Ο Κλεισθένης γράφει:
Αν ζητήσουμε από μερικούς ανθρώπους να μας περιγράψουν ένα αιμοδιψή δολοφόνο θα πάρουμε σχεδόν απ’ όλους την ακόλουθη περιγραφή.Ξεμαλλιάρης, αξύριστος, ξεδοντιάρης, βρώμικος, κουρελής. Ότι άσχημο και απεχθές.
Κι όμως υπάρχουν δολοφόνοι με εντελώς άλλα χαρακτηριστικά.
Είναι καλοκουρεμένοι, καλοχτενισμένοι, πεντακάθαροι, κουστουμαρισμένοι.
Διαθέτουν πανεπιστημιακές γνώσεις, με μάστερς και μεταπτυχιακά.
Μένουν σε πολυτελή διαμερίσματα και διαθέτουν ευρύχωρα γραφεία με μοντέρνο «ντιζάιν» και υπέροχη θέα.
Σκέπτονται και υπολογίζουν ολημερίς και με ένα κλικ στο πληκτρολόγιο του «λαπ-τοπ» τους μεταφέρουν τεράστια ποσά από λογαριασμό σε λογαριασμό εξασφαλίζοντας υπέρογκα κέρδη για τα αφεντικά τους τα οποία πιθανά δεν γνωρίζουν, δεν έχουν συναντήσει ποτέ τους.
Η μόνη τους επαφή είναι ένα συγχαρητήριο mail μετά από κάθε επιτυχή διακίνηση των γιγάντιων κεφαλαίων και την ταυτόχρονη εξασφάλιση κερδών με πολλά-πολλά μηδενικά καθώς και το «τσεκ» με την πληρωμή τους μετά από κάθε «κλικ».
Η μόνη τους επαφή είναι ένα συγχαρητήριο mail μετά από κάθε επιτυχή διακίνηση των γιγάντιων κεφαλαίων και την ταυτόχρονη εξασφάλιση κερδών με πολλά-πολλά μηδενικά καθώς και το «τσεκ» με την πληρωμή τους μετά από κάθε «κλικ».
Η μετακίνηση αυτών των κεφαλαίων μπορεί να είναι ο ιδρώτας και το αίμα ενός λαού.
Η μεταφορά από κωδικό σε κωδικό μπορεί να σημαίνει φτωχοποίηση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων.
Η επιδίωξη για όσο το δυνατό μεγαλύτερου κέρδους για τα αφεντικά τους μπορεί να σημαίνει ακόμη και τον θάνατο κάποιων συνανθρώπων μας πολύ μακριά φυσικά απ’ το πολυτελές γραφείο τους.
Αυτοί απλά αδιαφορούν και αν κάποιος τους ενημερώσει για την δυστυχία που προξενούν τα κλικ τους προβάλουν την δικαιολογία «αν δεν το κάνω εγώ θα το κάνει ο ανταγωνιστής μου», «έτσι είναι το σύστημα, τι να κάνουμε».
Φυσικά μετά το επιτυχημένο κλικ ακολουθεί το πανάκριβο ουίσκι και η απόλαυση του πορνίδιου πολυτελείας που περιμένει στον προθάλαμο του γραφείου.
Τα κέρδη των κλικς έχουν μεταφερθεί στους λογαριασμούς του αφεντικού και έτσι θα μπορεί να κάνει ένα πανάκριβο δώρο στο μοντέλο-μετρέσα του όχι από συναισθηματισμό αλλά για να μαθευτεί, για να ανέβει το «κασέ» του στον κύκλο του, να επιβεβαιώσει την πρωτεύουσα θέση του στο επιχειρηματικό στερέωμα.
Μ’ αυτούς τους δολοφόνους πότε θα ασχοληθεί η δικαιοσύνη;
Μ’ αυτούς τους χαζοχαρούμενους τύπους με το ηλίθιο χαμόγελο πότε θα ασχοληθεί η κοινωνία;
Μέχρι πότε θα θεωρούνται επιτυχημένα άτομα της κοινωνίας και πρότυπα προς μίμηση;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου