Γράφει ο Βασίλης Παπαδόπουλος. Κάθε νόμισμα είναι τόσο ισχυρό όσο η οικονομία παρέχει μέσα για εξαργύρωση αυτού. Όλη η ρητορική και όλες οι ανοησίες που ακούγονται από τα λεγόμενα των ισχυρών δέν είναι τίποτα άλλο παρά απεγνωσμένες προσπάθειες των ιθυνόντων να κρατήσουν το σύστημα επιπλεύσιμο. Όσο αυξάνουν το όριο χρέους τόσο υπερπληθωρίζουν το πρόβλημα, στον βωμό της ακόμα λίγο παραπάνω χαρισάμενης ζωής σήμερα. Τα μετρητά που διανέμονται τα τελευταία 40 χρόνια δεν είναι τίποτα παραπάνω από κουπόνια χρέους χωρίς πραγματικό αντίκρυσμα από τις ύπο πτώχευση τράπεζες. Το οικονομικό μοντέλο με βάση το χρέος, απαιτεί το υφιστάμενο χρέος ή ρευστό να έπανα-υποθηκευθεί σήμερα και να έπανα-πληρωθεί διογκωμένο αύριο. Το σύστημα είναι αποκλειστικά εξαρτημένο στην διαρκή απόκτηση χρέους και αποπληρωμής του στο διηνεκές του χρόνου. Εάν περικοπούν οι δαπάνες και ζήσουμε ανάλογα με τις δυνατότητές μας, το σύστημα καταρρέει. Συντηρείται αποκλειστικά και μόνο από την διαιώνιση και διόγκωση του χρέους. Το χρέος είναι η τροφή του. Είναι μονόδρομος για τους εφαρμοστές του η άρση του ταβανιού του χρέους και η επαναχρηματοδοτηση περαιτέρω δαπανών. Δέν μπορούν να σταματήσουν, ούτε να κάνουν πίσω. Δεν υπάρχει άλλη λύση, διαφορετικά το σύστημα ζαλίζεται και πέφτει από υποσιτισμό. Επέρχεται άτακτη κατάρρευση. Οι πολιτικοί το γνωρίζουν πάρα πολύ καλά αυτό και αυτό όπως ακούτε διαρκώς είναι το επιχείρημά τους. Εξού και τα τρομοκρατικά διλήμματα. Ο μόνος που δέν καταλαβαίνει σε τί παιχνίδι έχει εμπλακεί είναι ο μέσος πολίτης, που μάλλον τώρα άρχισε να αντιλαμβάνεται βιαίως την ουσία τους συτήματος που ήταν ενταγμένος τα τελευταία 40 χρόνια. Μάλλον η πέινα προσφέρει και διαύγεια. Πώς όμως φτάσαμε ώς εδώ; Φτάσαμε τμηματικά και με τρία καθοριστικά γεγονότα ορόσημα της σύγχρονης παγκόσμιας ιστορίας. Θα ακολουθήσουν και άλλα δύο. Όταν ο Nίξον αποφάσισε να καταργήσει τελειωτικά τον χρυσό κανόνα του δολαρίου, ήταν μία προσωρινή απόφαση όπως δημόσια είπαν για να μπορέσει η Αμερική να χρηματοδοτήσει τον πόλεμο του Βιετνάμ. Το δολάριο ήταν δεσμευσμένο με τον χρυσό σαν αντίκρυσμά. Όταν ένα νόμισμα όμως περιορίζεται με τον χρυσό ή το ασήμι σαν αντίκρυσμα περιορίζει και τον οποιονδήποτε από το να εκδόσει χαρτονιμίσματα εκ του μηδενός και κατά βούληση λόγω του πεπερασμένου της ποσότητας του αντικρύσματος. Η Αμερική χρειαζόταν λοιπόν ένα οικονομικό σύστημα που θα απελευθέρωνε τις τράπεζες για την χρηματοδοτήση του πολέμου αυτού. Η προπαγάνδα της εποχής έλεγε ότι η Αμερική έπρεπε να εμπλακεί στο Βιετνάμ για να πολεμήσει τον κουμουνισμό για χάρη της Δημοκρατίας. Τώρα έχουμε την τρομακρατία, τότε τον κουμουνισμό. Η Αμερική ενεπλάκει με αφορμή το λεγόμενο <Gulf Tonkin incident> Ισχυρίστηκαν ότι το USS Maddox, ένα μοντέρνο Αμερικανικό αντιτορπιλικό της εποχής δέχθηκε επίθεση από τους Βιετκόνγκ, στον Κόλπο του Τόνκιν. Οι Βιετγκόνγκ όμως στην πραγματικότητα δέν είχαν κάν πολεμικό ναυτικό την εποχή εκείνη. Είχαν μόνο κάτι απαρχειωμένες τορπιλλοβόλες βάρκες τις οποίες πήραν από την Γαλλία μετά τον δευτέρο παγκοσμίο πολέμο. Ποιός στρατηγός όμως θα επιτίθονταν ποτέ σε ένα σύγχρονο αντιτορπιλικό με απαρχειωμένες πολεμικές βάρκες και ποιός στρατηγός θα ήθελε να προκαλέσει μια μεγάλη υπερδύναμη σε ευθή πολεμική διαμάχη μέσα στην χώρα του; Κανένας φυσικά. Το περιστατικό όμως επινοήθηκε για να δημιουργήσει το έρεισμα της εμπλοκής της Αμερική στο Βιετνάμ. Ακόμα και βετεράνοι του πληρώματος του USS Μaddox δήλωσαν μετά από χρόνια ότι το πλοίο δέν δέχθηκε ποτέ επίθεση. Το κατα φαντασίαν περιστατικό αυτό όμως εξασφάλισε την εμπλοκή της Αμερικής στο Βιετνάμ, δημιούργησε την ανάγκη του Αμερικανικού κράτους για την χρηματοδότησή ενός πολυδάπανου πολέμου και την εδραίωση ενός νομισματικού συστήματος απαλλαγμένο από περιορισμούς και σταθερές. Το 1971 έγινε η τελειωτική άρση της συσχέτισης του δολαρίου με τον χρυσό και το 73’ τα στρατεύματά της Αμερικής εγκατέλειψαν το Βιετνάμ. Τι βολικό; Ο σκοπός λοιπόν είχε επιτευχθεί. Όσες ψυχές ανθρώπων χάθηκαν στον πόλεμο αυτό, χάθηκαν αποκλειστικά για να αρθεί ο χρυσός κανόνας του δολαρίου και για κανένα άλλο λόγο. Ούτε κάν τους ενδιέφερε αν τελικά θα κερδίσουν ή θα χάσουν τον πόλεμο. Η διαιώνισή του τους ενδιέφερε. Αυτό ήταν το πρώτο βήμα. Μόλις εξασφαλίστηκε λοιπόν νόμισμα χωρίς αντίκρυσμα είχαν αυτόματα την δυνατότητα και των απεριορίστων δαπανών. Αλλά χρειαζόταν να κάνουν και κάτι άλλο. Χρειαζόταν να καθιερώσουν το πετροδολάριο. Το σύστημα του πετροδολαρίου ήταν και αυτό που τσιμεντοποίησε το δολάριο ώς παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα. Προσεφέρθει λοιπόν η Αμερική σαν η μεγαλύτερη πολεμική και στρατιωτική δύναμη να προστατέψει τις OPEC Nations και το πετρέλαιο τους. Ζήτησαν επίσημα δηλαδή το πληρεξούσιο από τις χώρες τις Μέσης Ανατολής να παίξουν το ρόλο του παγκόσμιου σωματοφύλακα τους με αντάλλαγμα να κοστολογήσουν οι χώρες αυτές το πετρέλαιο τους σε δολάριο. Η Μέση Ανατολή όπως γνωρίζουμε συμφώνησε και έδωσε το πληρεξούσιο. Αυτό σήμαινε ότι ο οποιοσδήποτε επιθυμούσε να προμηθευτεί πετρέλαιο από τις χώρες της Μέσης Ανατολής χρειαζόταν να μετατρέψει το νόμισμα του σε Αμερικάνικο δολάριο. Έτσι μέσω της διαρκούς αυξανόμενης και διευρυνόμενης ζήτησης για δολάριο επετεύχθει και η εγκαθίδρυσή του ώς παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα. Ταυτόχρονα φυσικά αναβαθμίστηκε και το FED σάν την πρώτη παγκόσμια τράπεζα στην ιστορία λόγω της παγκόσμιας αποκλειστικότητάς της να εκτυπώνει δολάρια. Αυτό ήταν το δεύτερο βήμα. Το τρίτο βήμα ήταν και πιό εύκολο από τα άλλα δύο, γιατί συμπεριλάμβανε τον άμεσο προσωρινό πλουτισμό όλων. Την υπερχρέωση και τον εύκολο δανεισμό των πάντων. Και φυσικά λίγοι όπως αποδείχθηκε μπόρεσαν να αντισταθούν στην πλεονεξία και στην υπερβάλλουσα υπερκατανάλωση. Έγιναν πολλές μακροχρόνιες δανειακές επενδύσεις με πολύ βραχυπρόθεσμες προβλέψεις βασισμένες στην καλή πίστη μεταξύ των συμβαλλομένων που τελικά διαψεύθηκε. Όσο δανειζόμασταν όμως από το μέλλον για να ζήσουμε ένα καλύτερο σήμερα, δημιουργήσαμε στην κυριολεξία ένα παράλληλο σύμπαν. Μια παράλληλη εικονική διάσταση, την διάσταση του χρέους, του ηλεκτρονικού χρέους που γεννάται αποκλειστικά μέσω πληκτρολογίων και γίνεται ορατό μόνο μέσω του αντικατοπτρισμού του στον πραγματικό κόσμο , σαν σκιά με είδωλό το πραγματικό χρήμα. Δημιουργηθηκε ένα οικονομικό τέρας που προκειμένου να συντηρηθεί και να αναπτυχθεί απαιτεί το πραγματικό ρευστό να δανειστεί τώρα και να χρεωθεί στο διηνεκές του χρόνου. Το τρίτο βήμα οδήγησε σε μία φούσκα χρέους πρωτοφανών διαστάσεων που η ανθρωπότητα δέν έχει ξαναδεί και αποτελεί πλέον την πιό επικύνδυνη απειλή της. Η φούσκα του χρέους αυτή όμως αναγκαστικά θα σκάσει όπως όλες οι προηγούμενες στο παρελθόν. Όλες φούσκωσαν και έσκασαν λόγω υπερφουσκώματος. Όλες έσκασαν διότι φούσκωθηκαν με οποιοδήποτε μέσο πέρα από το σημείο που η έκρηξη δεν μπορούσε να συγκρατηθεί. Έτσι και αυτή. Η έκρηξη όμως αυτή την φορά θα έχει βιβλικές διαστάσεις, θα διεκδικήσει ανθρώπινες ζωές ανά τον κόσμο διότι με αυτή, οι πόροι θα καταστούν σπάνιοι. Θα καταλήξει στις βασικές ανάγκες και την αδυναμία πρόσβασης του κόσμου σε αυτές. Βήμα τέταρτο λοιπόν. Αυτό το βήμα πιάνει στομάχι. Η απόγνωση που θα επέλθει παγκοσμίως θα γεννήσει αυτόματα και την παγκόσμια ανάγκη για νέο νόμισμα με αντίκρυσμα κάτι σταθερό, όπως ο χρυσός, το ασήμι και κτλ. Έχοντας όμως ήδη εξαγοράσει σχεδόν όλες τις πλουτοπαραγωγικές πηγές ενέργειας και μετάλλων θα παρουσιαστεί εν τέλει και το νέο ποθούμενο νόμισμα σαν ο μοναδικός σωτήρας της κατάστασης με αντίκρυσμα κάτι μάλλον χρυσό που αποκλειστικά και εξ’ολοκλήρου θα κατέχουν οι ίδιοι. Και έτσι θα οδηγηθούμε στο πέμπτο βήμα, το τελευταίο βήμα της απόλυτης παγκόσμιας κυριαρχίας. Το σχέδιο είναι ολοκληρωτικό και εν εξελίξη. Επειδή όμως ακόμα ο χρυσός, το ασήμι και οι πηγές ενέργειας διεκδικούνται και κατέχονται αυτή την στιγμή που μιλάμε και από άλλες υπερδυνάμεις πέρα από τους ίδιους, όπως Ρωσία και Κίνα, το σχέδιο έχει φροντίσει και για αυτό. Μέσω ενός καλόστημένου καυγά-πολέμου μεταξύ των υπερδυνάμεων και λόγω της μηδαμινής στρατιωτικής υπεροχής του ενός αντιπαλου έναντι του άλλου, θα επέλεθει και μαθηματικά η αμοιβαία εξασθένιση των αμφότερων πλευρών, γεγονός που θα καταστήσει ευκολότερη και φθηνότερη την απόκτηση και υφαρπαγή των υπολοίπων αποθεματικών πολύτιμων μετάλλων και πηγών ενέργειας. Σήμερα είμαστε ένα κλίκ από το τέταρτο βήμα. Σε λίγο καιρό θα δούμε τί συμβαίνει όταν μια ασταμάτητη δύναμη συναντά ένα ακούνητο εμπόδιο; Μάλλον θα μάθουμε πολύ σύντομα τι γίνεται, όταν το πάρα πολύ χρέος συναντήσει τον πάρα πολύ πεπερασμένο κόσμο. Όταν σε τσιμπάει παρεμπιπτώντος ένα δηλητηριώδες φίδι δεν βάζεις επίδεσμο στην πληγή, δέν καταφέρνεις τίποτα με αυτό, ρουφάς λίγο λίγο το δηλητήριο έξω από τον οργανισμό. Αυτές οι κινήσεις θα έπρεπε να γίνονται. Να αφήνουν τμηματικά το χρέος και τους οργανισμούς που το υποστηρίζουν και το διογκώνουν να καταρρεύσουν. Όσο εγχύεται παραπάνω δηλητήριο τόσο επιταχύνεται και η πορεία του πρός την καρδιά. Όσο περιορίζεται η ποσότητα του δηλητηρίου που μολύνει τον οργανισμό τόσο περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης υπάρχουν. Εμείς δυστυχώς τώρα βρισκόμαστε παγκοσμίως θα έλεγα, στην φάση της παράλυσης των νεύρων και της αδυναμίας κινήσεων. Αναζητείται θαύμα. Αυτή είναι η μοίρα του κόσμου εν ολίγοις, αυτή είναι η μοίρα μας και αυτή είναι η σκάλα των πέντε βημάτων πρός την κόλαση. Κανένας πλέον δέν μπορεί να την αλλάξει, δυστυχώς είναι πέρα πλέον από την οποιαδήποτε μεμονωμένη η ακόμα και οργανωμένη προσπάθεια ανατροπής, δέν νικιέται με χρήμα, ούτε νομικά, ούτε πολιτικά, ούτε αντιδραστικά, ούτε αντάρτικα. Η ρότα είναι προδιαγεγραμμένη, καλό-προμελετημένη και εφαρμόζεται ενεργά τα τελευταία πενήντα χρόνια ταυτόχρονως από τους εκάστε ισχυρότερους ανθρώπους στον πλανήτη. Το μόνο που μπορεί να γίνει είναι...ο Θεός να βάλει το χέρι του. Αμήν. Βασίλης Παπαδόπουλος. http://oimos-athina.blogspot.gr/2013/10/blog-post_3104.html#more ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ

Γράφει ο Βασίλης Παπαδόπουλος.     

Κάθε νόμισμα είναι τόσο ισχυρό όσο η οικονομία παρέχει μέσα για εξαργύρωση αυτού. Όλη η ρητορική και όλες οι ανοησίες που ακούγονται από τα λεγόμενα των ισχυρών δέν είναι τίποτα άλλο παρά απεγνωσμένες προσπάθειες των ιθυνόντων να κρατήσουν το σύστημα επιπλεύσιμο. Όσο αυξάνουν το όριο χρέους τόσο υπερπληθωρίζουν το πρόβλημα, στον βωμό της ακόμα λίγο παραπάνω χαρισάμενης ζωής σήμερα. Τα μετρητά που διανέμονται τα τελευταία 40 χρόνια δεν είναι τίποτα παραπάνω από κουπόνια χρέους χωρίς πραγματικό αντίκρυσμα από τις ύπο πτώχευση τράπεζες.   

Το οικονομικό μοντέλο με βάση το χρέος, απαιτεί το υφιστάμενο χρέος ή ρευστό να έπανα-υποθηκευθεί σήμερα και να έπανα-πληρωθεί διογκωμένο αύριο. Το σύστημα είναι αποκλειστικά εξαρτημένο στην διαρκή απόκτηση χρέους και αποπληρωμής του στο διηνεκές του χρόνου. Εάν περικοπούν οι δαπάνες και ζήσουμε ανάλογα με τις δυνατότητές μας, το σύστημα καταρρέει. Συντηρείται αποκλειστικά και μόνο από την διαιώνιση και διόγκωση του χρέους.

Το χρέος είναι η τροφή του.

Είναι μονόδρομος για τους εφαρμοστές του η άρση του ταβανιού του χρέους και η επαναχρηματοδοτηση περαιτέρω δαπανών. Δέν μπορούν να σταματήσουν, ούτε να κάνουν πίσω. Δεν υπάρχει άλλη λύση, διαφορετικά το σύστημα ζαλίζεται και πέφτει από υποσιτισμό. Επέρχεται άτακτη κατάρρευση. Οι πολιτικοί το γνωρίζουν πάρα πολύ καλά αυτό και αυτό όπως ακούτε διαρκώς είναι το επιχείρημά τους. Εξού και τα τρομοκρατικά διλήμματα. Ο μόνος που δέν καταλαβαίνει σε τί παιχνίδι έχει εμπλακεί είναι ο μέσος πολίτης, που μάλλον τώρα άρχισε να αντιλαμβάνεται βιαίως την ουσία τους συτήματος που ήταν ενταγμένος τα τελευταία 40 χρόνια. Μάλλον η πέινα προσφέρει και διαύγεια. 

Πώς όμως φτάσαμε ώς εδώ; Φτάσαμε τμηματικά και με τρία καθοριστικά γεγονότα ορόσημα της σύγχρονης παγκόσμιας ιστορίας. Θα ακολουθήσουν και άλλα δύο. Όταν ο Nίξον αποφάσισε να καταργήσει τελειωτικά τον χρυσό κανόνα του δολαρίου, ήταν μία προσωρινή απόφαση όπως δημόσια είπαν για να μπορέσει η Αμερική να χρηματοδοτήσει τον πόλεμο του Βιετνάμ. Το δολάριο ήταν δεσμευσμένο με τον χρυσό σαν αντίκρυσμά. Όταν ένα νόμισμα όμως περιορίζεται με τον χρυσό ή το ασήμι σαν αντίκρυσμα περιορίζει και τον οποιονδήποτε από το να εκδόσει χαρτονιμίσματα εκ του μηδενός και κατά βούληση λόγω του πεπερασμένου της ποσότητας του αντικρύσματος. Η Αμερική χρειαζόταν λοιπόν ένα οικονομικό σύστημα που θα απελευθέρωνε τις τράπεζες για την χρηματοδοτήση του πολέμου αυτού. 

Η προπαγάνδα της εποχής έλεγε ότι η Αμερική έπρεπε να εμπλακεί στο Βιετνάμ για να πολεμήσει τον κουμουνισμό για χάρη της Δημοκρατίας. Τώρα έχουμε την τρομακρατία, τότε τον κουμουνισμό. Η Αμερική ενεπλάκει με αφορμή το λεγόμενο <Gulf Tonkin incident>                               

Ισχυρίστηκαν ότι το USS Maddox, ένα μοντέρνο Αμερικανικό αντιτορπιλικό της εποχής δέχθηκε επίθεση από τους Βιετκόνγκ, στον Κόλπο του Τόνκιν. Οι Βιετγκόνγκ όμως στην πραγματικότητα δέν είχαν κάν πολεμικό ναυτικό την εποχή εκείνη. Είχαν μόνο κάτι απαρχειωμένες τορπιλλοβόλες βάρκες τις οποίες πήραν από την Γαλλία μετά τον δευτέρο παγκοσμίο πολέμο.
Ποιός στρατηγός όμως θα επιτίθονταν ποτέ σε ένα σύγχρονο αντιτορπιλικό με απαρχειωμένες πολεμικές βάρκες και ποιός στρατηγός θα ήθελε να προκαλέσει μια μεγάλη υπερδύναμη σε ευθή πολεμική διαμάχη μέσα στην χώρα του; Κανένας φυσικά. Το περιστατικό όμως επινοήθηκε για να δημιουργήσει το έρεισμα της εμπλοκής της Αμερική στο Βιετνάμ. Ακόμα και βετεράνοι του πληρώματος του USS Μaddox δήλωσαν μετά από χρόνια ότι το πλοίο δέν δέχθηκε ποτέ επίθεση. Το κατα φαντασίαν περιστατικό αυτό όμως εξασφάλισε την εμπλοκή της Αμερικής στο Βιετνάμ, δημιούργησε την ανάγκη του Αμερικανικού κράτους για την χρηματοδότησή ενός πολυδάπανου πολέμου και την εδραίωση ενός νομισματικού συστήματος απαλλαγμένο από περιορισμούς και σταθερές. Το 1971 έγινε η τελειωτική άρση της συσχέτισης του δολαρίου με τον χρυσό και το 73’ τα στρατεύματά της Αμερικής εγκατέλειψαν το Βιετνάμ. Τι βολικό; Ο σκοπός λοιπόν είχε επιτευχθεί. Όσες ψυχές ανθρώπων χάθηκαν στον πόλεμο αυτό, χάθηκαν αποκλειστικά για να αρθεί ο χρυσός κανόνας του δολαρίου και για κανένα άλλο λόγο. Ούτε κάν τους ενδιέφερε αν τελικά θα κερδίσουν ή θα χάσουν τον πόλεμο. Η διαιώνισή του τους ενδιέφερε. Αυτό ήταν το πρώτο βήμα. 

Μόλις εξασφαλίστηκε λοιπόν νόμισμα χωρίς αντίκρυσμα είχαν αυτόματα την δυνατότητα και των απεριορίστων δαπανών. Αλλά χρειαζόταν να κάνουν και κάτι άλλο. Χρειαζόταν να καθιερώσουν το πετροδολάριο. Το σύστημα του πετροδολαρίου ήταν και αυτό που τσιμεντοποίησε το δολάριο ώς παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα. Προσεφέρθει λοιπόν η Αμερική σαν η μεγαλύτερη πολεμική και στρατιωτική δύναμη να προστατέψει τις OPEC Nations και το πετρέλαιο τους. Ζήτησαν επίσημα δηλαδή το πληρεξούσιο από τις χώρες τις Μέσης Ανατολής να παίξουν το ρόλο του παγκόσμιου σωματοφύλακα τους με αντάλλαγμα να κοστολογήσουν οι χώρες αυτές το πετρέλαιο τους σε δολάριο. Η Μέση Ανατολή όπως γνωρίζουμε συμφώνησε και έδωσε το πληρεξούσιο. 

Αυτό σήμαινε ότι ο οποιοσδήποτε επιθυμούσε να προμηθευτεί πετρέλαιο από τις χώρες της Μέσης Ανατολής χρειαζόταν να μετατρέψει το νόμισμα του σε Αμερικάνικο δολάριο. Έτσι μέσω της διαρκούς αυξανόμενης και διευρυνόμενης ζήτησης για δολάριο επετεύχθει και η εγκαθίδρυσή του ώς παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα. Ταυτόχρονα φυσικά αναβαθμίστηκε και το FED σάν την πρώτη παγκόσμια τράπεζα στην ιστορία λόγω της παγκόσμιας αποκλειστικότητάς της να εκτυπώνει δολάρια. Αυτό ήταν το δεύτερο βήμα. 

Το τρίτο βήμα ήταν και πιό εύκολο από τα άλλα δύο, γιατί συμπεριλάμβανε τον άμεσο προσωρινό πλουτισμό όλων. Την υπερχρέωση και τον εύκολο δανεισμό των πάντων. Και φυσικά λίγοι όπως αποδείχθηκε μπόρεσαν να αντισταθούν στην πλεονεξία και στην υπερβάλλουσα υπερκατανάλωση. Έγιναν πολλές μακροχρόνιες δανειακές επενδύσεις με πολύ βραχυπρόθεσμες προβλέψεις βασισμένες στην καλή πίστη μεταξύ των συμβαλλομένων που τελικά διαψεύθηκε. 

Όσο δανειζόμασταν όμως από το μέλλον για να ζήσουμε ένα καλύτερο σήμερα, δημιουργήσαμε στην κυριολεξία ένα παράλληλο σύμπαν. Μια παράλληλη εικονική διάσταση, την διάσταση του χρέους, του ηλεκτρονικού χρέους που γεννάται αποκλειστικά μέσω πληκτρολογίων και γίνεται ορατό μόνο μέσω του αντικατοπτρισμού του στον πραγματικό κόσμο , σαν σκιά με είδωλό το πραγματικό χρήμα. Δημιουργηθηκε ένα οικονομικό τέρας που προκειμένου να συντηρηθεί και να αναπτυχθεί απαιτεί το πραγματικό ρευστό να δανειστεί τώρα και να χρεωθεί στο διηνεκές του χρόνου. Το τρίτο βήμα οδήγησε σε μία φούσκα χρέους πρωτοφανών διαστάσεων που η ανθρωπότητα δέν έχει ξαναδεί και αποτελεί πλέον την πιό επικύνδυνη απειλή της. 

Η φούσκα του χρέους αυτή όμως αναγκαστικά θα σκάσει όπως όλες οι προηγούμενες στο παρελθόν. Όλες φούσκωσαν και έσκασαν λόγω υπερφουσκώματος. Όλες έσκασαν διότι φούσκωθηκαν με οποιοδήποτε μέσο πέρα από το σημείο που η έκρηξη δεν μπορούσε να συγκρατηθεί. Έτσι και αυτή. Η έκρηξη όμως αυτή την φορά θα έχει βιβλικές διαστάσεις, θα διεκδικήσει ανθρώπινες ζωές ανά τον κόσμο διότι με αυτή, οι πόροι θα καταστούν σπάνιοι. Θα καταλήξει στις βασικές ανάγκες και την αδυναμία πρόσβασης του κόσμου σε αυτές. Βήμα τέταρτο λοιπόν. Αυτό το βήμα πιάνει στομάχι. 

Η απόγνωση που θα επέλθει παγκοσμίως θα γεννήσει αυτόματα και την παγκόσμια ανάγκη για νέο νόμισμα με αντίκρυσμα κάτι σταθερό, όπως ο χρυσός, το ασήμι και κτλ. Έχοντας όμως ήδη εξαγοράσει σχεδόν όλες τις πλουτοπαραγωγικές πηγές ενέργειας και μετάλλων θα παρουσιαστεί εν τέλει και το νέο ποθούμενο νόμισμα σαν ο μοναδικός σωτήρας της κατάστασης με αντίκρυσμα κάτι μάλλον χρυσό που αποκλειστικά και εξ’ολοκλήρου θα κατέχουν οι ίδιοι. Και έτσι θα οδηγηθούμε στο πέμπτο βήμα, το τελευταίο βήμα της απόλυτης παγκόσμιας κυριαρχίας. 

Το σχέδιο είναι ολοκληρωτικό και εν εξελίξη. Επειδή όμως ακόμα ο χρυσός, το ασήμι και οι πηγές ενέργειας διεκδικούνται και κατέχονται αυτή την στιγμή που μιλάμε και από άλλες υπερδυνάμεις πέρα από τους ίδιους, όπως Ρωσία και Κίνα, το σχέδιο έχει φροντίσει και για αυτό. Μέσω ενός καλόστημένου καυγά-πολέμου μεταξύ των υπερδυνάμεων και λόγω της μηδαμινής στρατιωτικής υπεροχής του ενός αντιπαλου έναντι του άλλου, θα επέλεθει και μαθηματικά η αμοιβαία εξασθένιση των αμφότερων πλευρών, γεγονός που θα καταστήσει ευκολότερη και φθηνότερη την απόκτηση και υφαρπαγή των υπολοίπων αποθεματικών πολύτιμων μετάλλων και πηγών ενέργειας. 

Σήμερα είμαστε ένα κλίκ από το τέταρτο βήμα. Σε λίγο καιρό θα δούμε τί συμβαίνει όταν μια ασταμάτητη δύναμη συναντά ένα ακούνητο εμπόδιο; Μάλλον θα μάθουμε πολύ σύντομα τι γίνεται, όταν το πάρα πολύ χρέος συναντήσει τον πάρα πολύ πεπερασμένο κόσμο. 

Όταν σε τσιμπάει παρεμπιπτώντος ένα δηλητηριώδες φίδι δεν βάζεις επίδεσμο στην πληγή, δέν καταφέρνεις τίποτα με αυτό, ρουφάς λίγο λίγο το δηλητήριο έξω από τον οργανισμό. Αυτές οι κινήσεις θα έπρεπε να γίνονται. Να αφήνουν τμηματικά το χρέος και τους οργανισμούς που το υποστηρίζουν και το διογκώνουν να καταρρεύσουν. Όσο εγχύεται παραπάνω δηλητήριο τόσο επιταχύνεται και η πορεία του πρός την καρδιά. Όσο περιορίζεται η ποσότητα του δηλητηρίου που μολύνει τον οργανισμό τόσο περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης υπάρχουν. Εμείς δυστυχώς τώρα βρισκόμαστε παγκοσμίως θα έλεγα, στην φάση της παράλυσης των νεύρων και της αδυναμίας κινήσεων. Αναζητείται θαύμα. 

Αυτή είναι η μοίρα του κόσμου εν ολίγοις, αυτή είναι η μοίρα μας και αυτή είναι η σκάλα των πέντε βημάτων πρός την κόλαση. Κανένας πλέον δέν μπορεί να την αλλάξει, δυστυχώς είναι πέρα πλέον από την οποιαδήποτε μεμονωμένη η ακόμα και οργανωμένη προσπάθεια ανατροπής, δέν νικιέται με χρήμα, ούτε νομικά, ούτε πολιτικά, ούτε αντιδραστικά, ούτε αντάρτικα. Η ρότα είναι προδιαγεγραμμένη, καλό-προμελετημένη και εφαρμόζεται ενεργά τα τελευταία πενήντα χρόνια ταυτόχρονως από τους εκάστε ισχυρότερους ανθρώπους στον πλανήτη. 

Το μόνο που μπορεί να γίνει είναι...ο Θεός να βάλει το χέρι του. Αμήν. 

Βασίλης Παπαδόπουλος.

http://oimos-athina.blogspot.gr/2013/10/blog-post_3104.html#more