Ένα πολύ ενδιαφέρον σχόλιο αναγνώστη που αναπαράγω μέσω tonoikaipnevmata Το παρακάτω κείμενο το βρήκα σε σχόλιο αναγννωστη στο άρθρο Αντέχουν οι PIIGS την εσωτερική υποτίμηση; του Capital.gr ___________________________________________________________________________ Το 1982 δούλευα σε μεγάλη βιομηχανική αμερικανική εταιρεία στην Νέα Υόρκη. Η ύφεση άρχιζε και στο διοικητικό συμβούλιο γινόταν η συζήτηση για πόσο κόσμο θα απολύσουμε. Ήμουν υπεύθυνος για το σχέδιο κερδοφορίας και είχα μαζέψει όλες τις προτάσεις από 42 χώρες. Όλοι είχαν προτείνει περικοπές προσωπικού -15.000 παγκοσμίως. Ο κάθε Αντιπρόεδρος έκανε τις προτάσεις του. Ο πρόεδρος μας δεν μιλούσε. Κοιτάζαμε όλοι ο ένας τον άλλον και δεν είχαμε ιδέα γιατί ήταν αμίλητος. Όταν τελειώσαμε ξαφνικά ο πρόεδρος ζήτησε την άδεια να μιλήσει. Ο λόγος του έχει μείνει αποτυπωμένος στο μυαλό όλων που ήμασταν εκεί και αν και έχουν περάσει 28 χρόνια τον θυμάμαι λες και ήταν χθες. Θα τον αναπαράγω όσο ποιο σωστά μπορώ διότι η αξίες που περιέχει είναι αθάνατες και μπορούν να φανούν χρήσιμες σε αυτό που θα ζήσουμε σύντομα. «Ο καθαριστής όταν περνά την πόρτα του εργοστάσιου είναι σύζυγος, πατέρας παιδιών που πάει στο σπίτι που χρεωστάει και κοιτάει με υπερηφάνεια αυτά που δημιούργησε και αν και λίγα του είναι αρκετά. Αποφασίζουμε σήμερα να τον διώξουμε. Να χάσει την δουλεία του, να πάει σπίτι άνεργος, με μια επιταγή δυο μηνών. Τι θα πει στα παιδιά του… τι θα πει στην γυναίκα του, πώς να τους εξηγήσει ότι από αύριο χάνει την αξιοπρέπεια του; Και εάν σε τρεις μήνες δεν έχει βρει δουλεία, θα χάσει το σπίτι του και ίσως την γυναίκα του. Δεν μπορώ να βάλω την υπογραφή μου σε ένα σχέδιο που καταδικάζει τη ζωή και την ύπαρξη τόσων ανθρώπων. Αλλά την ιδία στιγμή έχω και υποχρέωση στους μετόχους μου που μου εμπιστεύτηκαν τις οικονομίες τους και, εάν δεν κάνω κάτι, τα συνταξιοδοτικά ταμεία δεν θα έχουν λεφτά για τις συντάξεις. Οι απολύσεις που όλοι μου προτείνετε μειώνουν τα ετήσια έξοδα κατά $135.000.000.Έκανα έναν απλό υπολογισμό και προτείνω το εξής σχέδιο: Ελάττωση του μισθού μου -75% Ελάττωση μισθού όλων των αντιπρόεδρων -50% Ελάττωση γενικών διευθυντών -40%, κ.τ.λ Καμία απόλυση. Θέλω τους αριθμούς σε μια ώρα.» Σηκώθηκε και έφυγε, και όπως έφευγε είπε με ένα ειρωνικό χαμόγελο «κρίμα που θα παίξετε γκολφ μονό τρεις φόρες αντί για έξι, παιδία.» Περάσαμε τη θύελλα χωρίς να διώξουμε άτομο και σε τρία χρόνια η άξια της μετοχής ήταν $147 από $7,5 το 1980, πριν αρχίσει η κρίση. Α ναι, είχαμε και 27 διπλώματα ευρεσιτεχνίας από απλούς εργάτες σ’ αυτό το διάστημα. Δεν χρειάζεται να πω ότι ο κόσμος έπινε νερό στο όνομα του. Το 1992, στο τραπέζι που του κάναμε για τη συνταξιοδότηση του -και είχαμε έρθει από όλο τον κόσμο αν και δουλεύαμε σε άλλες εταιρείες- τον ρωτήσαμε να απαντήσει στον αποχαιρετιστήριο λόγο του γιατί διάλεξε να κάνει αυτό που έκανε. Όπως το θυμάμαι, η απάντηση ήταν: « Ακούστε, μπορεί να είχε και συναισθηματικές ρίζες η απόφαση αυτή. Αλλά δεν χωρούν συναισθήματα σε τέτοιες αποφάσεις. Απλώς βρήκα μια λύση που απαντούσε και στη λογική και στο συναίσθημα. Ήμαστε σε 42 χώρες από τις οποίες οι 38 είναι φτωχές. Θα κατέστρεφα ολόκληρες μικρές κοινωνίες διότι, όπως ξέρετε, τα εργοστάσια μας είναι σε κωμοπόλεις. Εάν το έκανα όπως μου είχατε προτείνει, είναι αυτονόητο ότι θα έφερνα ανθρώπους στην απελπισία.Και κάνεις, μα κάνεις, δεν ξέρει τι μπορεί να κάνει ένας απελπισμένος άνθρωπος . Η πιθανότητα να έκαιγαν το εργοστάσιο ήταν μεγάλη. Ενώ εσείς, που ήσασταν διπλά μου, και όλο το μισθό να σας έπαιρνα δεν θα καίγατε τίποτα, γιατί πιστεύετε ότι είστε μέσα στο σύστημα και άνθρωποι που αισθάνονται κομμάτι του συστήματος δεν κάνουν επαναστάσεις. Να θυμάστε ότι η πραγματική καταστροφή άρχετε όταν ο κόσμος αισθάνεται αποκλεισμένος από το σύστημα, νιώθει αδικία και δεν έχει καμία ελπίδα. Τότε είναι έτοιμος για όλα.. και εργοστάσια καίει.» Σήμερα, ο άνθρωπος αυτός ζωγραφίζει στο Σαν Φρανσίσκο και είναι στο στρογγυλό τραπέζι της κουζίνας (άτυπη συνάντηση κάθε 8 εβδομάδες ) του Όμπαμα. Γιατί το έγραψα; Βλέπω όλους τους να βγαίνουν στη τηλεόραση / ράδιο και να μιλούν για διαρθρωτικές αλλαγές (για τους άλλους), ανάγκη για αλλαγή (για τους άλλους), αλλαγή νοοτροπίας (για τους άλλους)… Όλα αυτά, χωρίς ίχνος συμπόνιας και λογικής σκέψης το ποιο μπορεί να είναι το αποτέλεσμα. Φυσικά είναι για τις αλλαγές -ζουν με την φαντασίωση ότι αυτοί δεν χρειάζεται να αλλάξουν.Δεν έχουν τίποτα να χάσουν διότι είναι με το σύστημα. Έτσι, θα είναι όχι μονό προστατευμένοι αλλά η κρίση θα είναι ευκαιρία (σας θυμίζει κάτι αυτό;) να γεμίσουν περισσότερο τις τσέπες τους. Λοιπόν, νάνοι της νοημοσύνης, έγραψα το άρθρο αυτό για να ξέρετε πως συμπεριφέρονται οι άνθρωποι, που είναι πραγματικά σκεφτόμενοι. Έτσι, δεν θα έχετε καμία δικαιολογία ότι δεν ξέρατε όταν όμορφα «εργοστάσια» αρχίζουν να καίγονται όμορφα. Παντού! ΝΟΥΣ …άνθρωποι που αισθάνονται κομμάτι του συστήματος δεν κάνουν επαναστάσεις !

Ένα πολύ ενδιαφέρον σχόλιο αναγνώστη που αναπαράγω μέσω tonoikaipnevmata

Το παρακάτω κείμενο το βρήκα σε σχόλιο αναγννωστη στο άρθρο Αντέχουν οι PIIGS την εσωτερική υποτίμηση; του Capital.gr
___________________________________________________________________________

Το 1982 δούλευα σε μεγάλη βιομηχανική αμερικανική εταιρεία στην Νέα Υόρκη.

Η ύφεση άρχιζε και στο διοικητικό συμβούλιο γινόταν η συζήτηση για πόσο κόσμο θα απολύσουμε.
Ήμουν υπεύθυνος για το σχέδιο κερδοφορίας και είχα μαζέψει όλες τις προτάσεις από 42 χώρες.
Όλοι είχαν προτείνει περικοπές προσωπικού -15.000 παγκοσμίως.

Ο κάθε Αντιπρόεδρος έκανε τις προτάσεις του.
Ο πρόεδρος μας δεν μιλούσε.
Κοιτάζαμε όλοι ο ένας τον άλλον και δεν είχαμε ιδέα γιατί ήταν αμίλητος. Όταν τελειώσαμε ξαφνικά ο πρόεδρος ζήτησε την άδεια να μιλήσει.
Ο λόγος του έχει μείνει αποτυπωμένος στο μυαλό όλων που ήμασταν εκεί και αν και έχουν περάσει 28 χρόνια τον θυμάμαι λες και ήταν χθες.
Θα τον αναπαράγω όσο ποιο σωστά μπορώ διότι η αξίες που περιέχει είναι αθάνατες και μπορούν να φανούν χρήσιμες σε αυτό που θα ζήσουμε σύντομα.

«Ο καθαριστής όταν περνά την πόρτα του εργοστάσιου είναι σύζυγος, πατέρας παιδιών που πάει στο σπίτι που χρεωστάει και κοιτάει με υπερηφάνεια αυτά που δημιούργησε και αν και λίγα του είναι αρκετά.

Αποφασίζουμε σήμερα να τον διώξουμε.
Να χάσει την δουλεία του, να πάει σπίτι άνεργος, με μια επιταγή δυο μηνών.
Τι θα πει στα παιδιά του… τι θα πει στην γυναίκα του, πώς να τους εξηγήσει ότι από αύριο χάνει την αξιοπρέπεια του;
Και εάν σε τρεις μήνες δεν έχει βρει δουλεία, θα χάσει το σπίτι του και ίσως την γυναίκα του.
Δεν μπορώ να βάλω την υπογραφή μου σε ένα σχέδιο που καταδικάζει τη ζωή και την ύπαρξη τόσων ανθρώπων.

Αλλά την ιδία στιγμή έχω και υποχρέωση στους μετόχους μου που μου εμπιστεύτηκαν τις οικονομίες τους και, εάν δεν κάνω κάτι, τα συνταξιοδοτικά ταμεία δεν θα έχουν λεφτά για τις συντάξεις.

Οι απολύσεις που όλοι μου προτείνετε μειώνουν τα ετήσια έξοδα κατά $135.000.000.
Έκανα έναν απλό υπολογισμό και προτείνω το εξής σχέδιο:

Ελάττωση του μισθού μου -75%
Ελάττωση μισθού όλων των αντιπρόεδρων -50%
Ελάττωση γενικών διευθυντών -40%, κ.τ.λ

Καμία απόλυση.

Θέλω τους αριθμούς σε μια ώρα.»

Σηκώθηκε και έφυγε, και όπως έφευγε είπε με ένα ειρωνικό χαμόγελο «κρίμα που θα παίξετε γκολφ μονό τρεις φόρες αντί για έξι, παιδία.»

Περάσαμε τη θύελλα χωρίς να διώξουμε άτομο και σε τρία χρόνια η άξια της μετοχής ήταν $147 από $7,5 το 1980, πριν αρχίσει η κρίση.
Α ναι, είχαμε και 27 διπλώματα ευρεσιτεχνίας από απλούς εργάτες σ’ αυτό το διάστημα.
Δεν χρειάζεται να πω ότι ο κόσμος έπινε νερό στο όνομα του.

Το 1992, στο τραπέζι που του κάναμε για τη συνταξιοδότηση του -και είχαμε έρθει από όλο τον κόσμο αν και δουλεύαμε σε άλλες εταιρείες- τον ρωτήσαμε να απαντήσει στον αποχαιρετιστήριο λόγο του γιατί διάλεξε να κάνει αυτό που έκανε.
Όπως το θυμάμαι, η απάντηση ήταν:

« Ακούστε, μπορεί να είχε και συναισθηματικές ρίζες η απόφαση αυτή.
Αλλά δεν χωρούν συναισθήματα σε τέτοιες αποφάσεις.
Απλώς βρήκα μια λύση που απαντούσε και στη λογική και στο συναίσθημα.
Ήμαστε σε 42 χώρες από τις οποίες οι 38 είναι φτωχές.
Θα κατέστρεφα ολόκληρες μικρές κοινωνίες διότι, όπως ξέρετε, τα εργοστάσια μας είναι σε κωμοπόλεις.
Εάν το έκανα όπως μου είχατε προτείνει, είναι αυτονόητο ότι θα έφερνα ανθρώπους στην απελπισία.
Και κάνεις, μα κάνεις, δεν ξέρει τι μπορεί να κάνει ένας απελπισμένος άνθρωπος . Η πιθανότητα να έκαιγαν το εργοστάσιο ήταν μεγάλη.

Ενώ εσείς, που ήσασταν διπλά μου, και όλο το μισθό να σας έπαιρνα δεν θα καίγατε τίποτα, γιατί πιστεύετε ότι είστε μέσα στο σύστημα και άνθρωποι που αισθάνονται κομμάτι του συστήματος δεν κάνουν επαναστάσεις.

Να θυμάστε ότι η πραγματική καταστροφή άρχετε όταν ο κόσμος αισθάνεται αποκλεισμένος από το σύστημα, νιώθει αδικία και δεν έχει καμία ελπίδα.
Τότε είναι έτοιμος για όλα.. και εργοστάσια καίει.»

Σήμερα, ο άνθρωπος αυτός ζωγραφίζει στο Σαν Φρανσίσκο και είναι στο στρογγυλό τραπέζι της κουζίνας (άτυπη συνάντηση κάθε 8 εβδομάδες ) του Όμπαμα.

Γιατί το έγραψα;

Βλέπω όλους τους να βγαίνουν στη τηλεόραση / ράδιο και να μιλούν για διαρθρωτικές αλλαγές (για τους άλλους), ανάγκη για αλλαγή (για τους άλλους), αλλαγή νοοτροπίας (για τους άλλους)…

Όλα αυτά, χωρίς ίχνος συμπόνιας και λογικής σκέψης το ποιο μπορεί να είναι το αποτέλεσμα.
Φυσικά είναι για τις αλλαγές -ζουν με την φαντασίωση ότι αυτοί δεν χρειάζεται να αλλάξουν.
Δεν έχουν τίποτα να χάσουν διότι είναι με το σύστημα.
Έτσι, θα είναι όχι μονό προστατευμένοι αλλά η κρίση θα είναι ευκαιρία (σας θυμίζει κάτι αυτό;) να γεμίσουν περισσότερο τις τσέπες τους.

Λοιπόν, νάνοι της νοημοσύνης, έγραψα το άρθρο αυτό για να ξέρετε πως συμπεριφέρονται οι άνθρωποι, που είναι πραγματικά σκεφτόμενοι.
Έτσι, δεν θα έχετε καμία δικαιολογία ότι δεν ξέρατε όταν όμορφα «εργοστάσια» αρχίζουν να καίγονται όμορφα.

Παντού!

ΝΟΥΣ