Ταιριάζει (με τα δικά μου κριτήρια) μετά την προηγούμενη ανάρτηση , το βιντεάκι κινουμένων σχεδίων του Ολλανδού Michael Dudok de Wit που βραβεύθηκε με το όσκαρ ταινίας μικρού μήκους, το οποίο βρήκα στο logia-tou-aera , με θέμα την αγάπη της κόρης προς τον πατέρα. Εσείς που με διαβάζετε σίγουρα θα έχετε αντιληφθεί την αδυναμία που είχα και έχω και εγώ στον δικό μου. Όμως σας τονίζω κατηγορηματικά, όχι επειδή έφερε τον κοινωνικό τίτλο, αλλά επειδή κατείχε την αξία και την αρετή ως άνθρωπος, παρ’ όλες τις αδυναμίες και τα λάθη του, που λογικά είχε. Ομολογώ πως σε αυτό με βοήθησε η ίδια η ζωή και οι στόχοι της. Θέλει πάρα πολλές σελίδες για να σας το εξηγήσω. Δεν είμαι σίγουρη αν ήταν διαφορετικά τα πράγματα, τι θα είχα καταφέρει να ανακαλύψω σε αυτόν, παραδομένη μόνον σε ότι μας έδενε με τους γνωστούς φυσιολογικούς τρόπους, μιας συμβατικής πανομοιότυπης κοινωνικής συμβίωσης. Παρ’ όλο αυτά είμαι εντελώς αντίθετη σε τέτοιες προτροπές, γιατί πιστέψτε με, με τέτοιες ψυχολογικές εξαρτήσεις αν δεν ελέγχονται σθεναρά , όταν σε αντίθεση υποστηρίζονται, μας κάνουν κακό στην προσωπική μας ζωή. Μας εξασθενίζουν. Η ευσυγκινησία, η ροπή δηλαδή προς την συγκίνηση, η προτροπή της και η νοσταλγία, δεν μας βοηθά να σταθούμε στα πόδια μας, στις δικές μας ψυχικές δυνάμεις . Όσο ψηλά βάζουμε κάποιον, τόσο κονταίνουμε εμείς, επειδή έχουμε την αίσθηση πως ποτέ δεν θα τον φτάσουμε να τον αγγίξουμε τόσο ψηλά ή πως έχουμε την εσφαλμένη αντίληψη πως δεν το αξίζουμε ή ακόμα και να κρίνουμε κάποιον εντελώς λάθος. Αποτέλεσμα, να μην μπαίνουμε στον κόπο να αντιληφθούμε τον πραγματικό εαυτό μας, τις δυνάμεις μας, όταν είμαστε μόνιμα πλημμυρισμένοι από τα όποια ιδεώδη ενός άλλου και ας είναι ο πατέρας μας. Δεν φροντίζουμε να αναπτύξουμε ανεπηρέαστα τα δικά μας. Δεν μας επιτρέπουν να βλέπουμε καθαρά. Δεν μας αφήνουν να επιλέγουμε ανεπηρέαστα, αλλά κάτω από αυστηρά κριτήρια προσαρμοσμένα σε αυτά που είχαν κάποιοι άλλοι και εν προκειμένω στον πατέρα μας ή στην μητέρα μας, όμως αυτό είναι τραγικό λάθος. Ένα λάθος που διαπερνά ολόκληρο τον κοινωνικό ιστό και σε όλα του τα επίπεδα και τις μορφές. Ένα τραγουδάκι του Μητσιά που έχω αναρτήσει, λέει πως δεν είναι τα αγάλματα οι ήρωες, γιατί οι ήρωες είμαστε εμείς κάθε φορά, που αντιστεκόμαστε σε αυτήν την ζωή. Τα αγάλματα ή οι φωτογραφίες, ναι μπορεί να μας βοηθούν να θυμόμαστε , αλλά δεν μας κάνουν ποτέ ήρωες, παρά μόνον αδρανείς εξαρτημένους νοσταλγούς. Η αγάπη δεν είναι εξάρτηση. Η αγάπη δεν είναι μονοδιάστατη, δεν είναι νοσταλγία, είναι άχρονη. Η αγάπη είναι πολύμορφη, χωρίς όρια, γι αυτό είναι σπουδαία, αλλά εξ ίσου λιτή. Ναι , η αγάπη είναι μία, αλλά δυστυχώς περνάμε από τα πρώτα της ανθρώπινα διασπασμένα εντέχνως στάδιά της. Γι αυτό θέλει προσωπικό σκληρό αγώνα να την νοιώσεις πραγματικά. Γιατί αν πραγματικά αγαπούσαμε έστω τον πατέρα μας, τότε πως δεν καταφέραμε να φτιάξουμε έναν κόσμο, που μέσω αυτού (του ιδεώδη πατέρα) είχαμε φανταστεί ; Κάπου λοιπόν κάνουμε κάποιο πολύ βασικό λάθος. Εν τούτοις κλείνοντας παραδέχομαι, πως έχω την ίδια επιθυμία, δηλαδή να ξανασυναντήσω αυτήν την οντότητα που έπαιξε τον τόσο σημαντικό ρόλο της στην ζωή μου, όχι όμως με τον τρόπο που προσπαθεί να περάσει το κατά τα άλλα όμορφο αλλά συγκινητικό βιντεάκι. Για να αναλύσουμε τα όσα μας χώριζαν και μας φόβιζαν σε τούτη την ζωή, τα όσα μας εμπόδιζαν κυρίως οι κοινωνικοί τίτλοι που δεν μας επέτρεψαν να ήμασταν ελεύθερα και ανεξάρτητα ειλικρινείς. Πόσα σπουδαία χάσαμε ...., πόσο πολύτιμο χρόνο...., πόσα κενά ...., πόσες σκέψεις που τότε βασάνιζαν ξεχωριστά τον καθένα μας, ενώ αυτές με την μέχρι σήμερα εμπειρία μου, έχουν πολλαπλασιαστεί ποικιλοτρόπως. Ν. chitmore Ο πατέρας και η κόρη

Ταιριάζει (με τα δικά μου κριτήρια) μετά την προηγούμενη ανάρτηση , το βιντεάκι κινουμένων σχεδίων του Ολλανδού Michael Dudok de Wit που βραβεύθηκε με το όσκαρ ταινίας μικρού μήκους, το οποίο βρήκα στο logia-tou-aera , με θέμα την αγάπη της κόρης προς τον πατέρα.   

Εσείς που με διαβάζετε σίγουρα θα έχετε αντιληφθεί την αδυναμία που είχα και έχω και εγώ στον δικό μου. Όμως σας τονίζω κατηγορηματικά, όχι επειδή έφερε τον κοινωνικό τίτλο, αλλά επειδή κατείχε την αξία και την αρετή ως άνθρωπος, παρ’ όλες τις αδυναμίες και τα λάθη του, που λογικά είχε.   Ομολογώ πως σε αυτό με βοήθησε η ίδια η ζωή και οι στόχοι της. Θέλει πάρα πολλές σελίδες για να σας το εξηγήσω. Δεν είμαι σίγουρη αν ήταν διαφορετικά τα πράγματα, τι θα είχα καταφέρει να ανακαλύψω σε αυτόν, παραδομένη μόνον σε ότι μας έδενε με τους γνωστούς φυσιολογικούς τρόπους, μιας συμβατικής πανομοιότυπης κοινωνικής συμβίωσης. 

Παρ’ όλο αυτά είμαι εντελώς αντίθετη σε τέτοιες προτροπές, γιατί πιστέψτε με, με τέτοιες ψυχολογικές εξαρτήσεις  αν δεν ελέγχονται σθεναρά , όταν σε αντίθεση υποστηρίζονται, μας κάνουν  κακό στην προσωπική μας ζωή. Μας εξασθενίζουν. Η ευσυγκινησία,  η ροπή δηλαδή προς την συγκίνηση, η προτροπή της και η νοσταλγία, δεν μας βοηθά να σταθούμε στα πόδια μας, στις δικές μας ψυχικές δυνάμεις .  Όσο ψηλά βάζουμε κάποιον, τόσο κονταίνουμε εμείς, επειδή έχουμε την αίσθηση πως ποτέ δεν θα τον φτάσουμε να τον αγγίξουμε τόσο ψηλά ή πως έχουμε την εσφαλμένη αντίληψη πως δεν το αξίζουμε ή ακόμα και να κρίνουμε κάποιον εντελώς λάθος.  Αποτέλεσμα, να μην μπαίνουμε στον κόπο να αντιληφθούμε τον πραγματικό εαυτό μας, τις δυνάμεις μας, όταν είμαστε μόνιμα πλημμυρισμένοι από τα όποια ιδεώδη ενός άλλου και ας είναι ο πατέρας μας. 

Δεν φροντίζουμε να αναπτύξουμε ανεπηρέαστα τα δικά μας.  Δεν μας επιτρέπουν να βλέπουμε καθαρά.  Δεν μας αφήνουν να επιλέγουμε ανεπηρέαστα, αλλά κάτω από αυστηρά κριτήρια προσαρμοσμένα σε αυτά που είχαν κάποιοι άλλοι και εν προκειμένω στον πατέρα μας ή στην μητέρα μας, όμως αυτό είναι τραγικό λάθος.

Ένα λάθος που διαπερνά ολόκληρο τον κοινωνικό ιστό και σε όλα του τα επίπεδα και τις μορφές. 

Ένα τραγουδάκι του Μητσιά που έχω αναρτήσει, λέει πως δεν είναι τα αγάλματα οι ήρωες, γιατί οι ήρωες είμαστε εμείς κάθε φορά, που αντιστεκόμαστε σε αυτήν την ζωή.  

Τα αγάλματα ή οι φωτογραφίες, ναι μπορεί να μας βοηθούν να θυμόμαστε , αλλά δεν μας κάνουν ποτέ ήρωες, παρά μόνον αδρανείς εξαρτημένους νοσταλγούς.

Η αγάπη δεν είναι εξάρτηση. Η αγάπη δεν είναι μονοδιάστατη, δεν είναι νοσταλγία, είναι άχρονη. Η αγάπη είναι πολύμορφη, χωρίς όρια, γι αυτό είναι σπουδαία, αλλά εξ ίσου λιτή.  Ναι , η αγάπη είναι μία, αλλά δυστυχώς περνάμε από τα πρώτα της ανθρώπινα διασπασμένα εντέχνως στάδιά της.  Γι αυτό θέλει προσωπικό σκληρό αγώνα να την νοιώσεις πραγματικά. Γιατί αν πραγματικά αγαπούσαμε έστω τον πατέρα μας, τότε πως δεν καταφέραμε να φτιάξουμε έναν κόσμο, που μέσω αυτού (του ιδεώδη πατέρα) είχαμε φανταστεί ;  Κάπου λοιπόν κάνουμε κάποιο πολύ βασικό λάθος. 

Εν τούτοις κλείνοντας παραδέχομαι, πως έχω την ίδια επιθυμία, δηλαδή να ξανασυναντήσω αυτήν την οντότητα που έπαιξε τον τόσο σημαντικό ρόλο της στην ζωή μου, όχι όμως με τον τρόπο που προσπαθεί να περάσει το κατά τα άλλα όμορφο αλλά συγκινητικό βιντεάκι.  

Για να αναλύσουμε τα όσα μας χώριζαν και μας φόβιζαν σε τούτη την ζωή, τα όσα μας εμπόδιζαν κυρίως οι κοινωνικοί τίτλοι που δεν μας επέτρεψαν να ήμασταν ελεύθερα και ανεξάρτητα ειλικρινείς.  Πόσα σπουδαία χάσαμε ...., πόσο πολύτιμο χρόνο...., πόσα κενά ...., πόσες σκέψεις που τότε βασάνιζαν ξεχωριστά τον καθένα μας, ενώ αυτές με την μέχρι σήμερα εμπειρία μου, έχουν πολλαπλασιαστεί ποικιλοτρόπως.    Ν.

chitmore