Έχουμε καταλάβει πως η ηγεμονία ΗΠΑ - Αγγλίας στοχεύουν σε μια μονοσήμαντη πολιτική που την αποκαλούν παγκοσμιοποίηση. Εφ όσον οι ΗΠΑ είναι ξεβράκωτες και απόλυτα ελεγχόμενες από το χρηματοπιστωτικό σύστημα που έθρεψε στους κόλπους της, βγήκε παγανιά επιτιθέμενη στην Ευρώπη, την μόνη δύναμη που από πλευράς πραγματικής οικονομίας, ακόμα στέκει. Επειδή λοιπόν δεν θα έπρεπε να στέκει, το οικονομικό λόμπι έβαλε την Γερμανία μέσω της ηγεσίας της να επιτεθεί στα αδύναμα ευρωπαϊκά κράτη, όπου το χαλί είχε ήδη στρωθεί, έτσι ώστε να αποδυναμώσει αρχικά τα θεμέλια της Ευρώπης και να προχωρήσει με στρατηγικά βήματα στους επόμενους ισχυρότερους στόχους. Ίσως οι Γάλλοι και οι Γερμανοί να μην το έχουν συνειδητοποιήσει, επειδή οι επιθέσεις στην Ευρώπη δεν έφτασαν ακόμα μέχρι την πόρτα τους, με την μορφή που κτύπησαν Ελλάδα - Κύπρο - Πορτογαλία - Ιταλία, λιγότερο Ισπανία, ενώ θα έπρεπε να ήταν οι πρώτες πληγείσες χώρες, βάσει της πολύ χειρότερης οικονομικής τους κατάστασης, από τις πρώτες. Ούτε θα μπορούσαν αυτοί οι λαοί, που έχουν την δική τους κουλτούρα και την όποια πληγωμένη ιστορία, εύκολα να παραδεχθούν πως όσα γίνονται είναι για την εξάρτηση των Ευρωπαϊκών κρατών από την παγκόσμια οικονομική ελίτ μέσω των στρατηγικών χειρισμών των πολιτικών των ΗΠΑ. Σε αυτή την οικονομική στρατηγική, δεν βοηθούν οι πολιτικές των πολιτευτών αυτών των δύο βασικών ευρωπαϊκών χωρών στους λαούς τους και τα κράτη τους, επειδή ακριβώς πρόσκεινται "ιδεολογικά" ή εξαρτώνται, από την επιθετική οικονομική πολιτική της Αμερικής. Από την στιγμή που το οικονομικό λόμπι επιθυμεί να έχει όλες τις διόδους κυκλοφορίας της όποιας μορφής χρήματος ελεύθερες, επόμενο είναι να μην επιτρέπει την αυτονομία της Ευρωπαϊκής ένωσης, να μην την καλό βλέπει. Άλλωστε για την διάλυση της Ευρώπης δεν είναι μία συζήτηση που ξεκίνησε χθές – σήμερα, ούτε τα τρία τελευταία χρόνια, αλλά είναι συζήτηση που σταθερά εξελίσσεται, πάνω στα χειρουργικά με μη εμφανή σημάδια αρχικά, εφαρμοζόμενα σχέδια εδώ και αρκετά χρόνια. Για να μην ξεχνάμε πως η εμπράγματη περιουσία των πλουσιοτέρων χωρών, όπως Ελλάδος και Κύπρου, είναι οι πρώτες στη λίστα της κλοπής του οικονομικού λόμπι. Τα επόμενα βήματα μετά γίνονται ευκολότερα. Η πρώτη επίθεση εναντίον της ένωσης, είχε ξεκινήσει από την εποχή που αδύναμα και δυνατά κράτη δανείζονταν με τις ευλογίες και υπόγειες συμφωνίες των ηγεσιών τους, μέσω των μεγάλων οικονομικών κολοσσών τύπου goldman και πολιτικούς τύπου Α. Παπανδρέου - Σημίτη - Γ. Παπανδρέου. Στην επίθεση μπορεί να φάνηκε πως η Γερμανία αντέδρασε στο πρόσωπο της Ελλάδας εκδικητικά, στην πραγματικότητα όμως περιλαμβανόταν ως η επόμενη παράμετρος στον γενικό σχεδιασμό, των εντολοδόχων της. Έχοντας κατανοήσει όλα τα παραπάνω εξ απαλών ονύχων, είναι υπέρτατη και επιτακτική ανάγκη οι δύο αυτοί λαοί που βρίσκονται στην καρδιά της ένωσης, να το αποδεχθούν και άμεσα να αλλάξουν τους εκλεγμένους πολιτικούς τους. Φυσικό και επόμενο είναι η Μέρκελ να επιθυμεί ένα ήρεμο κλίμα στο βαθμό που γίνεται εφικτό, για την επανεκλογή της. Ποιός άλλος θα αντικαθιστούσε την Μέρκελ και τον Σόϊμπλε, ασκώντας την ίδια ακριβώς διαβρωτική πολιτική, χωρίς να σαμποτάρει τον παγκόσμιο σχεδιασμό ; Ποιός άλλος έχει την εμπειρία της κλοπής κα της καταδυνάστευσης, σαν αυτούς που βύθισαν την Ανατολική Γερμανία ; Το ότι η Γερμανία έχει στραφεί προς Ρωσία μεριά, ενώνοντας τις εμπορικές και οικονομικές δυνάμεις τους, δεν είναι απόδειξη των προθέσεων της πρώτης, για μια ισχυρή ευρωπαϊκή και όχι εννοείται Γερμανική, ηγεμονία, που έτσι κι αλλιώς δεν θα της επέτρεπε κανένας, πόσο μάλλον η Αμερική. Το ότι η Γερμανία ενεργεί μονεταριστικά για λογαριασμό της και εις βάρος της ένωσης, αυτό θα έπρεπε να το έχει καταλάβει και ο τελευταίος πολίτης στις χώρες αυτές. Τα πολιτικά παιγνίδια μέσω των Τουρκικών απειλών, αφορούν μεν φαινομενικά την Ελλάδα και την Κύπρο, αλλά όχι μόνον αυτές. Κατόπιν τούτου, κανείς δεν μπορεί να πάρει στα σοβαρά το τι συμβαίνει στην επιφάνεια των γεγονότων. Να ξεκαθαρίσω στο σημείο αυτό, πως από την στιγμή που η Κύπρος δεν είναι ένα ενσωματωμένο έδαφος με την μητέρα πατρίδα, παίζει καθοριστικά διαφορετικό ρόλο ως προς την γενικότερη γεωπολιτική στρατηγική. Η Κύπρος βρέθηκε ανάμεσα στα πυρά, με απούσα την Ρωσία κατόπιν επιλογής της τελευταίας. Φυσικά τίποτα δεν γίνεται αν δεν υπάρξει κάποιο αντάλλαγμα , κάποια υπόσχεση, για την οποία όλοι μιλούν, αλλά από πουθενά δεν διαρρέει ούτε υπόθεση. Το ερώτημα θα μπορούσε να είναι αν η Ρωσία εγκατέλειψε την Μεσόγειο οριστικά ή αν αυτό ήταν θέμα επίσης δικής της μακροπρόθεσμης πολιτικής, εφ όσον το μεγάλο της ενδιαφέρον για την Ανταρκτική και το υπέδαφός της βρίσκεται ψηλά στην οικονομικο-στρατηγική ατζέντα της. Ας μην ξεχνάμε πάντως την συμφωνία Ρωσίας /Gazprom –Ισραήλ, το πρώτο Ρωσικό αποτύπωμα. Στο κατά που θα πρέπει να στραφεί η σκέψη μας όσον αφορά το ξεκαθάρισμα λογαριασμών, με κάποιους Ρώσους ολιγάρχες της εποχής Γέλσιν, από πλευράς Πούτιν, δύσκολα ακόμα να διαφανεί ο ρόλος και η στοχευμένη επιδίωξη του εγχειρήματος. Όσο για τις διενέξεις μεταξύ Τούρκων - Ισραήλ, θα μου επιτρέψετε να τις θεωρώ πάντοτε ένα μεγάλο θέατρο. Λίγο να γνωρίζει κανείς το πως - το γιατί και την πολιτική ιστορία της Τουρκίας, είναι σαν να μιλάμε για το ψυχοπαίδι του Ισραήλ. Αν κάποιος αντιταχθεί ως προς την υποτιθέμενη "σκληρή" πολιτική του Ερντογάν απέναντι στο Ισραήλ, θα του έλεγα πως για τις παράπλευρες ανθρώπινες απώλειες, δυστυχώς ουδείς εκ των δύο ενδιαφέρεται, πέραν των συμφερόντων τους. Αν ο Ερντογάν δεν ήταν αρεστός στην οικονομική Ελίτ, που διαφεντεύει και στα εδάφη της, θα είχε παραγκωνισθεί με ελαφρά πηδηματάκια. Αντίθετα παίχθηκε το σκηνικό της συγγνώμης, που πολύ αναμασάται τις μέρες μας λόγω επικαιρότητας. Αλλά τι είναι μια συγγνώμη που κάποτε θα ξεχαστεί (κατά το Μητσοτακικό γνωμικό), μπροστά στον σχεδιασμό που ξεδιπλώνεται (!) και το οικονομικό όφελος που αναμένεται (!) Αναλυτές αναφέρουν, πως η αλλαγή των στρατιωτικών ηγεσιών από τον Ερντογάν, είχαν αυτή ακριβώς την σημασία, την προστασία της πολιτικής που θέλει να εξασκήσει ως ένα άλλο ψυχοπαίδι της Αμερικής, δηλαδή του ίδιου οικονομικού λόμπι, που έχει τις βάσεις του παντού. Εν τούτοις, το μόνο σίγουρο είναι πως εξυπηρετεί τα έργα των σχεδιαζόντων και αυτό αρκεί προς το παρόν. Για το μέλλον άγνωσται αι βουλαί. Εδώ πολλοί μιλούν για πειραματισμό, σχετικά με το κούρεμα στην Κύπρο, ενώ δεν ήταν τίποτα άλλο από μία προσχεδιασμένη κίνηση, που εξυπηρετεί να αναλύεται τοιουτοτρόπως, για να καλυφθεί το σπουδαιότερο που ήταν ο αιφνιδιασμός. Το τι συζητούσαν οι πολιτικοί μεταξύ τους διαφέρει, από το τι και με ποιό τρόπο πραγματοποιήθηκε. Αν οι πολιτικοί ήταν ειλικρινείς στους εντολοδόχους τους, θα έπρεπε να είχαν προϊδεάσει τους εντολείς τους. Δεν το έκαναν όμως. Τι και αν βγαίνουν εκ των υστέρων υπό την συνήθη πρακτική του εκβιασμού και της "απόλυτης" καταστροφής, ή πως ο Χριστόφιας το είχε προ συμφωνήσει (!) Μιλούσε κανείς γι αυτό πριν, άσχετα αν όλοι αυτοί κατακρίνουν, εκτός από τις κούφιες υποσχέσεις του Αναν-στασιάδη ; Στο τελευταίο περιλαμβάνονται οι πάντες, δηλαδή και οι δημοσιογράφοι που ασκούν ύστερη κριτική επί του ασφαλούς, άσχετα αν είχαν πάρει κάτι ..... τα αυτιά τους. Οι λίστες θα δίνουν και θα παίρνουν με διάφορες ονομασίες. Τις είδαμε να φυτρώνουν και στην Κύπρο, με τα διαγραμμένα δάνεια, με τις λομπίστικες διαπλοκές κλπ Φθάσαμε στο σημείο τις πολιτικές να μην τις εξασκούν οι πολιτικές ηγεσίες μέσω διπλωματικών οδών, αλλά κάποιοι παγκόσμιοι χρηματοπιστωτικοί οίκοι, βάσει αριθμών, με την ανοχή και εφαρμογή των πρώτων. Υπάρχει περίπτωση να υπάρξει ειρηνικό βιώσιμο μέλλον, με αυτήν την τακτική ; Κάθε λογικός άνθρωπος θα έλεγε, όχι Επομένως οι λαοί των ισχυρών ευρωπαϊκών κρατών, θα πρέπει να λογικευθούν και να μην παρασύρονται από παχείς αλλά κυρίως ψεύτικους πολιτικούς λόγους που τους σερβίρουν οι πολιτικοί τους και ανεπιρρέαστοι από κόμματα να αλλάξουν εντελώς πρόσωπα και πολιτικές κατευθύνσεις. Να μην κάνουν ένα αντίστοιχο επιλεκτικό λάθος που έπραξαν οι λαοί του νότου, υπό άλλης μορφής πολιτικών δεδομένων μεν, αλλά απόλυτα συνδυαζόμενα με τα παραπάνω δε. Κλείνοντας, είναι ανθρωπίνως αποδεδειγμένο, πως η λαιμαργία - η απληστία, παράλληλα με τις κοινωνικές αντιδράσεις, θα καταλήξουν σε μια ευρύτερη φαγωμάρα, που κατά πάσα πιθανότητα θα επιφέρουν πολεμική σύρραξη. Όλα αυτά θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν οι λαοί ήσαν ώριμοι και όχι κουρδισμένοι άνθρωποι βουτηγμένοι στους μικρόκοσμούς τους και στην αμάθειά τους. Νάγια Τι πρέπει να αλλάξει.

Έχουμε καταλάβει πως η ηγεμονία ΗΠΑ - Αγγλίας στοχεύουν σε μια μονοσήμαντη πολιτική που την αποκαλούν παγκοσμιοποίηση. 

Εφ όσον οι ΗΠΑ είναι ξεβράκωτες και απόλυτα ελεγχόμενες από το χρηματοπιστωτικό σύστημα που έθρεψε στους κόλπους της, βγήκε παγανιά επιτιθέμενη στην Ευρώπη, την μόνη δύναμη που από πλευράς πραγματικής οικονομίας, ακόμα στέκει.

Επειδή λοιπόν δεν θα έπρεπε να στέκει, το οικονομικό λόμπι έβαλε την Γερμανία μέσω της ηγεσίας της να επιτεθεί στα αδύναμα ευρωπαϊκά κράτη, όπου το χαλί είχε ήδη στρωθεί, έτσι ώστε να αποδυναμώσει αρχικά τα θεμέλια της Ευρώπης και να προχωρήσει με στρατηγικά βήματα στους επόμενους ισχυρότερους στόχους.

Ίσως οι Γάλλοι και οι Γερμανοί να μην το έχουν συνειδητοποιήσει, επειδή οι επιθέσεις στην Ευρώπη δεν έφτασαν ακόμα μέχρι την πόρτα τους, με την μορφή που κτύπησαν Ελλάδα - Κύπρο - Πορτογαλία - Ιταλία, λιγότερο Ισπανία, ενώ θα έπρεπε να ήταν οι πρώτες πληγείσες χώρες, βάσει της πολύ χειρότερης οικονομικής τους κατάστασης, από τις πρώτες.  Ούτε θα μπορούσαν αυτοί οι λαοί, που έχουν την δική τους κουλτούρα και την όποια πληγωμένη ιστορία, εύκολα να παραδεχθούν πως όσα γίνονται είναι για την εξάρτηση των Ευρωπαϊκών κρατών από την παγκόσμια οικονομική ελίτ μέσω των στρατηγικών χειρισμών των πολιτικών των ΗΠΑ.

Σε αυτή την οικονομική στρατηγική, δεν βοηθούν οι πολιτικές των πολιτευτών αυτών των δύο βασικών ευρωπαϊκών χωρών στους λαούς τους και τα κράτη τους, επειδή ακριβώς πρόσκεινται "ιδεολογικά" ή εξαρτώνται, από την επιθετική οικονομική πολιτική της Αμερικής.

Από την στιγμή που το οικονομικό λόμπι επιθυμεί να έχει όλες τις διόδους κυκλοφορίας της όποιας μορφής χρήματος ελεύθερες, επόμενο είναι να μην επιτρέπει την αυτονομία της Ευρωπαϊκής ένωσης, να μην την καλό βλέπει.  Άλλωστε για την διάλυση της Ευρώπης δεν είναι μία συζήτηση που ξεκίνησε χθές – σήμερα, ούτε τα τρία τελευταία χρόνια, αλλά είναι συζήτηση που σταθερά εξελίσσεται, πάνω στα χειρουργικά με μη εμφανή σημάδια αρχικά, εφαρμοζόμενα σχέδια εδώ και αρκετά χρόνια. Για να μην ξεχνάμε πως η εμπράγματη περιουσία των πλουσιοτέρων χωρών, όπως Ελλάδος και Κύπρου, είναι οι πρώτες στη λίστα της κλοπής του οικονομικού λόμπι.  Τα επόμενα βήματα μετά γίνονται ευκολότερα.

Η πρώτη επίθεση εναντίον της ένωσης, είχε ξεκινήσει από την εποχή που αδύναμα και δυνατά κράτη δανείζονταν με τις ευλογίες και υπόγειες συμφωνίες των ηγεσιών τους, μέσω των μεγάλων οικονομικών κολοσσών τύπου goldman και πολιτικούς τύπου Α. Παπανδρέου - Σημίτη - Γ. Παπανδρέου. 

Στην επίθεση μπορεί να φάνηκε πως η Γερμανία αντέδρασε στο πρόσωπο της Ελλάδας εκδικητικά, στην πραγματικότητα όμως περιλαμβανόταν ως η επόμενη παράμετρος στον γενικό σχεδιασμό, των εντολοδόχων της. 

Έχοντας κατανοήσει όλα τα παραπάνω εξ απαλών ονύχων, είναι υπέρτατη και επιτακτική ανάγκη οι δύο αυτοί λαοί που βρίσκονται στην καρδιά της ένωσης, να το αποδεχθούν και άμεσα να αλλάξουν τους εκλεγμένους πολιτικούς τους.  Φυσικό και επόμενο είναι η Μέρκελ να επιθυμεί ένα ήρεμο κλίμα στο βαθμό που γίνεται εφικτό, για την επανεκλογή της.  Ποιός άλλος θα αντικαθιστούσε την Μέρκελ και τον Σόϊμπλε, ασκώντας την ίδια ακριβώς διαβρωτική πολιτική, χωρίς να σαμποτάρει τον παγκόσμιο σχεδιασμό ;  Ποιός άλλος έχει την εμπειρία της κλοπής κα της καταδυνάστευσης, σαν αυτούς που βύθισαν την Ανατολική Γερμανία ;

Το ότι η Γερμανία έχει στραφεί προς Ρωσία μεριά, ενώνοντας τις εμπορικές και οικονομικές δυνάμεις τους, δεν είναι απόδειξη των προθέσεων της πρώτης, για μια ισχυρή ευρωπαϊκή και όχι εννοείται Γερμανική, ηγεμονία, που έτσι κι αλλιώς δεν θα της επέτρεπε κανένας, πόσο μάλλον η Αμερική.  Το ότι η Γερμανία ενεργεί μονεταριστικά για λογαριασμό της και εις βάρος της ένωσης, αυτό θα έπρεπε να το έχει καταλάβει και ο τελευταίος πολίτης στις χώρες αυτές.

Τα πολιτικά παιγνίδια μέσω των Τουρκικών απειλών, αφορούν μεν φαινομενικά την Ελλάδα και την Κύπρο, αλλά όχι μόνον αυτές. Κατόπιν τούτου, κανείς δεν μπορεί να πάρει στα σοβαρά το τι συμβαίνει στην επιφάνεια των γεγονότων. 

Να ξεκαθαρίσω στο σημείο αυτό, πως από την στιγμή που η Κύπρος δεν είναι ένα ενσωματωμένο έδαφος με την μητέρα πατρίδα, παίζει καθοριστικά διαφορετικό ρόλο ως προς την γενικότερη γεωπολιτική στρατηγική. Η Κύπρος βρέθηκε ανάμεσα στα πυρά, με απούσα την Ρωσία κατόπιν επιλογής της τελευταίας. Φυσικά τίποτα δεν γίνεται αν δεν υπάρξει κάποιο αντάλλαγμα , κάποια υπόσχεση, για την οποία όλοι μιλούν, αλλά από πουθενά δεν διαρρέει ούτε υπόθεση.  Το ερώτημα θα μπορούσε να είναι αν η Ρωσία εγκατέλειψε την Μεσόγειο οριστικά ή αν αυτό ήταν θέμα επίσης δικής της μακροπρόθεσμης πολιτικής, εφ όσον το μεγάλο της ενδιαφέρον για την Ανταρκτική και το υπέδαφός της βρίσκεται ψηλά στην οικονομικο-στρατηγική ατζέντα της.  Ας μην ξεχνάμε πάντως την συμφωνία Ρωσίας /Gazprom –Ισραήλ, το πρώτο Ρωσικό αποτύπωμα.

Στο κατά που θα πρέπει να στραφεί η σκέψη μας όσον αφορά το ξεκαθάρισμα λογαριασμών, με κάποιους Ρώσους ολιγάρχες της εποχής Γέλσιν, από πλευράς Πούτιν, δύσκολα ακόμα να διαφανεί ο ρόλος και η στοχευμένη επιδίωξη του εγχειρήματος.

Όσο για τις διενέξεις μεταξύ Τούρκων - Ισραήλ, θα μου επιτρέψετε να τις θεωρώ πάντοτε ένα μεγάλο θέατρο.  Λίγο να γνωρίζει κανείς το πως - το γιατί και την πολιτική ιστορία της Τουρκίας, είναι σαν να μιλάμε για το ψυχοπαίδι του Ισραήλ.  Αν κάποιος αντιταχθεί ως προς την υποτιθέμενη "σκληρή" πολιτική του Ερντογάν απέναντι στο Ισραήλ, θα του έλεγα πως για τις παράπλευρες ανθρώπινες απώλειες, δυστυχώς ουδείς εκ των δύο ενδιαφέρεται, πέραν των συμφερόντων τους. Αν ο Ερντογάν δεν ήταν αρεστός στην οικονομική Ελίτ, που διαφεντεύει και στα εδάφη της, θα είχε παραγκωνισθεί με ελαφρά πηδηματάκια.  Αντίθετα παίχθηκε το σκηνικό της συγγνώμης, που πολύ αναμασάται τις μέρες μας λόγω επικαιρότητας. Αλλά τι είναι μια συγγνώμη που κάποτε θα ξεχαστεί (κατά το Μητσοτακικό γνωμικό), μπροστά στον σχεδιασμό που ξεδιπλώνεται (!) και το οικονομικό όφελος που αναμένεται (!)   Αναλυτές αναφέρουν, πως η αλλαγή των στρατιωτικών ηγεσιών από τον Ερντογάν, είχαν αυτή ακριβώς την σημασία, την προστασία της πολιτικής που θέλει να εξασκήσει ως ένα άλλο ψυχοπαίδι της Αμερικής, δηλαδή του ίδιου οικονομικού λόμπι, που έχει τις βάσεις του παντού. Εν τούτοις, το μόνο σίγουρο είναι πως εξυπηρετεί τα έργα των σχεδιαζόντων και αυτό αρκεί προς το παρόν.  Για το μέλλον άγνωσται αι βουλαί.

Εδώ πολλοί μιλούν για πειραματισμό, σχετικά με το κούρεμα στην Κύπρο, ενώ δεν ήταν τίποτα άλλο από μία προσχεδιασμένη κίνηση, που εξυπηρετεί να αναλύεται τοιουτοτρόπως, για να καλυφθεί το σπουδαιότερο που ήταν ο αιφνιδιασμός. Το τι συζητούσαν οι πολιτικοί μεταξύ τους διαφέρει, από το τι και με ποιό τρόπο πραγματοποιήθηκε. Αν οι πολιτικοί ήταν ειλικρινείς στους εντολοδόχους τους, θα έπρεπε να είχαν προϊδεάσει τους εντολείς τους. Δεν το έκαναν όμως.  Τι και αν βγαίνουν εκ των υστέρων υπό την συνήθη πρακτική του εκβιασμού και της "απόλυτης" καταστροφής, ή πως ο Χριστόφιας το είχε προ συμφωνήσει (!)  Μιλούσε κανείς γι αυτό πριν, άσχετα αν όλοι αυτοί κατακρίνουν, εκτός από τις κούφιες υποσχέσεις του Αναν-στασιάδη ;  Στο τελευταίο περιλαμβάνονται οι πάντες, δηλαδή και οι δημοσιογράφοι που ασκούν ύστερη κριτική επί του ασφαλούς, άσχετα αν είχαν πάρει κάτι ..... τα αυτιά τους.  Οι λίστες θα δίνουν και θα παίρνουν με διάφορες ονομασίες.  Τις είδαμε να φυτρώνουν και στην Κύπρο, με τα διαγραμμένα δάνεια, με τις λομπίστικες διαπλοκές κλπ

Φθάσαμε στο σημείο τις πολιτικές να μην τις εξασκούν οι πολιτικές ηγεσίες μέσω διπλωματικών οδών, αλλά κάποιοι παγκόσμιοι χρηματοπιστωτικοί οίκοι, βάσει αριθμών, με την ανοχή και εφαρμογή των πρώτων. 

Υπάρχει περίπτωση να υπάρξει ειρηνικό βιώσιμο μέλλον, με αυτήν την τακτική ;

Κάθε λογικός άνθρωπος θα έλεγε, όχι

Επομένως οι λαοί των ισχυρών ευρωπαϊκών κρατών, θα πρέπει να λογικευθούν και να μην παρασύρονται από παχείς αλλά κυρίως ψεύτικους πολιτικούς λόγους που τους σερβίρουν οι πολιτικοί τους και ανεπιρρέαστοι από κόμματα να αλλάξουν εντελώς πρόσωπα και πολιτικές κατευθύνσεις. 

Να μην κάνουν ένα αντίστοιχο επιλεκτικό λάθος που έπραξαν οι λαοί του νότου, υπό άλλης μορφής πολιτικών δεδομένων μεν, αλλά απόλυτα συνδυαζόμενα με τα παραπάνω δε.

Κλείνοντας, είναι ανθρωπίνως αποδεδειγμένο, πως η λαιμαργία - η απληστία, παράλληλα με τις κοινωνικές αντιδράσεις, θα καταλήξουν σε μια ευρύτερη φαγωμάρα, που κατά πάσα πιθανότητα θα επιφέρουν πολεμική σύρραξη. Όλα αυτά θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν οι λαοί ήσαν ώριμοι και όχι κουρδισμένοι άνθρωποι βουτηγμένοι στους μικρόκοσμούς τους και στην αμάθειά τους.

Νάγια