Πως κατασκευάστηκαν τα μεγαλιθικά μνημεία?
Πρώτο μέρος. Μετεωρισμός.
Τα μεγαλιθικά μνημεία πάντα προξενούν πολλά ερωτηματικά για το πώς χτίστηκαν. Μελετώντας τους τεράστιους ογκόλιθους που απαρτίζουν αυτές τις κατασκευές, ακόμη και στην σύγχρονη εποχή μας, με την τόσο μεγάλη πληθώρα μηχανών και μηχανημάτων, κάποια μνημεία δεν είναι ακόμη δυνατόν να κατασκευαστούν, αφού κάποιοι μονόλιθοι ξεπερνούν το μέγιστο δυνατό βάρος που μπορεί να ανελκύσει ακόμη και ο μεγαλύτερος γερανός που έχει κατασκευάσει ο άνθρωπος.
Μία βασική ερώτηση για όλα τα μεγαλιθικά μνημεία είναι, γιατί χρησιμοποίησαν για την κατασκευή τους τόσο τεράστιους ογκόλιθους, αφού θα μπορούσαν να έχουν κατασκευαστεί πολύ ευκολότερα με μικρότερες πέτρες?
Μία απάντηση θα μπορούσε να είναι ότι ήθελαν να εντυπωσιάσουν όποιον έβλεπε το οικοδόμημα και μία άλλη ότι απλά δεν είχαν σκεφτεί να χρησιμοποιήσουν μικρότερες πέτρες. Η μόνη απάντηση όμως που δικαιολογεί την χρήση τόσο μεγάλων ογκόλιθων είναι ότι υπήρχαν μέθοδοι ανύψωσης και μεταφοράς τους τέτοιες που δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα στο να τους χρησιμοποιήσουν με ευκολία.
Μερικοί ερευνητές υποστηρίζουν ότι οι αρχαίοι λαοί μπορεί να γνώριζαν την τέχνη του μετεωρισμού, μέσω ήχων ή κάποιας άλλης μεθόδου, που τους επέτρεπε να χειριστούν τα ογκώδη αντικείμενα με ευκολία.
Οι αιγυπτιακές πυραμίδες για παράδειγμα έχουν αποτελέσει αντικείμενο συζήτησης για πολλά χρόνια. Το γεγονός είναι ένα : ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ πραγματικά το πώς ακριβώς, το πότε και από ποιους κατασκευάστηκαν
Οι εκτιμήσεις της «επικρατούσας επιστήμης» υποστηρίζουν ότι χρειάστηκαν 4.000 με 5.000 άτομα που δούλευαν επί 20 χρόνια για την μεγάλη πυραμίδα, χρησιμοποιώντας σχοινιά, τροχαλίες, κεκλιμένες ράμπες, εξυπνάδα και φυσικά πολλή βία.
Κάτι τέτοιο ΙΣΩΣ να ήταν δυνατόν να είχε συμβεί αν υπήρχαν ιστορικές αναφορές και αρχεία των αιγυπτίων να το επιβεβαιώνουν. Φυσικά όμως δεν υπάρχει τίποτα γραπτό για καμία μεγαλιθική κατασκευή. Υπάρχει όμως μία αναφορά σε ένα κείμενο του Άραβα ιστορικού Abul Hasan Ali al-Masudi, γνωστού και σαν ¨Ηρόδοτου¨ της Αραβίας. Ο Masudi είχε ταξιδέψει σε ένα μεγάλο μέρος του τότε γνωστού κόσμου και είχε γράψει μία τριαντάτομη ιστορία.
Περιέγραψε μέσα στο έργο του και το πώς μεταφέρθηκαν οι ογκόλιθοι στην Γκίζα για την κατασκευή της μεγάλης πυραμίδας. Αναφέρει λοιπόν : Πρώτα πρώτα ένας μαγικός πάπυρος τοποθετήθηκε κάτω από την πέτρα που έπρεπε να μεταφερθεί. Κατόπιν η πέτρα χτυπήθηκε με μία μεταλλική ράβδο και αυτό προκάλεσε την αιώρηση της πέτρας. Έπειτα η πέτρα κινήθηκε κατά μήκος ενός δρόμου στρωμένου με πέτρες, που είχε δεξιά και αριστερά φράχτη με μεταλλικές ράβδους. Η πέτρα ταξίδεψε για μία απόσταση περίπου 50 μέτρων και έπειτα έκατσε στο έδαφος. Η διαδικασία επαναλαμβανόταν έπειτα έως ότου έφτανε στο κατάλληλο σημείο.
Γνωρίζοντας ότι οι πυραμίδες ήταν ήδη χιλιάδες έτη παλαιότερες από την εποχή που έγραψε ο Masudi αυτή την ιστορία, πρέπει να αναρωτηθούμε από πού πήρε τις πληροφορίες που έγραψε. Μήπως ήταν μία μέρος της προφορικής ιστορίας της Αιγύπτου που περνούσε από γενιά σε γενιά? Ίσως αυτό να δείχνουν οι ασυνήθιστες λεπτομέρειες της ιστορίας. Θα μπορούσε βέβαια να είναι και μία φανταστική ιστορία που δημιούργησε ο ίδιος λόγω του θαυμασμού του για τις πυραμίδες, που τον έκαναν να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο κατασκευαστής τους θα έπρεπε να είχε ιδιαίτερα μαγικές ικανότητες.
Επειδή όμως οι ιστορικό γράφουν αυτά που βλέπουν και ακούνε, τι μπορεί να συνέβη? Μήπως το χτύπημα του βράχου δημιούργησε δονήσεις που οδήγησαν σε ηχητικό μετεωρισμό? Ή μήπως ο δρόμος με τις μεταλλικές ράβδους δημιουργούσε μαγνητικό μετεωρισμό? Στις μέρες μας σε παρόμοια πειράματα οι επιστήμονες κατόρθωσαν να μειώσουν το βάρος μικρών αντικειμένων και να τα κάνουν να αιωρηθούν μέσα σε ηλεκτρομαγνητικά πεδία.
Μία άλλη πολύ ενδιαφέρουσα αναφορά μετεωρισμού γίνετε και στο βιβλίο ενός Σουηδού γιατρού ονόματι Jarl, ο οποίος αφού πήγε καλεσμένος σε ένα μοναστήρι στα Ιμαλάια το 1939 για να θεραπέυσει έναν υψηλόβαθμο Λάμα, είδε ότι οι μοναχοί για να μεταφέρουν μεγάλα κομμάτια πέτρας, με σκοπό να κλείσουν το στόμιο μία σπηλιάς σε ύψος 250 μέτρα από το έδαφος, χρησιμοποιούσαν μία πολύ παράξενη μέθοδο. Τοποθετούσαν τα κομμάτια που ήταν για μεταφορά πάνω σε έναν ειδικά γυαλισμένο βράχο με μία κοιλότητα στο κέντρο του, και στην συνέχεια παρέτασσαν 19 μουσικά όργανα σε ένα τόξο 90 μοιρών και σε απόσταση 63 μέτρων από τον γυαλισμένο βράχο που πάνω του υπήρχε η πέτρα που θα μεταφερόταν. Όταν τα όργανα άρχισαν να παίζουν όλα μαζί και οι μοναχοί να τραγουδούν μία προσευχή προκλήθηκε ένας απίστευτος θόρυβος που σταδιακά αυξανόταν. Μετά από 4 λεπτά μουσικής και προσευχής η πέτρα άρχισε να ταλαντεύεται και στην συνέχεια αφού απογειώθηκε προς την κατεύθυνση της σπηλιάς, προσγειώθηκε στην είσοδο της. Ο Jarl αναφέρει ότι μέσα σε μία ώρα μεταφέρθηκαν κατ αυτόν τον τρόπο έξι μεγάλες πέτρες.
Φυσικά κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά αν και η παραπάνω ιστορία συνέβη πραγματικά ή αν ήθελε ο συγγραφέας απλά να εντυπωσιάσει με αυτά που υποτίθεται ότι είδε στο μακρινό Θιβέτ.
Σε άλλα μεγαλιθικά μνημεία ανά τον κόσμο οι ερευνητές έρχονται αντιμέτωποι με το ίδιο ακριβώς πρόβλημα, δηλαδή πως μπόρεσαν οι άνθρωποι που κατασκεύασαν αυτά τα μνημεία να μεταφέρουν χιλιόμετρα μακριά από το σημείο κοπής τους τεράστιους ογκόλιθους, να τους ανυψώσουν και να τους τοποθετήσουν στην θέση τους με τόση ακρίβεια και μαεστρία. Όλα αυτά τα μνημεία έχουν ως κοινό σημείο τον τρόπο κατασκευής τους που αποτελείται από τεράστιους ογκόλιθους. Δείτε μερικά παραδείγματα:
-Ο ναός του Δία στο Μπάαλμπεκ του Λιβάνου. Εκεί ο ναός είναι χτισμένος πάνω σε τεχνητή πλατφόρμα που αποτελείται από τεράστιους ογκόλιθους. Τρεις από αυτούς είναι από τους μεγαλύτερους που έχει επεξεργαστεί και μεταφέρει ποτέ ο άνθρωπος. Κάθε ογκόλιθος υπολογίζεται ότι ζυγίζει τουλάχιστον 1.000 τόνους! Στο λατομείο από το οποίο κόπηκαν οι ογκόλιθοι υπάρχει εγκαταλελειμμένος άλλος ένας, γνωστός με το όνομα Hajar El Hibla ( η πέτρα της εγκύου), ο οποίος είναι η ο μεγαλύτερος ογκόλιθος που κόπηκε ποτέ από ανθρώπους. Ζυγίζει 1.200 τόνους και υπολογίζεται ότι θα απαιτούσε την δύναμη 16.000 ατόμων για να κινηθεί!
- Ο ναός του Σολομώντα στην Ιερουσαλήμ είναι χτισμένος επίσης πάνω σε τεχνητή πλατφόρμα και οι ογκόλιθοι που την αποτελούν ζυγίζουν μέχρι 600 τόνους. Η πλατφόρμα είναι πολύ αρχαιότερη του πρώτου ναού και αποτελούσε την βάση του ναού του Σολυμίου Διός που πάνω στα ερείπια του χτίστηκε ο ναός του Σολομώντα. Έτσι η αρχαία πόλη ¨Σόλυμα¨ των Ελλήνων, έγινε τα Ιεροσόλυμα των εβραίων.
-Στο Τιαχουανάκο της Βολιβίας, σε υψόμετρο 4.000 μέτρων, δεσπόζει ένα εντυπωσιακό μνημείο αποκαλούμενο Puerta del Sol (πύλη του Ήλιου). Η περίπλοκα χαραγμένη πύλη ζυγίζει πάνω από 10 τόνους και είναι μυστήριο το πώς μεταφέρθηκε στην θέση της.
-Στο Ναν Μαντόλ, στο νησί Pohnpei, πρωτεύουσα της ομοσπονδίας της Μικρονησίας, υπάρχει μια μεγάλη ερειπωμένη πόλη κατασκευασμένη περίπου το 200 προ Χριστού. Η πόλη αποτελείται από εκατοντάδες συσσωρευμένα πέτρινα δοκάρια που το καθένα έχει μήκος περίπου 6 μέτρα και διάμετρο μεγαλύτερη των 30 πόντων. Συσσωρευμένα όπως τα καυσόξυλα αποτελούν τους τοίχους που έχουν 12 μέτρα ύψος και έξι μέτρα πάχος. Κάθε δοκάρι ζυγίζει 2.5 τόνους. Το συγκεκριμένο μνημείο είναι μέσα στο νερό και οι πέτρινες κατασκευές δημιουργούν ένα είδος τεχνητών νησιών που στο σύνολο τους αποτελούν μία ολόκληρη πόλη. Πως μεταφέρθηκαν όμως και ανυψώθηκαν εκεί, δεδομένης και της μεγάλης δυσκολίας λόγω του νερού, κανείς δεν ξέρει. Οι επίσημη εξήγηση όμως που δίνουν οι αρχαιολόγοι είναι ότι μεταφέρθηκαν εκεί με πιρόγες (!) ξεχνώντας όμως ότι μιλούν σε νοήμονες ανθρώπους!
Πέρα από τα λίγα παραδείγματα όμως υπάρχουν παρόμοιες κατασκευές διάσπαρτες σε ολόκληρο τον κόσμο και φυσικά στην Ελλάδα. Η πόλη της Τίρυνθας (έχω αναφερθεί σε προηγούμενο άρθρο μου), τα δρακόσπιτα, οι τάφοι και τα ανάκτορα των Μυκηνών και άλλα πολλά. Όπως και να έχουν τα πράγματα όμως τα μεγαλιθικά μνημεία στέκουν στην θέση τους για χιλιάδες χρόνια και κρυφογελούν μεταξύ τους λέγοντας μας “ αν μπορείτε εξηγήστε μας!”
Ιωάννης Καρυοφυλάκης.
Πηγές: Ανεξήγητο, στις πύλες τις αναζήτησης. Τόμος 3.
Ιωάννης Πασσάς. Η αληθινή προϊστορία.
Αθανάσιος Αγγελόπουλος. Χέοψ ο μέγας αρχιτέκτων.
http://strangehellas.blogspot.com/
Μία βασική ερώτηση για όλα τα μεγαλιθικά μνημεία είναι, γιατί χρησιμοποίησαν για την κατασκευή τους τόσο τεράστιους ογκόλιθους, αφού θα μπορούσαν να έχουν κατασκευαστεί πολύ ευκολότερα με μικρότερες πέτρες?
Μία απάντηση θα μπορούσε να είναι ότι ήθελαν να εντυπωσιάσουν όποιον έβλεπε το οικοδόμημα και μία άλλη ότι απλά δεν είχαν σκεφτεί να χρησιμοποιήσουν μικρότερες πέτρες. Η μόνη απάντηση όμως που δικαιολογεί την χρήση τόσο μεγάλων ογκόλιθων είναι ότι υπήρχαν μέθοδοι ανύψωσης και μεταφοράς τους τέτοιες που δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα στο να τους χρησιμοποιήσουν με ευκολία.
Μερικοί ερευνητές υποστηρίζουν ότι οι αρχαίοι λαοί μπορεί να γνώριζαν την τέχνη του μετεωρισμού, μέσω ήχων ή κάποιας άλλης μεθόδου, που τους επέτρεπε να χειριστούν τα ογκώδη αντικείμενα με ευκολία.
Οι αιγυπτιακές πυραμίδες για παράδειγμα έχουν αποτελέσει αντικείμενο συζήτησης για πολλά χρόνια. Το γεγονός είναι ένα : ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ πραγματικά το πώς ακριβώς, το πότε και από ποιους κατασκευάστηκαν
Οι εκτιμήσεις της «επικρατούσας επιστήμης» υποστηρίζουν ότι χρειάστηκαν 4.000 με 5.000 άτομα που δούλευαν επί 20 χρόνια για την μεγάλη πυραμίδα, χρησιμοποιώντας σχοινιά, τροχαλίες, κεκλιμένες ράμπες, εξυπνάδα και φυσικά πολλή βία.
Κάτι τέτοιο ΙΣΩΣ να ήταν δυνατόν να είχε συμβεί αν υπήρχαν ιστορικές αναφορές και αρχεία των αιγυπτίων να το επιβεβαιώνουν. Φυσικά όμως δεν υπάρχει τίποτα γραπτό για καμία μεγαλιθική κατασκευή. Υπάρχει όμως μία αναφορά σε ένα κείμενο του Άραβα ιστορικού Abul Hasan Ali al-Masudi, γνωστού και σαν ¨Ηρόδοτου¨ της Αραβίας. Ο Masudi είχε ταξιδέψει σε ένα μεγάλο μέρος του τότε γνωστού κόσμου και είχε γράψει μία τριαντάτομη ιστορία.
Περιέγραψε μέσα στο έργο του και το πώς μεταφέρθηκαν οι ογκόλιθοι στην Γκίζα για την κατασκευή της μεγάλης πυραμίδας. Αναφέρει λοιπόν : Πρώτα πρώτα ένας μαγικός πάπυρος τοποθετήθηκε κάτω από την πέτρα που έπρεπε να μεταφερθεί. Κατόπιν η πέτρα χτυπήθηκε με μία μεταλλική ράβδο και αυτό προκάλεσε την αιώρηση της πέτρας. Έπειτα η πέτρα κινήθηκε κατά μήκος ενός δρόμου στρωμένου με πέτρες, που είχε δεξιά και αριστερά φράχτη με μεταλλικές ράβδους. Η πέτρα ταξίδεψε για μία απόσταση περίπου 50 μέτρων και έπειτα έκατσε στο έδαφος. Η διαδικασία επαναλαμβανόταν έπειτα έως ότου έφτανε στο κατάλληλο σημείο.
Γνωρίζοντας ότι οι πυραμίδες ήταν ήδη χιλιάδες έτη παλαιότερες από την εποχή που έγραψε ο Masudi αυτή την ιστορία, πρέπει να αναρωτηθούμε από πού πήρε τις πληροφορίες που έγραψε. Μήπως ήταν μία μέρος της προφορικής ιστορίας της Αιγύπτου που περνούσε από γενιά σε γενιά? Ίσως αυτό να δείχνουν οι ασυνήθιστες λεπτομέρειες της ιστορίας. Θα μπορούσε βέβαια να είναι και μία φανταστική ιστορία που δημιούργησε ο ίδιος λόγω του θαυμασμού του για τις πυραμίδες, που τον έκαναν να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο κατασκευαστής τους θα έπρεπε να είχε ιδιαίτερα μαγικές ικανότητες.
Επειδή όμως οι ιστορικό γράφουν αυτά που βλέπουν και ακούνε, τι μπορεί να συνέβη? Μήπως το χτύπημα του βράχου δημιούργησε δονήσεις που οδήγησαν σε ηχητικό μετεωρισμό? Ή μήπως ο δρόμος με τις μεταλλικές ράβδους δημιουργούσε μαγνητικό μετεωρισμό? Στις μέρες μας σε παρόμοια πειράματα οι επιστήμονες κατόρθωσαν να μειώσουν το βάρος μικρών αντικειμένων και να τα κάνουν να αιωρηθούν μέσα σε ηλεκτρομαγνητικά πεδία.
Μία άλλη πολύ ενδιαφέρουσα αναφορά μετεωρισμού γίνετε και στο βιβλίο ενός Σουηδού γιατρού ονόματι Jarl, ο οποίος αφού πήγε καλεσμένος σε ένα μοναστήρι στα Ιμαλάια το 1939 για να θεραπέυσει έναν υψηλόβαθμο Λάμα, είδε ότι οι μοναχοί για να μεταφέρουν μεγάλα κομμάτια πέτρας, με σκοπό να κλείσουν το στόμιο μία σπηλιάς σε ύψος 250 μέτρα από το έδαφος, χρησιμοποιούσαν μία πολύ παράξενη μέθοδο. Τοποθετούσαν τα κομμάτια που ήταν για μεταφορά πάνω σε έναν ειδικά γυαλισμένο βράχο με μία κοιλότητα στο κέντρο του, και στην συνέχεια παρέτασσαν 19 μουσικά όργανα σε ένα τόξο 90 μοιρών και σε απόσταση 63 μέτρων από τον γυαλισμένο βράχο που πάνω του υπήρχε η πέτρα που θα μεταφερόταν. Όταν τα όργανα άρχισαν να παίζουν όλα μαζί και οι μοναχοί να τραγουδούν μία προσευχή προκλήθηκε ένας απίστευτος θόρυβος που σταδιακά αυξανόταν. Μετά από 4 λεπτά μουσικής και προσευχής η πέτρα άρχισε να ταλαντεύεται και στην συνέχεια αφού απογειώθηκε προς την κατεύθυνση της σπηλιάς, προσγειώθηκε στην είσοδο της. Ο Jarl αναφέρει ότι μέσα σε μία ώρα μεταφέρθηκαν κατ αυτόν τον τρόπο έξι μεγάλες πέτρες.
Φυσικά κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά αν και η παραπάνω ιστορία συνέβη πραγματικά ή αν ήθελε ο συγγραφέας απλά να εντυπωσιάσει με αυτά που υποτίθεται ότι είδε στο μακρινό Θιβέτ.
Σε άλλα μεγαλιθικά μνημεία ανά τον κόσμο οι ερευνητές έρχονται αντιμέτωποι με το ίδιο ακριβώς πρόβλημα, δηλαδή πως μπόρεσαν οι άνθρωποι που κατασκεύασαν αυτά τα μνημεία να μεταφέρουν χιλιόμετρα μακριά από το σημείο κοπής τους τεράστιους ογκόλιθους, να τους ανυψώσουν και να τους τοποθετήσουν στην θέση τους με τόση ακρίβεια και μαεστρία. Όλα αυτά τα μνημεία έχουν ως κοινό σημείο τον τρόπο κατασκευής τους που αποτελείται από τεράστιους ογκόλιθους. Δείτε μερικά παραδείγματα:
-Ο ναός του Δία στο Μπάαλμπεκ του Λιβάνου. Εκεί ο ναός είναι χτισμένος πάνω σε τεχνητή πλατφόρμα που αποτελείται από τεράστιους ογκόλιθους. Τρεις από αυτούς είναι από τους μεγαλύτερους που έχει επεξεργαστεί και μεταφέρει ποτέ ο άνθρωπος. Κάθε ογκόλιθος υπολογίζεται ότι ζυγίζει τουλάχιστον 1.000 τόνους! Στο λατομείο από το οποίο κόπηκαν οι ογκόλιθοι υπάρχει εγκαταλελειμμένος άλλος ένας, γνωστός με το όνομα Hajar El Hibla ( η πέτρα της εγκύου), ο οποίος είναι η ο μεγαλύτερος ογκόλιθος που κόπηκε ποτέ από ανθρώπους. Ζυγίζει 1.200 τόνους και υπολογίζεται ότι θα απαιτούσε την δύναμη 16.000 ατόμων για να κινηθεί!
- Ο ναός του Σολομώντα στην Ιερουσαλήμ είναι χτισμένος επίσης πάνω σε τεχνητή πλατφόρμα και οι ογκόλιθοι που την αποτελούν ζυγίζουν μέχρι 600 τόνους. Η πλατφόρμα είναι πολύ αρχαιότερη του πρώτου ναού και αποτελούσε την βάση του ναού του Σολυμίου Διός που πάνω στα ερείπια του χτίστηκε ο ναός του Σολομώντα. Έτσι η αρχαία πόλη ¨Σόλυμα¨ των Ελλήνων, έγινε τα Ιεροσόλυμα των εβραίων.
-Στο Τιαχουανάκο της Βολιβίας, σε υψόμετρο 4.000 μέτρων, δεσπόζει ένα εντυπωσιακό μνημείο αποκαλούμενο Puerta del Sol (πύλη του Ήλιου). Η περίπλοκα χαραγμένη πύλη ζυγίζει πάνω από 10 τόνους και είναι μυστήριο το πώς μεταφέρθηκε στην θέση της.
-Στο Ναν Μαντόλ, στο νησί Pohnpei, πρωτεύουσα της ομοσπονδίας της Μικρονησίας, υπάρχει μια μεγάλη ερειπωμένη πόλη κατασκευασμένη περίπου το 200 προ Χριστού. Η πόλη αποτελείται από εκατοντάδες συσσωρευμένα πέτρινα δοκάρια που το καθένα έχει μήκος περίπου 6 μέτρα και διάμετρο μεγαλύτερη των 30 πόντων. Συσσωρευμένα όπως τα καυσόξυλα αποτελούν τους τοίχους που έχουν 12 μέτρα ύψος και έξι μέτρα πάχος. Κάθε δοκάρι ζυγίζει 2.5 τόνους. Το συγκεκριμένο μνημείο είναι μέσα στο νερό και οι πέτρινες κατασκευές δημιουργούν ένα είδος τεχνητών νησιών που στο σύνολο τους αποτελούν μία ολόκληρη πόλη. Πως μεταφέρθηκαν όμως και ανυψώθηκαν εκεί, δεδομένης και της μεγάλης δυσκολίας λόγω του νερού, κανείς δεν ξέρει. Οι επίσημη εξήγηση όμως που δίνουν οι αρχαιολόγοι είναι ότι μεταφέρθηκαν εκεί με πιρόγες (!) ξεχνώντας όμως ότι μιλούν σε νοήμονες ανθρώπους!
Πέρα από τα λίγα παραδείγματα όμως υπάρχουν παρόμοιες κατασκευές διάσπαρτες σε ολόκληρο τον κόσμο και φυσικά στην Ελλάδα. Η πόλη της Τίρυνθας (έχω αναφερθεί σε προηγούμενο άρθρο μου), τα δρακόσπιτα, οι τάφοι και τα ανάκτορα των Μυκηνών και άλλα πολλά. Όπως και να έχουν τα πράγματα όμως τα μεγαλιθικά μνημεία στέκουν στην θέση τους για χιλιάδες χρόνια και κρυφογελούν μεταξύ τους λέγοντας μας “ αν μπορείτε εξηγήστε μας!”
Ιωάννης Καρυοφυλάκης.
Πηγές: Ανεξήγητο, στις πύλες τις αναζήτησης. Τόμος 3.
Ιωάννης Πασσάς. Η αληθινή προϊστορία.
Αθανάσιος Αγγελόπουλος. Χέοψ ο μέγας αρχιτέκτων.
http://strangehellas.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου