“Χαίρε, αυλή λογικών προβάτων,”
Έχεις αναρωτηθεί ποτέ γιατί το ΣYNTAΓMA THΣ EΛΛAΔAΣ ξεκινάει με την
φράση “Eις τo όνoμα της Aγίας και Oμooυσίoυ και Aδιαιρέτoυ Tριάδoς”, ενώ
το Άρθρo 3 μας πληροφορεί πως η Oρθόδoξη Eκκλησία της Eλλάδας “γνωρίζει
κεφαλή της τoν Kύριo ημών Iησoύ Xριστό” (σ. 19); Έχει μήπως τούτο κάτι
να κάνει με τις απίστευτα λεπτές ισορροπίες που πρέπει να διατηρούνται
μεταξύ του μονοφυσιτισμού ή ευτυχιανισμού, (με αποτέλεσμα τον
μονοθελητισμό) και του αρειανισμού, που προάσπισε ο Άρειος τονίζοντας
πως ο Ιησούς ήταν δημιούργημα και όχι υπόσταση του Θεού;
Απλά ρωτάω διότι ούτε θεολόγος ούτε θρησκειολόγος είμαι. Η αποφατική
όμως εκκλησιολογία του ομοιουσίου (αρειανισμός;) και ομοουσίου
(μονοφυσιτισμός;) θυμίζει πολλά από τα δεικνύμενα, τα δρώμενα και τα
λεγόμενα του ανεξαρτήτου πλέον βουλευτή Πάνου Καμμένου.
Αλήθεια, πόσες και πόσους συνανθρώπους μας έχουμε κάψει ζωντανούς γιά
ένα ιώτα; Κατάφερε μάλιστα το ιώτα τούτο να μας μπερδεύει πάλι
αξέχαστα, δεδομένου ότι κατέχει μία πλέον εξέχουσα και σημαντική θέση,
στην αρχή του Συντάγματος της Ελλάδος.
Αποτελεί άραγε ο Πάνος Καμμένος άλλη μία ατράνταχτη απόδειξη της
δαρβινικής εξέλιξης, όπου μετά από το μέχρι πρόσφατα σαθρό πολιτικό
σύστημα της στυγνά δυναστικής, κοινοβουλευτικής κομματοκρατίας, τώρα
πάμε σε μία χαοτική κατάσταση αναλυτικής κομματολογίας ενός
εκκολαπτομένου νεο-κοινοβουλευτισμού; Ας δούμε όμως τα πράγματα λίγο πιό
σφαιρικά.
Ναι, ο Πάνος Καμμένος εξαπολύει συχνά σφοδρές επιθέσεις στον Λουκά
Παπαδήμο αλλά και στην ΝΔ, ξεκαθαρίζοντας επίσης πως η υπερψήφιση της
νέας δανειακής σύμβασης από το πρώην κόμμα του τον οδηγεί σε ένα
οριστικό πλέον διαζύγιο από αυτό, όπως και κάνει λόγο γιά συνταγματικές
εκτροπές, ενώ επαναφέρει στο προσκήνιο και το θέμα των CDS. Δηλώνει δε ο
Καμμένος πως στα 19 χρόνια που είναι στην Βουλή, ό,τι λέει το στηρίζει
με πίστη και συνέπεια, ενώ ταυτόχρονα φαίνεται να αρνείται την λογική
του πολιτικά ορθού, “που έχει οδηγήσει σε πλήρη αναξιοπιστία τον κοινοβουλευτισμό” .
Προσοχή! Δεν λαλεί ο Καμμένος τίποτα αρνητικό εναντίον του έξωθεν επιβεβλημένου στην Ελλάδα αγγλοσαξωνικού κοινοβουλευτισμού.
Όχι! Τουναντίον, κρατώντας απίστευτα λεπτές ισορροπίες, προσπαθεί να
κάνει μία σφοδρή κριτική κατά μεμονωμένων μόνον περιστατικών, προσώπων
και πραγμάτων, εντός ενός σάπιου πολιτικού συστήματος, τώρα που και η
κουτσή Μαρία έχει πιά εμπεδώσει καλά πως το πολιτικό τούτο σύστημα είναι
τελείως άχρηστο, σαθρό και σάπιο.
Η αντίληψη των συνθηκών επί των οποίων ο Καμμένος ασκεί την κριτική
του, ως δηλαδή μεμονωμένα περιστατικά, είναι ένας τρόπος πρακτικής
αντιμετώπισης, δράσης ή πράξης μέσα στον εν’ ριπή οφθαλμού εκκολαπτόμενο
νεο-κοινοβουλευτισμό, του χρηματιστικοποιημένου ζόμπι οικονομισμού της
μετανεωτερικότητάς μας. Είναι ένας σαγηνευτικά απλός τρόπος
αντιμετώπισης τούτος, αλλά είναι επίσης και κοντόθωρος, μυωπικός και
στερούμενος διορατικότητας.
Εκφράζει λοιπόν απόλυτα ο Καμμένος την διά μέσου των αιώνων δοξασία
πως τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, οικονομίας και πολιτικής
είναι σποραδικά, λες και εκφύονται ντε και καλά σαν ακατάσχετα
περιστατικά ή γεγονότα, μέσα από μία άστατη κοινωνία, οικονομία και
πολιτική απρόβλεπτης συμπεριφοράς. Αυτός ο τρόπος σκέψης είναι
ευθύγραμμος, μιάς και θεωρεί το κάθε πρόβλημα ως ένα πάγιο, μεμονωμένο
περιστατικό, ως την επίλυσή του, με κάποια ίσως καθυστέρηση, σαν μιά
πρόσαψη, αλά “φτιαξάρε στο μινούτο ντε δουλειέν”, όπως άδει και ο κ.
Ζαγοραίος.
Το κάθε πρόβλημα εμφανίζεται ως η αισθητή διαφορά μεταξύ κάποιας
επιδίωξης, την οποία συμμερίζονται τα μέλη ενός κλιμακίου λήψεως
αποφάσεων, και μιάς άστατης κατάστασης πραγμάτων. Με την απόφασή τους,
οι υπεύθυνοι γιά κάποια κοινή επιδίωξη ενός οργανισμού βρίσκουν μία
οποιαδήποτε λύση και προχωρούν γρήγορα στο επόμενο πρόβλημα.
Κατά τον Δρ. John D.W. Morecroft, του London Business School, έναν
από τους δασκάλους μου πάνω στην συστημική δυναμική, η αντίληψη αυτή της
λήψης αποφάσεων, ως η κάθε απόφαση σαν να είναι ένα μεμονωμένο
περιστατικο, είναι ευρύτατα διαδεδομένη και ακαταμάχητα συναρπαστική
(Strategic Modelling and Business Dynamics: A Feedback Systems Approach.
West Sussex, UK: John Wiley & Sons, 2007). Δείχνει αποφασιστικότητα
και πυγμή, αλλά έχει λιγοστά όρια δυνατοτήτων σαν τρόπος παρέμβασης
στην ελληνική μας προβληματική.
Ας δούμε μερικά απτά παραδείγματα που εκφράζουν την φιλοσοφική
προσέγγιση του Πάνου Καμμένου. Τι κάνουμε όταν οι γείτονες ξεφαντώνουν?
Καλούμε την αστυνομία φυσικά. Και όταν τα ναρκωτικά μαστίζουν την γειτονιά μας?
Πάλι καλούμε την αστυνομία. Και όταν πέφτει το μερίδιο της αγοράς της εταιρείας μας?
Τότε κυκλοφορούμε στην αγορά ένα καινούργιο προϊόν ή παρέχουμε
μερικές καινούργιες υπηρεσίες. Και όταν παρατηρούμε πτώση σε ψαρόσκαλες
αλιείας?
Κτίζουμε ένα εργοστάσιο γιά κατεψυγμένα ψάρια και κονσέρβες. Σας ρωτώ: λύσαμε κανένα πρόβλημα?
Αντιδιαμετρικά, η αντίληψη αποφάσεων ως διαχρονικά συνυφασμένων
βρόχων ανάδρασης αιτίων και αιτιατών αποτελεί μία μετατόπιση της
ανθρώπινης σκέψης. Είναι ένας καινούργιος τρόπος ερμηνείας της ελληνικής
μας προβληματικής, μέσα και γύρω από την οποία όλοι μας ζούμε.
Λειτουργικά, ο σχετικά νέος τούτος τρόπος σκέψης είναι το αντίδοτο
στην δοξασία της ευθύγραμμης σκέψης, που κυριολεκτικά μαστίζει, όχι
μόνον τα κλιμάκια λήψεως αποφάσεων του Πάνου Καμμένου, αλλά παρόμοια
κλιμάκια λήψεως αποφάσεων της κοινωνίας, της οικονομίας και της
πολιτικής, πάνω σε όλη την επιφάνεια του πλανήτη Γη.
Η νέα αντίληψη των αποφάσεων, που τις βλέπει ως διαχρονικά
συνυφασμένα κυκλώματα νομοτελειακής ανάδρασης, δεν επιλύει προβλήματα με
πρόσαψη σε μεμονωμένα περιστατικά. Η νέα τούτη αντίληψη συνεπάγεται μία
συνεχή κυβερνητική διαδικασία της κατάστασης πραγμάτων, ώστε να
επιτευχθεί μία κοινή επιδίωξη.
Επίσης, η νέα αυτή προσέγγιση αναγνωρίζει και τις άλλες επιδράσεις
μέσα στην υπάρχουσα κατάσταση πραγμάτων. Υπάρχουν πάντα και άλλα
κλιμάκια λήψεως αποφάσεων, με άλλες επιδιώξεις, που αντιμετωπίζουν άλλες
καταστάσεις πραγμάτων και που καταλήγουν σε άλλες αποφάσεις, πράξεις
και αποτελέσματα.
Η νέα αυτή προσέγγιση αναγνωρίζει την ανάγκα ανατροπής του νυν σαθρού
πολιτικού συστήματος της στυγνά δυναστικής, κοινοβουλευτικής
κομματοκρατίας, και την αντικατάστασή του με ένα πολιτικό σύστημα
αρισταρχίας, που να ταιριάζει με την ελληνική μας ιδιοσυγρασία. ¨ενα
τέτοιο πολιτικό σύστημα σκιαγραφεί πολύ απλά ο Στρατηγός ε.α. Αϋφαντής .
Σε ένα παρόμοιο πλαίσιο, ο Δρ. Ιωάννης Π. Αντωνόπουλος θεωρεί πως η
χρεωκοπία της Ελλάδος ξεκινάει από τη συμπεριφερά όλων μας που, όπως θα
την αποκαλούσε ο Αριστοτέλης, είναι μία περίπτωση πολιτικής παθολογίας
(Έρως Πολιτικός: Η Επιστροφή των Ελλήνων, Μίλητος: Αθήνα, Ελλάς, 2010).
Διότι το στοιχείο που επικρατεί στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μας είναι
τα πάθη, καθώς τούτα οδηγούν την συμπεριφορά μας σε μία συνεχή χρήση του
λογικού μας κυρίως ως εργαλείου σκέψης.
Τούτο γίνεται χωρίς καν να υποψιάζεται η κάθε μία και ο κάθε ένας από
εμάς χρήστης πόσο απαραίτητη είναι η αυτονομία του λογικού μας ως κριτή
των αξιών και ως ελεγχτή των υπερβολικών απαιτήσεων των παθών μας. Αν
λάβουμε δε υπ’ όψιν και όλα τα παρόμοια σχηματιζόμενα έθη και ήθη στον
πολιτικό μας βίο, τότε εύκολα διαπιστώνει κανείς την επιβολή της
παράφρονης συμπεριφοράς μας, π.χ., το προσωπικό συμφέρον πάνω από το
“κοινό αγαθό”, όπως θα έλεγε ο Σταγειρίτης.
Παρά το ότι οι αρχαίοι σοφοί ερεύνησαν και κατανόησαν το τρόπο που
συμπεριφέρονται οι άνθρωποι ως πολίτες, μιάς και σχηματιστεί το έθος και
το ήθος του καθενός με κυρίαρχο στοιχείο τα πάθη, η ανώμαλη κοινωνική
ζωή γίνεται αναπόφευκτη. Το λεγόμενο “κοινό αγαθό” διαστρεβλώνεται και
την θέση του παίρνει το εγωϊστικό, ατομικό συμφέρον.
Έτσι, το κοινό αγαθό προσφέρεται κυρίως ως μία κενή φράση. Έτσι
ακριβώς το χρησιμοποιεί και το νυν σαθρό πολιτικό σύστημα της στυγνά
δυναστικής κοινοβουλευτικής κομματοκρατίας, που τόσο έντεχνα –αν και
εμμέσως– υπερασπίζεται ο Πάνος Καμμένος: για ρητορικά σχήματα, απάτη και
αυταπάτη.
Αυτά τα διδάγματα, που ως Ελληνίδες και Έλληνες θα έπρεπε να είχαμε
διατηρήσει και εφαρμόσει στη ζωή μας, δυστυχώς χάθηκαν σιγά-σιγά μετά
από την ρωμαϊκή μας κατάκτηση. Το λεξιλόγιο παρέμεινε, βέβαια, αλλά
είναι κενό, χωρίς ουσιαστικά διδάγματα στον έμπρακτο βίο μας.
Αν προσθέσουμε σἐ αυτό και το ότι έκτοτε ο Ελληνισμός δεν είχε ποτέ
του έναν πραγματικά ανεξάρτητο πολιτικό βίο, μιάς και ζούσαμε, και
εξακολουθούμε να ζούμε, κάτω από τον έναν κατακτητή ύστερα από τον
άλλον, τότε είναι εύκολο να δει κανείς γιατί κάνουμε συχνά αυτό που οι
καταστάσεις μας μας αναγκάζουν: να μην ασκούμε τον έλεγχο του χαρακτήρα
μας με την δύναμη της ορθής, φρόνιμης λογικής. Εύκολα καταντούμε, ιδίως
σήμερα, έρμαια των απαιτήσεων των παθών μας.
Π.χ., ως ένας νέος αυτοκράτορας Ηράκλειος ή πατριάρχης Σέργιος, ο
Πάνος Καμμένος αρνείται πεισματικά την μετατόπιση του τρόπου σκέψης του,
η οποία είναι η πρώτη αναγκαία αλλαγή, αναγκαία ώστε να μοχλεύσει την
ελληνική κοινωνία, οικονομία και πολιτική με μία πραγματική πολιτική
επιρροή. Χωρίς την αναγκαία επένδυση στην απαιτούμενη μετατόπιση του
τρόπου σκέψης όσων ασχολούνται με τα κοινά στην Ελλάδα, δεν πρόκειται
ποτέ να δούμε καμμία προκοπή.
Ακόμα και στην αυστηρή κριτική, τα λόγια είναι δωρεάν. Όμως τα έργα μετρούν.
Ευοί Ευάν,
Νίκος Γεωργαντζάς
ΥΓ: Ο αυτοκράτορας Ηράκλειος και ο πατριάρχης Σέργιος, θέλησαν να
συγκρατήσουν τους μονοφυσίτες με θεολογικές εκφράσεις ηπιότερες από
εκείνες των προκατόχων τους, με αποτέλεσμα τον μονοθελητισμό, του οποίου
εισηγητής και υποστηρικτής υπήρξε ο πατριάρχης Σέργιος. Πέτυχαν τούτοι;
Μάλλον όχι. Ο μονοφυσιτισμός δεν είναι ένα ενιαίο ρεύμα, αλλά
περικλείει διάφορες τάσεις και εξακολουθεί να υφίσταται μέχρι σήμερα (http://el.wikipedia.org/wiki/Μονοφυσιτισμός).
Υπάρχει άραγε σχετική πανεπιστημιακή έδρα επί της αναλυτικής
κομματολογίας του νυν εκκολαπτομένου νεο-κοινοβουλευτισμού; Πότε θα
γίνει η σχετική επερώτηση στην βουλή των κομμάτων των βολευτών και ποιά ή
ποιός θα την κάνει; Και από ποιό αγγλοσαξωνικά κοινοβουλευτικό κόμμα
του προτεκτοράτου η Ελλάς;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου