Οι ΗΠΑ καλούν την κυβέρνηση Ερντογάν να... αυτοσυγκρατηθεί, αλλά και να διαφυλάξει τις «θεμελιώδεις ελευθερίες της έκφρασης και του συνέρχεσθαι». Η ανεπίσημη φωνή της, το ινστιτούτο Stratfor, προβλέπει ότι η Τουρκία είναι πλέον πιο ευάλωτη από πριν... του ΣΤΑΥΡΟΥ ΧΡΙΣΤΑΚΟΠΟΥΛΟΥ Η Ε.Ε., διά της ακριβοθώρητης εκπροσώπου της για θέματα εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας βαρώνης Άστον, παρενέβη και αυτή αρκετά διακριτικά, ενώ η Γερμανία ζητάει διάλογο και σύνεση χωρίς να συνδέει τα τεκταινόμενα στην Τουρκία με τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις της Άγκυρας, τις οποίες επ’ ουδενί λόγω θα επιθυμούσε να διαταράξει. Η ελληνική κυβέρνηση στέκεται μακριά από τα γεγονότα, ελπίζοντας... Να προσελκύσει Τούρκους επενδυτές στο μαζικό ξεπούλημα υποδομών και περιουσίας, ενώ ούτε τα κόμματα που τη συγκροτούν (Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ. ΔΗΜΑΡ) έχουν εκφραστεί για την εξέγερση και την άγρια καταστολή της στη «φίλη», «εταίρο» και «γείτονα» χώρα. Η αξιωματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ, πολύ προσεκτική, καταγγέλλει τον «βάρβαρο νεοφιλελευθερισμό της “ανάπτυξης” και της “ανταγωνιστικότητας”», ο οποίος «παρουσιάζεται και στις χώρες του Νότου ως παράδειγμα προς μίμηση» και επιπλέον «εξαθλιώνει τους λαούς και καταργεί τις δημοκρατικές ελευθερίες». Ακόμη δείχνει να... ανησυχεί για το πλήθος των κριτηρίων που πρέπει να εκπληρώσει η Τουρκία για να ενταχθεί στην Ε.Ε. Το ΚΚΕ, χωρίς να μας εκπλήσσει, καταδικάζει «την καταστολή και τον αυταρχισμό της τουρκικής κυβέρνησης Ερντογάν» και «εκφράζει την αλληλεγγύη του στο λαό και τη νεολαία της Τουρκίας, όπως επίσης και στο Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας». Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, από την πλευρά τους, ανησυχούν για την «αθέατη “εμπλοκή” του τουρκικού στρατού στα γεγονότα» και θεωρούν ότι «στην Κωνσταντινούπολη πολλές λεπτομέρειες θυμίζουν 1955» (!) επειδή κάποιοι έγραψαν στην είσοδο του ελληνικού προξενείου στην Κωνσταντινούπολη ότι είναι... WC. Δεν μας είπαν όμως αν πρέπει να στηριχθεί ο Ερντογάν για να αποφύγουμε σενάρια τύπου... «Βαριοπούλας», τα οποία υπαινίχθηκαν. Ό,τι άφησαν εκκρεμές οι ΑΝ.ΕΛΛ. το έπιασε από τα μαλλιά η... Χρυσή Αυγή, η οποία, παραπέμποντας σε δημοσιεύματα εφημερίδων, μας πληροφορεί ότι: «Αξίζει να θυμίσουμε την υπόθεση με το σενάριο “Βαριοπούλα”, το οποίο απέβλεπε σε πραξικόπημα των Τούρκων στρατιωτικών, κήρυξη στρατιωτικού νόμου από την κυβέρνηση και εισβολή στην Ελλάδα». Με αφορμή μάλιστα μια από τις συνήθεις ανενόχλητες «βόλτες» τουρκικών πολεμικών σκαφών στα ελληνικά χωρικά ύδατα, οι οποίες είναι πλέον ρουτίνα, η Χ.Α. είδε «πρόκληση» με το υπονοούμενο ότι αυτό συμβαίνει ενώ «υποτίθεται ότι ο Ερντογάν δεν θα είχε “ορέξεις” για περαιτέρω προβλήματα». Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε οι δήθεν... πατριώτες. Μύθοι - παραμύθι Η αλήθεια είναι ότι δεν θα περίμενε κανείς να διαβάσει ή να ακούσει κάτι σοβαρό για το τι συμβαίνει σήμερα στην Τουρκία, πέρα από τις συνήθεις ιδεολογικές κοινοτοπίες. Μπορεί ο κόσμος ολόκληρος να ασχολείται με την Τουρκία, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, αλλά στην Ελλάδα, χρόνια τώρα, τα μόνα που «μάθαμε» από τις κρατούσες πολιτικές και δημοσιογραφικές αναλύσεις είναι ότι: 1. «Ο Ερντογάν είναι ο άνθρωπος που εκσυγχρόνισε την Τουρκία». ● Τώρα μπορεί και να καταλάβουμε ότι ο Ερντογάν, αφού ανήλθε στην εξουσία ύστερα από την οικονομική και πολιτική κατάρρευση του παλαιού αστικού πολιτικού συστήματος, ήταν αυτός που εφάρμοσε πλήρως τις απαιτήσεις του ΔΝΤ παράγοντας μαζική εξαθλίωση ως τίμημα για τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Χωρίς βεβαίως να έχει διαφύγει τον κίνδυνο μιας νέας οικονομικής κατάρρευσης. ● Τώρα μπορεί ακόμη να καταλάβουμε ότι ο «ισλαμοδημοκράτης» (τι όρος κι αυτός!) ηγέτης της Τουρκίας «ρέπει» προς την πλήρη καθυπόταξη της κοινωνίας με εργαλείο μια πρόδρομη σαρία και θεωρεί φυσιολογικό να απειλεί τη χώρα του με αιματοκύλισμα δηλώνοντας ότι «με το ζόρι συγκρατεί το 50%» των υποστηρικτών του να μην βγει στους δρόμους εναντίον των διαδηλωτών. 2. «Ο Ερντογάν οδηγεί τη χώρα του στην Ευρώπη». ● Προφανώς τους έχουν διαφύγει οι δηλώσεις επιφανών Τούρκων ότι δεν θέλουν να συμμετάσχουν απλώς στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά να κυριαρχήσουν σε αυτήν, συμμετέχοντας μάλιστα με τους δικούς τους όρους. ● Επίσης τους έχουν διαφύγει οι αλλεπάλληλες δηλώσεις Τούρκων αξιωματούχων ότι η Ε.Ε. δεν είναι γι’ αυτούς μονόδρομος εφ’ όσον δεν γίνονται δεκτοί από την Ευρώπη οι τουρκικοί όροι ένταξης. Κοινώς, δεν ενδιαφέρονται για τον «εξευρωπαϊσμό» τους αν αυτός σημαίνει ευρωπαϊκό έλεγχο στη χώρα τους. 3. «Ο εκδημοκρατισμός της Τουρκίας απομακρύνει το ενδεχόμενο ελληνοτουρκικής σύγκρουσης». Εδώ, προφανώς, ερχόμαστε στον πυρήνα της νεοελληνικής ελαφρότητας και ανοησίας, αφού ποτέ δεν έχει τεκμηριωθεί ότι ένα δημοκρατικό καθεστώς είναι λιγότερο επεκτατικό ή φιλοπόλεμο από ένα απολυταρχικό. Ακόμη όμως και αν ίσχυε κάτι τέτοιο, για ποιον ακριβώς εκδημοκρατισμό μιλάμε; Ας δούμε μερικά μόνο από τα δεδομένα: ● Η «μεθυστική» ψευδαίσθηση πλήρους κυριαρχίας του Ερντογάν ύστερα από το ξήλωμα του «κεμαλικού» στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος, λειτουργώντας προφανώς «απελευθερωτικά», ωθεί τον πρωθυπουργό της Τουρκίας στην αποκαθήλωση και του ίδιου του κοσμικού κράτους με την επιβολή μιας πρόδρομης σαρίας. Εξ ου και η συμπεριφορά «καθεστώτος», όπως συνηθίζεται να αποκαλούνται οι απολυταρχίες. Εξ ου και οι αναφορές στον... «μεθύστακα» Κεμάλ! ● Η ίδια αυτή ψευδαίσθηση ωθεί τη διακυβέρνηση Ερντογάν να παρεμβαίνει όλο και συχνότερα σε ζωτικές υποθέσεις εκτός των συνόρων της χώρας του και, βεβαίως, να θεμελιώνει διεκδικήσεις οι οποίες παραπέμπουν ευθέως στο «νεο-οθωμανικό» δόγμα Νταβούτογλου. Γάζα (εναντίον του Ισραήλ), Συρία (κατά του Άσαντ και κάλεσμα για εξωτερική επέμβαση), ανταγωνισμός με το Ιράν για την πρωτοκαθεδρία στον ισλαμικό κόσμο, βλέψεις στο (κουρδικό) βόρειο Ιράκ κ.λπ. Κάθε βλέψη δημιουργεί και μια τουλάχιστον διεθνή αντιπαλότητα. ● Το Κουρδικό παραμένει ανεπίλυτο παρά τη νέα εκεχειρία, αφού ο «δημοκράτης» Ερντογάν προσπαθεί ακόμη μια φορά απλώς να μεταθέσει την επίλυσή του. ● Στην Κύπρο είναι πάντα ενεργός η απειλή πολέμου εάν η μεγαλόνησος προχωρήσει στην πλήρη εκμετάλλευση των φυσικών της πόρων. ● Στο Αιγαίο, επί των ημερών Ερντογάν, έχουμε πρακτικά χάσει το Καστελόριζο ως όριο της ελληνικής ΑΟΖ ενώ η Τουρκία έχει εμφανίσει νέους χάρτες στους οποίους η περιοχή μεταξύ Καστελόριζου και Ρόδου εμφανίζεται ως οικόπεδο προς τουρκική έρευνα για την ύπαρξη υδρογονανθράκων. Επί των ημερών του ιδίου πολλαπλασιάστηκαν τα νησιά του Αιγαίου επί των οποίων αμφισβητείται η ελληνική κυριαρχία και θεωρούνται «γκρίζες ζώνες». ● Η τουρκική διείσδυση στη Θράκη είναι πιο μελετημένη και πιο ολοκληρωμένη παρά ποτέ – τη θέση των παραδοσιακών πρακτόρων και του προξενείου έχουν αναλάβει επισήμως τουρκικές τράπεζες που χρηματοδοτούν μόνο τη μειονότητα – ενώ το έναυσμα για τη νέου τύπου παρέμβαση και την επιχείρηση πλήρους τουρκοποίησης έχει δώσει ο ίδιος ο Ερντογάν στη Θράκη με την παρουσία του. Με δεδομένες όλες τις ανοησίες και τις προχειρότητες των υποτελών στον «νεο-οθωμανισμό», τις φαντασιώσεις και τις φραστικές εκτροπές των ναζί - απογόνων των προδοτών της χούντας και την ελληνική κατάρρευση, η οποία διευκολύνει τα μέγιστα τις τουρκικές επιδιώξεις, πώς μπορεί να γίνει σοβαρή συζήτηση στην Ελλάδα για την Τουρκία; Μπορεί να αναλυθεί αξιόπιστα η φύση του συστήματος Ερντογάν και η θέση που πρέπει να έχει η Ελλάδα απέναντί του; Δύσκολα πράγματα για μια χώρα που εξακολουθεί να πορεύεται σαν υπνωτισμένη προς το χάος και αδυνατεί να σχεδιάσει την έξοδό της από το καθεστώς της πρώτης ευρωπαϊκής «αποικίας χρέους». Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως είναι ότι, στα χρόνια της κυριαρχίας του «ρεπουσισμού» (ήτοι της φανατικής πλην επιστημονίζουσας «αντιεθνικιστικής» προχειρολογίας), κινδυνεύει να καθιερωθεί ως «αντίλογος» η ναζιστική ιαχή «Καλός Τούρκος ο νεκρός Τούρκος». Μέχρι βεβαίως την επόμενη προδοσία τύπου Κύπρου και την επόμενη εθνική τραγωδία... ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ http://ellinikoforoum.blogspot.gr/ Στο σημείο αυτό θα ήθελα να παραθέσω από άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου την ανάλυση που κάνει για την Τουρκικό "θαύμα" (Εδώ ολόκληρο το άρθρο) πίσω από την βιτρίνα του "επιτυχημένου" καπιταλιστικού κράτους : α) Ρυθμίσεις ελαχιστοποίησης του λεγόμενου «εργατικού κόστους», με το βλέμμα στην προσέλκυση «ξένων επενδύσεων», που σημαίνει ότι ο μέσος μισθός του εργαζόμενου στην Τουρκία κυμαίνεται στα 350 ευρώ μηνιαίως (σ.σ.: αυτό κάτι μας θυμίζει...). β) Περιορισμός κοινωνικών δικαιωμάτων, στο όνομα της «σταθεροποίησης» και της διαφύλαξης εκείνης της «ομαλότητας» που θα διευκολύνει την «ανάπτυξη» (σ.σ.: αυτό κάτι μας θυμίζει...). γ) Επιβολή χαριστικών πράξεων, πακέτα φορολόγησης επιχειρήσεων με συντελεστή που δεν ξεπερνά το 2%, αμνήστευση πλούτου και ξέπλυμα χρήματος για μεγαλοκαταθέτες του εξωτερικού με συμβολικό τίμημα, ρυθμίσεις που καθιστούν κάτι παραπάνω από φιλική τη φορολογία για το μεγάλο κεφάλαιο (σ.σ.: αυτό κάτι μας θυμίζει...). δ) Υπερδανεισμός των νοικοκυριών, με συνέπεια την υπερχρέωσή τους, ώστε να συντηρηθεί η καταναλωτική «φούσκα» (σ.σ.: αυτό κι αν μας θυμίζει κάτι...). «Κάποτε η Τουρκία ήταν ο μεγάλος ασθενής της Ευρώπης, σήμερα είναι ο μόνος υγιής»... Στην «υγιή» γείτονα, όμως, συμβαίνουν τα εξής: 1) Οι ταξικές ανισότητες στην Τουρκία έχουν πάρει αβυσσαλέο χαρακτήρα, με αποτέλεσμα να την κατατάσσουν τρίτη χώρα παγκοσμίως στη σχετική μέτρηση μετά τη Χιλή και το Μεξικό (σ.σ.: τα άλλα αγαπημένα παιδιά του ΔΝΤ). Τα εισοδήματα των πλουσίων στην Τουρκία είναι - σύμφωνα με την τουρκική στατιστική υπηρεσία - 8,5 φορές μεγαλύτερα από τα εισοδήματα των φτωχότερων Τούρκων. 2) Το πλουσιότερο 20% των πολιτών στην Τουρκία κατέχει σχεδόν το 50% του παραγόμενου εισοδήματος της χώρας, ενώ για το φτωχότερο 20% του πληθυσμού των 80 εκατομμυρίων πολιτών αντιστοιχεί μόλις το 5,6% του ΑΕΠ. 3) Το ποσοστό της φτώχειας στη χώρα έχει ξεπεράσει το 18% του πληθυσμού, που σημαίνει ότι περίπου 15 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν σε συνθήκες φτώχειας και απόλυτης αδυναμίας να καλύψουν τα αναγκαία για τη διαβίωσή τους. 4) Σχεδόν το 60% του τουρκικού λαού είναι χρεωμένο στις τράπεζες, το 44% δεν μπορεί να αγοράσει καινούρια ρούχα, το 60,5% δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να δαπανήσει χρήματα για να φάει κρέας, το 87% του πληθυσμού δεν έχει τα χρήματα που απαιτούνται για μια βδομάδα διακοπών. 5) Στον τομέα της απασχόλησης, το μέσο ποσοστό απασχόλησης στις χώρες - μέλη του ΟΟΣΑ είναι 66,1% ενώ στην Τουρκία είναι 44,3%. 6) Στην εκπαίδευση, η Τουρκία το 2007 διέθετε ανά μαθητή 7 φορές λιγότερα χρήματα για τη μόρφωσή του από το μέσο όρο της αντίστοιχης δαπάνης μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ. 7) Η παιδική θνησιμότητα στην Τουρκία, όπως καταμετρήθηκε το 2008, είναι κατά 4 φορές μεγαλύτερη από το μέσο όρο των κρατών - μελών του ΟΟΣΑ, και έφτασε το 17/1.000. 8) Από τις 81 επαρχίες της Τουρκίας, οι 67 βρίσκονται σε κατάσταση υποβάθμισης σε σχέση με τις αναπτυγμένες περιφέρειες άλλων χωρών του κόσμου που έχουν συγκρίσιμο επίπεδο ανάπτυξης με την Τουρκία, ενώ οι 27 από αυτές τις επαρχίες τελούν υπό καθεστώς φτώχειας. ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΜΕ ΤΗ ΧΩΡΑ ΒΥΘΙΣΜΕΝΗ ΣΤΗΝ ΑΠΟΒΛΑΚΩΣΗ ΤΟΥ ΡΕΠΟΥΣΙΣΜΟΥ

Οι ΗΠΑ καλούν την κυβέρνηση Ερντογάν να... αυτοσυγκρατηθεί, αλλά και να διαφυλάξει τις «θεμελιώδεις ελευθερίες της έκφρασης και του συνέρχεσθαι». Η ανεπίσημη φωνή της, το ινστιτούτο Stratfor, προβλέπει ότι η Τουρκία είναι πλέον πιο ευάλωτη από πριν...

του ΣΤΑΥΡΟΥ ΧΡΙΣΤΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Η Ε.Ε., διά της ακριβοθώρητης εκπροσώπου της για θέματα εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας βαρώνης Άστον, παρενέβη και αυτή αρκετά διακριτικά, ενώ η Γερμανία ζητάει διάλογο και σύνεση χωρίς να συνδέει τα τεκταινόμενα στην Τουρκία με τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις της Άγκυρας, τις οποίες επ’ ουδενί λόγω θα επιθυμούσε να διαταράξει. Η ελληνική κυβέρνηση στέκεται μακριά από τα γεγονότα, ελπίζοντας... 
Να προσελκύσει Τούρκους επενδυτές στο μαζικό ξεπούλημα υποδομών και περιουσίας, ενώ ούτε τα κόμματα που τη συγκροτούν (Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ. ΔΗΜΑΡ) έχουν εκφραστεί για την εξέγερση και την άγρια καταστολή της στη «φίλη», «εταίρο» και «γείτονα» χώρα.
Η αξιωματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ, πολύ προσεκτική, καταγγέλλει τον «βάρβαρο νεοφιλελευθερισμό της “ανάπτυξης” και της “ανταγωνιστικότητας”», ο οποίος «παρουσιάζεται και στις χώρες του Νότου ως παράδειγμα προς μίμηση» και επιπλέον «εξαθλιώνει τους λαούς και καταργεί τις δημοκρατικές ελευθερίες». Ακόμη δείχνει να... ανησυχεί για το πλήθος των κριτηρίων που πρέπει να εκπληρώσει η Τουρκία για να ενταχθεί στην Ε.Ε.
Το ΚΚΕ, χωρίς να μας εκπλήσσει, καταδικάζει «την καταστολή και τον αυταρχισμό της τουρκικής κυβέρνησης Ερντογάν» και «εκφράζει την αλληλεγγύη του στο λαό και τη νεολαία της Τουρκίας, όπως επίσης και στο Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας».
Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, από την πλευρά τους, ανησυχούν για την «αθέατη “εμπλοκή” του τουρκικού στρατού στα γεγονότα» και θεωρούν ότι «στην Κωνσταντινούπολη πολλές λεπτομέρειες θυμίζουν 1955» (!) επειδή κάποιοι έγραψαν στην είσοδο του ελληνικού προξενείου στην Κωνσταντινούπολη ότι είναι... WC. Δεν μας είπαν όμως αν πρέπει να στηριχθεί ο Ερντογάν για να αποφύγουμε σενάρια τύπου... «Βαριοπούλας», τα οποία υπαινίχθηκαν.
Ό,τι άφησαν εκκρεμές οι ΑΝ.ΕΛΛ. το έπιασε από τα μαλλιά η... Χρυσή Αυγή, η οποία, παραπέμποντας σε δημοσιεύματα εφημερίδων, μας πληροφορεί ότι: «Αξίζει να θυμίσουμε την υπόθεση με το σενάριο “Βαριοπούλα”, το οποίο απέβλεπε σε πραξικόπημα των Τούρκων στρατιωτικών, κήρυξη στρατιωτικού νόμου από την κυβέρνηση και εισβολή στην Ελλάδα».
Με αφορμή μάλιστα μια από τις συνήθεις ανενόχλητες «βόλτες» τουρκικών πολεμικών σκαφών στα ελληνικά χωρικά ύδατα, οι οποίες είναι πλέον ρουτίνα, η Χ.Α. είδε «πρόκληση» με το υπονοούμενο ότι αυτό συμβαίνει ενώ «υποτίθεται ότι ο Ερντογάν δεν θα είχε “ορέξεις” για περαιτέρω προβλήματα». Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε οι δήθεν... πατριώτες.
Μύθοι - παραμύθι
Η αλήθεια είναι ότι δεν θα περίμενε κανείς να διαβάσει ή να ακούσει κάτι σοβαρό για το τι συμβαίνει σήμερα στην Τουρκία, πέρα από τις συνήθεις ιδεολογικές κοινοτοπίες. Μπορεί ο κόσμος ολόκληρος να ασχολείται με την Τουρκία, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, αλλά στην Ελλάδα, χρόνια τώρα, τα μόνα που «μάθαμε» από τις κρατούσες πολιτικές και δημοσιογραφικές αναλύσεις είναι ότι:
1. «Ο Ερντογάν είναι ο άνθρωπος που εκσυγχρόνισε την Τουρκία».
● Τώρα μπορεί και να καταλάβουμε ότι ο Ερντογάν, αφού ανήλθε στην εξουσία ύστερα από την οικονομική και πολιτική κατάρρευση του παλαιού αστικού πολιτικού συστήματος, ήταν αυτός που εφάρμοσε πλήρως τις απαιτήσεις του ΔΝΤ παράγοντας μαζική εξαθλίωση ως τίμημα για τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Χωρίς βεβαίως να έχει διαφύγει τον κίνδυνο μιας νέας οικονομικής κατάρρευσης.
● Τώρα μπορεί ακόμη να καταλάβουμε ότι ο «ισλαμοδημοκράτης» (τι όρος κι αυτός!) ηγέτης της Τουρκίας «ρέπει» προς την πλήρη καθυπόταξη της κοινωνίας με εργαλείο μια πρόδρομη σαρία και θεωρεί φυσιολογικό να απειλεί τη χώρα του με αιματοκύλισμα δηλώνοντας ότι «με το ζόρι συγκρατεί το 50%» των υποστηρικτών του να μην βγει στους δρόμους εναντίον των διαδηλωτών.
2. «Ο Ερντογάν οδηγεί τη χώρα του στην Ευρώπη».
● Προφανώς τους έχουν διαφύγει οι δηλώσεις επιφανών Τούρκων ότι δεν θέλουν να συμμετάσχουν απλώς στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά να κυριαρχήσουν σε αυτήν, συμμετέχοντας μάλιστα με τους δικούς τους όρους.
● Επίσης τους έχουν διαφύγει οι αλλεπάλληλες δηλώσεις Τούρκων αξιωματούχων ότι η Ε.Ε. δεν είναι γι’ αυτούς μονόδρομος εφ’ όσον δεν γίνονται δεκτοί από την Ευρώπη οι τουρκικοί όροι ένταξης. Κοινώς, δεν ενδιαφέρονται για τον «εξευρωπαϊσμό» τους αν αυτός σημαίνει ευρωπαϊκό έλεγχο στη χώρα τους.
3. «Ο εκδημοκρατισμός της Τουρκίας απομακρύνει το ενδεχόμενο ελληνοτουρκικής σύγκρουσης».
Εδώ, προφανώς, ερχόμαστε στον πυρήνα της νεοελληνικής ελαφρότητας και ανοησίας, αφού ποτέ δεν έχει τεκμηριωθεί ότι ένα δημοκρατικό καθεστώς είναι λιγότερο επεκτατικό ή φιλοπόλεμο από ένα απολυταρχικό. Ακόμη όμως και αν ίσχυε κάτι τέτοιο, για ποιον ακριβώς εκδημοκρατισμό μιλάμε; Ας δούμε μερικά μόνο από τα δεδομένα:
● Η «μεθυστική» ψευδαίσθηση πλήρους κυριαρχίας του Ερντογάν ύστερα από το ξήλωμα του «κεμαλικού» στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος, λειτουργώντας προφανώς «απελευθερωτικά», ωθεί τον πρωθυπουργό της Τουρκίας στην αποκαθήλωση και του ίδιου του κοσμικού κράτους με την επιβολή μιας πρόδρομης σαρίας. Εξ ου και η συμπεριφορά «καθεστώτος», όπως συνηθίζεται να αποκαλούνται οι απολυταρχίες. Εξ ου και οι αναφορές στον... «μεθύστακα» Κεμάλ!
● Η ίδια αυτή ψευδαίσθηση ωθεί τη διακυβέρνηση Ερντογάν να παρεμβαίνει όλο και συχνότερα σε ζωτικές υποθέσεις εκτός των συνόρων της χώρας του και, βεβαίως, να θεμελιώνει διεκδικήσεις οι οποίες παραπέμπουν ευθέως στο «νεο-οθωμανικό» δόγμα Νταβούτογλου. Γάζα (εναντίον του Ισραήλ), Συρία (κατά του Άσαντ και κάλεσμα για εξωτερική επέμβαση), ανταγωνισμός με το Ιράν για την πρωτοκαθεδρία στον ισλαμικό κόσμο, βλέψεις στο (κουρδικό) βόρειο Ιράκ κ.λπ. Κάθε βλέψη δημιουργεί και μια τουλάχιστον διεθνή αντιπαλότητα.
● Το Κουρδικό παραμένει ανεπίλυτο παρά τη νέα εκεχειρία, αφού ο «δημοκράτης» Ερντογάν προσπαθεί ακόμη μια φορά απλώς να μεταθέσει την επίλυσή του.
● Στην Κύπρο είναι πάντα ενεργός η απειλή πολέμου εάν η μεγαλόνησος προχωρήσει στην πλήρη εκμετάλλευση των φυσικών της πόρων.
● Στο Αιγαίο, επί των ημερών Ερντογάν, έχουμε πρακτικά χάσει το Καστελόριζο ως όριο της ελληνικής ΑΟΖ ενώ η Τουρκία έχει εμφανίσει νέους χάρτες στους οποίους η περιοχή μεταξύ Καστελόριζου και Ρόδου εμφανίζεται ως οικόπεδο προς τουρκική έρευνα για την ύπαρξη υδρογονανθράκων. Επί των ημερών του ιδίου πολλαπλασιάστηκαν τα νησιά του Αιγαίου επί των οποίων αμφισβητείται η ελληνική κυριαρχία και θεωρούνται «γκρίζες ζώνες».
● Η τουρκική διείσδυση στη Θράκη είναι πιο μελετημένη και πιο ολοκληρωμένη παρά ποτέ – τη θέση των παραδοσιακών πρακτόρων και του προξενείου έχουν αναλάβει επισήμως τουρκικές τράπεζες που χρηματοδοτούν μόνο τη μειονότητα – ενώ το έναυσμα για τη νέου τύπου παρέμβαση και την επιχείρηση πλήρους τουρκοποίησης έχει δώσει ο ίδιος ο Ερντογάν στη Θράκη με την παρουσία του.
Με δεδομένες όλες τις ανοησίες και τις προχειρότητες των υποτελών στον «νεο-οθωμανισμό», τις φαντασιώσεις και τις φραστικές εκτροπές των ναζί - απογόνων των προδοτών της χούντας και την ελληνική κατάρρευση, η οποία διευκολύνει τα μέγιστα τις τουρκικές επιδιώξεις, πώς μπορεί να γίνει σοβαρή συζήτηση στην Ελλάδα για την Τουρκία; Μπορεί να αναλυθεί αξιόπιστα η φύση του συστήματος Ερντογάν και η θέση που πρέπει να έχει η Ελλάδα απέναντί του;
Δύσκολα πράγματα για μια χώρα που εξακολουθεί να πορεύεται σαν υπνωτισμένη προς το χάος και αδυνατεί να σχεδιάσει την έξοδό της από το καθεστώς της πρώτης ευρωπαϊκής «αποικίας χρέους». Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως είναι ότι, στα χρόνια της κυριαρχίας του «ρεπουσισμού» (ήτοι της φανατικής πλην επιστημονίζουσας «αντιεθνικιστικής» προχειρολογίας), κινδυνεύει να καθιερωθεί ως «αντίλογος» η ναζιστική ιαχή «Καλός Τούρκος ο νεκρός Τούρκος». Μέχρι βεβαίως την επόμενη προδοσία τύπου Κύπρου και την επόμενη εθνική τραγωδία...

 

ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ 

http://ellinikoforoum.blogspot.gr/ 

 

Στο σημείο αυτό θα ήθελα να παραθέσω από άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου την ανάλυση που κάνει για την Τουρκικό "θαύμα" (Εδώ ολόκληρο το άρθρο) 

πίσω από την βιτρίνα του "επιτυχημένου" καπιταλιστικού κράτους :

α) Ρυθμίσεις ελαχιστοποίησης του λεγόμενου «εργατικού κόστους», με το βλέμμα στην προσέλκυση «ξένων επενδύσεων», που σημαίνει ότι ο μέσος μισθός του εργαζόμενου στην Τουρκία κυμαίνεται στα 350 ευρώ μηνιαίως (σ.σ.: αυτό κάτι μας θυμίζει...).

β) Περιορισμός κοινωνικών δικαιωμάτων, στο όνομα της «σταθεροποίησης» και της διαφύλαξης εκείνης της «ομαλότητας» που θα διευκολύνει την «ανάπτυξη» (σ.σ.: αυτό κάτι μας θυμίζει...).

γ) Επιβολή χαριστικών πράξεων, πακέτα φορολόγησης επιχειρήσεων με συντελεστή που δεν ξεπερνά το 2%, αμνήστευση πλούτου και ξέπλυμα χρήματος για μεγαλοκαταθέτες του εξωτερικού με συμβολικό τίμημα, ρυθμίσεις που καθιστούν κάτι παραπάνω από φιλική τη φορολογία για το μεγάλο κεφάλαιο (σ.σ.: αυτό κάτι μας θυμίζει...).

δ) Υπερδανεισμός των νοικοκυριών, με συνέπεια την υπερχρέωσή τους, ώστε να συντηρηθεί η καταναλωτική «φούσκα» (σ.σ.: αυτό κι αν μας θυμίζει κάτι...).

«Κάποτε η Τουρκία ήταν ο μεγάλος ασθενής της Ευρώπης, σήμερα είναι ο μόνος υγιής»...

Στην «υγιή» γείτονα, όμως, συμβαίνουν τα εξής:

1) Οι ταξικές ανισότητες στην Τουρκία έχουν πάρει αβυσσαλέο χαρακτήρα, με αποτέλεσμα να την κατατάσσουν τρίτη χώρα παγκοσμίως στη σχετική μέτρηση μετά τη Χιλή και το Μεξικό (σ.σ.: τα άλλα αγαπημένα παιδιά του ΔΝΤ). Τα εισοδήματα των πλουσίων στην Τουρκία είναι - σύμφωνα με την τουρκική στατιστική υπηρεσία - 8,5 φορές μεγαλύτερα από τα εισοδήματα των φτωχότερων Τούρκων.

2) Το πλουσιότερο 20% των πολιτών στην Τουρκία κατέχει σχεδόν το 50% του παραγόμενου εισοδήματος της χώρας, ενώ για το φτωχότερο 20% του πληθυσμού των 80 εκατομμυρίων πολιτών αντιστοιχεί μόλις το 5,6% του ΑΕΠ.

3) Το ποσοστό της φτώχειας στη χώρα έχει ξεπεράσει το 18% του πληθυσμού, που σημαίνει ότι περίπου 15 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν σε συνθήκες φτώχειας και απόλυτης αδυναμίας να καλύψουν τα αναγκαία για τη διαβίωσή τους.

4) Σχεδόν το 60% του τουρκικού λαού είναι χρεωμένο στις τράπεζες, το 44% δεν μπορεί να αγοράσει καινούρια ρούχα, το 60,5% δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να δαπανήσει χρήματα για να φάει κρέας, το 87% του πληθυσμού δεν έχει τα χρήματα που απαιτούνται για μια βδομάδα διακοπών.

5) Στον τομέα της απασχόλησης, το μέσο ποσοστό απασχόλησης στις χώρες - μέλη του ΟΟΣΑ είναι 66,1% ενώ στην Τουρκία είναι 44,3%.

6) Στην εκπαίδευση, η Τουρκία το 2007 διέθετε ανά μαθητή 7 φορές λιγότερα χρήματα για τη μόρφωσή του από το μέσο όρο της αντίστοιχης δαπάνης μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ.

7) Η παιδική θνησιμότητα στην Τουρκία, όπως καταμετρήθηκε το 2008, είναι κατά 4 φορές μεγαλύτερη από το μέσο όρο των κρατών - μελών του ΟΟΣΑ, και έφτασε το 17/1.000.

8) Από τις 81 επαρχίες της Τουρκίας, οι 67 βρίσκονται σε κατάσταση υποβάθμισης σε σχέση με τις αναπτυγμένες περιφέρειες άλλων χωρών του κόσμου που έχουν συγκρίσιμο επίπεδο ανάπτυξης με την Τουρκία, ενώ οι 27 από αυτές τις επαρχίες τελούν υπό καθεστώς φτώχειας.