Ν : πρίν καλέ μου αναγνώστη διαβάσεις το "παράπονο"του Ελύτη, θέλω να καταθέσω μία μου σκέψη. Οι γνώμες διχάζονται για το ποιός είπε το ΟΧΙ στους Ιταλούς, ο Μεταξάς ή ο λαός. Οι αριστεροί τρέχουν να πουν : Ο Λαόοοοος. Οι πιο σώφρονες απαντούν το ΟΧΙ το είπε ο Μεταξάς, αφού ο λαός όπως κάθε λαός συνήθως κοιμάται τον ύπνο του δικαίου, μη γνωρίζοντας τι συμβαίνει κάτω από την μύτη του. Θα μου πείτε πως ήταν Αγγλόφιλος . Εν τούτοις τον σκότωσαν. Ερωτώ λοιπόν. Αν το είπε ο λαός το ΟΧΙ το '40, γιατί δεν το λέει και σήμερα κύριοι εσείς που υπερασπίζεστε αυτήν την άποψη ; Επειδή έχει διαφορετική κυβέρνηση, κυβέρνηση του "Ναι σε όλα" από αυτήν της τότε εποχής ; Γιατί τότε εσείς που υπερασπίζεστε την πρώτη άποψη, δεν βγήκατε να το πείτε δυναμικά και όχι υπό τύπου παρελάσεως ή στα τηλεπαράθυρα , το βροντερό σας ΟΧΙ, που θα σας ακολουθούσε σχεδόν ολόκληρος ο λαός, ασχέτως των πολιτικών σας πεποιθήσεων ; Η δική μου περίπτωση ξεπερνά το παράπονο και πλέει πλέον στην οργή. Βαρέθηκα πια τα σαθρά λόγια σας, τις αναλύσεις σας, τις μπουρδολογίες και και και ..... παίρνοντας έναν λαό στο λαιμό σας. Το κρίμα επάνω σε όλους εσάς που προσπαθείτε να δικαιολογήσετε τα εντελώς παράλογα και αδικαιολόγητα, όπως η ανύπαρκτη "διάσωση από την χρεωκοπία". "Αναρωτιέμαι μερικές φορές: είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν; Μούτρα... Νʼ αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα.... Τη μέρα, την κάθε σου μέρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές... Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις. Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου. Και να μη βλέπεις πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. Σʼ εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους. Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου. Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα. Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς. Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος. Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω. Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα. Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν. Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα. Όσο κι αν κανείς προσέχει όσο κι αν το κυνηγά πάντα, πάντα θα ʽναι αργά δεύτερη ζωή δεν έχει." "Το παράπονο " -Οδυσσέας Ελύτης- http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2013/03/blog-post_6963.html "Το παράπονο"

"Αναρωτιέμαι μερικές φορές: είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία;
Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;
Μούτρα... 
Νʼ αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα....
Τη μέρα, την κάθε σου μέρα.
Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις.
Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές.
Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές...
Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.

Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.
Και να μη βλέπεις πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους.
Σʼ εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους.
Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου,
την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.

Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα.
Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς.
Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.
Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω.

Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους
Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους.
Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.
Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν.
Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.
Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά
πάντα, πάντα θα ʽναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει."
 "Το παράπονο " -Οδυσσέας Ελύτης- 

http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2013/03/blog-post_6963.html 

Ν : πρίν καλέ μου αναγνώστη διαβάσεις το "παράπονο"του Ελύτη, θέλω να καταθέσω μία μου σκέψη.  Οι γνώμες διχάζονται για το ποιός είπε το ΟΧΙ στους Ιταλούς, ο Μεταξάς ή ο λαός. Οι αριστεροί τρέχουν να πουν : Ο Λαόοοοος.  Οι πιο σώφρονες απαντούν το ΟΧΙ το είπε ο Μεταξάς, αφού ο λαός όπως κάθε λαός συνήθως κοιμάται τον ύπνο του δικαίου, μη γνωρίζοντας τι συμβαίνει κάτω από την μύτη του. Θα μου πείτε πως ήταν Αγγλόφιλος . Εν τούτοις τον σκότωσαν.  

Ερωτώ λοιπόν. Αν το είπε ο λαός το ΟΧΙ το '40, γιατί δεν το λέει και σήμερα κύριοι εσείς που υπερασπίζεστε αυτήν την άποψη ; Επειδή έχει διαφορετική κυβέρνηση, κυβέρνηση του "Ναι σε όλα" από αυτήν της τότε εποχής ;   
Γιατί τότε εσείς που υπερασπίζεστε την πρώτη άποψη, δεν βγήκατε να το πείτε δυναμικά και όχι υπό τύπου παρελάσεως ή στα τηλεπαράθυρα , το βροντερό σας ΟΧΙ, που θα σας ακολουθούσε σχεδόν ολόκληρος ο λαός, ασχέτως των πολιτικών σας πεποιθήσεων ;  Η δική μου περίπτωση ξεπερνά το παράπονο και πλέει πλέον στην οργή. Βαρέθηκα πια τα σαθρά λόγια σας, τις αναλύσεις σας, τις μπουρδολογίες και και και ..... παίρνοντας έναν λαό στο λαιμό σας. Το κρίμα επάνω σε όλους εσάς που προσπαθείτε να δικαιολογήσετε τα εντελώς παράλογα και αδικαιολόγητα, όπως η ανύπαρκτη "διάσωση από την χρεωκοπία".

"Αναρωτιέμαι μερικές φορές: είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία;
Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;
Μούτρα... 
Νʼ αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα....
Τη μέρα, την κάθε σου μέρα.
Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις.
Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές.
Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές...
Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.

Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.
Και να μη βλέπεις πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους.
Σʼ εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους.
Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου,
την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.

Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα.
Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς.
Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.
Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω.

Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους
Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους.
Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.
Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν.
Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.
Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά
πάντα, πάντα θα ʽναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει."
 "Το παράπονο " -Οδυσσέας Ελύτης- 

http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2013/03/blog-post_6963.html