Πάρα πολύ ωραία η συνέντευξη του Σταμάτη Σπανουδάκη. Μακάρι να σκεφτόμασταν σαν και αυτόν. Σαν τον Ρασσιά. Δεν μου έρχεται άμεσα άλλο όνομα. Χωρίς εμπάθειες, αλλά με σεβασμό στον διπλανό ομογενή μας, για ό,τι και αν έχει επιλέξει, καλώς ή κακώς κατά την γνώμη του. Ένας άνθρωπος που σκέπτεται τους Έλληνες με Ελληνικό πνεύμα και δεν τους ξεχωρίζει για θρησκειολογικούς λόγους. Ακριβώς επειδή είμαστε Έλληνες Και αν μας χωρίζουν ιδεολογίες, θρησκείες και δεν ξέρω τι άλλο, πάνω από όλα είμαστε Έλληνες, αυτό που μας ενώνει και που μας δίνει το δικαίωμα να είμαστε ελεύθεροι να επιλέγουμε το καλλίτερο για τον εαυτό μας και για όλους μας. Αν κάποιοι δεν μπορούν να το δουν έτσι με αυτήν την ευρεία έννοια που μας αγκαλιάζει, οι άλλοι θα χορεύουν στις πλάτες μας και εμείς θα ψάχνουμε να βρούμε την ταυτότητά μας. Ενώ η ταυτότητά μας δεν είναι απαραίτητα οι αντιλήψεις μας περί ζωής, που με καλή θέληση έχουμε την δυνατότητα να προσεγγίσουμε ο ένας τον άλλον, γιατί όχι και να φτάσουμε στο σημείο να ταυτιστούμε εφ όσον αποχαιρετίσουμε τον εγωϊσμό μας, αλλά η κοινή καταγωγή μας, η ιστορία μας, αυτά που μας συνδέουν διαχρονικά, άσχετα με τους μανδύες τους, σκεπτόμενοι πως τίποτα δεν είναι τέλειο και όλα εν δυνάμει μπορούν να γίνουν, αρκεί εμείς να θέλουμε. Ας σκεφτούμε πως σε μια οικογένεια τα παιδιά δεν είναι το ίδιο, ούτε αντιλαμβάνονται την ζωή κατά τον ίδιο τρόπο, ούτε αργότερα επιλέγουν τα ίδια πράγματα στην ζωή τους. Αυτό όμως που τα συνδέει είναι το κονάκι από όπου όλα ξεκίνησαν μέσα από αγάπη και φροντίδα. Όπως η γη που προσφέρει απλόχερα τα καλά της σε όλα της τα παιδιά και ας έχουν διαφορετικές ιδιαιτερότητες. Μπορεί να μην αρέσουν τούτα τα λόγια σε κάποιους, γιατί μπορεί να μας μπερδεύουν οι διάφορες σοφίες μας. Το έργο μας δεν είναι να καταστρέψουμε ό,τι καλό μπορεί να λειτουργεί ως συνδετικός κρίκος μεταξύ μας, γιατί το μόνον εύκολο είναι να κατηγορήσει ο ένας την ιδεολογία του άλλου, αλλά να ενωνόμαστε όταν αυτό που αντιμετωπίζουμε υπερβαίνει τις όποιες χρήσιμες ή άχρηστες διαφορές μας. Δεν θα μπορέσουμε να ενωθούμε ποτέ όσο ακολουθούμε παθολογικά πιστά κάτι. Αν καταφέρουμε να ενώσουμε τις διαφορές μας, τότε με ηρεμία και αφού έχουμε αποβάλει τα ζιζάνια που μας εκμεταλλεύονται και κατατρώνε τις σάρκες μας, μη νοιαζόμενα αυτά καθόλου στο τι εμείς ακολουθούμε, τότε θα είμαστε ικανοί να ενώσουμε το κάθε τι καλό που θα επιλέξουμε από όλα αυτά που σήμερα μας χωρίζουν, ώστε να καταφέρουμε να δημιουργήσουμε έναν καλλίτερο Έλληνα ακόμα και από όλους αυτούς που πρέπει να τιμούμε. Έτσι όπως είμαστε μπερδεμένοι όμως σήμερα, καταλήγουμε να είμαστε ολίγιστοι και ανάξιοι σε αυτά που πιστεύει ο καθένας μας και σε αυτά που θέλει να τιμά. Δεν πιστεύω πως ενδόμυχα θέλουμε κάτι τέτοιο, αντίθετα. Γιατί να μην βάλουμε στόχο μας αυτό, από το να κατατρώμε ο ένας τον άλλον και στο τέλος να είμαστε ομαδικά χαμένοι ; Δεν έχουμε εμπιστοσύνη σε αυτό που πιστεύουμε και φοβόμαστε ότι θα εξαφανιστεί; Τότε δεν είμαστε σίγουροι γι αυτό που πιστεύουμε, δεν είμαστε σίγουροι πως μπορούμε να το υπερασπιστούμε, όχι ως ξίφος απέναντι στον άλλον, αλλά ως φιλοσοφία που θα μπορεί να υπερνικήσει την όποια κατά την άποψή μας υποδεέστερη. Απλά τότε κομποριμονευόμαστε. ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΣΤΑΜΑΤΗ ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗ ΣΤΟ WEBRADIO ΤΟΥ ΕΟΕ

Πάρα πολύ ωραία η συνέντευξη του Σταμάτη Σπανουδάκη. Μακάρι να σκεφτόμασταν σαν και αυτόν. Σαν τον Ρασσιά. Δεν μου έρχεται άμεσα άλλο όνομα. Χωρίς εμπάθειες, αλλά με σεβασμό στον διπλανό ομογενή μας, για ό,τι και αν έχει επιλέξει, καλώς ή κακώς κατά την γνώμη του. Ένας άνθρωπος που σκέπτεται τους Έλληνες με Ελληνικό πνεύμα και δεν τους ξεχωρίζει για θρησκειολογικούς λόγους. Ακριβώς επειδή είμαστε Έλληνες Και αν μας χωρίζουν ιδεολογίες, θρησκείες και δεν ξέρω τι άλλο, πάνω από όλα είμαστε Έλληνες, αυτό που μας ενώνει και που μας δίνει το δικαίωμα να είμαστε ελεύθεροι να επιλέγουμε το καλλίτερο για τον εαυτό μας και για όλους μας. Αν κάποιοι δεν μπορούν να το δουν έτσι με αυτήν την ευρεία έννοια που μας αγκαλιάζει, οι άλλοι θα χορεύουν στις πλάτες μας και εμείς θα ψάχνουμε να βρούμε την ταυτότητά μας. Ενώ η ταυτότητά μας δεν είναι απαραίτητα οι αντιλήψεις μας περί ζωής, που με καλή θέληση έχουμε την δυνατότητα να προσεγγίσουμε ο ένας τον άλλον, γιατί όχι και να φτάσουμε στο σημείο να ταυτιστούμε εφ όσον αποχαιρετίσουμε τον εγωϊσμό μας, αλλά η κοινή καταγωγή μας, η ιστορία μας, αυτά που μας συνδέουν διαχρονικά, άσχετα με τους μανδύες τους, σκεπτόμενοι πως τίποτα δεν είναι τέλειο και όλα εν δυνάμει μπορούν να γίνουν, αρκεί εμείς να θέλουμε.

Ας σκεφτούμε πως σε μια οικογένεια τα παιδιά δεν είναι το ίδιο, ούτε αντιλαμβάνονται την ζωή κατά τον ίδιο τρόπο, ούτε αργότερα επιλέγουν τα ίδια πράγματα στην ζωή τους. Αυτό όμως που τα συνδέει είναι το κονάκι από όπου όλα ξεκίνησαν μέσα από αγάπη και φροντίδα. Όπως η γη που προσφέρει απλόχερα τα καλά της σε όλα της τα παιδιά και ας έχουν διαφορετικές ιδιαιτερότητες. Μπορεί να μην αρέσουν τούτα τα λόγια σε κάποιους, γιατί μπορεί να μας μπερδεύουν οι διάφορες σοφίες μας. Το έργο μας δεν είναι να καταστρέψουμε ό,τι καλό μπορεί να λειτουργεί ως συνδετικός κρίκος μεταξύ μας, γιατί το μόνον εύκολο είναι να κατηγορήσει ο ένας την ιδεολογία του άλλου, αλλά να ενωνόμαστε όταν αυτό που αντιμετωπίζουμε υπερβαίνει τις όποιες χρήσιμες ή άχρηστες διαφορές μας.

Δεν θα μπορέσουμε να ενωθούμε ποτέ όσο ακολουθούμε παθολογικά πιστά κάτι. Αν καταφέρουμε να ενώσουμε τις διαφορές μας, τότε με ηρεμία και αφού έχουμε αποβάλει τα ζιζάνια που μας εκμεταλλεύονται και κατατρώνε τις σάρκες μας, μη νοιαζόμενα αυτά καθόλου στο τι εμείς ακολουθούμε, τότε θα είμαστε ικανοί να ενώσουμε το κάθε τι καλό που θα επιλέξουμε από όλα αυτά που σήμερα μας χωρίζουν, ώστε να καταφέρουμε να δημιουργήσουμε έναν καλλίτερο Έλληνα ακόμα και από όλους αυτούς που πρέπει να τιμούμε.

Έτσι όπως είμαστε μπερδεμένοι όμως σήμερα, καταλήγουμε να είμαστε ολίγιστοι και ανάξιοι σε αυτά που πιστεύει ο καθένας μας και σε αυτά που θέλει να τιμά. Δεν πιστεύω πως ενδόμυχα θέλουμε κάτι τέτοιο, αντίθετα. Γιατί να μην βάλουμε στόχο μας αυτό, από το να κατατρώμε ο ένας τον άλλον και στο τέλος να είμαστε ομαδικά χαμένοι ; Δεν έχουμε εμπιστοσύνη σε αυτό που πιστεύουμε και φοβόμαστε ότι θα εξαφανιστεί; Τότε δεν είμαστε σίγουροι γι αυτό που πιστεύουμε, δεν είμαστε σίγουροι πως μπορούμε να το υπερασπιστούμε, όχι ως ξίφος απέναντι στον άλλον, αλλά ως φιλοσοφία που θα μπορεί να υπερνικήσει την όποια κατά την άποψή μας υποδεέστερη. Απλά τότε κομποριμονευόμαστε.