπορεί ένας αποτυχημένος επιχειρηματίας παράδειγμα, να αφρονεί ασκώντας ψυχολογική βία όμοια της καθεστωτικής. Ονόματα δεν λέμε. Όποιος ενημερώνεται σωστά καταλαβαίνει και προ πάντως να μην τα περιμένει έτοιμα βρεγμένα παξιμάδια στο πιάτο. Τέτοια άτομα επιστρέφουν να πουν "πως εσύ με παρέσυρες" είτε συμβεί είτε δεν συμβεί κάτι.
Αν μπορούσαμε λοιπόν να φιλοσοφήσουμε την ιστορία στο κομμάτι που μας ενδιαφέρει τούτην την περίοδο αλλά με όλες τις προεκτάσεις της και με μερικά σχετικά ψήγματα παγκόσμιας φιλοσοφικής ιστορίας, βασικός δείκτης της γνησιότητας του οτιδήποτε βλέπουμε μπροστά μας, είναι το εξής. Θα χρησιμοποιήσω παράδειγμα ενός καλού φίλου, του Τάσου του Μαστρογιάννη. Όταν συνδιαλέγεται κάποιος με αυτό που κατηγορεί, τότε παύει αυτός ο κάποιος να είναι γνήσιος. Είναι ιμιτασιόν αλλά και εκεί επίσης παίζει η ποιότητα του. Συνεπώς γίνεται μέτριο με υπερβολικά άνισα κέρδη, ανάλογα της όποιας μέτριας επιλογής. Όχι μόνον αυτό, αλλά νομιμοποιεί αυτό που υποτίθεται ότι χρησιμοποιεί για διαφημιστικούς λόγους.
Απλώς είναι μια άλλη πλευρά και ζητούμενο ενός ηθικού και μάλιστα ποιάς βαρύτητας....., θεωρήματος. Ηθικού και τίμιου θεωρήματος που ουδέποτε θέσαμε στους εαυτούς μας, με αποτέλεσμα να νομίζουμε πως κάνουμε επιλογή και στο τέλος πάντοτε να επιλέγουν άλλοι για μας με έξυπνους και φιδίσιους ελιγμούς, τους οποίους μας τους φορτώνουν και από πάνω. Εν κατά κλείδι, μας συμβαίνει ό, τι μας συμβαίνει επειδή επιλέγαμε και επιλέγουμε με εκπτώσεις και με ειδικά βάρη ηθικής και δικαίου ..... Νάγια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου