Υπήρξαν περίοδοι στην ιστορία των διαφόρων πολιτισμών όταν η γλώσσα της πνευματικότητας ήταν σαφής, ακριβής και εξαντλητική. Αυτή τη στιγμή είναι θολή, ανεπαρκής ως προς το γεγονός, και επικίνδυνα διφορούμενη. Λόγω έλλειψης κατάλληλου λεξιλογίου, οι άνθρωποι το βρίσκουν δύσκολο, όχι μόνο να σκεφτούν για τα σημαντικότερα ζητήματα της ζωής, αλλά ακόμα και να συνειδητοποιήσουν ότι αυτά τα ζητήματα υπάρχουν.
Aldous Huxley
Πόσο γνωστή μας είναι αυτή η λέξη πλέον σήμερα. Μία έννοια, που ισχύει από βάθος χρόνου, μόνον που κρατούσε μέχρι πρότινος χαμηλό προφίλ.
Πως θα μπορούσε κάποιος ζωγράφος να αποδώσει την φυσιογνωμία της ;
Μία γυναίκα με ένα ψυχρό, αδιάφορο , σκοτεινό και αποκρουστικό βλέμμα, τα υπόλοιπα τα αφήνω στην φαντασία ....;;
Όπου και να γυρίσει το βλέμμα και τον νου κανείς, βλέπει απαξίωση. Ασχέτως που ως έννοια, δεν λογίζεται να υφίσταται, αφού τίποτα δεν “είναι” άνευ αξίας και υποστάσεως, παρ' όλα αυτά πρωτοστατεί απανταχού. Αν σταματούσε σε δευτερούσης σημασίας πράγματα, ίσως να μην δίναμε τόσο μεγάλη σημασία. Όμως ο ιός εξαπλώθηκε μέχρι τα ανώτερα στρώματα, με αποκορύφωμα αυτό της ίδιας της ζωής. Φτάσαμε να ζούμε την απαξίωση της ίδιας της ζωής και ως έννοιά και ως πραγματικότητα !
Τι νόημα υπάρχει να αναρτηθεί μία λίστα όλων των απαξιώσεων ; Υπάρχει κάτι, που δεν συμπεριλαμβάνεται στην λίστα ; Πάραυτα να αναφερθεί.
Όμως πρώτοι εμείς, δεν είμαστε αυτοί που την καλλιεργούμε, επιτρέποντάς της, να λειτουργεί στο είναι μας κατασταλτικά ;;
Μιλούμε για απαξίωση της ιστορίας, την απαξίωση του ενός και την απαξίωση του άλλου, όταν έχουμε απαξιώσει την ίδια μας την σκέψη και υπόσταση, με την σύμφωνη γνώμη μας!
Γύρο μας λοιπόν, κείτονται νεκρές έννοιες, αξίες, ιδεολογίες, Τα πάντα στιγματισμένα από το σπαθί του εχθρού, που λέγεται απαξίωση. Κάτι σαν την υπογραφή του Ζορό.
Μία επίπεδη ανέκφραστη ύπαρξη των πάντων, που κανείς δεν τολμά να αγγίξει, μην και ταράξει τα λιμνάζοντα νερά της κατεστημένης “αξιοκρατικής” απαξίωσης !
Συνήθως όταν λειτουργεί έντονα μία τάση, εξαίρεται το αντίθετό της, έστω και αν χρησιμοποιηθεί το ίδιο το σπαθί του εχθρού ως μέσον ! Πως γίνεται και δεν λειτουργεί το φυσικό φαινόμενο περί των αντιθέτων ; Τι ή ποιός μπλοκάρει τις ενεργειακές δυνάμεις ; Πως είναι δυνατόν η απαξίωση, να έχει λάβει την θέση της αξίας και εκεί που σε απαξιώνουν ανηλεώς, να μην διεγείρεται η ατομική , έστω ακόμα και η εγωιστική εννοουμένη αδελφή της ;
Σαν να μας συμβαίνει το σύνδρομο του εραστή. Που όσο και αν τον απαξιώνει η αγαπημένη του, τόσο αυτός γονατίζει για να τον δεχθεί , με πρόσχημα την λύπηση , πίσω στην αγκαλιά της !
Η απαξίωση γεννάται πρώτα σε ατομικό επίπεδο, εκεί που η ατομική θεωρητική “αξία” περιχαρακώνεται για να απαξιώσει την απέναντί της !
Ο Νίτσε χώρισε σε 3 βασικές κατηγορίες το φαινόμενο απαξίωση : στην αλήθεια, την ηθική και τον Θεό. Μέσα από αυτήν την θεωρία, ξεπήδησε ο Μηδενισμός.
Μα Αν η Αλήθεια, μας είναι άγνωστη, πως η επιστήμη γίνεται πιστός υπηρέτης της και για εμάς ο τυφλός οδηγός και δάσκαλος ; Μετατρεπόμενη σε μία άλλης μορφής θρησκεία ;
Οι επηρεαζόμενοι εσωτερικοί μηχανισμοί που ενεργοποιούν τις ενοχές, δεν αντιστρέφονται προς τα έξω, αντιθέτως λειτουργούν ως δυνάμεις καταστολής της εσωτερικότητας του ατόμου !
Η απαξίωση ως αφαιρετικό συναίσθημα είναι αυτοκαταστροφικό, ακόμα και για αυτόν που το προάγει. Πρόκειται για μία συνειδητή παραίτηση. Να πως και γιατί, χάνεται ολοκληρωτικά η αξία της ίδιας της ζωής. Ο μηδενισμός, πέρασε όμορφα πλέον στον πυρήνα του υποκειμένου, που ως διαλύτης, καταλύει, διασπά την προσωπικότητα, με αποτέλεσμα σήμερα να έχουμε έναν ανθρώπινο χυλό.
Σε βιβλίο του ο Καθηγητής Γιάννης Τζαβάρας “η απαξίωση των αξιών” , εξηγεί πως για να μπορέσει να αντιμετωπίσει την νιτσεϊκή σκέψη ο Χάιντεγκερ έπρεπε να «εξοπλιστεί με μία επαρκή σύλληψη της έννοιας «αξία» (σελ. 49). Έτσι «η αξία είναι κάτι που ισχύει, μόνο ό,τι ισχύει είναι αξία. Αλλά τι σημαίνει «ισχύει». Ισχύει εκείνο που παίζει έναν αποφασιστικό ρόλο… Το «ισχύει» είναι ένα είδος του Είναι. Αξία υπάρχει μόνο μέσα σε ένα άξιον «Είναι». Το ερώτημα σχετικά με την αξία και την ουσία της θεμελιώνεται στο ερώτημα σχετικά με το Είναι (σελ.50).
Ο μηδενισμός ή απαξίωση είναι ο σύγχρονος πολιτισμός του ανθρώπου, που τελικά ως επαναλαμβανόμενο λάθος, μόνον και πάντα καταστροφές παράγει. Η απαξίωση κατάφερε να επικρατήσει, αφού κατέκτησε την εξουσία και πέρασε την Ηθική μέσα από Θρησκείες.
Ο Χριστιανισμός δια φωτιάς και σιδήρου (εξαιρώ την Ορθοδοξία, στο ποσοστό και μόνον που της αναλογεί), διάβρωσε επιτακτικά και επικίνδυνα, την ουσιαστική έννοια και χρησιμότητα της ύλης, αφορίζοντας την και αποπροσανατολίζοντας την αγνή σκέψη. Μέσα από αυτό χάθηκε η ταυτότητα και η προσωπική ελευθερία του ανθρώπου. Κατάντησε να γίνει η σύγχρονη ασθένεια των κοινωνιών, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, όπου ο άνθρωπος εκπαιδεύτηκε να στηρίζεται σε ένα καθολικό από πάσης απόψεως συστημισμό, που παρείχε και παρέχει εύκολες λύσεις, καταλήγοντας σε μια μαζική κουλτούρα, λαπά.
Η προσωπική θυσία για την ανάδειξη και προάσπιση των Αξιών, μετατράπηκε σε άσκοπες είτε ανθρωποθυσίες είτε ζωοθυσίες ως η μόνη θεραπεία του αποδιοπομπαίου ανθρώπου, επιτυγχάνοντας τον εθνομηδενισμό, αφήνοντας ελεύθερο τον χώρο για την θεμελίωση μιας ισοπεδωτικής Παγκοσμιοποίησης, ενάντια στον Αρχαίο Ελληνικό Οικουμενισμό αξιών και ελευθεριών ! Η απαγόρευση του “εγώ” με την άνοδο του ισοπεδωτικού “μη εγώ” έγινε η δέσμευση του πρώτου !
Ποιό θα μπορούσε να είναι το κίνητρο επαναφοράς της έννοιας “ η θέληση της δύναμης “ , ως αντίδοτο της απαξίωσης ;;
Δεν νοείται τα όντα μέσω “της δύναμης της θέλησης” να επιζητούν την επάνοδο ή την επανάληψη κάθε φορά “του ίδιου “ !! Σωστά διάβαζα μία αναφορά του Χάιντεγκερ : «το στοχάζεσθαι δεν θ’ αρχίσει, παρά όταν θα έχουμε αντιληφθεί ότι η εδώ και αιώνες εξυμνούμενη λογική ικανότητα είναι ο πιο σκληροτράχηλος αντίπαλος του στοχάζεσθαι».
Η καλώς εννοουμένη λαιμαργία της μάθησης, της γνώσης, της φιλοσοφίας, αντικαταστάθηκαν με την παραίτηση, την δειλία, τον δουλισμό, την τυφλή υποταγή, την αποδοχή των εγκατεστημένων αποδομημένων κοινωνιών. Το γνωστό : “Έτσι τα βρήκαμε, έτσι τα μάθαμε” !
Τι έχει μεγαλύτερη σημασία σήμερα για εμάς :
- Ο έχων ή ο κατέχων ;;
- Ο έχων πνευματισμό που δίνει δημιουργία, λάμψη και καλλιέργεια ή ο κατέχων ένα αναγκαστικό βιοποριστικό πτυχίο επιτηδευμένων /εξειδικευμένων υπο- γνώσεων ;
- Η αξία της ζωής ή η απαξίωση του τρόπου και μορφή ύπαρξής της και εννοίας ;
- Ο σεβασμός της πνευματικής γνώσης ή η αφαίρεσή της μέσα από την ανθρώπινη τακτική, πράξη και αντιμετώπιση ;
- Είναι ανθρώπινο φαινόμενο να απαξιώνει ο άνθρωπος ό,τι κατακτά ; Σαν την εύκολη σύντροφο, ως ούσα δεδομένη, αλλά που χάνει στα σημεία ; Μήπως θα πρέπει να αναλογιστούμε, πως η συνεχιζόμενη εκ μέρους μας αποδοχή της απαξίωσης του δικού μας γίγνεσθαι, φέρνει τελικά τον μεταξύ μας αφανισμό ; Σάματι δεν εθιστήκαμε με εργαλείο τον άκρατο υλισμό, στην απαξίωση εκτός των ιδεωδών, αλλά και στην εξαφάνιση άλλων ειδών (οντοτήτων) ;
Η απαξιωμένη έμπνευση, παραχώρησε την θέση της σε άσκοπες διανοητικές ενέργειες, όπως οργής, μίσους, ανώφελης αντίδρασης με υψηλές κορώνες, αντί να φροντίσουμε να καταπολεμήσουμε τον εχθρό, πρώτα μέσα μας και εν συνεχεία με ακριβώς τον ίδιο τρόπο τον εξωτερικό εχθρό, αυτόν που την υπερασπίζεται και την νομιμοποιεί.
Η άρνηση, η απαξίωση των παραδόσεων, των καταξιωμένων προτύπων εννοιών και ιδεών, είναι ένας επιπρόσθετος μηδενισμός στον καλά ήδη προωθούμενο.
Αν ο πνευματικός οίστρος στέρεψε και τα σκάγια έλειψαν, τότε στο πεδίο της μάχης και το όπλο του εχθρού, κάνει την δουλειά του, γιατί δεν ξέρει να ξεχωρίζει.
Ειδάλλως η επικρατούσα ψυχική έλλειψη, ανακηρύσσει ως πιο έγκυρο δρόμο, την παντελή εσωτερική ψυχική εκ θεμελίων ατομική αλλαγή, αφού εξαλειφθεί η σημερινή συναισθηματική απάθεια, που εδραίωσε η αποτυχημένη μεταπολεμική και μεταπολιτευτική γενιά με τις φοβίες που απεκόμισε.
Ασπασία
ΥΣ : ακολουθεί βίντεο με ενδιαφέρουσες απόψεις, έστω και αν τα άτομα προέρχονται μέσα από τον γνωστό εξουσιαστικό κόσμο μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου