«Το όρνεο της τυπικότητας»
Οι παιδικές μνήμες φέρνουν τις εικόνες και τα αρώματα από μέρη που μένουν αναλλοίωτα στη φθορά του χρόνου, όπως οι θερινοί κινηματογράφοι.Δυσβάσταχτο αυτό το χαλικάκι που υπήρχε στο έδαφος του και τρεις και λίγο έμπαινε στα πέδιλα μας και από εκεί ανάμεσα στα δάκτυλα, με αποτέλεσμα στην προσπάθειά μας να το βγάλουμε, τινάζαμε τα πόδια μας λες και μας είχε κτυπήσει ηλεκτρικό ρεύμα.
Τα υπέροχα όμως που υπήρχαν στον μαγικό αυτό χώρο, κάλυπταν την κυκλοφοριακή τζαναμπετιά των χαλικιών.
Πρώτα απ’ όλα, όλες αυτές οι λιχουδιές που είχε το κυλικείο του. Ύστερα, η συνάντηση με πρόσωπα που επιθυμούσαμε να δούμε. Και τέλος η μαγεία της μεγάλης οθόνης. Μας ταξίδευε σε άγνωστους κόσμους και χάριζε εμπειρίες μοναδικές.
Το καταπληκτικό ήταν όλα εκείνα τα συναισθήματα χαράς ή λύπης που μας προξενούσε η προβολή της ταινίας ήταν πηγαία, έβγαιναν από καρδιάς. Χωρίς επιτήδευση και εξαναγκασμό. Έτσι φεύγοντας είχες ταξιδέψει στον υπέροχο κόσμο της έβδομης τέχνης και είχες αποκτήσει άμυνες συναισθηματικές και αντοχές ψυχικές για καιρό.
Ποτέ δεν θα ξεχάσω τους ήρωες του Τρωικού Πολέμου και αυτόν τον τεράστιο Δούρειο Ίππο που φάνταζε στα μάτια μου εξωπραγματικός. Επίσης, πάντα θα αναρωτιέμαι αν η ασπίδα του Αχιλλέα ήταν τόσο ασήκωτη όσο έδειχνε!
Ας έχουν περάσει χρόνια, θέλω να διατηρώ την απορία μου την παιδική για κάποια πράγματα, όπως αυτή η τεράστια ασπίδα!
Ξέρετε γιατί χάνουμε την αθωότητά μας;
Γιατί προσπαθούμε όλα να τα δούμε με το πρίσμα της λογικής. Επίσης θέλουμε να εξοντώσουμε την φαντασία μας, λες και είναι άσπονδος φίλος.
Αν μιλήσεις με ένα παιδί θα βρεις στο λεξιλόγιο του χρώματα, αρώματα κινήσεις πέραν του καθιερωμένου. Με λίγα λόγια η φαντασία πλανιέται παντού. Και είναι όμορφο να ονειρεύεσαι, να φαντάζεσαι, γιατί έστι προσδοκάς, ελπίζεις, προσμένεις! Ίσως το ακατόρθωτο, ίσως πάλι εκείνο το όνειρο που το ξέρετε εσείς και τα μύχια της ψυχής σας!
Αν παρατηρήσουμε τα παιδιά έχουν πολλά να μας διδάξουν στον τομέα του αυθορμητισμού και της πραγματικής χαράς. Στον τομέα του ονείρου που οι περισσότεροι στην πορεία της ζωής μας αφήσουμε πίσω. Είναι κρίμα να πάψουμε να ονειρευόμαστε γιατί έτσι παύουμε και να ελπίζουμε. Και ζωή χωρίς ελπίδα τι ζωή είναι;
Ίσως ο καθρέπτης μας απαντήσει.
Ποτέ δεν είναι αργά όμως, ας αφεθούμε για λίγο και ας γίνουμε παιδιά ζώντας κάθε στιγμή χωρίς τίτλους και υπότιτλους και ίσως επιστρέψει ο φίλος των παιδικών χρόνων. Ο φίλος που λέγεται ξεγνοιασιά, χαρά, ονειροπόληση.
Γιατί η πολλή σοβαρότητα δεν μας οδήγησε στο φεγγάρι.
Στον Καύκασο μας έχει στείλει για να μας τρώει το συκωτάκι μας το όρνεο της τυπικότητας.
Με χαιρετισμούς
Φιλία Βαγιάκα
ΑΣΠΑΣΙΑ :
Έχοντας συζήτηση με μία καλή μου φίλη ρωτώντας την τι κάνουν τα παιδιά, μου είπε : Ξέρεις τον Νικολάκη, τον πιάνω πολλές φορές να είναι αφηρημένος. Του μιλάω, αλλά το μυαλό του ταξιδεύει !Και της απάντησα : αυτό δεν είναι κακό. Κάνει τις δικές του όποιες σκέψεις που αφορούν τον δικό του κόσμο. Εσύ εκείνη την στιγμή όμως παρεμβαίνεις, για να του εκφράσεις τις δικές σου σκέψεις και προτροπές, που βασίζονται σε έναν κόσμο, που κτήστηκε κατά τον ίδιο τρόπο επί χρόνια, θεωρώντας πως οι δικές σου " προσανατολισμένες κοινωνικές " σκέψεις είναι απαραίτητα σωστές. Έτσι γυρνά πίσω από την χώρα των ονείρων του, αφού φαντάζει παράταιρος με τον δικό σου " ρεαλιστικό "
Το αναγνωρίζουμε όλοι αυτό ;
¨Ολοι μας είχαμε όνειρα, που οι γονείς δεν επέτρεψαν, αφού δεν ήταν σύμφωνες με τις δικές τους αντιλήψεις ! Αρκετοί κάναμε σκέψεις πρωτοποριακές , αλλά ήταν σε αντίθεση με τις διαχρονικά καθηλωμένες. Αυτός είναι ο κόσμος που κτήστηκε επί αιώνες και σήμερα καλούμεθα χωρίς φόβο να κατανοήσουμε και να αποδεχθούμε τα λάθη μας.
Καιρός να ανατραπεί
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου