ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΥ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Μετά τον Καντάφι αρχίζει η μάχη

Η υπόθεση της «εμφύλιας» σύγκρουσης στη Λιβύη αποτελεί το τρέχον χαρακτηριστικό παράδειγμα των (απεριόριστων) δυνατοτήτων διαμόρφωσης και χειραγώγησης της (παγκόσμιας) κοινής γνώμης. Η τακτική είναι αποτελεσματική όσο κι αν στηρίζεται σε μια απλού­στατη αρχή: τη μάχη του καλού ενάντια στο κακό.

Στην προκειμένη περίπτωση το καλό συντίθεται από τους ντόπιους επαναστάτες (υπό την αεροπορική - και όχι μόνο - κάλυψη της παγκόσμιας χωροφυλακής του ΝΑΤΟ) και το κακό από τον Καντάφι και το καθεστώς του. Προφα­νώς, πίσω από αυτήν την υπεραπλουστευμένη εικόνα που «πουλούν» τα διεθνή ΜΜΕ η πραγματικότητα είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα... Το ενδιαφέρον γύρω από την πραγμα­τικότητα που διαμορφώνεται στη Λιβύη προκύπτει από τη δυσκολία ή αδυναμία να δοθούν πειστικές απαντήσεις στα παρακάτω ερωτήματα:

♦ Γιατί οι αντικαθεστωτικοί στη Λιβύη εμφανίστηκαν από τις πρώτες μέρες της εξέγερσης ένοπλοι;

♦ Πού βρήκαν τον οπλισμό;

♦ Πώς απλοί πολίτες εμφανίστηκαν (σχετικά) έτοιμοι να αντιμετωπίσουν έναν οργανωμένο στρατό;

♦ Για ποιο λόγο εκφράστηκε τόσο απλόχερα και έμπρα­κτα στην περίπτωση της Λιβύης η δημοκρατική ευαισθησία του ΝΑΤΟ, το οποίο έσπευσε αμέσως να καλύψει αεροπορι­κά τις δυνάμεις των αντικαθεστωτικών;

♦ Τι θα αντικαταστήσει το καθεστώς του Καντάφι;

♦ Γιατί έγιναν όλα αυτά;

Ματωμένο μέλλον

Η απάντηση στο τελευταίο ερώτημα είναι τόσο απλή όσο και η τακτική που χρησιμοποιείται για τον έλεγχο της πα­γκόσμιας κοινής γνώμης. Η μάχη μεταξύ καλού και κακού (και) στην περίπτωση της Λιβύης συνοψίζεται σε μια και μόνο λέξη: πετρέλαιο. Πίσω από αυτή τη λέξη, βέβαια, εύ­κολα μπορεί να δει κανείς τη μάχη των μεγάλων δυνάμεων για τον έλεγχο των πόρων αυτής της χώρας.

Προφανές αποτέλεσμα της εκθρόνισης του Καντάφι εί­ναι η ανάσχεση της κινεζικής (40.000 Κινέζοι εκδιώχθηκαν από τους αντικαθεστωτικούς από τις πρώτες μέρες της εξέ­γερσης) και της γερμανικής (το Βερολίνο δεν συμμετείχε ούτε συμβολικά στους ΝΑΤΟϊκούς βομβαρδισμούς) διείσ­δυσης στη Λιβύη.

Η απάντηση στο ερώτημα τι θα αντικαταστήσει το καθε­στώς του Καντάφι μπορεί να φαίνεται απλή, καθώς οι προ­θέσεις των δυνάμεων που εκστράτευσαν κατά της Λιβύης είναι ξεκάθαρες: Θέλουν ένα καθεστώς - μαριονέτα (τους), το οποίο θα τους διασφαλίσει λεόντεια μερίδια στον φυσι­κό πλούτο της χώρας. Το πρόβλημα, ωστόσο, είναι πως η δημιουργία μαριονετών δεν είναι ούτε εύκολη ούτε οικονο­μικά φτηνή υπόθεση.

Τα παραδείγματα στο Αφγανιστάν και το Ιράκ αποδεικνύ­ουν ότι είναι πολύ πιο εύκολο να αλλάξει με στρατιωτική επέμβαση ένα καθεστώς από το να στηθούν οι νέες πολι­τικές δομές που θα εξασφαλίσουν μια φυσιολογική διακυβέρνηση της χώρας. Τα διδάγματα της Ιστορίας μάς υποχρε­ώνουν να αναμένουμε στη Λιβύη είτε μια μακρά περίοδο εμφυλίου είτε μια περίοδο αναρχίας που θα κρατήσει χρό­νια, μέχρι ένα νέο σύστημα εξουσίας να διαμορφωθεί και να εξασφαλίσει τη συναίνεση του έντονα διαιρεμένου φυλετικά πληθυσμού της Λιβύης.

Ο πόλεμος συνεχίζεται

Η επικράτηση των αντικαθεστωτικών και ειδικότερα η εύ­κολη, όπως εξελίχθηκε, κατάληψη της Τρίπολης από τους αντικαθεστωτικούς, όπως παραδέχονται και αμερικανικά ινστιτούτα (Stratfor), οδηγεί σε δύο βάσιμες εκτιμήσεις:

1. Oι αντικαθεστωτικοί, εκτός από την αεροπορική κάλυ­ψη του ΝΑΤΟ, είχαν, πριν ακόμη αρχίσουν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις, την καθοδήγηση και βοήθεια ειδικών στρα­τιωτικών (αμερικανικών, αγγλικών, γαλλικών, ιταλικών) δυ­νάμεων, οι οποίες τους οργάνωσαν σε τακτικό επίπεδο στο πεδίο της μάχης.

2. Η αποχώρηση του συνταγματάρχη Καντάφι από την Τρίπολη δεν σημαίνει απαραίτητα και την ήττα του. Αυτή θα καταγραφεί είτε με τη σύλλη­ψη είτε με την αποχώρηση από τη χώρα είτε με τον θάνατό του. Σε αυτήν την περίπτωση και μόνο μπορεί να θεωρηθεί ότι αυτή η φάση της αλλαγής καθεστώτος στη χώρα έλαβε τέλος.

Μέχρι να συμβεί κάποιο από τα παραπάνω εν­δεχόμενα, η έξοδος του συνταγματάρχη από την πρωτεύουσα μπορεί να θεωρηθεί ως οδυνηρή μεν, αλλά τακτική επιλογή του, καθώς με τον τρό­πο αυτόν άφησε την πολιτική διαχείριση της πρω­τεύουσας στους εχθρούς του, οι οποίοι θα πρέπει να φροντίσουν για τον επισιτισμό και τις υπόλοι­πες βασικές αλλά διόλου δεδομένες και εύκολα υλοποιήσιμες ανάγκες του πληθυσμού.

Πίσω από την εικόνα...

Από την άποψη των δυτικών ΜΜΕ, το καλό πέτυχε μια ακόμη νίκη. Ωστόσο η πραγματικότητα πολύ απέχει από τα βολικά και υπεραπλουστευμένα προπαγανδιστικά στερεότυπα. Πρόκειται για μια απόσταση η οποία κατά κανόνα καλύπτεται με αίμα...

http://topontiki.gr/ 

Ασπασία :  Σωστά τα γραφόμενα του άρθρου.  Όμως θυμάμαι πολύ καλά, ένα ντοκιμαντέρ με μία από τις πολλές φυλές που απαρτίζουν τον Λιβυκό λαό.  Έλεγε λοιπόν το ηλιοκαμένο πρόσωπο του Βεδουίνου :  μπορεί να έχουν σημαντικές διαφορές οι φυλές μεταξύ τους και να καταλήγουν σε διαμάχες, μπορεί να είμαι εχθρός του Θείου μου, όμως αν ο εχθρός είναι κοινός, τότε ο Θείος μου γίνεται φίλος ! 

Επίσης θα ήθελα να προσθέσω, πως δεν είναι μόνον ζήτημα πετρελαίου και αποδιοπομπής Κινέζων εποίκων, αλλά εξ ίσου ακόμα περισσότερα θέματα, όπως μία δυνατή και ανεξάρτητη Αφρικανική Ένωση, όραμα του Καντάφι κ.α.

Κάποια στιγμή, η μεγάλη σιγουριά, μετατρέπεται σε χάος, καταστροφικό για αυτόν που το προκάλεσε ! 

Μας παρουσιάζουν οι Αμερικανοί και οι δύστυχοι Δυτικοί, ως αντίπαλο δέος το Ιράν, αφού το θέμα της Ρωσίας έκλεισε οριστικώς !   Αν έλεγαν ευθαρσώς τουλάχιστον την Κίνα, θα μπορούσε να γίνει πιο αποδεκτό.  Α, ναι βέβαια, η διπλωματική οδός ! Και αν δεν είναι ούτε ακόμα και έτσι ;;;;  Τότε τι είναι ;;;.  Κοιτάξτε δίπλα σας και η απάντηση είναι εκεί, ίσως αθέατη, αλλά είναι εκεί !